Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

mortalis

  • 1 mortalis

    mortālis, e [st2]1 [-] sujet à la mort, mortel, périssable. [st2]2 [-] relatif à la mort. [st2]3 [-] qui a une fin, destiné à finir, passager, transitoire. [st2]4 [-] qui appartient à la condition de l'homme, humain, terrestre. [st2]5 [-] qui donne la mort (à l'âme).    - mortalis, is, m.: un mortel (= un homme).    - mortalis crimen, Cypr.: péché mortel.
    * * *
    mortālis, e [st2]1 [-] sujet à la mort, mortel, périssable. [st2]2 [-] relatif à la mort. [st2]3 [-] qui a une fin, destiné à finir, passager, transitoire. [st2]4 [-] qui appartient à la condition de l'homme, humain, terrestre. [st2]5 [-] qui donne la mort (à l'âme).    - mortalis, is, m.: un mortel (= un homme).    - mortalis crimen, Cypr.: péché mortel.
    * * *
        Mortalis, et hoc mortale, penul. prod. Cic. Mortel, Subject à la mort, Perissable, Subject à corruption, Qui ne durera pas tousjours.
    \
        Acta deos nunquam mortalia fallunt. Ouid. Dieu scait bien tout ce que les hommes font, et n'y peult estre deceu.
    \
        Facta mortalia. Horat. Les faicts des hommes mortels.
    \
        Vulnus mortale. Virgil. Playe faicte par la main d'un homme mortel.
    \
        Nihil in rebus mortalius. Plin. Qui soit si subject à peril.

    Dictionarium latinogallicum > mortalis

  • 2 mortalis

    mortālis, e, adj. [mors], subject to death, liable to die, mortal (class.).
    I.
    Lit.:

    quid in iis mortale et caducum, quid divinum aeternumque sit,

    Cic. Leg. 1, 23, 61:

    animal,

    id. N. D. 3, 13, 32.—
    II.
    Transf.
    A.
    Human, mortal:

    mucro,

    of human workmanship, Verg. A. 12, 740:

    condicio vitae,

    Cic. Phil. 14, 12, 33:

    opera,

    Liv. 1, 2:

    acta,

    Ov. Tr. 1, 2, 97:

    mortalin' decuit violari vulnere divum?

    from the hand of a mortal, Verg. A. 12, 797:

    haud tibi vultus Mortalis,

    id. ib. 1, 328:

    nec mortale sonans,

    like a human voice, id. ib. 6, 50:

    si mortalis idem nemo sciat,

    Juv. 13, 76.— Comp.:

    aliquid ipso homine mortalius,

    more perishable, Plin. 36, 15, 24, § 110.—Hence, subst.: mortālis, is, comm., a man, mortal, human being (in sing. mostly ante-class.):

    lepidus ecastor mortalis est Strabax,

    Plaut. Truc. 5, 57:

    edepol, mortalis malos,

    id. Bacch. 2, 3, 59; id. Truc. 2, 1, 36; id. Aul. 2, 4, 40:

    ego, quantum mortalis deum possum, te ac tua vestigia sequar,

    Liv. 3, 17, 6.—Usually pīur.: mortales, like the Gr. thnêtoi, mortals, men, mankind:

    quod ad immortales attinet haec: deinceps quod ad mortales attinet, videamus,

    Varr. L. L. 5, § 75 Müll.: est locus Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.); cf.: omnes mortales sese laudarier optant, id. ap. Aug. de Trin. 13, 6 (Ann. v. 551 Vahl.):

    omnes mortales hunc aiebant Calliclem vivere, etc.,

    Plaut. Trin. 1, 2, 175:

    diu magnum inter mortales certamen fuit, etc.,

    Sall. C. 1, 5:

    omnes mortales omnium generum, aetatum, ordinum,

    Cic. Pis. 40, 96:

    defendo multos mortales,

    id. Div. in Caecil. 25:

    plus debuisse fortunae, quam solus omnium mortalium in potestate habuit (Alexander),

    Curt. 10, 5, 35.— mortālĭa, ĭum, n., human affairs, Verg. A. 1, 462; Tac. A. 14, 54.—
    B.
    Temporary, transient (opp. immortalis, imperishable, eternal;

    v. immortalis): neque me vero paenitet, mortales inimicitias, sempiternas amicitias habere,

    Cic. Rab. Post. 12, 32; Liv. 34, 6.— Hence, adv.: mortālĭter, mortally, in the manner of mortals (eccl. Lat.):

    mortaliter vivere,

    Aug. Enchir. 64.

    Lewis & Short latin dictionary > mortalis

  • 3 mortālis

        mortālis e, adj.    [mors], subject to death, destined to die, mortal: quid in his mortale et caducum sit.— Temporary, transient: inimicitiae: leges, L.— Of a mortal, human, mortal: mucro, of human workmanship, V.: condicio vitae: opera, L.: pectora, O.: volnus, from the hand of a mortal, V.: cura, of man, V.: Nec mortale sonans, like a human voice, V.: Nil mortale loquar, i. e. uninspired, H.—As subst m. and f a man, mortal, human being: neque mortali cuiquam credere, S.: ego, quantum mortalis deum possum, te sequar, L.: indignatus ab umbris Mortalem surgere, V.: diu magnum inter mortalīs certamen fuit, etc., S.: de quo omnes mortales iudicaverunt.— Plur n. as subst, human affairs, V.
    * * *
    mortalis, mortale ADJ
    mortal, transient; human, of human origin

    Latin-English dictionary > mortālis

  • 4 mortalis

    mortalis mortalis, e смертный

    Латинско-русский словарь > mortalis

  • 5 mortalis

    mortālis, e (mors), zum Tode gehörig, I) pass.: A) = θνητός, dem Tode unterworfen, sterblich, vergänglich (Ggstz. immortalis), 1) eig.: a) adi.: quid in iis mortale et caducum, quid divinum aeternumque sit, Cic.: omne animal esse mortale, Cic.: mundus m., Cic. – b) subst.: α) mortālis, is, m., wie θνητός, ein Sterblicher, ein Mensch, m. lepidus, Plaut.: turpe deum mortali cedere, Ov.: in homine atque mortali, Cic. – bes. im Plur., mortālēs, die Sterblichen, die Menschenkinder, Menschen, Cato, Varro u.a.: gew. verb. omnes m., cuncti m., ceteri, multi m., Cic., Sall., Liv. u.a. – β) mortāle, is, n., Sterbliches, Vergängliches, quicquid mortale creamus, Ov.: mortale immortali propinquare non potest, Lact. – 2) übtr., vergänglich, zeitweilig, vorübergehend, leges, Cic.: deus, v. einem Redner, Quint.: Ggstz., amicitiae immortales, mortales inimicitiae esse debent, Liv. 40, 46, 12: neque me vero paenitet mortales inimicitias, sempiternas amicitias habere, Cic. Rab. Post. 32. – B) prägn., dem Sterblichen (dem Menschen) zukommend, von einem Sterblichen (Menschen) herrührend, sterblich, irdisch, menschlich, Menschen-, a) adi.: condicio vitae, Cic.: opera, Liv.: malum, Ov.: mucro, Verg.: vulnus, Verg. – Compar., ut mores aliquid ipso homine mortalius esse intellegant, Plin. 36, 110. – b) subst., mortāle, is, n., Sterbliches, Mensch liches, nec mortale sonans, Verg. Aen. 6, 50: ultra mortale tumens, Amm. 26, 6, 8. – öfter Plur. mortālia, ium, n., das Menschliche, Irdische, Quint. u. Tac.; bes. menschliche Leiden, Menschengeschick, et mentem m. tangunt, Verg. – II) act. den Tod bringend, tödlich, crimen, Cypr. de bon. pat. 14.

    lateinisch-deutsches > mortalis

  • 6 mortalis

    mortālis, e (mors), zum Tode gehörig, I) pass.: A) = θνητός, dem Tode unterworfen, sterblich, vergänglich (Ggstz. immortalis), 1) eig.: a) adi.: quid in iis mortale et caducum, quid divinum aeternumque sit, Cic.: omne animal esse mortale, Cic.: mundus m., Cic. – b) subst.: α) mortālis, is, m., wie θνητός, ein Sterblicher, ein Mensch, m. lepidus, Plaut.: turpe deum mortali cedere, Ov.: in homine atque mortali, Cic. – bes. im Plur., mortālēs, die Sterblichen, die Menschenkinder, Menschen, Cato, Varro u.a.: gew. verb. omnes m., cuncti m., ceteri, multi m., Cic., Sall., Liv. u.a. – β) mortāle, is, n., Sterbliches, Vergängliches, quicquid mortale creamus, Ov.: mortale immortali propinquare non potest, Lact. – 2) übtr., vergänglich, zeitweilig, vorübergehend, leges, Cic.: deus, v. einem Redner, Quint.: Ggstz., amicitiae immortales, mortales inimicitiae esse debent, Liv. 40, 46, 12: neque me vero paenitet mortales inimicitias, sempiternas amicitias habere, Cic. Rab. Post. 32. – B) prägn., dem Sterblichen (dem Menschen) zukommend, von einem Sterblichen (Menschen) herrührend, sterblich, irdisch, menschlich, Menschen-, a) adi.: condicio vitae, Cic.: opera, Liv.: malum, Ov.: mucro, Verg.: vulnus, Verg. – Compar., ut mores aliquid ipso homine mortalius esse intellegant, Plin. 36, 110. – b) subst., mortāle, is, n., Sterbliches, Mensch-
    ————
    liches, nec mortale sonans, Verg. Aen. 6, 50: ultra mortale tumens, Amm. 26, 6, 8. – öfter Plur. mortālia, ium, n., das Menschliche, Irdische, Quint. u. Tac.; bes. menschliche Leiden, Menschengeschick, et mentem m. tangunt, Verg. – II) act. den Tod bringend, tödlich, crimen, Cypr. de bon. pat. 14.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mortalis

  • 7 mortalis

    mortālis, e [ mors ]
    1) подверженный смерти, смертный (corpus, animal C; facta H); преходящий, мимолётный ( inimicitiae C); бренный, тленный (opera L; mundus C); человеческий, земной ( sors Sen); естественный ( mălum O)
    2) изготовленный человеческими руками (arma V, H); нанесённый рукой человека ( vulnus V). — см. тж. mortales и mortalia

    Латинско-русский словарь > mortalis

  • 8 mortalis

    1) смертный: mortales (subst.) = homines (1. 2 C. 1, 11). 2) преходящий: res mort. (1. 11 § 4. 5. D. 4, 4). 3) влекущий за собой прекращение чего-нб., occasiones mort. appellatiunum (1. 5 § 1 C. 7, 63).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > mortalis

  • 9 mortalis

    , mortale (m = f,n)
      смертный

    Dictionary Latin-Russian new > mortalis

  • 10 Níl igitúr mors ést ad nós neque pértinet hílum, Quándoquidém natúr(a) animí mortális habétur

    Значит, нам смерть - ничто и ничуть не имеет значенья,
    Ежели смертной должна непременно быть духа природа.
    (Перевод Ф. Петровского)
    Лукреций, "О природе вещей" (De rerum natura), III, 830-831.
    Вновь и вновь читал ему гражданин Оноре Риуф строфы из Лукреция и свои переводы к ним. Чаще всего - известные стихи о смерти, ясные и глубокие. В этих стихах говорилось, что с телом умирает и душа и поэтому бессмысленно бояться смерти; ведь она ведет в Ничто, где нет больше страданий. Точно так же, как наше поколение не чувствует отчаянья того времени, когда Ганнибал стоял у ворот, и мы после смерти не почувствуем ужасов грядущих времен, хотя бы море затопило землю, а небо поглотило море.
    Nil igitur mors est, ad nos neque pertinet hilum, Quandoquidem natura anitni mortalis habetur. Значит, нам смерть - ничто и ничуть не имеет значенья, Ежели смертной должна непременно быть духа природа. Фернан, лежа в постели и призывая сон, мысленно произносил эти слова на латинском языке, сильные и глубокие... (Лион Фейхтвангер, Мудрость чудака.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Níl igitúr mors ést ad nós neque pértinet hílum, Quándoquidém natúr(a) animí mortális habétur

  • 11 mortalia

    mortālis, e, adj. [mors], subject to death, liable to die, mortal (class.).
    I.
    Lit.:

    quid in iis mortale et caducum, quid divinum aeternumque sit,

    Cic. Leg. 1, 23, 61:

    animal,

    id. N. D. 3, 13, 32.—
    II.
    Transf.
    A.
    Human, mortal:

    mucro,

    of human workmanship, Verg. A. 12, 740:

    condicio vitae,

    Cic. Phil. 14, 12, 33:

    opera,

    Liv. 1, 2:

    acta,

    Ov. Tr. 1, 2, 97:

    mortalin' decuit violari vulnere divum?

    from the hand of a mortal, Verg. A. 12, 797:

    haud tibi vultus Mortalis,

    id. ib. 1, 328:

    nec mortale sonans,

    like a human voice, id. ib. 6, 50:

    si mortalis idem nemo sciat,

    Juv. 13, 76.— Comp.:

    aliquid ipso homine mortalius,

    more perishable, Plin. 36, 15, 24, § 110.—Hence, subst.: mortālis, is, comm., a man, mortal, human being (in sing. mostly ante-class.):

    lepidus ecastor mortalis est Strabax,

    Plaut. Truc. 5, 57:

    edepol, mortalis malos,

    id. Bacch. 2, 3, 59; id. Truc. 2, 1, 36; id. Aul. 2, 4, 40:

    ego, quantum mortalis deum possum, te ac tua vestigia sequar,

    Liv. 3, 17, 6.—Usually pīur.: mortales, like the Gr. thnêtoi, mortals, men, mankind:

    quod ad immortales attinet haec: deinceps quod ad mortales attinet, videamus,

    Varr. L. L. 5, § 75 Müll.: est locus Hesperiam quam mortales perhibebant, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 23 Vahl.); cf.: omnes mortales sese laudarier optant, id. ap. Aug. de Trin. 13, 6 (Ann. v. 551 Vahl.):

    omnes mortales hunc aiebant Calliclem vivere, etc.,

    Plaut. Trin. 1, 2, 175:

    diu magnum inter mortales certamen fuit, etc.,

    Sall. C. 1, 5:

    omnes mortales omnium generum, aetatum, ordinum,

    Cic. Pis. 40, 96:

    defendo multos mortales,

    id. Div. in Caecil. 25:

    plus debuisse fortunae, quam solus omnium mortalium in potestate habuit (Alexander),

    Curt. 10, 5, 35.— mortālĭa, ĭum, n., human affairs, Verg. A. 1, 462; Tac. A. 14, 54.—
    B.
    Temporary, transient (opp. immortalis, imperishable, eternal;

    v. immortalis): neque me vero paenitet, mortales inimicitias, sempiternas amicitias habere,

    Cic. Rab. Post. 12, 32; Liv. 34, 6.— Hence, adv.: mortālĭter, mortally, in the manner of mortals (eccl. Lat.):

    mortaliter vivere,

    Aug. Enchir. 64.

    Lewis & Short latin dictionary > mortalia

  • 12 Смертный

    - mortalis;

    • смертный одр - supremi tori;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Смертный

  • 13 immortalis

    im-mortālis, e (in u. mortalis), unsterblich (Ggstz. mortalis), I) eig.: di, Cic.: animi, natura, Cic. – subst., immortālis, is, m. = ein Unsterblicher, ex immortali procreati, Cic.: Plur., immortālēs, ium, m., die Unsterblichen = die Götter, Varro LL. – neutr. immortale adv., imm. vivere, Commodian. instr. 1, 34, 19. – II) übtr.: A) unsterblich = unendlich, unvergänglich, unauslöschlich, ewig, a) v. Lebl., memoria, Cic. u. Nep.: ingenium, Quint.: fructus amoris, Cic.: odium, Iustin.: tributa, Tac.: Falernum (vinum), ewigen Ruhms, Mart.: immortales gratias ago, unendlichen od. außerordentlichen, Planc. in Cic. ep.: amicitiae immortales, inimicitiae mortales esse debent, Liv.: opera edere immortalia, Liv.: quae (pugna Leuctriaca) immortalis sit necesse est, Nep. – b) v. Pers., senatus, Tac.: nemo ignaviā immortalis factus est, Sall.: subst., immortales, Name einer Abteilung des persischen Fußvolks, Curt. 3, 3 (7), 13. – Adv., immortale virens, Val. Flacc. 7, 362: immortale tumens, Stat. Theb. 4, 833. – B) unsterblich = höchst glücklich, selig, immortalis ero, si etc., Prop. 2, 14, 10: si..., fiam immortalis in illis, Prop. 2, 15, 39.

    lateinisch-deutsches > immortalis

  • 14 sors

    sors, sortis, f.    - nom. sing. sortis (Plaut.) - abl. sing. sorte, qqf. sorti. [st1]1 [-] sort, action de tirer au sort, tirage au sort.    - sorte provinciam nactus Hispaniam citeriorem, ex ea triumphum deportavit, Nep.: le sort lui donna le gouvernement de l'Espagne citérieure, d'où il revint avec le triomphe.    - sortes ducere: tirer au sort.    - extra sortem: sans recourir au tirage au sort.    - Sempronius cui ea provincia sorti evenit, Liv. 4: Sempronius, à qui revint cette charge par tirage au sort.    - (praetor) cui Sicilia provincia sorti evenisset, Liv. 29: (le préteur) à qui la province de Sicile était échue par le sort. [st1]2 [-] lot (tiré au sort), portion de bien, part, partage; tâche (tirée au sort), emploi, fonction, tour de rôle.    - tertiae sortis loca, Sen.: les lieux du troisième lot (les enfers, dernier des trois lots partagés entre les fils de Saturne).    - Flaccus urbanam, Laevinus peregrinam sortem in juris dictione habuit, Liv. 23: par tirage au sort, Flaccus eut la juridiction sur les citoyens (= devint préteur urbain) et Lévinus fut chargé de rendre la justice aux étrangers (= devint préteur pérégrin).    - litterae allatae sunt Q. Minuci a Pisis: comitia suae sortis esse, Liv. 35: on reçut la lettre que Q. Minucus avait écrite de Pise, déclarant que c'était à lui de présider les comices.    - numquam ex urbe afuit nisi sorte, Cic. Planc.: il n'a été absent de Rome que pour des raisons de service.    - Cornelius Sulla urbanam et peregrinam (provinciam sortitus est), quae duorum ante sors fuerat, Liv. 25: Cornélius Sulla eut par tirage au sort la juridiction de la ville et celle des étrangers, fonctions qui avaient été autrefois du ressort de deux magistrats.    - ut suae quisque provinciae sortem tueretur, Liv.: que chacun restât dans ses attributions. [st1]3 [-] bulletin, boule, tablette (pour tirer des noms au sort), nom.    - cum de consularibus mea prima sors exisset, Cic. Att. 1: comme mon nom était sorti le premier parmi les consulaires.    - ut cujusque sors exciderat, Liv.: à mesure que chaque nom sortait de l'urne.    - ponere sortes in sitellam, Liv.: mettre les bulletins dans l'urne. [st1]4 [-] prédictions (inscrites sur des tablettes tirées au sort); arrêt du destin, réponse du sort, oracle, divination.    - sortes: petites tablettes de bois, qu'un enfant mettait dans l'urne et en retirait, pour donner une réponse de la divinité à celui qui consultait l'oracle.    - sortes oraculi: prédictions de l'oracle.    - alicui sortes edere: faire des prédictions à qqn.    - Italiam Lyciae jussere capessere sortes, Virg. En. 4: les oracles du Lycien (d'Apollon, le Lycien) m'ont ordonné de prendre rapidement l'Italie.    - neque responsa sortium ulli alii committere ausus, Liv. 1: n'osant confier la réponse des oracles à personne d'autre. [st1]5 [-] sort (heureux ou malheureux), hasard, destin, destinée, fatalité.    - Sors, Sortis, m.: le Sort, le Destin (divinité romaine, fille ainée de Saturne, selon Ovide).    - nescia mens hominum fati sortisque futurae, Virg. En. 10: l'esprit humain ignore le destin et son sort futur.    - ferrea sors vitae difficilisque premit, Ov. Tr. 5: le sort inflexible et difficile de ma vie m'accable.    - ab aevi sors mea principiis fuit inrequieta, Ov. M. 2: depuis le début de ma vie, mon sort fut de toujours connaître l'inquiétude. [st1]6 [-] sort, rang, condition; sorte, catégorie.    - sors tua mortalis, Ov. M. 2: ta condition est celle d'un mortel.    - homines ultimae sortis, Suet.: des hommes d'une très humble condition.    - feminea (altera) sors, Ov.: le sexe féminin.    - Saturni sors ego prima fui, Ov.: je suis la fille ainée de Saturne.    - onerosior altera sors est, Ov. M. 9: la charge d'une fille est trop lourde. [st1]7 [-] le capital (somme principale).    - multiplici sorte exsoluta, Liv. 6: alors que l'emprunt avait été remboursé plusieurs fois.
    * * *
    sors, sortis, f.    - nom. sing. sortis (Plaut.) - abl. sing. sorte, qqf. sorti. [st1]1 [-] sort, action de tirer au sort, tirage au sort.    - sorte provinciam nactus Hispaniam citeriorem, ex ea triumphum deportavit, Nep.: le sort lui donna le gouvernement de l'Espagne citérieure, d'où il revint avec le triomphe.    - sortes ducere: tirer au sort.    - extra sortem: sans recourir au tirage au sort.    - Sempronius cui ea provincia sorti evenit, Liv. 4: Sempronius, à qui revint cette charge par tirage au sort.    - (praetor) cui Sicilia provincia sorti evenisset, Liv. 29: (le préteur) à qui la province de Sicile était échue par le sort. [st1]2 [-] lot (tiré au sort), portion de bien, part, partage; tâche (tirée au sort), emploi, fonction, tour de rôle.    - tertiae sortis loca, Sen.: les lieux du troisième lot (les enfers, dernier des trois lots partagés entre les fils de Saturne).    - Flaccus urbanam, Laevinus peregrinam sortem in juris dictione habuit, Liv. 23: par tirage au sort, Flaccus eut la juridiction sur les citoyens (= devint préteur urbain) et Lévinus fut chargé de rendre la justice aux étrangers (= devint préteur pérégrin).    - litterae allatae sunt Q. Minuci a Pisis: comitia suae sortis esse, Liv. 35: on reçut la lettre que Q. Minucus avait écrite de Pise, déclarant que c'était à lui de présider les comices.    - numquam ex urbe afuit nisi sorte, Cic. Planc.: il n'a été absent de Rome que pour des raisons de service.    - Cornelius Sulla urbanam et peregrinam (provinciam sortitus est), quae duorum ante sors fuerat, Liv. 25: Cornélius Sulla eut par tirage au sort la juridiction de la ville et celle des étrangers, fonctions qui avaient été autrefois du ressort de deux magistrats.    - ut suae quisque provinciae sortem tueretur, Liv.: que chacun restât dans ses attributions. [st1]3 [-] bulletin, boule, tablette (pour tirer des noms au sort), nom.    - cum de consularibus mea prima sors exisset, Cic. Att. 1: comme mon nom était sorti le premier parmi les consulaires.    - ut cujusque sors exciderat, Liv.: à mesure que chaque nom sortait de l'urne.    - ponere sortes in sitellam, Liv.: mettre les bulletins dans l'urne. [st1]4 [-] prédictions (inscrites sur des tablettes tirées au sort); arrêt du destin, réponse du sort, oracle, divination.    - sortes: petites tablettes de bois, qu'un enfant mettait dans l'urne et en retirait, pour donner une réponse de la divinité à celui qui consultait l'oracle.    - sortes oraculi: prédictions de l'oracle.    - alicui sortes edere: faire des prédictions à qqn.    - Italiam Lyciae jussere capessere sortes, Virg. En. 4: les oracles du Lycien (d'Apollon, le Lycien) m'ont ordonné de prendre rapidement l'Italie.    - neque responsa sortium ulli alii committere ausus, Liv. 1: n'osant confier la réponse des oracles à personne d'autre. [st1]5 [-] sort (heureux ou malheureux), hasard, destin, destinée, fatalité.    - Sors, Sortis, m.: le Sort, le Destin (divinité romaine, fille ainée de Saturne, selon Ovide).    - nescia mens hominum fati sortisque futurae, Virg. En. 10: l'esprit humain ignore le destin et son sort futur.    - ferrea sors vitae difficilisque premit, Ov. Tr. 5: le sort inflexible et difficile de ma vie m'accable.    - ab aevi sors mea principiis fuit inrequieta, Ov. M. 2: depuis le début de ma vie, mon sort fut de toujours connaître l'inquiétude. [st1]6 [-] sort, rang, condition; sorte, catégorie.    - sors tua mortalis, Ov. M. 2: ta condition est celle d'un mortel.    - homines ultimae sortis, Suet.: des hommes d'une très humble condition.    - feminea (altera) sors, Ov.: le sexe féminin.    - Saturni sors ego prima fui, Ov.: je suis la fille ainée de Saturne.    - onerosior altera sors est, Ov. M. 9: la charge d'une fille est trop lourde. [st1]7 [-] le capital (somme principale).    - multiplici sorte exsoluta, Liv. 6: alors que l'emprunt avait été remboursé plusieurs fois.
    * * *
        Sors, sortis, f. g. Cic. Sort, ou Fortune.
    \
        Mala sors praedae. Ouid. La part et portion du butin qui est escheue à aucun.
    \
        Quod non suae sortis id negotium esset. Liu. Pourtant que cest affaire n'appartenoit à son estat.
    \
        AEqualis sors. Horat. Pareille sort et condition.
    \
        Gratam sortem habemus. Ouid. Nous avons aggreable nostre sort et condition, et nous en contentons.
    \
        Irrequieta. Ouid. Maniere de vivre qui n'est jamais en repos.
    \
        Miserandae sortis asellus. Ouid. De miserable estat et condition.
    \
        Mortalis sors. Ouid. Condition subjecte à la mort.
    \
        Ratio dedit mihi sortem. Horat. Par bonne raison et meure deliberation j'ay esleu une certaine profession et estat ou maniere de vivre.
    \
        Tori sorte gaudens. Ouid. Joyeuse d'estre si noblement mariee.
    \
        Fors obiecit mihi sortem. Horat. Fortune m'a baillé une facon et maniere de vivre. Saturni sors ego prima fui. Ouid. Je suis la premiere fille, ou le premier enfant de Saturne.
    \
        Sors. Virgil. Fatale destinee.
    \
        Sors. Terent. Le sort et principal d'une somme d'argent qu'on baille à usure ou interest.
    \
        Sors. Virgil. Jugement.
    \
        Tristi sorte damnatur catenae. Sil. Regulus est condamné à estre enchainé et enferré en prison.
    \
        Sorte sumus lecti. Ouid. Par sort, Par lot.
    \
        Renuntiari extra sortem. Cic. Estre declaré et publié Magistrat pour jecter le sort qui le sera.
    \
        Coniicere sortes in hydriam. Cic. Jecter les bulletins, ou petits billets, ou lots dedens, etc.
    \
        Sortes. Valer. Max. Les oracles et responses des dieux.
    \
        Fatigare sortes. Lucret. Importuner les dieux pour avoir oracle et response d'eulx.
    \
        Sortem trahere. Suet. Mettre hors de l'urne.
    \
        Sorte trahere. Virgil. Dispenser quelque chose par sort.

    Dictionarium latinogallicum > sors

  • 15 immortalis

    im-mortālis, e (in u. mortalis), unsterblich (Ggstz. mortalis), I) eig.: di, Cic.: animi, natura, Cic. – subst., immortālis, is, m. = ein Unsterblicher, ex immortali procreati, Cic.: Plur., immortālēs, ium, m., die Unsterblichen = die Götter, Varro LL. – neutr. immortale adv., imm. vivere, Commodian. instr. 1, 34, 19. – II) übtr.: A) unsterblich = unendlich, unvergänglich, unauslöschlich, ewig, a) v. Lebl., memoria, Cic. u. Nep.: ingenium, Quint.: fructus amoris, Cic.: odium, Iustin.: tributa, Tac.: Falernum (vinum), ewigen Ruhms, Mart.: immortales gratias ago, unendlichen od. außerordentlichen, Planc. in Cic. ep.: amicitiae immortales, inimicitiae mortales esse debent, Liv.: opera edere immortalia, Liv.: quae (pugna Leuctriaca) immortalis sit necesse est, Nep. – b) v. Pers., senatus, Tac.: nemo ignaviā immortalis factus est, Sall.: subst., immortales, Name einer Abteilung des persischen Fußvolks, Curt. 3, 3 (7), 13. – Adv., immortale virens, Val. Flacc. 7, 362: immortale tumens, Stat. Theb. 4, 833. – B) unsterblich = höchst glücklich, selig, immortalis ero, si etc., Prop. 2, 14, 10: si..., fiam immortalis in illis, Prop. 2, 15, 39.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > immortalis

  • 16 condicio

    condicio, ōnis f. (condīco), A) im weitern Sinne = die Bestimmung einer Pers. od. Sache = die Stellung, der Stand, die Lage, das Los, der Beruf, die Aufgabe, das Verhältnis, die Beschaffenheit, der Zustand, sofern sie von Natur, durch Geburt, Staatsverfassung, Umstände gegeben sind, humana, Cic.: mortalis, Cic.: communis, Hor.: incerta, Suet.: homines miserrimae condicionis, Vell.: c. servilis, Iustin.: condiciones Attalicae, Hor. – c. omnium civium, Cic.: liberorum populorum, Cic.: infimi generis hominum c. atque fortuna, Cic.: c. od. condiciones vitae, Cic.: c. haec vivendi, Hor.: c. servitutis, serviendi, Cic.: c. nascendi, der durch die Geburt gegebene Zustand, das Los der Geburt, Cic. Cat. 3, 2. Sen. de otio sap. 31, 1. Ps. Quint. decl. 308. Lact. 3, 28, 5. – c. imperii et status provinciae, Cic.: certa c. iuris, Cic.: legum, iudiciorum, temporom c., Cic.: c. vel temporum vel locorum, Quint.: c. loci, Ov.: c. agri, Cic.: c. frumenti, Plin.: praedia optimā condicione, Cic. – pro cuiusque condicione, Suet.: pro regionum condicione, Iustin. – longe aliā condicione ego sum ac ceteri imperatores, Vatin. in Cic. ep.: non afflictiore condicione quam ceteri, Cic.: est (senex) eo meliore condicione, quam adulescens, cum etc., Cic.: ut optumā condicione sit is (daß der ein Vorrecht habe), cuia res (sit), cuium periculum, Cic.: hoc ipso melior est tua quam nostra condicio, quod etc., Cic.: tolerabili esse condicione servitutis (v. Sklaven), Cic.: nasci eādem condicione, Cic.: generari mortali condicione, Cic.: mortalis condicio alqd recipit od. non recipit, Vell.: eā condicione nati sumus, ut etc., Cic. – est enim infima fortuna et condicio servorum, Cic.: eos in parem iuris libertatisque condicionem atque ipsi sumus recipere, Caes.: quo (otio) iam ipso frui non est condicio, seid ihr jetzt nicht mehr in der Lage, Sall. fr.: quae condicio belli foret, Sall.: miseriore ac duriore condicione postea cum alqo decertare cogi, Caes.: pari condicione ex muro ac turribus bellandi datā, Caes.: cum esset haec illi proposita condicio, ut aut... aut etc., da ihm die Alternative gestellt war, daß er entweder... oder usw., Cic.: u. sood. tali condicione propositā, unter diesen Verhältnissen, Cic. u. Caes. – est uno loco condicio melior externae victoriae quam domesticae, die durch einen auswärtigen od. einheimischen Sieg verliehene Stellung, d.i. die Folgen des usw. Sieges, Cic.: sed tamen ea vicisti, quae et naturam et condicionem, ut vinci possent, habebant, in deren Natur u. Verhältnis die Möglichkeit, besiegt zu werden, lag, Cic.: qui suo iudicio essent illam condicionem vitae (Lebensberuf) secuti, Cic.: parem cum ceteris fortunae condicionem subire, Cic. – eius (morbi) haec condicio est, Cels.: cum ante misera condicio vulneris sit, Cels.

    B) im engern Sinne, die Bestimmung = die aufgestellte Bedingung, der Vorschlag, Antrag, das Anerbieten, die Forderung, Zumutung, u. prägn. (bes. im Plur.) der durch Aufstellung von Bedingungen gemachte Vertrag, Vergleich, die unter Festsetzung von Bedingungen zustande gekommene Übereinkunft, 1) übh., aequa, iniqua, Cic.: tolerabilis, Cic.: certa iuris, Cic.: condiciones tortae (spitzfindige, verfängliche), confragosae (auf Schrauben gestellte), Plaut. – c. deditionis, Liv.: c. od. condiciones pacis, Liv. (s. unten). – aequā lege et condicione venire (verkauft werden), Cic.: optimā condicione locare alci statuas faciendas, Cic.: si condicio valde bona fuerit, fortassis non omittam, Cic. – duas condiciones ponere (aufstellen), Liv.: si condicio ponatur, utrius vitae sortem legant, hesterni laboris an praesentium epularum? Iustin.: ferre condiciones, Cic., pacis condiciones, Liv.: ferre condiciones aequissimas, Cic., tristes (harte), Liv.: ad alcis condiciones pactionesque accedere, Cic.: condicionem accipere, Cic.: condiciones pacis recipere, Vell.: descendere ad alterutram condicionem, Cael. in Cic. ep.: ad alcis venire condicionem, sich fügen in usw., Cic.: alcis condicione uti, Cic.: tam bonā condicione (Anerbieten) uti non posse, Val. Max. – perducere alqm ad condiciones suas, Cic.: condicionem aequissimam repudiare, Cic.: istam condicionem respuere, Cic.: nullas recusare condiciones pacis, Liv.: pacis condiciones dimittere, Caes.: a suis condicionibus fugere (wieder abgehen), Cic.: suis condicionibus stare nolle, Cic.: manere in condicione (v. einer Pers.), Cic.: manere in condicione atque pacto, bleibe in Kraft unter den festgestellten Bedingungen (von einer redemptio), Cic.: ea mihi condicio maneat (verbleibe), quā profectus sum, Cic. – duriorem alci condicionem statuere quam ferre possit, Cic.: aliam condicionem tantummodo aequam petere, Sall. – condiciones pacis postulare, Vell.: condiciones pacis alci dicere, Liv.: legatos cum condicionibus pacis Athenas mittere, Iustin.: pacem nolle nisi durissimis condicionibus dare, Eutr.: condiciones pacis conveniunt, non conveniunt, Caes., Liv. u. Nep. – sub condicione, bedingungsweise, Liv. 6, 40, 8. – hāc od. eā (istā) condicione, his condicionibus, unter der B., unter diesen B., auch m. folg. ut od. ne u. Konj. (s. Stürenb. Cic. Arch. 25. p. 147 sqq.), Cic. u.a.: hāc condicione acceperas, Cic.: his condicionibus compositā pace, Liv. (aber nur Liv. 21, 12, 4 sub condicionibus iis de pace agere: u. Ov. fast. 4, 320 accipe sub certa condicione preces). – erst nachaug., sub hac condicione, ut etc., Eutr.: sub (ea) condicione, ne etc., Plin. ep. u. Suet.: sub condicione, ut etc., Phaedr. – ferner eā condicione, si etc., Caecin. in Cic. ep.: erst nachaug. sub condicione, si etc., Suet. – quā lege et quā condicione pereat, Cic. – u. nullā od. non (nec) ullā condicione, unter keiner B., Cic. – ex qua condicione, infolge welcher B., Liv. 23, 35, 9. – u. in quas condiciones pax fieret, Liv. – u. condicione od. condicionibus, per condicionem, per condiciones, unter Bedingungen, durch einen Vertrag, auf dem Wege des V. (vgl. [über condicionibus] Fabri u. Weißenb. Liv. 23, 7, 1), armis condicione positis, Cic.: cum alqo de ponendis per condicionem armis agitare, Tac.: condicionibus discordiae sedatae sunt, Liv.: posse condicionibus bellum poni, Sall.: per condiciones ad supplicium tradi, Sall.

    2) insbes., in Liebesangelegenheiten: a) im guten Sinne, die Heiratspartie, die Partie (meton. auch v. der Pers., s. Ruhnken u. Spengel Ter. Andr. 79. Drak. Liv. 3, 45, 11. Seyffert Cic. de amic. 34. Benecke Iustin. 11, 7, 8), vollst. condicio uxoria (Cic. de amic. 34), gew. bl. condicio, zB. alqam in dignam se condicionem collocare, Plaut.: condicionem filiae (für die T.) quaerere, Liv.: aliam condicionem quaerere et ante perspicere (sich schon vorher danach umsehen), Cic.: multas ac diu condiciones circumspicere, sich viel und lange nach einer passenden P. (für seine Tochter) umsehen, Suet.: inter altissimas condiciones generum eligere, Plin. ep.: alci condicionem ferre od. deferre, jmdm. ein Mädchen als P. antragen, Ter. u. Suet.: nullius condicionis non habere potestatem, auf jede P. Anspruch machen können, Nep.: in caelibatu remanere neque sollicitari ullā condicione amplius posse, Suet.: inter matronas abominanda condicio est, si quis etc., jemand gilt für eine Partie, die jedes alte Weib verschmähen würde, wenn er usw., Sen. – b) im üblen Sinne, Antrag, Gelegenheit zur Buhlschaft, Verhältnis (meton. auch von Buhlen selbst; vgl. Lorenz Plaut. mil. 944), condicionem accipere, Komik.: hinc condiciones legere cotidie, Cic.: quaerere condiciones per amicos, Suet.

    lateinisch-deutsches > condicio

  • 17 Mensch

    Mensch, homo (im allg.). – mortalis (der Sterbliche, der Mensch mit dem Nbbgr. der Unvollkommenheit, in der Prosa nur in Beziehungen wie multi, omnes, cuncti mortales, d.i. viele, alle Menschenkinder; od. quisquam mortalis, irgend ein Menschenkind). – bipes (scherzh., der Zweifüßler, z.B. omnium bipedum nequissimus). – der arme, schwache M. (im Ggstz. zur Gottheit), homuncio; homunculus: dieser elende M., hic homullus. – die Menschen (oder »der Mensch« kollektiv), homines; genus humanum. hominum universum genus (das ganze Menschengeschlecht). – die ältesten, ersten Menschen, vetustissimi hominum halbe Menschen, homines hoc nomine vix digni: halb M., halb Tier, ambigua hominis et beluae forma. – noch als M., mortali adhuc corpore utens. – unter Menschen leben, inter homines esse: nicht unter Menschen kommen, gehen, in publicum non prodire. publico carere od. abstinere (nicht öffentlich erscheinen); odisse celebritatem. hominum celebritatem fugere. hominum congressus fugere atque odisse (aus Scheu, Widerwillen sich nicht öffentlich zeigen); colloquia fugere (das Gespräch der Menschen fliehen); colloquia et coetus hominum fugere (das Gespräch und die Versammlungen der Menschen fliehen): viel unter Menschen sein, leben, in celebritate versari; in magna celebritatevivere. – Häufig wird jedoch »Mensch« im Lateinischen nicht ausgedrückt, bes. bei Adjektiven und wenn es als unbestimmtes Subjekt im Verbum liegt, z.B. viele Menschen, multi: es gibt Menschen, die etc., sunt, qui etc.: kein M., nemo. nullus (niemand). – er ist kein M., homo non est; omnis humanitatis expers est: ein M. werden, hominem fieri (im allg.); humanam speciem induere (menschliche Gestalt annehmen): ein neuer M!. werden. novum ingenium sibi induere: ein ganz anderer M. werden, totum mutari od. (im üblen Sinne) immutari: zum M. machen, hominem inter homines facere: er hat aus mir einen M. machen wollen, me hominem inter homines esse voluit: zum gebildeten M. machen, ad humanitatem instituere: er ist dor beste M. von der Welt, ipso homo melior non est. – ein ganz anderer M. (geworden) sein, plane alium factum esse. – / Menschen-, durch humanus; od. durch den Genet. hominis od. hominum.

    deutsch-lateinisches > Mensch

  • 18 Sterblichkeit

    Sterblichkeit, I) das Sterblichsein: mortalitas (im allg.). – mortalis condicio. condicio mortis (der sterbliche Zustand des Menschen). – natura mortalis (die sterbliche Natur des Menschen). – alles Irdische ist der St. unterworfen, omne, quod ortum est, mortalitas consequitur: sich an seine St. erinnern, meminisse se natum esse lege pereundi. – II) Anzahl gestorbener Wesen; z.B. die St. war in diesem Jahre sehr groß, permulti homines eo anno mortui sunt oder morte absumpti sunt.

    deutsch-lateinisches > Sterblichkeit

  • 19 colligatio

    collĭgātĭo (conlĭgātĭo), ōnis, f. liaison, lien, enchaînement.    - si quis mortalis possit esse, qui conligationem causarum omnium perspiciat animo, nihil eum profecto fallat, Cic. Div. 1: s'il pouvait exister un mortel dont l'esprit soit capable d'embrasser l'enchaînement de toutes les causes, assurément il ne se tromperait jamais.    - artior colligatio est societatis propinquorum, Cic. Off. 1: plus étroit est le lien de la société familiale.
    * * *
    collĭgātĭo (conlĭgātĭo), ōnis, f. liaison, lien, enchaînement.    - si quis mortalis possit esse, qui conligationem causarum omnium perspiciat animo, nihil eum profecto fallat, Cic. Div. 1: s'il pouvait exister un mortel dont l'esprit soit capable d'embrasser l'enchaînement de toutes les causes, assurément il ne se tromperait jamais.    - artior colligatio est societatis propinquorum, Cic. Off. 1: plus étroit est le lien de la société familiale.
    * * *
        Colligatio, Verbale. Cic. Liaison ensemble.

    Dictionarium latinogallicum > colligatio

  • 20 instituo

    instĭtŭo, ĕre, instĭtŭi, instĭtūtum [in + statuo] - tr. - [st1]1 [-] mettre dans, fixer dans.    - instituere arborem, Suet.: planter un arbre.    - vah, quemquamne hominem in animo instituere quod sit carius quam ipse est sibi? Ter.: ah! quelle folie! faut-il qu'un homme fasse une place dans son coeur à un être qui lui soit plus cher que lui-même?    - instituere multa argumenta in pectus, Plaut.: se mettre en tête mille raisonnements.    - instituere vineas, Cic.: planter des vignes. [st1]2 [-] établir, instituer, construire, fabriquer; fournir, pourvoir, préparer.    - instituere convivium, Suet.: préparer un festin.    - instituere portorium vini, Cic. Font. 5: établir un péage sur le vin.    - pontem instituere, Caes.: construire un pont.    - pila instituere: fabriquer des javelots.    - turrim instituere, Caes.: bâtir une tour.    - instituere sibi quaestum, Cic.: se créer des profits. [st1]3 [-] disposer, ménager, organiser, faire, fonder, instituer, décider, introduire (un usage).    - aliquem heredem instituere, Cic.: instituer qqn héritier, faire de qqn son héritier.    - aliquos sibi amicos instituere, Cic. Verr. 2: se faire quelques amis.    - instituere remiges ex provincia, Caes.: lever des rameurs dans la province.    - cum aliquo sibi certamen instituere, Cic. Ac. 1, 12: engager la lutte avec qqn.    - instituere delectum: décider une levée, faire une levée.    - instituere ut: établir (comme usage) que, décider que.    - neque frustra antiquitus institutum est ut signa undique concinerent, Caes. BC. 3: et ce n'est pas pour rien que de temps immémorial il a été établi que de toutes parts sonnât le signal de l'attaque.    - instituit ut (filiae) barbam sibi et capillum adurerent, Cic.: il décida que ses filles lui brûleraient la barbe et les cheveux. [st1]4 [-] commencer, entamer, entreprendre, se mettre à, se résoudre à.    - instituere + inf.: se mettre en devoir de, décider de, se mettre à, entreprendre de.    - scribere historias instituit: il entreprit d’écrire l’histoire.    - institui declamitare graece, Cic.: j'ai commencé à déclamer en grec.    - perge ut instituisti: continue comme tu as commencé.    - de mandatis Caesaris agere instituit, Caes. BC. 3: il commença à rendre compte de la mission que lui avait confiée César.    - fortasse cupressum scis simulare... Amphora coepit institui, Hor.: peut-être sais-tu dessiner un cyprès... Tu as entrepris de tourner une amphore.    - ab instituto opere discedit, Caes. BC. 1: il quitte le travail entrepris.    - silvas caedere instituit, Caes.: il décida d'abattre des forêts. [st1]5 [-] enseigner, instruire, former, dresser.    - instituere aliquem lyrā, Quint.: apprendre à qqn à jouer de la lyre.    - adulescentes instituere: former les jeunes gens.    - instituere aliquem ad dicendum, Cic.: former qqn à la parole.    - quo modo illi (gladiatores), qui bene instituti sunt, accipere plagam malunt quam turpiter vitare! Cic. Tusc. 2, 41: comment ces gens-là, qui ont été bien formés, aiment-ils mieux recevoir des coups que de les esquiver honteusement!    - prima Ceres ferro mortalis vertere terram instituit, Virg.: la première, Cérès apprit aux mortels à retourner la terre avec le fer.    - veterum philosophorum praeceptis instituta vita, Cic. Fin. 4: un esprit formé par les préceptes des vieux philosophes.
    * * *
    instĭtŭo, ĕre, instĭtŭi, instĭtūtum [in + statuo] - tr. - [st1]1 [-] mettre dans, fixer dans.    - instituere arborem, Suet.: planter un arbre.    - vah, quemquamne hominem in animo instituere quod sit carius quam ipse est sibi? Ter.: ah! quelle folie! faut-il qu'un homme fasse une place dans son coeur à un être qui lui soit plus cher que lui-même?    - instituere multa argumenta in pectus, Plaut.: se mettre en tête mille raisonnements.    - instituere vineas, Cic.: planter des vignes. [st1]2 [-] établir, instituer, construire, fabriquer; fournir, pourvoir, préparer.    - instituere convivium, Suet.: préparer un festin.    - instituere portorium vini, Cic. Font. 5: établir un péage sur le vin.    - pontem instituere, Caes.: construire un pont.    - pila instituere: fabriquer des javelots.    - turrim instituere, Caes.: bâtir une tour.    - instituere sibi quaestum, Cic.: se créer des profits. [st1]3 [-] disposer, ménager, organiser, faire, fonder, instituer, décider, introduire (un usage).    - aliquem heredem instituere, Cic.: instituer qqn héritier, faire de qqn son héritier.    - aliquos sibi amicos instituere, Cic. Verr. 2: se faire quelques amis.    - instituere remiges ex provincia, Caes.: lever des rameurs dans la province.    - cum aliquo sibi certamen instituere, Cic. Ac. 1, 12: engager la lutte avec qqn.    - instituere delectum: décider une levée, faire une levée.    - instituere ut: établir (comme usage) que, décider que.    - neque frustra antiquitus institutum est ut signa undique concinerent, Caes. BC. 3: et ce n'est pas pour rien que de temps immémorial il a été établi que de toutes parts sonnât le signal de l'attaque.    - instituit ut (filiae) barbam sibi et capillum adurerent, Cic.: il décida que ses filles lui brûleraient la barbe et les cheveux. [st1]4 [-] commencer, entamer, entreprendre, se mettre à, se résoudre à.    - instituere + inf.: se mettre en devoir de, décider de, se mettre à, entreprendre de.    - scribere historias instituit: il entreprit d’écrire l’histoire.    - institui declamitare graece, Cic.: j'ai commencé à déclamer en grec.    - perge ut instituisti: continue comme tu as commencé.    - de mandatis Caesaris agere instituit, Caes. BC. 3: il commença à rendre compte de la mission que lui avait confiée César.    - fortasse cupressum scis simulare... Amphora coepit institui, Hor.: peut-être sais-tu dessiner un cyprès... Tu as entrepris de tourner une amphore.    - ab instituto opere discedit, Caes. BC. 1: il quitte le travail entrepris.    - silvas caedere instituit, Caes.: il décida d'abattre des forêts. [st1]5 [-] enseigner, instruire, former, dresser.    - instituere aliquem lyrā, Quint.: apprendre à qqn à jouer de la lyre.    - adulescentes instituere: former les jeunes gens.    - instituere aliquem ad dicendum, Cic.: former qqn à la parole.    - quo modo illi (gladiatores), qui bene instituti sunt, accipere plagam malunt quam turpiter vitare! Cic. Tusc. 2, 41: comment ces gens-là, qui ont été bien formés, aiment-ils mieux recevoir des coups que de les esquiver honteusement!    - prima Ceres ferro mortalis vertere terram instituit, Virg.: la première, Cérès apprit aux mortels à retourner la terre avec le fer.    - veterum philosophorum praeceptis instituta vita, Cic. Fin. 4: un esprit formé par les préceptes des vieux philosophes.
    * * *
        Instituo, instituis, institui, institutum, pen. prod. instituere, Ex IN et STATVO compositum. Terent. Proposer et deliberer.
    \
        Instituere accusationem. Vlpian. Dresser et encommencer ou apprester son accusation, baillant son libelle accusatoire, et gardant les autres solennitez accoustumees.
    \
        Aueo scire quarum rerum actionem instituat. Cic. Que c'est qu'il pense de faire.
    \
        Instituere. Terent. Commencer.
    \
        Instituere animum ad cogitandum. Terent. Dresser et appliquer son esprit et se mettre à penser.
    \
        Argumenta in corde instituere. Plaut. Amasser force raisons en son coeur.
    \
        Astutiam. Plaut. Controuver et inventer une tromperie.
    \
        Sibi certamen cum aliquo instituere. Cic. Prendre debat avec aucun.
    \
        Collegium. Plin. iunior. Fonder un college, Instituer.
    \
        Consuetudinem. Cic. Prendre familiarité avec aucun.
    \
        Cursum. Terent. Commencer sa course.
    \
        Delectum militum. Caesar. Commencer à lever gents de guerre.
    \
        Exemplum. Plin. iunior. Faire le patron et exemple aux autres.
    \
        Haeredem. Cic. Faire, Instituer, Ordonner son heritier.
    \
        Instituere in animo. Terent. Proposer en soymesme, Deliberer.
    \
        Iter instituere. Cato. Ciceroni. Commencer.
    \
        Mercatum instituere. Cic. Lever un marché, ou le mettre sus.
    \
        Naues instituere. Caesar. Accoustrer, ou edifier.
    \
        Quinqueremem instituit Nesichthon Salaminius. Plin. Il fut le premier qui feit, ou inventa les galees à cinq rames pour banc.
    \
        Negotium. Plaut. Commencer.
    \
        Officinam alicubi instituere. Cic. Lever un ouvroir. Sic, Tabernam instituere. Lever boutique.
    \
        Sibi quaestum. Cic. Commencer, ou prendre une maniere et train de gaigner.
    \
        Instituere regnum. Plaut. Commencer.
    \
        Instituere sermonem. Caesar. Commencer et tenir propos avec aucun.
    \
        Textrinam alicubi instituere. Ci. Lever un ouvroir de tisserand.
    \
        Vestigia retro instituit. Lucret. Il recule.
    \
        Sapienter vitam instituere. Terent. Ordonner sagement sa maniere de vivre.
    \
        Vitem instituere. Sueton. Planter une vigne.
    \
        Instituere. Cic. Enseigner et apprendre, Instruire, Endoctriner.

    Dictionarium latinogallicum > instituo

См. также в других словарях:

  • Mortalis —   …   Wikipedia

  • condicio mortalis — index mortality Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Sors tua mortalis, non est mortale, quod optas! — См. Добрые умирают, да дела их живут …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • mortel — mortel, elle [ mɔrtɛl ] adj. et n. • 1080; lat. mortalis 1 ♦ Sujet à la mort. Tous les hommes sont mortels. « Il importe de savoir si l âme est mortelle ou immortelle » (Pascal). « Son âme avait presque abandonné son enveloppe mortelle »… …   Encyclopédie Universelle

  • The DemonWars Saga — is a series of seven novels written by R.A. Salvatore. The series is set in the world of Corona, principally in the kingdoms of Honce the Bear and Behren, and amongst the nomadic To gai ru. The Saga is separated into two trilogies bridged by a… …   Wikipedia

  • mortelle — ● mortel, mortelle adjectif (latin mortalis) Qui est sujet à la mort, par opposition aux dieux, à l Être éternel : L être humain est mortel. Qui est susceptible de mourir à un moment ou à un autre : Nos civilisations sont mortelles. Qui cause ou… …   Encyclopédie Universelle

  • mortal — MORTÁL, Ă, mortali, e, adj. L Care provoacă moartea, aducător de moarte; ucigător. ♢ Salt mortal = figură acrobatică foarte periculoasă, constând dintr o mişcare de rotire totală a corpului în aer. 2. Specific unui mort (II), ca de mort. 3.… …   Dicționar Român

  • mortal — (Del lat. mortalis.) ► adjetivo 1 Que ha de morir: ■ el alma no es mortal, pero el cuerpo sí . ANTÓNIMO inmortal 2 Que causa o puede causar la muerte espiritual o corporal: ■ sufrió un accidente mortal; su doblez causó una herida mortal a su… …   Enciclopedia Universal

  • postmortal — nach dem Tod; post mortem * * * post|mor|tal 〈Adj.〉 nach dem Tod (eintretend, geschehend); Ggs prämortal [<lat. post „nach“ + mors, Gen. mortis „Tod“] * * * post|mor|tal <Adj.> [zu lat. post = nach u. mortalis = den Tod betreffend]… …   Universal-Lexikon

  • prämortal — prä|mor|tal 〈Adj.〉 dem Tod vorausgehend, vor dem Tod; Ggs postmortal [<lat. prae „vor“ + mors, Gen. mortis „Tod“] * * * prä|mor|tal <Adj.> [aus lat. prae = vor(her) u. mortalis = den Tod betreffend] (Med.): dem Tode vorausgehend, vor dem …   Universal-Lexikon

  • Primal (video game) — Infobox VG| title = Primal caption = Primal NTCS cover developer = SCE Europe publisher = SCE America ( North America ) SCE Europe ( Europe ) designer = engine = released = flagicon|United States March 25, 2003 flagicon|Europe April 11, 2003… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»