Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

largus

  • 41 prodigus

    prōdĭgus, a, um, adj. [prodigo], wasteful, lavish, prodigal.
    I.
    Lit. (class.;

    syn.: largus, munificus): omnino duo sunt genera largorum, quorum alteri prodigi, alteri liberales. Prodigi, qui epulis et viscerationibus et gladiatorum muneribus, ludorum venationumque apparatu, pecunias profundunt in eas res, quarum memoriam aut levem aut nullam omnino sint relicturi,

    Cic. Off. 2, 16, 55:

    femina,

    Juv. 6, 362.—With gen.:

    peculii sui prodigus,

    Plaut. Most. 4, 1, 19:

    aeris,

    Hor. A. P. 164; Claud. IV. Cons. Hon. 500.— As subst.: prōdĭgus, i, m., a wasteful person, a spendthrift, prodigal:

    largitor et prodigus,

    Cic. Cat. 4, 5, 10:

    lege XII. tabularum prodigo interdicitur bonorum suorum administratio,

    Dig. 27, 10, 1 prooem.; Ulp. Reg. 12, 3; Gai. Inst. 1, 53 fin.:

    prodigus ad bonos mores reversus,

    Paul. Sent. 3, 4, a, 12.—
    B.
    Transf.
    1.
    Causing great expense, costly, expensive (post-Aug.):

    margaritae, prodiga res,

    Plin. 37, 2, 6, § 15.—
    2.
    Rich, abounding in any thing ( poet.); with gen.:

    locus prodigus herbae,

    Hor. Ep. 1, 7, 42.— Absol.:

    tellus,

    rich, fertile, Ov. M. 15, 81.—
    3.
    Abundant, great, strong (post-Aug.):

    odor,

    Plin. 13, 3, 5, § 25:

    alvus,

    great, stout, Aus. Idyll. 10, 104.—
    II.
    Trop., lavish, prodigal, profuse; with gen.:

    prodigus suae alienaeque et fortunae et pudicitiae,

    Vell. 2, 48, 3:

    arcanique Fides prodiga,

    Hor. C. 1, 18, 16:

    judicii sui,

    Gell. 11, 5, 4:

    animaeque magnae Prodigum Paulum,

    careless of life, Hor. C. 1, 12, 38; cf.:

    prodiga gens animae,

    Sil. 1, 225.—With in and acc.:

    libidines in cibos atque in Venerem prodigae,

    Gell. 19, 2, 3:

    sed finem impensae non servat prodiga Roma,

    Juv. 7, 138:

    prodiga corruptoris Improbitas,

    id. 10, 304: prodigis oculis intueri, with greedy eyes, with voluptuous glances, Auct. Quint. Decl. 292.—Hence, adv.: prōdĭgē, lavishly, extravagantly, prodigally (class.):

    prodige vivere,

    Cic. Phil. 11, 6, 13:

    uti aliquā re,

    Sen. Ep. 88, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > prodigus

  • 42 prolixus

    prō-lixus, a, um, adj. [laxus], stretched far out, long, broad (syn.: latus, spatiosus).
    I.
    Lit. (not in Cic.):

    capillus passus prolixus,

    Ter. Heaut. 2, 3, 49 Umpfenb. (Fleck. prolixe):

    comae,

    Ov. Tr. 4, 2, 34:

    barba,

    Verg. E. 8, 34 (Forbig. promissa):

    caudae (opp. breves),

    Varr. R. R. 2, 2, 3:

    villi,

    Col. 7, 3, 7:

    arbores,

    Varr. R. R. 1, 9, 5:

    ramus,

    Suet. Vesp. 5:

    cervix,

    Col. 7, 3, 7:

    statura,

    id. 1, 9, 3; cf.:

    prolixo corpore erat,

    Suet. Claud. 30:

    tunicae,

    Gell. 7, 12. — Comp.:

    arator prolixior,

    taller, stouter, Col. 1, 9, 3:

    prolixiora quaedam nascuntur,

    Varr. R. R. 1, 6, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., long, extended (ante- and postclass.):

    prolixae aetatis homines,

    i. e. of great age, Dig. 50, 6, 5 fin.; cf.:

    prolixioris temporis spatium,

    ib. 49, 14, 45:

    non tam prolixo provolat ictu,

    far-reaching, distant, Lucr. 4, 1245:

    si cognitio prolixiorem tractatum habeat,

    Dig. 33, 1, 13.— Sup.:

    labor (with largus),

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 1, 57 Mai.— Neutr. adverb.:

    prolixum ejulare,

    greatly, violently, App. M. 8, p. 205, 15. —
    B.
    In partic.
    1.
    in speech, prolix (post-class.):

    cujus exemplum, ne sim prolixus, omisi,

    Macr. S. 3, 7 fin.
    2.
    Comprehensive in meaning (post-class.):

    existimo longe esse amplius, prolixius, fusius in significandā totius prope civitatis multitudine mortales quam homines dixisse,

    Gell. 13, 28, 3 —
    3.
    Of circumstances, favorable, fortunate (class.): rebus secundis atque prolixis atque prosperis, Cato ap. Gell. 7, 3, 14:

    cetera spero prolixa esse his duntaxat,

    Cic. Att. 1, 1, 2.—
    4.
    Of disposition and conduct, well-disposed, obliging, courteous (Ciceron.):

    prolixa beneficaque natura,

    Cic. Fam. 3, 8, 8:

    animus libens et prolixus,

    id. Att. 16, 16, C, 4:

    Ariobarzanes in Pompeium prolixior,

    id. ib. 6, 3, 5.—Hence, adv.: prō-lixē, largely, abundantly, copiously (class.):

    capillus passus prolixe et circum caput Rejectus neglegenter,

    Ter. Heaut. 2, 3, 49 Fleck. (Umpfenb. passus prolixus):

    prolixe cumulateque facere aliquid,

    Cic. Fl. 36, 89:

    prolixe et celeriter facere aliquid,

    id. Att. 16, 16, A, §

    6: prolixe fuseque laudare,

    Gell. 5, 1, 2:

    promittere,

    Cic. Fam. 7, 5, 1:

    in quo (delectu) parum prolixe respondent Campani coloni,

    do not announce themselves in very great numbers, id. Att. 7, 14, 2:

    arbores prolixe foliatae,

    App. M. 4, p. 143, 15.— Comp.:

    largius prolixiusque fruere,

    Gell. 1, 22, 10:

    fabulari,

    id. 12, 1, 4:

    accipit hominem prolixius,

    Ter. Eun. 5, 8, 52:

    fovere aliquem,

    Suet. Tit. 7; cf.:

    et factus in agoniā, prolixius orabat,

    more earnestly, Vulg. Luc. 22, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > prolixus

  • 43 redundo

    red-undo, āvi, ātum, 1, v. n.; of water, from being over full, to run back or over, to pour over, stream over, overflow (freq. and class.; a favorite word of Cic., esp. in trop. senses; not in Cæs., Verg., or Hor.; cf.: refluo, recurro).
    I.
    Lit.:

    mare neque redundat unquam neque effunditur,

    Cic. N. D. 2, 45, 116:

    si lacus Albanus redundasset,

    id. Div. 2, 32, 69; so,

    lacus,

    id. ib. 1, 44, 100; cf. Suet. Claud. 32: redundantibus cloacis, Sall. H. Fragm. ap. Non. 138, 7 (id. H. 3, 26 Dietsch):

    Nilus campis redundat,

    Lucr. 6, 712; so,

    fons campis,

    id. 5, 603; and:

    aqua gutture pleno,

    Ov. R. Am. 536:

    cum pituita redundat aut bilis,

    Cic. Tusc. 4, 10, 23; cf.:

    locos pituitosos et quasi redundantes,

    id. Fat. 4, 7:

    sanguis in ora et oculos redundat,

    Flor. 3, 17, 8. —
    b.
    Poet., in part. pass.:

    redundatus = redundans: amne redundatis fossa madebat aquis,

    Ov. F. 6, 402; and for undans: (Boreae vis saeva) redundatas flumine cogit aquas, the swelling, surging waters (opp. aequato siccis aquilonibus Istro), id. Tr. 3, 10, 52.—
    B.
    Transf.: redundare aliquā re, or absol., to be over full of, to overflow with any thing.
    1.
    Of things:

    quae (crux) etiam nunc civis Romani sanguine redundat,

    is soaked with, Cic. Verr. 2, 4, 11, § 26; cf.:

    sanguine hostium Africa,

    id. Imp. Pomp. 11, 30; and id. Cat. 3, 10, 24:

    largus manat cruor: ora redundant Et patulae nares,

    Luc. 9, 812.—
    2.
    Of persons:

    hesternā cenā redundantes,

    Plin. Pan. 63, 3. —
    II.
    Trop., to flow forth in excess, superabound, redound, to be superfluous, redundant; to flow forth freely, to be copious, to abound:

    is (Molo) dedit operam, ut nimis redundantes nos juvenili quādam dicendi impunitate et licentiā reprimeret, et quasi extra ripas diffluentes coërceret,

    Cic. Brut. 91, 316:

    ne aut non compleas verbis, quod proposueris, aut redundes,

    id. Part. Or. 7, 18; cf.:

    Stesichorus redundat atque effunditur,

    Quint. 10, 1, 62:

    Asiatici oratores parum pressi et nimis redundantes,

    Cic. Brut. 13, 51; id. de Or. 2, 21, 88; cf. Quint. 9, 4, 116; 12, 10, 12; 17:

    hoc tempus omne post consulatum objecimus iis fluctibus, qui per nos a communi peste depulsi, in nosmet ipsos redundarunt,

    Cic. de Or. 1, 1, 3:

    quod redundabit de vestro frumentario quaestu,

    id. Verr. 2, 3, 66, § 155:

    quorum (vitiorum) ad amicos redundet infamia,

    id. Lael. 21, 76: vitia Atheniensium in civitatem nostram, id. Rep. 1, 3, 5:

    si ex hoc beneficio nullum in me periculum redundavit,

    id. Sull. 9, 27; cf.:

    servi, ad quos aliquantum etiam ex cottidianis sumptibus ac luxurie redundet,

    id. Cael. 23, 57 fin.:

    in genus auctoris miseri fortuna redundat,

    Ov. Tr. 3, 1, 73:

    nationes, quae numero hominum ac multitudine ipsa poterant in provincias nostras redundare,

    id. Prov. Cons. 12, 31:

    si haec in eum annum redundarint,

    id. Mur. 39, 85:

    quod laudem adulescentis propinqui existimo etiam ad meum aliquem fructum redundare,

    to redound, id. Lig. 3, 8; cf.:

    gaudeo tuā gloriā, cujus ad me pars aliqua redundat,

    Plin. Ep. 5, 12, 2:

    omnium quidem beneficiorum quae merentibus tribuuntur non ad ipsos gaudium magis quam ad similes redundat,

    id. Pan. 62, 1; Quint. 12, 2, 19:

    nisi operum suorum ad se laudem, manubias ad patriam redundare maluisset,

    Val. Max. 4, 3, 13:

    ut gloria ejus ad ipsum redundaret,

    id. 8, 14, ext. 4;

    Auct. B. Alex. 60, 2: animus per se multa desiderat, quae ad officium fructumve corporis non redundant,

    Lact. 7, 11, 7:

    ex rerum cognitione efflorescat et redundet oportet oratio,

    pour forth copiously, abundantly, Cic. de Or. 1, 6, 20:

    ex meo tenui vectigali... aliquid etiam redundabit,

    something will still remain, id. Par. 6, 3, 49:

    non reus ex eā causā redundat Postumus,

    does not appear to be guilty, id. Rab. Post. 5, 11:

    hinc illae extraordinariae pecuniae redundarunt,

    have flowed, proceeded, id. Verr. 2, 1, 39, § 100; cf. id. ib. 2, 3, 43, § 103: ne quid hoc parricidā civium interfecto, invidiae mihi in posteritatem redundaret, should redound to or fall upon me, id. Cat. 1, 12, 29. —
    * b.
    Poet., with acc.:

    Vulturnus Raucis talia faucibus redundat,

    spouts forth, Stat. S. 4, 3, 71.—
    B.
    Transf., to be present in excess; to be redundant, superabound; and: redundare aliquā re, to have an excess or redundancy of any thing: redundat aurum ac thesauri patent, Lucil. ap. Non. 384, 17:

    in quibus (definitionibus) neque abesse quicquam decet neque redundare,

    Cic. de Or. 2, 19, 83; cf.:

    ut neque in Antonio deesset hic ornatus orationis neque in Crasso redundaret,

    id. ib. 3, 4, 16; Quint. 1, 4, 9:

    ut nulla (species) neque praetermittatur neque redundet,

    Cic. Or. 33, 117:

    munitus indicibus fuit, quorum hodie copia redundat,

    id. Sest. 44, 95:

    splendidissimorum hominum multitudine,

    id. Pis. 11, 25; cf.:

    redundante multitudine,

    Tac. H. 2, 93:

    quod bonum mihi redundat,

    Cic. Q. Fr. 3, 9, 1:

    quo posset urbs et accipere ex mari, quo egeret, et reddere, quo redundaret,

    id. Rep. 2, 5, 10:

    omnibus vel ornamentis vel praesidiis redundare,

    id. Fam. 3, 10, 5:

    tuus deus non digito uno redundat, sed capite, collo, cervicibus, etc.,

    id. N. D. 1, 35, 99:

    hominum multitudine,

    id. Pis. 11, 25; cf.

    armis,

    Tac. H. 2, 32:

    hi clientelis etiam exterarum nationum redundabant,

    id. Or. 36:

    acerbissimo luctu redundaret ista victoria,

    Cic. Lig. 5, 15:

    Curiana defensio tota redundavit hilaritate quādam et joco,

    id. de Or. 2, 54, 221.— Hence, rĕdundans, antis, P. a., overflowing, superfluous, excessive, redundant:

    amputatio et decussio redundantioris nitoris,

    Tert. Cult. Fem. 2, 9.— Adv.: rĕdundanter, redundantly, superfluously, excessively, Plin. Ep. 1, 20, 21.— Comp., Ambros. Ep. 82, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > redundo

  • 44 Scribonius

    1.
    C. Scribonius Curio, a friend of Cicero, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 5 and 6, to whom are addressed Cic. Ep. ad Fam. 2, 1-7.—
    2.
    Scribonius Largus Designatianus, a physician in the time of the Emperor Tiberius, author of a work De Compositione medicamentorum.—Also,
    3.
    Scribonia, wife of Augustus, whom he divorced to marry Livia, Suet. Aug. 62; 69; Tac. A. 2, 27.

    Lewis & Short latin dictionary > Scribonius

  • 45 spes

    spes, spēi ( gen. spe, Liv. 1, 40, 7 dub.; Weissenb. spei; plur. nom. and acc. speres, Enn. ap. Fest. p. 333 Müll., or Ann. v. 410 and 132 Vahl.; gen. sperum, Eum. Paneg. Const. 15; abl. speribus, Varr. ap. Non. 171, 27 and 30:

    spebus,

    Sid. Apollin. Ep. 3, 6; Sulp. Sev. Dial. 3, 10; Paul. Nol. Carm. 18, 243; Hilar. in Psa. 119; cf. Neue, Formenl. 1, 570), f. [perh. root spa-, to draw out; Gr. spaô; cf.: prosper, spondeo; v. spatium].
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., the expectation of something desired, hope (the predom. signif. of the word; syn. exspectatio).
    (α).
    Absol.:

    si spes est exspectatio boni, mali exspectationem esse necesse est metum,

    Cic. Tusc. 4, 37, 80:

    bona spes cum omnium rerum desperatione confligit,

    id. Cat. 2, 11, 25: ut aegroto, dum anima est, spes esse dicitur;

    sic, etc.,

    id. Att. 9, 10, 3: nolite nimiam spem habere, Cat. ap. Gell. 13, 17, 1:

    spem habere in fide alicujus,

    Cic. Inv. 1, 39, 71; cf.:

    nostros tantum spei habere ad vivendum, quantum accepissent ab Antonio,

    id. Att. 15, 20, 2:

    miserum est nec habere ne spei quidem extremum,

    id. N. D. 3, 6, 14:

    in quīs plurimum habebat spei,

    Curt. 3, 3, 1:

    spem sibi aliquam proponere,

    Cic. Verr. 2, 5, 16, § 41:

    spem reliquorum in vestrā potestate positam esse,

    id. Fl. 1, 3:

    spem ponere in armis,

    Verg. A. 2, 676:

    spem deponere,

    abandon, Hor. S. 2, 5, 26;

    but: spem salvis in alicujus morte deponere,

    to place, Curt. 10, 9, 7:

    spem alicujus alere,

    Cic. Cat. 1, 12, 30; cf.:

    auxerat meam spem, quod, etc.,

    id. Phil. 12, 1, 2:

    aliquem in spem adducere,

    id. Att. 3, 19, 2:

    quae (salus nostra) spe exiguā extremāque pendet,

    id. Fl. 2, 4:

    ut eos homines spes falleret,

    id. Div. in Caecil. 2, 4:

    quantā de spe decidi,

    Ter. Heaut. 2, 3, 9:

    hac spe lapsus Indutiomarus,

    Caes. B. G. 5, 55:

    nostris militibus spem minuit,

    id. ib. 5, 33:

    Helvetii eā spe dejecti,

    id. ib. 1, 8:

    ab hac spe repulsi Nervii,

    id. ib. 5, 42; cf.:

    de spe conatuque depulsus,

    Cic. Cat. 2, 7, 14:

    pro re certā spem falsam domum retulerunt,

    id. Rosc. Am. 38, 110:

    non solum spe, sed certā re jam et possessione deturbatus est,

    id. Fam. 12, 25, 2:

    spei nostrae finem inponere,

    Liv. 5, 4, 10:

    morando spem destituere,

    id. 1, 51, 5:

    dolor tantae ad inritum cadentis spei,

    id. 2, 6, 1:

    spes ad inritum redacta,

    id. 28, 31, 1:

    Philippus, magnā spe depulsus,

    id. 31, 25, 11:

    Tyrii ab ingenti spe destituti erant,

    Curt. 4, 3, 20:

    tantā spe destituti,

    id. 8, 6, 20: spem pro re [p. 1741] ferentes, Liv. 36, 40, 7:

    hominem sine re, sine fide, sine spe, etc.,

    Cic. Cael. 32, 78:

    sunt omnia, sicut adulescentis, non tam re et maturitate quam spe et exspectatione laudata,

    id. Or. 30, 107:

    ego jam aut rem aut ne spem quidem exspecto,

    id. Att. 3, 22, 4:

    nemo umquam animo aut spe majora suscipiet, qui, etc.,

    id. Lael. 27, 102:

    multa praeter spem scio multis bona evenisse,

    Plaut. Rud. 2, 3, 69; so,

    praeter spem evenit!

    Ter. And. 2, 6, 5; 4, 1, 55; id. Heaut. 4, 1, 51:

    repente praeter spem dixit, etc.,

    Cic. Fam. 4, 4, 3:

    cetera contra spem salva invenit,

    Liv. 9, 23, 17:

    omnia bona in spe habere,

    Sall. C. 31, 7.— Plur.:

    ubi sunt spes meae?

    Plaut. Curc. 2, 3, 28:

    si mihi mulierculae essent salvae, spes aliquae forent,

    id. Rud. 2, 6, 69; id. Capt. 2, 3, 85:

    in quo nostrae spes omnesque opes sitae Erant,

    Ter. Ad. 3, 2, 33; id. Phorm. 3, 1, 6; cf.:

    omnes Catilinae spes atque opes concidisse,

    Cic. Cat. 3, 7, 16;

    so often: spes opesque,

    Sall. J. 107, 4:

    (cadus) Spes donare novas largus,

    Hor. C. 4, 12, 19 al. —
    (β).
    With gen. obj.:

    spem istoc pacto nuptiarum omnem eripis,

    Ter. Heaut. 4, 3, 35:

    spe mercedis adducti,

    Cic. Lael. 9, 31:

    spes dignitatis suae,

    id. de Or. 1, 7, 25:

    spes diuturnitatis atque imperii,

    id. Rep. 2, 3, 5:

    nec in praemiis humanis spem posueris rerum tuarum,

    id. ib. 6, 23, 25; cf. id. de Or. 1, 7, 25:

    quoniam me tui spem das,

    id. Rep. 1, 10, 15:

    ni mihi esset spes ostensa Hujusce habendae,

    Ter. Phorm. 5, 4, 7:

    spes amplificandae fortunae fractior,

    Cic. Lael. 16, 59:

    ut reo audaci spem judicii corrumpendi praeciderem,

    id. Verr. 2, 1, 7, § 20:

    Antiochus a spe societatis Prusiae decidit,

    Liv. 37, 26, 1:

    hoc conloquium abstulit spem Hannibali recipiendae Nolae,

    id. 33, 44, 3:

    exulanti Amyandro spes recuperandi regni facta est,

    id. 38, 1, 3; Tac. Or. 14 fin.:

    spe templi capiendi,

    Liv. 31, 25, 2:

    spem suae mortis conceperat,

    Ov. M. 6, 554. —
    (γ).
    With obj.-clause:

    spes est, eum melius facturum,

    Plaut. Stich. 1, 1, 22; id. Ep. 3, 1, 11; Auct. Her. 2, 17, 25:

    magna me spes tenet, explicare, etc.,

    Cic. Clu. 3, 7:

    in spem maximam adducti, hunc ipsum annum salutarem civitati fore,

    id. Mil. 28, 78:

    ne spes quidem ulla ostenditur, fore melius,

    id. Att. 11, 11, 1:

    magnam in spem veniebat, fore, uti, etc.,

    Caes. B. G. 1, 42:

    magnam se habere spem, Ariovistum finem injuriis facturum,

    id. ib. 1, 33:

    injecta est spes patri, Posse illam extrudi,

    Ter. Phorm. 4, 4, 11:

    si qui vestrum spe ducitur, se posse, etc.,

    Cic. Agr. 1, 9, 27:

    in spem venio, appropinquare tuum adventum,

    id. Fam. 9, 1, 1:

    magna me spes tenet, bene mihi evenire, quod mittar ad mortem,

    id. Tusc. 1, 41, 97:

    ad Aetolos legatum misit, magis ut nudaret animos, quam spe impetrari posse,

    Liv. 34, 24, 7:

    a spe scalis capi urbem posse,

    id. 6, 9, 9:

    spe castra eo die se oppugnaturos,

    id. 40, 31, 6.—
    (δ).
    With ut:

    quae te ratio in istam spem induxit, ut eos tibi fidelis putaris fore?

    Cic. Off. 2, 15, 53:

    si spem afferunt, ut... fructus appareat,

    id. Lael. 19, 68:

    spes mihi certa fuit ut, etc.,

    Aus. Idyll. 2, 46:

    irritā spe agitari, ut, etc.,

    Tac. A. 16, 26.—
    (ε).
    With de:

    spes est de argento,

    Plaut. Most. 3, 1, 40; Cic. Lael. 3, 11:

    de flumine transeundo spem se fefellisse,

    Caes. B. G. 2, 10:

    quam spem tunc ille de me concepit,

    Plin. Ep. 1, 10, 3:

    nato filio pater spem de illo quam optimam capiat,

    Quint. 1, 1, 1.—
    (ζ).
    With ad and gerund.:

    postea vero quam vidi nostros tantum spei habere ad vivendum,

    Cic. Att. 15, 20, 2:

    spem habere ad ejus salutem exstinguendam,

    id. Mil. 2, 5:

    Gallis ad temptanda ea defuit spes,

    Liv. 21, 25, 10 Weissenb. ad loc.:

    cum spei ad resistendum nihil esset,

    id. 43, 18, 10; 43, 19, 9.—
    2.
    In partic.
    a.
    The hope of being appointed heir (rare):

    leniter in spem Arrepe officiosus, ut et scribare secundus Heres,

    Hor. S. 2, 5, 47:

    in spem secundam nepotes pronepotesque (assumebantur),

    Tac. A. 1, 8. —
    b.
    Spes, a Roman divinity who had several temples in Rome, Plaut. Bacch. 4, 8, 52; id. Ps. 2, 4, 19; id. Cist. 4, 1, 18; Cic. Leg. 2, 11, 28; id. N. D. 2, 23, 61; 3, 18, 47; Liv. 2, 51, 2; 25, 7, 6; 40, 51, 6; Tac. A. 2, 49; Plin. 2, 7, 5, § 14; Tib. 1, 1, 9 (19); Ov. A. A. 1, 445; Aus. Idyll. 12, 9; cf. Hartung, Relig. d. Röm. 2, p. 264.—
    B.
    Transf, concr., like the Engl. hope, of that in which hope is placed, or which is hoped for ( poet. and in postAug. prose).
    1.
    In gen.:

    puppes, Spes vestri reditus,

    Ov. M. 13, 94; cf.: vestras spes uritis, Verg. A. 5, 672:

    spes o fidissima Teucrum (of Aeneas),

    id. ib. 2, 281:

    spem suam (i. e. exta) circumvolat alis (milvus),

    Ov. M. 2, 719; cf.:

    spe (i. e. re speratā) potitur,

    id. ib. 11, 527.—
    2.
    In partic., of hopeful children, and, by analogy, of the young of animals, or of the fruits of the earth:

    devovit nati spemque caputque parens,

    Ov. H. 3, 94 Ruhnk.; cf. also in plur., of one child:

    per spes surgentis Iuli,

    Verg. A. 6, 364; 10, 524; 4, 274; cf.:

    tuosne ego, o meae spes inanes, labentis oculis vidi,

    Quint. 6, prooem. §

    12: (capella) gemellos, Spem gregis, silice in nudā connixa reliquit,

    Verg. E. 1, 15; cf. id. G. 4, 162:

    (sus) quia semina pando Eruerit rostro spemque interceperit anni,

    Ov. M. 15, 113.—
    b.
    In gen., as a term of endearment, hope:

    spes mea,

    Plaut. Rud. 1, 4, 27:

    o spes mea, o mea vita, o mea voluptas, salve,

    id. Stich. 4, 2, 5:

    o salutis meae spes,

    id. Rud. 3, 3, 17:

    et mea carissima filiola, et spes reliqua nostra, Cicero,

    Cic. Fam. 14, 4, 6.—
    II.
    An anticipation or apprehension of something not desired, elpis (very rare):

    si meam spem vis improborum fefellerit atque superaverit,

    Cic. Cat. 4, 11, 23:

    mala res, spes multo asperior,

    Sall. C. 20, 13:

    Metellus contra spem suam laetissimis animis excipitur,

    id. J. 88, 1:

    id (bellum) quidem spe omnium serius fuit,

    Liv. 2, 3, 1:

    omnium spe celerius,

    id. 21, 6, 5:

    in malā jam spe,

    id. 22, 48:

    in spe Hannibali fuit defectio Tarentinorum,

    id. 25, 7:

    dum spes nulla necis,

    Stat. Th. 9, 129; cf.:

    naufragii spes omnis abit,

    Luc. 5, 455.

    Lewis & Short latin dictionary > spes

  • 46 trudo

    trūdo, si, sum, 3, v. a. [cf. Sanscr, tard-, to split], to thrust, push, shove; to crowd or shove forward; to press on, drive, impel (class.; syn.: pello, expello).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    vis haec quidem hercle est et trahi et trudi simul,

    Plaut. Capt. 3, 5, 92:

    quas mihi tenebras trudis?

    id. Ep. 3, 4, 40:

    trudit et impellit,

    Lucr. 6, 1032:

    adverso trudere monte saxum,

    id. 3, 1000:

    montem pectore,

    Verg. G. 3, 373:

    (hostes) trudunt adversos,

    Tac. A. 2, 11:

    glaciem cum flumina trudunt,

    Verg. G. 1, 310:

    ille hinc trudetur largus lacrimarum foras,

    Plaut. As. 3, 1, 30:

    apros in plagas,

    Hor. Epod. 2, 31:

    ad proelia inertem,

    id. Ep. 1, 5, 17:

    semet in arma,

    Tac. H. 5, 25.—
    B.
    In partic., of growth, to push forth, put forth, send forth ( poet.):

    (pampinus) trudit gemmas,

    Verg. G. 2, 335:

    se de cortice (gemmae),

    id. ib. 2, 74:

    truditur e sicco radix oleagina ligno,

    id. ib. 2, 31: offenso truditur igne latex, Claud. de Apono, 13.—
    II.
    Trop.: secundae res laetitiă transvorsum trudere solent a recte consulendo atque intellegendo, Cato ap. Gell. 7, 3, 14:

    ad mortem trudi,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71: in quae (comitia) omnibus invitis trudit noster Magnus Auli filium, puts forward (to bring him into office), id. Att. 1, 16, 12:

    quo ne trudamur, di immortales nos admonent,

    id. Har. Resp. 28, 61:

    in vitia alter alterum trudimus,

    Sen. Ep. 41, 7:

    semel in arma trusos,

    Tac. H. 5, 25: truditur dies die, Hor, C. 2, 18, 15, cf.: sic vita truditur, is hurried on, Petr 82:

    fallacia Alia aliam trudit,

    presses hard upon, closely follows the other, Ter. And. 4, 4, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > trudo

  • 47 ἐλάργει

    Grammatical information: v.
    Origin: XX [etym. unknown]
    Etymology: Acc. to v. Blumenthal Hesychst. 35 denomin. of *λαργός = Lat. largus (?). Unknown.
    Page in Frisk: 1,481

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > ἐλάργει

См. также в других словарях:

  • Largus — Largus, s. Scribonius …   Pierer's Universal-Lexikon

  • LARGUS — I. LARGUS Cos. cum Messalino A. U. C. 899. II. LARGUS Poeta Lat. de quo Ovid. de Ponto l. 4. Eleg. 16. v. 17. Antenoris Patavinum adventum cecinit. Petr. apud Lil. Girald. III. LARGUS cogn. Othonis Duc. Brunsvic. qui maximus filiorum Alberti… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Largus, S. (1) — 1S. Largus, (2. März), auch Largius, Lorgus, Lorgius, Jorgus, Jorgius etc., steht in einigen Martyrologien statt S. Georgius5 bei den Martyrern v. Cäsarea in Kappasdocien. Im Mart. Rom. steht er als S. Lorgius am 2. März. S. S. Lucius14 (I. 130.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Largus, S. (2) — 2S. Largus, (16. März), ein Martyrer zu Aquileja. S. S. Hilarius11 (II. 418). – Ein anderer S. Largus, der im Mart. Rom. ebenfalls am 16. März steht, ist der folgende S. Largus3 …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Largus, S. (3) — 3S. Largus, (8. Aug.), ein Martyrer, welcher in der Diokletianischen Verfolgung in Rom um das Jahr 303 oder 309 mit mehreren Andern litt und im Mart. Rom. auch am 16. März erwähnt wird. S. S. Cyriacus38. (II. 327.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Largus, S. (4) — 4S. Largus, (9. Aug.), ein Martyrer im Orient, welcher mit mehreren Andern litt. S. S. Crescentianus8. (II. 411.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Largus, S. (5) — 5S. Largus, (12. Aug.), ein Martyrer in Augsburg. S. S. Largio …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Lada Largus — Lada Largus …   Википедия

  • Gaius Caecina Largus — (* in Volaterrae; † vor 57) war ein römischer Politiker und Senator. Largus entstammte einer patrizischen Familie aus Volaterrae. Als Freund des Kaisers Claudius bekleidete Largus mit diesem zusammen im Jahr 42 das ordentliche Konsulat. Largus… …   Deutsch Wikipedia

  • Scribonius Largus — était le médecin personnel de l’empereur romain Claude. Sommaire 1 Éléments biographiques 2 Bibliographie 3 Liens externes 4 Voi …   Wikipédia en Français

  • Scribonius Largus — was the court physician to the Roman emperor Claudius.About 47 AD, at the request of Gaius Julius Callistus, the emperor s freedman, he drew up a list of 271 prescriptions ( Compositiones ), most of them his own, although he acknowledged his… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»