-
1 obiratio
obīrātio, ōnis f. [ obirascor ]гнев, злоба C -
2 obiratio
-
3 obiratio
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > obiratio
-
4 obiratio
ŏbīrātĭo, ōnis, f. [obirascor], a becoming or being angry, anger:hujus nebulonis obiratione,
Cic. Att. 6, 3, 7 dub.; v. Orell. ad loc. (B. and K., oratione). -
5 obirascor
ŏb-īrascor, īrātus, 3, v. dep. n., to be angry at any thing (mostly post-Aug.;but cf. obiratio): obirascens fortunae animus,
Sen. Tranq. An. 2, 11: cum male audiunt, obirascuntur. App. Mag. p. 275, 18; id. Flor. 3, p. 357.—Hence, ŏbīrātus, a, um, P. a., angered, angry:fortunae obirati,
Liv. 1, 31; 42, 10; Sen. Ep. 56, 9; id. Const. 19, 2. -
6 obiratus
ŏb-īrascor, īrātus, 3, v. dep. n., to be angry at any thing (mostly post-Aug.;but cf. obiratio): obirascens fortunae animus,
Sen. Tranq. An. 2, 11: cum male audiunt, obirascuntur. App. Mag. p. 275, 18; id. Flor. 3, p. 357.—Hence, ŏbīrātus, a, um, P. a., angered, angry:fortunae obirati,
Liv. 1, 31; 42, 10; Sen. Ep. 56, 9; id. Const. 19, 2.
Перевод: с латинского на все языки
со всех языков на латинский- Со всех языков на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий
- Русский