-
1 luscus
luscus, a, um, I) mit verschlossenem Auge, ein Auge zudrückend, blinzelnd, schielend, beim Zielen, statua lusca, Iuven. 7, 128. – II) einäugig, Cic. de or. 2, 246. Sen. ep. 66, 5. Lact. de opif. dei 9, 4. Mart. 2, 33, 3; 4, 65, 2; 8, 9, 2 (Ggstz. caecus) u.a.: dux, v. Hannibal, Iuven. 10, 158: subst., luscī, ōrum, m., die Einäugigen, Iuven. 10, 228. Firm. math. 7, 7. – III) blödsichtig, halbblind, Mart. 9, 37, 10.
-
2 luscus
luscus, a, um, I) mit verschlossenem Auge, ein Auge zudrückend, blinzelnd, schielend, beim Zielen, statua lusca, Iuven. 7, 128. – II) einäugig, Cic. de or. 2, 246. Sen. ep. 66, 5. Lact. de opif. dei 9, 4. Mart. 2, 33, 3; 4, 65, 2; 8, 9, 2 (Ggstz. caecus) u.a.: dux, v. Hannibal, Iuven. 10, 158: subst., luscī, ōrum, m., die Einäugigen, Iuven. 10, 228. Firm. math. 7, 7. – III) blödsichtig, halbblind, Mart. 9, 37, 10. -
3 Aufidius
Aufidius, a, um, Name eines römischen Geschlechts, aus dem am bekanntesten: Cn. Aufidius, Volkstribun 114 v. Chr., Prätor 108 v. Chr., obgleich im hohen Alter blind, dennoch tätig im Staate u. in der Wissenschaft, Verfasser einer römischen Geschichte in griech. Sprache, Cic. Tusc. 5, 112. Cic. de fin. 5, 54. Da er kinderlos war (Cic. fragm. p. 490 ed. Orell.), adoptierte er den Cn. Aufidius Orestes (Aurelianus), Cic. de dom. 35, der 71 v. Chr. Konsul war, Cic. Planc. 52; de off. 2, 58. – M. Aufidius Lurco, Volkstribun 61 v. Chr., wahrsch. identisch mit dem Auf., der als Zeuge gegen Flaccus auftrat, Cic. Flacc. 10, u. mit dem Großvater der Livia, Suet. Cal. 23, führte zuerst das Mästen von Pfauen ein, Varr. r. r. 3, 6, 1. Plin. 10, 45. – T. Aufidius, ein röm. Redner, Cic. Brut. 179. – Sex. Aufidius, ein röm. Ritter, Cic. ep. 12, 26 sq. – Aufidius Luscus, ein berüchtigter Schlemmer, Hor. sat. 1, 5, 34 u. 2, 4, 24. – Aufidius Bassus, ein römischer Geschichtschreiber unter Augustus u. Tiberius, Verfasser einer Geschichte der röm. Bürgerkriege, sowie einer Geschichte der röm. Kriege in Germanien, die Plinius der Altere fortsetzte, s. die Auslegg. zu Tac. dial. 23, 3. Sen. ep. 30 in. Plin. ep. 3, 5, 6. Quint. 10, 1, 103. – Dav. Aufidiānus, a, um, aufidianisch, des (Sex.) Aufidius, nomen, Cic. ep. 16, 19.
-
4 debilis
dēbilis, e, Adi. m. Compar. (urspr. dehibilis, aus de u. habilis), ungelenk durch Schwächung, Lähmung oder Verstümmelung, geschwächt, entnervt, entkräftet (invalid), schwächlich, gebrechlich, gelähmt, verkrüppelt (Ggstz. integer, firmus, validus), I) eig.: a) v. Gliedern des Körpers, v. Körper u. v. leb. Wesen selbst: crus, Suet.: lingua, Mart.: manus, Ov.: membra, Sen.: pennae (Amoris), Ov.: corpus (Ggstz. corpus firmum), Cic.; u. (im Bilde) corpus rei publicae, Cic. – pater, Sen. rhet.: Burrus, Tac.: familia (Sklaven) debilis, caeca, manca, Sen. rhet.: senex d., imbecillus senex aut d., Cic.: Q. Scaevola confectus senectute, praepeditus morbo, mancus et omnibus membris captus ac debilis, Cic.: claudi ac debiles equi, Liv.: canterii debiles, Apul.: pueri pusilli numquam debiles fient, si etc., Cato: turn etiam illum debilem factum, Cic.: liberos, si debiles monstrosique editi sunt, mergimus, Sen. – m. Abl. wodurch? membra metu debilia sunt, Ter.: plurimis stipendiis d. miles, Plin.: mustela annis et senectā d., Phaedr. – m. Abl. woran? ille umero, hic lumbis, hic coxā d., Iuven.: hic fuit d. pedibus manibusque articulorum dolore, Aur. Vict.: amisso filio debilis pedibus factus, Liv. epit.: debilem facito manu, debilem pede, coxā, Maecen. bei Sen. – m. ad (zu, für) u. Akk., ad mandata claudus, caecus, debilis, Plaut. merc. 630: exercitus ille ad ea, quae sequebantur, discrimina haud dubie debilior (zu entnervt) futurus fuit, si hostem habuisset, Curt. 3, 1 (6), 39. – Subst., dēbilis, is, m., der Gebrechliche, der Krüppel, debilis aut luscus (Ggstz. integer omnibus membris et illaesus), Sen.: delicati et formosi debiles (Verschnittene), Sen. rhet.: aegri ac debiles, Lact.: integris debiles implicabantur, Curt.: debilibus integritatem reddere, Lact. – b) v. a. Ggstdn.: ferrum, kraftloses, Verg.: umbra, haltloses, nichtiges Schattenbild, Ov.: debile carpit iter (poet. st. debilis carpit iter), Stat. – II) übtr., geschwächt, schwach, gelähmt, haltlos, equites Romani, quorum vires erant debiles, Cic.: mancam ac debilem praeturam futuram suam, Cic.: ita est utraque res sine altera debilis (einseitig, ein Stückwerk), Cic.: u. so manus, sine quibus trunca esset actio ac debilis, Quint.: u. tamen sine rerum naturae cognitione trunca ac debilis medicina esset, Cels.: ut teneat vetitos inscitia debilis actus, Pers. – v. Pers., tum, cum illum (Catilinam) exterminari volebam... eos qui restitissent infirmos sine illo ac debiles (ohnmächtig u. in ihren Unternehmungen gelähmt) fore putabam, Cic. – m. Abl. woran? qui hāc parte animi (= memoriā) tam debilis esset, ut ne in scripto quidem meminisset, quid paulo ante posuisset, Cic.: Claudius Sanctus dirus ore, ingenio debilior (noch mehr verwahrlost), Tac. – / Superl. debilissimus, Not. Tir. 7, 67b.
-
5 dodrans
dōdrāns, tis, m. (dē u. quadrāns; wobei 1/4 des As fehlt, also) drei Viertel od. neun Zwölftel (unciae) des röm. as (zwölfteiligen Ganzen), I) im allg.: aedificii reliquus d., Cic.: heres ex dodrante, Suet.: solvere dodrantem (drei Viertel seiner Schuld) nuper tibi, Quinte, volebat lippus Hylas, luscus vult dare dimidium, Mart. – II) insbes.: a) als Flächenmaß = drei Viertel eines Morgen Landes, Liv., Col. u.a. – b) als Längenmaß = drei Viertel Fuß, eine Spanne, neun Zoll, quinque pedes et dodrans, Suet.: ut (crassitudines graduum) neque crassiores dextante neque tenuiores dodrante sint collocatae, Vitr. – c) als Zeitmaß = drei Viertel einer Stunde, dodrantes horarum, Plin. 18, 118: dodrantes semunciae, 471/2 Minuten, Plin. 2, 58. – / Nbf. a) dōdrās, Metrol. scriptt. p. 87, 16 Hultsch. – b) dōdrān (indecl.), ibid. p. 130. no. 32.
-
6 elusco
ē-lusco, āre (ex u. luscus), einäugig machen, ICt.
-
7 illaesus
illaesus, a, um (in u. laedo), unverletzt, unangefochten, v. Pers., Tibull., Ov., Sen. u.a.: integer omnibus membris et illaesus (Ggstz. debilis aut luscus), Sen.: Calvia Crispinilla apud Galbam Othonem Vitellium illaesa, Tac.: corpus inventum integrum, illaesum, Plin. ep.: übtr., habere illaesam famam, Augustin.
-
8 luscinius [2]
2. luscinius, a, um (luscus), geblendet, einäugig (durch Gewalttätigkeit), Lampr. Comm. 10, 6.
-
9 luscinus
luscinus, a, um (v. luscus), geblendet, einäugig (durch Gewalttat), Plin. 11, 150.
-
10 lusciosus
lusciōsus, a, um (luscus), der nicht gut in der Dämmerung, gar nicht bei Nacht sehen kann, blödsichtig bei Nacht, Plin. 28, 170 u. 29, 123. – dafür luscitiosus, Plaut. mil. 322. Varro sat. Men. 29 B. Varro b. Non. 135, 13. Gell. 4, 2, 11. Vgl. Fulg. serm. ant. 13. p. 116, 1 H. Isid. orig. 10, 163. Gloss. V, 506, 56. – Nbf. nuscitiosus, Ateius b. Fest. 173 (a), 21.
-
11 luscitio
-
12 satura
satura, ae, f. (sc. lanx), I) eine Fruchtschüssel, mit allerlei Früchten angefüllt, wie man sie den Göttern jährlich darbrachte, Diom. 485 sq. Acro Hor. sat. 1, 1 in. – II) übtr., was aus Mancherlei besteht, ein Allerlei, ein Gemengsel, es sei ein Gericht, Varro bei Diom. 486, 7 sq. Fest. 314 (b), 25; oder ein Gesetz (Verordnung), das mehrere Dinge in sich begreift u. verordnet, Fest. 314 (b), 26; vgl. Persii vita p. 241 Jahn: dah. per saturam, bunt durcheinander = ohne Rücksicht auf die ordnungsmäßige Form, gegen die gewöhnliche Ordnung od. Weise, regellos, planlos (franz. pêle-méle, engl. pell-mell), quasi per saturam sententias exquirere, Sall. Iug. 29, 5 (vgl. per saturam aedilem factum, Lucil. 48): imperium quod plebes per saturam dederit, T. Ann. Luscus bei Fest. 314 (b), 32: in libris historiarum per saturam refert (berichtet), Lact. 1, 21, 13: tamquam per saturam subito cubiculariis suffragantibus (ihre Entscheidung abgaben), Amm. 16, 6, 3: separata igitur utraque dicam; neque enim quasi per saturam confundenda sunt tanta beneficia, Eumen. grat. act. 11, 1: imperfecta Latinorum libertas incertis vestigiis titubat et quasi per saturam inducta adhuc remanet, Cod. Iust. 7, 6, 1: pandecten vocant, nam omnia in se capit quasi collata per saturam concessā sibi rerum variā potestate, Charis. 194, 21. – Hiervon satira (satura), die »Satire«, s. oben bes.
-
13 Aufidius
Aufidius, a, um, Name eines römischen Geschlechts, aus dem am bekanntesten: Cn. Aufidius, Volkstribun 114 v. Chr., Prätor 108 v. Chr., obgleich im hohen Alter blind, dennoch tätig im Staate u. in der Wissenschaft, Verfasser einer römischen Geschichte in griech. Sprache, Cic. Tusc. 5, 112. Cic. de fin. 5, 54. Da er kinderlos war (Cic. fragm. p. 490 ed. Orell.), adoptierte er den Cn. Aufidius Orestes (Aurelianus), Cic. de dom. 35, der 71 v. Chr. Konsul war, Cic. Planc. 52; de off. 2, 58. – M. Aufidius Lurco, Volkstribun 61 v. Chr., wahrsch. identisch mit dem Auf., der als Zeuge gegen Flaccus auftrat, Cic. Flacc. 10, u. mit dem Großvater der Livia, Suet. Cal. 23, führte zuerst das Mästen von Pfauen ein, Varr. r. r. 3, 6, 1. Plin. 10, 45. – T. Aufidius, ein röm. Redner, Cic. Brut. 179. – Sex. Aufidius, ein röm. Ritter, Cic. ep. 12, 26 sq. – Aufidius Luscus, ein berüchtigter Schlemmer, Hor. sat. 1, 5, 34 u. 2, 4, 24. – Aufidius Bassus, ein römischer Geschichtschreiber unter Augustus u. Tiberius, Verfasser einer Geschichte der röm. Bürgerkriege, sowie einer Geschichte der röm. Kriege in Germanien, die Plinius der Altere fortsetzte, s. die Auslegg. zu Tac. dial. 23, 3. Sen. ep. 30 in. Plin. ep. 3, 5, 6. Quint. 10, 1, 103. – Dav. Aufidiānus, a, um, aufidianisch, des (Sex.) Aufidius, nomen, Cic. ep. 16, 19.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Aufidius
-
14 debilis
dēbilis, e, Adi. m. Compar. (urspr. dehibilis, aus de u. habilis), ungelenk durch Schwächung, Lähmung oder Verstümmelung, geschwächt, entnervt, entkräftet (invalid), schwächlich, gebrechlich, gelähmt, verkrüppelt (Ggstz. integer, firmus, validus), I) eig.: a) v. Gliedern des Körpers, v. Körper u. v. leb. Wesen selbst: crus, Suet.: lingua, Mart.: manus, Ov.: membra, Sen.: pennae (Amoris), Ov.: corpus (Ggstz. corpus firmum), Cic.; u. (im Bilde) corpus rei publicae, Cic. – pater, Sen. rhet.: Burrus, Tac.: familia (Sklaven) debilis, caeca, manca, Sen. rhet.: senex d., imbecillus senex aut d., Cic.: Q. Scaevola confectus senectute, praepeditus morbo, mancus et omnibus membris captus ac debilis, Cic.: claudi ac debiles equi, Liv.: canterii debiles, Apul.: pueri pusilli numquam debiles fient, si etc., Cato: turn etiam illum debilem factum, Cic.: liberos, si debiles monstrosique editi sunt, mergimus, Sen. – m. Abl. wodurch? membra metu debilia sunt, Ter.: plurimis stipendiis d. miles, Plin.: mustela annis et senectā d., Phaedr. – m. Abl. woran? ille umero, hic lumbis, hic coxā d., Iuven.: hic fuit d. pedibus manibusque articulorum dolore, Aur. Vict.: amisso filio debilis pedibus factus, Liv. epit.: debilem facito manu, debilem pede, coxā, Maecen. bei Sen. – m. ad (zu, für) u. Akk., ad mandata claudus, caecus, debilis, Plaut. merc. 630: exercitus————ille ad ea, quae sequebantur, discrimina haud dubie debilior (zu entnervt) futurus fuit, si hostem habuisset, Curt. 3, 1 (6), 39. – Subst., dēbilis, is, m., der Gebrechliche, der Krüppel, debilis aut luscus (Ggstz. integer omnibus membris et illaesus), Sen.: delicati et formosi debiles (Verschnittene), Sen. rhet.: aegri ac debiles, Lact.: integris debiles implicabantur, Curt.: debilibus integritatem reddere, Lact. – b) v. a. Ggstdn.: ferrum, kraftloses, Verg.: umbra, haltloses, nichtiges Schattenbild, Ov.: debile carpit iter (poet. st. debilis carpit iter), Stat. – II) übtr., geschwächt, schwach, gelähmt, haltlos, equites Romani, quorum vires erant debiles, Cic.: mancam ac debilem praeturam futuram suam, Cic.: ita est utraque res sine altera debilis (einseitig, ein Stückwerk), Cic.: u. so manus, sine quibus trunca esset actio ac debilis, Quint.: u. tamen sine rerum naturae cognitione trunca ac debilis medicina esset, Cels.: ut teneat vetitos inscitia debilis actus, Pers. – v. Pers., tum, cum illum (Catilinam) exterminari volebam... eos qui restitissent infirmos sine illo ac debiles (ohnmächtig u. in ihren Unternehmungen gelähmt) fore putabam, Cic. – m. Abl. woran? qui hāc parte animi (= memoriā) tam debilis esset, ut ne in scripto quidem meminisset, quid paulo ante posuisset, Cic.: Claudius Sanctus dirus ore, ingenio debilior (noch mehr verwahrlost), Tac. – ⇒ Superl. debilissimus, Not. Tir. 7, 67b. -
15 dodrans
dōdrāns, tis, m. (dē u. quadrāns; wobei 1/4 des As fehlt, also) drei Viertel od. neun Zwölftel (unciae) des röm. as (zwölfteiligen Ganzen), I) im allg.: aedificii reliquus d., Cic.: heres ex dodrante, Suet.: solvere dodrantem (drei Viertel seiner Schuld) nuper tibi, Quinte, volebat lippus Hylas, luscus vult dare dimidium, Mart. – II) insbes.: a) als Flächenmaß = drei Viertel eines Morgen Landes, Liv., Col. u.a. – b) als Längenmaß = drei Viertel Fuß, eine Spanne, neun Zoll, quinque pedes et dodrans, Suet.: ut (crassitudines graduum) neque crassiores dextante neque tenuiores dodrante sint collocatae, Vitr. – c) als Zeitmaß = drei Viertel einer Stunde, dodrantes horarum, Plin. 18, 118: dodrantes semunciae, 471/2 Minuten, Plin. 2, 58. – ⇒ Nbf. a) dōdrās, Metrol. scriptt. p. 87, 16 Hultsch. – b) dōdrān (indecl.), ibid. p. 130. no. 32. -
16 elusco
ē-lusco, āre (ex u. luscus), einäugig machen, ICt. -
17 illaesus
illaesus, a, um (in u. laedo), unverletzt, unangefochten, v. Pers., Tibull., Ov., Sen. u.a.: integer omnibus membris et illaesus (Ggstz. debilis aut luscus), Sen.: Calvia Crispinilla apud Galbam Othonem Vitellium illaesa, Tac.: corpus inventum integrum, illaesum, Plin. ep.: übtr., habere illaesam famam, Augustin.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > illaesus
-
18 luscinius
1. luscinius, iī, m. (s. Exc. ex Charis. 552, 11 u. Gloss. II, 538, 36), die Nachtigall, Phaedr. 3, 18, 2 u. 11. Sen. ep. 76, 9. Mart. 7, 87, 8.————————2. luscinius, a, um (luscus), geblendet, einäugig (durch Gewalttätigkeit), Lampr. Comm. 10, 6.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > luscinius
-
19 luscinus
luscinus, a, um (v. luscus), geblendet, einäugig (durch Gewalttat), Plin. 11, 150.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > luscinus
-
20 lusciosus
lusciōsus, a, um (luscus), der nicht gut in der Dämmerung, gar nicht bei Nacht sehen kann, blödsichtig bei Nacht, Plin. 28, 170 u. 29, 123. – dafür luscitiosus, Plaut. mil. 322. Varro sat. Men. 29 B. Varro b. Non. 135, 13. Gell. 4, 2, 11. Vgl. Fulg. serm. ant. 13. p. 116, 1 H. Isid. orig. 10, 163. Gloss. V, 506, 56. – Nbf. nuscitiosus, Ateius b. Fest. 173 (a), 21.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > lusciosus
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Luscus — Luscus, 1) Titus Annius L., 153 v. Chr. Consul, beredter Mann, Gegner des Tib. Gracchus bei dessen Vorschlag des Ackergesetzes. 2) Cajus Ann. L., römischer Feldherr im Jugurthinischen u. 81 v. Chr. im Sertorianischen Kriege … Pierer's Universal-Lexikon
Trisopterus luscus — Tacaud commun … Wikipédia en Français
Trisopterus luscus — Trisopterus luscus … Wikipedia Español
Gulo gulo luscus — Gulo gulo luscus Clasificación científica Reino … Wikipedia Español
Aulo Postumio Albino Luscus — Saltar a navegación, búsqueda Aulo Postumio Albino Luscus (en latín, Aulus Postumius Albinus Luscus) fue un político y militar de la República romana del siglo II a. C.[1] Ocupó el cargo de edil curul en 187 a. C., año en el… … Wikipedia Español
Titus Annius Luscus — hießen mehrere Mitglieder des altrömischen Plebejergeschlechts der Annii: Titus Annius Luscus (Gesandter) überbrachte angeblich 172 v. Chr. mit zwei weiteren Gesandten römische Forderungen an den Makedonenkönig Perseus. Titus Annius Luscus… … Deutsch Wikipedia
Trisopterus luscus — Taxobox name = Trisopterus luscus regnum = Animalia phylum = Chordata classis = Actinopterygii ordo = Gadiformes familia = Gadidae genus = Trisopterus species = T. luscus binomial = Trisopterus luscus binomial authority = Linnaeus, 1758… … Wikipedia
Aulus Postumius Albinus Luscus — For others of this gens, see Postumia gens. For other Postumii with the cognomen Albus or Albinus , see Albinus (cognomen). Aulus Postumius Albinus Luscus was a politician of Ancient Rome, of patrician rank, of the 2nd century BC.Citation | last … Wikipedia
Aulus Postumius Albinus Luscus — entstammte dem römischen Adelsgeschlecht der Postumier und war 180 v. Chr. Konsul. Inhaltsverzeichnis 1 Familienverhältnisse und Beinamen 2 Frühe Laufbahn 3 Konsulat … Deutsch Wikipedia
Aulus Postumius Albinus Luscus — Pour les articles homonymes, voir Postumius Albus. Aulus Postumius Albinus Luscus est un homme politique romain du IIIe siècle av. J.‑C. et IIe siècle av. J.‑C.. En 180 av. J. C., il est élu consul avec Caius Calpurnius Piso.… … Wikipédia en Français
Gadus luscus — Bib Bib, n. [From {Bib}, v., because the bib receives the drink that the child slavers from the mouth.] 1. A small piece of cloth worn by children over the breast, to protect the clothes. [1913 Webster] 2. (Zo[ o]l.) An arctic fish ({Gadus… … The Collaborative International Dictionary of English