-
121 irriguus
irriguus, a, um (irrigo), I) aktiv = bewässernd, fons, Verg.: aqua, Tibull. u. Ov. – poet. übtr., ignis, das aus der Erde hervorfließende Feuer, die Lava, Auct. Aetn.: carmen, die von der Wasserorgel hervorgebrachten Töne, Auct. Aetn.: somnus, gleichs. rieselnder (= die Glieder wie Tau erfrischender), Pers. – Plur. neutr. subst., irrigua aquarum, sumpfige Stellen, Plin. 5, 23. – II) passiv = bewässert, hortus, Hor.: pratum, Prop.: irriguae perennibus aquis valles, Sen.: regio irrigua fontibus, Salv.: corpus irriguum mero, Hor.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > irriguus
-
122 madeo
madeo, uī, ēre (altind. mádati, ist trunken, griech. μαδάω), naß sein, ganz feucht sein, triefen, 1) eig.: A) im allg.: parietes vino madebant, Cic.: terra madet sanguine, ist getränkt von Blut, Verg.: Syene madet, ist beregnet, Mart.: Persae madent unguento, Plin.: madent unguento cani, Sen. rhet.: u. so cum madent capilli, von Salben triefen, Mart. – dah. madēns, naß, feucht, benetzt, Cic.: limosum et madens solum, Colum.: oculi, tränenfeuchte, Apul.: campi, sumpfige, Tac.: auster, regnerischer, Sen.: so auch bruma, Mart.: deus, Neptun, Stat.: sudor, fließender, Lucr. – B) insbes., 1) schmelzen, v. Schnee, nix sole madens, Ov. her. 13, 52. – 2) naß-, begossen sein = betrunken sein, madide (w. s.). Plaut.: vino, Plaut. u. Sen.: mero, Tibull.: absol., Plaut. u. Tibull.: madens (wie βεβρεγμένος), betrunken, Sen. u. Suet. – 3) von Schweiß triefen, madeo metu, ich triefe von Angstschweiß, Plaut. most. 395. – 4) prägn., weich-, mürbe sein = weich-, gar gekocht sein, Plaut. u. Verg. – II) übtr., voll sein von etw., Überfluß haben an etw., Caecubae vites in Pontinis paludibus madent, Plin.: pocula madent Baccho, Tibull.: sermonibus madet Socraticis, ist vertraut mit usw., Hor.: cuius Cecropiā pectora voce madent, der griech. Sprache vollkommen mächtig, Mart.: arte madent simulacra, Lucr.: dah. madēns, voll, iure madens, vollkommen————mächtig, -kundig, Mart.: vitiis, Gell. -
123 mancipo
mancipo u. mancupo, āvī, ātum, āre (manus. u. capio), mit der Hand ergreifen od. ergreifen lassen, I) im allg. = fangen, alcem, Solin. 20, 7. – II) insbes., als jurist. t. t., förmlich zum Eigentume übergeben od. überlassen, zu eigen geben, alienos, verkaufen, Plaut.: agrum actori, durch einen Scheinkauf, Plin.: servos actori publico, Tac.: quaedam mancipat usus, Hor. – übtr., corpus mero et stupro, Apul.: saginae mancipatus, Tac.: vitiis mancipatus, Lact.: et scient singuli, cui debeant oneri mancipari, Vulg. num. 4, 27. -
124 meridies
merīdiēs, ēī, m. ( aus *medīdiē, Lokativ von medius dies), der Mittag, I) eig.: 1) im allg. = die Mittagszeit, Cic. u.a.: meridie, zur Mittagszeit, Suet.: post meridiem, nachmittags, Cael. in Cic. ep. u. Plin. ep.: diem diffindere insiticio somno meridie, Mittagsruhe halten, Varro: mero meridie (am hellen M.) si dixerit illi tenebras esse, credet, Petron. 37, 5. – 2) prägn., der Mittag = die Mittagsgegend, die Südgegend, der Süden, Asia iacet ad meridiem et austrum, Europa ad septemtriones et aquilonem, Varro LL.: inflectens sol cursum tum ad septemtriones, tum ad meridiem, Cic.: a meridie Aegyptus obiacet, ab occasu Phoenices, Tac. – II) übtr., die Mitte der Zeit, noctis, Varro sat. Men. 269: v. Mittag des Lebens, Non. 451, 14. – ⇒ meridies als fem., Amm. 26, 1, 9.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > meridies
-
125 mons
mōns, montis, m. (Wz. *men, zu mentum, emineo, promineo), der Berg, das Gebirge, I) eig. u. meton.: A) eig.: dorsum montis, Curt.: vertex montis, Curt.: mons impendens, Cic.: altissimus, Caes.: mons ex sale mero, Gell.: mons secundae magnitudinis, Curt.: mons angustus et aequali dorso continuus, Tac.: floridi et inculti montes, Varro: montes vestiti atque silvestres, Cic.: montes frondosi, Varro u. Verg.: montes circumiecti, Sen. – sub monte positum esse, Curt. – mons Iura, der Gebirgszug des Jura, das Jura-Gebirge, Caes.: u. so mons Cevenna, Caes.: Apenninus mons od. mons Apenninus, Mela u. Inscr. – Ggstz. terrae motus defert montes, subrigit plana, Sen.: montes clivique, Ggstz. umida et plana loca, Colum. – ascendere montem, Caes., verticem montis, Curt.: praeruptos conscendere montes, Catull. – Sprichw., parturiunt montes, nascetur ridiculus mus, v. großen Versprechungen bei geringer Leistung, Hor. de art poët. 139. – B) meton.: a) Berggestein, Felsgestein, Fels, improbus, Verg.: montes Graii, griechischer Marmor, Stat. – b) montes = Bergtiere, wilde Tiere, Claud. cons. Mall. Theod. 310. – II) übtr., von berghoch aufgehäuften-, sich erhebenden Dingen, ein Berg, Massen (vgl. Gronov. lectt. Plaut. p. 143 sq. Lorenz Plaut. most. 339), mons u. montes aquarum, Verg. u. Ov.: mons nivium, Lampr.: montes argenti,————Plaut., frumenti, Plaut.: Tusculanus, ein hohes, prächtiges Gebäude in od. bei Tuskulum, Plin.: stabant acervi montium similes, die Leichenhaufen waren berghoch aufgetürmt, Aur. Vict. epit. 42, 14. – v. Abstr. (vgl. Taubmann Plaut. Epid. 1, 1, 78. Brix Plaut. Men. 990), mali maeroris mons maximus, Plaut.: montes mali ardentes, Plaut.: montes tempestatis, Lucil. fr.: in te irruunt montes mali, Plaut.: montes belli fabricatus est, Cornif. rhet. – Sprichw., montes auri polliceri, goldene Berge versprechen, Ter. Phorm. 68: dafür magnos promittere montes, Pers. 3, 65: maria montesque polliceri, Sall. Cat. 23, 3. -
126 nimius
nimius, a, um (nimis), das Maß überschreitend, übermäßig, zu groß, zu viel (Ggstz. modicus, parcus), I) adi.: A) eig.: 1) im allg.: a) v. Lebl.: celeritas, Cic.: imber, Ov.: sol, Ov.: vitem coërcet, ne nimia fundatur, Cic.: non est nimium m. folg. Acc. u. Infin., Cato r. r. 57, 2. – b) v. Pers., in etw. das Maß überschreitend, unmäßig, nimius mero, der des Guten im Wein zu viel getan, tüchtig angetrunken, Hor.: bes. zu weit gehend, maßlos, sich überhebend (s. Heräus Tac. hist. 4, 23, 13), nimius est, multus est, Aurel. bei Vopisc. Aurel.: nimius in honoribus decernendis, Cic.: corrigendis moribus, Aur. Vict.: rebus secundis nimii, Tac.: nimii verbis, in ihren Reden ohne Maß, Tac.: mit folg. Genet., animi, Sall. fr., Liv. u. Sen.: imperii, Liv.: sermonis, Tac.: pugnae, Liv. – 2) prägn., zu groß, zu mächtig, zu gewaltig, Pompeium nimium iam liberae rei publicae, Vell.: (legio) consularibus nimia, Tac.: soles frangebat nimios pecori, Sil. – B) übtr., über die Maßen groß, über die Maßen viel, sehr groß, sehr viel, homo nimiā pulchritudine, Plaut.: nimia mira, Plaut.: amomum, Mart. – bes. nimium quantum, es ist außerordentlich, wie viel od. wie sehr = gar sehr viel, gar sehr, sales in dicendo nimium quantum valent, Cic.: poscebat nimium quantum, Gell.: ebenso nimium quanto, Gell., nimium quam, Plaut.: nimio opere, gar————sehr, Cic. – II) subst., nimium, das Zuviel (Ggstz. parum), pro Cluentii voluntate nimium, pro rei publicae dignitate parum, pro vestra diligentia satis dixisse videor, Cic.: indecorum est omne nimium, Quint.: mit folg. Genet., boni, ein zu hoher Grad des Glückes, Enn.: regni, zu viel Herrschaft, Ov.: auri, Plin.: et numquam nimium hostium fore, Liv. – III) A) nimiō (Abl.), 1) eig., zu sehr, bes. neben Compar., nimio plus diligo, mehr als zu sehr, gar zu sehr, Anton, in Cic. ep.: nimio plus doleo, Hor.: nimio plus est, mehr als zu viel, Ov. – 2) übtr., gar sehr, überaus, nimio magnus, Plaut.: nimio mavolo, will viel lieber, Plaut.: nimio (= multo) melius, Plaut.: nimio celerius, Plaut. – B) nimium (Acc.), 1) eig., zu sehr, nim. diu, zu lange, Cic.: nim. familiariter, Cic.: nim. diligenter, Cic.: nim. multi, Cic.: nim. felix, Cic.: leges nim. accommodatae Antiocho, Liv.: paulo nim. redundare, ein wenig zu viel, Cic.: non nim. probo, nicht zu sehr, nicht eben sehr, Cic.: nimium meminisse (Ggstz. oblivisci), Tac. hist. 2, 48 extr. u. (Ggstz. parum meminisse) Plin. ep. 3, 14, 1: o nimium nimiumque oblite tuorum, Ov. her. 1, 41. – 2) übtr., gar sehr, überaus, nim. novum verbum, ganz neues, Varro LL.: Philotimus homo fortis ac nimium optimas, Cic. ad Att. 9, 7, 6: o fortunatus nimium, Verg.: videre nimium vellem, Ter.: sed idem benefactum quo in loco ponas, nimium interest, Cato fr. -
127 pavimentum
pavīmentum, ī, n. (pavio), der aus Steinchen, Erde od. Kalk geschlagene Estrich, Estrichboden, p. facere, Varro, Cic. u.a.: mero tingere p., Hor.: Plur. b. Auct. b. Alex., Plin. u.a. – ⇒ pavĭmentum gemessen Epithal. Laurent. et Mar. 96 (Poët. Lat. min. ed. Wernsdorf. tom. 4. p. 495). – Synk. Form paumentum, Iulian. exc. ex comm. in Donat. 324, 10 K.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pavimentum
-
128 pervigilo
per-vigilo, āvī, ātum, āre, durchwachen, wachend zubringen, wach bleiben, a) die Nachtzeit, noctem, Cic.: noctes totas, Plaut.: continuas has tres noctes pessume, Plaut.: nox pervigilata in mero, Ov. – absol., in armis, Liv.: ad ignes, Verg.: perv. Veneri, der Venus bei Nacht ein Opfer bringen, Plaut. Curc. 181. – b) die Tageszeit, quam vellem tecum longas requiescere noctes et tecum longos pervigilare dies, Tibull. 3, 6, 53 sq.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pervigilo
См. также в других словарях:
Mero — may refer to: Animals Patagonian toothfish or Mero Mero, a member of the Epinephelus genus of fishes Businesses MERO ČR, operator of the Czech part of the Druzhba pipeline Mero Air Mero Schmidlin Entertainment Film Kohi Mero Mero Euta Saathi Cha… … Wikipedia
MERO — TSK International GmbH Co. KG Unternehmensform GmbH Co. KG Gründung Oktober 2004 … Deutsch Wikipedia
Mero — TSK International GmbH Co. KG Rechtsform GmbH Co. KG Gründung 1928 Sitz … Deutsch Wikipedia
méro- — ♦ Élément, du gr. meros « partie ». ⇒aussi méristème. mère, mérie, méro . éléments, du grec meros, partie . méro V. mère. I. ⇒MÉRO 1, élém. formant … Encyclopédie Universelle
Mero — Méro Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Personnalités Carlos Méro : écrivain brésilien Honoré Méro : poète français Ernani Méro : historien, compositeur, poète et journaliste … Wikipédia en Français
mero — mero, ra adjetivo 1. (antepuesto) Que no está mezclado o acompañado de otra cosa: Pinto por el mero placer de pintar. Ha sido un mero capricho, nada más que eso, de verdad. Sinónimo: puro, simple. 2. Origen: América Central, México. Propio, mismo … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
Mero — Me ro, n. [Sp.; cf. Pg. mero.] Any of several large groupers of warm seas, esp. the guasa ({Epinephelus guaza}), the red grouper ({Epinephelus morio}), the black grouper ({Epinephelus nigritas}), distinguished as … The Collaborative International Dictionary of English
mero — MERÍE elem. parte, diviziune . (< fr. méro , mérie, cf. gr. meros) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa: MDN … Dicționar Român
mero... — mero... [zu griechisch méros »Teil«], vor Vokalen meist verkürzt zu mer..., Wortbildungselement mit der Bedeutung: Teil, teilweise, Teilung (v. a. Zellteilung), z. B. Merogonie, Meranthium; in der gleichen Bedeutung auch als letzter… … Universal-Lexikon
MERO — cognomentum Tiberii Neronis, per iocum, quod vinosior esset … Hofmann J. Lexicon universale
-mero — [dal gr. merḗs, der. di méros parte ]. Secondo elemento, atono, di molte parole composte (come isomero, polimero, ecc.), che significa in genere parte, formato di parti e sim … Enciclopedia Italiana