Перевод: с польского на немецкий

с немецкого на польский

odnóża

См. также в других словарях:

  • odnóże — n I; lm D. odnóżeży (odnóżenóż) 1. zool. odnóża «parzyste przydatki stawonogów będące narządem ruchu lub, po przekształceniu, stanowiące narząd gębowy, kopulacyjny itp.» Odnóża kroczne, chwytne, pływne. 2. zwykle w lm, żart. «nogi ludzkie» …   Słownik języka polskiego

  • odnóże — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. odnóżeży, || rzad. {{/stl 8}}{{stl 7}}odnóżenóż {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}zool. {{/stl 8}}{{stl 7}} część ciała stawonogów, występujący w parach wyrostek służący do… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • chodny — anat. «służący do chodzenia» Narządy, odnóża chodne …   Słownik języka polskiego

  • epimorfoza — ż IV, CMs. epimorfozazie, blm biol. «regeneracja narządu (np. ramienia rozgwiazdy, odnóża kijanki) w miejscu utraconego» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

  • gębowy — przym. od gęba (tylko w zn. 3) Jama gębowa. Otwór gębowy. ∆ Narządy gębowe owadów «odnóża segmentów głowowych przystosowane do pobierania pożywienia» …   Słownik języka polskiego

  • jednopalcowy — «o rękawiczce lub odnóżach, kończynach niektórych zwierząt: mający jeden palec» Jednopalcowe rękawice. Jednopalcowe odnóża u koniowatych …   Słownik języka polskiego

  • krętarz — m II, D. a; lm M. e, D. y anat. «guzowata wyniosłość na górnym końcu kości udowej, miejsce przyczepu mięśni stawu biodrowego; także człon odnóża owadów» …   Słownik języka polskiego

  • odwłokowy — przym. od odwłok Odnóża odwłokowe skorupiaków …   Słownik języka polskiego

  • przedni — przedniniejszy 1. «znajdujący się na przodzie, z przodu; umieszczony od przodu (czegoś), od frontu» Przednie siedzenie, przednie koła samochodu. Przednie łapy, odnóża (zwierząt). Przedni pomost w tramwaju. Przedni maszt. ∆ Przednie zęby… …   Słownik języka polskiego

  • szczękonóże — n I; lm D. szczękonóżeży zool. szczękonóża «przednie odnóża tułowiowe u skorupiaków i pareczników służące do chwytania pokarmu» …   Słownik języka polskiego

  • tylny — 1. «znajdujący się, umieszczony w tyle, na tyle czegoś» Tylne siedzenie. Tylne koła samochodu. Tylna kieszeń. Tylne wyjście. Tylne łapy, odnóża, płetwy. ∆ wojsk. Straż tylna «oddział lub pododdział żołnierzy ubezpieczający od tyłu siły główne w… …   Słownik języka polskiego

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»