-
1 nieszczęś|cie
Ⅰ n 1. (tragedia) blow, disaster- śmierć mojej żony była dla nas wszystkich wielkim nieszczęściem my wife’s death came as a terrible blow to us all- nikt nie spodziewał się takiego nieszczęścia nobody expected such a disaster- to prawdziwe nieszczęście that’s a real tragedy- opuścić przyjaciół w nieszczęściu to leave friends to their fate- pomóc komuś w nieszczęściu to help sb in their time of need2. sgt (pech) bad luck, misfortune- miałem nieszczęście spotkać go na ulicy I had the misfortune to meet him in the street- to nieszczęście zobaczyć czarnego kota przebiegającego drogę it’s bad luck to see a black cat crossing your pathⅡ nieszczęściem adv. książk. unfortunately- nieszczęściem złamała nogę unfortunately, she broke her leg■ mieć (to) nieszczęście robić coś/być gdzieś to be unfortunate a. unlucky enough to do sth/be somewhere- na nieszczęście a. trzeba nieszczęścia, że… a. nieszczęście chciało, że… unfortunately- na nieszczęście wszystkie dzieci zachorowały naraz unfortunately all the children fell ill at the same time- na nieszczęście musiał mi się właśnie dzisiaj zepsuć samochód it’s just my luck the car broke down today- nie ma nieszczęścia there’s no (great) harm done, it’s nothing serious- jakby się nie udało, to też nie ma nieszczęścia there’s no harm done if it doesn’t work- nieszczęścia chodzą parami a. seriami przysł. it never rains but it pours, bad luck (always) comes in threes- nieszczęścia chodzą po ludziach przysł. accidents (will) happen, that’s life- wyglądać jak nieszczęście a. jak półtora nieszczęścia a. jak siedem nieszczęść a. jak sto nieszczęść to look a sorry sight a. the very picture of misery- idź się umyć, bo wyglądasz jak siedem nieszczęść go and wash yourself: you look the very picture of miseryThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > nieszczęś|cie
-
2 nawiedzony
adj; potcranky (pot)* * *a.- eni1. pot. (= fanatyczny) obsessed, fanatical.2. (= dotknięty nieszczęściem, klęską) stricken; nawiedzone miejsce (= miejsce nawiedzane przez duchy) haunted place.mppl. - eni (= fanatyk) crank.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > nawiedzony
-
3 rażony
a.- eni (= obezwładniony, dotknięty) afflicted, stricken, smitten; rażony chorobą afflicted l. stricken with (an) illness; rażony nieszczęściem grief-smitten, smitten by grief; rażony piorunem thunderstruck; rażony prądem victim of an electric shock.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > rażony
-
4 biada|ć
impf vi książk. to bemoan vt książk.; to lament vt- biadać nad czymś to lament sth- biadał nad swoim losem he bemoaned his fate- biadał nad swoim nieszczęściem he bewailed his misfortune- biadała, że brakuje jej pieniędzy she lamented that she had no moneyThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > biada|ć
-
5 bol|eć2
impf (boleję, bolał, boleli) vi to worry (nad czymś over sth)- boleć nad czyimś losem/nieszczęściem to bemoan someone’s fate/bad luck- boleję, że tak późno zdecydowaliśmy się na operację I regret that we took the decision to operate so lateThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > bol|eć2
-
6 ochrona ochron·a
-ny; dat sg & loc sg - nief1) (przed chorobą, nieszczęściem) protection2) (w klubie, rządu) security
См. также в других словарях:
kamień — 1. Bodaj się tacy na kamieniu rodzili «oby takich (ludzi) było więcej» 2. Być komuś, stać się dla kogoś kamieniem (młyńskim) u szyi «być komuś ciężarem, przeszkodą, stwarzać kłopot swoją obecnością»: (...) stałem się dla Alicji kamieniem u szyi.… … Słownik frazeologiczny
boleć — I ndk VIIa, boli, bolał (z podmiotem nieżywotnym) 1. «sprawiać ból, zmysłowe wrażenie cierpienia» Bolące kolano. Boląca noga. Boli kogoś gardło, głowa. Bolą kogoś nogi, oczy. 2. «sprawiać ból w znaczeniu psychicznym, martwić, smucić» Bolały ją… … Słownik języka polskiego
cierpieć — ndk VIIa, cierpiećpię, cierpiećpisz, cierp, cierpiećpiał, cierpiećpiany 1. «odczuwać, przeżywać, znosić ból fizyczny lub moralny; boleć nad czymś lub z powodu czegoś; doznawać czegoś przykrego» Cierpieć z powodu rany w nodze. Cierpieć ból, głód,… … Słownik języka polskiego
młyński — «dotyczący młyna, zwłaszcza młyna zbożowego; używany we młynie» Maszyna młyńska. ∆ Kamień młyński «w młynie żarnowym: jedna z dwu ciężkich, okrągłych, rowkowanych płyt kamiennych, między którymi rozcierane jest ziarno; przen. coś, co utrudnia… … Słownik języka polskiego
oko — n II, N. okiem 1. lm M. oczy, D. oczu (ócz), N. oczami (oczyma) «narząd wzroku; u ludzi i kręgowców złożony z kulistej gałki ocznej i układu pomocniczego, obejmującego narząd łzowy, spojówkę, powieki, mięśnie; także zmysł widzenia, wzrok;… … Słownik języka polskiego
poboleć — I dk VIIa, pobolećli, pobolećlał «dać się odczuć przez pewien czas jako lekki ból» Dentysta uprzedził, że trochę poboli. Nic ci nie będzie, poboli i przestanie. II dk III, pobolećeję, pobolećejesz, pobolećej, pobolećlał, pobolećeli «pomartwić się … Słownik języka polskiego
razić — ndk VIa, rażę, razićzisz, raź, razićził, rażony 1. «obrażać poczucie estetyczne, poczucie przyzwoitości, uczciwości; sprawiać przykre wrażenie, niemile uderzać, zrażać» Raził otoczenie swoim zachowaniem. Nikogo nie raził jej strój. Mieszkanie… … Słownik języka polskiego
rozpacz — ż VI, DCMs. y, blm «uczucie beznadziejności, bezsilności, spowodowane utratą nadziei, zwątpieniem w coś, nieszczęściem; desperacja» Bezbrzeżna, niekłamana, prawdziwa, zupełna rozpacz. Rozpacz z powodu czyjejś niedoli. Rozpacz po stracie kogoś… … Słownik języka polskiego
strapić — dk VIa, strapićpię, strapićpisz, strap, strapićpił, strapićpiony «przyprawić kogoś o zmartwienie, troskę, smutek; zmartwić» To go bardzo strapiło. Strapiła go ta wiadomość. strapić się «odczuć smutek, troskę; zmartwić się» Strapić się czyjąś… … Słownik języka polskiego
ubolewać — ndk I, ubolewaćam, ubolewaćasz, ubolewaćają, ubolewaćaj, ubolewaćał «odczuwać, wyrażać żal, współczucie, boleść; wyrażać niezadowolenie, żałować czegoś, narzekać, utyskiwać» Ubolewać nad chorymi, nad czyimś nieszczęściem. Ubolewać nad własnym… … Słownik języka polskiego
uchronić — dk VIa, uchronićnię, uchronićnisz, uchroń, uchronićnił, uchronićniony «ustrzec, zabezpieczyć przed czymś; obronić» Uchronić od zapomnienia. Uchronić ludzi od chorób, od kary, od nędzy. Uchronić kogoś przed cierpieniem, przed śmiesznością, przed… … Słownik języka polskiego