-
1 lucumo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
2 Lucumo
Lucumo u. synk. Lucmo od. Lucmon, ōnis, m. (urspr. etrusk. Lauchme), Plur. Lucumones, die Magnaten od. Häupter Etruriens, zugleich Priester, aus deren Mitte jährlich die etruskischen Staatenbünde (von je zwölf Städten) ihre Vorsitzenden wählten, Serv. Verg. Aen. 2, 278; 8, 475: von den Römern fälschlich für Eigennamen gehalten, wie beim zum röm. König gewählten (u. dann Tarquinius Priskus genannten) Sohn des Damaratus, Liv. 1, 34. § 1 u. 5: von ihnen als »Häuptern« übtr., Lucumo Samius, v. Pythagoras, Auson. epist. 4, 70. p. 161 Schenkl: u. als gottbegeisterte Priester, Lucumones (Lucomones) = »Besessene, Begeisterte«, Paul. ex Fest. 120, 1: u. galeritus Lucmon = ein Etrurier, Prop. 4, 1, 29 (L. Müller Lygmon). Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 337 f.
-
3 Lucumo
Lucumo u. synk. Lucmo od. Lucmon, ōnis, m. (urspr. etrusk. Lauchme), Plur. Lucumones, die Magnaten od. Häupter Etruriens, zugleich Priester, aus deren Mitte jährlich die etruskischen Staatenbünde (von je zwölf Städten) ihre Vorsitzenden wählten, Serv. Verg. Aen. 2, 278; 8, 475: von den Römern fälschlich für Eigennamen gehalten, wie beim zum röm. König gewählten (u. dann Tarquinius Priskus genannten) Sohn des Damaratus, Liv. 1, 34. § 1 u. 5: von ihnen als »Häuptern« übtr., Lucumo Samius, v. Pythagoras, Auson. epist. 4, 70. p. 161 Schenkl: u. als gottbegeisterte Priester, Lucumones (Lucomones) = »Besessene, Begeisterte«, Paul. ex Fest. 120, 1: u. galeritus Lucmon = ein Etrurier, Prop. 4, 1, 29 (L. Müller Lygmon). Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 337 f. -
4 lucumō
lucumō ōnis, m [Etrusc. lauchme, one possessed], an Etruscan priest ; hence, as a proper name, the son of Demaratus of Corinth, afterwards king Tarquinius Priscus, L.* * *one possessed; an Etrurian -
5 lúcumo
-
6 Lucumo
ōnis m. (этрусск.)Лукумон, название каждого из двенадцати старейшин, стоявших во главе двенадцати союзных государств Этрурии L, C etc. -
7 lúcumo
см. lúcuma; m; П., Ч.; инд. -
8 lúcumo
• Peruvian• Peruvianism -
9 lúcumo
m• Am bot. lukuma (strom) -
10 lúcumo
m слива (дърво) в Чили и Перу. -
11 lúcumo
-
12 lúcumo
m.Peruvian fruit tree. -
13 lucmo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
14 lucmon
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
15 lucomo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
16 Lucumonius
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
17 Lucmo(n)
Lucmō(n), ōnis m. Prp = Lucumo -
18 Lucmo(n)
Lucmō(n), ōnis m. Prp = Lucumo -
19 Lucumonius
Lucumōnius, ī m. Prp = Lucumo -
20 Lucmo
- 1
- 2
См. также в других словарях:
lucumo — /looˈ or lūˈkū mō/ noun (pl luˈcumos or (Latin) lucumōnˈes / ēz/) An Etruscan prince and priest ORIGIN: L lucumō, from Etruscan … Useful english dictionary
lúcumo — sustantivo masculino 1. Origen: América. Árbol frondoso, tropical, cuyo fruto es la lúcuma … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
lúcumo — (De lúcuma). m. Árbol de Chile y del Perú, de la familia de las Sapotáceas, de hojas casi membranáceas, trasovadas y adelgazadas hacia el pecíolo. Su fruto, del tamaño de una manzana pequeña, se guarda, como las serbas, algún tiempo en paja,… … Diccionario de la lengua española
LUCUMO — I. LUCUMO mons inter Lepontias Alpes, Germ. Luchmanier, a Lucumone Tusco dictus videtur. Vocatur alias Mons S. Barnabae, dividitque Rhaetos a Lepontiis. In huius cacumine rupes est Cadelin, in qua nascitur amnis Erode, qui progrediens montem… … Hofmann J. Lexicon universale
lúcumo — (Del quechua rucma.) ► sustantivo masculino Chile, Perú BOTÁNICA Planta arbórea sapotácea, de fruto comestible. (Lucuma.) * * * lúcumo (Pouteria lucuma) m. Árbol sapotáceo que produce las lúcumas. ⇒ *Planta. * * * lúcumo. (De lúcuma). m. Árbol de … Enciclopedia Universal
lúcumo — {{#}}{{LM L24241}}{{〓}} {{[}}lúcumo{{]}} ‹lú·cu·mo› {{《}}▍ s.m.{{》}} Árbol frutal alto, de tronco recto y con la copa frondosa: • El lúcumo es propio de las regiones más cálidas de Chile y Perú.{{○}} … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
LUCUMO Samius — apud Aus. Ep. 4. v. 67. Scillite decies non si purgeris aceto, Anticipesque tuo Samii Lucumonis acumen: Pythagoras est, quem τὸν Σάμιον absolute vocant Scriptores et Σαμιονσοφὸν, Salmas. ad Vopisc. in Aurel … Hofmann J. Lexicon universale
SAMIUS Lucumo — apud Ausonium, Ep. 4. v. 67. Scillite decies non si purgêris acetô, Anticipesque tuo Samii Lucumonis acumen: Pythagoras est, quem τὸν Σάμιον absolute vocant plerumque Scriptores, et Σάμιον σοφόν. Unde ad hunc Ausonii versum alludens Ioannes… … Hofmann J. Lexicon universale
Лукумоны — (Lucumo, по этрусски Lauchme). В Этрурии рано создался городской общинный быт, чему особенно способствовало развитие промышленности и торговли. Л. были царями или владетелями общин и правили здесь так же, как цари в Риме. По сообщению Сервия… … Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона
ЛУКУМОН — • Lucŭmo, по этрусски Lauchme, название этрусского вельможи или князя, стоявшего во главе каждого из 12 союзных государств Этрурии … Реальный словарь классических древностей
Lúcuma — ► sustantivo femenino Chile, Perú BOTÁNICA Fruto de lúcumo, muy usado en repostería después de cocinado. * * * lúcuma (del quechua «rucma») f. *Fruto del lúcumo, de sabor ácido, que se guarda, como las serbas, algún tiempo entre paja antes de… … Enciclopedia Universal