Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

munio

  • 41 permunio

    per-mūnio, īvī, ītum, īre
    1) закончить фортификационные сооружения, завершить работы по укреплению

    Латинско-русский словарь > permunio

  • 42 praemunio

    prae-mūnio, īvī, ītum, īre
    1) укреплять спереди, защищать с передней стороны ( aditūs magnis operibus Cs)
    2) предохранять, обеспечивать ( medicamentis metu venenorum praemuniri Su)
    3) предпосылать, заранее приводить в доказательство (aliquid reliquo sermoni C)

    Латинско-русский словарь > praemunio

  • 43 supermunio

    super-mūnio, —, —, īre

    Латинско-русский словарь > supermunio

  • 44 admoenio

    ad-moenio, īre (ad u. moenio = munio), gegen einen Ort Schanzen aufführen, einen Ort blockieren, hoc oppidum, Plaut. Pseud. 384: übtr., fabricas, Plaut. cist. 540.

    lateinisch-deutsches > admoenio

  • 45 admunio

    ad-mūnio = προςτειχίζω, mit in die Stadtmauer aufnehmen, Dosith. 63, 4 K.

    lateinisch-deutsches > admunio

  • 46 circummunio

    circum-mūnio, īvī, ītum, īre, I) ummauern = mit einer Mauer usw. einschließen, a) mit einer Mauer usw. umhegen, einfriedigen, pomarium maceriā aut fossā, Col. de arb. 18 in.: modum pomarii maceriis vel saepe vel fossā praecipite, Col. 5, 10, 1: plantas caveis, Col. 5, 9, 11. – b) wie mit od. hinter einer Mauer einschließen, α) übh., paene ut ferae circummuniti, eingesperrt, Caes. b. c. 1, 84, 4. – β) als milit. t. t., durch eine Zirkumvallationslinie einschließen, oppidum, Auct. b. Afr. 79, 1: quos circummunitos superius demonstravimus, Auct. b. Hisp. 34, 6. – gew. m. Abl. (mit, durch), eos vallo fossāque, Caes. b. c. 1, 81, 5: Uticam vallo, ibid. 2, 36, 1: Pompeianas copias opere, ibid. 3, 66, 2: montem opere, ibid. 3, 97, 2: ohne Akk., opere circummunire instituit, eine Zirkumvallationslinie anzulegen, Auct. b. Hisp. 38, 6. – II) ringsum befestigen, vites defixis arundinibus circummunitae, Col. 5, 4, 1.

    lateinisch-deutsches > circummunio

  • 47 cognitio

    cōgnitio, ōnis, f. (cognosco), I) das Kennenlernen, A) durch die Sinne = die nähere Bekanntschaft mit einer Sache (Stadt), Cic. de imp. Pomp. 40: od. (öfter) mit einer Person, alqm cognitione atque hospitio dignum habere, Cic.: huic tantummodo aditum ad tuam cognitionem patefacio atque munio, Cic. ep. 13, 78, 2; vgl. Stürenb. Cic. Arch. 3, 5. – B) das geistige = das Erkennen, die Erkenntnis, Kenntnis, zuw. deutsch auch = das Erlernen, 1) im allg.: iuris, artis, historiarum, Cic.: astrorum, Cic.: deorum, Cic.: veterum oratorum, Suet.: cognitio contemplatioque naturae, Cic.: se totum collocare in cognitione et scientia, Cic.: quorum vita omnis in rerum cognitione versata est, Cic.: res cognitione dignae, Cic.: scriptores non indigni cognitione, Quint.: quorum ego copiam magnitudinemque cognitionis atque artis non modo non contemno, sed etiam vehementer admiror, ihrer Kenntnis u. Wissenschaft, ihrer wissenschaftlichen Bildung, Cic. de or. 1, 219. – Plur. meton., a) die Auffassungsweise einer Sache, die Vorstellung, der Begriff von etw., usitatas perceptasque cognitiones deorum tollere, Cic.: insitas deorum vel potius innatas cognitiones habemus, Cic. – b) Zweige des Wissens, studiosus cognitionum omnium, Amm. 21, 1, 7; 25, 4, 7. – 2) als gerichtl. t. t. = eine richterliche Untersuchung, dies cognitionis, Cic.: causa cognitionis, Lampr.: c. praetoria, Quint.: c. senatus aut principis, Quint.: cognitiones magistratuum, principum et senatus, Quint.: c. inter patrem et filium, Liv.: c. falsi testamenti, Suet.: consulibus cognitionem dare (v. einem Gesetz), Cic.: cognitiones capitalium rerum (wegen der usw.) exercere, Liv.: cognitionem (causae) senatui reservare, Liv.: cognitionem de postulatis Gallorum ad populum reicere, Liv.: cognitionem de existimatione alcis constituere, Cic.: senatum multis cognitionibus iudicem dare, Capit.: cognitionibus magistratuum ut unus e consiliariis frequenter interfuit, Suet.: ut a cognitionibus esset, sein Rechtsbeistand, Sen. apoc. 15, 2. – dah. meton. = der Termin, den der Sachwalter abhält, Edict. Diocl. 7, 73. – II) = agnitio, das Erkennen = Wiedererkennen, indest cognitio facta, wodurch sie (wieder) erkannt worden, Ter. Hec. 831; u. so Ter. eun. 921.

    lateinisch-deutsches > cognitio

  • 48 communio [1]

    1. com-mūnio (commoenio), īvī, ītum, īre, beschanzen, verschanzen, castra, Caes.: locum, Liv.: loca castellis idonea, Nep.: os arteriae, Gell. – Übtr., verwahren befestigen, sicher stellen, auctoritatem aulae, Cic.: ius, Cic.: causam testimoniis, Cic. – / synk. Imperf. communibant, Amm. 18, 7, 6: Perf. communit, Caes. b. c. 3, 43, 1: communisset, Caes. b. c. 1, 43, 2: communissent, Liv. 21, 32, 11. Frontin. 1, 3, 9: communisse, Liv. 8, 15, 4: Futur. communibo, Plaut. rud. 934 codd. (Schöll commoenibo).

    lateinisch-deutsches > communio [1]

  • 49 emunio

    ē-mūnio, mūnīvī od. mūniī, mūnītum, īre, I) aufmauern, a) eig.: murus, ut in suspecto loco, supra ceterae modum altitudinis emunitus erat, Liv. 21, 7, 7: locus saxo quadrato saeptus atque arcis in modum emunitus, Liv. 24, 21, 12. – b) übtr., aufbauen, ostro tenues auroque sonantes emunire toros, Stat. Theb. 1, 517 sq. – II) stark befestigen, vermachen, verwahren, a) eig.: α) übh.: neque opere emunitus erat (locus)... nec etc., Liv. 26, 46, 2: fultosque emuniit obice postes, Verg. Aen. 8, 227: vites ab iniuria pecoris caveis, Col. 5, 6, 21: caveam retibus, Col. 8, 8, 4. – β) insbes., eine Örtl. gangbar machen, bahnen, silvas ac paludes, Tac. Agr. 31: in ascensum arduos colles, Sen. de clem. 1, 19, 6. – b) übtr.: olim iam adversus hunc metum emunivit animum, Sen. contr. 7 (2), 17, 10.

    lateinisch-deutsches > emunio

  • 50 moene

    moene, is, n. (verw. mit munio), die Mauer der Stadt, Naev. bell. Pun. fr. inc. XV II. p. 20 V. (b. Fest. 145, 24). Enn. ann. 628 (s. Fest. p. 145, 24). – gew. Plur. moenia, ium, n., I) die Mauer der Stadt, Stadtmauer, Stadtmauern (als Sicherheitsmittel, Schutzwehr, während murus die Mauer als ein aus Stein, Ziegeln, Lehm usw. aufgeführtes Bauwerk bezeichnet), moenia altissima, Caes.: stantia moenia, Ggstz. ruinae muri, Liv.: vacua defensoribus moenia, Liv.: moenia moenire, Plaut.: diligentius urbem religione quam ipsis moenibus cingere, Cic.: se moenibus includere od. inclusos tenere, Liv.: scalas moenibus admovere, Tac., applicare, Curt.: scalis vacua defensoribus moenia capere, Liv.: subruere cuniculo moenia, Liv.: sub ipsis Numantiae moenibus solebat mecum interdum eius modi aliquid conquirere, Cic. – übtr.: a) (bei Dicht.) die Wände, der äußerliche Umfang, navis, Ov.: mundi, Lucr.: caeli, Ov.: theatri, Lucr. – b) die Schutzwehr, (Alpes) moenia Italiae, Liv. 21, 35, 9. – II) meton.: 1) die Gebäude der Stadt, die Stadt, Syracusarum moenia ac portus, Cic.: moenibus ipsis intra moenia nulla pernicies comparabitur, Cic.: moenia triplici circumdata muro, Verg. – 2) ein einzelnes Gebäude, ein Wohnsitz, Ditis, Palast (zugleich als Behausung der Schatten), Verg. Aen. 6, 541. – / Heteroklit. Genet. Plur. moeniorum, Tert. adv. Marc. 3, 24; vgl. Cledon. 43, 7 K. (aber Dat. u. Abl. moeniis noch ohne sicheren Beleg, da Hertz Gell. 19, 8, 5 moenibus nach Hdschrn. aufgenommen hat u. statt moeniis in der Inschr. im Corp. inscr. Lat. 5, 532 col. 2. lin. 9 Mommsen fomentis liest).

    lateinisch-deutsches > moene

  • 51 moenio

    moenio, altlat. = munio, w. s.

    lateinisch-deutsches > moenio

  • 52 munimen

    mūnīmen, inis, n. (munio) = munimentum, ein Befestigungs- od. Verwahrungsmittel, Schutzmittel, der Schutz, m. portae, Ov.: horti, Pallad.: m. ad imbres, Verg.: munimina sui, Vulg.: catafracti equites propter munimina (Schutzwaffen) quae gerunt, a vulneribus tuti, Veget. mil. 3, 23. p. 115, 10 L2.

    lateinisch-deutsches > munimen

  • 53 munimentum

    mūnīmentum (archaist. moenīmentum), ī, n. (munio), I) das Befestigungs- od. Verwahrungsmittel, Bollwerk, der Schutzbau, das Schutzmittel, der Schutz, fossa, haud parvum m., Liv.: ut instar muri hae saepes munimenta praeberent, Caes.: forum sine ullo terrestri aut maritimo munimento viderunt, Liv.: u. so v. milit. Verschanzungen, munimentis se tenere, se defendere, Tac. – von Schutzbauten, Brandmauern, domus munimentis saeptae, Tac. ann. 15, 38. – v. Körperbedeckung, munimentum ipsis equisque loricae plumatae sunt, Iustin.: lacernae, munimenta togae, Iuven. – II) bildl., der Schutz, die Stütze, id munimentum (Horatium Coclitem) illo die fortuna urbis Romanae habuit, Liv.: rati noctem sibi munimento fore, Sall.: id modo plebem agitabat, quonam modo tribuniciam potestatem, munimentum libertati (für die Fr.), rem intermissam repararent, Liv.: varia poenarum genera, utilia legum munimenta, Val. Max. – / Archaist. moenimenta, Enn. fr. var. 7 bei Cic. de fin. 2, 106 B. u. M. (Vahlen2 munimenta). – Heterogen. hic munimentus, Corp. inscr. Lat. 2, 266: Akk. hunc munimentum, Corp. inscr. Lat. 6, 20989.

    lateinisch-deutsches > munimentum

  • 54 munitio

    mūnītio, ōnis, f. (munio), I) die Befestigung, Verwahrung einer Person od. eines Ortes gegen Feinde usw., die Errichtung eines festen, schützenden Ortes usw., 1) eig.: munitione milites prohibere, Caes.: oppidi, Suet.: Dyrrhachina, Blockade, Suet.: operis, Befestigung, Errichtung der Befestigungswerke, Caes.: a quibus cum audisset non multum superesse munitionis, nur noch ein kleiner Teil der Befestigungsarbeit, Nep. – 2) meton., ein Befestigungsmittel, Befestigungswerk (Festungswerk), besonders Schanzen und Mauern, sub hostium munitionem succedere, Sisenn. fr.: urbem munitionibus saepire, Cic.: munitiones circumdare oppido, Hirt.: munitiones incendere, Nep.: munitiones temptare (bedrohen), Liv. – II) das Gangbarmachen, viarum, Straßenausbesserung, -arbeit, Cic.: u. so multos ad munitiones viarum condemnavit, Suet.: m. fluminum, Überbrückung, Tac. – / Cic. de or. 2, 320 jetzt communitionem.

    lateinisch-deutsches > munitio

  • 55 munito

    mūnīto, āre (Intens. v. munio), gangbar machen, viam, sich einen Weg bahnen, Cic. Rosc. Am. 140. Vgl. Gloss. IV, 259, 43.

    lateinisch-deutsches > munito

  • 56 munitor

    mūnītor, ōris, m. (munio), I) der Befestiger, a) übh.: Troiae, B. durch Mauern, Ov. her. 5, 139. – b) insbes., der an der Befestigung des Lagers arbeitende Schanzgräber, Liv. u. Tac. – II) der Wegbahner, als milit. t. t. = der Schanzgräber, Minierer, Liv. 5, 19, 11.

    lateinisch-deutsches > munitor

  • 57 munitura

    mūnītūra, ae, f. (munio), das Schutzmittel, I) die Umzäunung, Corp. inscr. Lat. 6, 8429. – II) die Schürze, das Vortuch, das Schurzfell, Augustin. adv. Iulian. Pelag. 2, 6, 16.

    lateinisch-deutsches > munitura

  • 58 munitus

    mūnītus (archaist. moenītus), a, um, PAdi. (v. munio), verwahrt, befestigt, gangbar gemacht, sicher usw., nihil tam munitum. (est), Cic.: castella aliquanto altiora ac munitiora, Liv.: non latera munitiora fuere, quam terga, Curt.: se munitiorem ad vitam tuendam fore, Cic.: quo moenitius esset quod exaggerabant, Varro LL.: oppidum munitissimum, Cic.: et loci naturā et manu munitissima castra, Caes.: im Bilde, sola est autem adversus omnes errores via munitissima, Augustin. de civ. dei 11, 2 extr. – neutr. pl. subst., munita viaï, Damm der Zähne (ähnlich dem ερκος ὀδόντων), die Lippen, Lucr. 3, 496.

    lateinisch-deutsches > munitus

  • 59 permunio

    per-mūnio, īvi, ītum, īre, I) vollends befestigen, die Befestigung von etwas vollenden, quae munimenta inchoaverat, permunit, Liv.: indicat permunitas Athenas esse, Iustin. – II) (= διατειχίζω, Dosith. 63, 5 K.) gehörig befestigen, castra, Liv. u. Tac.: urbem, Iustin.

    lateinisch-deutsches > permunio

  • 60 praemoenio

    praemoenio, s. prae-mūnio.

    lateinisch-deutsches > praemoenio

См. также в других словарях:

  • Munio — Munio, nordwestliche Provinz des Reiches Bornu im Innern Nordafrikas; Hauptort: Gure …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Munio de Zamora — (Zamora, 1237 Rome, 1300) became the seventh Master General of the Dominican Order in 1285, thanks in large part to the manipulations performed by his patron Sancho IV of Castile. He was dramatically removed from his office by a papal bull dated… …   Wikipedia

  • Munio de Zamora — Obispo de Palencia Consagración episcopal 1294 por Gonzalo Gudiel. Nacimiento Zamora, 1237. Fallecimiento Roma, 1300. Fray Munio de Zamora (Zamora, 1237 Roma, 7 de marzo de 1300), mencionado también como Nuño …   Wikipedia Español

  • Munio Nunez de Castille — Munio Núñez de Castille Nuño ou Munio Nuñez, troisième comte de Castille de 897 à 909. Gendre de Rodrigo de Castille D origine incertaine à une époque ou le comté même de Castille semble divisé entre plusieurs fiefs. La fin du règne d Alphonse… …   Wikipédia en Français

  • Munio Núñez — (?  ?). Conde de Castilla (c.897 c.901 y c.904 c.909). Su primera aparición histórica está relacionada con la repoblación y defensa de la fortaleza de Castrogeriz (882) desde su base de Amaya. Parece probable su descendencia del noble Nuño… …   Wikipedia Español

  • Munio Velaz — Munio o Momo Velaz, (?  ?), conde de Álava del d. 883 al c. 921 Hijo de Vela Jiménez, casó con la hija de Sancho Garcés I de Navarra, Velasquita Sánchez. Se le conoce por una mención del 919 en el Cartulario de Valpuesta. Predecesor: Vela… …   Wikipedia Español

  • Munio Núñez de Castille — Nuño ou Munio Nuñez, troisième comte de Castille de 897 à 909. Gendre de Rodrigo de Castille D origine incertaine à une époque où le comté même de Castille semble divisé entre plusieurs fiefs. La fin du règne d Alphonse III des Asturies est… …   Wikipédia en Français

  • munió — mu|ni|ó Mot Agut Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • munio — Mieć kuku na muniu zob. mieć 3 …   Słownik frazeologiczny

  • munio — m odm. jak n I pot. żart., tylko w zwrocie: (Mieć) kuku na muniu «być upośledzonym; nie być przy zdrowych zmysłach» …   Słownik języka polskiego

  • MUNIO — Munios …   Abbreviations in Latin Inscriptions

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»