Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

introitus+n+m

  • 1 introitus

        introitus ūs, m    [intro+I-], a going in, entering, entrance: militum, Cs.: non introitu quempiam prohibere.—An entrance, passage: ad omnes introitūs, quā adiri poterat: omnes introitūs erant praeclusi, Cs.: aedis, N.: macelli, Iu.—A beginning, introduction, prelude: fabulae: defensionis.
    * * *
    entrance; going in, invasion

    Latin-English dictionary > introitus

  • 2 introitus

    introitus introitus, us m вход

    Латинско-русский словарь > introitus

  • 3 introitus

    introitus, ūs, m. (introeo), der Eingang, Eintritt, Einzug, Einmarsch, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: militum, Caes.: in urbem, Cic.: in Graeciam, Iustin.: Smyrnam, Cic. – 2) übtr.: a) der Eintritt ins Amt od. in ein Kollegium, der Antritt des Amtes, Plin. ep. u.a. – b) der Eingang, Anfang, das Vorspiel, fabulae Clodianae, defensionis, Cic.: huius operis, Plin. – II) meton., der Eingang (als Ort), der Zugang, Cic. u.a. – / Heteroklit. Dat. u. Abl. Sing. introito, Corp. inscr. Lat. 3, 2119 u. 4441.

    lateinisch-deutsches > introitus

  • 4 introitus

    introitus, ūs, m. (introeo), der Eingang, Eintritt, Einzug, Einmarsch, I) eig. u. übtr.: 1) eig.: militum, Caes.: in urbem, Cic.: in Graeciam, Iustin.: Smyrnam, Cic. – 2) übtr.: a) der Eintritt ins Amt od. in ein Kollegium, der Antritt des Amtes, Plin. ep. u.a. – b) der Eingang, Anfang, das Vorspiel, fabulae Clodianae, defensionis, Cic.: huius operis, Plin. – II) meton., der Eingang (als Ort), der Zugang, Cic. u.a. Heteroklit. Dat. u. Abl. Sing. introito, Corp. inscr. Lat. 3, 2119 u. 4441.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > introitus

  • 5 introitus

    [st1]1 [-] introitus, a, um: part. passé de introeo; où l'on est entré. [st1]2 [-] introitŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - entrée (action d’entrer). - [abcl]b - accès (lieu par où l’on entre), entrée, avenue, embouchure (d'un fleuve). - [abcl]c - entrée (dans une corporation, admission (à une charge). - [abcl]d - entrée en matière, exorde, début, commencement.[/b]    - primo introitu, Tac.: dès son entrée.
    * * *
    [st1]1 [-] introitus, a, um: part. passé de introeo; où l'on est entré. [st1]2 [-] introitŭs, ūs, m.: - [abcl][b]a - entrée (action d’entrer). - [abcl]b - accès (lieu par où l’on entre), entrée, avenue, embouchure (d'un fleuve). - [abcl]c - entrée (dans une corporation, admission (à une charge). - [abcl]d - entrée en matière, exorde, début, commencement.[/b]    - primo introitu, Tac.: dès son entrée.
    * * *
        Introitus, huius introitus, pen. corr. Caesar. Entree.
    \
        Introitus. Caes. Le lieu, ou l'endroict par lequel on entre, L'entree.
    \
        Defensionis introitus. Cic. Le commencement de, etc.

    Dictionarium latinogallicum > introitus

  • 6 introitus

    1.
    intrŏĭtus, a, um, Part., from introeo.
    2.
    intrŏĭtus, ūs, m. [introeo], a going in or into, an entering, entrance (class.).
    I.
    Lit.:

    nocturnus introitus Zmyrnam quasi in hostium urbem,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    militum,

    Caes. B. C. 1, 21:

    in urbem,

    id. Dom. 28:

    sol in Geminos introitum facit,

    enters, Col. 11, 2, 43:

    primo statim introitu,

    at his very first entrance, Tac. H. 1, 31:

    aliquem introitu prohibere,

    Cic. Caecin. 13:

    cujus in Graeciam,

    Just. 2, 11, 1:

    introitum alicujus rei pellere,

    to keep a thing from entering, Plin. 20, 9, 39, § 101.—With in and abl. (rare):

    sol introitum in Cancro facit,

    Col. 11, 2, 49.—
    2.
    Esp., the mouth of a river, its entrance into another:

    Averni,

    Sil. 13, 398; also as the entrance to it from the sea (cf. B. infra):

    Indi,

    Plin. 12, 12, 25, § 41 al. —
    B.
    Transf., a place of entrance, passage:

    ad omnes introitus, qua adiri poterat,

    Cic. Caecin. 8:

    omnes introitus erant praeclusi,

    Caes. B. G. 5, 9:

    clandestinus,

    Suet. Ner. 48:

    aures duros et quasi corneolos habere introitus,

    Cic. N. D. 2, 57:

    portus,

    Caes. B. C. 3, 39, 2; Cic. Verr. 2, 5, 31, § 80:

    aedis,

    Nep. Paus. 5, 3:

    ad ipsum introitum exspectare macelli,

    Juv. 11, 10. —In the abl.:

    INTROITO,

    Inscr. Orell. 2103. —
    II.
    Trop.
    A.
    An entering, entrance upon an office or into a society:

    certum aliquid pro introitu dare,

    Plin. Ep. 10, 113:

    sacerdotii,

    Suet. Claud. 9:

    militiam illam cum introitu comparari volo,

    i. e. entrancemoney, Dig. 32, 1, 102.—
    B.
    A beginning, introduction, prelude (syn.:

    principium, exordium, prooemium): fabulae Clodianae,

    Cic. Att. 1, 18:

    defensionis,

    id. Cael. 2, 3:

    in introitu hujus operis,

    Plin. 6, 27, 31, § 141.

    Lewis & Short latin dictionary > introitus

  • 7 introitus

    ūs m. [ introeo ]
    1) вступление (i. in urbem C; i. Smyrnam C)
    prohibere aliquem introitu C — запретить кому-л. доступ (не впускать кого-л.)
    2) вхождение, проникновение ( introitu suo — sc. primordiorum — perrumpere corpus Lcr)
    4) начало (defensionis C; operis PM)
    5) вход, доступ ( omnes introĭtūs praeclusi erant Cs)

    Латинско-русский словарь > introitus

  • 8 introitus

    1) вступление, начало (1. 13 § 2 C. 3, 1). 2) известное вознаграждение деньгами за получение придворной должности (militia) (1. 102 § 2. 3 D. 32).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > introitus

  • 9 introitus

    , us m
    вход

    Latin-Russian dictionary > introitus

  • 10 introitus

    , us (IV склон.) m
      вход

    Dictionary Latin-Russian new > introitus

  • 11 qua

    quā, adv. [ abl. fem. from qui], on which side, at or in which place, in what direction, where, by what way (class.).
    I.
    Lit., of place:

    orasque Italicas omnis, quā adgreditur mare, sumus circumvecti,

    Plaut. Men. 2, 1, 12:

    fumus si quā exit foras,

    id. Aul. 2, 4, 22:

    jubet persequi, si quā queat reperire quae sustulerit,

    id. Cist. 1, 3, 35: regna mihi liquit Pelops, quā ponto ab Helles urgetur Isthmos, Poët. ap. Sen. Ep. 80, 7; cf. Cic. Or. 49, 163:

    ad omnes introitus, quā adiri poterat,

    id. Caecin. 8, 21:

    quo loco depulsus, Caecina, quā potuit, profectus est,

    id. ib. 8, 22:

    sum e proximo vicini fundo dejectus, quā adibam ad istum fundum,

    id. ib. 29, 82:

    in templum ipse nescio quā ascendit,

    id. Phil. 3, 8, 20:

    eādem, quā ceteri, fugere noluit,

    id. Div. 1, 54, 123:

    quā se parens persequeretur,

    id. Imp. Pomp. 9, 22:

    arx Athenarum, quā ad meridiem vergit,

    Nep. Cim. 2, 5:

    reliquum spatium, quā flumen intermittit,

    Caes. B. G. 1, 38:

    plurima quā silva est,

    Ov. M. 14, 361:

    complentur moenia ac tecta, quāque longissime prospectari poterat,

    i. e. as far as the eye could reach, Tac. A. 3, 1; Verg. A. 2, 753:

    quā te ducit via, dirige gressum,

    id. ib. 1, 401;

    12, 507: oras, quā medius liquor Secernit Europen ab Afro,

    Hor. C. 3, 3, 46; 3, 30, 10; Ov. M. 1, 187:

    vagari, quā velit,

    wherever, wheresoever, as far as, Cic. de Or. 1, 16, 70:

    omnia, quā visus erat, constrata telis, armis,

    Sall. J. 101, 11; cf. Ov. M. 1, 241:

    quā murum ducturi erant,

    Liv. 1, 44; 4, 17; 5, 43:

    quā modo simulato metu cesserant, eā in veram fugam effusi,

    id. 6, 24, 11.— Rarely with antecedent in plur.:

    ad omnes introitus quā adire poterat,

    Cic. Caecin. 8, 21:

    vias relaxat, veniat quā sucus in herbas,

    Verg. G. 1, 90:

    viae, quā,

    id. A. 5, 590:

    duae erant viae, quā, etc.,

    Nep. Eum. 8, 4. —
    II.
    Transf.
    A.
    Partit.: quā... quā, partly... partly; as well... as; both... and:

    mores rapere properant, quā sacrum, quā publicum,

    Plaut. Trin. 4, 3, 39:

    qui consectare quā maris quā feminas,

    id. Mil. 4, 2, 20; 4, 9, 15:

    ut si sunt quā suis quisque quā totius ordinis viribus,

    Liv. 2, 35, 4:

    omnia convestivit hederā, quā basim villae, quā intercolumnia,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 2, § 5:

    quā dominus, quā advocati,

    id. Att. 2, 19, 3; 9, 12, 1:

    quā de Buthrotiis, quā de Bruto,

    id. ib. 15, 18, 2:

    quā falsa, quā vera,

    Liv. 2, 45 et saep.:

    quā feminae, quā viri,

    Plin. Ep. 6, 33, 4.—
    B.
    As far as, in so far as (mostly post - Aug.):

    statui non ultra attingere externa, nisi quā Romanis cohaerent rebus,

    Liv. 39, 48:

    Aegyptii ignem vocant masculum, quā ardet flamma, et feminam, quā lucet innoxius tactu,

    Sen. Q. N. 3, 12, 2:

    assumere in causam naturas eorum, quā competent, aut mitigare, quā repugnabunt, oportebit,

    Quint. 4, 1, 17; Tac. A. 6, 10; cf.:

    in praesentia non quā filius alicujus, sed quā homo, aestimatur,

    Dig. 35, 2, 63.—
    C.
    In what manner, how, by what method; to what degree or extent:

    quominus ei liceat eādem illā facultate et copiā vagari, quā velit,

    Cic. de Or. 1, 16, 70:

    numquid tute prospexti tibi, Quid fieret? quā fieret?

    Ter. Ad. 4, 5, 56 (id est: quā ratione, quo modo fieret, Don.); cf. id. ib. 4, 4, 18:

    quā facere id possis, nostram nunc accipe mentem,

    Verg. A. 1,676:

    coëant in foedera dextrae, Quā datur,

    Verg. A. 11, 293 Forbig. ad loc.: ante praedico, M. Antonium delectus, quā possit, habiturum, in whatever manner, Cic. Phil. 6, 3, 5:

    veterem tutare sodalem, Quā licet,

    Ov. P. 2, 4, 33:

    quā licet et possum, luctor celare furorem,

    id. H. 15 (16), 235:

    quā populus laboret,

    Hor. C. 3, 8, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > qua

  • 12 contractus

    I 1. a, um
    part. pf. к contraho
    2. adj.
    2) ограниченный, тесный, узкий (locus V; introitus C); короткий ( contractiores noctes C)
    4) сдавленный (vox O, C)
    5) сжатый, краткий ( oratio C)
    6) уединившийся, спокойный (c. legit, sc. vates H)
    7) экономный, бережливый, скромный в своих потребностях ( homo contracti animi Sen)
    II contractus, ūs m. [ contraho ]
    1) стягивание, сморщивание ( acinorum Vr)
    3) сделка, соглашение, договор, контракт Dig, G, AG etc.

    Латинско-русский словарь > contractus

  • 13 corneolus

    a, um [ corneus I ]
    1) роговой, похожий на рог (duri et quasi corneoli introitus, sc. auris C)
    2) твёрдый, крепкий (sc. senex Pt)

    Латинско-русский словарь > corneolus

  • 14 oppono

    op-pōno, posuī, positum (postum Lcr), ere
    1) ставить против, выставлять навстречу, противопоставлять
    se o. alicui in itinere Cs — преградить кому-л. путь
    foramini alternos oculos o. Pt — смотреть в отверстие то одним, то другим глазом
    o. auriculam H — дать согласие, согласиться (на какую-л. просьбу)
    2) закладывать, давать в залог ( suum anulum Pl)
    3) противополагать (clementiae crudelitas opponitur Sen); противопоставлять (в виде возражения или довода), ссылаться (o. auctoritatem suam C)
    formidines o. C — стращать, запугивать

    Латинско-русский словарь > oppono

  • 15 adventus

    adventus, ūs, m. (advenio), I) die Ankunft, das Eintreffen, Auftreten, die Anwesenheit, der Besuch, von Soldaten = der Anmarsch, das Anrücken (Ggstz. discessus, decessio, abitus, profectio, reditus), adv. tuus, Cic.: adv. meus reditusque, Cic.: adv. hospitum, Cic.: alienarum gentium, Einwanderung, Tac.: viri, Heimkehr, Hor.: adv. repens, (Ggstz. adv. exspectatus) Cic.: adv. necopinatus, Liv.: m. Ang. wohin? nocturnus ad urbem adv., Cic.: ad Italiam Hannibalis adv., Eutr.: ad Pompeium noster adv., Cic.: ipsorum adv. in urbes sociorum, Cic.: Pyrrhi in Italiam adv., Liv.: C. Laelii classisque adv. in Africam, Liv.: consulis Romam adv., Liv. – m. Ang. mit wem? Deiotari adv. cum suis omnibus copiis, Cic. – im Plur., adventus mei, Cic. u. (Ggstz. profectiones meae), Plin. ep.: invitationes adventusque nostrorum hominum, Cic.: adv. hostium non modo exspectati, sed etiam repentini, Cic.: meton. adventibus se offerre, sich diesen Leuten schon auf dem Wege in die Arme werfen, Cic. ep. 6, 20, 1. – adventus alcis appropinquat, Cic.: adventum alcis exspecto, Cic.: cetera multitudo e muris adventum imperatoris Romani regisque prospeculabatur, Liv.: praedonum adventum significabat ignis e specula sublatus, Cic. - v. Lebl., secuturae classis adv., Sen.: classis adv. Oreum (nach O.), Liv.: pedum, das Nahen der Füße, die Fußtritte, Verg.: adv. lucis, Sall.: solis, Plin.: veris, Hor.: adv. in animos et introitus imaginum, Cic. – II) übtr.: adv. nuptiarum, ICt.: adv. malorum, Ausbruch, Cic. – / Genet. adventi, Ter. Phorm. 154.

    lateinisch-deutsches > adventus

  • 16 celebritas

    celebritās, ātis, f. (celeber), a) der zahlreiche Besuch, das starke Besuchtsein, die Belebtheit, einer Örtl., loci, viae, Cic.: domestica, Cic. – u. einer Versammlung, Festlichkeit usw., die Belebtheit, das festliche Begehen, die Feierlichkeit, Feier, mercatus, Cic.: quinquennalis ludorum, Cic.: eiusdem diei, Liv.: supremi diei, feierliches Leichenbegängnis, Cic.: matrimonii, Sen. rhet., od. nuptiarum, Macr.: paschalis c., die Osterfeier, Ostern, Heges.: ludis celebritatem addere, die Sp. belebter, feierlicher machen, Liv.: Plur., mercatus, ludos omnesque conveniundi causas et celebritates invenit, Cic. de rep. 2, 27. – b) das zahlreiche Erscheinen, α) von Pers., der Zulauf, die große Volksmenge, die große Welt (Ggstz. solitudo), m. Genet., totius Graeciae, Cic.: virorum ac mulierum, Cic.: audientium (Ggstz. pauci praesentes), Quint.: notabilis celebritate et frequentiā occurrentium introitus, Tac. – absol., theatrum celebritate refertissimum, Cic.: in celebritate versari, Nep.: in maxima celebritate atque in oculis civium vivere, Cic. – β) v. Lebl., das häufige Vorkommen, das Sich-Wiederholen, multitudo et cel. iudiciorum, Cic.: cel. periculorum, Tac. – c) das häufige Erwähntwerden, das Gefeiert-, Verherrlichtwerden, die Verherrlichung, die Berühmtheit einer Pers. od. Sache, cel. famae, V. durch die S., Cic.: celebritatem sermonis hominum consequi, Cic.: causam celebritatis et nominis habere, eines gefeierten Namens, Cic.: grammaticus primae in docendo celebritatis, Gell.: Rhodus insula antiquissimae celebritatis, Gell.

    lateinisch-deutsches > celebritas

  • 17 clandestinus

    clandēstīnus, a, um (clam u. *dēstus = desitus, abgelegen), geheim, heimlich, verborgen, risus, Afran. fr.: introitus, Cic.: foedus, Liv.: scelus, Cic.: colloquia cum hostibus, Cic.

    lateinisch-deutsches > clandestinus

  • 18 contractus [1]

    1. contractus, a, um, PAdi. m. Compar. (contraho no. II), zusammengezogen = eingezogen, I) eig.: tanto contractioribus ultimis digitis, quanto priores descenderunt, Quint. 11, 3, 95. – II) übtr., eingezogen = beengt, beschränkt, eng, schmal, knapp, a) v. Örtl. usw.: locus exiguus atque c., Verg.: c. vestigia vatum, bei schmale (u. dah. schwierige) Pfad, Hor.: introitus contractiores, Cic.: Nilus contractior et exilior, Plin. pan.: ignis contractior, Lucr. – b) v. der Zeit, beschränkt = kürzer geworden, his iam contractioribus noctibus, Cic. parad. prooem. § 5. – c) v. der Stimme, v. Tone, gepreßt, summissā atque contractā voce (Ggstz. erectā et concitatā voce), Quint.: contractum genus vocis (Ggstz. diffusum, gedehnte), Cic. – d) v. der Rede, gedrängt, knapp zugeschnitten (Ggstz. latus, dilatatus), dialectica quasi c. et astricta eloquentia putanda est (Ggstz. eloquentia dialectica dilatata est), Cic.: haec ratio dicendi (ars rhetorica) latior est, illa loquendi (dialectica) contractior, Cic.: ut Stoicorum astrictior est oratio aliquantoque contractior, quam aures populi requirunt, sic illorum (Academicorum) liberior et latior, quam patitur consuetudo iudiciorum et fori, Cic. – e) v. Zuständen, sowohl äußeren als inneren, knapp, beschränkt, c. paupertas, Hor. ep. 1, 5, 20. – quae studia (Neigungen) in his iam aetatibus nostris contractiora esse debent, sich mehr beschränken müssen, Cic. Cael. 76. – u. insbes., knickerig, parcissimum tamen hominem vocamus pusilli animi et contracti, Sen. de ben. 2, 34, 4. – f) v. Pers.: α) eingezogen = still, ruhig, durch nichts gestört, contractus leget, Hor. ep. 1, 7, 12 (vgl. Krüger u. Döderlein z. St.). – β) eingeschränkt, sich einschränkend im Haushalte, quis enim contractior illo est? Ps. Verg. mor. 79 (77).

    lateinisch-deutsches > contractus [1]

  • 19 feralis [1]

    1. fērālis, e (vgl. in-fer-nus), zum Unterirdischen gehörig, I) zu den Toten-, Leichen gehörig, Toten-, Leichen-, cupressus, Verg.: vestis, Ps. Quint. decl.: carmen, Leichengesang, Verg.: cena, Leichenschmaus, Iuven. u. Apul.: reliquiae, Asche, Tac.: tempus od. dies = feralia (s. imfolg.), Ov.: mensis, Februar, Col.: introitus, der Einzug über ein Leichenfeld, Tac.: tenebrae, Grabesfinsternis, Tac. – subst., fērālia, ium, n., α) das jährliche Totenfest in Rom, das zu Ehren der Verstorbenen im Februar gefeiert wurde, das Fest aller Toten, Cic. u.a. – β) Leichenangelegenheiten, Leichenbestattung, attrectare feralia, sich mit L. befassen, Tac. ann. 1, 62. – II) übtr., den Tod bringen, verderblich, scalprum, Lampr.: dona, Ov.: annus, bellum, Tac.: Claudi et Iuni naufragium, Min. Fel.: m. Dat. ( für), Idus Mart. ferales Caesari, Plin. – Kompar. feralior, Pacat. pan. 46, 3: Superl. feralissimus, Salv. de gub. dei 6, 2, 13 u. adv. avar. 1, 7, 31.

    lateinisch-deutsches > feralis [1]

  • 20 flexus

    flexus, ūs, m. (flecto), die Biegung, Krümmung, I) medial, das Sich-Biegen, Sich-Krümmen, Sich-Wenden, die Biegung, Umbiegung, Krümmung, die Wendung, A) im allg.: 1) eig.: a) übh.: cervicis, Ov.: manus, Quint.: oculorum, Sen.: (achlis) nullo suffraginum flexu, nur daß ihm der Hinterbug steif ist, Plin.: flexu redeunte, Quint. – b) die ausbiegende Körperbewegung, Seitenwendung, das Ausweichen, qui cursu parum valent, flexu eludunt, Quint. 9, 2, 78. – c) eine Biegung des Weges, ein Abweg, Seitenweg, Umweg, eo flexu itineris ire iubet, quo Viennam vitarent, Tac.: in quo flexus est ad iter Arpinas, Cic.: flexu Armeniam petunt, Tac.: notis flexibus praecurrit ad alium xystum, Phaedr. – 2) übtr.: a) (als rhet. t. t.) die Modulation der Stimme (durch Halbtöne usw.), fl. vocis, Quint.: qui flexus deceat miserationem, Quint.: citharoedi simul et sono vocis et purimis flexibus serviunt, Quint. – b) die Wendung, die eine Staatsverfassung nimmt, die Modifikation, die sie erleidet, itinera (Verlauf) flexusque rerum publicarum (im Verfassungsleben des Staates), Cic. de rep. 2, 45. – c) (als rhet. t. t.) Plur. flexus, die Abschweifungen vom einfachen Thema (Synon. excursus), haec recta (einfachen Sätze) et in nullos flexus recedentia, Quint. 10, 5, 12. – B) im Zirkus = die Umbiegung, der Bogen, den die Wettfahrenden jedesmal beim Umlenken um das Rennziel ( meta, w. s.) beschreiben mußten, wobei es darauf ankam, welchen Platz man in der Reihe der Wagen durchs Los erhalten hatte, um entweder einen engern, aber gefährlichen od. einen weitern, jedoch gemächlichern Bogen machen zu müssen; u. dav. übtr., a) im allg.: ordo quis datus, aut metae quam mollis flexus, et unde? in welche Reihe gestellt? wie gemach und von wannen des Zieles Umlenkung? (poet. v. dem Streben nach sittlicher Vollkommenheit), Pers. 3, 68. – b) v. dem »Wendepunkt« eines Lebensalters, einer Jahreszeit, in hoc flexu quasi aetatis, auf diesem W. des jugendlichen Alters, Cic. Cael. 75: si infinitus forensium rerum labor... aetatis flexu constitisset = mit dem Höhe- u. Wendepunkt, (mit dem Mittag) des Lebens Stillstand gemacht hätte, Cic. de or. 1, 1. – autumni flexu, da sich schon der H. zum Ende neigte, Tac. hist. 5, 23. – II) passiv, das Gebogen-, Gekrümmtsein, die Biegung, Abbiegung, Umbiegung, Krümmung, Wendung, Windung, im Plur. auch die Krümmen, 1) eig.: capillorum, Quint.: u. so et dociles et centum flexibus apti (capilli), Ov.: flexus fistulae, Cels. – versus flexusque eorum, Wendungen, Quint. – v. den Windungen der Schlange, maximus hic flexu sinuoso Anguis (v. Gestirn), Verg.: u. v. der Muräne, tandem per multos evadit lubrica flexus, Ov. – v. den Windungen, Krümmungen einer Örtl., in aliquo flexu viae, Liv.: in flexu plateae sistere, Prud.: labyrinthei flexus, Catull.: flexus (Plur.) vallium, Liv.: duros introitus habent (aures) multis cum flexibus, Cic.: Ionia a Posideo promunturio flexum inchoans, Mela. – v. Laufe der Gebirge u. Küsten, duo terrae eius velut brachia excurrunt; media flexu modico sinum faciunt, Curt.: grandis litoris flexus grandem insulam includit, Mela: in litore flexus Megybernaeus, Bai, Bucht, Mela. – v. den Krümmungen, Buchten der Flüsse, fluminis ad flexum veniunt, Ov.: Rhenus modico flexu in orientem versus, Tac. – 2) übtr.: a) (als gramm. t. t.) die Beugung, Beugungsform, Quint. 1, 6, 15. – b) (als rhet. t. t.) Plur. flexus, die Wendungen, die der Redner gebraucht, um die Sache zum Vorteil zu drehen, Quint. 5, 13, 2.

    lateinisch-deutsches > flexus

См. также в других словарях:

  • Introitus — (von lat. introitus: Einzug) ist ein Teil der Heiligen Messe und der daraus entstandenen Gottesdienste der anglikanischen und lutherischen Kirchen. Im ursprünglichen Sinn bezeichnet das Wort den Einzug der Altardiener, davon abgeleitet den dazu… …   Deutsch Wikipedia

  • introitus — INTRÓITUS s.n. (Rel.) Rugăciune de început a mesei. [pron. tro i . / < lat. introitus – intrare]. Trimis de LauraGellner, 09.05.2005. Sursa: DN  INTRÓITUS s. n. rugăciune cântată de cor la începutul misei. (< lat. introitus, intrare)… …   Dicționar Român

  • INTROITUS — in urbes insigniores, vitorum Principum illustriumque sollennis olim, nec sine coronis, peragebatur. Et quidem coronis illis tum insigniebantur, quas in certaminibus publicis demeruissent, uti de Callippo legimus apud Plutarch. Dione, quem una… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Introĭtus — (lat.), 1) Eingang; 2) Einleitung zu etwas; 3) (Kirchenw.), Eingang vor den Collecten, Episteln u. Evangelien, womit sonst der Gottesdienst begann; 4) bes. der Anfang der Messe, s.d.; 5) (Anat.), so v.w. Apertur; 6) das Geld,[952] welches von… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Introïtus — (lat.), »Eingang«, besonders zu Musikstücken; im katholischen Gottesdienst der Anfang der Messe (im Ambrosianischen Ritus Ingressa genannt), ursprünglich ein ganzer Psalm, der vom Sängerchor gesungen wurde, später aber gekürzt; an den Psalm… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Introitus — Introĭtus (lat.), Eingang, Einleitung (einer Rede, eines Tonstücks); in der kath. Kirche der die Messe einleitende Teil der Liturgie; nach seinen Anfangsworten (Estomihi, Invocavit, Reminiscere etc.) sind die Sonntage vor und nach Ostern benannt …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Introitus — Introitus, lat., Eingang, Anfang, Antritt, besonders der Eingang zur hl. Messe (s. d.) …   Herders Conversations-Lexikon

  • Introitus — ◆ In|tro|i|tus 〈m.; , 〉 1. 〈Mus.〉 1.1 Chorgesang beim Einzug des Priesters 1.2 Einleitungslied im evang. Gottesdienst 1.3 Einleitungssatz (eines Orgelstückes) 2. 〈Anat.〉 Eingang (bes. der Scheide) [lat., „Eingang, Eintritt“] ◆ Die Buchstabenfolge …   Universal-Lexikon

  • Introitus — In anatomy, an introitus is an entrance, one that goes into a canal or hollow organ. The introitus of the facial canal is the entrance to the facial canal, a passage in the temporal bone of the skull through which the facial nerve (the 7th… …   Medical dictionary

  • Introitus — The introitus is an entrance that goes into a canal or hollow organ. [Dorlands|i 11|12457761] Introitus is another name for the vaginal orifice.Referencesintroitus has been used for classifying uterine prolapse1st degree prolapse cervix is in the …   Wikipedia

  • introitus — noun /ɪnˈtɹəʊ.ɪtəs,ɪnˈtɹəʊ.ɪtuːs/ a) The entrance to a hollow organ or canal; often specifically the entrance to the vagina. During NA therapy, 49 of the 54 women cleared their introitus of all Enterobacteriaceae. b) A piece of music played… …   Wiktionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»