Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

obliquo

  • 1 oblīquō

        oblīquō āvī, ātus, āre    [obliquus], to turn aside, twist, turn awry: oculos, O.: crinem, draw back, Ta.: sinūs (velorum) in ventum, slant, V.

    Latin-English dictionary > oblīquō

  • 2 obliquo

    oblīquo, āvi, ātum, 1, v. a. [obliquus], to turn, bend, or twist aside, awry, or in an oblique direction ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    oculos,

    Ov. M. 7, 412:

    visus,

    Stat. Ach. 1, 323:

    equos,

    id. Th. 12, 749:

    pedes,

    Sen. Ep. 121, 8:

    crinem,

    to draw back, Tac. G. 38:

    in latus ensem,

    Ov. M. 12, 485:

    sinus (velorum) in ventum,

    to turn obliquely to the wind, veer to the wind, Verg. A. 5, 16.—
    II.
    Trop.: obliquat preces, makes, utters indirectly, i. e. dissemblingly, Stat. Th. 3, 381:

    responsa,

    Arn. 3, 143: Q (littera), cujus similis (litterae K) effectu specieque nisi quod paulum a nostris obliquatur, i. e. is pronounced somewhat softer, *Quint. 1, 4, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > obliquo

  • 3 obliquo

    to turn sideways, turn aside.

    Latin-English dictionary of medieval > obliquo

  • 4 obliquus

    oblīquus ( oblīcus, v. Orthogr. Vergl. p. 449 Wagner), a, um, adj. [ob and liquus; root lek-; Gr. lechrios, lechris, slantwise (cf.: loxos, Loxias); Lat. licinus, limus, luxus, luxare], sidelong, slanting, awry, oblique (freq. and class.; cf.: transversus, imus).
    I.
    Lit.:

    motus corporis, pronus, obliquus, supinus,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    hos partim obliquos, partim aversos, partim etiam adversos stare vobis,

    on one side of you, sideways, id. Rep. 6, 19, 20:

    obliquo claudicare pede,

    Ov. Am. 2, 17, 20:

    sublicae,

    Caes. B. G. 4, 17:

    ordines,

    id. ib. 7, 73:

    iter,

    id. B. C. 1, 70:

    obliquam facere imaginem,

    a side-likeness, profile, Plin. 35, 10, 36, § 90:

    chordae,

    i. e. of the triangular harp, Juv. 3, 64:

    verris obliquum meditantis ictum Sanguine donare,

    Hor. C. 3, 22, 7:

    obliquo dente timendus aper,

    Ov. H. 4, 104:

    rex aquarum cursibus obliquis fluens,

    id. M. 9, 18:

    radix,

    id. ib. 10, 491:

    obliquo capite speculari,

    Plin. 8, 24, 36, § 88:

    non istic obliquo oculo mea commoda quisquam Limat,

    with a sidelong glance, an envious look, Hor. Ep. 1, 14, 37:

    non obliquis oculis sed circumacto capite cernere,

    Plin. 11, 37, 55, § 151:

    obliquoque notat Proserpina vultu,

    Stat. S. 2, 6, 102.— Adverbial phrases: ab obliquo, ex obliquo, per obliquum, in obliquum, obliquum, from the side, sideways, not straight on:

    ab obliquo,

    Ov. R. Am. 121:

    nec supra ipsum nec infra, sed ex obliquo,

    Plin. 2, 31, 31, § 99:

    serpens per obliquum similis sagittae Terruit mannos,

    Hor. C. 3, 27, 6:

    cancri in obliquom aspiciunt,

    Plin. 11, 37, 55, § 152: obliquum, obliquely, askance:

    oculis obliquum respiciens,

    App. M. 3, p. 140.— Comp.:

    quia positio signiferi circa media sui obliquior est,

    Plin. 2, 77, 79, § 188.—
    II.
    Fig.
    A.
    Of relationship, not direct, collateral ( poet. and late Lat.):

    obliquum a patre genus,

    i. e. not born of the same mother with myself, Stat. Th. 5, 221:

    obliquo maculat qui sanguine regnum,

    by collateral consanguinity, Luc. 8, 286; cf.:

    tertio gradu veniunt... ex obliquo fratris sororisque filius,

    Paul. Sent. 4, 11, 3.—
    B.
    Of speech.
    1.
    Indirect, covert:

    obliquis orationibus carpere aliquem,

    Suet. Dom. 2:

    insectatio,

    Tac. A. 14, 11:

    dicta,

    Aur. Vict. Epit. 9:

    verba,

    Amm. 15, 5, 4.—
    2.
    In a bad sense, envious, hostile (post-class.):

    Cato adversus potentes semper obliquus,

    Flor. 4, 2, 9.—
    3.
    In gram.
    a.
    Obliquus casus, an oblique case (i. e. all the cases except the nom. and voc.), opp. rectus:

    alia casus habent et rectos et obliquos,

    Varr. L. L. 8, § 49 Müll.—
    b.
    Obliqua oratio, indirect speech: apud historicos reperiuntur obliquae allocutiones, ut in T. Livii primo statim libro (c. 9): urbes quoque, ut cetera, ex infimo nasci;

    deinde, etc.,

    Quint. 9, 2, 37:

    oratio,

    Just. 38, 3, 11.— Hence, adv.: oblīquē, sideways, athwart, obliquely.
    A.
    Lit. (class.):

    quae (atomi) recte, quae oblique ferantur,

    Cic. Fin. 1, 6, 20:

    sublicae oblique agebantur,

    Caes. B. G. 4, 17, 9: procedere. Plin. 9, 30, 50, § 95:

    situs signifer,

    id. 2, 15, 13, § 63.—
    B.
    Trop., indirectly, covertly (post-Aug.):

    aliquem castigare,

    Tac. A. 3, 35:

    perstringere aliquem,

    id. ib. 5, 2:

    admonere,

    Gell. 3, 2, 16:

    agere,

    id. 7, 17, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > obliquus

  • 5 oblīquus or oblīcus

        oblīquus or oblīcus adj.    [2 LAC-], sidelong, slanting, awry, oblique, crosswise: motus corporis: obliquo claudicare pede, O.: iter, Cs.: chordae, i. e. of the triangular harp, Iu.: ictus, H.: obliquo dente timendus aper, O.: (serpentem) obliquum rota transit, V.: obliquo oculo alqd limare, a sidelong glance, H.: ab obliquo, sideways, O.—Fig., looking askance: invidia, V.—Indirect, covert: insectatio, Ta.

    Latin-English dictionary > oblīquus or oblīcus

  • 6 dissipō or dissupō

        dissipō or dissupō āvī, ātus, āre    [dis + * supo, throw], to spread abroad, scatter, disperse: ignis se dissipavit, L.: fratris membra: dissipatos homines congregare: venenum per ossa, O.: in mille curias dissipata res p., L.— To disperse, rout, scatter, put to flight: ordines pugnantium, L.: in fugam dissipari, L.: obliquo latrantīs ictu, O.— In P. perf., disordered, scattered: dissipata fuga, L.: cursus, L. — To demolish, overthrow, destroy, squander, dissipate: statuam: ignis cuncta dissipat: a maioribus possessiones relictas: rem familiarem.—Fig., to disperse, spread abroad, circulate, disseminate, scatter: famam: sermones huiusmodi, me esse deductum, etc.: dissipatum passim bellum, L.— To drive away: Curas, H.

    Latin-English dictionary > dissipō or dissupō

  • 7 līmes

        līmes itis, m    [2 LAC-], a path, passage, road, way, track: eo limite signa extulerunt, L.: lato te limite ducam, V.: acclivis, O.: transversi, by-roads, L.: Appiae, the line of the Appian way, L.: solito dum flumina currant Limite, channel, O.: trahens spatioso limite crinem Stella, track, O.: Sectus in obliquo est lato curvamine limes, the zodiac, O.— A boundary, limit, land-mark (between two fields or estates): partiri limite campum, V.: effodit medio de limite saxum, Iu.: certi, H.— A fortified boundary-line, boundary-wall: limite acto, Ta.— Fig., a boundary, limit: angustus mundi, Iu.— A way, path: quasi limes ad caeli aditum: idem limes agendus erit, i. e. the same means, O.
    * * *
    path, track; limit; strip of uncultivated ground marking boundary

    Latin-English dictionary > līmes

  • 8 supīnus

        supīnus adj.    [cf. ὕπτιοσ], backwards, bent backwards, thrown backwards, on the back, supine: stertitque supinus, H.: excitat supinum iuvenem, i. e. in bed, Iu.: uti motu sui corporis, prono obliquo, supino: supinas tendens manūs orabat, with upturned palms, L.: tendoque supinas Ad caelum cum voce manūs, V.: iactus, a throwing up, L.— Backwards, going back, retrograde: Nec redit in fontīs unda supina suos, O.: Flumina cursu reditura supino, O.— Sloping, inclined: per supinam vallem fusi, L.: Sin collīs supinos (metabere), V.: Tibur, H.—Fig., negligent, indolent, supine: Maecenas, Iu.: animus, Ct.
    * * *
    supina, supinum ADJ
    lying face upwards, flat on one's back; turned palm upwards; flat; passive

    Latin-English dictionary > supīnus

  • 9 constituo

    con-stĭtŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. [statuo], to cause to stand, put or lay down, to set, put, place, fix, station, deposit a person or thing somewhere (esp. firmly or immovably), etc. (the act. corresponding to consistere; class.).
    I.
    In gen.
    A.
    Prop.:

    hominem ante pedes Q. Manilii constituunt,

    Cic. Clu. 13, 38:

    vobis (dīs) candentem taurum ante aras,

    Verg. A. 5, 237:

    impedimenta,

    Liv. 44, 36, 6:

    reliquias praedonum contractas in urbibus,

    Vell. 2, 32 fin.:

    unum aliquem lectorem,

    Quint. 2, 5, 6:

    velut in aliquā sublimi speculā constitutus,

    Lact. 2, 2, 18.—
    B.
    Trop.:

    cum hujus vobis adulescentiam proposueritis, constituitote vobis ante oculos etiam hujus miseri senectutem,

    Cic. Cael. 32, 79.—
    II.
    Esp.,
    A.
    Milit. t. t.
    1.
    To station or post troops somewhere, to draw up, set in order:

    legionem Caesar passibus CC. ab eo tumulo constituit,

    Caes. B. G. 1, 43:

    legiones pro castris in acie,

    id. ib. 2, 8 fin.;

    4, 35: aciem ordinesque intra silvas,

    id. ib. 2, 19:

    octo cohortes in fronte,

    Sall. C. 59, 2:

    quod reliquum peditum erat, obliquo constituerunt colle,

    Liv. 28, 33, 8 al.:

    naves ad latus apertum hostium,

    Caes. B. G. 4, 25; cf.:

    naves aperto ac plano litore,

    id. ib. 4, 23 fin.:

    naves nisi in alto,

    id. ib. 4, 24:

    subsidiarias (naves) in secundo ordine, Auct. B. Alex. 14, 3: classem apud Salamina exadversum Athenas,

    Nep. Them. 3, 4; cf. id. Alcib. 8, 1:

    praesidia in Rutenis provincialibus,

    Caes. B. G. 7, 7.—Rarely of a single person: se constituere, to station or post one's self: dum se Gallus iterum eodem pacto constituere studet, Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 17.—
    2.
    In contrast with a march, to cause to halt:

    paulisper agmen constituit,

    Sall. J. 49, 5; so,

    agmen,

    Liv. 35, 28, 8; 38, 25, 12:

    signa paulisper novitate rei,

    id. 33, 10, 3; so,

    signa,

    id. 34, 20, 4.—And trop.:

    si constituitur aliquando (narratio) ac non istā brevitate percurritur,

    Cic. de Or. 2, 80, 328.—
    B.
    With the access. idea of preparation, to set up, erect, establish, found, build, construct, prepare, make, create, constitute (class. and very freq.).
    1.
    Lit.:

    genus humanum, quorum omnia causā constituisse deos,

    Lucr. 2, 175:

    aggerem apparare, vineas agere, turres duas constituere coepit,

    Caes. B. G. 7, 17:

    turres,

    id. ib. 2, 12:

    turrim,

    id. ib. 2, 30:

    castella ad extremas fossas,

    id. ib. 2, 8:

    vineas ac testudines,

    Nep. Milt. 7, 2:

    locis certis horrea,

    Caes. B. C. 3, 42:

    inane sepulcrum,

    Ov. M. 6, 568:

    feralis cupressos,

    Verg. A. 6, 216:

    ingentem quercum in tumulo,

    id. ib. 11, 6:

    pyras curvo in litore,

    id. ib. 11, 185:

    quattuor aras ad alta delubra dearum,

    id. G. 4, 542; Suet. Aug. 59 fin.:

    aedem in foro geminis fratribus,

    id. Caes. 10:

    castra Romae,

    id. Tib. 37 et saep.:

    oppidum,

    to found, Caes. B. C. 1, 15; Nep. Cim. 2, 2; so,

    nova moenia,

    Verg. A. 12, 194; cf.:

    moenia in Aside terrā,

    Ov. M. 9, 449:

    domicilium sibi Magnesiae,

    Nep. Them. 10, 2:

    triplex Piraeei portus constitutus est,

    id. ib. 6, 1:

    hiberna omnium legionum in Belgis,

    Caes. B. G. 3, 38:

    di primum homines humo excitatos celsos et erectos constituerunt,

    Cic. N. D. 2, 56, 140.—
    2.
    Trop., to bring about, effect, establish, appoint, etc., freq. of judicial determinations, etc.: videte, [p. 438] per deos immortalis, quod jus nobis, quam condicionem vobismet ipsis, quam denique civitati legem constituere velitis, to establish, Cic. Caecin. 14, 40:

    jus melius Sullanis praediis quam paternis,

    id. Agr. 3, 3, 10:

    judicium,

    id. Part. Or. 28, 99:

    judicium de pecuniis repetundis,

    id. Div. in Caecil. 4, 11:

    judicium capitis in se,

    id. Verr. 2, 5, 54, § 141:

    controversiam,

    id. de Or. 1, 31, 143:

    quaestionem,

    Quint. 3, 11, 17; 4, 2, 10:

    ratiocinationem,

    id. 5, 14, 12:

    in hac accusatione comparandā constituendāque laborare,

    Cic. Verr. 2, 1, 1, § 2; and of persons, to designate, appoint, select, put forward, etc.:

    accusatorem,

    id. Div. in Caecil. 3, 10; Quint. 3, 10, 3 (cf.:

    comparare accusatorem,

    Cic. Clu. 67, 191):

    testis,

    Cic. Verr. 1, 18, 55:

    tutores pupillis,

    Dig. 2, 1, 1 et saep.:

    nuper apud C. Orchivium collegam meum locus ab judicibus Fausto Sullae de pecuniis residuis non est constitutus,

    no trial of him was permitted, Cic. Clu. 34, 94:

    reum statim fecit, utique ei locus primus constitueretur impetravit,

    id. ib. 20, 56:

    fidem,

    id. Part. Or. 9, 31; cf. id. Sen. 18, 62:

    concordiam,

    id. Att. 8, 11, D, 1:

    si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem,

    id. Fin. 2, 24, 78:

    amicitiam tecum,

    Q. Cic. Pet. Cons. 7, 27 (cf. id. ib. §

    25: amicitiae permultae comparantur): libertatem,

    Cic. Fl. 11, 25:

    victoriam,

    id. Rosc. Am. 6, 16:

    pacem (opp. bellum gerere),

    id. ib. 8, 22:

    quantum mali sibi ac liberis suis,

    id. Verr. 2, 1, 25, § 65.—
    C.
    With the access. idea of ordering, contriving, to establish, fix, appoint, settle, order, manage; to confirm, regulate, arrange, dispose.
    1.
    Lit.:

    Ti. et C. Gracchos plebem in agris publicis constituisse,

    to have established, Cic. Agr. 2, 5, 10; cf. id. ib. 2, 31, 83:

    ibi futuros Helvetios, ubi eos Caesar constituisset,

    should assign them a permanent abode, Caes. B. G. 1, 13:

    reges in civitate,

    Cic. Agr. 2, 6, 15; cf. id. Off. 2, 12, 41:

    Commium regem ibi,

    Caes. B. G. 4, 21:

    decemviralem potestatem in omnibus urbibus,

    Nep. Lys. 2, 1; cf. Cic. Agr. 2, 7, 17:

    curatores legibus agrariis,

    id. ib.; cf.:

    publice patronum huic causae,

    id. Mur. 2, 4:

    regnum alicui,

    Nep. Chabr. 2, 1 al.:

    composita et constituta res publica,

    Cic. Leg. 3, 18, 42; cf.:

    bene morata et bene constituta civitas,

    id. Brut. 2, 7; so id. Agr. 2, 5, 10 fin.:

    civitates,

    to organize, id. de Or. 1, 9, 35:

    quis tibi concesserit... reliquas utilitates in constituendis civitatibus... a disertis ornateque dicentibus esse constitutas,

    id. ib. 1, 9, 36:

    Chersoneso tali modo constituto,

    Nep. Milt. 2, 4:

    res summā aequitate,

    id. ib. 2, 2; cf.:

    rem nummariam,

    Cic. Off. 3, 20, 80:

    rem familiarem,

    id. Phil. 11, 2, 4.—
    2.
    Trop.:

    ineuntis aetatis inscitia senum constituenda et regenda prudentiā est,

    Cic. Off. 1, 34, 122; cf.:

    majores vestri majestatis constituendae gratiā bis Aventinum occupavere,

    Sall. J. 31, 17; Cic. Fam. 15, 4, 6:

    jam perfectis constitutisque viribus,

    Quint. 10, 1, 57.— Pass. impers.: non tam sinistre constitutum est, ut non, etc., i. e. we are not so badly off as not, etc., Plin. Pan. 45, 5.—Of persons:

    Athenaeum in maximā apud regem auctoritate gratiāque,

    Cic. Fam. 15, 4, 6:

    aliquem sibi quaestoris in loco,

    id. Verr. 2, 1, 30, § 77:

    in potestate aliquem,

    Lact. Epit. 55, 6:

    constituuntur in honoribus, cum magistratus creantur,

    Aug. Cont. adv. Leg. 1, 45 al. —
    D.
    With the access. idea of limiting, fixing, allotting, to fix, appoint something ( for or to something), to settle, agree upon, define, determine.
    1.
    Lit.:

    propter dissensionem placuerat dividi thesauros finesque imperii singulis constitui,

    Sall. J. 12, 1:

    summum pretium,

    Cic. Att. 12, 31, 2; cf.:

    pretium frumento,

    id. Verr. 2, 3, 73, § 171:

    certam pecuniam proconsulibus,

    Suet. Aug. 36; id. Ner. 10:

    propria loca senatoribus,

    id. Claud. 21:

    diem nuptiis,

    Plaut. Trin. 2, 4, 180; cf.:

    nuptias in hunc diem,

    Ter. And. 1, 5, 34:

    diem concilio,

    Caes. B. G. 1, 30:

    diem colloquio,

    id. ib. 1, 47:

    posterum diem pugnae,

    id. ib. 3, 23 fin.:

    negotio proximum diem,

    Sall. J. 93, 8:

    certum tempus ei rei,

    Caes. B. C. 3, 19:

    grandiorem aetatem ad consulatum,

    Cic. Phil. 5, 17, 47:

    tempus in posterum diem locumque,

    Liv. 38, 25, 2:

    postquam ad constitutam non venerat diem,

    id. 27, 16, 16:

    locus, tempus constitutum est,

    Ter. Eun. 3, 4, 3:

    modum credendi,

    Cic. Rab. Post. 3, 5: de numero pastorum alii angustius, alii laxius constituunt:

    ego in octogenas hirtas oves singulos pastores constitui, Atticus in centenas,

    Varr. R. R. 2, 10, 10.—
    b.
    T. t. of the lang. of business, to accord, agree with one in a thing, to appoint, fix, to concert, agree upon, assent to (cf. Gron. Obss. p. 14 sq.); constr. aliquid cum aliquo, alicui, inter se, or with acc. only, or absol.
    (α).
    Cum aliquo:

    ubiea dies, quam constituerat cum legatis venit,

    Caes. B. G. 1, 8:

    pactam et constitutam esse cum Manlio diem,

    Cic. Cat. 1, 9, 24:

    constitui cum quodam hospite, Me esse illum conventuram,

    Ter. Hec. 1, 2, 120:

    constitui cum hominibus, quo die mihi Messanae praesto essent,

    Cic. Verr. 2, 2, 27, § 65: cum aliquo, ut, etc., Aug. ap. Suet. Calig. 8; cf. under P. a., B. 2.—
    (β).
    Alicui:

    L. Cincio HS. XXCD. constitui me curaturum Idibus Febr.,

    Cic. Att. 1, 7 init.; id. Off. 1, 10, 32:

    ubi nocturnae Numa constituebat amicae,

    Juv. 3, 12; cf.:

    sane, inquit, vellem non constituissem, in Tusculanum me hodie venturum esse, Laelio,

    id. de Or. 1, 62, 265.—
    (γ).
    With acc. only or absol.:

    vadimonia constituta,

    Cic. Sen. 7, 21:

    de pecuniā constitutā,

    Dig. 13, tit. 5; Ter. Heaut. 4, 4, 4:

    (Vaccenses) compositis inter se rebus in diem tertiam constituunt,

    Sall. J. 66, 2:

    sic constituunt, sic condicunt,

    Tac. G. 11; Juv. 6, 487.— Pass. impers.:

    Avillius, ut erat constitutum, simulat se aegrotare,

    Cic. Clu. 13, 37.—
    2.
    Trop.:

    constituendi sunt qui sint in amicitiā fines deligendi,

    Cic. Lael. 16, 56:

    si forte quaereretur quae esset ars imperatoris, constituendum putarem principio, quis esset imperator: qui cum esset constitutus administrator quidam belli gerendi, tum adjungerem, etc. (for which, soon after, definire),

    id. de Or. 1, 48, 210; cf. C. 1. supra, and Quint. 12, 1, 1:

    nondum satis constitui molestiaene plus an voluptatis attulerit mihi Trebatius noster,

    Cic. Fam. 11, 27, 1:

    ut constitueret, honestum esse aliquid quod, etc.,

    id. Off. 2, 3, 9:

    bona possessa non esse constitui,

    id. Quint. 29, 89:

    de hoc Antigonus cum solus constituere non auderet, ad consilium retulit,

    Nep. Eum. 12, 1.—
    E.
    With the access. idea of resolving, to determine to do something, to take a resolution, to resolve, decide, determine.
    (α).
    With inf.:

    si quis mare Neptunum Cereremque vocare Constituit fruges,

    Lucr. 2, 656:

    cohortes duas in Nantuatibus collocare,

    Caes. B. G. 3, 1:

    bellum cum Germanis gerere,

    id. ib. 4, 6:

    Romanorum adventum exspectare atque ibi decertare,

    id. ib. 4, 19:

    desciscere a rege,

    Nep. Dat. 5, 5.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    audio constitutum esse Pompeio et ejus consilio in Siciliam me mittere,

    Cic. Att. 7, 7, 4. —
    (γ).
    With interrog.-clause:

    quantum pecuniae quaeque civitas daret, Aristides delectus est, qui constitueret,

    Nep. Arist. 3, 1. —
    (δ).
    With ut:

    rus uti irem, jam heri constitueram,

    Plaut. Ps. 1, 5, 136:

    constitueram, ut pridie Idus Aquini manerem,

    Cic. Att. 16, 10, 1:

    constituimus inter nos ut ambulationem conficeremus,

    id. Fin. 5, 1, 1:

    Lentulus cum ceteris constituerant, uti, etc.,

    Sall. C. 43, 1.—Hence, constĭtūtus, a, um, P. a.
    A.
    Adj. (acc. to B.), constituted, arranged, disposed:

    bene constitutum corpus,

    Cic. Tusc. 2, 6, 17:

    viri sapientes et bene naturā constituti,

    id. Sest. 65, 137:

    quotus quisque philosophorum invenitur, qui sit ita moratus, ita animo ac vitā constitutus, ut ratio postulat,

    id. Tusc. 2, 4, 11:

    qui integri sunt et sani et bene constituti de rebus domesticis,

    id. Sest. 45, 97.—
    2.
    (Acc. to C.) Fixed, established:

    cursus siderum,

    Quint. 1, 10, 46:

    discrimina (opp. fortuita),

    id. 5, 10, 42:

    jam confirmatae constitutaeque vocis,

    id. 11, 3, 29.—
    B.
    Subst.: constĭtūtum, i, n.
    1.
    (Acc. to B.) An institution, ordinance, law (mostly postclass.), Cod. Th. 1, 11, 5; 12, 41, 1.—
    b.
    Trop.:

    cum videas ordinem rerum et naturam per constituta procedere,

    according to established laws, Sen. Q. N. 3, 16, 2.—
    2.
    (Acc. to D. 1. b.) An agreement, appointment, accommodation; a compact (in good prose):

    ante rem quaeruntur, quae talia sunt, apparatus, conloquia, locus, constitutum, convivium,

    Cic. Top. 12, 52; so absol., id. Att. 11, 16, 2; id. Cael. 8, 20:

    rescripsit constitutum se cum eo habere,

    id. Att. 12, 23, 3:

    constitutum factum esse cum servis, ut venirent, etc.,

    id. Cael. 25, 61; and humorously: si quod constitutum cum podagra habes, fac ut in alium diem differas, id. Fam. 7, 4; so,

    ad constitutum venire,

    Varr. R. R. 2, 5, 1; Cic. Caecin. 12, 33:

    se proripu it,

    Suet. Oth. 6;

    and without a verb,

    Cic. Att. 12, 1, 1; Flor. 2, 6, 16 (but in Vell. 2, 110, 1, the better read. is consili).

    Lewis & Short latin dictionary > constituo

  • 10 juvenalia

    1.
    jŭvĕnālis, e, adj. [juvenis], youthful, juvenile, suitable for young people (mostly poet. and post - Aug.):

    corpus,

    Verg. A. 5, 475:

    arma,

    id. ib. 2, 518; Sil. 2, 312: mihi mens juvenali ardebat amore compellare virum, Verg. A. 8, 163:

    fama,

    Plin. 33, 2, 8, § 32:

    ludi,

    a kind of games introduced by Nero, Suet. Ner. 11; cf.

    dies,

    id. Calig. 17:

    ludus,

    Liv. 1, 57, 11.—Hence, subst.: jŭvĕnālĭa, ium, n., youthful pursuits, games, Tac. A. 14, 15; 15, 33; 16, 21; Capitol. Gord. 4.— Adv.: jŭvĕnālĭ-ter, in a youthful manner, youthfully:

    jecit ab obliquo nitidum juvenaliter aurum,

    Ov. M. 10, 675; id. A. A. 3, 733; id. M. 7, 805. —Hence, rashly, improvidently, Ov. Tr. 2, 117 al.
    2.
    Jŭvĕnālis, is, m., Juvenal:

    D. Junius Juvenalis,

    a Roman satirist in the time of Domitian and Trajan, Mart. 7, 24, 1; 12, 18, 2 al.

    Lewis & Short latin dictionary > juvenalia

  • 11 Juvenalis

    1.
    jŭvĕnālis, e, adj. [juvenis], youthful, juvenile, suitable for young people (mostly poet. and post - Aug.):

    corpus,

    Verg. A. 5, 475:

    arma,

    id. ib. 2, 518; Sil. 2, 312: mihi mens juvenali ardebat amore compellare virum, Verg. A. 8, 163:

    fama,

    Plin. 33, 2, 8, § 32:

    ludi,

    a kind of games introduced by Nero, Suet. Ner. 11; cf.

    dies,

    id. Calig. 17:

    ludus,

    Liv. 1, 57, 11.—Hence, subst.: jŭvĕnālĭa, ium, n., youthful pursuits, games, Tac. A. 14, 15; 15, 33; 16, 21; Capitol. Gord. 4.— Adv.: jŭvĕnālĭ-ter, in a youthful manner, youthfully:

    jecit ab obliquo nitidum juvenaliter aurum,

    Ov. M. 10, 675; id. A. A. 3, 733; id. M. 7, 805. —Hence, rashly, improvidently, Ov. Tr. 2, 117 al.
    2.
    Jŭvĕnālis, is, m., Juvenal:

    D. Junius Juvenalis,

    a Roman satirist in the time of Domitian and Trajan, Mart. 7, 24, 1; 12, 18, 2 al.

    Lewis & Short latin dictionary > Juvenalis

  • 12 juvenalis

    1.
    jŭvĕnālis, e, adj. [juvenis], youthful, juvenile, suitable for young people (mostly poet. and post - Aug.):

    corpus,

    Verg. A. 5, 475:

    arma,

    id. ib. 2, 518; Sil. 2, 312: mihi mens juvenali ardebat amore compellare virum, Verg. A. 8, 163:

    fama,

    Plin. 33, 2, 8, § 32:

    ludi,

    a kind of games introduced by Nero, Suet. Ner. 11; cf.

    dies,

    id. Calig. 17:

    ludus,

    Liv. 1, 57, 11.—Hence, subst.: jŭvĕnālĭa, ium, n., youthful pursuits, games, Tac. A. 14, 15; 15, 33; 16, 21; Capitol. Gord. 4.— Adv.: jŭvĕnālĭ-ter, in a youthful manner, youthfully:

    jecit ab obliquo nitidum juvenaliter aurum,

    Ov. M. 10, 675; id. A. A. 3, 733; id. M. 7, 805. —Hence, rashly, improvidently, Ov. Tr. 2, 117 al.
    2.
    Jŭvĕnālis, is, m., Juvenal:

    D. Junius Juvenalis,

    a Roman satirist in the time of Domitian and Trajan, Mart. 7, 24, 1; 12, 18, 2 al.

    Lewis & Short latin dictionary > juvenalis

  • 13 juvenaliter

    1.
    jŭvĕnālis, e, adj. [juvenis], youthful, juvenile, suitable for young people (mostly poet. and post - Aug.):

    corpus,

    Verg. A. 5, 475:

    arma,

    id. ib. 2, 518; Sil. 2, 312: mihi mens juvenali ardebat amore compellare virum, Verg. A. 8, 163:

    fama,

    Plin. 33, 2, 8, § 32:

    ludi,

    a kind of games introduced by Nero, Suet. Ner. 11; cf.

    dies,

    id. Calig. 17:

    ludus,

    Liv. 1, 57, 11.—Hence, subst.: jŭvĕnālĭa, ium, n., youthful pursuits, games, Tac. A. 14, 15; 15, 33; 16, 21; Capitol. Gord. 4.— Adv.: jŭvĕnālĭ-ter, in a youthful manner, youthfully:

    jecit ab obliquo nitidum juvenaliter aurum,

    Ov. M. 10, 675; id. A. A. 3, 733; id. M. 7, 805. —Hence, rashly, improvidently, Ov. Tr. 2, 117 al.
    2.
    Jŭvĕnālis, is, m., Juvenal:

    D. Junius Juvenalis,

    a Roman satirist in the time of Domitian and Trajan, Mart. 7, 24, 1; 12, 18, 2 al.

    Lewis & Short latin dictionary > juvenaliter

  • 14 limes

    līmĕs, ĭtis, m. [root in līmus; cf. limen, and Gr. lechris; cf. Just. Inst. 1, 12, 5], a cross-path, balk between fields.
    I.
    Lit., the Romans usually had in their fields two broad and two narrower paths; the principal balk from east to west was called limes decumanus; that from north to south was called cardo;

    of the two smaller ones, that running from east to west was called prorus, the other, from north to south, transversus,

    Hyg. de Limit. Const. 18, 33 and 34; Col. 1, 8, 7:

    lutosi limites,

    Varr. R. R. 2, 4, 8. —
    B.
    Transf. (mostly poet.).
    1.
    A boundary, limit between two fields or estates, consisting of a stone or a balk:

    partiri limite campum,

    Verg. G. 1, 126:

    saxum antiquum, ingens, campo quod forte jacebat, Limes agro positus, litem ut discerneret arvis,

    id. A. 12, 897:

    effodit medio de limite saxum,

    Juv. 16, 38.—
    2.
    A fortified boundaryline, a boundary-wall:

    cuncta inter castellum Alisonem ac Rhenum novis limitibus aggeribusque permunita,

    Tac. A. 2, 7:

    limite acto promotisque praesidiis,

    id. G. 29: penetrat interius, aperit limites, Vell. 2, 120.—
    3.
    In gen., any path, passage, road, way; also, by-street, by-road:

    eo limite Athenienses signa extulerunt,

    Liv. 31, 39:

    profectus inde transversis limitibus,

    id. ib.:

    lato te limite ducam,

    Verg. A. 9, 323:

    acclivis,

    Ov. M. 2, 19:

    limite recto fugere,

    id. ib. 7, 782:

    transversi,

    by-roads, Liv. 22, 12, 2 Fabr.; 31, 39, 5; 41, 14 init.: limes Appiae, the line of the Appian street (for the street itself), id. 22, 15, 11:

    limite acto (i. e. facto),

    Tac. G. 29.—

    Of the channel of a stream: solito dum flumina currant Limite,

    Ov. M. 8, 558; Prop. 5, 9, 60.—Of the track of light left behind them by comets, fiery meteors, torches, etc.:

    flammiferumque trahens spatioso limite crinem, Stella micat,

    Ov. M. 15, 849:

    tum longo limite sulcus Dat lucem,

    Verg. A. 2, 697; Plin. 2, 26, 25, § 96:

    sectus in obliquo est lato curvamine limes,

    the zodiac, Ov. M. 2, 130:

    latum per agmen Ardens limitem agit ferro,

    Verg. A. 10, 514; cf. Sil. 4, 463; 9, 379; Stat. Th. 9, 182.—
    4.
    A line or vein in a precious stone:

    nigram materiam distinguente limite albo,

    Plin. 37, 10, 69, § 184.—
    II.
    Trop.
    A.
    A boundary, limit:

    limes carminis,

    Stat. Th. 1, 16:

    aestuat infelix angusto limite mundi,

    Juv. 10, 169.—
    B.
    A distinction, difference:

    judicium brevi limite falle tuum,

    Ov. R. Am. 325:

    quaedam perquam tenui limite dividuntur,

    Quint. 9, 1, 3.—
    C.
    A way, path:

    si maledicitis vostro gradiar limite,

    Plaut. Poen. 3, 3, 18:

    bene meritis de patria quasi limes ad caeli aditum patet,

    Cic. Somn. Scip. 8; Sen. Ben. 1, 15, 2:

    eundem limitem agere,

    to go the same way, employ the same means, Ov. A. A. 3, 558.

    Lewis & Short latin dictionary > limes

  • 15 lustro

    1.
    lustro, āvi, ātum, 1, v. a. [2. lustrum], to purify by means of a propitiatory offering (syn.: procuro, expio).
    I.
    Lit.:

    agrum lustrare sic oportet. Impera suovetaurilia circumagi, etc.,

    Cato, R. R. 141:

    in lustranda colonia ab eo, qui eam deduceret,

    Cic. Div. 1, 45, 102:

    ibi instructum exercitum omnem suovetaurilibus lustravit,

    Liv. 1, 44; 40, 6:

    tunc vitula innumeros lustrabat caesa juvencos,

    Tib. 1, 1, 25 (31 Müll.):

    aliquem taedis,

    id. 1, 2, 61:

    terque senem flammā, ter aquā, ter sulphure lustrat,

    Ov. M. 7, 261; cf. Verg. A. 6, 231:

    lustramurque Iovi votisque incendimus aras,

    we purify ourselves, id. ib. 3, 279:

    se centum lustrare ovis,

    Juv. 6, 518:

    lustrari,

    id. 2, 157: non inveniatur in te, qui lustret filium tuum aut filiam tuam, nec divinus, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 1, 1.—
    II.
    Transf., because, at the lustral sacrifice, the priest went around the person or object purified; hence,
    A.
    To go around, encircle:

    regem choreis,

    Verg. A. 10, 224.—
    B.
    To go round, wander over, traverse:

    Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum Magos adiit,

    Cic. Fin. 5, 29, 87: latitudinem lustrans signiferi orbis, id. N. D. 2, 20, 53; so id. Univ. 9:

    et salis Ausonii lustrandum navibus aequor,

    Verg. A. 3, 385:

    pede barbaro Lustrata Rhodope,

    Hor. C. 3, 25, 11:

    lustrati montes,

    Plin. 6, 27, 31, § 129:

    nulla meis frustra lustrantur compita plantis,

    Prop. 3, 15, 3:

    lustravitque fuga mediam gladiator harenam,

    Juv. 2, 14, 4:

    spatium,

    id. 6, 582.—
    C.
    Military term, to review:

    exercitum lustravi apud Iconium,

    Cic. Att. 5, 20, 2; Hirt. B. G. 8, 52; cf.:

    inclusas animas superumque ad lumen ituras Lustrabat,

    Verg. A. 6, 681.—
    D.
    To review, survey, observe, examine ( poet.):

    et totum lustrabat lumine corpus,

    Verg. A. 8, 153:

    respicio et quae sit me circum copia lustro,

    id. ib. 2, 564:

    alicujus vestigia,

    id. ib. 11, 763; Tac. A. 15, 26; Petr. Sat. 11; Sil. 15, 787.—
    2.
    Trop., to review, consider:

    omnia ratione animoque,

    Cic. Off. 1, 17, 57.—
    E.
    (Of the sun, moon, etc.) To illuminate, make bright:

    postera Phoebeā lustrabat lampade terras Aurora,

    Verg. A. 4, 6; 7, 148:

    sol, obliquo terras et caelum lumine lustrans,

    Lucr. 5, 693; 5, 79:

    mundi magnum templum Sol et luna suo lustrantes lumine,

    id. 5, 1437; 6, 737:

    Sol, qui terrarum flammis opera omnia lustras,

    Verg. A. 4, 607.
    2.
    lustro, ōnis, m., i. q. vagus, wanderer, vagabond, Naev. in Lex. Vatic. tom. 8, p. 313; cf.

    Klussman,

    Naev. p. 232, and Com. Rel. v. 118 sq. Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > lustro

  • 16 obliquatio

    oblīquātĭo, ōnis, f. [obliquo], a bending, winding, oblique direction (post-class.), Macr. S. 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > obliquatio

  • 17 pecten

    pecten, ĭnis, m. [pecto], a comb.
    I.
    Prop., for the hair, Plaut. Capt. 2, 2, 18; Ov. Am. 1, 14, 15:

    deducit pectine crines,

    id. M. 4, 311; 12, 409; Petr. 126; Spart. Hadr. 26.—
    II.
    Transf., of things resembling a comb.
    A.
    The reed or sley of a weaver's loom:

    arguto tenues percurrens pectine telas,

    Verg. A. 7, 14; Ov. F. 3, 819; cf. id. M. 6, 58; Varr. L. L. 5, 23, § 113.—
    2.
    The weaver's art, weaving:

    victa est Pectine Niliaco jam Babylonis acus,

    Mart. 14, 150, 2.—
    B.
    An instrument for heckling flax or combing wool, a comb, card, heckle, Juv. 9, 30; Plin. 11, 23, 27, § 77; Claud. Eutr. 2, 382.—
    C.
    A rake:

    tonsam raro pectine verrit humum,

    Ov. R. Am. 191; Plin. 18, 30, 72, § 297; Col. 2, 20.—
    D.
    A clasping of the hands in distress, Ov. M. 9, 299.—Of the mingling of the oars of two vessels:

    mixtis obliquo pectine remis,

    Luc. 3, 609 dub. (al. pectore).—
    E.
    Pecten dentium, a row of teeth, Prud. steph. 10, 934.—
    F.
    A stripe or vein in wood, Plin. 16, 38, 73, § 185.—
    G.
    The hair of the pubes, Juv. 6, 370; Plin. 29, 1, 8, § 26.—Also, the sharebone, Cels. 8, 1.—
    H.
    A kind of dance:

    Amazonius,

    Stat. Achill. 2, 156.—
    K.
    An instrument with which the strings of the lyre were struck:

    jamque eadem digitis, jam pectine pulsat eburno,

    Verg. A. 6, 647 Serv.; Juv. 6, 382.—
    2.
    Transf.
    a.
    A lyre, Val. Fl. 3, 159.—
    b.
    A poem or song:

    dum canimus sacras alterno pectine Nonas,

    i. e. in distichs, Ov. F. 2, 121.—
    L.
    A kind of shell-fish, a scallop:

    pectinibus patulis jactat se molle Tarentum,

    Hor. S. 2, 4, 34; Plin. 9, 33, 51, § 101; 9, 51, 74, § 160; 11, 37, 52, § 139; 11, 51, 112, § 267; 32, 11, 53, § 150.—
    M.
    Pecten Veneris, a plant, perh. Venus's comb, needle-weed, Plin. 24, 19, 114, § 175.

    Lewis & Short latin dictionary > pecten

  • 18 plaustrum

    plaustrum ( plostrum, Cato, R. R. 2, 10; 62; Varr. R. R. 1, 22, 3; cf. Suet. Vesp. 22: plaustra, ae, f., v. infra), i, n. [Sanscr. plavas, ship; prop., that which sways hither and thither; root plu-; Gr. pleô, plunô], a vehicle for carrying heavy loads, a wagon, wain, cart.
    I.
    Lit. (class.):

    vendat plostrum vetus,

    Cato, R. R. 2, 7; Plaut. Aul. 3, 5, 31:

    in plaustrum conici,

    Cic. Div. 1, 27, 57:

    stridentia plaustra,

    Ov. Tr. 3, 10, 59; id. M. 2, 177:

    sicut stridet plaustrum onustum foeno,

    Vulg. Amos, 2, 13:

    tecta,

    id. Num. 7, 3.—Prov.:

    plaustrum perculi,

    I have upset! I am done for! Plaut. Ep. 4, 2, 22.—
    II.
    Transf., the constellation Charles's Wain, the Great Bear ( poet.):

    flexerat obliquo plaustrum temone Bootes,

    Ov. M. 10, 447; id. P. 4, 10, 39; Amm. 15, 10, 2 (called plaustra Parrhasis, Sid. Carm. 5, 282 sq.).

    Lewis & Short latin dictionary > plaustrum

  • 19 supinum

    sŭpīnus, a, um, adj. [from sub; cf. huptios, from hupo, hupai], backwards, bent backwards, thrown backwards, lying on the back, supine (opp. pronus, cernuus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (freq. and class.), of persons:

    stertitque supinus,

    Hor. S. 1, 5, 19; Suet. Aug. 16; id. Claud. 33: pater excitat supinum juvenem, i. e in bed, Juv. 14, 190.—Of animals, parts of the body, etc.:

    animal omne, ut vult, ita utitur motu sui corporis, prono, obliquo, supino,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    refracta videntur omnia converti sursumque supina reverti,

    Lucr. 4, 441:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis?

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    cubitus,

    a lying on the back, Plin. 28, 4, 14, § 54:

    caput,

    thrown back, Quint. 11, 3, 69:

    cervix,

    id. 11, 3, 82:

    vultus,

    id. 1, 11, 9:

    ora,

    Cic. Univ. 14:

    venter,

    Hor. S. 1, 5, 85:

    testudines,

    Plin. 32, 4, 14, § 41:

    apes,

    id. 11, 8, 8, § 19:

    pugnans falce supinā,

    Juv. 8, 201: tendoque supinas Ad caelum cum voce manus, i. e. with the open palms turned upwards (a gesture of one praying), Verg. A. 3, 176; so,

    manus,

    Ov. M. 8, 681; Liv. 3, 50; 26, 9; Curt. 6, 6, 34; Suet. Vit. 7; Hor. C. 3, 23, 1; Quint. 11, 3, 99:

    cornua aliis adunca, aliis redunca, supina, convexa,

    Plin. 11, 37, 45, § 125:

    cathedra,

    an easy chair with an inclined back, id. 16, 37, 68, § 174: jactus, a [p. 1813] throwing up, Liv. 30, 10, 13: signis supinis, lowered (opp. erectis), Spart. Sev. 7.— Comp.:

    in arborum tonsurā supiniore,

    Plin. 17, 23, 35, § 214. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of motion, backwards, going back, retrograde ( poet.):

    nec redit in fontes unda supina suos,

    Ov. Med. Fac. 40:

    cursus fluminum,

    id. P. 4, 5, 43:

    carmen,

    i. e. that can be read backwards in the same metre, Mart. 2, 86, 1.—
    2.
    Of localities.
    a.
    Sloping, inclined (not in Cic.;

    syn. declivis): tabulae scheda,

    Plin. 13, 12, 23, § 77:

    scandenti circa ima labor est... si haec jam lenius supina evaseris,

    Quint. 12, 10, 79:

    per supinam vallem fusi,

    Liv. 4, 46, 5; 6, 24, 3; 7, 24, 5:

    sin tumulis adclive solum collisque supinos (metabere),

    Verg. G. 2, 276:

    per supina camporum,

    undulating, Amm. 22, 15, 7. —
    b.
    Stretched out, extended:

    Tibur,

    Hor. C. 3, 4, 23:

    solum,

    Plin. Pan. 30, 4:

    mare,

    Plin. 9, 2, 1, § 2:

    vindemia,

    id. 17, 22, 35, § 185. —
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Of the mind.
    1.
    Careless, thoughtless, heedless, negligent, indolent, supine:

    otiosi et supini (oratores),

    Quint. 10, 2, 17 Spald.:

    supini securique,

    id. 11, 3, 3; Dig. 18, 1, 15:

    animus,

    Cat. 17, 25:

    Maecenas,

    Juv. 1, 66:

    auris,

    Mart. 6, 42, 22:

    compositio (with tarda),

    Quint. 9, 4, 137:

    ignorantia,

    Dig. 22, 6, 6; Quint. 12, 10, 79. — Comp.:

    deliciae supiniores,

    Mart. 2, 6, 13. —
    2.
    With head thrown back, haughty, proud:

    haec et talia dum refert supinus,

    Mart. 5, 8, 10; Pers. 1, 129.—
    B.
    In later gram. lang. sŭpīnum (sc. verbum).
    1.
    The verbal form in um and u, the supine (perh. because, although furnished with substantive case-endings, it rests or falls back on the verb), Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 811 ib. (called in Quint. 1, 4, 29, verba participialia).—
    2.
    The verbal form in andum and endum, the gerund, Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 823 ib. — Hence, * adv.: sŭpīnē (acc. to II. A. 1.), carelessly, negligently:

    beneficium accipere,

    Sen. Ben. 2, 24, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > supinum

  • 20 supinus

    sŭpīnus, a, um, adj. [from sub; cf. huptios, from hupo, hupai], backwards, bent backwards, thrown backwards, lying on the back, supine (opp. pronus, cernuus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (freq. and class.), of persons:

    stertitque supinus,

    Hor. S. 1, 5, 19; Suet. Aug. 16; id. Claud. 33: pater excitat supinum juvenem, i. e in bed, Juv. 14, 190.—Of animals, parts of the body, etc.:

    animal omne, ut vult, ita utitur motu sui corporis, prono, obliquo, supino,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    refracta videntur omnia converti sursumque supina reverti,

    Lucr. 4, 441:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis?

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    cubitus,

    a lying on the back, Plin. 28, 4, 14, § 54:

    caput,

    thrown back, Quint. 11, 3, 69:

    cervix,

    id. 11, 3, 82:

    vultus,

    id. 1, 11, 9:

    ora,

    Cic. Univ. 14:

    venter,

    Hor. S. 1, 5, 85:

    testudines,

    Plin. 32, 4, 14, § 41:

    apes,

    id. 11, 8, 8, § 19:

    pugnans falce supinā,

    Juv. 8, 201: tendoque supinas Ad caelum cum voce manus, i. e. with the open palms turned upwards (a gesture of one praying), Verg. A. 3, 176; so,

    manus,

    Ov. M. 8, 681; Liv. 3, 50; 26, 9; Curt. 6, 6, 34; Suet. Vit. 7; Hor. C. 3, 23, 1; Quint. 11, 3, 99:

    cornua aliis adunca, aliis redunca, supina, convexa,

    Plin. 11, 37, 45, § 125:

    cathedra,

    an easy chair with an inclined back, id. 16, 37, 68, § 174: jactus, a [p. 1813] throwing up, Liv. 30, 10, 13: signis supinis, lowered (opp. erectis), Spart. Sev. 7.— Comp.:

    in arborum tonsurā supiniore,

    Plin. 17, 23, 35, § 214. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of motion, backwards, going back, retrograde ( poet.):

    nec redit in fontes unda supina suos,

    Ov. Med. Fac. 40:

    cursus fluminum,

    id. P. 4, 5, 43:

    carmen,

    i. e. that can be read backwards in the same metre, Mart. 2, 86, 1.—
    2.
    Of localities.
    a.
    Sloping, inclined (not in Cic.;

    syn. declivis): tabulae scheda,

    Plin. 13, 12, 23, § 77:

    scandenti circa ima labor est... si haec jam lenius supina evaseris,

    Quint. 12, 10, 79:

    per supinam vallem fusi,

    Liv. 4, 46, 5; 6, 24, 3; 7, 24, 5:

    sin tumulis adclive solum collisque supinos (metabere),

    Verg. G. 2, 276:

    per supina camporum,

    undulating, Amm. 22, 15, 7. —
    b.
    Stretched out, extended:

    Tibur,

    Hor. C. 3, 4, 23:

    solum,

    Plin. Pan. 30, 4:

    mare,

    Plin. 9, 2, 1, § 2:

    vindemia,

    id. 17, 22, 35, § 185. —
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Of the mind.
    1.
    Careless, thoughtless, heedless, negligent, indolent, supine:

    otiosi et supini (oratores),

    Quint. 10, 2, 17 Spald.:

    supini securique,

    id. 11, 3, 3; Dig. 18, 1, 15:

    animus,

    Cat. 17, 25:

    Maecenas,

    Juv. 1, 66:

    auris,

    Mart. 6, 42, 22:

    compositio (with tarda),

    Quint. 9, 4, 137:

    ignorantia,

    Dig. 22, 6, 6; Quint. 12, 10, 79. — Comp.:

    deliciae supiniores,

    Mart. 2, 6, 13. —
    2.
    With head thrown back, haughty, proud:

    haec et talia dum refert supinus,

    Mart. 5, 8, 10; Pers. 1, 129.—
    B.
    In later gram. lang. sŭpīnum (sc. verbum).
    1.
    The verbal form in um and u, the supine (perh. because, although furnished with substantive case-endings, it rests or falls back on the verb), Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 811 ib. (called in Quint. 1, 4, 29, verba participialia).—
    2.
    The verbal form in andum and endum, the gerund, Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 823 ib. — Hence, * adv.: sŭpīnē (acc. to II. A. 1.), carelessly, negligently:

    beneficium accipere,

    Sen. Ben. 2, 24, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > supinus

См. также в других словарях:

  • oblíquo — adj. 1. Não perpendicular, não vertical. = INCLINADO 2. Que se apresenta ou vai de soslaio. 3. Dirigido de lado. 4. Em diagonal. = ENVIESADO 5.  [Gramática] Diz se dos casos da declinação excetuando o nominativo que se chama caso direto. 6. … …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • obliquo — /o blikwo/ agg. [dal lat. obliquus ]. 1. (geom.) [di retta o piano che non siano né paralleli né perpendicolari a un altra retta o a un altro piano] ◀▶ ‖ normale, parallelo, perpendicolare. 2. (estens.) [che non risulta parallelo o perpendicolare …   Enciclopedia Italiana

  • obliquo — o·blì·quo agg. 1. CO che ha un andamento non rettilineo, inclinato, diagonale, sbieco Sinonimi: inclinato. 2a. TS geom. di un ente geometrico, che non è né parallelo né perpendicolare a un altro ente 2b. TS anat. di muscolo, le cui fibre sono… …   Dizionario italiano

  • obliquo — {{hw}}{{obliquo}}{{/hw}}agg. 1 (mat.) Detto di due rette o due piani o un piano e una retta che s incontrano con un angolo non retto. 2 Detto di tutto ciò che è inclinato rispetto alla superficie su cui poggia o a ciò cui si fa riferimento: muro… …   Enciclopedia di italiano

  • obliquo — pl.m. obliqui sing.f. obliqua pl.f. oblique …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • obliquo — agg. 1. inclinato, sghembo, sghimbescio, diagonale, sbieco, divergente, convergente, trasversale, traverso, storto CONTR. diritto, retto, ritto, verticale, orizzontale, parallelo, perpendicolare 2. (fig.) indiretto CONTR. diretto 3. (fig.) sleale …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • obliquo- — …   Useful english dictionary

  • Non istic obliquo oculo mea commoda quisquam… — См. Сглазить …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • caso obliquo — см. косвенный …   Пятиязычный словарь лингвистических терминов

  • annachest — obliquo, non diritto, inclinato, di sbieco …   Dizionario Materano

  • d'scqùng — obliquo, di sbieco, inclinato …   Dizionario Materano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»