-
1 mendico
mendīco, āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] faire l'aumône. [st2]2 - tr. - mendier. - mendicantes: les mendiants.* * *mendīco, āre, āvi, ātum - intr. - [st2]1 [-] faire l'aumône. [st2]2 - tr. - mendier. - mendicantes: les mendiants.* * *Mendico, mendicas, pen. prod. mendicare. Iuuenal. Demander l'aumosne, Belistrer, Pourchasser sa vie d'huis en huis, Mendier, Briber, Truander.\Mendicare sibi malum, per metaphoram dixit Plautus. Se pourchasser malencontre. -
2 mendico
mendīco, āvī, ātum, āre [ mendicus ]1) нищенствовать, просить подаяния, побираться Pl etc.2) выпрашивать, вымаливать ( mendicatus panis J) -
3 mendico
mendīco, āvi, ātum, āre, u. mendīcor, ātus sum, āri (mendicus), I) intr. betteln, betteln gehen, Plaut., Sen. rhet. u.a.: ad extremam mendicandi necessitatem deductus, an den äußersten Bettelstab gebracht, Lact. – Partiz. subst., mendīcantēs, ium, m., Bettler, Sen. contr. 10, 4 (33), 24. – II) tr. um etwas betteln, etwas erbetteln, aliquid, Apul.: victum, Lact.: ab alqo malum, Plaut.: ostiatim cibum, Hieron.: mendicatus cibus, Ov., panis, Iuven. – / Parag. Infin. mendicarier, Plaut. capt. prol. 13. Plaut. Vidul. fr. X Stud. ( bei Non. 138, 29).
-
4 mendico
mendīco, āvi, ātum, āre, u. mendīcor, ātus sum, āri (mendicus), I) intr. betteln, betteln gehen, Plaut., Sen. rhet. u.a.: ad extremam mendicandi necessitatem deductus, an den äußersten Bettelstab gebracht, Lact. – Partiz. subst., mendīcantēs, ium, m., Bettler, Sen. contr. 10, 4 (33), 24. – II) tr. um etwas betteln, etwas erbetteln, aliquid, Apul.: victum, Lact.: ab alqo malum, Plaut.: ostiatim cibum, Hieron.: mendicatus cibus, Ov., panis, Iuven. – ⇒ Parag. Infin. mendicarier, Plaut. capt. prol. 13. Plaut. Vidul. fr. X Stud. ( bei Non. 138, 29). -
5 mendīcō
mendīcō —, ātus, āre [mendicus], to beg, ask alms: eiectis mendicat silva Camenis, i. e. is full of beggars, Iu.: mendicatus panis, Iu.* * *mendicare, mendicavi, mendicatus Vbeg for; be a beggar, go begging -
6 mendico
mendico, āvi, ātum, 1, v. n. and a., and mendīcor, ātus sum (archaio inf. mendicarier, Plaut. Capt. prol. 13), 1, v. dep. [id.], to beg, ask for alms, go a-begging; to beg for something, solicit, obtain by begging; constr. absol. and with acc. ( poet. and post-class.): mendicantem vivere, to [p. 1132] live by begging. Plaut. Capt 2, 2, 73:quando histrionem cogis mendicarier,
id. ib. prol. 13;mendicum malim mendicando vincere,
id. ib. 3, 4, 16.— Act.:a me mendicas malum,
Plaut. Am. 4, 2, 12:aliquid mendicare,
App. Mag. p. 287, 1.— Poet.:ejectis mendicat silva Camenis,
i.e. is full of beggars, Juv. 3, 16.—Part. in pass. sense:mendicatus victa Karthagine panis,
Juv. 10, 277. -
7 mendicor
mendico, āvi, ātum, 1, v. n. and a., and mendīcor, ātus sum (archaio inf. mendicarier, Plaut. Capt. prol. 13), 1, v. dep. [id.], to beg, ask for alms, go a-begging; to beg for something, solicit, obtain by begging; constr. absol. and with acc. ( poet. and post-class.): mendicantem vivere, to [p. 1132] live by begging. Plaut. Capt 2, 2, 73:quando histrionem cogis mendicarier,
id. ib. prol. 13;mendicum malim mendicando vincere,
id. ib. 3, 4, 16.— Act.:a me mendicas malum,
Plaut. Am. 4, 2, 12:aliquid mendicare,
App. Mag. p. 287, 1.— Poet.:ejectis mendicat silva Camenis,
i.e. is full of beggars, Juv. 3, 16.—Part. in pass. sense:mendicatus victa Karthagine panis,
Juv. 10, 277. -
8 emendico
ē-mendīco, —, —, āreвыпрашивать (stipem, pecuniam Su; emendicata suffragia CTh) -
9 mendicabulum
mendīcabulum, ī n. [ mendico ]попрошайка, побирушка Pl, Ap -
10 mendicatio
-
11 mendicor
mendīcor, ātus sum, ārī depon. Pl = mendico -
12 emendico
ē-mendīco, āre, erbetteln, stipem quotannis die certo a populo, Suet.: pecuniae emendicatae, Suet.: emendicati capilli, Sen. – übtr. = erschleichen, emendicata suffragia, emendicata insignia consularium, spät. ICt.
-
13 mendicabulum
mendīcābulum, ī, n. (mendico), Bettler, Plaut. aul. 703: circumforaneum, Apul. met. 9, 4.
-
14 mendicabundus
mendīcābundus, a, um (mendico), bettelnd, Augustin. epist. 261, 1.
-
15 mendicatio
mendīcātio, ōnis, f. (mendico), das Betteln um etwas, das Erbetteln, quid tam foeda vitae mendicatio? Sen. ep. 101, 13.
-
16 mendicus
mendīcus, a, um (mendum), eig. gebrechlich, bettelarm, bettlerisch, armselig, I) eig., v. Pers., a) übh. (Ggstz. dives, opulentissimus), Cic. u.a.: Compar. mendicior, Tert de anim. 33: Superl., solos sapientes esse, si mendicissimi (sint), divites, Cic. Mur. 61. – subst., mendīcus, ī, m., ein Bettelarmer, ein Bettler, Cic. u.a.: stipem porrigere mendico, Sen. rhet.: als Schimpfwort, ein Lump, Ter. – b) insbes., mendīci, die Bettler = die Priester der Cybele, die umherziehen u. Almosen sammeln, Hor. sat. 1, 2, 2. – II) übtr., v. Lebl., a) erbettelt, prandia, Mart. 14, 81. – b) bettelhaft, armselig, instrumentum, Cic. de or. 3, 92: mendicissimae cogitationes, Augustin. serm. 119, 5.
-
17 stips [1]
1. stips, stipis, f. (stipo), I) der Beitrag an Geld, der Geldbeitrag, die Gabe, Spende, Gebühr, das Almosen, amnica, Fährgeld, Apul.: bes. zu religiösen Zwecken, stipem conferre, Liv.: unciariam stipem conferre, Plin.: stipem cogere, Cic., ab alqo, Liv.: stipem colligere a tyrannis castellanisque deviis, Liv.: stipem quotannis emendicare a populo, Suet.: stipem u. stipes dare, Ov. u. Tac.: stipem porrigere mendico, Sen.: largificā stipe donare, Lucr.: nodosam stipem exsolvere, Strafgebühr (v. Hagestolzen), Val. Max. 2, 9, 1: stipe collaticiā od. precariā victitare, Amm.: stipem tollere, das Betteln aufheben, abschaffen, Cic. Vgl. (über die stips zu relig. Zwecken) Wissowa Religion u. Kultus der Römer2. S. 429. – II) übtr., aus einem Gewerbe erzielter Ertrag, Gewinn, advocationum, Quint.: pastiones non minimam colono stipem conferunt, Colum.: suburbanum hortum exiguā colens stipe, Curt.: ancilla mercenariae stipis, vom Hurengewinn lebend, Plin. – / Nom. stips bei Varro LL. 5, 182. Charis. 109, 26; vgl. Gloss. II, 496, 12 ›stips, ερανος‹. – Genet. Plur. stipium, Tert. de ieiun. 13, stipum, Fragm. Bob. de nom. 562, 12 K. (ohne Beleg). – vulg. Nbf. stipis, Prud. c. Symm. 2, 911.
-
18 emendico
ē-mendīco, āre, erbetteln, stipem quotannis die certo a populo, Suet.: pecuniae emendicatae, Suet.: emendicati capilli, Sen. – übtr. = erschleichen, emendicata suffragia, emendicata insignia consularium, spät. ICt.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > emendico
-
19 mendicabulum
mendīcābulum, ī, n. (mendico), Bettler, Plaut. aul. 703: circumforaneum, Apul. met. 9, 4.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mendicabulum
-
20 mendicabundus
mendīcābundus, a, um (mendico), bettelnd, Augustin. epist. 261, 1.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mendicabundus
- 1
- 2
См. также в других словарях:
mendico — /men diko/ [dal lat. mendīcus, der. di mendum difetto ] (pl. m. chi, ant. ci ), lett. ■ agg. [che vive in condizioni di estrema miseria: ridursi m. ] ▶◀ bisognoso, indigente, povero, (non com.) questuante. ‖ mendicante. ◀▶ [➨ mendicante agg.].… … Enciclopedia Italiana
mendico — men·dì·co agg., s.m. 1. agg., s.m. CO che, chi è costretto a mendicare per poter vivere: gente mendica, è un mendico Sinonimi: mendicante. 2. agg. BU estens., povero, ridotto in gravi ristrettezze economiche, privo di mezzi di sussistenza… … Dizionario italiano
mendico — {{hw}}{{mendico}}{{/hw}}agg. ; anche s. m. (f. a ; pl. m. chi ) Mendicante … Enciclopedia di italiano
mendico — pl.m. mendichi sing.f. mendica pl.f. mendiche … Dizionario dei sinonimi e contrari
mendico — agg.; anche s. m. mendicante, accattone, questuante … Sinonimi e Contrari. Terza edizione
De mendico male meretur, qui ei dat quod edat aut bibat. — См. Суму нищего не наполнишь … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
mendicare — men·di·cà·re v.intr. e tr. (io mendìco, méndico) AU 1a. v.tr., chiedere per elemosina, questuare: mendicare il pane Sinonimi: elemosinare, questuare. 1b. v.tr., estens., chiedere con insistenza, con preghiere anche umilianti, invocare per sé:… … Dizionario italiano
mendicare — [dal lat. mendicare, der. di mendĭcus mendico ] (io méndico, tu méndichi, ecc.; lett., alla lat., io mendìco, ecc.). ■ v. intr. (aus. avere ) [chiedere l elemosina: m. per vivere ] ▶◀ accattare, elemosinare, questuare. ◀▶ dare, donare. ↑ elargire … Enciclopedia Italiana
mendicità — men·di·ci·tà s.f.inv. CO l essere mendico; condizione di estrema povertà | l insieme dei mendicanti {{line}} {{/line}} DATA: av. 1292. ETIMO: dal lat. mendicitāte(m), v. anche mendico … Dizionario italiano
mendicare — {{hw}}{{mendicare}}{{/hw}}A v. tr. (io mendico o raro mendico , tu mendichi o raro mendichi ) 1 Elemosinare, questuare, accattare: mendicare il pane. 2 (fig.) Procacciarsi a stento, con preghiere e sim.: mendicare un aiuto. 3 (est.) Cercare e… … Enciclopedia di italiano
mendicante — [part. pres. di mendicare ]. ■ agg. [che va mendicando] ▶◀ ‖ bisognoso, indigente, (lett.) mendico, povero, (non com.) questuante. ◀▶ abbiente, agiato, benestante, facoltoso, ricco. ■ s.m. e f. 1. [chi vive di elemosine] ▶◀ (spreg.) accattone,… … Enciclopedia Italiana