Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

offa

  • 1 offa

    offa, ae, f.
    I.
    Lit., a bite, bit, morsel; esp. a little ball or pellet made of flour: antiqui offam vocabant abscisum globi formā, ut manu glomeratam pultem, Paul. ex Fest. s. v. poenitam offam, p. 242 Müll.: offam eripere alicui, Enn. ap. Plin. 18, 8, 19, § 84 (Enn. p. 181 Vahl.); Varr. R. R. 3, 5:

    offam obicit,

    Verg. A. 6, 420:

    pultis,

    Cic. Div. 2, 35, 73.—Prov.: inter os et offam, = Engl. between the cup and the lip, Cato ap. Gell. 13, 18 (17), 1; cf.: vetus est proverbium inter os et offam, idem significans quod Graecus ille paroimiôdês versus: Polla metaxu pelei kulikos kai cheileos akrou, Apollin. ap. Gell. l. l. § 3.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    A piece, lump, mass:

    aufer illam offam porcinam,

    Plaut. Mil. 3, 1, 165 Ritschl N. cr.:

    offa porcina cum caudā in cenis puris offa penita vocatur, Paul. ex Fest. s. v. penem, p. 230 Müll.: gummi in offas convolutum,

    Plin. 12, 9, 19, § 35.—
    B.
    A swelling, Juv. 16, 11.—
    C.
    A shapeless mass, untimely birth, abortion, Juv. 2, 33:

    quantas robusti carminis offas Ingeris?

    Pers. 5, 5; Plin. 9, 48, 72, § 155.

    Lewis & Short latin dictionary > offa

  • 2 offa

    offa s.f.
    1 spelt cake
    2 (fig. letter.) ( dono propiziatorio) sop: gettar l'offa a qlcu., to throw a sop to s.o.

    Dizionario Italiano-Inglese > offa

  • 3 offa

        offa ae, f    a bit, morsel, little ball of flour: Melle soporata, V.: pultis.—A swelling, Iu.—A shapeless mass, untimely birth, Iu.
    * * *
    lump of food, cake

    Latin-English dictionary > offa

  • 4 offa

    lump, swelling / pellet, shot / mass of something.

    Latin-English dictionary of medieval > offa

  • 5 goffamente avv

    [ɡoffa'mente]
    clumsily, awkwardly

    Dizionario Italiano-Inglese > goffamente avv

  • 6 offula

    offŭla (sync. offla), ae, f. dim. [offa], a little bit, a small piece (peculiar to the vulg. lang.; cf. Suet. Claud. 40):

    offula dicta, ut offa minima e suere,

    Varr. L. L. 5, § 110 Müll.:

    offulam cum duabus costis,

    id. R. R. 2, 4, 11:

    carnis, spisse componuntur,

    Col. 12, 53, 4:

    polentae caseatae,

    App. M. 1, p. 103, 34:

    panis,

    Veg. Vet. 4, 18; cf. Fall. 1, 29, 4.—Prov.: quis potest sine offulā vivere? Claud. ap. Suet. Cland. 40.— Transf., as a term of abuse applied to a bad slave:

    quid faciat crucis offla, corvorum cibaria?

    this gallows-bird, Petr. 58.

    Lewis & Short latin dictionary > offula

  • 7 Office for Fair Access

    British English: OFFA

    Универсальный русско-английский словарь > Office for Fair Access

  • 8 ofella

        ofella ae, f dim.    [offa], a bite, bit, morsel: exigua, Iu.
    * * *
    bit, morsel

    Latin-English dictionary > ofella

  • 9 bafouille

    n. f. Letter, item of correspondence. Torcher une bafouille: To dash offa few hasty lines. Bafouille de chiotte: Poison-pen letter.

    Dictionary of Modern Colloquial French > bafouille

  • 10 pousse-café

    n. m. 'Chaser', small glass of alcohol taken to round offa hearty meal, usually after the traditional cup of coffee.

    Dictionary of Modern Colloquial French > pousse-café

  • 11 vibure

    n. f. Speed, great haste. A toute vibure: 'Like shit offa stick', double- quick. Il a dû filer à toute vibure! He certainly had to put his skates on!

    Dictionary of Modern Colloquial French > vibure

  • 12 faob

    an excrescence, knob, piece, Irish fadhb (Lh.++), Old Irish odb, obex, Welsh oddf: *ud-bhv-o-, "out-growth", root bhu, be (See bu). Stokes gives a Celtic *odbós, from eðgo-s, ozgo-s(?), allied to Greek $$Go$$'/shc, twig? Latin obex; or to Lithuanian u$$odega, tail. Lidén equates Latin offa, a ball. Stokes now $$Go$$'sfús.

    Etymological dictionary of the Gaelic language > faob

  • 13 uibe

    a mass, lump (as of dough), iob; cf. faob: *ud-bio-, "out-being". But cf. Latin offa, ball.

    Etymological dictionary of the Gaelic language > uibe

  • 14 goffamente

    avv [ɡoffa'mente]
    clumsily, awkwardly

    Nuovo dizionario Italiano-Inglese > goffamente

  • 15 collaris

    collāris, e, adj. [collum], pertaining to the neck:

    offa,

    Petr. 56, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > collaris

  • 16 demitto

    dē-mitto, mīsi, missum, 3, v. a., to send down; to drop; to let, sink, or bring down; to cause to hang or fall down; to lower, put down, let fall (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    picis e caelo demissum flumen,

    Lucr. 6, 257; cf.:

    caelo imbrem,

    Verg. G. 1, 23:

    caelo ancilia,

    Liv. 5, 54 et saep.:

    barbam malis,

    Lucr. 5, 673:

    latum clavum pectore,

    Hor. S. 1, 6, 28; cf.:

    monilia pectoribus,

    Verg. A. 7, 278:

    laenam ex humeris,

    id. ib. 4, 263: Maia genitum demittit ab alto, Verg. A. 1, 297; cf.:

    ab aethere currum, Ov M. 7, 219: e muro sporta,

    Sall. Hist. 2, 53:

    aliquem in sporta per murum,

    Vulg. 2 Cor. 11, 33:

    taleam (sc. in terram),

    to put into the ground, plant, Cato R. R. 45, 2;

    arbores altius,

    Plin. 17, 11, 16, § 81:

    puteum alte in solido,

    i. e. to sink deep, Verg. G. 2, 231:

    triginta pedes in terram turrium fundamenta,

    Curt. 5, 1, 31:

    arbusta certo demittunt tempore florem,

    Lucr. 5, 670:

    demisit nardini amphoram cellarius (i. e. deprompsit),

    Plaut. Mil. 3, 2, 12:

    fasces,

    Cic. Rep. 2, 31; cf. id. ib. 1, 40:

    cibos (sc. in alvum),

    Quint. 10, 1, 19; cf. Ov. M. 8, 835.—Naut. t. t., to lower, demittere antennas, Sall. Hist. 4, 41 Dietsch.;

    Auct. B. Alex. 45, 2: cornua (i.e. antennas),

    Ov. M. 11, 482; cf.:

    effugit hibernas demissa antenna procellas,

    id. Tr. 3, 4, 9:

    arma, classem, socios Rheno,

    Tac. A. 1, 45 fin.; cf.: farinam doliis secundā aquā Volturni fluminis, Frontin. Strat. 3, 14, 2;

    and pecora secundā aquā,

    id. ib. 3, 14, 4:

    manum artifices demitti infra pectus vetant,

    Quint. 11, 3, 112; cf.

    brachia,

    id. 2, 13, 9:

    frontem (opp. attolli),

    id. 11, 3, 78:

    supercilia (opp. allevari), ib. § 79: aures,

    Hor. Od. 2, 13, 34; cf.

    auriculas,

    id. S. 1, 9, 20:

    caput,

    Ov. M. 10, 192:

    crinem,

    id. ib. 6, 289:

    demisso capite,

    Vulg. Job 32, 6 al.:

    aliquos per funem,

    Verg. A. 2, 262; Hor. A. P. 461:

    vestem,

    id. S. 1, 2, 95; cf.

    tunicam,

    id. ib. 25:

    stolam,

    id. ib. 99 et saep.; often in a violent manner, to cast down, to cast, throw, thrust, plunge, drive, etc.:

    equum in flumen,

    Cic. Div. 1, 33, 73; cf.:

    equos a campo in cavam viam,

    Liv. 23, 47:

    aliquem in carcerem,

    Liv. 34, 44 fin.; cf. Sall. C. 55, 4:

    aliquem ad imos Manes,

    Verg. A. 12, 884:

    hostem in ovilia,

    Hor. Od. 4, 4, 10:

    gladium in jugulum,

    Plaut. Merc. 3, 4, 28; cf.:

    ferrum in ilia,

    Ov. M. 4, 119:

    sublicas in terram,

    Caes. B. G. 3, 49, 4; cf.:

    huc stipites,

    id. ib. 7, 73, 3 and 6:

    huc caementa,

    Hor. Od. 3, 1, 35:

    nummum in loculos,

    to put, id. Ep. 2, 1, 175:

    calculum atrum in urnam,

    Ov. M. 15, 44:

    milia sex nummum in arcam nummariam,

    Nov. Com. v. 108 Rib.: caput ad fornicem Fabii, to bow, stoop, Crassus ap. Cic. de Or. 2, 66, 267: tunicam ad talos, Varr. ap. Non. 286, 19; cf. Cic. Clu. 40, 111; Quint. 5, 13, 39 et saep.:

    quove velim magis fessas demittere naves,

    Verg. A. 5, 29; cf.:

    navem secundo amni Scodam,

    Liv. 44, 31.— Poet. with dat.:

    corpora Stygiae nocti tormentis,

    Ov. M. 3, 695; cf.:

    aliquem neci,

    Verg. A. 2, 85:

    aliquem Orco,

    id. ib. 2, 398; Hor. Od. 1, 28, 11:

    aliquem umbris,

    Sil. 11, 142:

    ferrum jugulo,

    Ov. H. 14, 5:

    ferrum lacubus,

    id. M. 12, 278:

    offa demittitur faucibus boum,

    Plin. 27, 11, 76, § 101.—
    b.
    Se, or in the pass. form with middle signif., to let one's self down, stoop, descend:

    (venti vortex) ubi se in terras demisit,

    Lucr. 6, 446:

    se inguinibus tenus in aquam calidam,

    Cels. 1, 3:

    se ad aurem alicujus,

    Cic. Verr. 2, 2, 30; cf.:

    cum se demittit ob assem,

    Hor. Ep. 1, 16, 64:

    concava vallis erat, qua se demittere rivi Assuerant,

    Ov. M. 8, 334 al.:

    nonullae (matres familias) de muris per manus demissae,

    Caes. B. G. 7, 47, 6.— Prov.: demitti de caelo, or simply caelo, to be sent down from heaven, i. e. to be of celestial origin, Liv. 10, 8, 10; Quint. 1, 6, 16.—
    B.
    Esp., milit. t. t.
    1.
    To send, bring, or lead down soldiers into a lower place:

    in loca plana agmen demittunt,

    Liv. 9, 27; cf.:

    agmen in vallem infimam,

    id. 7, 34:

    equites Numidas in inferiorem campum,

    id. 27, 18:

    agmen in Thessaliam,

    id. 32, 13; 38, 2: exercitum in planitiem, Frontin. Strat. 1, 2, 7 al.; and without in:

    agmen,

    Liv. 9, 2:

    levem armaturam,

    id. 22, 28 al.:

    cum se major pars agminis in magnam convallem demisisset,

    had descended, Caes. B. G. 5, 32 fin.;

    so with se,

    id. ib. 6, 40, 6; 7, 28, 2; id. B. C. 1, 79, 4; Cic. Fam. 15, 4, 4 al.—
    2.
    Arma demittere, in making a military salute: armis demissis salutationem more militari faciunt, with grounded arms, Auct. B. Afr. 85, 6. —
    II.
    Trop., to cast down, let sink, etc.:

    demisere oculos omnes gemitumque dedere,

    Ov. M. 15, 612; cf.:

    vultu demisso,

    Vulg. Isa. 49, 23:

    demissis in terram oculis,

    Liv. 9, 38, 13;

    also in sleep: cadit inscia clavo Dextera, demittitque oculos,

    Val. Fl. 3, 41:

    vultum,

    Val. Max. 8, 14, 5; Curt. 6, 32, 1:

    vultum animumque metu,

    Ov. M. 7, 133; cf.

    vultus,

    id. ib. 10, 367; Liv. 2, 58. hoc in pectus tuum demitte, impress this deeply on your mind, Sall. J. 102 fin.; cf.:

    eas voces in pectora animosque,

    Liv. 34, 50; and:

    dolor hoc altius demissus, quo minus profiteri licet,

    Just. 8, 5, 11: cum in eum casum me fortuna demisisset, ut, etc., had reduced, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 2:

    dignitatem in discrimen,

    Liv. 3, 35:

    vim dicendi ad unum auditorem (opp. supra modum sermonis attolli),

    Quint. 1, 2, 31; to engage in, enter upon, embark in, meddle with:

    me penitus in causam,

    Cic. Att. 7, 12, 3; cf.:

    me in res turbulentissimas,

    id. Fam. 9, 1, 2: cogita ne te eo demittas, unde, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16 fin.:

    se in comparationem,

    Suet. Rhet. 6:

    se in adulationem,

    to descend to, Tac. A. 15, 73:

    se usque ad servilem patientiam,

    id. ib. 14, 26:

    se ad minora illa,

    Quint. 1 prooem. § 5: re in secunda tollere animos et in mala demittere, to let it sink, i. e. to be disheartened, Lucil. ap. Non. 286, 7; cf.:

    si vicerint, efferunt se laetitia: victi debilitantur animosque demittunt,

    Cic. Fin. 5, 15, 42; so,

    animos (with contrahere),

    id. Tusc. 4, 6 fin.; and:

    animum (with contrahere),

    id. Q. Fr. 1, 1, § 4:

    mentes,

    Verg. A. 12, 609 (desperant, sicut e contra sperantes aliquid erigunt mentes, Serv.); and with abl.:

    ne se admodum animo demitterent,

    Caes. B. G. 7, 29.—In geom., t. t., to let fall a line, Vitr. 3, 5, 5.—Hence, dēmissus, a, um, P. a., brought down, lowered.
    A.
    Lit.
    1.
    Of localities, sunken, low-lying, low (cf. dejectus, P. a., no. I.):

    campestribus ac demissis locis,

    Caes. B. G. 7, 72, 3; cf.:

    loca demissa ac palustria,

    id. B. C. 3, 49, 5.—
    2.
    Of other things, drooping, falling, hanging down:

    demissis umeris esse,

    Ter. Eun. 2, 3, 22 Ruhnk.:

    tremulus, labiis demissis,

    with flabby lips, id. ib. 2, 3, 44:

    demisso capite discedere,

    Cic. Clu. 21, 58; cf.:

    tristes, capite demisso,

    Caes. B. G. 1, 32:

    demisso vultu,

    with downcast looks, Sall. C. 31, 7.— Poet. in Gr. constr.:

    Dido vultum demissa,

    Verg. A. 1, 561.—Also deep:

    demissa vulnera,

    Sen. Ep. 67 fin.
    B.
    Trop.
    1.
    Downcast, dejected, dispirited, low (freq.):

    erigebat animum jam demissum,

    Cic. Clu. 21, 58:

    esse fracto animo et demisso,

    id. Fam. 1, 9, 16:

    (homines) animo demisso atque humili,

    id. Font. 11; cf. id. Tusc. 2, 21:

    demisso animo fuit,

    Sall. J. 98 al.:

    demissa voce loqui,

    Verg. A. 3, 320.—In the comp.:

    nihilo demissiore animo causa ipse pro se dicta,

    Liv. 4, 44.— Transf. to the person:

    quis P. Sullam nisi moerentem, demissum afflictumque vidit?

    Cic. Sull. 26 fin.:

    videsne illum demissum?

    id. Mur. 21, 45; Quint. 1, 3, 10 al.— Comp.:

    orator in ornamentis et verborum et sententiarum demissior,

    Cic. Or. 24, 81.—
    2.
    Lowly, humble, unassuming, shy, retiring (opp. elatus, lofty, proud):

    ea omnia, quae proborum, demissorum, non acrium sunt, valde benevolentiam conciliant,

    Cic. de Or. 2, 43, 182; cf.:

    multum demissus homo,

    Hor. S. 1, 3, 57:

    sit apud vos modestiae locus, sit demissis hominibus perfugium, sit auxilium pudori,

    Cic. Mur. 40, 87.—
    3.
    Rarely of external condition, humble, poor:

    qui demissi in obscuro vitam habent (opp. qui magno imperio praediti in excelso aetatem habent),

    Sall. C. 51, 12.—
    4.
    Poet., and in Tacitus, of genealogical descent, descended, derived, sprung:

    ab alto Demissum genus Aenea,

    Hor. S. 2, 5, 63; so Verg. G. 3, 35: id. A. 1, 288; Stat. Th. 2, 613; Tac. A. 12, 58.— Sup. does not occur. — Adv.: dēmisse.
    1.
    Lit., low:

    hic alte, demissius ille volabat,

    Ov. Tr. 3, 4, 23.—
    2.
    Trop., humbly, modestly, abjectly, meanly:

    non est ausus elate et ample loqui, cum humiliter demisseque sentiret,

    Cic. Tusc. 5, 9, 24:

    suppliciter demisseque respondere,

    id. Fl. 10, 21:

    se tueri,

    id. Att. 2, 18, 3.— Sup.: haec quam potest demississime atque subjectissime exponit, * Caes. B. C. 1, 84 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > demitto

  • 17 frustum

    frustum, i, n., a piece, bit (syn.: fragmentum, segmentum).
    I.
    Lit., of food (class.): frusto panis conduci potest, vel uti taceat, vel uti loquatur, Cato ap. Gell. 1, 15, 10:

    necesse est, offa objecta cadere frustum ex pulli ore cum pascitur,

    Cic. Div. 1, 15, 27:

    esculenta,

    id. Phil. 2, 25 fin. (also ap. Quint. 9, 4, 44):

    viscera pars in frusta secant, verubusque trementia figunt,

    Verg. A. 1, 212:

    lardi semesa frusta,

    Hor. S. 2, 6, 85:

    sunt qui frustis et pomis viduas venentur avaras,

    id. Ep. 1, 1, 78:

    capreae,

    Juv. 11, 142:

    nudum et frusta rogantem,

    scraps, id. 3, 210:

    solidae frusta farinae,

    lumps, id. 5, 68; cf. 14, 128.—
    II.
    Transf., in gen., a piece as a small part of a whole (very rare;

    not in Cic.): unde soluta fere oratio, et e singulis non membris sed frustis collata, structura caret,

    Quint. 8, 5, 27;

    so (opp. membra),

    id. 4, 5, 25; cf.:

    philosophiam in partes, non in frusta dividam,

    Sen. Ep. 89:

    frusta pannorum,

    rags, Amm. 15, 12, 2.—Comically:

    frustum pueri,

    you bit of a boy! Plaut. Pers. 5, 2, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > frustum

  • 18 Ofella

    1.
    ŏfella, ae, f. dim. [offa], a bite, bit, mouthful, morsel (post-Aug.).
    I.
    Lit., Juv. 11, 142; Mart. 10, 48, 15; 14, 221, 1; Prud. steph. 10, 383.—
    II.
    Transf., a little piece or bit, Ser. Samm. 46, 840.
    2.
    Ofella, ae, m., a Roman surname:

    Q. Lucretius Ofella,

    Cic. Brut. 48, 178; Liv. Ep. 86; 88; Vell. 2, 27, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > Ofella

  • 19 ofella

    1.
    ŏfella, ae, f. dim. [offa], a bite, bit, mouthful, morsel (post-Aug.).
    I.
    Lit., Juv. 11, 142; Mart. 10, 48, 15; 14, 221, 1; Prud. steph. 10, 383.—
    II.
    Transf., a little piece or bit, Ser. Samm. 46, 840.
    2.
    Ofella, ae, m., a Roman surname:

    Q. Lucretius Ofella,

    Cic. Brut. 48, 178; Liv. Ep. 86; 88; Vell. 2, 27, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > ofella

  • 20 offarius

    offārĭus, a, um, adj. [offa], dealing with morsels: cocus, a maker of minced meat (post-class.), Isid. Orig. 20, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > offarius

См. также в других словарях:

  • Offa — ist der Name: eines legendären Königs der Angeln; siehe Offa (Angeln) eines Königs von Essex; siehe Offa (Essex) eines angelsächsischen Königs, 757 796; siehe Offa von Mercien der archäologischen Fachzeitschrift Offa (Zeitschrift) einer Stadt in… …   Deutsch Wikipedia

  • Offa [1] — Offa (lat.), eine Masse, ein Wissen. O. judicialis, so v.w. Geweihter Bissen, eine Art Gottesurtheil, s.d. D). Inter os et offam, latein. Sprüchwort: Zwischen Mund u. Bissen (entsprechend dem deutschen: Zwischen Lipp u. Kelchesrand), d.h. in… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Offa [2] — Offa, 1) (Uffa), König der Ostangeln in Britannien; st. 578. 2) König von Mercia, regierte 758–796, s. England (Gesch.) IV. C) c) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Offa — Offa, (25. Oct.), ein König von Esser, der nach Beda s Bericht um das J. 707 seinen Thron in England aufgab und nach Rom pilgerte, um Mönch zu werden (hist eccl. Angl. V. 19.) Es wird ihm von Einigen die Stiftung des Klosters Schuttern… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Offa — Offa, lat., Masse; Kuchen; Bissen; inter os et offam, lat., zwischen Mund und Bissen d.h. im Augenblick …   Herders Conversations-Lexikon

  • Offa — • King of Mercia (d. 796) Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006 …   Catholic encyclopedia

  • OFFA — /of ə/ (education) abbrev Office for Fair Access …   Useful english dictionary

  • Offa — Of·fa (ôʹfə), Died 796. King of Mercia (757 796). With Charlemagne he signed the first recorded English commercial treaty (796). * * * died July 796 One of the most powerful kings in Anglo Saxon England. He became king of Mercia (757–796) after… …   Universalium

  • Offa — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Personnes Offa est roi de Mercie de 757 à 796. Offa est roi d Essex jusqu en 709. Géographie Offa est une commune de Côte d Ivoire …   Wikipédia en Français

  • OFFA — I. OFFA Rex Merciorum, caesô Bernedô. Fossam ingentem ad regni sui partem eo melius defendendam duci curavit: bellô illatô Regibus Cantii, Saxoniae Occident. etc. Ethelbertum Anglorum Orient. Regem, sub praetextu filiam suam ei despondendi, e… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Offa — ► (s. VIII) Rey de Mercia en 757 796, sucesor de Etebaldo. Para defenderse de los galos hizo construir la muralla llamada el dique de Offa. * * * (m. jul. 796). Uno de los reyes más poderosos en la Inglaterra anglosajona. Se convirtió en rey de… …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»