nabyte

См. также в других словарях:

• wada — ż IV, CMs. wadzie; lm D. wad 1. «ujemna cecha charakteru, przywara» Drobna, przykra, dokuczliwa wada. Wady narodowe, społeczne. Człowiek bez wad. Mieć jakąś wadę. Wytykać czyjeś wady. 2. «brak, uszkodzenie obniżające wartość jakiegoś przedmiotu;… …   Słownik języka polskiego

• biegłość — ż V, DCMs. biegłośćści, blm «nabyte doświadczenie w wykonywaniu czegoś; sprawność, wprawa w czymś» Biegłość w piśmie, w leczeniu. Nabyć biegłości w czymś. Wykonywać coś z biegłością …   Słownik języka polskiego

• dorobek — m III, D. dorobekbku, N. dorobekbkiem, blm 1. «to, czego się ktoś dorobił; majątek, mienie» Dorobek narodowy. Całoroczny dorobek. Dorobek wielu lat pracy. Dorobek całego życia. ∆ praw. Wspólny dorobek «przedmioty nabyte w czasie trwania… …   Słownik języka polskiego

• makrocefalia — ż I, DCMs. makrocefalialii, blm med. «nadmierne rozmiary czaszki wrodzone lub nabyte, np. na skutek przebytej krzywicy w dzieciństwie; wielkogłowie» ‹z gr.› …   Słownik języka polskiego

• nabyć — dk, nabyćbędę, nabyćbędziesz, nabyćbądź, nabyćbył, nabyćbyty nabywać ndk I, nabyćam, nabyćasz, nabyćają, nabyćaj, nabyćał, nabyćany 1. książk. «otrzymać coś na własność za pieniądze lub przez wymianę; kupić» Nabyć dom, meble. Nabyć książki na… …   Słownik języka polskiego

• nabytek — m III, D. nabytektku, N. nabytektkiem; lm M. nabytektki «to, co zostało nabyte; sprawunek» Cenny, nowy, świeży, trwały nabytek. Biblioteka powiększała swe nabytki. przen. Ten nowy pracownik to dobry nabytek …   Słownik języka polskiego

• naleciałość — ż V, DCMs. naleciałośćści; lm MD. naleciałośćści «to, co jest nabyte, zapożyczone, obce, niewłaściwe dla danej osoby lub rzeczy» Obce naleciałości w języku …   Słownik języka polskiego

• neuropatia — ż I, DCMs. neuropatiatii, blm med. «wrodzone lub nabyte predyspozycje do zapadania na schorzenia czynnościowe, rozwijające się na tle nadwrażliwości autonomicznego układu nerwowego, objawiające się najczęściej zaburzeniami naczynioruchowymi, jak… …   Słownik języka polskiego

• oczytanie — n I, blm «wiadomości nabyte przez przeczytanie wielu książek» Znać po kimś duże oczytanie …   Słownik języka polskiego

• oduczyć — dk VIb, oduczyćuczę, oduczyćuczysz, oduczyćucz, oduczyćuczył, oduczyćuczony oduczać ndk I, oduczyćam, oduczyćasz, oduczyćają, oduczyćaj, oduczyćał, oduczyćany «wpłynąć na kogoś w taki sposób, żeby poniechał nabytych przyzwyczajeń, stracił… …   Słownik języka polskiego

• palingenetyczny — przym. od palingeneza ∆ biol. Cechy palingenetyczne «cechy nabyte w ciągu rozwoju filogenetycznego grup zwierzęcych i zjawiające się w formie podobnej u wyżej rozwiniętych przedstawicieli danych grup w ciągu rozwoju osobniczego tych form» …   Słownik języka polskiego