Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

numidicus

  • 1 Numidicus

    Nŭmĭda, ae, m., = Nomas, a nomad:

    Arabia Numidarum,

    Vitr. 8, 3, 8 ( = Arabia Nomadum, Plin. 5, 16, 15, § 72): Numidas dicimus quos Graeci Nomadas, sive quod id genus hominum pecoribus negotietur, sive quod herbis, ut pecora aluntur, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.—
    II.
    In partic., a Numidian; usually in the plur., Nŭmĭ-dae, ārum, the Numidians, a people of Northern Africa, between Mauritania and the territory of Carthage, in the modern Algiers, Sall. J. 46, 3; 66, 2; 89, 7; Liv. 29, 31; 34; Verg. A. 4, 41; Hor. C. 3, 11, 47.—

    Enslaved and used in Rome as mounted attendants and messengers,

    Sen. Ep. 87, 8; 123, 6; Tac. H. 2, 40; Inscr. Orell. 2877:

    Numidarum columnae,

    i. e. of Numidian marble, Juv. 7, 182.—In gen. plur.:

    Numidūm gentes,

    Mart. 12, 26, 6.—In sing.:

    Numida,

    Sall. J. 12, 4.—
    2.
    As adj., of or belonging to the Numidians, Numidian:

    Numidae jaculatores,

    Liv. 28, 11;

    Numidae leones,

    Ov. A. A. 2, 183;

    Numida dens,

    i. e. ivory, id. P. 4, 9, 28:

    ursos figebat Numidas,

    Juv. 4, 100.—
    3.
    A Roman surname:

    Plotius Numida,

    Hor. C. 1, 36.—
    B.
    Hence,
    1.
    Nŭmĭdĭa, ae, f., the country of Numidia, Mel. 1, 6, 1; Plin. 5, 3, 2, § 22; Sall. J. 8, 1; 13, 2; 16, 5; Col. 3, 12, 6 et saep.— Whence, Nŭmĭdĭānus, a, um, adj, Numidian, Plin. 15, 15, 16, § 55.—
    2.
    Nŭmĭ-dĭcus, a, um, adj., Numidian:

    equi Numidici,

    Liv. 30, 6:

    scuta,

    Sall. J. 94, 1:

    cedri,

    Plin. 16, 40, 79, § 216:

    gallina,

    Col. 8, 2, 2;

    called also Numidicae aves,

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    marmor, called also Libycum, Poenum,

    id. 5, 3, 2, § 22; 36, 6, 8, § 49; Sen. Ep. 86, 6: Numidicus, a surname of Q. Caecilius Metellus, bestowed on him for his victory over Jugurtha, Vell. 2, 11, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 62, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Numidicus

  • 2 Numidicus

    1. a, um 2.
    agnomen Кв. Цецилия Метелла, победителя Югурты C

    Латинско-русский словарь > Numidicus

  • 3 numidicus

    -a/um adj A
    numide adj

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > numidicus

  • 4 Numida

    Numida, ae, m. (v. nomas, νομάς), I) der Nomade, Arabia Numidarum, Vitr. 8, 3, 8 codd. (Rose Nomadum), wofür Arabia Nomadum b. Plin. 5, 72. – II) prägn., der Numidier, Sall. Iug. 12, 4: Plur. Numidae = die Numidier, Sall. Iug. 22. Verg. Aen. 4, 41: in Rom als Vorreiter u. reitende Boten (wie in Konstantinopel jetzt die Tataren) gebraucht, s. Sen. ep. 87, 9; 123, 7. Tac. hist. 2, 40 (u. dazu Lipsius). – attrib. = in ( aus) Numidien, numidisch, leo, Ov.: dens, Elfenbein, Ov.: eques, equites, Liv.: iaculatores, Liv. – Dav. abgel. Numidia, ae, f., Numidien, eine Landschaft in Afrika am Mittelländischen Meere zwischen Mauritanien u. dem karthagischen Gebiete, Mela u. Plin. – Dav.: a) Numidiānus, a, um, numidianisch, Plin. – b) Numidicus, a, um, numidisch, equi, Liv.: aves Numidicae, Plin., od. bl. Numidicae, Suet. u. Mart., wahrsch. unsere »Perlhühner« (vgl. Africanae gallinae unter Afri Bd. 1. S. 239): u. so gallina Numidica, Publil. com. fr.: marmor, Plin.: crustae, aus numid. Marmor, Sen. – als Beiname, Q. Caecilius Metellus Numidicus, wegen Überwindung des numidischen Königs Jugurtha, Cic. – c) Numidus, a, um, numidisch, pullus, junges Perlhuhn, Apic. 6, 242.

    lateinisch-deutsches > Numida

  • 5 Numida

    Numida, ae, m. (v. nomas, νομάς), I) der Nomade, Arabia Numidarum, Vitr. 8, 3, 8 codd. (Rose Nomadum), wofür Arabia Nomadum b. Plin. 5, 72. – II) prägn., der Numidier, Sall. Iug. 12, 4: Plur. Numidae = die Numidier, Sall. Iug. 22. Verg. Aen. 4, 41: in Rom als Vorreiter u. reitende Boten (wie in Konstantinopel jetzt die Tataren) gebraucht, s. Sen. ep. 87, 9; 123, 7. Tac. hist. 2, 40 (u. dazu Lipsius). – attrib. = in ( aus) Numidien, numidisch, leo, Ov.: dens, Elfenbein, Ov.: eques, equites, Liv.: iaculatores, Liv. – Dav. abgel. Numidia, ae, f., Numidien, eine Landschaft in Afrika am Mittelländischen Meere zwischen Mauritanien u. dem karthagischen Gebiete, Mela u. Plin. – Dav.: a) Numidiānus, a, um, numidianisch, Plin. – b) Numidicus, a, um, numidisch, equi, Liv.: aves Numidicae, Plin., od. bl. Numidicae, Suet. u. Mart., wahrsch. unsere »Perlhühner« (vgl. Africanae gallinae unter Afri Bd. 1. S. 239): u. so gallina Numidica, Publil. com. fr.: marmor, Plin.: crustae, aus numid. Marmor, Sen. – als Beiname, Q. Caecilius Metellus Numidicus, wegen Überwindung des numidischen Königs Jugurtha, Cic. – c) Numidus, a, um, numidisch, pullus, junges Perlhuhn, Apic. 6, 242.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Numida

  • 6 Caecilius

    a, um
    Цецилий, римск. nomen; наиболее известны
    1) Q. C. Metellus Macedonicus; в 148 г. до н. э. завоевал Македонию, в 142 г. до н. э. покорил келътиберов, консул в 143 г. до н. э. первый плебей-цензор в 131 г. до н. э., умер в 115 г. до н. э. C
    2) Q. C. Metellus Balearicus, сын предыдущего, завоеватель Балеар в 123 г. до н. э. C, Fl
    3) Q. C. Metellus Celer, в 66 г. до н. э. воевал в Альбании Кавказской, подавил восстание катилинариев в Верхней Италии (умер в 59 г. до н. э.) C, Sl, Eutr
    4) Q. C. Metellus Nepos, в 61 г. до н. э. в качестве легата Помпея сражался против морских разбойников C, Fl
    5) Q. C. Metellus Numidicus, в качестве консула успешно руководил в 109108 гг. до н. э. военными действиями против Югурты, но в 107 г. до н. э. был заменён Марием (умер в 91 г. до н. э.) Sl, C, VP
    6) Q. C. Metellus Pius, сын предыдущего, в 88 г. до н. э. успешно воевал против союзниковиталиков, примкнул к Сулле, сражался в 7972 гг. до н. э. против Сертория в Испании (умер в 64 г. до н. э.) C
    7) Q. C. Metellus Creticus, в 6967 гг. до н. э. покорил Крит Just, VP, C, Fl
    8) L. C. Metellus, в 49 г. до н. э. выступил как народный трибун против Цезаря, но был вынужден покинуть Рим C
    9) Statius C., родом галл-инсубр, пленным ребенком был привезен в Рим ок. 220 г. до н. э.; автор комедий (умер ок. 168 г. до н. э.) C, Q, H

    Латинско-русский словарь > Caecilius

  • 7 Metellus

    a, um
    cognomen в роде Цецилиев; наиболее известны
    1) Q. M. Caecilius Macedonicus, завоеватель Македонии C, VP
    2) Q. Caecilius M. Numidicus, предводитель римск. войска в Нумидии против Югургпы C, Sl
    3) C. Caecilius M. Celer, современник Цицерона C
    4) Q. Caecilius M. Pius (Scipio), сын Сципиона Назики, тесть Помпея C, Cs, bAfr

    Латинско-русский словарь > Metellus

  • 8 Numidianus

    Латинско-русский словарь > Numidianus

  • 9 lapis

    lapis, idis, m. (vgl. griech. λέπας, kahler Fels), der Stein, I) im allg. (Synon. saxum, der größere Stein, Felsstein, dah. oft verb. lapides saxaque), oft kollektiv, lapis silex, Plaut. u.a.: lapis quadratus (kollektiv), Varro fr., Sen. u.a.: structilis, Baustein, ICt.: Tiburtinus (kollekt.), tiburtinische Quadern, Amm.: vivus, Feuerstein, Curt.: coctilis, Sen.: bibulus, Bimsstein, Verg.: solidus, Sen.: durus, Plin.: ardens, Meteorstein, Liv.: terminalis, Grenzstein, Amm.: muralis, Oros.: lapis fundae, Schleuderstein, Vulg.: primarius, Grundstein, Vulg. – emporium lapide sternere, Liv.: e lapide naumachiae circum maximum exstruere, Suet.: e lapidibus templo Iovis Capitolini destinatis filio monumentum exstruere, Suet. – undique in muros lapides iaci coepti sunt, Caes.: lapides iaciendos curare, Cic.: lapides mittere in alqm, Petron.: fundā mittere lapides, Liv.: ad lapides et arma discurrere, Tac.: eminus glande aut lapidibus pugnare, Sall.: alqm lapidibus prosequi, Cic.: lapide percuti, Cic.: lapide ictum (durch einen Steinwurf) interire, Nep.: u. so lapide ictum ex muro perire, Caes.: lapidibus alqm cooperire od. obruere, Cic.: ingenti lapidum saxorumque nimbo classem operire, Flor.: alqm lapidibus prosternere, Val. Max.: alcis domus fracta coniectu lapidum (durch Steinwürfe), Cic.: membra, quae debilitavit lapidibus, Cic. – vehicula ne lapidibus quidem fulta in eodem vestigio quiescebant, Plin. ep. – in lapidem verti (verwandelt werden), v. der Niobe, Hieron. epist. 69, 2: lapidibus pluit, es regnet Steine (vom Himmel), es fällt ein Steinregen, Liv.: lapide candidiore diem notare, als einen glücklichen bezeichnen (vgl. lapillus no. I), Catull. 68, 148. – Sprichw., verberare lapidem, vergeblich sich abmühen, Plaut. Curc. 197: lapides loqui, Dinge, die wie ein Stein aufs Herz fallen, d.i. verdrießliche Dinge reden, Plaut. aul. 152: alterā manu ferre lapidem, panem ostentare alterā, Plaut. aul. 195: ad eundem lapidem bis offendere, zweimal denselben Fehler begehen, Auson. epist. 11. p. 169 Schenkl (ellipt. bis ad eundem, Cic. ep. 10, 20, 2). – als Sinnbild der Dummheit, Stein, Stock (s. Brix Plaut. mil. 236. Wagner Ter. heaut. 831), neque habet plus sapientiae quam lapis, Plaut.: quid stas, lapis, Ter.: u. der Gefühllosigkeit, ah lapis est ferrumque, Tibull.; vgl. lapides mehercule omnes flere ac lamentari coëgisses, Cic. – II) insbes.: 1) ein Grenzstein, Liv. u.a. – Gegenstand relig. Verehrung, s. Dissen Tibull. 1, 1, 11. – 2) ein Grabstein, Prop. u. Tibull.: so auch lapis ultimus, Prop. – 3) wie λίος = ein Edelstein u. vorz. eine Perle, Catull., Ov. u. Tac.: gemmae et lapides, Hor.: lapidum gemmarumque fulgor, Sen. – 4) der Marmorstein, Marmor, lapis Phrygius, Hor.: Parius, Verg.: Numidicus, Thasius, Suet.: albus, weiße Marmorplatte (als Tisch), Hor. – 5) der Mosaikstein, lapides varii, Hor. sat. 2, 4, 83. – 6) der Meilenstein, dergl. an den Heerstraßen je 1000 Schritte (eine ital. Meile = 1/5 geogr. Meile) weit standen; dah. zur Bezeichnung von Ortsentfernungen, intra vicesimum lapidem, Liv.: ad quintum lapidem, beim fünften Meilenstein, fünf (röm.) Meilen von Rom, Nep.: u. so ad sextum lapidem a Vienna, Sen. – 7) der Stein, der steinerne Tritt, auf dem der Präko stand, wenn Sklaven verkauft wurden, Plaut. Bacch. 815: dah. duos de lapide emptos tribunos, Cic. Pis. 35. – 8) Iuppiter lapis, der Jupiter-Stein, ein Donnerkeil (Kies), den man als Symbol Jupiters beim Schwur in der Hand hielt, Iovem lapidem iurare, beim Jupiter-Stein schwören, Cic. ep. 7, 12, 2. – / α) Abl. auch lapidi, Lucr. 1, 884: archaist. Abl. lapi, Enn. ann. 398. – β) Archaist. Genet. Plur. lapiderum, C. Gell. b. Charis. 54, 26. – γ) (wie ἡ λίθος) gen. fem., Enn. ann. 553. Varro r. r. 3, 5, 14. Ampel. 8, 11. Gromat. vet. 362, 13 sqq. Iul. Valer. 2, 18. p. 100, 22 Kuebler.

    lateinisch-deutsches > lapis

  • 10 Metellus [1]

    1. Metellus, a, um, Name einer röm. Familie des cäcilischen Geschlechts, aus der am bekanntesten Q. Metellus Macedonicus, der Mazedonien zur röm. Provinz machte, oft gerühmt wegen seines Glückes im Familien- u. Staatsleben, Vell. 1, 11. Cic. Tusc. 1, 85 u. 86 oft a. – Q. Caecilius Metellus Numidicus, glücklicher Feldherr gegen Jugurtha in Numidien, s. Sall. Iug. 43 sqq.; oft b. Cic. – C. Caecilius Metellus Celer, Zeitgenosse Ciceros, Gemahl der Klodia, Cic. ad Att. 2, 1, 5 u.a. – Q. Caec. Metellus Pius (Scipio), Sohn des Scipio Nasika, Adoptivsohn des Q. Metellus Pius, Schwiegervater des Pompejus, oft b. Cic., Caes. u. Auct. b. Afr. (gew. bl. Scipio gen.). – Plur. = Männer wie Metellus, ein Metellus, Claud. Olyb. et Prob. 147. – Dav. Metellīnus, a, um, metellinisch, oratio, gegen Metellus Nepos, Bruder des Celer, Cic. ad Att. 1, 13, 5.

    lateinisch-deutsches > Metellus [1]

  • 11 lapis

    lapis, idis, m. (vgl. griech. λέπας, kahler Fels), der Stein, I) im allg. (Synon. saxum, der größere Stein, Felsstein, dah. oft verb. lapides saxaque), oft kollektiv, lapis silex, Plaut. u.a.: lapis quadratus (kollektiv), Varro fr., Sen. u.a.: structilis, Baustein, ICt.: Tiburtinus (kollekt.), tiburtinische Quadern, Amm.: vivus, Feuerstein, Curt.: coctilis, Sen.: bibulus, Bimsstein, Verg.: solidus, Sen.: durus, Plin.: ardens, Meteorstein, Liv.: terminalis, Grenzstein, Amm.: muralis, Oros.: lapis fundae, Schleuderstein, Vulg.: primarius, Grundstein, Vulg. – emporium lapide sternere, Liv.: e lapide naumachiae circum maximum exstruere, Suet.: e lapidibus templo Iovis Capitolini destinatis filio monumentum exstruere, Suet. – undique in muros lapides iaci coepti sunt, Caes.: lapides iaciendos curare, Cic.: lapides mittere in alqm, Petron.: fundā mittere lapides, Liv.: ad lapides et arma discurrere, Tac.: eminus glande aut lapidibus pugnare, Sall.: alqm lapidibus prosequi, Cic.: lapide percuti, Cic.: lapide ictum (durch einen Steinwurf) interire, Nep.: u. so lapide ictum ex muro perire, Caes.: lapidibus alqm cooperire od. obruere, Cic.: ingenti lapidum saxorumque nimbo classem operire, Flor.: alqm lapidibus prosternere, Val. Max.: alcis domus fracta coniectu lapidum (durch Steinwürfe), Cic.: membra, quae debilitavit lapidibus, Cic. – vehicula ne lapidibus quidem
    ————
    fulta in eodem vestigio quiescebant, Plin. ep. – in lapidem verti (verwandelt werden), v. der Niobe, Hieron. epist. 69, 2: lapidibus pluit, es regnet Steine (vom Himmel), es fällt ein Steinregen, Liv.: lapide candidiore diem notare, als einen glücklichen bezeichnen (vgl. lapillus no. I), Catull. 68, 148. – Sprichw., verberare lapidem, vergeblich sich abmühen, Plaut. Curc. 197: lapides loqui, Dinge, die wie ein Stein aufs Herz fallen, d.i. verdrießliche Dinge reden, Plaut. aul. 152: alterā manu ferre lapidem, panem ostentare alterā, Plaut. aul. 195: ad eundem lapidem bis offendere, zweimal denselben Fehler begehen, Auson. epist. 11. p. 169 Schenkl (ellipt. bis ad eundem, Cic. ep. 10, 20, 2). – als Sinnbild der Dummheit, Stein, Stock (s. Brix Plaut. mil. 236. Wagner Ter. heaut. 831), neque habet plus sapientiae quam lapis, Plaut.: quid stas, lapis, Ter.: u. der Gefühllosigkeit, ah lapis est ferrumque, Tibull.; vgl. lapides mehercule omnes flere ac lamentari coëgisses, Cic. – II) insbes.: 1) ein Grenzstein, Liv. u.a. – Gegenstand relig. Verehrung, s. Dissen Tibull. 1, 1, 11. – 2) ein Grabstein, Prop. u. Tibull.: so auch lapis ultimus, Prop. – 3) wie λίος = ein Edelstein u. vorz. eine Perle, Catull., Ov. u. Tac.: gemmae et lapides, Hor.: lapidum gemmarumque fulgor, Sen. – 4) der Marmorstein, Marmor, lapis Phrygius, Hor.: Parius, Verg.: Numidicus, Thasius, Suet.: albus, weiße
    ————
    Marmorplatte (als Tisch), Hor. – 5) der Mosaikstein, lapides varii, Hor. sat. 2, 4, 83. – 6) der Meilenstein, dergl. an den Heerstraßen je 1000 Schritte (eine ital. Meile = 1/5 geogr. Meile) weit standen; dah. zur Bezeichnung von Ortsentfernungen, intra vicesimum lapidem, Liv.: ad quintum lapidem, beim fünften Meilenstein, fünf (röm.) Meilen von Rom, Nep.: u. so ad sextum lapidem a Vienna, Sen. – 7) der Stein, der steinerne Tritt, auf dem der Präko stand, wenn Sklaven verkauft wurden, Plaut. Bacch. 815: dah. duos de lapide emptos tribunos, Cic. Pis. 35. – 8) Iuppiter lapis, der Jupiter-Stein, ein Donnerkeil (Kies), den man als Symbol Jupiters beim Schwur in der Hand hielt, Iovem lapidem iurare, beim Jupiter-Stein schwören, Cic. ep. 7, 12, 2. – α) Abl. auch lapidi, Lucr. 1, 884: archaist. Abl. lapi, Enn. ann. 398. – β) Archaist. Genet. Plur. lapiderum, C. Gell. b. Charis. 54, 26. – γ) (wie ἡ λίθος) gen. fem., Enn. ann. 553. Varro r. r. 3, 5, 14. Ampel. 8, 11. Gromat. vet. 362, 13 sqq. Iul. Valer. 2, 18. p. 100, 22 Kuebler.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lapis

  • 12 Metellus

    1. Metellus, a, um, Name einer röm. Familie des cäcilischen Geschlechts, aus der am bekanntesten Q. Metellus Macedonicus, der Mazedonien zur röm. Provinz machte, oft gerühmt wegen seines Glückes im Familien- u. Staatsleben, Vell. 1, 11. Cic. Tusc. 1, 85 u. 86 oft a. – Q. Caecilius Metellus Numidicus, glücklicher Feldherr gegen Jugurtha in Numidien, s. Sall. Iug. 43 sqq.; oft b. Cic. – C. Caecilius Metellus Celer, Zeitgenosse Ciceros, Gemahl der Klodia, Cic. ad Att. 2, 1, 5 u.a. – Q. Caec. Metellus Pius (Scipio), Sohn des Scipio Nasika, Adoptivsohn des Q. Metellus Pius, Schwiegervater des Pompejus, oft b. Cic., Caes. u. Auct. b. Afr. (gew. bl. Scipio gen.). – Plur. = Männer wie Metellus, ein Metellus, Claud. Olyb. et Prob. 147. – Dav. Metellīnus, a, um, metellinisch, oratio, gegen Metellus Nepos, Bruder des Celer, Cic. ad Att. 1, 13, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Metellus

  • 13 fruniscor

    frūniscor, frūnītus, 3, v. dep. n. [a lengthened form of fruor], to enjoy (anteand post-class.); constr. with acc.; rarely with abl.:

    (Q. Claudius Quadrigiarius) Domus, inquit, suas quemque ire jubet et sua omnia frunisci... ut fatiscor a fateor, ita fruniscor factum est a fruor. Q. Metellus Numidicus... ita scripsit: Ego neque aqua neque igni careo, et summa gloria fruniscor. Novius in Atellana, quae Parcus inscripta, hoc verbo ita utitur: Quod magno opere quaesiverunt, id frunisci non queunt. Qui non parsit apud se, frunitus est,

    Gell. 17, 2, 5 sq.: Fruniscor et frunitum dixit Cato: nosque cum adhuc dicimus infrunitum, certum est antiquos dixisse frunitum, Paul. ex Fest. p. 92 Müll.:

    Frunisci pro frui. Lucilius: Aeque fruniscor ego ac tu. Coelius (leg. Claudius)... Novius... (then follow the passages quoted above from Gellius),

    Non. 113, 7 sq.:

    hinc tu nisi malum, frunisci nil potes, ne postules,

    Plaut. Rud. 4, 3, 73:

    QVEM NON LIQVIT (i. e. licuit) NOS FRVNISCI,

    Inscr. Orell. 4768.

    Lewis & Short latin dictionary > fruniscor

  • 14 Metellus

    Mĕtellus, a [etym. dub.; metellus = misthios, hired, i. e. a hired servant, Gloss. Philox.: metelli dicuntur in re militari quasi mercenarii, Attius in Annalibus: calones famulique metellique caculaeque; a quo genere hominum Caeciliae familiae cognomen putatur ductum, Paul. ex Fest. p. 146 and 147 Müll.], the name of a Roman family in the gens Caecilia; its most famous members were:
    1.
    Q. Metellus Macedonicus, who made Macedonia a Roman province, and was renowned for his good-fortune, Vell. 1, 11, 1; Cic. Tusc. 1, 35, 85; id. ib. 1, 36, 86, etc.—
    2.
    Quintus Caecilius Metellus Numidicus, who defeated Jugurtha in Numidia, Sall. J. 43 sqq.; Cic. Brut. 35, 135.—
    3.
    L. Caecilius Metellus, who saved the palladium from the burning temple of Vesta, B. C. 241, Liv. Epit. 19; Flor. 2, 2, 27; Cic. Rep. 1, 1, 1; Juv. 6, 265; cf. id. 3, 137 sq.—
    4.
    C. Caecilius Metellus Celer, Cicero's contemporary, and husband of Coelia, Cic. Att. 2, 1, 5, etc. —
    5.
    Qu. Caecilius Metellus Pius (Scipio), son of Scipio Nasica, and Pompey's fatherin-law, Vell. 2, 15, 5.—
    6.
    Caecilia Metella, wife of P. Cornelius Lentulus Spinther, divorced A. U. C. 709, Hor. S. 2, 3, 239; Cic. Att. 11, 23, 3; 13, 7, 1.—
    7.
    Caecilia Metella, wife of M. Aemilius Scaurus, Cic. Sest. 47, 101.

    Lewis & Short latin dictionary > Metellus

  • 15 Numida

    Nŭmĭda, ae, m., = Nomas, a nomad:

    Arabia Numidarum,

    Vitr. 8, 3, 8 ( = Arabia Nomadum, Plin. 5, 16, 15, § 72): Numidas dicimus quos Graeci Nomadas, sive quod id genus hominum pecoribus negotietur, sive quod herbis, ut pecora aluntur, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.—
    II.
    In partic., a Numidian; usually in the plur., Nŭmĭ-dae, ārum, the Numidians, a people of Northern Africa, between Mauritania and the territory of Carthage, in the modern Algiers, Sall. J. 46, 3; 66, 2; 89, 7; Liv. 29, 31; 34; Verg. A. 4, 41; Hor. C. 3, 11, 47.—

    Enslaved and used in Rome as mounted attendants and messengers,

    Sen. Ep. 87, 8; 123, 6; Tac. H. 2, 40; Inscr. Orell. 2877:

    Numidarum columnae,

    i. e. of Numidian marble, Juv. 7, 182.—In gen. plur.:

    Numidūm gentes,

    Mart. 12, 26, 6.—In sing.:

    Numida,

    Sall. J. 12, 4.—
    2.
    As adj., of or belonging to the Numidians, Numidian:

    Numidae jaculatores,

    Liv. 28, 11;

    Numidae leones,

    Ov. A. A. 2, 183;

    Numida dens,

    i. e. ivory, id. P. 4, 9, 28:

    ursos figebat Numidas,

    Juv. 4, 100.—
    3.
    A Roman surname:

    Plotius Numida,

    Hor. C. 1, 36.—
    B.
    Hence,
    1.
    Nŭmĭdĭa, ae, f., the country of Numidia, Mel. 1, 6, 1; Plin. 5, 3, 2, § 22; Sall. J. 8, 1; 13, 2; 16, 5; Col. 3, 12, 6 et saep.— Whence, Nŭmĭdĭānus, a, um, adj, Numidian, Plin. 15, 15, 16, § 55.—
    2.
    Nŭmĭ-dĭcus, a, um, adj., Numidian:

    equi Numidici,

    Liv. 30, 6:

    scuta,

    Sall. J. 94, 1:

    cedri,

    Plin. 16, 40, 79, § 216:

    gallina,

    Col. 8, 2, 2;

    called also Numidicae aves,

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    marmor, called also Libycum, Poenum,

    id. 5, 3, 2, § 22; 36, 6, 8, § 49; Sen. Ep. 86, 6: Numidicus, a surname of Q. Caecilius Metellus, bestowed on him for his victory over Jugurtha, Vell. 2, 11, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 62, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Numida

  • 16 Numidae

    Nŭmĭda, ae, m., = Nomas, a nomad:

    Arabia Numidarum,

    Vitr. 8, 3, 8 ( = Arabia Nomadum, Plin. 5, 16, 15, § 72): Numidas dicimus quos Graeci Nomadas, sive quod id genus hominum pecoribus negotietur, sive quod herbis, ut pecora aluntur, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.—
    II.
    In partic., a Numidian; usually in the plur., Nŭmĭ-dae, ārum, the Numidians, a people of Northern Africa, between Mauritania and the territory of Carthage, in the modern Algiers, Sall. J. 46, 3; 66, 2; 89, 7; Liv. 29, 31; 34; Verg. A. 4, 41; Hor. C. 3, 11, 47.—

    Enslaved and used in Rome as mounted attendants and messengers,

    Sen. Ep. 87, 8; 123, 6; Tac. H. 2, 40; Inscr. Orell. 2877:

    Numidarum columnae,

    i. e. of Numidian marble, Juv. 7, 182.—In gen. plur.:

    Numidūm gentes,

    Mart. 12, 26, 6.—In sing.:

    Numida,

    Sall. J. 12, 4.—
    2.
    As adj., of or belonging to the Numidians, Numidian:

    Numidae jaculatores,

    Liv. 28, 11;

    Numidae leones,

    Ov. A. A. 2, 183;

    Numida dens,

    i. e. ivory, id. P. 4, 9, 28:

    ursos figebat Numidas,

    Juv. 4, 100.—
    3.
    A Roman surname:

    Plotius Numida,

    Hor. C. 1, 36.—
    B.
    Hence,
    1.
    Nŭmĭdĭa, ae, f., the country of Numidia, Mel. 1, 6, 1; Plin. 5, 3, 2, § 22; Sall. J. 8, 1; 13, 2; 16, 5; Col. 3, 12, 6 et saep.— Whence, Nŭmĭdĭānus, a, um, adj, Numidian, Plin. 15, 15, 16, § 55.—
    2.
    Nŭmĭ-dĭcus, a, um, adj., Numidian:

    equi Numidici,

    Liv. 30, 6:

    scuta,

    Sall. J. 94, 1:

    cedri,

    Plin. 16, 40, 79, § 216:

    gallina,

    Col. 8, 2, 2;

    called also Numidicae aves,

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    marmor, called also Libycum, Poenum,

    id. 5, 3, 2, § 22; 36, 6, 8, § 49; Sen. Ep. 86, 6: Numidicus, a surname of Q. Caecilius Metellus, bestowed on him for his victory over Jugurtha, Vell. 2, 11, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 62, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Numidae

  • 17 Numidia

    Nŭmĭda, ae, m., = Nomas, a nomad:

    Arabia Numidarum,

    Vitr. 8, 3, 8 ( = Arabia Nomadum, Plin. 5, 16, 15, § 72): Numidas dicimus quos Graeci Nomadas, sive quod id genus hominum pecoribus negotietur, sive quod herbis, ut pecora aluntur, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.—
    II.
    In partic., a Numidian; usually in the plur., Nŭmĭ-dae, ārum, the Numidians, a people of Northern Africa, between Mauritania and the territory of Carthage, in the modern Algiers, Sall. J. 46, 3; 66, 2; 89, 7; Liv. 29, 31; 34; Verg. A. 4, 41; Hor. C. 3, 11, 47.—

    Enslaved and used in Rome as mounted attendants and messengers,

    Sen. Ep. 87, 8; 123, 6; Tac. H. 2, 40; Inscr. Orell. 2877:

    Numidarum columnae,

    i. e. of Numidian marble, Juv. 7, 182.—In gen. plur.:

    Numidūm gentes,

    Mart. 12, 26, 6.—In sing.:

    Numida,

    Sall. J. 12, 4.—
    2.
    As adj., of or belonging to the Numidians, Numidian:

    Numidae jaculatores,

    Liv. 28, 11;

    Numidae leones,

    Ov. A. A. 2, 183;

    Numida dens,

    i. e. ivory, id. P. 4, 9, 28:

    ursos figebat Numidas,

    Juv. 4, 100.—
    3.
    A Roman surname:

    Plotius Numida,

    Hor. C. 1, 36.—
    B.
    Hence,
    1.
    Nŭmĭdĭa, ae, f., the country of Numidia, Mel. 1, 6, 1; Plin. 5, 3, 2, § 22; Sall. J. 8, 1; 13, 2; 16, 5; Col. 3, 12, 6 et saep.— Whence, Nŭmĭdĭānus, a, um, adj, Numidian, Plin. 15, 15, 16, § 55.—
    2.
    Nŭmĭ-dĭcus, a, um, adj., Numidian:

    equi Numidici,

    Liv. 30, 6:

    scuta,

    Sall. J. 94, 1:

    cedri,

    Plin. 16, 40, 79, § 216:

    gallina,

    Col. 8, 2, 2;

    called also Numidicae aves,

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    marmor, called also Libycum, Poenum,

    id. 5, 3, 2, § 22; 36, 6, 8, § 49; Sen. Ep. 86, 6: Numidicus, a surname of Q. Caecilius Metellus, bestowed on him for his victory over Jugurtha, Vell. 2, 11, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 62, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Numidia

  • 18 Numidianus

    Nŭmĭda, ae, m., = Nomas, a nomad:

    Arabia Numidarum,

    Vitr. 8, 3, 8 ( = Arabia Nomadum, Plin. 5, 16, 15, § 72): Numidas dicimus quos Graeci Nomadas, sive quod id genus hominum pecoribus negotietur, sive quod herbis, ut pecora aluntur, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.—
    II.
    In partic., a Numidian; usually in the plur., Nŭmĭ-dae, ārum, the Numidians, a people of Northern Africa, between Mauritania and the territory of Carthage, in the modern Algiers, Sall. J. 46, 3; 66, 2; 89, 7; Liv. 29, 31; 34; Verg. A. 4, 41; Hor. C. 3, 11, 47.—

    Enslaved and used in Rome as mounted attendants and messengers,

    Sen. Ep. 87, 8; 123, 6; Tac. H. 2, 40; Inscr. Orell. 2877:

    Numidarum columnae,

    i. e. of Numidian marble, Juv. 7, 182.—In gen. plur.:

    Numidūm gentes,

    Mart. 12, 26, 6.—In sing.:

    Numida,

    Sall. J. 12, 4.—
    2.
    As adj., of or belonging to the Numidians, Numidian:

    Numidae jaculatores,

    Liv. 28, 11;

    Numidae leones,

    Ov. A. A. 2, 183;

    Numida dens,

    i. e. ivory, id. P. 4, 9, 28:

    ursos figebat Numidas,

    Juv. 4, 100.—
    3.
    A Roman surname:

    Plotius Numida,

    Hor. C. 1, 36.—
    B.
    Hence,
    1.
    Nŭmĭdĭa, ae, f., the country of Numidia, Mel. 1, 6, 1; Plin. 5, 3, 2, § 22; Sall. J. 8, 1; 13, 2; 16, 5; Col. 3, 12, 6 et saep.— Whence, Nŭmĭdĭānus, a, um, adj, Numidian, Plin. 15, 15, 16, § 55.—
    2.
    Nŭmĭ-dĭcus, a, um, adj., Numidian:

    equi Numidici,

    Liv. 30, 6:

    scuta,

    Sall. J. 94, 1:

    cedri,

    Plin. 16, 40, 79, § 216:

    gallina,

    Col. 8, 2, 2;

    called also Numidicae aves,

    Plin. 10, 48, 67, § 132:

    marmor, called also Libycum, Poenum,

    id. 5, 3, 2, § 22; 36, 6, 8, § 49; Sen. Ep. 86, 6: Numidicus, a surname of Q. Caecilius Metellus, bestowed on him for his victory over Jugurtha, Vell. 2, 11, 2; Aur. Vict. Vir. Ill. 62, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Numidianus

  • 19 ovatus

    1.
    ŏvātus, a, um, Part., from ovo.
    2.
    ōvātus, a, um, adj. [ovum].
    I.
    Eggshaped, ovate (post-Aug.):

    aliis ovata species,

    Plin. 15, 21, 23, § 85; App. M. 10, p. 254 med.
    II.
    Having ovate spots:

    lapis Numidicus,

    Plin. 35, 1, 1, § 3.
    3.
    ŏvātus, ūs, m. [ovo], a shouting, rejoicing ( poet.), Val. Fl. 6, 187.

    Lewis & Short latin dictionary > ovatus

  • 20 ליבדקוס

    לִיבְדְּקוֹסm. (variously corrupted; Libycus) Libyan ass. Sabb.V, 1 (51b) לובדקים, expl. ib. חמרא לובא. Kil. VIII, 4 (v. Rabb. D. S. a. l. note); Tosef. ib. V, 4 ולא את הל׳ לגמלין nor must you tie the Lybian ass to camels; Sifré Deut. 231 דולפקס (corr. acc.). Y.Kil.VIII, 31c הל׳ אית תניי תני ניבדקס some read Nibdkos (Numidicus); (read:) מאן דאמר ל׳ על שם לובים he who reads L. refers to Lubbim (Dan. 11:43) ( שם ליבוי, read ליבויא, a gloss); v. אמבטיס; Y.Sabb.V, beg.7b (corr. acc.).Gen. R. s. 98 (ref. to Gen. 49:11) (read:) לגפן שכחה רע אוסרין ל׳ אחד to carry the fruits of a less fertile vine they harness one ass (v. Keth.111b).

    Jewish literature > ליבדקוס

См. также в других словарях:

  • Numidicus — Quintus Caecilius Metellus Numidicus († um 91 v. Chr.) war ein römischer Politiker und Feldherr der späten Republik. Der Sohn des Lucius Caecilius Metellus Calvus (Konsul 142 v. Chr.) wurde im Jahr 109 v. Chr. selbst zum Konsul gewählt.… …   Deutsch Wikipedia

  • Numidicus, S. — S. Numidicus, M. (9. Aug.). Der hl. Numidicus litt mit vielen andern ungenannten hhl. Martyrern unter Valerianus. Er tröstete die Martyrer und ermahnte sie zur Standhaftigkeit, weßhalb ihn die Heiden nebst seiner Gattin und vielen andern… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Quintus Caecilius Metellus Numidicus — (ca 160 BC ndash; 91 BC) was the leader of the conservative faction of the Roman Senate and a bitter enemy of Gaius Marius.Still young, he was sent to Athens, where he studied under Carneades, celebrated philosopher and great master of oratory.… …   Wikipedia

  • Caecilius Metellus Numidicus — Quintus Caecilius Metellus Numidicus († um 91 v. Chr.) war ein römischer Politiker und Feldherr der späten Republik. Der Sohn des Lucius Caecilius Metellus Calvus (Konsul 142 v. Chr.) wurde im Jahr 109 v. Chr. selbst zum Konsul gewählt.… …   Deutsch Wikipedia

  • Metellus Numidicus — Quintus Caecilius Metellus Numidicus († um 91 v. Chr.) war ein römischer Politiker und Feldherr der späten Republik. Der Sohn des Lucius Caecilius Metellus Calvus (Konsul 142 v. Chr.) wurde im Jahr 109 v. Chr. selbst zum Konsul gewählt.… …   Deutsch Wikipedia

  • Astragalus numidicus —   Astragalus numidicus …   Wikipedia Español

  • Theodoxus numidicus — Conservation status Vulnerable (IUCN 3.1)[1] …   Wikipedia

  • Lestes numidicus — Taxobox name = Lestes numidicus status = DD | status system = IUCN3.1 regnum = Animalia phylum = Arthropoda classis = Insecta ordo = Odonata familia = Lestidae genus = Lestes species = L. numidicus binomial = Lestes numidicus binomial authority …   Wikipedia

  • Q. Caecilius Metellus Numidicus — Quintus Caecilius Metellus Numidicus Pour les articles homonymes, voir Caecilii Metelli. Quintus Caecilius Metellus Numidicus (? v.91 av. J. C.), général et homme politique romain. Consul en 109 av. J. C., il commanda les forces romaines contre… …   Wikipédia en Français

  • Theodoxus numidicus —   Theodoxus numidicus Estado de conservación Datos insuficientes …   Wikipedia Español

  • Quintus Caecilius Metellus Numidicus — († um 91 v. Chr.) war ein römischer Politiker und Feldherr der späten Republik. Der Sohn des Lucius Caecilius Metellus Calvus (Konsul 142 v. Chr.) wurde im Jahr 109 v. Chr. selbst zum Konsul gewählt. Gleichzeitig erhielt er die Führung der… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»