-
1 condemnō
condemnō āvī, ātus, are [com- + damno], to convict, condemn, sentence, find guilty: omnes sine dubitatione condemnant: reum: alquem iudicio turpissimo: hunc sibi, for his own benefit: arbitrium pro socio condemnari, in an arbitration on the partnership: alqm ambitūs: alqm capitis, capitally: iniuriarum: pecuniae publicae: rerum capitalium, S.: sponsionis: eodem crimine Sopatrum: quadruplo condemnari, be mulcted: alqm de aleā: de pecuniis repetundis. — To condemn, blame, disapprove: factum iudicio amicorum: aliquem inertiae: summae iniquitatis condemnari, Cs.: hominem de litteris conruptis.—Of a prosecutor, to convict, prosecute successfully, prove guilty: hoc crimine illum: alqm furti: istum omnium sententiis: inimicum.* * *condemnare, condemnavi, condemnatus V TRANScondemn, doom, convict; find guilty; (pass) sentence; blame, censure, impugn -
2 damnō
damnō āvī, ātus, āre [damnum], to adjudge guilty, condemn, convict: reum: damnarent an absolverent: delicta mariti, i. e. believe him guilty, O.: causa damnata, decided unfavorably: contra edictum fecisse damnari: ambitūs damnatus, Cs.: furti: eo crimine damnari: Clodio interfecto, eo nomine erat damnatus, Cs.: existimatione damnatus, by public opinion: de maiestate damnatus: damnatus, quod praebuisset, etc., L.: ducent damnatum domum, will condemn and drag home (as a fraudulent debtor), T.: damnatum poenam sequi oportebat, if convicted, Cs. — To sentence, doom: capitis, Cs.: octupli damnari, mulcted: absentem capitalis poenae, L.: falso damnati crimine mortis, V.: longi laboris, H.: tertiā parte agri, L.: morti, L.: a Popilio decem milibus aeris, i. e. prosecuted by P., and fined, L.: gladiatorum dare centum Damnati paria, i. e. bound by the will, H.— To condemn, blame, disapprove, reject: nimios amores, O.: facto damnandus in uno, O.: sua lumina, the evidence of, O.: consilium, Cu.— To consecrate, devote, condemn as a sacrifice: caput Orco, V.: Quem damnet labor (sc. leto), V.—With voti (poet. also votis), to grant one's prayer (and thus exact fulfilment of a vow): dixit nunc demum se voti esse damnatum, N.: ut damnarentur ipsi votorum, L.: damnabis tu quoque votis (agricolas), V.* * *damnare, damnavi, damnatus V TRANSpass/pronounce judgement, find guilty; deliver/condemn/sentence; harm/damn/doom; discredit; seek/secure condemnation of; find fault; bind/oblige under a will -
3 condemno
con-demno, āvi, ātum, 1, v. a. [damno].I.To sentence, condemn, convict (in good prose; rare in the poets).A.In judicial proceedings (opp. absolvo); constr. aliquem, with gen., abl., de aliquā re, later with ad or in aliquid, or with ut.(α).Aliquem:(β).hunc per judicem condemnabis, cujus de eā re nullum est arbitrium?
Cic. Rosc. Com. 9, 25; 9, 26:Scamandrum, Fabricium,
id. Clu. 22, 59 sq.:qui cum judex esset, pecuniam acciperet ab accusatore ut reum condemnaret,
id. Verr. 1, 13, 39:omnis de consilii sententiā,
id. ib. 2, 5, 44, §114: aliquem judicio turpissimo,
id. Rosc. Am. 39, 113:ceteros causā incognitā,
id. N. D. 2, 29, 73:L. Murenam,
Quint. 5, 10, 99:super quadraginta reos ex diversis criminibus una sententia,
Suet. Calig. 38:aliauem multā inrogatā,
id. Tib. 3 et [p. 407] saep.:hunc hominem Veneri absolvat, sibi condemnat,
for his own benefit, Cic. Verr. 2, 2, 8, § 22; cf.: illum libertum illi patrono HS. X. milia condemnare, i. e. to pay him, Gai Inst. 4, 46.— Pass. with kindr. acc.:quasi ei, qui magnā fide societatem gererent, arbitrium pro socio condemnari solerent,
in an arbitration on the partnership, Cic. Quint. 3, 13: quidquid hereditario nomine condemnatus esset, Gai Inst. 2, 252.—And in jurid. formulae, also in act. with acc. of that to or in which one is condemned or mulcted: judex, si condemnat, certam pecuniam condemnare debet, Gai Inst. 4, 52; 4, 48:usuras usurarum,
Dig. 42, 1, 27.—With acc. and gen.:(γ).aliquem ambitūs,
Cic. Clu. 36, 98; Suet. Caes. 9:aliquem capitis,
capitally, Cic. de Or. 1, 54, 233; Suet. Dom. 11:injuriarum,
Cic. Verr. 2, 2, 8, § 22:pecuniae publicae,
id. Fl. 18, 43:rerum capitalium,
Sall. C. 36, 2:sponsionis,
Cic. Caecin. 31, 91: voti, obliged to fulfil his vow (because his wish was granted), Titin. ap. Non. p. 277, 6 (Com. Rel. v. 153 Rib.); Turp. ib. (Com. Rel. v. 128 ib.); cf.:damnare voti,
Liv. 10, 37, 16.—With acc. and abl.:(δ). (ε).aliquem eodem crimine,
Cic. Fam. 2, 1, 1:actionibus famosis,
Dig. 3, 2, 6, § 1 sq.:capitali poenā,
Suet. Dom. 14:certā pecuniā,
to a certain sum, Dig. 10, 1, 3; cf.:minori pecuniā,
ib. 27, 3, 20.—Acc. and ad aliquid:(ζ).aliquem ad metalla, et munitiones viarum aut bestias,
Suet. Calig. 27; cf.:ad bestias,
id. Claud. 14 fin.:ad mortem,
Tac. A. 16, 21; Lact. 6, 23, 20:ad pecuniam,
Dig. 26, 9, 5.—Acc. and in aliquid:(η).in antliam,
Suet. Tib. 51:in solidum,
Dig. 27, 3, 21:in certam quantitatem,
ib. 46, 1, 45.—Acc. and ut:B.condemnatus, ut pecuniam solvat,
Dig. 42, 1, 4.—Transf., in gen., to condemn, to accuse of, charge with; to blame, disapprove: vestra amatis;II.ceteros causā incognitā condemnatis,
Cic. N. D. 2, 29, 73:factum judicio amicorum,
id. Pis. 17, 39; id. Prov. Cons. 10, 25:sceleris generum suum,
id. Fam. 14, 14, 2:aliquem inertiae,
id. de Or. 1, 38, 172:aliquem summae iniquitatis,
Caes. B. G. 7, 19; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1, 1:Gabinii litteras quādam notā atque ignominiā condemnastis,
Cic. Prov. Cons. 10, 25.—To urge the condemnation of a person, to effect it, to prosecute (rare):ego hoc uno crimine illum condemnem necesse est,
Cic. Div. in Caecil. 10, 30; id. Verr. 2, 5, 69, § 177; id. Rosc. Com. 9, 25 al.:tanto apud judicem hunc argenti condemnabo facilius,
Plaut. Most. 5, 1, 50:Fannium Caepionem... reum majestatis apud judices fecit et condemnavit,
Suet. Tib. 8; id. Vit. 2; Dig. 23, 3, 33; cf. damno.
См. также в других словарях:
Mulcted — Mulct Mulct, v. t. [imp. & p. p. {Mulcted}; p. pr. & vb. n. {Mulcting}.] [L. mulctare, multare.] 1. To punish for an offense or misdemeanor by imposing a fine or forfeiture, esp. a pecuniary fine; to fine. [1913 Webster] 2. Hence, to deprive of;… … The Collaborative International Dictionary of English
mulcted — mÊŒlkt n. fine, punishment v. fine or punish; extort through dishonest means, cheat, blackmail, defraud (especially of money) … English contemporary dictionary
Damages (Jewish law) — Part of a series on … Wikipedia
penalize — penalize, fine, amerce, mulct mean to punish by depriving of something. Penalize usually presupposes a violation of laws or rules intended to maintain discipline or fair treatment for all; it implies exaction by an authority of a pecuniary… … New Dictionary of Synonyms
fined — adj. subjected to punishment by a fine. Syn: mulcted. [WordNet 1.5] … The Collaborative International Dictionary of English
Mulct — Mulct, v. t. [imp. & p. p. {Mulcted}; p. pr. & vb. n. {Mulcting}.] [L. mulctare, multare.] 1. To punish for an offense or misdemeanor by imposing a fine or forfeiture, esp. a pecuniary fine; to fine. [1913 Webster] 2. Hence, to deprive of; to… … The Collaborative International Dictionary of English
Mulcting — Mulct Mulct, v. t. [imp. & p. p. {Mulcted}; p. pr. & vb. n. {Mulcting}.] [L. mulctare, multare.] 1. To punish for an offense or misdemeanor by imposing a fine or forfeiture, esp. a pecuniary fine; to fine. [1913 Webster] 2. Hence, to deprive of;… … The Collaborative International Dictionary of English
Pay — (p[=a]), v. i. To give a recompense; to make payment, requital, or satisfaction; to discharge a debt. [1913 Webster] The wicked borroweth, and payeth not again. Ps. xxxvii. 21. [1913 Webster] 2. Hence, to make or secure suitable return for… … The Collaborative International Dictionary of English
To pay for — Pay Pay (p[=a]), v. i. To give a recompense; to make payment, requital, or satisfaction; to discharge a debt. [1913 Webster] The wicked borroweth, and payeth not again. Ps. xxxvii. 21. [1913 Webster] 2. Hence, to make or secure suitable return… … The Collaborative International Dictionary of English
To pay off — Pay Pay (p[=a]), v. i. To give a recompense; to make payment, requital, or satisfaction; to discharge a debt. [1913 Webster] The wicked borroweth, and payeth not again. Ps. xxxvii. 21. [1913 Webster] 2. Hence, to make or secure suitable return… … The Collaborative International Dictionary of English
To pay on — Pay Pay (p[=a]), v. i. To give a recompense; to make payment, requital, or satisfaction; to discharge a debt. [1913 Webster] The wicked borroweth, and payeth not again. Ps. xxxvii. 21. [1913 Webster] 2. Hence, to make or secure suitable return… … The Collaborative International Dictionary of English