Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ir-ritus

  • 1 ritus

    rītus, ūs, m. (altind. ṛtá, heiliger Brauch), I) die hergebrachte Weise in der Religionsübung, der religiöse Gebrauch, der Religionsgebrauch, Ritus, die Zeremonie, Cic. u.a.: Christiani ritus presbyter, Amm.: nulli simulacrorum ritui deditus, kein Götzendiener, Augustin.: Romanos ritus didicisse, die sakralen Einrichtungen, Liv. – II) übtr.: A) im engeren Sinne, als jurist. t. t., die feierliche (vom Zivilrecht vorgeschriebene) Form, nuptiarum, Dig. 22. tit. 2. – B) im weiteren Sinne, übh. Gebrauch, Sitte, Gewohnheit, Art, ritus (Plur.) Cyclopum, Ov.: molles ritus, Sil.: in alienos ritus mores legesque verti, Liv.: moribus ritibusque efferatioribus quam ulli barbari, immo quam immanes beluae vivunt, Liv.: duo examina (Bienenschwärme) dissimiles habuere ritus, Plin. – bes. häufig Abl. ritu, nach Art, wie (s. Mützell Curt. 3, 8 [19], 10), latronum ritu, Cic.: mulierum ritu, Liv.: ritu deorum, Sen.: pecudum ritu, Cic.: ferarum ritu, pecudum ferarumque ritu, Liv.: pecorum ritu, Sen.: more atque ritu adulantium canum, Gell.: ferino ritu, Hieron.: fluminis ritu, Hor.: tempestatis prope ritu, Hor.: ritu grandinis, Amm.: quo ritu, Lucr.: ritu aleatorio, nach Spielerart, Gell.: novo ritu, auf neue Art, nach neuem Geschmacke, Hor. – / Archaist. Genet. rituis, Varro fr. b. Non. 494, 30.

    lateinisch-deutsches > ritus

  • 2 ritus

    rītus, ūs, m. (altind. ṛtá, heiliger Brauch), I) die hergebrachte Weise in der Religionsübung, der religiöse Gebrauch, der Religionsgebrauch, Ritus, die Zeremonie, Cic. u.a.: Christiani ritus presbyter, Amm.: nulli simulacrorum ritui deditus, kein Götzendiener, Augustin.: Romanos ritus didicisse, die sakralen Einrichtungen, Liv. – II) übtr.: A) im engeren Sinne, als jurist. t. t., die feierliche (vom Zivilrecht vorgeschriebene) Form, nuptiarum, Dig. 22. tit. 2. – B) im weiteren Sinne, übh. Gebrauch, Sitte, Gewohnheit, Art, ritus (Plur.) Cyclopum, Ov.: molles ritus, Sil.: in alienos ritus mores legesque verti, Liv.: moribus ritibusque efferatioribus quam ulli barbari, immo quam immanes beluae vivunt, Liv.: duo examina (Bienenschwärme) dissimiles habuere ritus, Plin. – bes. häufig Abl. ritu, nach Art, wie (s. Mützell Curt. 3, 8 [19], 10), latronum ritu, Cic.: mulierum ritu, Liv.: ritu deorum, Sen.: pecudum ritu, Cic.: ferarum ritu, pecudum ferarumque ritu, Liv.: pecorum ritu, Sen.: more atque ritu adulantium canum, Gell.: ferino ritu, Hieron.: fluminis ritu, Hor.: tempestatis prope ritu, Hor.: ritu grandinis, Amm.: quo ritu, Lucr.: ritu aleatorio, nach Spielerart, Gell.: novo ritu, auf neue Art, nach neuem Geschmacke, Hor. – Archaist. Genet. rituis, Varro fr. b. Non. 494, 30.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ritus

  • 3 ritus

    rītus, ūs ( gen. rituis, Varr. ap. Non. 494, 30; abl. rite nefasto, Stat. Th. 11, 285; v. rite), m. [etym. unknown], orig. belonging to relig. lang.
    I.
    Lit., the form and manner of religious observances; a religious usage or ceremony, a rite (cf. caerimonia):

    Graeco ritu sacra non Romano facere,

    Varr. L. L. 7, § 88 Müll.:

    sacra diis aliis Albano ritu, Graeco Herculi facit,

    Liv. 1, 7:

    quo haec privatim et publice modo rituque flant, discunto ignari a publicis sacerdotibus,

    Cic. Leg. 2, 8, 20; cf.:

    morem ritusque sacrorum Adiciam,

    Verg. A. 12, 836:

    de more rituque priscae religionis,

    Suet. Tit. 5:

    ex patriis ritibus optuma colunto,

    Cic. Leg. 2, 9, 21; 2, 16, 40:

    tempestates, quae populi Romani ritibus consecratae sunt,

    id. N. D. 3, 20, 51:

    regina dei (sc. Bacchi) Ritibus instruitur,

    Ov. M. 6, 591:

    sacrificos docuit ritus,

    id. ib. 15, 483:

    profanos ritus exuere,

    Tac. A. 2, 85 fin.:

    lustrari magico ritu,

    Ov. M. 10, 398.—
    II.
    Transf., in gen., a custom, usage, manner, mode, way:

    ritus, mos vel consuetudo,

    Fest. p. 273 Müll.; cf. id. p. 289 ib.
    a.
    Usually in abl. sing. and with a foll. gen., after the usage, wont, manner, or fashion of any thing.
    (α).
    With gen.:

    more ferarum Quadrupedumque ritu,

    Lucr. 4, 1265:

    qui pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt,

    Cic. Lael. 9, 32:

    pecudum, ferarumque,

    Liv. 3, 47; 5, 44; Quint. 8, 3, 81; Ov. M. 6, 717; 15, 222:

    latronum vivere,

    Cic. Phil. 2, 25, 62:

    juvenum,

    Hor. A. P. 62:

    Lucili,

    id. S. 2, 1, 29:

    Herculis (petiisse laurum),

    id. C. 3, 14, 1; cf.

    Dianae (cincta, etc.),

    Ov. M. 1, 695; 9, 89; 10, 536:

    fluminis,

    Hor. C. 3, 29, 34:

    tempestatis,

    id. S. 2, 3, 268:

    non hominis sed accipitris,

    Just. 27, 2, 8:

    volucri ritu flammarum,

    Lucr. 1, 1102.—
    (β).
    With adj.:

    haec mulier cantherino ritu astans somniat,

    Plaut. Men. 2, 3, 46:

    ritu barbarico esse,

    id. Cas. 3, 6, 19:

    res quaeque suo ritu procedit,

    Lucr. 5, 923:

    novo Sublime moliar atrium,

    Hor. C. 3, 1, 46:

    aleatorio,

    Gell. 18, 13, 6; cf.:

    rancida quo perolent projecta cadavera ritu,

    in the way that, such as, Lucr. 6, 1157.—
    b.
    In other cases (mostly poet. and post-Aug.), habit, custom, usage:

    cognosse Sabinae Gentis ritus,

    Ov. M. 15, 5:

    referre Cyclopum,

    id. ib. 15, 93:

    humanos,

    id. ib. 9, 500:

    in alienos ritus mores legesque verti,

    Liv. 24, 3, 12:

    ritus dissimiles habuere duo examina apium,

    Plin. 11, 10, 10, § 23:

    moresque tractamus innumeros,

    id. 7, 1, 1, § 6:

    externas caerimonias, Aegyptios Judiacosque ritus compescuit,

    Suet. Tib. 36; Sil. 15, 40:

    de ritu nuptiarum,

    Dig. 23, tit. 2. [p. 1597]

    Lewis & Short latin dictionary > ritus

  • 4 ritus

    ritŭs, ūs, m. (abl. ritu, qqf. rite) [st2]1 [-] rite, usage sacré, cérémonie religieuse. [st2]2 [-] usage, habitude, coutume, manière, façon, méthode, procédé. [st2]3 [-] manière de vivre, usages, coutumes, moeurs.    - ritu + gén.: à la manière de.    - pecudum ritu, Cic.: à la manière des bêtes.    - ritu aleatorio vocari, Gell. 18, 13, 6: être désigné par le hasard.
    * * *
    ritŭs, ūs, m. (abl. ritu, qqf. rite) [st2]1 [-] rite, usage sacré, cérémonie religieuse. [st2]2 [-] usage, habitude, coutume, manière, façon, méthode, procédé. [st2]3 [-] manière de vivre, usages, coutumes, moeurs.    - ritu + gén.: à la manière de.    - pecudum ritu, Cic.: à la manière des bêtes.    - ritu aleatorio vocari, Gell. 18, 13, 6: être désigné par le hasard.
    * * *
        Ritus, huius ritus, m. g. Cic. Coustume, Facon, ou Maniere de faire accoustumee.
    \
        Pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt. Cic. Comme font les bestes brutes.
    \
        Exigere ritus humanos ad caelestia. Ouid. Vouloir reigler les coustumes humaines selon et à l'exemple des divines.
    \
        Nouos ritus indidit. Tacit. Il institua nouvelles facons de faire.

    Dictionarium latinogallicum > ritus

  • 5 rītus

        rītus ūs, m    [RA-], a form of religious observance, religious usage, ceremony, rite: sacra diis aliis Albano ritu facit, L.: quo haec privatim et publice modo rituque fiant, discunto: morem ritūsque sacrorum Adiciam, V.: tempestates populi R. ritibus consecratae: magico lustrari ritu, O.— Habit, custom, usage, way, mode, manner: Sabinae Gentis ritūs, O.: in alienos ritūs verti, L.: novo Sublime ritu moliar atrium, in the new style, H.— Abl sing. with gen, after the usage of, in the manner of, in the fashion of, like: pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt: pennae ritu coepere volucrum Cingere latus, O.: Herculis ritu petiisse laurum, H.: ritu quoque cincta Dianae, O.
    * * *
    rite; ceremony

    Latin-English dictionary > rītus

  • 6 ritus

    rītus, ūs m.
    1) религиозный обряд, ритуал, церемониал богослужения, установленная форма, принятый порядок (sacrificii r. L)
    2) обычай, обыкновение ( alieni ritūs moresque L)
    ritū — тем или иным образом, по образу чего-либо, наподобие, как (ritu barbarico Pl; fluminis ritu H)

    Латинско-русский словарь > ritus

  • 7 ritus

    ritus ritus, us m религиозный обряд, обычай

    Латинско-русский словарь > ritus

  • 8 ritus

    ritus ritus, us m ритуал

    Латинско-русский словарь > ritus

  • 9 ritus

    , ritus m
      религиозный обряд, обычай

    Dictionary Latin-Russian new > ritus

  • 10 ritus

    1) торжественная форма гражд. права: ritus nuptiarum (tit. D. 23, 2). 2) религиозный обряд, церемония, iudaicus ritus (Paul. V. 22 § 3);

    pagani ritus (1. 2 pr. C. Th. 16, 7).

    3) обычай (1. 18 C. Th. 11, 7. Coll. VI. 4 § 2. 3).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > ritus

  • 11 ritus

    usage, ceremony, rite.

    Latin-English dictionary of medieval > ritus

  • 12 indo

    indo, ĕre, dĭdi, dĭtum - tr. - [st1]1 [-] mettre sur, poser sur, appliquer.    - avec in + acc. indere coronam in focum, Cat. Agr. 143, 2: suspendre au foyer une couronne de fleurs.    - cf. Cato, Agr. 143, 23; Plaut. Mil. 2, 5, 1; id. Merc. 1, 2, 92; id. Cas. 2, 3, 31.    - avec in + abl. alia in statua amputato capite Augusti effigiem Tiberii inditam, Tac. An. 1: (il ajouta) que sur une autre statue on avait coupé la tête d'Auguste pour y fixer celle de Tibère.    - avec dat. indere compedes servis, Plaut. Men. 1, 1, 4: mettre qqn aux fers. --- cf. Tac. An. 3, 14; 15, 57. [st1]2 [-] mettre dans, introduire.    - novos ritus indere, Tac. H. 5: introduire de nouveaux rites.    - indere pavorem alicui, Tac. H. 4, 34: inspirer l'effroi à qqn. --- cf. Tac. An. 12, 3 [st1]3 [-] donner, appliquer, imposer, attacher (un nom à qqn, à qqch).    - indere nomen alicui, alicui rei: donner, appliquer, imposer, attacher un nom à qqn, à qqch. --- cf. Plaut. Men. 263 ; Sall. H. 1, 41, 24 ; Liv. 7, 2, 6; 21, 31, 4, etc.    - nomen indere ab ou ex aliqua re: donner un nom d'après qqch. --- cf. Curt. 8, 9, 14; Liv. 1, 34, 3; Sall. J. 78, 1; Tac. 2, 56.
    * * *
    indo, ĕre, dĭdi, dĭtum - tr. - [st1]1 [-] mettre sur, poser sur, appliquer.    - avec in + acc. indere coronam in focum, Cat. Agr. 143, 2: suspendre au foyer une couronne de fleurs.    - cf. Cato, Agr. 143, 23; Plaut. Mil. 2, 5, 1; id. Merc. 1, 2, 92; id. Cas. 2, 3, 31.    - avec in + abl. alia in statua amputato capite Augusti effigiem Tiberii inditam, Tac. An. 1: (il ajouta) que sur une autre statue on avait coupé la tête d'Auguste pour y fixer celle de Tibère.    - avec dat. indere compedes servis, Plaut. Men. 1, 1, 4: mettre qqn aux fers. --- cf. Tac. An. 3, 14; 15, 57. [st1]2 [-] mettre dans, introduire.    - novos ritus indere, Tac. H. 5: introduire de nouveaux rites.    - indere pavorem alicui, Tac. H. 4, 34: inspirer l'effroi à qqn. --- cf. Tac. An. 12, 3 [st1]3 [-] donner, appliquer, imposer, attacher (un nom à qqn, à qqch).    - indere nomen alicui, alicui rei: donner, appliquer, imposer, attacher un nom à qqn, à qqch. --- cf. Plaut. Men. 263 ; Sall. H. 1, 41, 24 ; Liv. 7, 2, 6; 21, 31, 4, etc.    - nomen indere ab ou ex aliqua re: donner un nom d'après qqch. --- cf. Curt. 8, 9, 14; Liv. 1, 34, 3; Sall. J. 78, 1; Tac. 2, 56.
    * * *
        Indo, indis, indidi, pen. cor. inditum, indere. Plaut. Mettre dedens.
    \
        Indere aliquid in aurum, argentum, aut aes publicum, quo id peius fiat. Vlpia. Mesler parmi à la fonte.
    \
        Indere captiuis catenas. Plaut. Enferrer prisonniers.
    \
        Indere fenestras domui. Plaut. Faire des fenestres.
    \
        Indere nomen alicui. Plaut. Bailler nom, Imposer.
    \
        Nouos ritus, contrariosque caeteris mortalibus indidit. Tacit. Il mist et institua.
    \
        Titulos ad eam sententiam exquisitissimos indiderunt. Gellius. Ont imposé tiltres et noms.

    Dictionarium latinogallicum > indo

  • 13 Christianus

    Chrīstiānus, a, um (Χριστιανός), christlich, religio, Eutr. 10, 16. Amm. 21, 16, 18 u. Eccl.: Christianae legis studiosus, Amm.: Christiani ritus presbyter u. Christianae legis antistes, Bischof, Amm.: ritus Christiam cultor, Amm.: Christiani populi vexationes, Sulp. Sev.: adhaerere cultui Christiano, Amm.: Christianos esse passus est, er übte Toleranz gegen die Chr., Lampr. – subst., Chrīstiānus, ī, m., der Christ, Amm. u. Eccl.: bes. Plur. Chrīstiānī, ōrum, m., die Christen, Tac. u.a. – Compar., Christianiores, ernstere, strengere Christen, Augustin. c. Faust. 30, 3 in. – Superl., Christianissimus, allerchristlichster, vir omnium nobilium Christianissime, Hier. epist. 57, 12: Christianissime princeps! Ambros. epist. 1, 1.

    lateinisch-deutsches > Christianus

  • 14 peregrinus

    peregrīnus, a, um (peregre), I) fremd, ausländisch (Ggstz. indigena, vernaculus, patrius, domesticus), navis, Plaut.: bos (Ggstz. indigena bos), Colum.: pecus (Ggstz. vernaculum pecus), Colum.: volucris, Zugvogel, Phaedr.: arbor, Plin.: divitiae, Hor.: ritus (Ggstz. ritus patrii), Liv.: mores, Liv. u. Iuven.: amores (Geliebte), Ov.: domestica peregrinaque historia, Val. Max.: timor, F. vor einem auswärtigen Feinde, Liv.: so auch terror, Liv. – subst. peregrīnus, ī, m., u. peregrīna, ae, f., a) der Fremde, die Fremde, der Fremdling, Ter. u. Cic. – b) insbes., der Nichtbürger, der Insasse, neque civis, neque peregrinus, Cic.: peregrinus an civis sit, Quint.: praetor, der die Zivilstreitigkeiten unter diesen peregrini schlichtet, ICt.: provincia peregrina od. sors inter peregrinos, das Amt des Prätors, der die Streitigkeiten unter den Nichtbürgern schlichtete, Liv. – condicio p., der Stand eines Fremden, Plin. – II) übtr., fremd, unwissend in etwas, gew. verb. peregrinus atque hospes, Cic.: in agendo, Cic.

    lateinisch-deutsches > peregrinus

  • 15 profanus

    profānus, a, um (pro u. fanum, eig. vor dem heiligen Bezirke liegend; dah.) nicht geheiligt (s. Macr. sat. 3, 3, 3), I) im allg., ungeheiligt, ungeweiht, unheilig, gemein (Ggstz. sacer, consecratus), Cic.: res profanae et usu pollutae, Tac.: usus, Plin.: animalia, unreine, Tac.: u. so bubo, avis (d.h. von übler Vorbedeutung), Ov.: honores bello facere profanos, entheiligen, entweihen, Verg. – subst., profānum, ī, n., Ungeweihtes, Unheiliges, Volksgut (Ggstz. sacrum), Tac.: so auch Plur. profana (Ggstz. sacra, Heiliges, Altargut), Hor., Curt. u.a.; vgl. Obbarius Hor. ep. 1, 16, 54. – 2) übtr., gottlos, ruchlos, schändlich (s. Nipperd. Tac. ann. 14, 2), mens, verba, Ov.: ritus (Plur.), Tac.: odia, Stat.: princeps, Tac.: Phorbas, Ov.: manus profana, Sidon. epist. 3, 12, 1. – subst., profānum, ī, n., das Gottlose, Schändliche, profano civilium bellorum, Plin. 16, 7: Plur., cum omnia profana fecisset, Cic. Verr. 4, 122. – II) insbes., in einen Gottesdienst nicht eingeweiht, uneingeweiht, ungeweiht (Ggstz. initiatus), subst., der Ungeweihte, 1) eig.: oculi, Ov.: procul este, profani, Verg.: orgia, quae frustra capiunt audire profani, Catull.: Cereris ritus vulgare profanis, Ov. – 2) übtr.: a) v. den in den Musendienst nicht Eingeweihten, pr. vulgus, Hor. u. Gell. – mit Genet., litterarum profani (Ggstz. doctrinā initiati), Macr. u. Min. Fel. – b) übh., nicht einge weiht in etw., unbekannt mit etw., m. ab u. Abl., a sacramento veritatis, Lact. 2, 15, 2 u.a.: a veritate, Lact. 2, 16, 13.

    lateinisch-deutsches > profanus

  • 16 pio

    pĭo, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] apaiser par des sacrifices, rendre propice, honorer, purifier. [st2]2 [-] donner satisfaction à, assouvir. [st2]3 [-] racheter, expier, effacer, venger, punir.    - piare Janum, Ov.: honorer Janus par un sacrifice.    - Tellurem porco piare, Hor.: apaiser la Terre avec un porc.    - busta piare (busta = Manes), Ov. M. 13.515: apaiser les mânes.    - piare aliquem insanum, Plaut. Men. 2.2.17: purifier un fou, guérir un fou par des pratiques religieuses.    - ritus piandi (s.-ent. fulminis), Ov.: rites pour conjurer les présages de la foudre.    - aras ture piare, Prop.: couvrir l'autel d'encens.    - piare sacra, Prop.: faire un sacrifice.    - piare pietatem, Plaut.: remplir les devoirs de la piété filiale.    - piare iram, Prop.: apaiser la colère.    - ut quidquid istuc sceleris imminet meo tantum sanguine pietur, Tac.: pour que je sois la seule victime des crimes qui se préparent ici.    - si quid tibi piandum fuisset, Cic. Dom. 51: si tu avais eu quelque expiation à faire.    - piare nefas, Virg. En. 2.184: expier un crime.    - piare damna, Ov.: réparer des pertes.
    * * *
    pĭo, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] apaiser par des sacrifices, rendre propice, honorer, purifier. [st2]2 [-] donner satisfaction à, assouvir. [st2]3 [-] racheter, expier, effacer, venger, punir.    - piare Janum, Ov.: honorer Janus par un sacrifice.    - Tellurem porco piare, Hor.: apaiser la Terre avec un porc.    - busta piare (busta = Manes), Ov. M. 13.515: apaiser les mânes.    - piare aliquem insanum, Plaut. Men. 2.2.17: purifier un fou, guérir un fou par des pratiques religieuses.    - ritus piandi (s.-ent. fulminis), Ov.: rites pour conjurer les présages de la foudre.    - aras ture piare, Prop.: couvrir l'autel d'encens.    - piare sacra, Prop.: faire un sacrifice.    - piare pietatem, Plaut.: remplir les devoirs de la piété filiale.    - piare iram, Prop.: apaiser la colère.    - ut quidquid istuc sceleris imminet meo tantum sanguine pietur, Tac.: pour que je sois la seule victime des crimes qui se préparent ici.    - si quid tibi piandum fuisset, Cic. Dom. 51: si tu avais eu quelque expiation à faire.    - piare nefas, Virg. En. 2.184: expier un crime.    - piare damna, Ov.: réparer des pertes.
    * * *
        Pio, pias, piaui, piatum, piare. Virgil. Purger.

    Dictionarium latinogallicum > pio

  • 17 Christianus

    Chrīstiānus, a, um (Χριστιανός), christlich, religio, Eutr. 10, 16. Amm. 21, 16, 18 u. Eccl.: Christianae legis studiosus, Amm.: Christiani ritus presbyter u. Christianae legis antistes, Bischof, Amm.: ritus Christiam cultor, Amm.: Christiani populi vexationes, Sulp. Sev.: adhaerere cultui Christiano, Amm.: Christianos esse passus est, er übte Toleranz gegen die Chr., Lampr. – subst., Chrīstiānus, ī, m., der Christ, Amm. u. Eccl.: bes. Plur. Chrīstiānī, ōrum, m., die Christen, Tac. u.a. – Compar., Christianiores, ernstere, strengere Christen, Augustin. c. Faust. 30, 3 in. – Superl., Christianissimus, allerchristlichster, vir omnium nobilium Christianissime, Hier. epist. 57, 12: Christianissime princeps! Ambros. epist. 1, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Christianus

  • 18 peregrinus

    peregrīnus, a, um (peregre), I) fremd, ausländisch (Ggstz. indigena, vernaculus, patrius, domesticus), navis, Plaut.: bos (Ggstz. indigena bos), Colum.: pecus (Ggstz. vernaculum pecus), Colum.: volucris, Zugvogel, Phaedr.: arbor, Plin.: divitiae, Hor.: ritus (Ggstz. ritus patrii), Liv.: mores, Liv. u. Iuven.: amores (Geliebte), Ov.: domestica peregrinaque historia, Val. Max.: timor, F. vor einem auswärtigen Feinde, Liv.: so auch terror, Liv. – subst. peregrīnus, ī, m., u. peregrīna, ae, f., a) der Fremde, die Fremde, der Fremdling, Ter. u. Cic. – b) insbes., der Nichtbürger, der Insasse, neque civis, neque peregrinus, Cic.: peregrinus an civis sit, Quint.: praetor, der die Zivilstreitigkeiten unter diesen peregrini schlichtet, ICt.: provincia peregrina od. sors inter peregrinos, das Amt des Prätors, der die Streitigkeiten unter den Nichtbürgern schlichtete, Liv. – condicio p., der Stand eines Fremden, Plin. – II) übtr., fremd, unwissend in etwas, gew. verb. peregrinus atque hospes, Cic.: in agendo, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > peregrinus

  • 19 profanus

    profānus, a, um (pro u. fanum, eig. vor dem heiligen Bezirke liegend; dah.) nicht geheiligt (s. Macr. sat. 3, 3, 3), I) im allg., ungeheiligt, ungeweiht, unheilig, gemein (Ggstz. sacer, consecratus), Cic.: res profanae et usu pollutae, Tac.: usus, Plin.: animalia, unreine, Tac.: u. so bubo, avis (d.h. von übler Vorbedeutung), Ov.: honores bello facere profanos, entheiligen, entweihen, Verg. – subst., profānum, ī, n., Ungeweihtes, Unheiliges, Volksgut (Ggstz. sacrum), Tac.: so auch Plur. profana (Ggstz. sacra, Heiliges, Altargut), Hor., Curt. u.a.; vgl. Obbarius Hor. ep. 1, 16, 54. – 2) übtr., gottlos, ruchlos, schändlich (s. Nipperd. Tac. ann. 14, 2), mens, verba, Ov.: ritus (Plur.), Tac.: odia, Stat.: princeps, Tac.: Phorbas, Ov.: manus profana, Sidon. epist. 3, 12, 1. – subst., profānum, ī, n., das Gottlose, Schändliche, profano civilium bellorum, Plin. 16, 7: Plur., cum omnia profana fecisset, Cic. Verr. 4, 122. – II) insbes., in einen Gottesdienst nicht eingeweiht, uneingeweiht, ungeweiht (Ggstz. initiatus), subst., der Ungeweihte, 1) eig.: oculi, Ov.: procul este, profani, Verg.: orgia, quae frustra capiunt audire profani, Catull.: Cereris ritus vulgare profanis, Ov. – 2) übtr.: a) v. den in den Musendienst nicht Eingeweihten, pr. vulgus, Hor. u. Gell. – mit Genet., litterarum profani (Ggstz. doctrinā initiati), Macr. u. Min. Fel. – b) übh., nicht einge-
    ————
    weiht in etw., unbekannt mit etw., m. ab u. Abl., a sacramento veritatis, Lact. 2, 15, 2 u.a.: a veritate, Lact. 2, 16, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > profanus

  • 20 ascisco

    a-scīsco (adscīsco), īvī, ītum, ere [ ascio II \]
    1) принимать, привлекать (aliquem in numerum civium C; in civitatem L; inter patricios T)
    ascitus superis O (тж. caelo Sen) — причисленный к сонму богов
    2) перенимать, заимствовать ( ritus peregrinos L); усваивать ( consuetudinem C)
    nativus lepor, non ascitus Nep — изящество врождённое, а не заимствованное
    4) претендовать, иметь притязания, приписывать ( sibi eloquentiae laudem T)

    Латинско-русский словарь > ascisco

См. также в других словарях:

  • Ritus — »feierlicher religiöser Brauch; Zeremoniell«: Das Fremdwort wurde im 17. Jh. aus gleichbed. lat. ritus entlehnt, das mit dt. ↑ Reim verwandt ist. Zu »Ritus« stellen sich: rituell »zum Ritus gehörig, nach dem Ritus vollzogen« (19. Jh.; aus… …   Das Herkunftswörterbuch

  • Ritus (Buch) — Ritus ist ein Horror und Science Fiction Roman des Autors Markus Heitz. Er ist in Deutschland am 1. Juni 2008 vom Knaur Verlag veröffentlicht worden. Der Nachfolgeband heißt Sanctum. Inhaltsverzeichnis 1 Inhalt 1.1 Handlung 2 Form …   Deutsch Wikipedia

  • Ritus — Sm Zeremonie per. Wortschatz fach. (16. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus ml. ritus der religiöse Brauch, die Zeremonien , das letztlich zu der unter Arm dargestellten Grundlage ig. * arə fügen gehört. Adjektiv: rituell (zu frz. rituel); Kollektiv:… …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • Ritus — (lat.), 1) der hergebrachte Gebrauch; bes. 2) (R. sacri) die Art u. Weise, wie bei den einzelnen religiösen Handlungen verfahren wird. Bei den Etruskern gab es besondere Bücher (Rituales libri), worin angegeben war, wie Städte gegründet, Altäre u …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Ritus — (lat., »Gebrauch«), religiöser Gebrauch, im Plural Gesamtbezeichnung aller Gebräuche, die bei den Römern im politischen und religiösen wie im häuslichen Leben, soweit es eine religiöse Beziehung hatte, zu beobachten waren. In der christlichen… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Ritus — (lat.), Gebrauch; insbes. die bei den kirchlichen Handlungen vorgeschriebenen Gebräuche …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Ritus —    • Ritus,          mos comprobatus in administrandis sacrificiis, и вообще mos institutus religiosis ceremoniis consecratus, isque vel privatus vel publicus (cp. Fest. s. v. mos), т. е. все обычаи, которые должен был соблюдать римлянин не… …   Реальный словарь классических древностей

  • ritus — index ceremony, formality Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Ritus — Ritus …   Deutsch Wörterbuch

  • Ritus — Zeremoniell; Zeremonie; Ritual; gottesdienstliches Brauchtum; Übung * * * Ri|tus 〈m.; , Ri|ten〉 1. religiöser Brauch, Kulthandlung; Sy Ritual (2) 2. Gesamtheit der Bräuche bei einem Gottesdienst [lat.] * * * Ri|tus, der; , …ten [lat …   Universal-Lexikon

  • Ritus Romanus — Als Römischer Ritus wird die seit der Spätantike in Rom gefeierte Liturgie bezeichnet, die Heilige Messe, die Feier der Sakramente und Sakramentalien sowie die Feier des Stundengebets, der Feste und geprägten Zeiten der römisch katholischen… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»