Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

invidiōsē

  • 1 invidiose

    invidiōsē [ invidiosus ]
    1) завистливо, злобно, с ненавистью C, VP etc.
    i. queri aliquid Su со — злобой жаловаться на что-л.

    Латинско-русский словарь > invidiose

  • 2 invidiose

    invidiōsē, Adv. (invidiosus), I) neidisch, mißgünstig, gehässig, bitter, Cic. u.a.: queri alqd, sich bitter beschweren über etw., Suet.: invidiosius in alqo conspici, Iustin.: neque quisquam expulsus (est) invidiosius, keine Vertreibung hat mehr Unwillen erregt, Vell. – II) mißliebig, vivere, Cornif. rhet. 4, 28.

    lateinisch-deutsches > invidiose

  • 3 invidiose

    invidiōsē, Adv. (invidiosus), I) neidisch, mißgünstig, gehässig, bitter, Cic. u.a.: queri alqd, sich bitter beschweren über etw., Suet.: invidiosius in alqo conspici, Iustin.: neque quisquam expulsus (est) invidiosius, keine Vertreibung hat mehr Unwillen erregt, Vell. – II) mißliebig, vivere, Cornif. rhet. 4, 28.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > invidiose

  • 4 invidiōsē

        invidiōsē adv.    [invidiosus], enviously, hatefully: criminari.
    * * *
    invidiosius, invidiosissime ADV
    so as to arouse hatred/odium/envy/hostility; jealously; with ill will

    Latin-English dictionary > invidiōsē

  • 5 invidiose

    invĭdĭōsē, adv., v. invidiosus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > invidiose

  • 6 criminor

    crīminor, ātus sum, ārī (crimen), anschuldigen, a) jmd. anschuldigen, anklagen, verklagen, jmdm. Vorwürfe machen, bes. im üblen Sinne = jmd. anschwärzen, verunglimpfen, verleumden, senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur tibi (bei dir), Ter.: u. so alium alii, Suet.: patres apud populum od. apud plebem, Liv.: Caesarem apud veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug auf was? teils durch allg. Acc., nihil Sestium, Cic. – teils durch Acc. u. Infin., Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est bellum illum ducere, Cic. – teils durch einen Satz m. quod u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, vir natus quod rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) etwas anschuldigen, zur Last legen, zum Vorwurf machen, über od. wegen etw. Klage führen, sich beklagen, sich beschweren, Vorwürfe machen, m. Ang. was? durch Acc., iam enim non libet omnia criminari, Cic.: tribuni plebis illae intermortuae contiones (Ansprachen ans Volk), quibus cotidie meam potentiam invidiose criminabatur, Cic.: libet enim tibi nescio quid etiam de illa tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: senatus consultum cr. absenti principi (bei dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem apud regem, Iustin. – od. durch Genet., mutuo se rapinae turpissimae criminabantur, Apul. met. 10, 14. – od. durch Acc. u. Infin., venenum eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me esse gratum (dankbar) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: nunc apud mercennarios milites, nunc apud transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. durch einen Satz m. quod u. Konj., criminabatur (machte zum Vorwurf) etiam, quod Titum filium ab hominibus relegasset et ruri habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? durch de u. Abl., illae res, de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. Sache, die man anschuldigt, aus dem Zshg. zu ergänzen ist) = Klage führen, vorwerfen, als Beschuldiger (Ankläger) auftreten, ut illi criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, für Beschuldigungen als Beweisführer oder gegen Beschuldigungen als Widerleger auftreten, Cic.: quo gravior criminantis auctoritas esset, Curt. – / Aktive Nbf. crimino, āre, Enn. sat. 8. Plaut. Pseud. 493. – criminor passiv (vgl. Charis. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum esse ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: criminatus, Apul. met. 7, 23.

    lateinisch-deutsches > criminor

  • 7 criminor

    crīminor, ātus sum, ārī (crimen), anschuldigen, a) jmd. anschuldigen, anklagen, verklagen, jmdm. Vorwürfe machen, bes. im üblen Sinne = jmd. anschwärzen, verunglimpfen, verleumden, senatum, Sall.: patres, Liv.: regem, Curt. – ne me criminaretur tibi (bei dir), Ter.: u. so alium alii, Suet.: patres apud populum od. apud plebem, Liv.: Caesarem apud veteranos, Vell. – m. Ang. in bezug auf was? teils durch allg. Acc., nihil Sestium, Cic. – teils durch Acc. u. Infin., Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est bellum illum ducere, Cic. – teils durch einen Satz m. quod u. Konj., magnā invidiā criminatur filium, vir natus quod rem feminarum tetigerit, Phaedr. – b) etwas anschuldigen, zur Last legen, zum Vorwurf machen, über od. wegen etw. Klage führen, sich beklagen, sich beschweren, Vorwürfe machen, m. Ang. was? durch Acc., iam enim non libet omnia criminari, Cic.: tribuni plebis illae intermortuae contiones (Ansprachen ans Volk), quibus cotidie meam potentiam invidiose criminabatur, Cic.: libet enim tibi nescio quid etiam de illa tribu criminari, Cic.: Agrippinae amicitiam in eo cr., an ihm, Tac.: per publicanos cr. Metelli lentitudinem, Vell.: senatus consultum cr. absenti principi (bei dem abw. F.), Plin. ep.: cr. hanc rem apud regem, Iustin. – od. durch Genet., mutuo se rapinae turpissimae criminab-
    ————
    antur, Apul. met. 10, 14. – od. durch Acc. u. Infin., venenum eiusdem Clodiae necandae causā parasse Caelium criminantur, Cic.: me esse gratum (dankbar) criminaris, Cic.: extrahi rem criminantes, Liv.: nunc apud mercennarios milites, nunc apud transfugas prodi Romano Syracusas criminabatur, Liv. – od. durch einen Satz m. quod u. Konj., criminabatur (machte zum Vorwurf) etiam, quod Titum filium ab hominibus relegasset et ruri habitare iussisset, Cic. – m. Ang. in betreff? durch de u. Abl., illae res, de quibus criminamur, Cornif. rhet. – c) absol., (wo die Pers. od. Sache, die man anschuldigt, aus dem Zshg. zu ergänzen ist) = Klage führen, vorwerfen, als Beschuldiger (Ankläger) auftreten, ut illi criminantur, Sall. fr.: argumentando criminari crimenve dissolvere, für Beschuldigungen als Beweisführer oder gegen Beschuldigungen als Widerleger auftreten, Cic.: quo gravior criminantis auctoritas esset, Curt. – Aktive Nbf. crimino, āre, Enn. sat. 8. Plaut. Pseud. 493. – criminor passiv (vgl. Charis. 165, 11. Diom. 337, 18. Prisc. 8, 14), Cic. de leg. agr. 3, 13: criminantur, Augustin. de civ. dei 8, 21: criminatum esse ab alqo, Hyg. astr. 2, 18: criminatus, Apul. met. 7, 23.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > criminor

  • 8 crīminor

        crīminor ātus, ārī, dep.    [crimen], to accuse of crime, complain of, impeach, calumniate: me tibi, T.: apud alqm nos: alios apud populum, L.—To complain of, charge, denounce: potentiam meam invidiose: nescio quid de illā tribu: (amicitiam) a me violatam esse: Carthaginiensīs ante tempus digressos, S.
    * * *
    criminari, criminatus sum V DEP
    accuse, denounce; charge (with); allege with accusation; make accusations

    Latin-English dictionary > crīminor

  • 9 criminor

    crīmĭnor, ātus, 1, v. dep. [crimen, I.].
    (α).
    With a personal object, to accuse one of crime, to complain of, impeach, calumniate (rare but class.):

    hanc metui ne me criminaretur tibi,

    Ter. Eun. 5, 2, 16; so,

    aliquem alicui,

    Tac. Or. 42; Suet. Calig. 56; cf. under b:

    Q. Metellum apud populum Romanum criminatus est, bellum illum ducere, etc.,

    Cic. Off. 3, 20, 79; cf. Liv. 1, 54, 8:

    Patres,

    id. 31, 6, 4:

    auctores,

    Quint. 1, 5, 11:

    inopinantem,

    Suet. Tib. 64 al. —
    (β).
    With things as objects, to complain of, to charge with:

    quibus (contionibus) cotidie potentiam meam invidiose criminabatur,

    Cic. Mil. 5, 12; so,

    res gestas argumentando crimenve dissolvere,

    id. Opt. Gen. 5, 15:

    nescio quid de illā tribu,

    id. Planc. 16, 38:

    auctoritatem Paullini, vigorem Celsi, maturitatem Galli,

    Tac. H. 1, 87 fin.:

    rhetoricen vitiis,

    Quint. 2, 17, 26:

    humilitatem inopiamque ejus apud amicos Alexandri,

    Curt. 4, 1, 24:

    senatusconsultum absenti principi,

    Plin. Ep. 6, 13, 2; cf. a supra.—With acc. and inf.:

    de amicitiā, quam a me violatam esse criminatus est, pauca dicam,

    Cic. Phil. 2, 1, 3; id. Rosc. Am. 15, 44; Liv. 2, 31, 5; 2, 37, 3.— With de, Auct. Her. 2, 30, 48.—
    (γ).
    Absol., to accuse, criminate:

    neque ego vos ultum injurias hortor... neque discordias, ut illi criminantur,

    Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch:

    Tiberio criminante,

    Suet. Calig. 7; 30.

    Lewis & Short latin dictionary > criminor

  • 10 invidiosus

    invĭdĭōsus, a, um, adj. [invidia].
    I.
    Full of envy, envious, invidious, hostile (i. q. invidus;

    class.): illa peraeque Prae se formosis invidiosa dea est,

    Prop. 2, 28, 10 (3, 24, 10):

    vetustas,

    Ov. M. 15, 234.—
    II.
    Enviable:

    possessiones,

    Cic. Agr. 2, 26 init.; cf. id. Font. 5, 9:

    pecunia,

    id. Balb. 25, 66; so,

    nec curis erat (Pactolus) invidiosus harenis,

    by reason of, Ov. M. 11, 88; cf.:

    invidiosior mors,

    id. ib. 7, 603;

    and in a good sense,

    Prop. 2, 1, 73:

    spes procorum,

    desired, longed for, Ov. M. 4, 794; 9, 10:

    praemia,

    id. ib. 13, 414:

    solacia,

    Juv. 13, 179.—
    III.
    Exciting envy or hatred, envied, hated, hateful, odious (i. q. invisus):

    etiam si is invidiosus ac multis offensus esse videatur,

    Cic. Clu. 58:

    damnatio,

    id. Verr. 2, 2, 17, § 42:

    triumphum accipere, invidiosum ad bonos,

    id. Att. 8, 3, 6:

    in eos,

    id. Cael. 9:

    invidiosis nominibus utebatur consul,

    Liv. 34, 7:

    invidiosa oratione multitudo credula accenditur,

    Just. 2, 8, 9:

    laudatrix Venus mihi,

    Ov. H. 17, 126. — Sup.:

    invidiosissimus,

    Cic. Font. 5; id. Clu. 37, 103; Sen. Contr. 31 fin. — Hence, invĭdĭōsē, adv., enviously, invidiously; hatefully, odiously (class.):

    dicere,

    Cic. Ac. 2, 47; id. Mil. 5; Sen. Ep. 87; Auct. Her. 4, 20, 28.— Comp.:

    expulsus,

    Vell. 2, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > invidiosus

См. также в других словарях:

  • Calenzŏli — Calenzŏli, Giuseppe, ital. Lustspieldichter, geb. 1815 in Florenz, hatte lange zu kämpfen, bis es ihm (1852) gelang, sein Erstlingswerk: »Ricerca d un marito«, zur Ausführung zu bringen, dem nun eine lange Reihe meist einaktiger Komödien folgte,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • CHARON — I. CHARON Carthaginensis Historicus, descripsit tyrannos, quotquot in Europa, et Asia fuerunt. Idem prodidit vitas illustrium virorum libris 4. et vitas illustrium feminarum libris totidem. Suidas. II. CHARON Erebi et Noctis fil. inferorum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • invidioso — in·vi·dió·so agg., s.m. AD 1. agg., s.m., che, chi prova invidia per qcn. o per qcs.: essere invidioso di qcn., un amico invidioso, il mondo è pieno di invidiosi Sinonimi: geloso. 2. agg., che rivela, che esprime invidia: parole, occhiate… …   Dizionario italiano

  • invidioso — pl.m. invidiosi sing.f. invidiosa pl.f. invidiose …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • ÉPOPÉE — Poème épique.     Puisque épos signifiait discours chez les Grecs, un poème épique était donc un discours; et il était en vers, parce que ce n était pas encore la coutume de raconter en prose. Cela paraît bizarre, et n en est pas moins vrai. Un… …   Dictionnaire philosophique de Voltaire

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»