-
1 montanus
montanus montanus, a, um горный -
2 montānus
montānus adj. [mons], of mountains, belonging to mountains: Ligures, mountaineers: cacumina, O.: flumen, V.: homines, Cs.— Plur m. as subst: Dolopes finitimique montani, mountaineers: inter montanos, L.— Full of mountains, mountainous: loca, L.: Dalmatia, O.* * *montana, montanum ADJ -
3 montanus
montanus, a, um, belong to a mountain, mountain-, hill-, L. 1:39; 1:65.* -
4 montanus
[st1]1 [-] montānus, a, um: de montagne, montagneux. - montani, ōrum, m.: les montagnards. [st1]2 [-] Montānus, i, m.: Montanus (surnom). - [abcl][b]a - un poète, ami de Tibère. - [abcl]b - un rhéteur, contemporain de Sénèque. - [abcl]c - un hérésiarque de Phrygie.[/b] - voir hors site Montanus.* * *[st1]1 [-] montānus, a, um: de montagne, montagneux. - montani, ōrum, m.: les montagnards. [st1]2 [-] Montānus, i, m.: Montanus (surnom). - [abcl][b]a - un poète, ami de Tibère. - [abcl]b - un rhéteur, contemporain de Sénèque. - [abcl]c - un hérésiarque de Phrygie.[/b] - voir hors site Montanus.* * *Montanus, pen. prod. Adiectiuum: vt Montanus sal. Colum. Qu'on prend en une montaigne, De montaigne.\Montanus. Caesar. Qui demeure et habite és montaignes, Montaignard.\Montana nunc sunt omnia. Plin. Pleins de montaignes. -
5 Montanus
1.montānus, a, um, adj. [id.], of or belonging to a mountain, mountain-; full of mountains, mountainous (class.):2.locus montanus an planus,
Quint. 5, 10, 37:ager,
Varr. R. R. 1, 6:flumen,
Verg. A. 2, 305:cacumina, i. e. montium,
Ov. M. 1, 310:oppida,
on a mountain, Plin. 5, 27, 28, § 100:loca montana et aspera,
Liv. 39, 1, 5:Ligures,
dwelling in the mountains, Cic. Agr. 2, 35, 95:homines asperi et montani,
Caes. B. C. 1, 57, 3:uxor,
Juv. 6, 5:vulgus,
id. 2, 74:Dalmatia,
mountainous, Ov. P. 2, 2, 78.— Subst.: Montāni, ōrum, m., mountaineers, Caes. B. C. 1, 39, 2.— Mon-tāna, ōrum, n., mountainous regions:inter montana,
Liv. 21, 34; Vulg. Deut. 1, 7; id. Luc. 1, 39.Montānus, i, m., a Roman surname.I.Curtius Montanus, a favorite of the emperor Tiberius, Tac. A. 16, 28 sq.; id. H. 4, 42; Ov. P. 4, 16, 11; Juv. 4, 107; 131. —II.Votienus Montanus, an orator of the reign of Tiberius, Tac. A. 4, 42; Sen. Contr. 4, 24, 3.—Hence, adj.: Montānĭānus, a, um, belonging to the orator Montanus, Sen. Contr. 4, 28, 17. -
6 montanus
1.montānus, a, um, adj. [id.], of or belonging to a mountain, mountain-; full of mountains, mountainous (class.):2.locus montanus an planus,
Quint. 5, 10, 37:ager,
Varr. R. R. 1, 6:flumen,
Verg. A. 2, 305:cacumina, i. e. montium,
Ov. M. 1, 310:oppida,
on a mountain, Plin. 5, 27, 28, § 100:loca montana et aspera,
Liv. 39, 1, 5:Ligures,
dwelling in the mountains, Cic. Agr. 2, 35, 95:homines asperi et montani,
Caes. B. C. 1, 57, 3:uxor,
Juv. 6, 5:vulgus,
id. 2, 74:Dalmatia,
mountainous, Ov. P. 2, 2, 78.— Subst.: Montāni, ōrum, m., mountaineers, Caes. B. C. 1, 39, 2.— Mon-tāna, ōrum, n., mountainous regions:inter montana,
Liv. 21, 34; Vulg. Deut. 1, 7; id. Luc. 1, 39.Montānus, i, m., a Roman surname.I.Curtius Montanus, a favorite of the emperor Tiberius, Tac. A. 16, 28 sq.; id. H. 4, 42; Ov. P. 4, 16, 11; Juv. 4, 107; 131. —II.Votienus Montanus, an orator of the reign of Tiberius, Tac. A. 4, 42; Sen. Contr. 4, 24, 3.—Hence, adj.: Montānĭānus, a, um, belonging to the orator Montanus, Sen. Contr. 4, 28, 17. -
7 montanus
-
8 Montanus [1]
1. Montānus, ī, m., röm. Beiname, unter dem bes. bekannt Curtius Montanus, wegen seines gefälligen Umganges u. seiner angenehmen Dichtergabe Günstling des Tiberius, Ov. ex Pont. 4, 16, 11, unter Nero vom Angeber Marcellus Eprius beschuldigt, Schmähgedichte verfertigt zu haben, und nur aus Rücksicht auf seinen Vater begnadigt, Tac. ann. 16, 28 sqq.: kräftiger Redner, Tac. hist. 4, 42: berüchtigt als Meister in der Freßkunst, Iuven. 4, 107 u. 131. – u. Votienus Montānus, berühmter Rhetor, älterer Zeitgenosse des Rhetors Seneka, Sen. contr. 9. praef. § 1 u. 9, 24. § 3 u. 9, 5 (28). § 17. – Dav. Montāniānus, a, um, montanianisch, quae Montaniana Scaurus vocabat, dem Rhetor M. eigen, Sen. contr. 9, 5 (28). § 17.
-
9 Montanus
1. Montānus, ī, m., röm. Beiname, unter dem bes. bekannt Curtius Montanus, wegen seines gefälligen Umganges u. seiner angenehmen Dichtergabe Günstling des Tiberius, Ov. ex Pont. 4, 16, 11, unter Nero vom Angeber Marcellus Eprius beschuldigt, Schmähgedichte verfertigt zu haben, und nur aus Rücksicht auf seinen Vater begnadigt, Tac. ann. 16, 28 sqq.: kräftiger Redner, Tac. hist. 4, 42: berüchtigt als Meister in der Freßkunst, Iuven. 4, 107 u. 131. – u. Votienus Montānus, berühmter Rhetor, älterer Zeitgenosse des Rhetors Seneka, Sen. contr. 9. praef. § 1 u. 9, 24. § 3 u. 9, 5 (28). § 17. – Dav. Montāniānus, a, um, montanianisch, quae Montaniana Scaurus vocabat, dem Rhetor M. eigen, Sen. contr. 9, 5 (28). § 17.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Montanus
-
10 montanus [2]
2. montānus, a, um (mons), I) auf Bergen oder Gebirgen befindlich, -wohnend, -heimisch, -entstehend, -entspringend, Berg-, Gebirgs- (Ggstz. campester), genus agrorum campestre, collinum et montanum, Varro: locus planus an montanus, Quint.: loca montana et aspera, Liv.: oppida, Verg.: cacumina, Ov.: excessus (Vorsprünge), Solin. u. Amm.: sal, Colum.: aqua, Vitr.: flumen, Verg. – v. Pers., uxor, v. den Bergen, kernfeste, kräftige, Iuven.: Ligures m., duri atque agrestes, Liv.: homines asperi et m., rauhe Gebirgsbewohner, Caes.: gentes m., Plin. – subst.: a) montānī, ōrum, m., Berg- od. Gebirgsbewohner, Caes. u.a. – b) montāna, ōrum, n., Berg- od. Gebirgsgegenden, Liv. u.a. – II) poet. übtr., gebirgig, an Gebirgen reich, Dalmatia, Ov. ex Pont. 2, 2, 78.
-
11 montanus
2. montānus, a, um (mons), I) auf Bergen oder Gebirgen befindlich, -wohnend, -heimisch, -entstehend, -entspringend, Berg-, Gebirgs- (Ggstz. campester), genus agrorum campestre, collinum et montanum, Varro: locus planus an montanus, Quint.: loca montana et aspera, Liv.: oppida, Verg.: cacumina, Ov.: excessus (Vorsprünge), Solin. u. Amm.: sal, Colum.: aqua, Vitr.: flumen, Verg. – v. Pers., uxor, v. den Bergen, kernfeste, kräftige, Iuven.: Ligures m., duri atque agrestes, Liv.: homines asperi et m., rauhe Gebirgsbewohner, Caes.: gentes m., Plin. – subst.: a) montānī, ōrum, m., Berg- od. Gebirgsbewohner, Caes. u.a. – b) montāna, ōrum, n., Berg- od. Gebirgsgegenden, Liv. u.a. – II) poet. übtr., gebirgig, an Gebirgen reich, Dalmatia, Ov. ex Pont. 2, 2, 78.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > montanus
-
12 montanus
-a/um adj Amontagnard, montagnes (des montanus) -
13 Montanus
Религия: (A prophet, founder of the New Prophecy, or Montanism) Монтан -
14 montanus
мед.прил. выпячивающийся -
15 montanus
{Deutsch:} bergbewohnend, bergwachsend, Berg...{Русский:} горный -
16 Montanus (A prophet, founder of the New Prophecy, or Montanism)
Религия: МонтанУниверсальный англо-русский словарь > Montanus (A prophet, founder of the New Prophecy, or Montanism)
-
17 Parus montanus
-
18 trāns-montānus
trāns-montānus adj., beyond the mountains. —Plur. m. as subst, the people beyond the mountains, L. -
19 Diamanus montanus
m. s.&pl.Ceratophyllus acutus, Ceratophyllus montanus. -
20 Ceratophyllus montanus
s.Diamanus montanus.
См. также в других словарях:
Montanus — bezeichnet: eine ehemalige Buchhandelskette, übernommen von Thalia (Buchhandel) Personen: Montanus (Prophet), Begründer der frühchristlichen Bewegung des Montanismus Arnoldus Montanus (1625–1683), eigentlich Arnold van (den) Bergen,… … Deutsch Wikipedia
Montānus — 1) Curtius Mart. M., römischer Dichter, wegen seines gefälligen Umgangs Günstling des Tiberius; er schr. ein Gedicht: De ortu solis (verloren). 2) M. aus Ardahan in Mysien, war wahrscheinlich erst Priester der Kybele, wurde dann Christ u. trat… … Pierer's Universal-Lexikon
Montānus — Montānus, Stifter der Montanisten (s. d.) … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Montanus — Montanus, Martin (Martinus), Schriftsteller, * Straßburg um 1537, ✝ nach 1566; verfasste außer Dramen, Novellen, Satiren und Fabeln zwei aus italienischen und deutschen Quellen schöpfende bedeutende Schwanksammlungen: »Weg kürtzer« (1557) und… … Universal-Lexikon
Montanus, S.S. (2) — 2S. S. Montanus et Soc. M. M. (24. Febr.). Die hhl. Montanus, Lucius13, Flavianus6, Julianus31, Victorius (Victorinus), Primolus, Venus und Donatianus2 waren sämmtlich vom hl. Cyprian12, Bischof von Carthago, gebildet und für den Glauben an den… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Montanus — ▪ religious leader flourished 2nd century founder of Montanism, a schismatic movement of Christianity in Asia Minor (modern Turkey) and North Africa from the 2nd to the 9th centuries. The prophetic movement at first expected an imminent… … Universalium
Montanus — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Montanus est un nom propre qui peut désigner : Montanus de Phrygie est un hérésiarque chrétien à l origine du montanisme. Montanus de Carthage est un … Wikipédia en Français
MONTANUS — I. MONTANUS Archiepilcopus Toletanus, pius et eruditus. Duas epistolas scripsit, A. C. 531. Vide Isidorum, Vasaeum, etc. Castitatem suam miraculô defendisse dicitur, Praeses fuit Conci. lii 2. Toletani. Vide Acta huius Concilii. II. MONTANUS… … Hofmann J. Lexicon universale
Montanus, S. (1) — 1S. Montanus, Arcbiep. (23. Febr.). Dieser Montanus, als Nachfolger des Celsus, der zwanzigste, nach der wahrscheinlicheren Meinung aber achtzehnte: Erzbischof von Toledo, wird von einigen Schriftstellern, z.B. Marietta, nach dem Vorgange des… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Montanus, S. (6) — 6S. Montanus (17. al. 11. Mai, 18. Nov.). Dieter hl. Montanus steht bei Ghesquiere (Acta S. S. Belgii I. 442–445) unter jenen Heiligen, über deren Leben nichts Sicheres bekannt ist. In den alten Legenden wird er bald Klausner (Reclusus), bald… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Montanus, S. (8) — 8S. Montanus, M. (17. Juni). Dieser hl. Montanus wird zu Terracina und Gaeta als Martyrer verehrt. Seine Geschichte ist dunkel. Angeblich litt er unter dem Kaiser Hadrian, beziehungsweise dem Consular Präfekten Leontius. Hierauf ist jedoch nach… … Vollständiges Heiligen-Lexikon