Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

migne

  • 61 refrenatio

    refrēnātio, ōnis, f. (refreno), die Zügelung, Bezähmung, mit obj. Genet., doloris, Sen. de ira 3, 15, 3: refrenationes omnium libidinum, Augustin. serm. fr. (Patrol. ed. Migne tom. 39. p. 1729). – absol., Chalcid. Tim. 204.

    lateinisch-deutsches > refrenatio

  • 62 refugo

    re-fugo, āre, zurückscheuchen, Commod. apol. 754 (wo refūgant gemessen ist). Hieron. in epist. ad Philem. praef. (tom. 4. p. 442 Ben.; aber Migne tom. 7. p. 638 bl. fugari mit den besten Hdschrn.).

    lateinisch-deutsches > refugo

  • 63 resignaculum

    resīgnāculum, ī, n. (resigno) = ἀποσφράγισμα, der Abdruck des Siegels, similitudinis, bildl. v. Menschen als Ebenbild Gottes, Itala Ezech. 28, 12 (b. Tert. adv. Marc. 2, 10); vgl. Hieron. in Ezech. 28, 12 (vol. 5. p. 282 Migne).

    lateinisch-deutsches > resignaculum

  • 64 sabbatum

    sabbatum, ī, n. (σάββατον) u. sabbata, ōrum, n. (σάββατα, vom hebr. תבש, die Ruhe), der Sabbat, der wöchentliche Ruhetag, -Feiertag der Juden, später auch von den Römern mitgefeiert (aber irrtümlich für einen Fasttag gehalten), α) Sing., oft bei den Eccl. (namentl. in der Vulg.), zB. sabbati otium, Hieron. epist. 121. c. IV. p. 1014 Migne: requies sabbati, Vulg. exod. 16, 21: dies sabbati, ibid. 20, 8 u. 10. Schol. Iuven. 6, 542: sicut quidam ieiunantes sabbatum observant, Augustin. epist. 36, 2. – β) Plur., August. b. Suet. u.a. (s. bēs. Iustin. 36, 2, 14): für Feiertag übh., Sen., Ov. u.a.: tricesima sabbata, nach einigen = der große Sabbat (das jüdische Versöhnungsfest am 10. des Monats Tisri, d.i. des Oktobers), nach anderen = der Neumond, Hor. sat. 1, 9, 69.

    lateinisch-deutsches > sabbatum

  • 65 satur

    satur, ura, urum (verwandt mit satis), satt, gesättigt, I) eig. u. übtr.: 1) eig., Ggstz. esuriens, Plaut.: Ggstz. famelicus, Plaut.: pullus, Cic.: m. Genet., omnium rerum, Ter.: altilium, Hor.: saturior lactis, Colum.: alqā re saturum fieri, an etw. sich sättigen, Favorin. fr.: ire quo saturi solent = ire cacatum, Plaut. – 2) übtr.: a) satt, gesättigt, = befriedigt, der genug hat, satur et plenus rerum, Lucr.: saturi site fabulis, Plaut.: expleti atque saturi, Cic. – b) reichlich, fruchtbar, voll, Tarentum, Verg.: rus, Pers.: praesepia, Verg.: autumnus, Colum. poët. – c) von der Farbe, wenn sie dicht, hoch u. stark ist, gesättigt (Ggstz. dilutus, dünn, schwach), color, Verg. u. Plin. – d) von Kleidern, wenn sie stark gefärbt sind, so viel Farbe angenommen haben wie sie konnten, satt, gesättigt, vestes saturae ostro, Sen.: purpura saturior, Sen. – e) fett, feist, aves, Mart. 11, 52, 14. – II) bildl., reichhaltig, nec satura ieiune (dicet), Cic. or. 123. – / Nbf. saturus, Augustin. vol. 47, 1143 Migne. Gloss. Leid. bei Löwe Prodr. p. 410; vgl. insaturus, Coripp. Ioh. 3, 368. – u. so der Eigenname Satur, Corp. inscr. 6, 2194, mit Nbf. Saturus, Corp. inscr. Lat. 7, 68. Vict. Vit. 1, 49.

    lateinisch-deutsches > satur

  • 66 spina

    spīna, ae, f. (von gleichem Stamme mit spica), I) der Dorn, A) eig. u. meton.: 1) eig., Verg., Sen. rhet. u.a.: spinis coronatus, mit einer Dornenkrone, Eccl.: zum Zuhelfteln, consertum tegumen spinis, Verg.: spinis conserto tegmine nullis, Ov.: tegumen omnibus sagum fibulā aut, si desit, spinā consertum, Tac. – 2) meton.: a) der Dornbusch, das dornige Gewächs, Colum., Sen. u.a.: spina alba, Weißdorn, Plin. u.a.: spina Arabica (ἄκανθα Ἀραβική), Plin. 24, 107 (vgl. Gloss. II, 187, 7 ›spina, ἄκανθα‹): spina fullonia, s. fullōnius. – b) = der einem Dorne ähnliche Zahnstocher, Petron.: argentea, Petron. – B) bildl., a) spinae = Sorgen, Begierden, spinas animo evellere, Hor. ep. 1, 14, 4: quid te exempta levat spinis de pluribus una, Hor. ep. 2, 2, 212. – b) spinae, die Spitzfindigkeiten, disserendi, Cic.: partiendi et definiendi, spitzfindige Einteilungen u. Erklärungen, Cic.: spinas vellere, Cic. – II) übtr.: 1) der spitze Stachel des Igels, Stachelschweins usw., Cic. u. Plin. – 2) das Rückgrat, bei Tieren und Menschen, Varro, Cels. u.a.: vollst. dorsi spina, Augustin. de civ. dei 19, 4, 2: spina, quae est in dorso, Gell. 3, 10, 7: medullae spinae, das Rückenmark, Augustin. de gen. ad litt. 7, 16. § 23: poet. übtr., concussae spina carinae, Ps. Cypr. carm. de Iona39. – 3) die Lende, habebat zonam loream circa spicam suam, Itala (Taurin.) Matth. 3, 4. – 4) sacra spina, das Heiligenbein, Kreuzbein, Suet. fr. 62 u. fr. 173 Reiff. (= Suet. bei Fronto ad amic. 1, 13). Hieron. in eccles. tom. 3. p. 490 Vall. (= p. 1166 Migne). Isid. orig. 11, 1, 96. – 5) die Gräte bei den Fischen, Ov. u. Plin.: spinae piscium, Cic. or. pro Q. Gall. fr. ( bei Quint. 8, 3, 66.) – 6) die den Zirkus quer durchschneidende, gegen 2 m hohe u. gegen 6 m breite Mauer, um die das Wettrennen stattfand, Cassiod. var. 3, 51, 8. Schol. Iuven. 5, 688. Vgl. circus no. II, 1.

    lateinisch-deutsches > spina

  • 67 stroma

    strōma, atis, Abl. Plur. atibus u. atis, n. (στρῶμα), I) die Decke, Matratze, der Teppich, Capit. in Ver. 4. § 9. – II) (weil die Decken und Teppiche mit mancherlei Figuren bunt durchwirkt zu sein pflegten) übtr., strōmata, um, n., Schriften vermischten Inhaltes, Hieron. prol. in epist. ad Galat. (tom. 7. p. 333 Migne, p. 369 Vallars.).

    lateinisch-deutsches > stroma

  • 68 subalternatim

    subalternātim, Adv., untergeordnet, Boeth. com. in Porph. (Migne 64, 79 A).

    lateinisch-deutsches > subalternatim

  • 69 succinctim

    succīnctim, Adv. (succinctus), kürz, denotare, Claud. Mam. de anim. praef. p. 697 Migne.

    lateinisch-deutsches > succinctim

  • 70 superextendo

    super-extendo, ere, I) oben darüber hinziehen, Hieron. Iob 26. p. 728 Migne: in alqo cutem, Vulg. Ezech. 37, 6. – II) sich übermäßig ausdehnen, -anstrengen, Vulg. 2. Cor. 10, 14 u.a. Eccl.

    lateinisch-deutsches > superextendo

  • 71 thyrsicus

    thyrsicus, a, um (thyrsus), bacchantisch, pokulierend, conviva, Ven. Fort. prol. p. 63 Migne.

    lateinisch-deutsches > thyrsicus

  • 72 tonitrus

    tonitrus, ūs, m. u. tonitruum, ī, n. u. tonitruus, ūs, m. (tono), der Donner, α) Form tonitrus, Nom. Sing. tonitrus. Plaut. Amph. 1062: Genet. tonitrus, Stat. Theb. 7, 324. Paul. ex Fest. 57, 11: Akk. tonitrum, Lucr. 6, 164. Ov. met. 14, 542. Sen. nat. qu. 2, 30, 1; 2, 54, 1; 2, 56, 1. Plin. 2, 142: Abl. tonitru, Pacuv. tr. 413 (caelum tonitru contremit). Acc. tr. 223. Verg. Aen. 4, 122 (tonitru caelum omne ciebo), Verg. Aen. 5, 694 (tonitru tremescunt ardua terrarum et campi). Sen. nat. qu. 2, 11, 2 (3): Nom. u. Akk. Plur. tonitrus, Ov. trist. 1, 9, 49; met. 2, 308. Plin. 10, 152 (Detl. tonitruus). Gell. 10, 12, 3. Arnob. 5, 10 u.a.: Genet tonitruum, Pacuv. tr. 336 (bei Cael. in Cic. ep. 8, 2, 1). Vopisc. Car. 8, 5. Amm. 23, 5, 12: Dat. u. Abl. tonitribus, Varro sat. Men. 56. Liv. 1, 16, 1; 2, 62, 1. Phaedr. 5, 7 (8), 23. Ov. met. 11, 496. Sen. nat. qu. 2, 1, 3; 5, 18, 7. Plin. 2, 147 u.a.: tonitrubus, Aur. Vict. de orig. gent. Rom. 14, 2; 20, 1. – β) Form tonitruum, Nom. u. Akk. Sing., Plin. 2, 192 (wo Ian tonitruum, Detl. tonitrum); 36, 88. Tert. adv. Marc. 3, 6; adv. Hermog. 32; adv. Prax. 28. Treb. Poll. Gallien. 5, 3. Vopisc. Car. 8. § 3 u. 6: Genet. Sing. tonitrui, Varro sat. Men. 412 B. Hieron. in Iob 38 u. in epist. ad Philem. 1 sqq.: Abl. Sing. tonitruo, Augustin. conf. 1, 16 in. Ven. Fort. carm. 3, 4. p. 120 Migne: Nom. u. Akk. Plur. tonitrua, Ov. met. 1, 55 u. 12, 52. Sen. nat. qu. 2, 56, 1. Tac. hist. 1, 16. Amm. 21, 1, 12: tonitra, Acc. tr. 480: tonitrua mugiunt, Tert. apol. 11. Min. Fel. 5, 9. Lact. 7, 6, 4: Genet. tonitruorum, Vulg. apoc. 19, 6. – γ) Form tonitruus, Plin. 10, 152 Detl. (Maih. tonitrus). Hieron. adv. Io. Hierosol. no. 10 (wo bildl. tonitruus gentium, fulmen eloquentiae Christianae). – / Der Nomin. tonitru nur bei Charis. 36, 1; 65, 30; 146, 10; exc. Char. 554, 31. Prob. app. 198, 32. Serg. expl. in Donat. 541, 23 u. beim Auct. de idiom. gen. 584, 49 K.; u. Gloss. II. 260, 22 ›tonitru, βροντή‹.

    lateinisch-deutsches > tonitrus

  • 73 trigonus

    trigōnus, a, um (τρίγωνος), dreieckig, dreiwinkelig, I) adi., Manil. 2, 276 u. 342. Claud. Mam. de stat. anim. 3, 15. p. 780, 4 Migne. Gromat. vet. 249, 8 u.a. – II) subst.: A) trigōnum, ī, n., das Dreieck, Varro LL., Colum. u.a.: stellae faciant trigona, Gedrittschein, Gell. – B) trigōnus, ī, m., das Dreieck, Gromat. vet. 300, 10 u.a. Apul. de Plat. 1, 7 (wo Gold b. ohne Not quod): als mediz. t.t. = eine dreieckige, schmerzstillende Pille, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 7, 104.

    lateinisch-deutsches > trigonus

  • 74 tuguriunculum

    tuguriunculum, ī, n. (Demin. v. tugurium), das Hüttchen, Hieron. in vita Hilar. 9. p. 33 Migne.

    lateinisch-deutsches > tuguriunculum

  • 75 vaniter

    vāniter, Adv. = vane, Paul. Diac. homil. 22 (Migne 95, 1168a).

    lateinisch-deutsches > vaniter

  • 76 venula

    vēnula, ae, f. (Demin. v. vena), I) das Äderchen, Cels. 2, 6 in. p. 36, 15 D. u. 7, 29. p. 318, 34 D. (aber 7, 31 in. p. 320, 29 liest jetzt D. venarum): bildl., Quint. 12, 10, 25. – II) übtr., die Quellader, Claud. Mam. de stat. anim. praef. p. 697 Migne.

    lateinisch-deutsches > venula

  • 77 vetusto

    vetusto, āre, alt machen, vetustor, ātus, ārī, alt werden, fortasse utendo vetustabitur (tunica), Boëth. in Aristot. de interpr. ed. pr. 1. p. 238 Migne: vetustatum magis operabitur (medicamentum), Th. Prisc. 1, 10.

    lateinisch-deutsches > vetusto

  • 78 vulgaritas

    vulgāritās, ātis, f. (vulgaris), I) die Gemeinheit, der Charakter des Gemeinen, Ps. Cypr. sing. cler. 39. Caes. Arelat. epist. 2. p. 1134 Migne: in sprachl. Hinsicht, vulg. verbi, Porphyr. Hor. de art. poët. 47. – II) meton., die große Menge, das Publikum, Capit. Anton. phil. 23, 8. Arnob. 3, 5 u. 40.

    lateinisch-deutsches > vulgaritas

  • 79 abolefacio

    ab-olēfacio, fēcī, factum, ere (aboleo u. facio), vergehen machen, vernichten, aufheben, Tert. apol. 35 (tom. I p. 241 Oehl.) Mar. Victorin. ad Iustin. Manich. 6 (Migne 8, 1003a).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > abolefacio

  • 80 acupictura

    acūpictūra, ae, f. (acus u. pictura), die Stickerei, Caes. Arelat. reg. ad virg. 42 (Migne 67, 1116).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > acupictura

См. также в других словарях:

  • Migné — Migné …   Wikipedia Español

  • Migné — Migné …   Wikipedia

  • Migné — Le nom est surtout porté en Vendée. Variante : Minié. Il désigne celui qui est originaire d une localité appelée Migné. Deux communes portent ce nom, dans l Indre et dans la Vienne. Sens du toponyme : le domaine de Magnius ou de Mannius, noms de… …   Noms de famille

  • Migne — (spr. minj ), Jacques Paul, namhafter katholischer Theolog, geb. 25. Okt. 1800 in St. Flour (Auvergne), gest. 24. Okt. 1875 in Paris, wurde 1824 Priester in Orléans und begründete, nachdem er 1838 infolge von Differenzen mit seinem Bischof nach… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Migne — (spr. minnj ), Jacques Paul, kath. Theolog, geb. 25. Okt. 1800 zu St. Flour, seit 1833 in Paris, Inhaber der Imprimerie catholique und Herausgeber der Kirchenväter: »Patrologiae cursus completus« (lat., 221 Bde., 1844 55; griech., 81 Bde., 1856… …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Migne —   [miɲ], Jacques Paul, französischer katholischer Geistlicher, * Saint Flour 25. 10. 1800, ✝ Paris 24. 10. 1875; war zunächst Priester in Orléans, dann Journalist in Paris; gründete 1836 einen Verlag, in dem er theologische Sammelwerke herausgab …   Universal-Lexikon

  • Migné — 46° 43′ 03″ N 1° 19′ 04″ E / 46.7175, 1.31777 …   Wikipédia en Français

  • Migne — Jacques Paul Migne Jacques Paul Migne Jacques Paul Migne, dit l abbé Migne, prêtre français né à Saint Flour (Cantal) le 25 octobre 1800 et décédé 25 octobre 1875[1]. Un précurseur Mig …   Wikipédia en Français

  • Migne — Jacques Paul Migne in einem Stich von E. Tailland Jacques Paul Migne genannt Abbé Migne (* 25. Oktober 1800 in Saint Flour, Département Cantal; † 25. Oktober 1875 in Paris) war ein französischer Priester, der preiswerte und weit verbreitete… …   Deutsch Wikipedia

  • Migne — Jacques Paul Migne (25 de octubre de 1800 – 24 de octubre de 1875), sacerdote francés cuya obra más renombrada fue la de publicar una económica y extensa colección de escritos enciclopédicos acerca de los Padres de la Iglesia. I. Biografía Nace… …   Enciclopedia Universal

  • Migné-Auxances — Migné Auxances …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»