-
1 ślepy
прил.• пустой• слепой* * *ślep|y\ślepyi 1. слепой;być \ślepyym а) быть слепым;
б) па со не видеть, не замечать чего;\ślepyа kuchnia кухня без окна (окон); \ślepyа ściana, mur глухая стена; \ślepy ulica слепая (тупиковая) улица; тупик; \ślepy tor слепой (тупиковый) путь; \ślepy zaułek тупик (тж. перен.); \ślepyе posłuszeństwo слепое повиновение;
2. (о naboju itp.) холостой;3. \ślepyу ♂ слепой, незрячий;● \ślepyа kiszka анат. слепая кишка;
trafiło się \ślepyej kurze ziarnko погов. попалось, как слепой курице зерно; не было ни гроша, да вдруг алтын; удалось червяку на веку лист подъесть+3. ślepiec, niewidomy, ociemniały
* * *1) слепо́йbyć ślepym — 1) быть слепы́м; 2) na co не ви́деть, не замеча́ть чего
ślepa kuchnia — ку́хня без окна́ (о́кон)
ślepa ściana, mur — глуха́я стена́
ślepy ulica — слепа́я (тупико́вая) у́лица; тупи́к
ślepy tor — слепо́й (тупико́вый) путь
ślepy zaułek — тупи́к (тж. перен.)
ślepe posłuszeństwo — слепо́е повинове́ние
2) (o naboju itp.) холосто́й3) ślepy м слепо́й, незря́чий•- trafiło się ślepej kurze ziarnkoSyn: -
2 nabój
сущ.• гильза• патрон* * *nab|ój♂, Р. \nabójoju, мн. Р. \nabójoi/\nabójojów 1. патрон;ostry, ślepy \nabój боевой, холостой патрон;
2. физ. тех. заряд+2. ładunek (elektryczny)
* * *м, Р naboju, мн Р naboi / nabojów1) патро́нostry, ślepy nabój — боево́й, холосто́й патро́н
2) физ., тех. заря́дSyn:
См. также в других словарях:
nabój — m I, D. nabójboju; lm M. nabójboje, D. nabójboi a. nabójbojów 1. «jednostka amunicji broni palnej składająca się z materiału wybuchowego, osłony (np. łuski), spłonki (w broni strzeleckiej) lub zapłonnika (w broni artyleryjskiej) i pocisku» Nabój… … Słownik języka polskiego
bezodrzutowy — ∆ wojsk. Działo bezodrzutowe «działo charakteryzujące się brakiem odrzutu dzięki specjalnej konstrukcji zamka, części zamkowej lufy i naboju» … Słownik języka polskiego
działo — n III, Ms. dziale; lm D. dział «rodzaj broni palnej miotającej pociski o kalibrze ponad 20 mm na znaczne odległości, za pomocą ciśnienia gazów powstałych ze spalania prochu» Działo dalekonośne, lekkie, ciężkie, okrętowe, przeciwlotnicze,… … Słownik języka polskiego
iglicówka — ż III, CMs. iglicówkawce; lm D. iglicówkawek przestarz. «karabin odtylcowy, bezkurkowy, w którym wybuch ładunku następuje po uderzeniu iglicy w spłonkę naboju» … Słownik języka polskiego
kowadełko — n II, N. kowadełkokiem; lm D. kowadełkołek 1. «małe kowadło» Kowadełko zegarmistrzowskie, rymarskie. 2. anat. «jedna z trzech kosteczek słuchowych (środkowa) znajdujących się w jamie bębenkowej ucha środkowego człowieka i ssaków» 3. wojsk. «w… … Słownik języka polskiego
kurek — m III, D. kurekrka, N. kurekrkiem; lm M. kurekrki 1. B.=D. «kogut, kogutek, kurczak» 2. «jakikolwiek przedmiot wyobrażający koguta, np. obnoszony po wsi w czasie obrzędu ludowego, służący jako cel do strzelania, umieszczany na dachu jako… … Słownik języka polskiego
łuska — ż III, CMs. łuskasce; lm D. łuskasek 1. «cienka płytka kostna lub rogowa albo szeregi zachodzących na siebie płytek pokrywające powierzchnię (lub część powierzchni) ciała różnych zwierząt, spełniające rolę ochronną» Srebrna, złota, połyskliwa… … Słownik języka polskiego
odpalić — dk VIa, odpalićlę, odpalićlisz, odpalićpal, odpalićlił, odpalićlony odpalać ndk I, odpalićam, odpalićasz, odpalićają, odpalićaj, odpalićał, odpalićany 1. «zapalić coś (zwykle papierosa) przez przytknięcie, przyłożenie do ognia; przypalić» Odpalić … Słownik języka polskiego
ostry — ostrzy, ostrzejszy 1. «o narzędziach, przyrządach, przedmiotach itp.: mający kłujące zakończenie lub tnącą, wyostrzoną krawędź przeznaczoną do cięcia, krajania» Ostry nóż. Ostra siekiera. ∆ Ostry nabój «podstawowy rodzaj naboju z pociskiem do… … Słownik języka polskiego
zamek — m III, D. zamekmka a. zamekmku, N. zamekmkiem; lm M. zamekmki 1. «urządzenie do zamykania, zabezpieczania przed otwieraniem czegoś (np. drzwi, szuflady, walizki itp.) przez wysunięcie zasuwki lub zapadki albo przez unieruchomienie zapadki za… … Słownik języka polskiego
zarepetować — dk IV, zarepetowaćtuję, zarepetowaćtujesz, zarepetowaćtuj, zarepetowaćował, zarepetowaćowany «przygotować ręczną broń do strzału przez wprowadzenie nowego naboju do komory nabojowej; załadować broń, ponownie ją nabić» Zarepetować karabin,… … Słownik języka polskiego
