kategoryczny

См. также в других словарях:

• kategoryczny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia {{/stl 8}}{{stl 7}} niepozwalający na wnoszenie zastrzeżeń, sprzeciwu, przedstawiony w sposób zdecydowany; stanowczy, bezapelacyjny, ostateczny : {{/stl 7}}{{stl 10}}Kategoryczny sprzeciw, rozkaz. Kategoryczna odmowa …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• kategoryczny — «nie dopuszczający sprzeciwu, zastrzeżeń, stanowczy, zdecydowany; wyrażający czyjąś stanowczość» Kategoryczna wypowiedź. Kategoryczny rozkaz. Kategoryczne żądanie. Kategoryczny ton. ∆ filoz. Imperatyw kategoryczny «w etyce Kanta: bezwarunkowy… …   Słownik języka polskiego

• wiersz — Czytać między wierszami; wyczytać coś między wierszami «domyślać się tego, co nie jest napisane lub nie zostało powiedziane wprost; domyślić się czegoś, co nie zostało napisane lub powiedziane wprost, wyraźnie»: Wielką mi tu radość sprawiają… …   Słownik frazeologiczny

• apodyktyczny — apodyktycznyni, apodyktycznyniejszy «nie znoszący sprzeciwu, narzucający komuś swoje zdanie; świadczący o czyjejś bezwzględności, stanowczości; kategoryczny» Apodyktyczny mężczyzna. Apodyktyczny charakter, głos, ton. ∆ log. Sąd apodyktyczny,… …   Słownik języka polskiego

• imperatyw — m IV, D. u, Ms. imperatywwie; lm M. y «nakaz, reguła; norma moralna» Imperatyw ideowy, społeczny, twórczy. ∆ filoz. Imperatyw kategoryczny «w etyce Kanta: bezwarunkowy nakaz moralny zobowiązujący człowieka do przyjęcia tylko takich zasad… …   Słownik języka polskiego

• kategorycznie — kategorycznieej przysłów. od kategoryczny Oświadczyć, zapowiedzieć coś, zażądać czegoś kategorycznie …   Słownik języka polskiego

• kategoryczność — ż V, DCMs. kategorycznośćści, blm rzecz. od kategoryczny Kategoryczność ocen …   Słownik języka polskiego

• osąd — m IV, D. u, Ms. osądądzie; lm M. y książk. «ocena, sąd, wyrok, wydanie sądu, opinii o czymś, o kimś» Surowy, rzetelny, kategoryczny osąd. Wydać osąd o czymś lub o kimś. Poddać coś, kogoś osądowi. Według twojego osądu wszystko jest w porządku …   Słownik języka polskiego

• rozkazujący — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. rozkazywać (p. rozkazać) rozkazujący w użyciu przym. «wyrażający rozkaz, nakaz; kategoryczny, ostry, groźny» Rozkazujący głos, ton. ∆ jęz. Tryb rozkazujący «forma czasownika wyrażająca rozkaz; rozkaźnik» …   Słownik języka polskiego

• stanowczo — «w sposób kategoryczny, stanowczy» Oświadczyć coś, oznajmić, powiedzieć stanowczo. Odmówić czegoś stanowczo …   Słownik języka polskiego

• stanowczy — «umiejący powziąć kategoryczną decyzję, nie ulegający wahaniom, zdecydowany; będący wyrazem czyjegoś zdecydowania, nieodwołalny, niezmienny, kategoryczny» Stanowczy człowiek. Stanowczy głos, ton. Stanowcze zdanie, postanowienie. Stanowcza decyzja …   Słownik języka polskiego