-
1 ministro
mĭnistro, āre, āvi, ātum [minister] - tr. - [st1]1 [-] servir, faire un service; servir à table. - pass. impers. avec dat. quo tibi commodius ministretur, Cic. Fam. 16, 14, 2: pour que ton service soit mieux fait. - ministrare aliquem, Col. 12, 1, 6: servir qqn. - absol. hic ministrabit dum ego edam, Plaut. Curc. 369: il fera le service pendant que je mangerai. --- Cic. Fin. 2, 23. - cum maximis poculis ministraretur, Cic. Verr. 3, 105: alors que l'on servait à boire dans les plus grandes coupes. - ministrare aliquem, Plaut. St. 689: servir qqn. - ministrare pocula, Cic. Tusc. 1, 65: servir les coupes. - ministrare Jovi bibere, Tusc. 1, 65: servir d'échanson à Jupiter. - soli omnium Vinio fictilibus ministrari jussit, Tac. H. 1, 48: il ordonna que, de tous les convives, le seul Vinius fût servi en vaisselle de terre. - ministrare jussa, Ov. H. 20, 133: exécuter les ordres. [st1]2 [-] mettre au service de, fournir, présenter, pourvoir. - ministrare aliquid alicui: fournir qqch à qqn. - cf. Cic. Pis. 26 ; Varr. R. 1, 31, 2 ; 3, 17, 5 ; Tac. H. 4, 12 ; Tib. 2, 2, 21; Hor. Ep. 1, 15, 20. - ministrare sumptibus, Varr. 2 proef. 6: fournir (satisfaire) aux dépenses. - ministrare velis, Virg. En. 6, 302: fournir aux voiles = satisfaire aux manoeuvres des voiles (servir les voiles ; cf. servir une bouche à feu). - vinum quod verba ministret, Hor.: [un vin qui est de nature à fournir des paroles] = un vin qui rende éloquent. - poét. ipse ratem vento stellisque ministrat, V.-Fl. 3, 38: lui-même fait le service de la barque au moyen de la voile et des étoiles (conduit la barque à la voile en se guidant sur les astres).* * *mĭnistro, āre, āvi, ātum [minister] - tr. - [st1]1 [-] servir, faire un service; servir à table. - pass. impers. avec dat. quo tibi commodius ministretur, Cic. Fam. 16, 14, 2: pour que ton service soit mieux fait. - ministrare aliquem, Col. 12, 1, 6: servir qqn. - absol. hic ministrabit dum ego edam, Plaut. Curc. 369: il fera le service pendant que je mangerai. --- Cic. Fin. 2, 23. - cum maximis poculis ministraretur, Cic. Verr. 3, 105: alors que l'on servait à boire dans les plus grandes coupes. - ministrare aliquem, Plaut. St. 689: servir qqn. - ministrare pocula, Cic. Tusc. 1, 65: servir les coupes. - ministrare Jovi bibere, Tusc. 1, 65: servir d'échanson à Jupiter. - soli omnium Vinio fictilibus ministrari jussit, Tac. H. 1, 48: il ordonna que, de tous les convives, le seul Vinius fût servi en vaisselle de terre. - ministrare jussa, Ov. H. 20, 133: exécuter les ordres. [st1]2 [-] mettre au service de, fournir, présenter, pourvoir. - ministrare aliquid alicui: fournir qqch à qqn. - cf. Cic. Pis. 26 ; Varr. R. 1, 31, 2 ; 3, 17, 5 ; Tac. H. 4, 12 ; Tib. 2, 2, 21; Hor. Ep. 1, 15, 20. - ministrare sumptibus, Varr. 2 proef. 6: fournir (satisfaire) aux dépenses. - ministrare velis, Virg. En. 6, 302: fournir aux voiles = satisfaire aux manoeuvres des voiles (servir les voiles ; cf. servir une bouche à feu). - vinum quod verba ministret, Hor.: [un vin qui est de nature à fournir des paroles] = un vin qui rende éloquent. - poét. ipse ratem vento stellisque ministrat, V.-Fl. 3, 38: lui-même fait le service de la barque au moyen de la voile et des étoiles (conduit la barque à la voile en se guidant sur les astres).* * *Ministro, ministras, ministrare. Plautus. Servir, Ministrer, Bailler.\Fragra ministrant cibos. Seneca. Servent de viande.\Iussa medicorum ministrare. Ouid. Bailler et ministrer à un malade ce que les medecins ont ordonné et commandé.\Poculum ministrare. Cic. Servir d'eschanson.\Ministrare victum. Varro. Donner à vivre, Ministrer vivres. -
2 minister
[st1]1 [-] mĭnistĕr, tra, trum: qui sert, qui aide. - [minus + suffixe ter: "qui est moins, qui est subordonné" [] magis-ter: "qui est plus", maître] - gén. plur. ministrūm, Stat. S. 3, 1, 86. - minister grex, Sil.: troupeau d'esclaves. - lumina propositi facta ministra tui, Ov.: ces yeux ont servi tes projets. [st1]2 [-] mĭnistĕr, tri, m.: - voir ministra. a - serviteur, domestique. - Virg. En. 1, 705; Catul. 27, 1; Cic. Rep. 1. 66. - minister cubiculi, Liv.: valet de chambre. - minister vini, Sen.: échanson. b - ministre [d'un dieu]. - Cic. Clu. 43. d - officier en sous-ordre. - ministri imperii tui, Cic. Q. 1, 1, 10: tes subordonnés. g - ministre, instrument, agent. - Cic. Fam. 1, 9,13 ; Lael. 35; Verr. 3, 21 ; Clu. 60. - poét. minister ales fulminis, Hor. O. 4, 4, 1: l'oiseau qui porte la foudre. - sit anulus tuus non minister alienae voluntatis, Cic. Q. 1, 1, 13: que ton anneau (ton sceau) soit, non pas l'instrument d'une volonté étrangère, mais... h - intermédiaire, agent. - minister sermonum, Rubrius Gallus, Tac.: Rubrius Gallus, médiateur dans cette négociation. - Calchante ministro, Virg. En. 2, 100: avec l'aide de Calchas. ii - prêtre [de Dieu]. - Vulg. Rom. 15, 16.* * *[st1]1 [-] mĭnistĕr, tra, trum: qui sert, qui aide. - [minus + suffixe ter: "qui est moins, qui est subordonné" [] magis-ter: "qui est plus", maître] - gén. plur. ministrūm, Stat. S. 3, 1, 86. - minister grex, Sil.: troupeau d'esclaves. - lumina propositi facta ministra tui, Ov.: ces yeux ont servi tes projets. [st1]2 [-] mĭnistĕr, tri, m.: - voir ministra. a - serviteur, domestique. - Virg. En. 1, 705; Catul. 27, 1; Cic. Rep. 1. 66. - minister cubiculi, Liv.: valet de chambre. - minister vini, Sen.: échanson. b - ministre [d'un dieu]. - Cic. Clu. 43. d - officier en sous-ordre. - ministri imperii tui, Cic. Q. 1, 1, 10: tes subordonnés. g - ministre, instrument, agent. - Cic. Fam. 1, 9,13 ; Lael. 35; Verr. 3, 21 ; Clu. 60. - poét. minister ales fulminis, Hor. O. 4, 4, 1: l'oiseau qui porte la foudre. - sit anulus tuus non minister alienae voluntatis, Cic. Q. 1, 1, 13: que ton anneau (ton sceau) soit, non pas l'instrument d'une volonté étrangère, mais... h - intermédiaire, agent. - minister sermonum, Rubrius Gallus, Tac.: Rubrius Gallus, médiateur dans cette négociation. - Calchante ministro, Virg. En. 2, 100: avec l'aide de Calchas. ii - prêtre [de Dieu]. - Vulg. Rom. 15, 16.* * *Minister, ministri: et Ministra, ministrae. Cic. Un serviteur, Une servante, Ministre, Vallet, Chamberiere, Meschine.\Minister in maleficio. Cic. Qui sert et aide à faire quelque meschanceté.\Baculus minister. Ouid. Comme le baston d'un aveugle.
См. также в других словарях:
ministro — ministro, tra (Del lat. minister, tri). 1. m. y f. Persona que dirige cada uno de los departamentos ministeriales en que se divide la gobernación del Estado. 2. Persona que ejerce algún oficio, empleo o ministerio. 3. desus. Persona que ministra… … Diccionario de la lengua española
ministro — ministro, tra sustantivo masculino,f. 1. Jefe de uno de los departamentos ministeriales en que se divide el Gobierno de un Estado: ministro de Justicia, ministro de Economía, la cartera de un ministro. ministro sin cartera Ministro que participa… … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
ministro — s.m. [dal lat. minister stri servitore, aiutante , der. di minor agg., minus avv. minore, meno , secondo il modello di magister maestro sentito in rapporto con magis più ]. 1. (eccles.) [nella liturgia, chi esercita un alto ufficio, agendo in… … Enciclopedia Italiana
ministro — tra ‘Persona que tiene a su cargo un ministerio’. El femenino es ministra (→ género2, 3a): «La ministra [...] dijo hoy que las condenas son una vergüenza» (DYucatán [Méx.] 21.1.97). No debe emplearse el masculino para referirse a una mujer: ⊕ la… … Diccionario panhispánico de dudas
ministro — s. m. 1. Servidor, servo. 2. Ministrante. 3. Executador. 4. Pastor protestante. 5. Personagem a quem o chefe do Estado confia a administração de um dos ramos da causa pública. 6. Representante de uma nação em corte estrangeira … Dicionário da Língua Portuguesa
Ministro — ► sustantivo 1 POLÍTICA Jefe de cada uno de los departamentos o ministerios en que se divide la gobernación del estado: ■ ministro de economía; ministro de cultura. 2 Persona que ministra o ejerce una función. 3 DERECHO Juez que trabaja en la… … Enciclopedia Universal
ministro — mi·nì·stro s.m. FO 1a. chi, come subalterno al servizio di un potente, di un autorità politica e sim., ricopre cariche ufficiali; chi esercita un alto ufficio agendo in nome e per conto di un autorità superiore: ministro del re 1b. fig., chi… … Dizionario italiano
Ministro — Para otros usos de este término, véase Ministro (desambiguación). Un ministro (latín: minister, servidor )?, es un político que dirige un ministerio o un departamento (e.j. educación, finanzas, salud, Estado, guerra, etc.), pertenece al gabinete… … Wikipedia Español
ministro — s 1 Persona que ejerce un ministerio, en particular el sacerdote o pastor de una iglesia protestante: un ministro de la iglesia 2 Dirigente de cada uno de los ministerios en los que se divide el Poder Ejecutivo de un Estado: Consejo de Ministros … Español en México
ministro — {{#}}{{LM M26000}}{{〓}} {{[}}ministro{{]}}, {{[}}ministra{{]}} ‹mi·nis·tro, tra› {{《}}▍ s.{{》}} {{<}}1{{>}} Persona que está al frente de un Ministerio o departamento de la Administración del Estado: • El ministro del Interior ha dado una rueda… … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
ministro — {{hw}}{{ministro}}{{/hw}}s. m. (f. a , raro o scherz. essa ; V. nota d uso FEMMINILE ) 1 Membro del governo: consiglio dei ministri; ministro dell interno | Primo –m, capo del governo. 2 Chi amministra i sacramenti | Ministro di Dio, ministro… … Enciclopedia di italiano