-
1 miratus
mīro, āre, 1, v. a., to wonder (ante-class. collat. form of miror): quid miras? Varr. ap. Non. 480, 30:2.aut ambos mira aut noli mirare de eodem,
id. ib. 32:si studium mirabis,
Pompon. ib. 474, 25 (Com. Rel. v. 108 Rib.).— -
2 miror
, miratus sum, mirari 1 (c. acc.)дивиться, удивляться -
3 demiror
dēmīror, āri, mīrātus sum [st1]1 [-] s'étonner, être surpris, admirer. - [avec prop. inf.] s'étonner que: Cic. Agr. 2, 100 ; Fam 7, 27, 2; 7, 18, 4. - [avec acc. de pron. n.] quod demiror, Cic. Att. 11, 14, 1: ce dont je m'étonne. - demirari responsum alicujus, Gell. 2, 18, 10: admirer la réponse de qqn. - demirari audaciam eorum, Gell. 3, 7, 12: admirer leur audace. - multa demiranda, Gell. 16, 18, 3: beaucoup de choses admirables. [st1]2 [-] désirer savoir, être curieux de savoir. - demiror ubi nunc ambulet, Plaut.: je suis curieux de savoir où il se promène en ce moment. --- Cic. Phil. 2, 49. - demiror qui illaec sciat, Plaut. Am. 2, 2, 133: je serais curieux de savoir comment elle sait... --- cf. Ter. Heaut. 2, 3, 121; Plaut. As. 1, 1, 68; cf. id. Stich. 1, 3, 109.* * *dēmīror, āri, mīrātus sum [st1]1 [-] s'étonner, être surpris, admirer. - [avec prop. inf.] s'étonner que: Cic. Agr. 2, 100 ; Fam 7, 27, 2; 7, 18, 4. - [avec acc. de pron. n.] quod demiror, Cic. Att. 11, 14, 1: ce dont je m'étonne. - demirari responsum alicujus, Gell. 2, 18, 10: admirer la réponse de qqn. - demirari audaciam eorum, Gell. 3, 7, 12: admirer leur audace. - multa demiranda, Gell. 16, 18, 3: beaucoup de choses admirables. [st1]2 [-] désirer savoir, être curieux de savoir. - demiror ubi nunc ambulet, Plaut.: je suis curieux de savoir où il se promène en ce moment. --- Cic. Phil. 2, 49. - demiror qui illaec sciat, Plaut. Am. 2, 2, 133: je serais curieux de savoir comment elle sait... --- cf. Ter. Heaut. 2, 3, 121; Plaut. As. 1, 1, 68; cf. id. Stich. 1, 3, 109.* * *Demiror, pen. prod. demiraris, demirari. Terent. S'esmerveiller fort.\Equidem te demiror Chreme, etc. Terent. Je m'esmerveille de toy.\Demirari, pro Nescire. Terent. Demiror. Je m'en esbahis bien, Je n'en scay rien. -
4 mīror
mīror ātus, ārī, dep. [mirus], to wonder, marvel, be astonished, be amazed, admire: quae causa esset, miratus quaesiit, Cs.: homo mirari visus est: Non invideo, miror magis, V.: hoc in aliis minus mirabar: signa, S.: illos homines, quod, etc.: ripas et nemus, H.: a nobis hoc dici: nasci potuisse Columbam, O.: quod adest, sunt qui mirentur: quod non rideret haruspex: miraris Si nemo praestet amorem? H.: noli mirari, si tu hoc non impetras: quod nisi esset factum, magis mirandum videretur: ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit: eius rei quae causa esset, Cs.: Quid velint flores, miraris, H.: (te) Iustitiaene prius mirer belline laborum, V.: (arbos) Miraturque novas frondes et non sua poma, V.—Fig., to regard, esteem: amici nostra mirantes: tam se ipse miratur, is in love with, Ct.* * *mirari, miratus sum V DEPbe amazed/surprised/bewildered (at); look in wonder/awe/admiration at; admire/revere; wonder; marvel at -
5 miro
mīro, āvī, āre = miror, Pompon. com. 108. Varro sat. Men. 128 u. 129. Corp. inscr. Lat. 3, 70–72 (wo überall miravi locum): Passiv, ut ab omnibus miraretur, Greg. Tur. hist. Franc. 2, 22 u. 3, 24: est mirata, Greg. Tur. de glor. conf. 15: miratus, Iuvenc. 3, 58.
-
6 miror
mīror, ātus sum, ārī, I) sich wundern, sich verwundern, a) übh., absol., tutemet mirabere, Ter.: miraretur, qui cerneret, Liv.: non sane credere Mena, mirari secum tacitus, Hor. – m. Acc. (über usw.), neglegentiam hominis, Cic. – m. in u. Abl. quemcunque in aliqua laude miramur, Apul. apol. 18. – m. de u. Abl., nec tu de homine mireris, Cypr. de idol. 8. – m. super u. Akk., mirari super haereses istas, Tert. de praescr. haer. 1. – m. folg. Acc. u. Infin., zuw. eingeleitet m. hoc, id, illud, z.B. illud īam mirari desino, hunc, cum haec nesciret, in dicendo posse tantum, Cic.: si quis forte miratur me ad accusandum descendere, Cic.: haec vos concupisse pro vestra stultitia atque intemperantia non miror; sperasse me consule assequi posse demiror, Cic.: non mirari oportet (es darf nicht auffallen) hunc ordinem ad institutam ab Servio Tullio summam non convenire, Liv. – m. folg. quod (daß), qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic.: miraris, quod tot volumina homo occupatus absolverit, Plin. ep.: u. mirari alqm (sich über jmd. wundern) mit folg. quod, illos homines sapientissimos gravissimosque miror, quod quemquam clarum hominem impurissimi voce hominis violari patiuntur, Cic. de har. resp. 46. – m. folg. Relativsatz, zuw. eingeleitet m. illud, id u. dgl., mirari licet, quae sint a medicis animadversa genera etc., man muß erstaunen über die Arten, Cic.: eius rei quae causa esset miratus, Caes.: nam illud animus meus miratur, si a me tetigit nuntius, quid remoretur, Plaut.: idque adeo miror, quomodo tam ineptum quidquam tibi venire in mentem potuerit, Ter.: sed ne miremini, quā ratione hic tantum apud istum libertus potuerit, Cic.: mirari se quapropter sui tam similis esset, Val. Max. – m. folg. indir. Fragesatz, mirabar, quid maesta deos vocares, Verg. – m. folg. si (für den Fall, daß od. wenn), tene id mirari, si patrissat filius? Plaut.: mirabar hoc si sic abiret, Ter.: quamquam miror illā superbiā atque importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic.: neque id erat mirandum, si non facile ad credendum adducebatur, Nep. – b) miror = es nimmt mich wunder, es befremdet mich, ich finde es auffallend, ich kann nicht begreifen, ich möchte gern wissen, bin neugierig zu hören, ich frage verwundert ( wie θαυμάζειν), m. folg. indir. Fragesatz, miror, quo evasurus sit apologus, Plaut.: miror, unde sit, Ter.: miror, quid abierit, Ter.: mirantes, quid rei esset, Liv., quidnam id esset, Liv.: se (er) mirari, quare iam tertium diem sic teneretur, Nep.: quo magis mireris etc., was noch mehr wundernehmen muß, -zu verwundern ist, Sen. – II) insbes., etw. od. jmd. bewundernd anstaunen, nach etw. od. jmd. mit Bewunderung hinblicken, etwas od. jmd. bewundernd verehren, puerorum formas et corpora magno opere, Cic.: signa, tabulas pictas, vasa caelata, Sall.: Graecarum artium opera, Liv.: ripas et vacuum nemus, Hor.: antiquos, Plin. ep.: artificum manus inter se operumque laborem, bewundernd untereinander vergleichen, gegeneinander halten, Verg. georg. 1, 456: se mir., sich Bewunderung zollen, in sich selbst verliebt sein, Catull. 22, 17. Mart. 13, 2, 7. – m. in u. Abl., quemcumque in aliqua laude miramur, Apul. apol. 18: m. super u. Abl., quod quidem mirari super diis immortalibus nequaquam congruerit, Apul. de deo Socr. 4. – u. (wie θαυμάζω τινός) mit Genet. der Veranlassung, iustitiaene prius mirer (te) belline laborum? Verg. Aen. 11, 126. – v. Lebl., (arbor) miratur novas frondes (sc. insitas) et non sua poma, Verg. georg. 2, 88. – / Parag. Infin. mirarier, Caecil. com. 194. Lucr. 2, 1029. – Aktive Nbf. u. Passiv s. mīro.
-
7 miror
mīror, āri, ātus sum - tr. - [st2]1 [-] s’étonner, être surpris de, voir avec étonnement. [st2]2 [-] voir avec admiration, admirer. [st2]3 [-] être épris de, se passionner pour, rechercher. - aliquid mirari: s’étonner de qqch ; admirer qqch. - miratur novas frondes, Virg.: (l'arbre) s'étonne de porter un feuillage nouveau. - mirari + prop. inf.: s’étonner que, voir avec étonnement que. - mirari quod: s’étonner que, être surpris de ce que. - mirari si: s’étonner que, être surpris de ce que. - mirari cur: se demander avec étonnement pourquoi. - mirari unde (mirari quid causae quod), Cic.: se demander comment il se fait que. - aliquem mirari: admirer qqn. - mirari aliquem justitiae, Virg.: admirer qqn à cause de sa justice. - mirantur umbrae utrumque dicere, Hor.: les ombres écoutent leurs chants avec admiration. - satis mirari non possum, unde, Cic. N. D. 1, 34, 95: je me demande toujours d'où. - miror, in illâ superbiâ et importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic. Lael. 15, 54: je serais étonné qu'avec son orgueil et son humeur acariâtre il ait pu avoir un ami. - mirari stulte sales Plautinos, Hor.: s'engouer sottement des plaisanteries de Plaute. - mirari se, Cat.: être entiché de soi, être épris de sa personne. - non de conditione mirari, Ter.: être in différent à sa condition.* * *mīror, āri, ātus sum - tr. - [st2]1 [-] s’étonner, être surpris de, voir avec étonnement. [st2]2 [-] voir avec admiration, admirer. [st2]3 [-] être épris de, se passionner pour, rechercher. - aliquid mirari: s’étonner de qqch ; admirer qqch. - miratur novas frondes, Virg.: (l'arbre) s'étonne de porter un feuillage nouveau. - mirari + prop. inf.: s’étonner que, voir avec étonnement que. - mirari quod: s’étonner que, être surpris de ce que. - mirari si: s’étonner que, être surpris de ce que. - mirari cur: se demander avec étonnement pourquoi. - mirari unde (mirari quid causae quod), Cic.: se demander comment il se fait que. - aliquem mirari: admirer qqn. - mirari aliquem justitiae, Virg.: admirer qqn à cause de sa justice. - mirantur umbrae utrumque dicere, Hor.: les ombres écoutent leurs chants avec admiration. - satis mirari non possum, unde, Cic. N. D. 1, 34, 95: je me demande toujours d'où. - miror, in illâ superbiâ et importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic. Lael. 15, 54: je serais étonné qu'avec son orgueil et son humeur acariâtre il ait pu avoir un ami. - mirari stulte sales Plautinos, Hor.: s'engouer sottement des plaisanteries de Plaute. - mirari se, Cat.: être entiché de soi, être épris de sa personne. - non de conditione mirari, Ter.: être in différent à sa condition.* * *Miror, miraris, miratus sum, mirari. Virgil. S'esmerveiller, et s'esbahir de quelque chose.\Mirari aliquem. Cic. L'avoir en admiration et estime, L'admirer.\Se ipse miratur. Catull. Il se plait, et se repute grand, Il est glorieux.\Mirari, Imiter. Virgil. \ - primis et te miretur ab annis. Qu'il t'ensuyve.\Miror vnde sit. Terent. Je ne scay dont il est.\Mirari se. Mart. S'estimer et priser, Estre glorieux.\Miraretur quis, quum cerneret, etc. Liu. On s'emerveilleroit.\Mirabar, hoc si sic abiret. Terent. Je m'esmerveilloye bien si, etc. -
8 miro
mīro, āvī, āre = miror, Pompon. com. 108. Varro sat. Men. 128 u. 129. Corp. inscr. Lat. 3, 70-72 (wo überall miravi locum): Passiv, ut ab omnibus miraretur, Greg. Tur. hist. Franc. 2, 22 u. 3, 24: est mirata, Greg. Tur. de glor. conf. 15: miratus, Iuvenc. 3, 58. -
9 miror
mīror, ātus sum, ārī, I) sich wundern, sich verwundern, a) übh., absol., tutemet mirabere, Ter.: miraretur, qui cerneret, Liv.: non sane credere Mena, mirari secum tacitus, Hor. – m. Acc. (über usw.), neglegentiam hominis, Cic. – m. in u. Abl. quemcunque in aliqua laude miramur, Apul. apol. 18. – m. de u. Abl., nec tu de homine mireris, Cypr. de idol. 8. – m. super u. Akk., mirari super haereses istas, Tert. de praescr. haer. 1. – m. folg. Acc. u. Infin., zuw. eingeleitet m. hoc, id, illud, z.B. illud īam mirari desino, hunc, cum haec nesciret, in dicendo posse tantum, Cic.: si quis forte miratur me ad accusandum descendere, Cic.: haec vos concupisse pro vestra stultitia atque intemperantia non miror; sperasse me consule assequi posse demiror, Cic.: non mirari oportet (es darf nicht auffallen) hunc ordinem ad institutam ab Servio Tullio summam non convenire, Liv. – m. folg. quod (daß), qui mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset, Cic.: miraris, quod tot volumina homo occupatus absolverit, Plin. ep.: u. mirari alqm (sich über jmd. wundern) mit folg. quod, illos homines sapientissimos gravissimosque miror, quod quemquam clarum hominem impurissimi voce hominis violari patiuntur, Cic. de har. resp. 46. – m. folg. Relativsatz, zuw. eingeleitet m. illud, id u. dgl., mirari licet, quae sint a medicis animadversa genera————etc., man muß erstaunen über die Arten, Cic.: eius rei quae causa esset miratus, Caes.: nam illud animus meus miratur, si a me tetigit nuntius, quid remoretur, Plaut.: idque adeo miror, quomodo tam ineptum quidquam tibi venire in mentem potuerit, Ter.: sed ne miremini, quā ratione hic tantum apud istum libertus potuerit, Cic.: mirari se quapropter sui tam similis esset, Val. Max. – m. folg. indir. Fragesatz, mirabar, quid maesta deos vocares, Verg. – m. folg. si (für den Fall, daß od. wenn), tene id mirari, si patrissat filius? Plaut.: mirabar hoc si sic abiret, Ter.: quamquam miror illā superbiā atque importunitate si quemquam amicum habere potuit, Cic.: neque id erat mirandum, si non facile ad credendum adducebatur, Nep. – b) miror = es nimmt mich wunder, es befremdet mich, ich finde es auffallend, ich kann nicht begreifen, ich möchte gern wissen, bin neugierig zu hören, ich frage verwundert ( wie θαυμάζειν), m. folg. indir. Fragesatz, miror, quo evasurus sit apologus, Plaut.: miror, unde sit, Ter.: miror, quid abierit, Ter.: mirantes, quid rei esset, Liv., quidnam id esset, Liv.: se (er) mirari, quare iam tertium diem sic teneretur, Nep.: quo magis mireris etc., was noch mehr wundernehmen muß, -zu verwundern ist, Sen. – II) insbes., etw. od. jmd. bewundernd anstaunen, nach etw. od. jmd. mit Bewunderung hinblicken, etwas od. jmd. bewundernd verehren, puerorum formas et————corpora magno opere, Cic.: signa, tabulas pictas, vasa caelata, Sall.: Graecarum artium opera, Liv.: ripas et vacuum nemus, Hor.: antiquos, Plin. ep.: artificum manus inter se operumque laborem, bewundernd untereinander vergleichen, gegeneinander halten, Verg. georg. 1, 456: se mir., sich Bewunderung zollen, in sich selbst verliebt sein, Catull. 22, 17. Mart. 13, 2, 7. – m. in u. Abl., quemcumque in aliqua laude miramur, Apul. apol. 18: m. super u. Abl., quod quidem mirari super diis immortalibus nequaquam congruerit, Apul. de deo Socr. 4. – u. (wie θαυμάζω τινός) mit Genet. der Veranlassung, iustitiaene prius mirer (te) belline laborum? Verg. Aen. 11, 126. – v. Lebl., (arbor) miratur novas frondes (sc. insitas) et non sua poma, Verg. georg. 2, 88. – ⇒ Parag. Infin. mirarier, Caecil. com. 194. Lucr. 2, 1029. – Aktive Nbf. u. Passiv s. miro. -
10 miro
mirare, miravi, miratus Vbe amazed/surprised/bewildered (at); look in wonder/awe/admiration at; admire/revere; wonder; marvel at -
11 admiratio
admīrātĭo, ōnis, f. [admiror].I.An admiring, admiration.—Absol.:II.tua divina virtus admirationis plus habet quam gloriae,
Cic. Marcell. 26:qui (plausus) non numquam ipsa admiratione compressus est,
id. Deiot. 34:perspicua admiratione declaratur,
id. Balb. 2; id. Off. 2, 10, 36.— More freq. with gen. of object:copiose sapienterque dicentis,
Cic. Off. 2, 14:si quid fuit in isto studio admirationis,
id. Mur. 25:admiratione afficiuntur ii,
id. ib. 2, 10:admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus,
id. N. D. 2, 48, 124 al.:cuivis inicere admirationem sui,
Nep. Iph. 3:hominis admiratio,
Cic. Arch. 4:admiratio viri,
Liv. 9, 8; so id. 7, 34; Suet. Ner. 52 al.:in magna admiratione esse,
to be greatly admired, Plin. 36, 5, 10, § 32.—In plur.:haec sunt, quae admirationes in bonis oratoribus efficiunt,
Cic. de Or. 1, 33; so id. Brut. 84, 290; Vitr. 7, 13.—Wonder, surprise, astonishment (cf.:admiror, admirabilis): hoc mihi maximam admirationem movet,
Cic. Phil. 10, 2; so,habere,
id. Fam. 5, 12, 18:divitiarum,
id. Off. 2, 20; id. de Or. 2, 62; id. Or. 3 al.:admiratio ancipitis sententiae,
Liv. 21, 3:non sine admiratione,
Suet. Calig. 19; so Plin. 7, 12, 10, § 56; 16, 26, 44, § 107:ut admirationem faciam populo,
Vulg. Isa. 29, 14:miratus sum illam admiratione magna,
ib. Apoc. 17, 6.—Also with quod:(Decium) admiratio incessit, quod nec pugnam inirent, etc.,
Liv. 7, 34, 12. -
12 emiror
ē-mīror, āri, v. dep. a. (qs. ex intimo animo demiror), to wonder greatly at (very rare):aequora,
Hor. C. 1, 5, 8 Orell. N. cr.; so App. M. 4, p. 274 Oud. N. cr. (al. miratus); Placid. p. 251 Munck. -
13 miro
mīro, āre, 1, v. a., to wonder (ante-class. collat. form of miror): quid miras? Varr. ap. Non. 480, 30:2.aut ambos mira aut noli mirare de eodem,
id. ib. 32:si studium mirabis,
Pompon. ib. 474, 25 (Com. Rel. v. 108 Rib.).— -
14 miror
mīror, ātus, 1 ( act. collat. form, v. miro), v. dep. a. and n. [Sanscr. smi, smile; Gr. meidaô; cf.: mirus, nimīrum], to wonder or marvel at, to be astonished or amazed at a thing; to admire; constr. with acc., acc. with inf., with quod, si, quā ratione, quid, unde, etc., with de, and poet.; in Greek constr. also aliquem alicujus rei (class.).(α).With acc.:(β).neglegentiam hominis,
Cic. Att. 10, 5, 59:illud jam mirari desino, quod ante mirabar,
id. de Or. 2, 14, 59:signa, tabulas pictas, vasa caelata,
Sall. C. 11, 6:praemia,
Verg. G. 3, 49:patrem,
to honor admiringly, Stat. S. 5, 2, 75:alia digna miratu,
of admiring wonder, Sen. Ep. 94, 56:mirari se,
to admire one's self, be in love with one's self, be vain, Cat. 22, 17.—With object-clause:(γ).si quis forte miratur, me ad accusandum descendere,
Cic. Div. in Caecil. 1, 1.—With quod:(δ).mirari se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset,
Cic. Div. 2, 24, 51.—With si:(ε).idne tu miraris, si patrissat filius?
Plaut. Ps. 1, 5, 27: miror si, I should wonder, be surprised, if:miror, in illā superbiā et importunitate si quemquam amicum habere potuit,
Cic. Lael. 15, 54.—With rel.-clause:(ζ).ne miremini, quā ratione hic tantum potuerit,
Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134:ejus rei quae causa esset miratus,
Caes. B. G. 1, 32:miror, quid ex Piraeo abierit,
Ter. Eun. 2, 2, 59:satis mirari non possum, unde, etc.,
Cic. N. D. 1, 34, 95:si quis antea mirabatur, quid esset, quod, etc.,
id. Sest. 1.—With de:(η).de singulari impudentiā,
Cic. Verr. 2, 1, 2, § 6.—With cum: ne quis miretur, cum tam clare tonuerit, Pompon. ap. Non. 473, 3 (Com. Rel. v. 4 Rib.).—(θ).Poet. in Greek constr. (thaumazô tina tinos), aliquem alicujus rei:II.(te) justitiaene prius mirer belline laborum,
Verg. A. 11, 126.—Trop.A.To have a regard for:B.familiaritates... amantium nos amicorum et nostra mirantium,
Cic. Off. 2, 8, 30.—Of inanim. subjects ( poet.):(arbos) miraturque novas frondes et non sua poma,
Verg. G. 2, 82.—Hence, mīran-dus, a, um, P. a., wonderful, strange, singular (class.):in mirandam altitudinem depressum,
Cic. Verr. 2, 5, 27, § 68:mirandum in modum,
in a wonderful manner, id. Att. 9, 7, 3:cliens,
Juv. 10, 161:fides,
Stat. S. 1, 3, 20.— Neutr. absol.: mirandum est, unde, etc., the wonder is, etc., Juv. 10, 32.
См. также в других словарях:
Montmirat — 43° 54′ 06″ N 4° 06′ 15″ E / 43.9016666667, 4.10416666667 … Wikipédia en Français
Latin conjugation — Conjugation is the creation of derived forms of a verb from its basic forms or principal parts. It may be affected by person, number, gender, tense, mood, voice or other language specific factors. When, for example, we use a verb to function as… … Wikipedia
Acacians — The Acacians, also known as the Homoeans, were an Arian sect which first emerged into distinctness as an ecclesiastical party some time before the convocation of the joint synods of Ariminum (Rimini) and Seleucia Isauria in 359. The sect owed its … Wikipedia
Sommelier — Un sommelier est une personne ayant des compétences en dégustation du vin, œnologie et en accords « mets et vins » (et autres boissons) conseillant le plus souvent les clients des restaurants, mais pouvant exercer dans des… … Wikipédia en Français
Dysmas, S. — S. Dysmas, (25. März), eine andere Schreibweise des Namens des guten Räubers, der mit Christo gekreuzigt wurde. S. S. Dismas. Ende des ersten Bandes. 1 Papst Cölestin I. schrieb an die Synode: Sancimus et monemus sanctam Synodum, ut praedictum… … Vollständiges Heiligen-Lexikon
The Acacians — The Acacians † Catholic Encyclopedia ► The Acacians Known also as the HOMOEANS, an Arian ( see Arianism ) sect which first emerged into distinctness as an ecclesiastical party some time before the convocation of the joint Synods of… … Catholic encyclopedia
Witwe von Ephesus — Die Witwe von Ephesus ist eine antike Erzählung, deren Stoff in der Weltliteratur oft aufgegriffen wurde. Aus dem Altertum überliefert sind die Fassungen des Petronius, der diese Geschichte in den Roman Satyricon (Kapitel 111, 112[1])… … Deutsch Wikipedia
ABBATES — etiam dicti in Ecclesiâ Romanâ ii, quos Curatos primarios, Gall. Curez Primitifs, appellant. Ex veterib. enim instrumentis ait Car. du Fresne constare, Parochiales omnes Ecclesias et civitatis et dioecesis habuisse Ministrum unum maximum, alterum … Hofmann J. Lexicon universale
ADELBERTUS — I. ADELBERTUS Babembergae Regulus, ab Attone Moguntiae Episcopo, ultra fidem datam, inique traditur Ludovico regi gosti suo capitali. II. ADELBERTUS Dux Alsatiae, fil. Ethiconis seu Athici, (qui Ducatum hune, a Theodorico Rege nactus, Ehenhemii… … Hofmann J. Lexicon universale
ANNIBAL — I. ANNIBAL Carthaginensium Dux, Amilcaris fil. quem adhuc impuberem iureiurandô ante aras pater astrinxisle fertur, ut quam primum per aetatem liceret, arma contra Romanos sumeret. Sil. Ital. l. 1. v. 104. Olli permulcens genitor caput, oscula… … Hofmann J. Lexicon universale
ANTIOCHUS — I. ANTIOCHUS Alexandrinus, de Poetis egit, qui in media Comoedia perstringuntur. Athenaeus. l. 11. c. 9. II. ANTIOCHUS Ascalonita, ex Academia vetere, dicendi peritissimus, Luculli, Ciceronis, et Bruti praeceptor. Strabo l. 16. Plut in Lucullo,… … Hofmann J. Lexicon universale