odosobniony

См. также в других словарях:

• odosobniony — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, odosobnionynieni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} oddalony, odizolowany od innych; znajdujący się, żyjący na uboczu; odległy, samotny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Odosobnione osiedle.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• odosobniony — odosobnionynieni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. odosobnić (p.) odosobniony w użyciu przym. 1. «leżący, pozostający na uboczu, daleko od innych: odległy, ustronny; żyjący na uboczu, samotny, osamotniony» Odosobnione miejsce. Odosobnione grupy …   Słownik języka polskiego

• samotny — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, samotnyni {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o człowieku: żyjący z daleka od ludzi, pozbawiony towarzystwa i bliskości innych, niemający rodziny, bliskich; opuszczony, osamotniony :… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• bodziec — m II, D. bodźca; lm M. bodźce, D. bodźców 1. «czynnik wywołujący pobudzenie organizmu, jego tkanek» Bodziec chemiczny, mechaniczny, świetlny. Bodziec wewnętrzny, zewnętrzny. ∆ Bodziec bezwarunkowy «czynnik działający bezpośrednio na zmysły» ∆… …   Słownik języka polskiego

• gabinet — m IV, D. u, Ms. gabinetecie; lm M. y 1. «pokój przeznaczony do pracy umysłowej w mieszkaniu lub w urzędzie dla osoby zajmującej kierownicze stanowisko; komplet mebli przystosowany do takiego pokoju» Gabinet profesora. Gabinet dyrektorski. 2.… …   Słownik języka polskiego

• jednostkowy — 1. «dotyczący jednostki wyodrębnionej, jednolitej całości, pojedynczej sztuki, rzeczy, pojedynczego przedmiotu» Jednostkowy koszt produkcji. Jednostkowa cena sprzedażna. Jednostkowe opakowanie. ∆ jęz. Rzeczowniki jednostkowe «rzeczowniki… …   Słownik języka polskiego

• kastowy — kastowywi «dotyczący kasty; właściwy kaście, zamknięty, odosobniony» Ustrój kastowy. Społeczeństwo kastowe. Przesądy, uprzedzenia kastowe …   Słownik języka polskiego

• model — m I; lm M. e 1. D. u, B.=M.; lm D. i «wzór, według którego coś jest lub ma być wykonywane; przedmiot będący kopią lub wzorcem danego przedmiotu wykonany zwykle w mniejszych rozmiarach, z materiałów zastępczych; próbny egzemplarz jakiejś serii… …   Słownik języka polskiego

• sam — I + sama, samo, sami, odm. jak przym. 1. «zaimek wskazujący na to, że dana osoba lub rzecz występuje, działa we własnej osobie, samodzielnie, bez niczyjej pomocy» Sam to zrobiłem. Sam się zdecydował na to. Dziecko samo odrobiło lekcje. Talerz sam …   Słownik języka polskiego

• samotniczy — «charakterystyczny dla samotnika; samotny, odosobniony» Samotnicze przyzwyczajenia. Samotnicza nostalgia, melancholia. Pędzić, prowadzić samotniczy tryb życia …   Słownik języka polskiego

• samotny — samotnyni 1. «żyjący w samotności, w odosobnieniu, nie mający rodziny, towarzystwa; znajdujący się w określonej sytuacji, w określonym czasie zupełnie sam» Samotny dziwak. Samotny na świecie. Samotny w obcym kraju, mieście. Samotny żeglarz,… …   Słownik języka polskiego