Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

irrogare

  • 1 irrogare

    irrogare v.tr. (dir.) to inflict, to impose: irrogare una pena, to impose a sentence.

    Dizionario Italiano-Inglese > irrogare

  • 2 irrogo

    irrogare, irrogavi, irrogatus V TRANS
    impose/inflict (penalty/burden); demand/propose/call for (penalties/fines)

    Latin-English dictionary > irrogo

  • 3 infamia

    infāmĭa, ae, f. (infamis], ill fame, ill report of a person or thing; bad repute, dishonor, disgrace, infamy (class.; cf.:

    ignominia, opprobrium): hominum immortalis est infamia,

    Plaut. Pers. 3, 1, 27:

    in infamiam populo ponere,

    id. Trin. 3, 3, 11:

    atque indignitas rei,

    Caes. B. G. 7, 56:

    haec res est mihi infamiae,

    Ter. And. 2, 6, 13:

    illa indicia senatoria operta dedecore et infamia,

    Cic. Clu. 22, 61:

    ignominiam et infamiam ferre,

    id. Tusc. 4, 20, 45:

    in summa infamia esse,

    Ter. Heaut. 2, 3, 18:

    flagrare infamiā,

    Cic. Att. 4, 18, 2:

    infamia notatur qui ab exercitu ignominiae causa dimissus erit,

    Dig. 3, 2, 1:

    ictus fustium infamiam non importat,

    ib. 3, 2, 22:

    aspergi,

    Nep. Alc. 3:

    urgeri,

    Cic. Verr. 1, 12, 36:

    ex infamia eripere,

    id. ib. 2, 3, 60, §

    140: de re aliqua infamiam capere,

    Hirt. B. G. 8, 30:

    colligere,

    Just. 3, 4:

    habere,

    Caes. B. G. 6, 22:

    irrogare alicui,

    Dig. 3, 2, 13:

    inferre,

    Cic. Lael. 18, 42:

    movere,

    Liv. 44, 25, 12:

    ferre alicui,

    Tac. A. 14, 22:

    sarcire,

    to repair, Caes. B. C. 3, 74:

    libellos ad infamiam alicujus edere,

    Suet. Aug. 55:

    trahere aliquid ad infamiam,

    to bring into disrepute, to give a bad name to a thing, Tac. A. 12, 4:

    Cacus Aventinae timor atque infamia silvae,

    Ov. F. 1, 551:

    saecli,

    disgrace of the age, id. M. 8, 97:

    pecuniae,

    the disgrace of avarice, Vell. 2, 33, 2:

    quid enim salvis infamia nummis?

    Juv. 1, 48.— Plur.:

    si ad paupertatem admigrant infamiae, Gravior paupertas fit,

    Plaut. Pers. 3, 1, 19; Tac. A. 4, 33.

    Lewis & Short latin dictionary > infamia

  • 4 inrogo

    irrŏgo ( inr-), āvi, ātum (irrogassit for irrogaverit, Cic. Leg. 3, 3), 1, v. a. [in-rogo].
    I.
    To propose any thing against one:

    leges privatis hominibus irrogare,

    Cic. Dom. 17, 43:

    privilegia tyrannica,

    id. ib. 42, 110; so,

    privilegium,

    id. Sest. 30, 65:

    privilegia,

    id. Leg. 3, 4, 11.—
    II.
    In gen., to impose, appoint, ordain, inflict:

    multam alicui,

    Cic. Mil. 14, 36:

    centum milium multam,

    Liv. 37, 58:

    alicui tributum,

    Plin. Pan. 37:

    poenam,

    Hor. S. 1, 3, 118; Liv. 5, 11; Tac. A. 13, 28; Gai. Inst. 3, 190:

    supplicia,

    id. ib. 16, 5:

    sibi mortem,

    id. ib. 4, 10:

    id supplicii genus,

    Val. Max. 1, 1, 13:

    labori non plus irrogandum est, quam quod somno supererit,

    no more is to be bestowed, Quint. 10, 3, 26:

    imperia dira in ipsos,

    to exercise, Plin. 2, 7, 5, § 21.

    Lewis & Short latin dictionary > inrogo

  • 5 irrogo

    irrŏgo ( inr-), āvi, ātum (irrogassit for irrogaverit, Cic. Leg. 3, 3), 1, v. a. [in-rogo].
    I.
    To propose any thing against one:

    leges privatis hominibus irrogare,

    Cic. Dom. 17, 43:

    privilegia tyrannica,

    id. ib. 42, 110; so,

    privilegium,

    id. Sest. 30, 65:

    privilegia,

    id. Leg. 3, 4, 11.—
    II.
    In gen., to impose, appoint, ordain, inflict:

    multam alicui,

    Cic. Mil. 14, 36:

    centum milium multam,

    Liv. 37, 58:

    alicui tributum,

    Plin. Pan. 37:

    poenam,

    Hor. S. 1, 3, 118; Liv. 5, 11; Tac. A. 13, 28; Gai. Inst. 3, 190:

    supplicia,

    id. ib. 16, 5:

    sibi mortem,

    id. ib. 4, 10:

    id supplicii genus,

    Val. Max. 1, 1, 13:

    labori non plus irrogandum est, quam quod somno supererit,

    no more is to be bestowed, Quint. 10, 3, 26:

    imperia dira in ipsos,

    to exercise, Plin. 2, 7, 5, § 21.

    Lewis & Short latin dictionary > irrogo

  • 6 multa

    1.
    multa ( mulcta), ae, f. [Sabine, acc. to Varr. ap. Gell. 11, 1, 5; Oscan, acc. to Paul. ex Fest. p. 142 Müll.], a penalty involving loss of property, a fine, amercement, mulct; in the most ancient times riches consisted only in the possession of flocks and herds; it accordingly signified, at first, a fine in cattle; but in later times, when money was the measure of wealth, it signified a pecuniary fine (whereas poena denotes a punishment of any kind, e. g. corporal punishment, imprisonment, capital punishment):

    vocabulum ipsum multae M. Varro non Latinum, sed Sabinum esse dicit,

    Gell. 11, 1, 5: multam Osce dici putant poenam quidam. M. Varro ait poenam esse, sed pecuniariam, Paul. ex Fest. p. 142 Mull.:

    cum pecore diceretur multa,

    Varr. L. L. 5, § 95 Müll. The highest penalty in the earliest times was thirty head of cattle, the lowest a sheep, in specifying which the word ovis is used as of the masculine gender: ego ei unum ovem multam dico, I condemn him to pay, fine him, a legal formula ap. Gell. 11, 1, 4:

    multae dictio ovium et bovium,

    Cic. Rep. 2, 9, 16.—Later, of a pecuniary fine:

    multa praesens quingentum milium aeris in singulas civitates imposita,

    Liv. 10, 37:

    multam alicui dicere,

    to decree, award, Cic. Phil. 11, 8, 18:

    indicere,

    Plin. 18, 3, 3, § 11:

    subire,

    Ov. F. 5, 289:

    committere,

    to deserve, incur, Cic. Clu. 37, 103:

    exigere,

    Varr. L. L. 5, § 177 Müll.:

    remittere,

    Cic. Phil. 11, 8, 18:

    irrogare (of the plaintiff, or people's tribune),

    to propose that the accused be fined a certain sum, id. Mil. 14, 36; so,

    petere,

    id. Clu. 33, 91:

    aliquem multā et poenā multare,

    id. Balb. 18, 42:

    multam alicui facere,

    Gell. 7, 14, 8: certare, to contend on both sides whether or not the proposed fine should be paid:

    duo tribuni plebis ducentum milium aeris multam M. Postumio dixerunt: cui certandae cum dies advenisset,

    Liv. 25, 3:

    multae certatio,

    Cic. Leg. 8, 3, 6:

    multa erat Veneri,

    for the benefit of Venus, id. Verr. 2, 2, 9, § 25:

    multa gravis praedibus Valerianis,

    a heavy loss, great damage, id. Fam. 5, 20, 4.—
    II.
    In gen., a penalty:

    singulos jure jurando adigam non aliter quam stantes cibum capturos esse... hanc multam feretis, etc.,

    Liv. 24, 16, 13:

    haec ei multa esto: vino viginti dies Ut careat,

    Plaut. As. 4, 1, 55.
    2.
    multa, adj. fem., v. multus.

    Lewis & Short latin dictionary > multa

  • 7 peccatum

    peccātum, i, n. [pecco], a fault, error, mistake, transgression, sin (syn.:

    delictum, culpa): pro peccatis supplicium sufferre,

    Ter. And. 5, 3, 17:

    corrigere,

    id. Ad. 4, 3, 2:

    peccata remordent,

    Lucr. 3, 827:

    recte facta sola in bonis actionibus ponens, prave, id est peccata, in malis,

    Cic. Ac. 1, 10, 37: ut peccatum est, patriam prodere, parentes violare, fana depeculari, quae sunt in effectu;

    sic timere, sic maerere, sic in libidine esse, peccatum est, etiam sine effectu,

    id. Fin. 3, 9, 32:

    culpa ac peccatum,

    id. Fam. 5, 21, 5:

    multitudo vitiorum peccatorumque,

    id. Phil. 2, 17, 43; id. Att. 8, 13, 2:

    quo illi crimine peccatoque perierunt?

    id. Cael. 30, 71:

    libidinum peccatorumque licentia,

    id. Lael. 22, 83:

    confiteri,

    id. N. D. 2, 4, 11; id. de Or. 1, 27, 125:

    paucis verbis tria magna peccata,

    blunders, id. Tusc. 3, 20, 47:

    in peccata incidere,

    id. Fin. 4, 15, 40:

    luere peccata,

    Verg. A. 10, 32:

    peccati conscius,

    Ov. Am. 2, 7, 11:

    peccatis poenas aequas irrogare,

    Hor. S. 1, 3, 118:

    peccatis veniam commodare, Tac Agr. 19: abstinere peccatis,

    Plin. Ep. 8, 22, 2. Here, too, doubtless belongs: nam eā aetate jam sum, ut non siet peccato mi ignosci aequom Ter. Hec. 5, 1, 11.—
    II.
    Transf. (eccl. Lat.).
    1.
    Guilt:

    si non venissem peccatum non haberent,

    Vulg. Johan. 15, 22:

    cognatio pec-cati,

    id. Rom. 3, 20; Lact. 6, 13.—
    2.
    The punishment of sin:

    peccatum vestrum apprehendet vos,

    Vulg. Num. 32, 23:

    ipse peccata multorum tulit,

    id. Isa. 53, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > peccatum

  • 8 privilegium

    prīvĭlēgĭum, ii, n. [privus-lex], a bill or law in favor of or against an individual (class.): in privatos homines leges ferri noluerunt;

    id est enim privilegium,

    Cic. Leg. 3, 19, 44; cf. id. Sest. 30, 65; id. Dom. 17, 43:

    de te privilegium tulit,

    id. Par. 4, 32; id. Brut. 23, 89:

    licuit tibi ferre non legem, sed nefarium privilegium,

    id. Dom. 10, 26:

    privilegia irrogare,

    id. ib. 10, 42:

    vim et crudelitatem privilegii publicis litteris consignavit,

    id. Red. in Sen. 11, 29.—
    II.
    In the post-Aug. period, an ordinance in favor of an individual, privilege, prerogative (cf.:

    beneficium, jus praecipuum, immunitas): coloniam habuisse privilegium, et vetustissimum morem, arbitrio suo rempublicam administrare,

    Plin. Ep. 10, 47 (56), 1; Traj. ap. Plin. Ep. 10, 109 (110): quaedam privilegia parentibus data sunt, Sen. Ben. 3, 11, 1:

    privilegio munitus,

    Dig. 38, 17, 2:

    privilegium aetatis,

    Just. 2, 10, 2; Ambros. in Psa. 118, Serm. 13, 15:

    sacerdotum,

    Suet. Aug. 93:

    athletarum,

    id. ib. 45.

    Lewis & Short latin dictionary > privilegium

См. также в других словарях:

  • irrogare — v. tr. [dal lat. irrŏgare, propr. proporre al popolo (una legge, una pena, ecc.) ] (io irrògo, tu irròghi, ecc., alla lat. ìrrogo, ecc.). (giur.) [riferito a pena e sim., attribuire] ▶◀ Ⓖ (fam.) affibbiare, Ⓖ (fam.) appioppare, comminare,… …   Enciclopedia Italiana

  • irrogare — ir·ro·gà·re v.tr. (io irrògo, ìrrogo) TS dir. infliggere: irrogare una pena {{line}} {{/line}} DATA: av. 1547. ETIMO: dal lat. irrogāre, comp. di in contro e rogāre chiedere …   Dizionario italiano

  • irrogare — {{hw}}{{irrogare}}{{/hw}}v. tr.  (io irrogo  o irrogo , tu irroghi  o irroghi ) Infliggere: irrogare una pena …   Enciclopedia di italiano

  • irrogare — v. tr. (raro, dir.) infliggere …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • irrogare — /hrageriy/ In the civil law, to impose or set upon, as a fine. To inflict, as a punishment. To make or ordain, as a law …   Black's law dictionary

  • irrogare — /hrageriy/ In the civil law, to impose or set upon, as a fine. To inflict, as a punishment. To make or ordain, as a law …   Black's law dictionary

  • irrogare — (Civil law.) To inflict; to impose; to levy; as, a tax …   Ballentine's law dictionary

  • irrogar — (Del lat. irrogare, imponer, infligir.) ► verbo transitivo/ pronominal Causar un perjuicio o un daño a una persona: ■ tu indiferencia me ha irrogado muchos perjuicios. SE CONJUGA COMO pagar * * * irrogar (del lat. «irrogāre», proponer un castigo… …   Enciclopedia Universal

  • irrogazione — ir·ro·ga·zió·ne s.f. TS dir. l irrogare una condanna, una pena {{line}} {{/line}} DATA: 1848. ETIMO: dal lat. irrogatiōne(m), v. anche irrogare …   Dizionario italiano

  • loy — Loy, f. mon. Lex. C est l Edict et ordonnance faicte et baillée à observer aux subjects par leur Prince souverain. Et par ce qu il est loisible de faire ce qui est octroyé par la loy, ce mot Loy se prent aussi pour permission, liberté, faculté et …   Thresor de la langue françoyse

  • Er- (5) — 5. Êr , eine untrennbare Partikel, welche nur in der Zusammensetzung mit Zeitwörtern üblich ist, außer dem aber nicht mehr vorkommt. Sie ist von mannigfaltiger Bedeutung. 1. Bedeutet sie so viel als auf, eine Bewegung in die Höhe anzudeuten.… …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»