not+subject+to

nam, conj. [ acc. sing. fem. of pronom. stem na-; cf.: egô-nê, tu-nê; Lat. ne, nae; masc. num; cf.: tum, tam; quom, quam].

To introduce a confirmation or explanation, for (always in prose beginning the sentence; cf.: enim, etenim, and v. infra C.).

Introducing an explanation or fuller statement of something already said.

In gen.:

is pagus appellabatur Tigurinus. Nam omnis civitas Helvetia in quattuor pagos divisa est,

Caes. B. G. 1, 12, 4:

quibus rebus auditis... suas quoque copias in tres partes distribuerunt. Nam praesidio e regione castrorum relicto... reliquas copias, etc.,

id. ib. 7, 61, 5: neque solum colent inter se ac diligent, sed etiam verebuntur. Nam maximum ornamentum amicitiae tollit, qui ex eā tollit verecundiam, Cic. [p. 1185] Lael. 22, 82; id. Part. Or. 11, 38; id. Or. 43, 147; cf.:

pandite atque aperite propere januam hanc Orci, opsecro. Nam equidem haut aliter esse duco,

Plaut. Bacch. 3, 1, 2. —

Esp.

To introduce an explanatory parenthetical clause:

omni ratione colenda justitia est, tum ipsa per sese (nam aliter justitia non esset), tum, etc.,

Cic. Off. 2, 12, 42:

et in insulā quae est in Fibreno —nam hoc, opinor, illi alteri flumini nomen est—sermoni reliquo demus operam sedentes,

id. Leg. 2, 1, 1:

tamen is ad id locorum talis vir (nam postea ambitione praeceps datus est), consulatum adpetere non audebat,

Sall. J. 63, 6; Sen. Ep. 40, 9.—

To resume the course of thought after a parenthetical interruption:

hic vero simul... atque me mare transisse cognovit (audi, audi, atque attende...), nam simul ac me Dyrrachium attigisse audivit, etc.,

Cic. Planc. 41, 98:

duplex inde Hannibali gaudium fuit (neque enim quidquam eorum, quae apud hostes agerentur, eum fallebat): nam et liberam Minucii temeritatem se suo modo capturum, et sollertiae Fabii dimidium virium decessisse,

Liv. 22, 28, 1.—

To introduce an example, or several examples, illustrating a general statement, for example, for instance:

sed vivo Catone minores natu multi uno tempore oratores floruerunt. Nam et A. Albinus... et litteratus et disertus fuit. Nam Q. Metellus... in primis est habitus eloquens,

Cic. Brut. 21, 81:

quin etiam easdem causas ut quisque egerit utile erit scire. Nam de domo Ciceronis dixit Calidius, et pro Milone orationem Brutus exercitationis gratiā scripsit,

Quint. 10, 1, 23; 8, 6, 38; Prop. 3 (4), 1, 23.—

Introducing a ground or reason for a fact, command, or principle.

In gen.:

quamobrem, Quirites, celebratote illos dies cum conjugibus ac liberis vestris: nam multi saepe honores dīs immortalibus justi habiti sunt, sed profecto justiores numquam,

Cic. Cat. 3, 10, 23: vires vitaque corpus meum nunc deserit omne: nam me visus homo pulcher, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40:

qui... dilectum habere noluerit. Nam sociorum auxilia aut ita imbecilla sunt, ut non multum nos juvare possint, etc.,

Cic. Fam. 15, 1, 11.—

Esp., introducing the speaker's reason for a particular form of statement, etc.:

Phoenices alias urbes in orā maritumā condidere... nam de Carthagine silere melius puto quam parum dicere,

Sall. J. 19, 1; cf.

Mercuri (nam te docilis magistro Movit Amphion lapides canendo), etc.,

Hor. C. 3, 11, 1;

so in a question: una domus erat, idem victus isque communis... nam quid ego de studiis dicam cognoscendi semper aliquid, etc.,

Cic. Lael. 27, 104:

nam quid ego de cotidiano sermone querimoniāque populi Romani loquar?

id. Verr. 2, 1, 49, § 129.—

Loosely, introducing the speaker's reason for saying what precedes: nam ego ad Menaechmum nunc eo ( I have said this), for, etc., Plaut. Men. 1, 1, 20; id. Trin. 1, 1, 3 Brix ad loc.—So esp. after a general remark, introducing its illustration in the case in hand, Plaut. Truc. 1, 1, 58 Spengel ad loc.; id. Most. 5, 1, 3; id. Mil. 2, 1, 17.—

In a still looser connection, introducing a particular fact or argument in support of what precedes, but, now, certainly:

L. Sisennae omnis facultas ex historiā ipsius perspici potest, quae cum facile vincat superiores, tum indicat quantum absit a summo... Nam Q. Hortensii admodum adulescentis ingenium simul aspectum et probatum est,

Cic. Brut. 64, 228; 43, 161; id. Div. 2, 31, 66; 2, 32, 68:

at prooemium aliquando et narrationem dicit malus homo et argumenta sic, ut nihil sit in his requirendum. Nam et latro pugnabit acriter, virtus tamen erit fortitudo,

Quint. 2, 20, 10.—

Ellipt., in reply to a question or remark, where the answer is implied, and nam introduces the reason for it; for assuredly, certainly:

nos hunc Heracliensem, multis civitatibus expetitum... de nostrā civitate eiciemus? Nam si quis minorem gloriae fructum putat ex Graecis versibus percipi quam ex Latinis, vehementer errat,

Cic. Arch. 10, 22 sq.:

numquid ergo hic Lysimachus, felicitate quādam dentibus leonis elapsus, ob hoc cum ipse regnaret mitior fuit? Nam Telesphorum Rhodium amicum suum... in caveā velut novum animal aliquod... pavit,

Sen. de Ira. 3, 17, 3; cf.: de eis rebus, inquit Crassus, quibus sciam poteroque. Tum ille:

nam quod tu non poteris aut nescies, quis nostrum tam impudens est, qui se scire aut posse postulet?

Cic. de Or. 1, 22, 101.—So with particles of asseveration: mehercule, hercule, edepol, etc.: tamen tibi a me nulla orta est injuria. Aes. Nam hercle etiam hoc restat, i. e. not yet; for that is to come hereafter, Ter. Ad. 2, 1, 36: sume, posce, prome quidvis: te facio cellarium. Er. Nam nisi hercle manticinatus probe ero, fusti pectito, Plaut. Capt. 4, 2, 115:

dicunt ei fere nullam esse columnam, quae ad perpendiculum esse possit. Nam mehercule, inquit, sic agamus: columnae ad perpendiculum exigantur,

Cic. Verr. 2, 1, 51, § 133.—

The conjunction nam sometimes follows a word of the clause ( poet. and perh. not ante-Aug.; v. Lachm. ad Lucr. p. 246):

prohibent nam cetera Parcae Scire,

Verg. A. 3, 379:

solam nam perfidus ille Te colere,

id. ib. 4, 421; 10, 585;

1, 444: olim nam quaerere amabam,

Hor. S. 2, 3, 20; 41:

ego nam videor mihi sanus,

id. ib. 2, 3, 302:

his nam plebecula plaudit,

id. Ep. 2, 1, 186.

In transitions.

Introducing a new subject as of secondary importance; but now, on the other hand:

nam quod rumores distulerunt malivoli, Multas contamināsse Graecas, dum facit Paucas Latinas: factum hic esse id non negat, Neque se pigere,

Ter. Heaut. prol. 19:

nam quod purgas eos, quos ego mihi scripsi invidisse, etc.,

Cic. Att. 3, 15, 2:

nam quod negas te dubitare quin magnā in offensā sim apud Pompeium hoc tempore, non video causam cur ita sit,

id. ib. 9, 2, a, 2; id. Off. 2, 13, 47:

nam auguralis libros ad commune utriusque nostrum otium serva,

id. Fam. 3, 11, 4:

nam Vestae nomen a Graecis est, i. e. though that of Janus, before named, is Latin,

id. N. D. 2, 27, 67; id. Div. 2, 31, 66; 2, 32, 68; Quint. 1, 11, 7; 10, 1, 9.—

Esp., in referring to a consideration too obvious to require discussion, for obviously, for it is certain, etc.:

postremo hoc in pectus tuum demitte, numquam populum Romanum beneficiis victum esse: nam bello quid valeat, tute scis,

Sall. J. 102, 11; Liv. 39, 26, 3; Cic. Tusc. 4, 23, 52; Tac. H. 4, 76.

In interrogations, emphatically, expressing wonder or emotion in the questioner; cf. Gr. gar.

With an interrogative.

Beginning a sentence (anteclass. and poet.): perdidisti omnem operam? Ep. Nam quī perdidi? but how? but why? Plaut. Ep. 1, 2, 29:

nam quem ego adspicio?

id. Poen. 5, 3, 3: quid ego ago? Tr. Nam quid tu, malum, me rogitas quid agas? id. Most. 2, 1, 21:

nam quae haec anus est exanimata a fratre quae egressa'st meo?

Ter. Phorm. 5, 1, 5:

nam quid ita?

id. Eun. 5, 2, 58:

nam quem? alium habui neminem,

id. ib. 4, 4, 13:

nam quam ob rem? (= quamnam),

Plaut. Am. 2, 1, 2:

nam quā me causā extrusisti ex aedibus?

id. Aul. 1, 1, 5 et saep.:

nam quis te, juvenum confidentissime, nostras Jussit adire domos?

Verg. G. 4, 445 (but cf. Forbig. ad loc. and Kritz ad Sall. J. 19, 2):

nam quae tam sera moratur Segnities?

id. A. 2, 373:

bellua multorum es capitum. Nam quid sequar aut quem?

Hor. Ep. 1, 1, 76.—

Joined as enclitic to an interrogative word:

quinam homo hic ante aedīs nostras conqueritur?

Plaut. Aul. 4, 9, 17:

quidnam id est?

id. Trin. 5, 2, 45:

quisnam igitur tuebitur P. Scipionis memoriam mortui?

Cic. Verr. 2, 4, 36, § 80:

O di immortales, ubinam gentium sumus?

id. Cat. 1, 4, 9; id. N. D. 1, 10, 24:

sed Allobroges diu in incerto habuere quidnam consilii caperent,

Sall. C. 41, 1.—For quianam, v. quia fin. —

Separated from the interrogative word:

quid tibi ex filio nam, obsecro, aegre est?

Plaut. Bacch. 5, 1, 27:

quis ea'st nam optuma?

id. Aul. 2, 1, 17; 3, 2, 3:

quid cerussa opus nam?

id. Most. 1, 3, 101:

quis est nam ludus in undis?

Verg. E. 9, 39.—

With num:

num tibi nam, amabo, janua est mordax mea?

Plaut. Truc. 2, 4, 1:

num quid nam tibi molestum est, gnate mi, si, etc.,

id. As. 5, 1, 3; cf.:

comicum est et Terentianum numquidnam, cum exemptis num et nam sufficere ad interrogationem potuisset quid,

Donat. ad Ter. And. 1, 4, 8:

num nam haec audivit,

Ter. Heaut. 3, 2, 6:

num quid nam de oratore ipso restat,

Cic. Part. Or. 7, 26.—

Without an interrogative word (very rare): scis nam tibi quae praecepi? Plaut. Pers. 3, 1, 51. (For fuller details, v. Hand, Turs. 4, pp. 1-22.)

ob-tĭnĕo ( opt-), tĭnŭi, tentum, 2 (old perf. OPTENVI, fifth Epit. of the Scipios; inf. pass. obtinerier, Plaut. Am. 3, 2, 19; id. Most. 3, 2, 154), v. a. and n. [teneo].

Act. *

To take hold of, hold:

obtine aures, amabo,

Plaut. Cas. 3, 5, 16.—

To hold, have, occupy, possess; to preserve, keep, maintain, etc. (class.).

In gen.: sancte Apollo, qui umbilicum certum terrarum obtines, Poët. ap. Cic. Div. 2, 56, 115 (Trag. Rel. p. 201 Rib.):

suam quisque domum tum obtinebat,

Cic. Phil. 2, 19, 48:

armis Galliam atque Italiam,

Liv. 30, 19:

cum imperio Hispaniam citeriorem,

to have as his province, to be governor in it, Cic. Fam. 1, 9, 2:

Galliam et Italiam,

Liv. 30, 19:

Africam,

Nep. Timol. 2, 4; cf.:

ex quā insulā nummus nullus, me obtinente, erogabitur,

during my administration, Cic. Att. 5, 21, 7: QVEI AERARIVM PROVINCIAM OBTINEBIT, who will have the administration of the public treasure, Lex Thor. § 20 Rudorff. p. 168;

Lex de Scribis ap. Haubold, p. 85: necessitudinem cum publicanis,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 12, § 35:

vitam et famam,

to preserve, id. Rosc. Am. 17, 49:

auctoritatem suam,

to maintain, id. ib. 48, 139:

principatum,

Caes. B. G. 1, 3:

regnum,

id. ib. 1, 7:

jus,

to assert, maintain, Tac. A. 1, 32:

causam,

Caes. B. G. 7, 37, 4:

noctem insequentem eadem caligo obtinuit,

occupied, took up, prevailed during, Liv. 29, 27:

quae (fama) plerosque obtinet,

Sall. J. 17, 7:

proverbii locum obtinet,

i. e. is become proverbial, Cic. Tusc. 4, 16, 36:

parentis gravitatem,

id. Sull. 6, 19:

numerum deorum,

to be numbered among, id. N. D. 3, 20, 51; so,

aliquem numerum,

id. Brut. 47, 175; cf. id. Off. 2, 12, 43: summam opinionem [p. 1247] m scholis, Quint. 10, 5, 18:

admirationem,

to be admired, Plin. 34, 2, 2, § 2:

patriae nomen,

id. 15, 18, 19, § 69:

firmitudinem animi,

i. e. exhibited, Plaut. As. 2, 2, 54:

pontem,

would not yield, Liv. 2, 10:

silentiam,

to maintain, id. 1, 16.—With inf., to persist in:

earumque artem et disciplinam obtineat colere,

Plaut. Mil. 2, 2, 30.—

In partic., of speech, to assert, maintain, i. e. to show, prove, demonstrate:

possumus hoc teste... quod dicimus, obtinere?

Cic. Verr. 2, 3, 71, § 168:

duas contrarias sententias,

id. Fin. 4, 28, 78:

diu pugnare in iis, quae obtinere non possis,

Quint. 6, 4, 15:

recta apud turpes,

id. 3, 8, 38:

quaedam (leges) an obtineri possint,

id. 2, 4, 39; 6, 1, 7:

quod orator praecipue sibi obtinendum intellegit,

id. 3, 6, 9 Spald. N. cr. (al. proponendum); cf. id. 12, 10, 53:

si defecerint omnia, tum videndum erit, an obtineri possit, ne illud quidem recte factum,

id. 5, 13, 24; 2, 5, 18.—

To get possession of; to gain, acquire, obtain something (syn.: assequor, adipiscor, impetro;

class.): quanta instrumenta habeat (homo) ad obtinendam adipiscendamque sapientiam,

Cic. Leg. 1, 22, 59:

impetrare et obtinere,

Gell. 12, 14, 6; Cic. Fam. 1, 8, 5:

malas causas semper obtinuit, in optimā concidit,

gained, id. Att. 7, 25, 1; cf. id. Rosc. Com. 4, 10:

jus suum contra aliquem,

id. Quint. 9, 34:

Romani si rem obtinuerint,

if they gained the victory, Caes. B. G. 7, 85: voluimus quaedam;

obtenta non sunt,

Cic. Balb. 27, 61:

apud eum causam obtinuit,

Caes. B. G. 7, 37:

aditu regis obtento,

Just. 21, 6, 5.—Hence, to conquer, overcome (eccl. Lat.):

melius est ut pugnemus contra eos in campestribus, et obtinebimus eos,

Vulg. 3 Reg. 20, 23; 20, 25; id. Judith, 1, 5.—

Neutr. (cf. teneo, II.), to maintain itself; to hold, prevail, last, stand, continue, obtain (not in Cic.):

quod et plures tradidere auctores et fama obtinuit,

Liv. 21, 46, 10; cf. with a subject-clause: pro vero antea obtinebat, regna atque imperia Fortunam dono dare, Sall. Rep. Ordin. init.:

non ipsos quoque fuisse pastores obtinebit, quod? etc.,

Varr. R. R. 2, 1, 9:

si dissentirent, sententia plurium obtineret,

would prevail, Dig. 42, 1, 36:

quod merito obtinuit,

ib. 2, 4, 4.— Absol.:

obtinuit (sc. consuetudo),

Dig. 1, 13, 1.—With de: quia de intercalando non obtinuerat, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 5.—With ut or ne:

his obtinuit, ut praeferretur candidato,

Liv. 35, 10; Suet. Claud. 41:

obtinuit, ne reus fieret,

id. Caes. 23.—With quin, Suet. Tib. 31.

ob-tĭnĕo ( opt-), tĭnŭi, tentum, 2 (old perf. OPTENVI, fifth Epit. of the Scipios; inf. pass. obtinerier, Plaut. Am. 3, 2, 19; id. Most. 3, 2, 154), v. a. and n. [teneo].

Act. *

To take hold of, hold:

obtine aures, amabo,

Plaut. Cas. 3, 5, 16.—

To hold, have, occupy, possess; to preserve, keep, maintain, etc. (class.).

In gen.: sancte Apollo, qui umbilicum certum terrarum obtines, Poët. ap. Cic. Div. 2, 56, 115 (Trag. Rel. p. 201 Rib.):

suam quisque domum tum obtinebat,

Cic. Phil. 2, 19, 48:

armis Galliam atque Italiam,

Liv. 30, 19:

cum imperio Hispaniam citeriorem,

to have as his province, to be governor in it, Cic. Fam. 1, 9, 2:

Galliam et Italiam,

Liv. 30, 19:

Africam,

Nep. Timol. 2, 4; cf.:

ex quā insulā nummus nullus, me obtinente, erogabitur,

during my administration, Cic. Att. 5, 21, 7: QVEI AERARIVM PROVINCIAM OBTINEBIT, who will have the administration of the public treasure, Lex Thor. § 20 Rudorff. p. 168;

Lex de Scribis ap. Haubold, p. 85: necessitudinem cum publicanis,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 12, § 35:

vitam et famam,

to preserve, id. Rosc. Am. 17, 49:

auctoritatem suam,

to maintain, id. ib. 48, 139:

principatum,

Caes. B. G. 1, 3:

regnum,

id. ib. 1, 7:

jus,

to assert, maintain, Tac. A. 1, 32:

causam,

Caes. B. G. 7, 37, 4:

noctem insequentem eadem caligo obtinuit,

occupied, took up, prevailed during, Liv. 29, 27:

quae (fama) plerosque obtinet,

Sall. J. 17, 7:

proverbii locum obtinet,

i. e. is become proverbial, Cic. Tusc. 4, 16, 36:

parentis gravitatem,

id. Sull. 6, 19:

numerum deorum,

to be numbered among, id. N. D. 3, 20, 51; so,

aliquem numerum,

id. Brut. 47, 175; cf. id. Off. 2, 12, 43: summam opinionem [p. 1247] m scholis, Quint. 10, 5, 18:

admirationem,

to be admired, Plin. 34, 2, 2, § 2:

patriae nomen,

id. 15, 18, 19, § 69:

firmitudinem animi,

i. e. exhibited, Plaut. As. 2, 2, 54:

pontem,

would not yield, Liv. 2, 10:

silentiam,

to maintain, id. 1, 16.—With inf., to persist in:

earumque artem et disciplinam obtineat colere,

Plaut. Mil. 2, 2, 30.—

In partic., of speech, to assert, maintain, i. e. to show, prove, demonstrate:

possumus hoc teste... quod dicimus, obtinere?

Cic. Verr. 2, 3, 71, § 168:

duas contrarias sententias,

id. Fin. 4, 28, 78:

diu pugnare in iis, quae obtinere non possis,

Quint. 6, 4, 15:

recta apud turpes,

id. 3, 8, 38:

quaedam (leges) an obtineri possint,

id. 2, 4, 39; 6, 1, 7:

quod orator praecipue sibi obtinendum intellegit,

id. 3, 6, 9 Spald. N. cr. (al. proponendum); cf. id. 12, 10, 53:

si defecerint omnia, tum videndum erit, an obtineri possit, ne illud quidem recte factum,

id. 5, 13, 24; 2, 5, 18.—

To get possession of; to gain, acquire, obtain something (syn.: assequor, adipiscor, impetro;

class.): quanta instrumenta habeat (homo) ad obtinendam adipiscendamque sapientiam,

Cic. Leg. 1, 22, 59:

impetrare et obtinere,

Gell. 12, 14, 6; Cic. Fam. 1, 8, 5:

malas causas semper obtinuit, in optimā concidit,

gained, id. Att. 7, 25, 1; cf. id. Rosc. Com. 4, 10:

jus suum contra aliquem,

id. Quint. 9, 34:

Romani si rem obtinuerint,

if they gained the victory, Caes. B. G. 7, 85: voluimus quaedam;

obtenta non sunt,

Cic. Balb. 27, 61:

apud eum causam obtinuit,

Caes. B. G. 7, 37:

aditu regis obtento,

Just. 21, 6, 5.—Hence, to conquer, overcome (eccl. Lat.):

melius est ut pugnemus contra eos in campestribus, et obtinebimus eos,

Vulg. 3 Reg. 20, 23; 20, 25; id. Judith, 1, 5.—

Neutr. (cf. teneo, II.), to maintain itself; to hold, prevail, last, stand, continue, obtain (not in Cic.):

quod et plures tradidere auctores et fama obtinuit,

Liv. 21, 46, 10; cf. with a subject-clause: pro vero antea obtinebat, regna atque imperia Fortunam dono dare, Sall. Rep. Ordin. init.:

non ipsos quoque fuisse pastores obtinebit, quod? etc.,

Varr. R. R. 2, 1, 9:

si dissentirent, sententia plurium obtineret,

would prevail, Dig. 42, 1, 36:

quod merito obtinuit,

ib. 2, 4, 4.— Absol.:

obtinuit (sc. consuetudo),

Dig. 1, 13, 1.—With de: quia de intercalando non obtinuerat, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 5.—With ut or ne:

his obtinuit, ut praeferretur candidato,

Liv. 35, 10; Suet. Claud. 41:

obtinuit, ne reus fieret,

id. Caes. 23.—With quin, Suet. Tib. 31.

pŏtestas, ātis ( gen. plur. potestatium, Sen. Ep. 115, 7; Plin. 29, 4, 20, § 67), f. [possum].

Lit., in gen., ability, power of doing any thing (class.):

SI FVRIOSVS EST AGNATORVM GENTILIVMQVE IN EO PECVNIAQVE EIVS POTESTAS ESTO, Fragm. XII. Tabularum: vim tantam in se et potestatem habere tantae astutiae,

to have such a power of craftiness, to be able to devise such tricks, Ter. Heaut. 4, 3, 32:

aut potestas defuit aut facultas aut voluntas,

Cic. Inv. 2, 7, 24:

habere potestatem vitae necisque in aliquem,

id. Dom. 29, 77; id. Q. Fr. 1, 1, 3, § 11:

potestatem alicui deferre beneficiorum tribuendorum,

id. Balb. 16, 37. — Poet., with inf.:

potestas occurrere telis... ensem avellere dextrā,

Stat. Th. 3, 296; Luc. 2, 40.—

In phrases.

Esse in potestate alicujus, to be in one's power, under one's control, to be subject to (for a description of the relation of potestas under the Roman law, and of the classes of persons to whom it applied, v. Gai. Inst. 1, 49 sqq.):

mittuntur legati, qui nuntient, ut sit in senatūs populique Romani potestate,

Cic. Phil. 6, 2, 4:

esse in dicione ac potestate alicujus,

id. Quint. 2, 6: habere familiam in potestate, to keep them slaves, not to free them, Liv. 8, 15.—

Esse in suā potestate, to be one's own master, Nep. Att. 6, 1; so,

esse suae potestatis,

Liv. 31, 45.—

Jus potestatemque habere imperandi, Cic. Phil. 11, 12, 30; cf.:

cum consulis eā de re jus ac potestatem esse dixisset,

had jurisdiction and authority over it, Liv. 24, 39.—

Est mea (tua, etc.) potestas, I have the power, I can, Cic. Att. 2, 5, 1; Ter. Heaut. 4, 3, 42; cf.:

sed volui meam potestatem esse vel petendi, etc.,

Cic. Att. 4, 2, 6.—

In partic.

Political power, dominion, rule, empire, sovereignty (syn.:

imperium, dicio): Thessaliam in potestatem Thebanorum redigere,

Nep. Pelop. 5, 1; Liv. 24, 31; so,

sub potestatem Atheniensium redigere,

Nep. Milt. 1, 4:

esse in potestate alicujus,

Cic. Verr. 2, 2, 54, § 136:

tenere aliquem in suā potestate ac dicione,

id. ib. 2, 1, 38, §

97: venire in arbitrium ac potestatem alicujus,

id. ib. 2, 1, 57, § 150.—

Magisterial power, authority, office, magistracy (syn.:

magistratus, auctoritas): potestas praetoria,

Cic. Imp. Pomp. 24, 69:

qui togatus in re publicā cum potestate imperioque versatus sit,

id. Phil. 1, 7, 18:

modo ut bonā ratione emerit, nihil pro potestate, nihil ab invito,

id. Verr. 2, 4, 5, § 10:

cum potestate aut legatione in provinciam proficisci,

id. ib. 2, 4, 5, § 9; id. Clu. 27, 74:

censores dederunt operam, ut ita potestatem gererent, ut, etc.,

so to administer the office, id. Verr. 2, 2, 55, § 138; id. Agr. 2, 6, 14.—In plur.:

imperia, potestates, legationes,

id. Leg. 3, 3, 9:

in potestatibus gerendis,

Auct. Her. 3, 7, 14.—

Transf.

A person in office, a public officer, magistrate:

a magistratu aut ab aliquā potestate legitimā evocatus,

by some lawful authority, Cic. Tusc. 1, 30, 74:

mavis Fidenarum esse potestas,

Juv. 10, 100.—

A ruler, supreme monarch:

hominum rerumque aeterna potestas,

i. e. Jupiter, Verg. A. 10, 18:

nihil est quod credere de se Non possit, cum laudatur dis aequa potestas,

Juv. 4, 71 (v. context): potestates, = archai, the highest magistrates, Plin. 9, 8, 8, § 26; Suet. Ner. 36; Amm. 31, 12, 5:

celsae potestates,

officers of state, id. 14, 1, 10:

jurisdictionem potestatibus per provincias demandare,

Suet. Claud. 23.—

Esp., legal power, right over or to a thing (class.):

potestatis verbo plura significantur: in personā magistratuum imperium, in personā liberorum patria potestas, in personā servi dominium: at cum agimus de noxae deditione cum eo, qui servum non defendit, praesentis corporis copiam facultatemque significamus. Ex lege Atiniā in potestatem domini rem furtivam venisse videri, et si ejus vindicandae potestatem habuerit, Sabinus et Cassius aiunt,

Dig. 50, 16, 215.—

Of inanimate things, power, force, efficacy, effect, operation, virtue, value:

potestates colorum,

Vitr. 7, 14:

potestates visque herbarum,

Verg. A. 12, 396; Plin. 25, 2, 5, § 9:

pecuniarum,

value, Dig. 13, 4, 3:

haec potestatibus praesentibus dijudicanda sunt,

circumstances, state of things, Gell. 1, 3, 24:

actionum vis et potestas,

Dig. 9, 4, 1:

quaternarius numerus suis partibus complet decadis ipsius potestatem (because the first four integers, taken together, = 10),

compass, fulness, Mart. Cap. 2, § 106:

plumbi potestas,

nature, quality, properties, Lucr. 5, 1242:

naturalis,

Vitr. 9, 4.—

Of a word, meaning, signification (syn.:

vis, significatio),

Gell. 10, 29, 1; Auct. Her. 4, 54, 67; Sen. Ben. 2, 34, 4.—

Math. t. t., = dunamis, the square root, Mart. Cap. 2, § 106.—

Trop.

Power, control, command (class.): dum ex tanto gaudio in potestatem nostram redeamus, recover our self-control, come to ourselves, Cato ap. Gell. 7, 3, 14:

exisse ex potestate dicimus eos, qui effrenati feruntur aut libidine, aut iracundiā,

to have lost the control of their reason, to be out of their minds, Cic. Tusc. 3, 5, 11; cf.:

qui exisse ex potestate dicuntur, idcirco dicuntur, quia non sunt in potestate mentis, cui regnum totius animi a natura tributum est,

id. ib. 3, 5, 11; cf. also id. ib. 4, 36, 77:

postquam ad te cum omnium rerum tum etiam tui potestatem di transtulerint,

Plin. Pan. 56, 3.—

Power, ability, possibility, opportunity (class.; cf.:

copia, facultas): ubi mihi potestas primum evenit,

Plaut. Cist. 1, 2, 18:

liberius vivendi,

Ter. And. 1, 1, 25:

ut primum potestas data est augendae dignitatis tuae,

Cic. Fam. 10, 13, 1: quoties mihi certorum hominum potestas erit (al. facultas), whenever I find men on whom I can rely, id. ib. 1, 7, 1: facere potestatem, to give opportunity, leave, permission:

si quid de his rebus dicere vellet, feci potestatem,

id. Cat. 3, 5, 11:

quae potestas si mihi saepius fiet, utar,

shall present itself, id. Phil. 1, 15, 38:

alicui potestatem optionemque facere, ut, etc.,

id. Div. in Caecil. 14, 45:

facio tibi interpellandi potestatem,

id. Rosc. Am. 27, 73:

ego instare, omnium mihi tabularum et litterarum fieri potestatem oportere,

must be allowed the use of, id. Verr. 2, 4, 66, § 149: potestatem sui facere, to allow others to see or have access to one, to give an opportunity of conversing with one:

cum neque praetores diebus aliquot adiri possent vel potestatem sui facerent,

allowed themselves to be spoken to, id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 15:

facere omnibus conveniendi sui potestatem,

to admit to an audience, id. Phil. 8, 10, 31:

qui potestatem sui non habuissent,

who had not been able to speak with him, Suet. Tib. 34:

potestatem sui facere,

to give an opportunity of fighting with one, Caes. B. G. 1, 40; Nep. Ages. 3, 3.— Poet., with inf.:

non fugis hinc praeceps, dum praecipitare potestas,

Verg. A. 4, 565:

nunc flere potestas est,

Luc. 2, 40:

soli cui tanta potestas meis occurrere telis,

Stat. Th. 3, 296.—

In eccl. Lat.:

potestates,

angels, angelic powers, authorities in the spiritual world, Vulg. Ephes. 6, 12; id. 1 Pet. 3, 22; sing., id. 1 Cor. 15, 24.—

Personified, a daughter of Pallas and Styx, Hyg. Fab. prooem.

prō-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum, 3, v. a., to put or set forth, to set or lay out, to place before, expose to view, to display (class.).

Lit.:

proponere vexillum,

Caes. B. G. 2, 20:

pallentesque manus, sanguineumque caput,

Ov. Tr. 3, 9, 30:

i puer et citus haec aliquā propone columnā,

Prop. 3 (4), 23, 23:

aliquid venale,

to expose for sale, Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78; cf. Suet. Ner. 16:

geminum pugnae proponit honorem,

proposes, offers, Verg. A. 5, 365:

singulis diebus ediscendos fastos populo proposuit,

Cic. Mur. 11, 25:

legem in publicum,

id. Agr. 2, 5, 13:

in publico epistulam,

id. Att. 8, 9, 2; id. Pis. 36, 88:

vectigalia,

to publish, publicly advertise, Suet. Calig. 41:

oppida Romanis proposita ad copiam commeatūs,

Caes. B. G. 7, 14:

ne quid volucre proponeretur, praeter, etc.,

should be served up, Plin. 10, 50, 71, § 139 (al. poneretur).—

Trop.

To set before the eyes, to propose mentally; to imagine, conceive:

propone tibi duos reges,

Cic. Deiot. 14, 40:

aliquid sibi exemplar,

id. Univ. 2:

sibi aliquem ad imitandum,

id. de Or. 2, 22, 93:

vos ante oculos animosque vestros... Apronii regnum proponite,

id. Verr. 2, 3, 23, § 58:

eam (vitam) ante oculos vestros proponite,

id. Sull. 26, 72:

condicio supplicii in bello timiditati militis proposita,

id. Clu. 46, 129; 56, 154; 12, 42:

vim fortunae animo,

Liv. 30, 30:

spem libertatis,

Cic. Rab. Perd. 5, 15:

nihil ad scribendum,

id. Att. 5, 10, 4.—

To expose:

omnibus telis fortunae proposita est vita nostra,

Cic. Fam. 5, 16, 2:

tabernis apertis proposita omnia in medio vidit,

Liv. 6, 25, 9.—

To point out, declare, represent, report, say, relate, set forth, publish, etc. (cf.:

indico, denuntio): ut proponat, quid dicturus sit,

Cic. Or. 40, 137; id. Brut. 60, 217:

extremum illud est de iis, quae proposueram,

id. Fam. 15, 14, 6:

contione habitā, rem gestam proponit,

Caes. B. G. 5, 50:

in exemplum proponere,

Quint. 7, 1, 41; 12, 2, 27.—With de:

de Galliae Germaniaeque moribus, et quo differant eae nationes inter se,

Caes. B. G. 6, 11.—With object-clause:

quod ante tacuerat, proponit, esse nonnullos, quorum, etc.,

Caes. B. G. 1, 17:

cui (morbo) remedia celeria faciliaque proponebantur,

were proposed, suggested, believed to be efficient, Nep. Att. 21, 2.—

To offer, propose as a reward:

Xerxes praemium proposuit, qui invenisset novam voluptatem,

Cic. Tusc. 5, 7, 20:

populo congiarium, militi donativum,

Suet. Ner. 7.—

In a bad sense, to threaten, denounce:

cui cum publicatio bonorum, exsilium, mors proponeretur,

Cic. Planc. 41, 97:

injuriae, quae propositae sunt a Catone,

id. Fam. 1, 5, b, 2:

contentiones, quae mihi proponuntur,

id. Att. 2, 19, 1:

improbis poenam,

id. Fin. 2, 17, 57:

damnationem et mortem sibi proponat ante oculos,

Liv. 2, 54, 6; Just. 16, 5, 2.—

To lay before, to propose for an answer: aliquam quaestionem, Nep Att. 20, 2:

aenigma,

Vulg. Ezech. 17, 2.—

To purpose, resolve, intend, design, determine:

consecutus id, quod animo proposuerat,

Caes. B. G. 7, 47:

cum id mihi propositum initio non fuisset,

I had not proposed it to myself, had not intended it, Cic. Q. Fr. 1, 1, 6.— With inf.:

neque propositum nobis est hoc loco (laudare), etc.,

I am resolved, Cic. Brut. 6, 25.—With ut:

propositum est, non ut eloquentiam meam perspicias, sed ut,

the design is, Cic. Brut. 92, 318.—

To say or mention beforehand (post-Aug.), Col. 8, 17, 8.—

To state the first premise of a syllogism:

cum proponimus,

Cic. Inv. 1, 39, 70; 1, 40, 72.—

To impose (post-class.):

novam mihi propono dicendi legem,

Mamert. Genethl. 5.—Hence, prōpŏsĭtum, i, n.

A plan, intention, design, resolution, purpose (class.):

quidnam Pompeius propositi aut voluntatis ad dimicandum haberet,

Caes. B. C. 3, 84:

assequi,

to attain, Cic. Fin. 3, 6, 22:

est enim propositum, ut iratum efficiat judicem,

id. Part. 4, 14:

tenere,

to keep to one's purpose, Nep. Eum. 3, 5; Liv. 3, 41, 4; Caes. B. C. 1, 83; 3, 42; 64:

propositum peragere,

Nep. Att. 22, 2:

tenax propositi,

Hor. C. 3, 3, 1: in proposito manere. Suet. Gram. 24:

reprehendendi habere,

Plin. Ep. 9, 19, 7:

omne propositum operis a nobis destinati,

Quint. 2, 10, 15; 2, 19, 1; 12, 9, 14.—

The first premise of a syllogism, Cic. de Or. 2, 53, 215; Sen. Q. N. 1, 8, 4.—

An argument: nam est in proposito finis fides, Cic. Part. 3, 9.—

The main point, principal subject, theme:

a proposito declinare aliquantulum,

Cic. Or. 40, 137:

egredi a proposito ornandi causā,

id. Brut. 21, 82:

a proposito aberrare,

id. Fin. 5, 28, 83:

redire ad propositum,

id. de Or. 3, 53, 203:

ad propositum revertamur,

id. Off. 3, 9, 39:

a proposito aversus,

Liv. 2, 8, 8:

propositum totius operis,

Sen. Ep. 65, 4 sq.; 65, 8:

vitae,

Cels. 5, 26, 6:

meum,

Phaedr. 1, 5, 2:

tuum,

Sen. Ep. 68, 3.—

A way, manner, or course of life ( poet. and post-Aug.):

mutandum tibi propositum est et vitae genus,

Phaedr. prol. 3, 15:

vir proposito sanctissimus,

Vell. 2, 2, 2.

sătĭas, ātis (collat. form sătĭes, Juvenc. 1, 637:

ad satiem,

id. 3, 216; abl. satie, Plin. 8, 51, 77, § 209), f. [satis], a sufficiency, abundance, plentifulness.

In gen. (mostly ante- and post-class.; not found in Cic. or Cæs.; commonly used only in nom. sing., the other cases being taken from satietas): quorum crudelitatem numquam ulla explet satias sanguinis, Att. ap. Non. 172, 7 (Trag. Rel. p. 133 Rib.); cf. id. ap. Cic. N. D. 3, 38, 90 (v. Charis. p. 70 P., and l. l. p. 188 Rib.):

fessus satiate videndi,

Lucr. 2, 1038: haec juvabant Cum satiate cibi, along with abundance of food, i. e. after eating sufficiently, id. 5, 1391: ut hodie ad litationem huic suppetat satias Jovi, * Plaut. Ps. 1, 3, 100: frumenti ex inopiā gravi satias facta, Sall. Fragm. ap. Non. 172, 13 (Hist. 2, 29 Dietsch): fructibus omnium generum ita subnascentibus ut numquam satias voluptatibus desit, Plin. 5, 1, 1, § 6; Macr. S. 7, 12, 21:

ad satiatem terra ferarum Nunc etiam scatit,

in abundance, abundantly, Lucr. 5, 39.—

In partic., subject., satisfied desire, satiety; a loathing, disgust (ante-class. and since the Aug. period, but not in Quint.; cf.

, on the other hand, satietas): satias jam tenet Studiorum istorum,

Ter. Hec. 4, 2, 18: omnium rerum, Lucil. ap. Non. 172, 14:

sicubi eum satias Hominum aut negoti si quando odium ceperat,

Ter. Eun. 3, 1, 14; so (corresp. with odium) id. Eun. 5, 5, 3;

(with taedium),

Tac. A. 16, 16:

si forte jam satias amoris in uxore ex multā copiā cepisset,

Liv. 30, 3 Drak. N. cr.:

satias capit aliquem,

Tac. A. 3, 30 fin.; Macr. S. 7, 12 med.:

vini,

Liv. 25, 23 fin. Drak. N. cr.; Tac. A. 3, 54.

sī (orig. and ante-class. form seī), conj. [from a pronominal stem = Gr. he; Sanscr. sva-, self; cf. Corss. Ausspr. 1, 778; Curt. Gr. Etym. 396], a conditional particle, if.

Prop.

With indic.; so in gen., in conditions which are assumed to be true, with the verb in pres. or perf.; less freq. in imperf or pluperf.; and in conditions which may probably become true, with the verb in fut. or fut. perf. (Madv. Gram. § 332; Zumpt, Gram. § 517).

Pres.: SI IN IVS VOCAT, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25, and ap. Porphyr. Hor. S. 1, 9, 65: SI MORBVS AEVITASVE VITIVM ESCIT... SI NOLET, etc., id. ap. Gell. l. l.: spero, si speres quicquam prodesse potis sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.):

si vis, dabo tibi testes,

Cic. Rep. 1, 37, 58:

si voltis,

id. ib. 1, 28, 44:

si placet,

id. ib. 2, 44, 71;

1, 21, 34: si tuo commodo fleri potest,

id. ib. 1, 9, 14:

si studia Graecorum vos tanto opere delectant,

id. ib. 1, 18, 30:

si populus plurimum potest,

id. ib. 3, 14, 23:

si Massilienses per delectos cives summā justitiā reguntur, inest tamen, etc.,

id. ib. 1, 27, 43; cf. id. Off. 3, 8, 35:

quid est, Catilina, quod jam amplius exspectes, si nec privata domus continere voces conjurationis tuae potest? si illustrantur, si erumpunt omnia?

id. Cat. 1, 3, 6:

si pudor quaeritur, si probitas, si fides, Mancinus haec attulit,

id. Rep. 3, 18, 28:

Si quaerimus, cur, etc.,

id. Brut. 95, 325. —Strengthened by modo:

magnifica quidem res, si modo est ulla,

Cic. Div. 1, 1, 1:

deliget populus, si modo salvus esse vult, optimum quemque,

id. Rep. 1, 34, 51:

quae (virtus) est una, si modo est, maxime munifica,

id. ib. 3, 8, 12; id. Tusc. 2, 4, 33; id. de Or. 2, 43, 182:

si quisquam est facilis, hic est,

id. Att. 14, 1, 2:

si ulla res est, quam tibi me petente faciendam putes, haec ea sit,

id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 11:

SI AGNATVS NEC ESCIT, GENTILIS FAMILIAM NANCITOR, Fragm. XII. Tab. in Collat. Leg. Mos. et Rom. 16, 4: quae (libertas), si aequa non est, ne libertas quidem est,

Cic. Rep. 1, 31, 47; 1, 32, 49:

id si minus intellegitur, ex dissensionibus percipi potest,

id. Lael. 7, 23: BACANALIA SEI QVA SVNT, EXSTRAD QVAM SEI QVID IBEI SACRI EST... FACIATIS VTEI DISMOTA SIENT, S. C. de Bacch. fin.:

dicito, si quid vis, non nocebo,

Plaut. Am. 1, 1, 235:

si qui sunt, qui philosophorum auctoritate moveantur,

Cic. Rep. 1, 7, 12:

si quid generis istiusmodi me delectat, pictura delectat,

id. Fam. 7, 23, 3:

si aliquid dandum est voluptati,

id. Sen. 13, 44;

four times repeated,

id. ib. 11, 38.—So esp. after mirum est or miror, as expressing reality (= quod or cum; cf. Gr. ei):

noli mirari, si hoc non impetras,

Cic. Verr. 2, 2, 11, § 29:

ecquid mirum est, si tam ab amico animo pacem petit? Curt 4, 11, 4: miraris, si superbiam tuam ferre non possumus?

id. 8, 7, 14.—

With a negative conclusion, to denote that, although the condition is true, or is conceded, a certain inference does not follow: nec, si omne enuntiatum aut verum aut falsum est, sequitur ilico esse causas, etc.,

Cic. Fat. 12, 28:

nec. si non obstatur, propterea etiam permittitur,

id. Phil. 13, 6, 19:

si veniam meretur qui inprudens nocuit, non meretur praemium qui inprudens profuit,

Quint. 5, 10, 73:

nec ideo ignis minus urere potest, si in materiam incidit inviolabilem flammis,

Sen. Ben. 5, 5, 1.—

Imperf.:

ea si erant, magnas habebas omnibus, dis gratias,

Plaut. As. 1, 2, 17; Cic. Rep. 1, 27, 43:

si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc.,

id. Sest. 1.—

Perf.:

SI MEMBRVM RVPIT NI CVM EO PACIT TALIO ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Fest. s. v. talio, p. 363 Müll.: si animum contulisti in istam rationem, etc.,

Cic. Rep. 1, 23, 37:

si Roma condita est secundo anno Olympiadis septimae, etc.,

id. ib. 2, 10, 18:

quos (tyrannos) si boni oppresserunt, recreatur civitas: sin audaces, fit illa factio,

id. ib. 1, 44, 68; cf. id. ib. 1, 42, 65:

si ita sensit, ut loquitur,

id. ib. 3, 21, 32;

1, 27, 43: si modo hoc in Lycurgi potestate potuit esse,

id. ib. 2, 12, 24:

si modo in philosophiā aliquid profecimus,

id. Off. 3, 8, 37: si quis eorum [p. 1689] (servorum) sub centone crepuit, nullum mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 sq. Müll.:

si quid sceleste fecit,

Plaut. As. 2, 2, 27:

si quam opinionem jam vestris mentibus comprehendistis, etc.,

Cic. Clu. 2, 6:

si quando regi justo vim populus attulit regnove eum spoliavit, etc.,

id. Rep. 1, 42, 65; cf. id. ib. 1, 38, 59; id. Lael. 7, 24.—After mirum est or miror, to express a reality (cf. a, supra):

minime mirum, si ista res adhuc nostrā linguā inlustrata non est,

Cic. de Or. 2, 13, 55; id. Deiot. 4, 12:

quid mirum, si haec invitus amisi?

Tac. A. 12, 37:

miraris, si eo tempore matrona dicere potuit, escende?

Sen. Contr. 2, 13, 1:

minime est mirandum, si vita ejus fuit secura,

Nep. Cim. 4, 4.—Very often followed by certe, profecto, etc., to express a conclusion, as certain as the unquestionable assumption:

quod si fuit in re publicā tempus ullum, cum, etc., tum profecto fuit,

Cic. Brut. 2, 7:

si quisquam fuit umquam remotus ab inani laude, ego profecto is sum,

id. Fam. 15, 4, 13:

etenim si nulla fuit umquam tam imbecillo mulier animo, quae, etc., certe nos, etc.,

id. Fam. 5, 16, 6:

si umquam in dicendo fuimus aliquid, tum profecto, etc.,

id. Att. 4, 2, 2; id. Mil. 2, 4; 7, 19.—Esp. with a negative conclusion (v. a fin. supra, and cf. quia, etsi):

non, si tibi ante profuit, semper proderit,

Cic. Phil. 8, 4, 12:

non, si Opimium defendisti, idcirco te isti bonum civem putabunt,

id. de Or. 2, 40, 170:

neque enim, si tuae res gestae ceterorum laudibus obscuritatem attulerunt, idcirco Pompeii memoriam amisimus,

id. Deiot. 4, 12:

nec, si capitis dolorem facit, inutilis hominibus sol est,

Quint. 5, 10, 82.—

Pluperf.: si improbum Cresphontem existimaveras, etc., Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38:

nec mirum, eos si orationes turbaverant,

Liv. 32, 20, 2 (Trag. v. 156 Vahl.):

si hoc ita fato datum erat, ut,

Liv. 30, 30, 3.—So esp. in indef. clauses of repeated action:

plausum si quis eorum aliquando acceperat, ne quid peccasset pertimescebat,

whenever, Cic. Sest. 49, 105:

si quando nostri navem religaverant, hostes succurrebant,

Caes. B. C. 2, 6:

si quando suis fortunis forte desperare coeperant,

id. B. G. 3, 12.—

Fut.: SI VOLET SVO VIVITO... SI VOLET PLVS DATO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 45; cf.: si voles advortere animum, comiter monstrabitur, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 89 Müll. (Trag. v. 386 Vahl.); and:

alte spectare si voles, etc.,

Cic. Rep. 6, 23, 25:

si jam eminebit foras,

id. ib. 6, 26, 29:

si me audietis,

id. ib. 1, 19, 32:

si mutuas non potero certum est sumam fenore,

Plaut. As. 1, 3, 95:

id persequar, si potero, subtilius,

Cic. Rep. 2, 23, 42; cf. in the foll. z:

nihil (offendet) si modo opus exstabit,

id. ib. 5, 3, 5:

si quid te volam, ubi eris?

Plaut. As. 1, 1, 96: si quod aliud oikeion reperies, Cic. Att. 1, 10, 3.—

Fut. perf.: si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Att. 7, 26, 1 (Trag. v. 301 Vahl.):

si nostram rem publicam vobis et nascentem et crescentem ostendero,

Cic. Rep. 2, 1, 3:

tum magis assentiere, si ad majora pervenero,

id. ib. 1, 40, 62:

expediri quae restant vix poterunt, si hoc incohatum reliqueris,

id. ib. 1, 35, 55;

1, 24, 38: pergratum mihi feceris, si de amicitiā disputaris,

id. Lael. 4, 16:

accommodabo ad eam (rem publicam), si potuero, omnem illam orationem, etc.... quod si tenere et consequi potuero, etc.,

id. Rep. 1, 46, 70; so,

si potuero,

id. ib. 2, 30, 53; id. Brut. 5, 21:

si potuerit,

id. Off. 3, 23, 89:

si modo id exprimere Latine potuero,

id. Rep. 1, 43, 66:

si modo interpretari potuero,

id. Leg. 2, 18, 45:

si ne ei caput exoculassitis,

Plaut. Rud. 3, 4, 26: si quid vos per laborem recte feceritis... Sed si quā per voluptatem nequiter feceritis, etc., Cato ap. Gell. 16, 1, 4:

de iis te, si qui me forte locus admonuerit, commonebo,

Cic. de Or. 3, 12, 47.—

With subj.; so in gen. of conditions assumed in statement, but implied not to be actual; the verb in pres. (rarely perf.) implies that the condition is still possible; in the imperf. and pluperf., that it is known to be unreal (Madv. Gram. § 347 sqq.; Zumpt, Gram. § 524).

Pres.:

si habeat aurum,

Plaut. Bacch. 1, 1, 12:

abire hinc nullo pacto possim, si velim,

id. ib. 2, 2, 2; so,

si velim,

Cic. Rep. 3, 10, 17:

cum ipsi auxilium ferre, si cupiant, non queant,

id. ib. 1, 5, 9:

si singulos numeremus,

id. ib. 3, 4, 7: si jus suum populi teneant, id. ib. 1, 32, 48:

si Scipionis desiderio me moveri negem,

id. Lael. 3, 10:

si ad verba rem deflectere velimus,

id. Caecin. 18, 51:

si quis varias gentes despicere possit, videat primum, etc.,

id. Rep. 3, 9, 14.—In expressing a wish ( poet. for utinam), usu. with O:

O si angulus ille accedat, qui, etc.,

Hor. S. 2, 6, 8; 2, 6, 10:

O mihi praeteritos referat si Juppiter annos,

Verg. A. 8, 560;

also alone: si nunc se nobis ille aureus arbore ramus Ostendat nemore in tanto!

would that, yet if, if however, id. ib. 6, 187:

si quā fata aspera rumpas, Tu Marcellus eris,

id. ib. 6, 882; cf. b, infra.—

Imperf.:

qui si unus omnia consequi posset, nihil opus esset pluribus, etc.,

Cic. Rep. 1, 34, 52:

quae descriptio si esset ignota vobis, explicaretur a me,

id. ib. 2, 22, 39:

si ullum probarem simplex rei publicae genus,

id. ib. 2, 23, 43:

quod non fecissent profecto, si nihil ad eos pertinere arbitrarentur,

id. Lael. 4, 13; cf. id. Verr. 2, 5, 51, § 133; v. Zumpt, Gram. § 525: SEI QVES ESENT, QVEI SIBEI DEICERENT, S. C. de Bacch (twice). —Also with O, expressing a wish ( poet.):

O si solitae quicquam virtutis adesset,

Verg. A. 11, 415;

and without O: si mihi, quae quondam fuerat... si nunc foret illa juventus,

id. ib. 5, 398.—

Perf.: SI INIVRIAM FAXIT ALTERI, VIGINTI QVINQVE AERIS POENAE SVNTO, Fragm. XII. Tabularum ap. Gell. 20, 1, 12: si jam data sit frux, Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 412 Vahl.):

perii, si me aspexerit!

Plaut. Am. 1, 1, 164:

victus sum, si dixeris,

id. ib. 1, 1, 272:

Romani si casu intervenerint,

Caes. B. G. 7, 20, Cic. Rep. 3, 5, 8.—

Pluperf.:

si aliter accidisset,

Cic. Rep. 1, 4, 7:

tum magis id diceres, si nuper in hortis Scipionis affuisses,

id. Lael. 7, 25:

mansisset eadem voluntas in eorum posteris, si regum similitudo permansisset,

id. Rep. 1, 41, 64:

si id fecisses,

id. Phil. 2, 2, 3; 2, 15, 38; 2, 36, 90:

si quis in caelum ascendisset, etc.,

id. Lael. 23, 88:

si aliquid de summā gravitate Pompeius remisisset,

id. Phil. 13, 1, 2.—

Ellipt.

With pron. indef:

istae artes, si modo aliquid, valent, ut acuant ingenia,

Cic. Rep. 1, 18, 30:

aut nemo, aut, si quisquam, ille sapiens fuit,

id. Lael. 2, 9; id. Or. 29, 103.—

In a negation, usu. si minus, si contra (= sin minus, sin aliter):

plures haec tulit una civitas, si minus sapientes, at certe summā laude dignos,

Cic. Rep. 3, 4, 7:

educ tecum omnes tuos: si minus, quam plurimos,

id. Cat. 1, 5, 10; id. de Or. 2, 16, 68, in this sense less freq. si non:

utrum cetera nomina digesta habes an non? Si non... si etiam,

id. Rosc. Com. 3, 9:

si haec civitas est, civem esse me: si non, exsulem esse, etc.,

id. Fam. 7, 3, 5; Plaut. Rud. 4, 3, 104 sq.; id. Ps. 3, 2, 87; id. Poen. 5, 2, 24; Hor. Ep. 1, 1, 66; 1, 6, 68; Liv. 28, 29, 4:

hic venit in judicium, si nihil aliud, saltem ut, etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 58, § 152; so, si nihil aliud, Liv 22, 29; 30, 35; 45, 37 fin., Curt. 4, 6, 28:

si aliud nihil,

id. 2, 43.—

With forte:

intelleges esse nihil a me nisi orationis acerbitatem et, si forte, raro litterarum missarum indiligentiam reprehensam,

perhaps, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7; cf.:

vereor, ne nihil sim tui, nisi supplosionem pedis imitatus et pauca quaedam verba et aliquem, si forte, motum,

id. de Or. 3, 12, 47.—

With quod, and if, but if, if however, if:

quod si in philosophiā tantum interest... quid tandem in causis existimandum est?

Cic. Or. 16, 51:

quod si fuit in re publicā tempus ullum... tum profecto fuit,

id. Brut. 2, 7:

quod si exemeris ex rerum naturā benevolentiae conjunctionem, nec domus ulla nec urbs stare poterit,

id. Lael. 7, 23; id. Rep. 3, 4, 7:

quod si non hic tantus fructus ostenderetur et si ex his studiis delectatio sola peteretur: tamen, etc.,

id. Arch. 7, 16; id. Cat. 2, 5, 10; id. Rosc. Com. 18, 54.—

In partic.

In subject or object-clauses, si with subj. sometimes takes the place of an inf.:

apud Graecos opprobrio fuit adulescentibus, si amatores non haberent,

Cic. Rep. 4, 3, 3: summa gloria constat ex tribus his;

si diligit multitudo, si fidem habet, etc.,

id. Off. 2, 9, 31:

unam esse spem salutis docent, si eruptione factā extremum auxilium experirentur,

Caes. B. G. 3, 5:

illud ignoscere aequum erit, si... ne tuam quidem gloriam praeponam, etc.,

Liv. 28, 41, 1; Nep. Ages. 4, 3: infinitum est, si singulos velim persequi. Sen. Q. N. 5, 17, 5; id. Tranq. 16, 2 (cf. si after mirum est, I. a. fin. supra).—

In subst. clauses, to denote a doubtful assumption or future event (cf. quod):

dixerunt, in eo verti puellae salutem, si postero die vindex injuriae ad tempus praesto esset,

Liv. 3, 46:

adjecerunt, Scipionem in eo positam habuisse spem pacis, si Hannibal et Mago ex Italiā non revocarentur,

id. 30, 23; 35, 18.—

Si with a relative takes the place of a relative clause, to express a class the existence or extent of which is doubtful: mortem proposuit, non eis solum qui illam rem gesserunt, sed eis etiam si qui non moleste tulerunt, i. e. if such there were, whether few or many, Cic. Phil. 13, 18, 39; id. Verr. 2, 1, 4, § 9:

dixit errare, si qui in bello omnis secundos rerum proventus expectent,

Caes. B. G. 7, 29:

errat, si quis existimat facilem rem esse donare,

Sen. Vit. Beat. 24, 1; Cic. Off. 2, 13, 44; Liv. 42, 31.—

In syllogistic reasonings:

si oportet velle sapere, dare operam philosophiae convenit. Oportet autem velle sapere, etc.,

Cic. Inv. 1, 36, 65:

si enim est verum, quod ita conectitur: si quis oriente Caniculā natus est, in mari non morietur, illud quoque verum est: si Fabius oriente Canicula natus est, Fabius in mari non morietur,

id. Fat. 6, 12.—

= etiamsi, with foll. tamen, even if, although, albeit (class.):

quae si exsequi nequirem, tamen, etc.,

Cic. Sen. 11, 38; cf.:

quae si causa non esset, tamen, etc.,

id. Mur. 4, 8; and:

quae si dubia essent, tamen, etc.,

Sall. J. 85, 48.—

Transf., in dependent clauses expressing an interrogation or doubt, it is nearly = num, but forms a looser connection, if, whether, if perchance (class., but very rare in Cic.):

ibo et visam huc ad eum, si forte est domi,

Plaut. Bacch. 3, 5, 4; Ter. Eun. 3, 4, 7; id. Heaut. 1, 1, 118; cf. id. Phorm. 3, 3, 20:

jam sciam, si quid titubatum est, ubi reliquias videro,

Plaut. Men. 1, 2, 33; cf. id. Merc. 1, 2, 44:

fatis incerta feror, si Juppiter unam Esse velit urbem,

Verg. A. 4, 110; Plaut. Mil. 4, 8, 52:

primum ab iis quaesivit, si aquam hominibus in totidem dies, quot frumentum imposuissent,

Liv. 29, 25; 39, 50:

id modo quaeritur, si (lex) majori parti et in summam prodest,

id. 34, 3; cf. id. 40, 49 fin.:

jam dudum exspecto, si tuom officium scias,

Plaut. Poen. prol. 12:

hanc (paludem) si nostri transirent, hostes exspectabant,

Caes. B. G. 2, 9; id. B. C. 2, 34; cf.:

Pompeius eadem spectans, si itinere impeditos deprehendere posset,

id. ib. 3, 75:

non recusavit quo minus vel extremo spiritu, si quam opem rei publicae ferre posset, experiretur,

Cic. Phil. 9, 1, 2; cf. id. de Or. 2, 85, 398:

statui expectandum esse si quid certius adferretur,

id. Fam. 15, 1, 2:

Philopoemen quaesivit si Lycortas incolumis evasisset,

Liv. 39, 50:

expertique simul, si tela artusque sequantur,

Val. Fl. 5, 562:

Helvetii nonnumquam interdiu, saepius noctu, si perrumpere possent, conati,

Caes. B. G. 1, 8 fin.; cf.:

temptata res est, si primo impetu capi Ardea posset,

Liv. 1, 57.—

With ellipsis of a verb or clause on which the condition depends (cf. I. c. supra): ei rei suam operam dat, si possiet illam invenire ( to see) whether he can, Plaut. Cist. 1, 3, 37:

L. Minucium cum omni equitatu praemittit, si quid celeritate itineris proficere possit,

to see, to try, Caes. B. G. 6, 29 fin.:

circumfunduntur hostes, si quem aditum reperire possent,

id. ib. 6, 37:

fame et inopiā adductos clam ex castris exisse, si quid frumenti in agris reperire possent,

id. ib. 7, 20, 10; cf. id. ib. 7, 55 fin.; 7, 89 fin.; id. B. C. 3, 8 fin.; 3, 56:

pergit ad speluncam, si forte eo vestigia ferrent,

Liv. 1, 7:

saxa volvebant, si quā Possent tectam aciem perrumpere,

Verg. A. 9, 512:

ad Gonnum castra movet, si potiri oppido posset,

Liv. 42, 67, 6: haud aspernatus Tullius, tamen, si vana adferantur, in aciem educit ( that he might be ready) if, etc., id. 1, 23, 6:

milites in praesidio erant, si quo operā eorum opus esset,

id. 27, 28, 5:

alii offerunt se, si quo usus operae sit,

id. 26, 9, 9: ille postea, si comitia sua non fierent, urbi minari, i. e. ( that he would attack it) if, etc., Cic. Att. 4, 3, 3:

Carthaginiensibus in Hasdrubale ita, si is movisset Syphacem, spes omnis erat,

Liv. 29, 35, 9; 5, 8, 9:

consul aedem Fortunae vovit, si eo die hostis fudisset,

id. 29, 36, 8: erat Athenis reo damnato, si fraus capitalis non esset, quasi [p. 1690] poenae aestimatio, Cic. de Or. 1, 54, 232: quattuor legiones Cornelio, si qui ex Etruriā novi motus nuntiarentur, relictae, to meet the case, that, to be ready, if, etc., Liv. 6, 22:

is in armis tenuit militem, si opus foret auxilio,

id. 5, 8:

ut patricios indignatio, si cum his gerendus esset honos, deterreret,

id. 4, 6, 10; 1, 40, 2; 24, 36.—

Si... si, for sive... sive, whether... or:

si deus si dea es,

Cato, R. R. 139; cf.:

hostiam si deo, si deae immolabant,

Gell. 2, 28, 3.

sī (orig. and ante-class. form seī), conj. [from a pronominal stem = Gr. he; Sanscr. sva-, self; cf. Corss. Ausspr. 1, 778; Curt. Gr. Etym. 396], a conditional particle, if.

Prop.

With indic.; so in gen., in conditions which are assumed to be true, with the verb in pres. or perf.; less freq. in imperf or pluperf.; and in conditions which may probably become true, with the verb in fut. or fut. perf. (Madv. Gram. § 332; Zumpt, Gram. § 517).

Pres.: SI IN IVS VOCAT, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25, and ap. Porphyr. Hor. S. 1, 9, 65: SI MORBVS AEVITASVE VITIVM ESCIT... SI NOLET, etc., id. ap. Gell. l. l.: spero, si speres quicquam prodesse potis sunt, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll. (Ann. v. 410 Vahl.):

si vis, dabo tibi testes,

Cic. Rep. 1, 37, 58:

si voltis,

id. ib. 1, 28, 44:

si placet,

id. ib. 2, 44, 71;

1, 21, 34: si tuo commodo fleri potest,

id. ib. 1, 9, 14:

si studia Graecorum vos tanto opere delectant,

id. ib. 1, 18, 30:

si populus plurimum potest,

id. ib. 3, 14, 23:

si Massilienses per delectos cives summā justitiā reguntur, inest tamen, etc.,

id. ib. 1, 27, 43; cf. id. Off. 3, 8, 35:

quid est, Catilina, quod jam amplius exspectes, si nec privata domus continere voces conjurationis tuae potest? si illustrantur, si erumpunt omnia?

id. Cat. 1, 3, 6:

si pudor quaeritur, si probitas, si fides, Mancinus haec attulit,

id. Rep. 3, 18, 28:

Si quaerimus, cur, etc.,

id. Brut. 95, 325. —Strengthened by modo:

magnifica quidem res, si modo est ulla,

Cic. Div. 1, 1, 1:

deliget populus, si modo salvus esse vult, optimum quemque,

id. Rep. 1, 34, 51:

quae (virtus) est una, si modo est, maxime munifica,

id. ib. 3, 8, 12; id. Tusc. 2, 4, 33; id. de Or. 2, 43, 182:

si quisquam est facilis, hic est,

id. Att. 14, 1, 2:

si ulla res est, quam tibi me petente faciendam putes, haec ea sit,

id. Q. Fr. 1, 2, 3, § 11:

SI AGNATVS NEC ESCIT, GENTILIS FAMILIAM NANCITOR, Fragm. XII. Tab. in Collat. Leg. Mos. et Rom. 16, 4: quae (libertas), si aequa non est, ne libertas quidem est,

Cic. Rep. 1, 31, 47; 1, 32, 49:

id si minus intellegitur, ex dissensionibus percipi potest,

id. Lael. 7, 23: BACANALIA SEI QVA SVNT, EXSTRAD QVAM SEI QVID IBEI SACRI EST... FACIATIS VTEI DISMOTA SIENT, S. C. de Bacch. fin.:

dicito, si quid vis, non nocebo,

Plaut. Am. 1, 1, 235:

si qui sunt, qui philosophorum auctoritate moveantur,

Cic. Rep. 1, 7, 12:

si quid generis istiusmodi me delectat, pictura delectat,

id. Fam. 7, 23, 3:

si aliquid dandum est voluptati,

id. Sen. 13, 44;

four times repeated,

id. ib. 11, 38.—So esp. after mirum est or miror, as expressing reality (= quod or cum; cf. Gr. ei):

noli mirari, si hoc non impetras,

Cic. Verr. 2, 2, 11, § 29:

ecquid mirum est, si tam ab amico animo pacem petit? Curt 4, 11, 4: miraris, si superbiam tuam ferre non possumus?

id. 8, 7, 14.—

With a negative conclusion, to denote that, although the condition is true, or is conceded, a certain inference does not follow: nec, si omne enuntiatum aut verum aut falsum est, sequitur ilico esse causas, etc.,

Cic. Fat. 12, 28:

nec. si non obstatur, propterea etiam permittitur,

id. Phil. 13, 6, 19:

si veniam meretur qui inprudens nocuit, non meretur praemium qui inprudens profuit,

Quint. 5, 10, 73:

nec ideo ignis minus urere potest, si in materiam incidit inviolabilem flammis,

Sen. Ben. 5, 5, 1.—

Imperf.:

ea si erant, magnas habebas omnibus, dis gratias,

Plaut. As. 1, 2, 17; Cic. Rep. 1, 27, 43:

si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc.,

id. Sest. 1.—

Perf.:

SI MEMBRVM RVPIT NI CVM EO PACIT TALIO ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Fest. s. v. talio, p. 363 Müll.: si animum contulisti in istam rationem, etc.,

Cic. Rep. 1, 23, 37:

si Roma condita est secundo anno Olympiadis septimae, etc.,

id. ib. 2, 10, 18:

quos (tyrannos) si boni oppresserunt, recreatur civitas: sin audaces, fit illa factio,

id. ib. 1, 44, 68; cf. id. ib. 1, 42, 65:

si ita sensit, ut loquitur,

id. ib. 3, 21, 32;

1, 27, 43: si modo hoc in Lycurgi potestate potuit esse,

id. ib. 2, 12, 24:

si modo in philosophiā aliquid profecimus,

id. Off. 3, 8, 37: si quis eorum [p. 1689] (servorum) sub centone crepuit, nullum mihi vitium facit, Cato ap. Fest. s. v. prohibere, p. 234 sq. Müll.:

si quid sceleste fecit,

Plaut. As. 2, 2, 27:

si quam opinionem jam vestris mentibus comprehendistis, etc.,

Cic. Clu. 2, 6:

si quando regi justo vim populus attulit regnove eum spoliavit, etc.,

id. Rep. 1, 42, 65; cf. id. ib. 1, 38, 59; id. Lael. 7, 24.—After mirum est or miror, to express a reality (cf. a, supra):

minime mirum, si ista res adhuc nostrā linguā inlustrata non est,

Cic. de Or. 2, 13, 55; id. Deiot. 4, 12:

quid mirum, si haec invitus amisi?

Tac. A. 12, 37:

miraris, si eo tempore matrona dicere potuit, escende?

Sen. Contr. 2, 13, 1:

minime est mirandum, si vita ejus fuit secura,

Nep. Cim. 4, 4.—Very often followed by certe, profecto, etc., to express a conclusion, as certain as the unquestionable assumption:

quod si fuit in re publicā tempus ullum, cum, etc., tum profecto fuit,

Cic. Brut. 2, 7:

si quisquam fuit umquam remotus ab inani laude, ego profecto is sum,

id. Fam. 15, 4, 13:

etenim si nulla fuit umquam tam imbecillo mulier animo, quae, etc., certe nos, etc.,

id. Fam. 5, 16, 6:

si umquam in dicendo fuimus aliquid, tum profecto, etc.,

id. Att. 4, 2, 2; id. Mil. 2, 4; 7, 19.—Esp. with a negative conclusion (v. a fin. supra, and cf. quia, etsi):

non, si tibi ante profuit, semper proderit,

Cic. Phil. 8, 4, 12:

non, si Opimium defendisti, idcirco te isti bonum civem putabunt,

id. de Or. 2, 40, 170:

neque enim, si tuae res gestae ceterorum laudibus obscuritatem attulerunt, idcirco Pompeii memoriam amisimus,

id. Deiot. 4, 12:

nec, si capitis dolorem facit, inutilis hominibus sol est,

Quint. 5, 10, 82.—

Pluperf.: si improbum Cresphontem existimaveras, etc., Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38:

nec mirum, eos si orationes turbaverant,

Liv. 32, 20, 2 (Trag. v. 156 Vahl.):

si hoc ita fato datum erat, ut,

Liv. 30, 30, 3.—So esp. in indef. clauses of repeated action:

plausum si quis eorum aliquando acceperat, ne quid peccasset pertimescebat,

whenever, Cic. Sest. 49, 105:

si quando nostri navem religaverant, hostes succurrebant,

Caes. B. C. 2, 6:

si quando suis fortunis forte desperare coeperant,

id. B. G. 3, 12.—

Fut.: SI VOLET SVO VIVITO... SI VOLET PLVS DATO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 45; cf.: si voles advortere animum, comiter monstrabitur, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 89 Müll. (Trag. v. 386 Vahl.); and:

alte spectare si voles, etc.,

Cic. Rep. 6, 23, 25:

si jam eminebit foras,

id. ib. 6, 26, 29:

si me audietis,

id. ib. 1, 19, 32:

si mutuas non potero certum est sumam fenore,

Plaut. As. 1, 3, 95:

id persequar, si potero, subtilius,

Cic. Rep. 2, 23, 42; cf. in the foll. z:

nihil (offendet) si modo opus exstabit,

id. ib. 5, 3, 5:

si quid te volam, ubi eris?

Plaut. As. 1, 1, 96: si quod aliud oikeion reperies, Cic. Att. 1, 10, 3.—

Fut. perf.: si te hic offendero, moriere, Enn. ap. Cic. Att. 7, 26, 1 (Trag. v. 301 Vahl.):

si nostram rem publicam vobis et nascentem et crescentem ostendero,

Cic. Rep. 2, 1, 3:

tum magis assentiere, si ad majora pervenero,

id. ib. 1, 40, 62:

expediri quae restant vix poterunt, si hoc incohatum reliqueris,

id. ib. 1, 35, 55;

1, 24, 38: pergratum mihi feceris, si de amicitiā disputaris,

id. Lael. 4, 16:

accommodabo ad eam (rem publicam), si potuero, omnem illam orationem, etc.... quod si tenere et consequi potuero, etc.,

id. Rep. 1, 46, 70; so,

si potuero,

id. ib. 2, 30, 53; id. Brut. 5, 21:

si potuerit,

id. Off. 3, 23, 89:

si modo id exprimere Latine potuero,

id. Rep. 1, 43, 66:

si modo interpretari potuero,

id. Leg. 2, 18, 45:

si ne ei caput exoculassitis,

Plaut. Rud. 3, 4, 26: si quid vos per laborem recte feceritis... Sed si quā per voluptatem nequiter feceritis, etc., Cato ap. Gell. 16, 1, 4:

de iis te, si qui me forte locus admonuerit, commonebo,

Cic. de Or. 3, 12, 47.—

With subj.; so in gen. of conditions assumed in statement, but implied not to be actual; the verb in pres. (rarely perf.) implies that the condition is still possible; in the imperf. and pluperf., that it is known to be unreal (Madv. Gram. § 347 sqq.; Zumpt, Gram. § 524).

Pres.:

si habeat aurum,

Plaut. Bacch. 1, 1, 12:

abire hinc nullo pacto possim, si velim,

id. ib. 2, 2, 2; so,

si velim,

Cic. Rep. 3, 10, 17:

cum ipsi auxilium ferre, si cupiant, non queant,

id. ib. 1, 5, 9:

si singulos numeremus,

id. ib. 3, 4, 7: si jus suum populi teneant, id. ib. 1, 32, 48:

si Scipionis desiderio me moveri negem,

id. Lael. 3, 10:

si ad verba rem deflectere velimus,

id. Caecin. 18, 51:

si quis varias gentes despicere possit, videat primum, etc.,

id. Rep. 3, 9, 14.—In expressing a wish ( poet. for utinam), usu. with O:

O si angulus ille accedat, qui, etc.,

Hor. S. 2, 6, 8; 2, 6, 10:

O mihi praeteritos referat si Juppiter annos,

Verg. A. 8, 560;

also alone: si nunc se nobis ille aureus arbore ramus Ostendat nemore in tanto!

would that, yet if, if however, id. ib. 6, 187:

si quā fata aspera rumpas, Tu Marcellus eris,

id. ib. 6, 882; cf. b, infra.—

Imperf.:

qui si unus omnia consequi posset, nihil opus esset pluribus, etc.,

Cic. Rep. 1, 34, 52:

quae descriptio si esset ignota vobis, explicaretur a me,

id. ib. 2, 22, 39:

si ullum probarem simplex rei publicae genus,

id. ib. 2, 23, 43:

quod non fecissent profecto, si nihil ad eos pertinere arbitrarentur,

id. Lael. 4, 13; cf. id. Verr. 2, 5, 51, § 133; v. Zumpt, Gram. § 525: SEI QVES ESENT, QVEI SIBEI DEICERENT, S. C. de Bacch (twice). —Also with O, expressing a wish ( poet.):

O si solitae quicquam virtutis adesset,

Verg. A. 11, 415;

and without O: si mihi, quae quondam fuerat... si nunc foret illa juventus,

id. ib. 5, 398.—

Perf.: SI INIVRIAM FAXIT ALTERI, VIGINTI QVINQVE AERIS POENAE SVNTO, Fragm. XII. Tabularum ap. Gell. 20, 1, 12: si jam data sit frux, Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 412 Vahl.):

perii, si me aspexerit!

Plaut. Am. 1, 1, 164:

victus sum, si dixeris,

id. ib. 1, 1, 272:

Romani si casu intervenerint,

Caes. B. G. 7, 20, Cic. Rep. 3, 5, 8.—

Pluperf.:

si aliter accidisset,

Cic. Rep. 1, 4, 7:

tum magis id diceres, si nuper in hortis Scipionis affuisses,

id. Lael. 7, 25:

mansisset eadem voluntas in eorum posteris, si regum similitudo permansisset,

id. Rep. 1, 41, 64:

si id fecisses,

id. Phil. 2, 2, 3; 2, 15, 38; 2, 36, 90:

si quis in caelum ascendisset, etc.,

id. Lael. 23, 88:

si aliquid de summā gravitate Pompeius remisisset,

id. Phil. 13, 1, 2.—

Ellipt.

With pron. indef:

istae artes, si modo aliquid, valent, ut acuant ingenia,

Cic. Rep. 1, 18, 30:

aut nemo, aut, si quisquam, ille sapiens fuit,

id. Lael. 2, 9; id. Or. 29, 103.—

In a negation, usu. si minus, si contra (= sin minus, sin aliter):

plures haec tulit una civitas, si minus sapientes, at certe summā laude dignos,

Cic. Rep. 3, 4, 7:

educ tecum omnes tuos: si minus, quam plurimos,

id. Cat. 1, 5, 10; id. de Or. 2, 16, 68, in this sense less freq. si non:

utrum cetera nomina digesta habes an non? Si non... si etiam,

id. Rosc. Com. 3, 9:

si haec civitas est, civem esse me: si non, exsulem esse, etc.,

id. Fam. 7, 3, 5; Plaut. Rud. 4, 3, 104 sq.; id. Ps. 3, 2, 87; id. Poen. 5, 2, 24; Hor. Ep. 1, 1, 66; 1, 6, 68; Liv. 28, 29, 4:

hic venit in judicium, si nihil aliud, saltem ut, etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 58, § 152; so, si nihil aliud, Liv 22, 29; 30, 35; 45, 37 fin., Curt. 4, 6, 28:

si aliud nihil,

id. 2, 43.—

With forte:

intelleges esse nihil a me nisi orationis acerbitatem et, si forte, raro litterarum missarum indiligentiam reprehensam,

perhaps, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7; cf.:

vereor, ne nihil sim tui, nisi supplosionem pedis imitatus et pauca quaedam verba et aliquem, si forte, motum,

id. de Or. 3, 12, 47.—

With quod, and if, but if, if however, if:

quod si in philosophiā tantum interest... quid tandem in causis existimandum est?

Cic. Or. 16, 51:

quod si fuit in re publicā tempus ullum... tum profecto fuit,

id. Brut. 2, 7:

quod si exemeris ex rerum naturā benevolentiae conjunctionem, nec domus ulla nec urbs stare poterit,

id. Lael. 7, 23; id. Rep. 3, 4, 7:

quod si non hic tantus fructus ostenderetur et si ex his studiis delectatio sola peteretur: tamen, etc.,

id. Arch. 7, 16; id. Cat. 2, 5, 10; id. Rosc. Com. 18, 54.—

In partic.

In subject or object-clauses, si with subj. sometimes takes the place of an inf.:

apud Graecos opprobrio fuit adulescentibus, si amatores non haberent,

Cic. Rep. 4, 3, 3: summa gloria constat ex tribus his;

si diligit multitudo, si fidem habet, etc.,

id. Off. 2, 9, 31:

unam esse spem salutis docent, si eruptione factā extremum auxilium experirentur,

Caes. B. G. 3, 5:

illud ignoscere aequum erit, si... ne tuam quidem gloriam praeponam, etc.,

Liv. 28, 41, 1; Nep. Ages. 4, 3: infinitum est, si singulos velim persequi. Sen. Q. N. 5, 17, 5; id. Tranq. 16, 2 (cf. si after mirum est, I. a. fin. supra).—

In subst. clauses, to denote a doubtful assumption or future event (cf. quod):

dixerunt, in eo verti puellae salutem, si postero die vindex injuriae ad tempus praesto esset,

Liv. 3, 46:

adjecerunt, Scipionem in eo positam habuisse spem pacis, si Hannibal et Mago ex Italiā non revocarentur,

id. 30, 23; 35, 18.—

Si with a relative takes the place of a relative clause, to express a class the existence or extent of which is doubtful: mortem proposuit, non eis solum qui illam rem gesserunt, sed eis etiam si qui non moleste tulerunt, i. e. if such there were, whether few or many, Cic. Phil. 13, 18, 39; id. Verr. 2, 1, 4, § 9:

dixit errare, si qui in bello omnis secundos rerum proventus expectent,

Caes. B. G. 7, 29:

errat, si quis existimat facilem rem esse donare,

Sen. Vit. Beat. 24, 1; Cic. Off. 2, 13, 44; Liv. 42, 31.—

In syllogistic reasonings:

si oportet velle sapere, dare operam philosophiae convenit. Oportet autem velle sapere, etc.,

Cic. Inv. 1, 36, 65:

si enim est verum, quod ita conectitur: si quis oriente Caniculā natus est, in mari non morietur, illud quoque verum est: si Fabius oriente Canicula natus est, Fabius in mari non morietur,

id. Fat. 6, 12.—

= etiamsi, with foll. tamen, even if, although, albeit (class.):

quae si exsequi nequirem, tamen, etc.,

Cic. Sen. 11, 38; cf.:

quae si causa non esset, tamen, etc.,

id. Mur. 4, 8; and:

quae si dubia essent, tamen, etc.,

Sall. J. 85, 48.—

Transf., in dependent clauses expressing an interrogation or doubt, it is nearly = num, but forms a looser connection, if, whether, if perchance (class., but very rare in Cic.):

ibo et visam huc ad eum, si forte est domi,

Plaut. Bacch. 3, 5, 4; Ter. Eun. 3, 4, 7; id. Heaut. 1, 1, 118; cf. id. Phorm. 3, 3, 20:

jam sciam, si quid titubatum est, ubi reliquias videro,

Plaut. Men. 1, 2, 33; cf. id. Merc. 1, 2, 44:

fatis incerta feror, si Juppiter unam Esse velit urbem,

Verg. A. 4, 110; Plaut. Mil. 4, 8, 52:

primum ab iis quaesivit, si aquam hominibus in totidem dies, quot frumentum imposuissent,

Liv. 29, 25; 39, 50:

id modo quaeritur, si (lex) majori parti et in summam prodest,

id. 34, 3; cf. id. 40, 49 fin.:

jam dudum exspecto, si tuom officium scias,

Plaut. Poen. prol. 12:

hanc (paludem) si nostri transirent, hostes exspectabant,

Caes. B. G. 2, 9; id. B. C. 2, 34; cf.:

Pompeius eadem spectans, si itinere impeditos deprehendere posset,

id. ib. 3, 75:

non recusavit quo minus vel extremo spiritu, si quam opem rei publicae ferre posset, experiretur,

Cic. Phil. 9, 1, 2; cf. id. de Or. 2, 85, 398:

statui expectandum esse si quid certius adferretur,

id. Fam. 15, 1, 2:

Philopoemen quaesivit si Lycortas incolumis evasisset,

Liv. 39, 50:

expertique simul, si tela artusque sequantur,

Val. Fl. 5, 562:

Helvetii nonnumquam interdiu, saepius noctu, si perrumpere possent, conati,

Caes. B. G. 1, 8 fin.; cf.:

temptata res est, si primo impetu capi Ardea posset,

Liv. 1, 57.—

With ellipsis of a verb or clause on which the condition depends (cf. I. c. supra): ei rei suam operam dat, si possiet illam invenire ( to see) whether he can, Plaut. Cist. 1, 3, 37:

L. Minucium cum omni equitatu praemittit, si quid celeritate itineris proficere possit,

to see, to try, Caes. B. G. 6, 29 fin.:

circumfunduntur hostes, si quem aditum reperire possent,

id. ib. 6, 37:

fame et inopiā adductos clam ex castris exisse, si quid frumenti in agris reperire possent,

id. ib. 7, 20, 10; cf. id. ib. 7, 55 fin.; 7, 89 fin.; id. B. C. 3, 8 fin.; 3, 56:

pergit ad speluncam, si forte eo vestigia ferrent,

Liv. 1, 7:

saxa volvebant, si quā Possent tectam aciem perrumpere,

Verg. A. 9, 512:

ad Gonnum castra movet, si potiri oppido posset,

Liv. 42, 67, 6: haud aspernatus Tullius, tamen, si vana adferantur, in aciem educit ( that he might be ready) if, etc., id. 1, 23, 6:

milites in praesidio erant, si quo operā eorum opus esset,

id. 27, 28, 5:

alii offerunt se, si quo usus operae sit,

id. 26, 9, 9: ille postea, si comitia sua non fierent, urbi minari, i. e. ( that he would attack it) if, etc., Cic. Att. 4, 3, 3:

Carthaginiensibus in Hasdrubale ita, si is movisset Syphacem, spes omnis erat,

Liv. 29, 35, 9; 5, 8, 9:

consul aedem Fortunae vovit, si eo die hostis fudisset,

id. 29, 36, 8: erat Athenis reo damnato, si fraus capitalis non esset, quasi [p. 1690] poenae aestimatio, Cic. de Or. 1, 54, 232: quattuor legiones Cornelio, si qui ex Etruriā novi motus nuntiarentur, relictae, to meet the case, that, to be ready, if, etc., Liv. 6, 22:

is in armis tenuit militem, si opus foret auxilio,

id. 5, 8:

ut patricios indignatio, si cum his gerendus esset honos, deterreret,

id. 4, 6, 10; 1, 40, 2; 24, 36.—

Si... si, for sive... sive, whether... or:

si deus si dea es,

Cato, R. R. 139; cf.:

hostiam si deo, si deae immolabant,

Gell. 2, 28, 3.