Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

insanus

  • 21 Schwärmen [2]

    Schwärmen, das, comissatio (nächtliches Trinkgelag). – Schwärmer, comissator (Zechbruder). – somnians (Träumer). – fanaticus (Begeisterter, Fanatiker). – insanus (ein Narr, der. Idealen nachjagt, z.B. si loquor de re publica quod oportet, insanus existimor). Schwärmerei, comissatio (nächtliches Trinkgelag). – somnium (Träumerei). – fanaticus error od. furor (Begeisterung). – insania (tollhäuslerisches Benehmen; Plur. insaniae = Streiche eines Narren, Tollhäuslers).

    deutsch-lateinisches > Schwärmen [2]

  • 22 clamo

    clāmo, āre, āvi, ātum    - intr. et tr. - [st1]1 [-] crier, pousser des cris.    - absol. tumultuantur, clamant, Ter. Hec. 41: on se bouscule, on crie.    - in clamando video eum esse exercitum, Cic. Caecil. 48: pour crier je vois qu'il a de l'entraînement.    - anseres clamant, Cic. Amer. 57: les oies crient.    - clamabit " bene... ! " Hor. P. 428: il criera "bien...!"    - ad me omnes clamant: Janua, culpa tua est", Catul. 67: tous me crient: "Porte, c'est ta faute!"    - avec acc. exclam. clamare triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: crier "triomphe"! --- cf. Liv. 21, 62, 2. [st1]2 [-] appeler à grands cris, dire à grands cris, déclarer, proclamer, dire hautement.    - avec prop. inf. tum ipsum clamat virtus (eum) beatiorem fuisse, Cic. Fin. 2, 65: la vertu crie que même alors il était plus heureux.    - tabulae praedam illam istius fuisse clamant, Cic. Verr. 1, 150: les registres crient que c'était là le butin de Verrès.    - tabulae sunt in medio, quae se corruptas esse clamant, Cic. Verr. 2, 2: ces registres, placés sous vos yeux, crient qu'ils ont été falsifiés.    - janitorem clamare, Plaut. As. 391: appeler à grands cris le portier.    - clamare morientem nomine, Virg. En. 4, 674: appeler à grands cris la mourante par son nom.    - avec deux acc. aliquem insanum clamare, Hor. S. 2, 3, 130: crier que qqn est un fou.    - me deum clamarent, Prop.: qu'ils me proclament dieu.    - au passif insanus clamabitur, Cic. frg. Ac. 20: on le proclamera fou. [st1]3 [-] demander à grands cris.    - clamare ut: demander à grands cris de.    - clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: ils se mirent à crier qu'il gardât l'héritage.    - clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur", Gell. 5, 9, 2: criant à l'ennemi de ne pas tuer le roi Crésus. [st1]4 [-] mugir, retentir.    - clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. Th. 11, 116: les fleuves, les mers, les nuées, les forêts mugissent.    - unda clamat, Sil. 4, 525: l'onde mugit.
    * * *
    clāmo, āre, āvi, ātum    - intr. et tr. - [st1]1 [-] crier, pousser des cris.    - absol. tumultuantur, clamant, Ter. Hec. 41: on se bouscule, on crie.    - in clamando video eum esse exercitum, Cic. Caecil. 48: pour crier je vois qu'il a de l'entraînement.    - anseres clamant, Cic. Amer. 57: les oies crient.    - clamabit " bene... ! " Hor. P. 428: il criera "bien...!"    - ad me omnes clamant: Janua, culpa tua est", Catul. 67: tous me crient: "Porte, c'est ta faute!"    - avec acc. exclam. clamare triumphum, Ov. Am. 1, 2, 25: crier "triomphe"! --- cf. Liv. 21, 62, 2. [st1]2 [-] appeler à grands cris, dire à grands cris, déclarer, proclamer, dire hautement.    - avec prop. inf. tum ipsum clamat virtus (eum) beatiorem fuisse, Cic. Fin. 2, 65: la vertu crie que même alors il était plus heureux.    - tabulae praedam illam istius fuisse clamant, Cic. Verr. 1, 150: les registres crient que c'était là le butin de Verrès.    - tabulae sunt in medio, quae se corruptas esse clamant, Cic. Verr. 2, 2: ces registres, placés sous vos yeux, crient qu'ils ont été falsifiés.    - janitorem clamare, Plaut. As. 391: appeler à grands cris le portier.    - clamare morientem nomine, Virg. En. 4, 674: appeler à grands cris la mourante par son nom.    - avec deux acc. aliquem insanum clamare, Hor. S. 2, 3, 130: crier que qqn est un fou.    - me deum clamarent, Prop.: qu'ils me proclament dieu.    - au passif insanus clamabitur, Cic. frg. Ac. 20: on le proclamera fou. [st1]3 [-] demander à grands cris.    - clamare ut: demander à grands cris de.    - clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: ils se mirent à crier qu'il gardât l'héritage.    - clamans in hostem, ne rex Croesus occideretur", Gell. 5, 9, 2: criant à l'ennemi de ne pas tuer le roi Crésus. [st1]4 [-] mugir, retentir.    - clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. Th. 11, 116: les fleuves, les mers, les nuées, les forêts mugissent.    - unda clamat, Sil. 4, 525: l'onde mugit.
    * * *
        Clamo, clamas, clamare. Cic. Crier, Huyer, ou Huer, Braire.
    \
        Clamare, fere pro Dicere. Cic. Dire à haulte voix que chascun l'entende.
    \
        Aliquid clamare. Sil. Dire quelque chose à haulte voix.
    \
        Clamare aquas. Propert. Demander de l'eaue à haulte voix.
    \
        Clamare. Terent. Se complaindre de quelque chose.
    \
        Contestans deos hominesque, clamare coepit. Cic. S'escrier.
    \
        Ciuem se clamare Romanum. Cic. Se reclamer citoyen de Rome, Crier à haulte voix, Je suis bourgeois de Rome.
    \
        Ad me omnes clamant. Catul. Tout le monde crie apres moy.
    \
        Clamare aliquem. Martial. Appeler, Hucher.
    \
        Clamare nomine. Virg. Hucher par son nom.

    Dictionarium latinogallicum > clamo

  • 23 excors

    ex-cors, cordis, adj. [cor, the heart, as the seat of intelligence; v. cor], without intelligence, without understanding, senseless, silly, stupid (class.; cf.:

    amens, demens, vecors, insanus, vesanus, delirus): aliis cor ipsum animus videtur: ex quo excordes, vecordes, concordesque dicuntur,

    Cic. Tusc. 1, 9, 18; cf.:

    an quod aspexit (taurus) vestitu purpureo excordem Caesarem, ipse corde privatus est?

    id. Div. 2, 16, 36:

    excors, caecus, incogitabilis,

    Plaut. Mil. 2, 6, 63:

    quae anus tam excors inveniri potest, quae illa extimescat?

    Cic. N. D. 2, 2, 5; cf.:

    hoc qui non videt, excors est,

    id. Phil. 5, 2, 5; and:

    aperte adulantem nemo non videt, nisi qui admodum est excors,

    id. Lael. 26, 99:

    turpis et excors,

    Hor. Ep. 1, 2, 25:

    tune insanus eris, si acceperis? an magis excors Rejecta praeda?

    id. S. 2, 3, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > excors

  • 24 LUNATIC

    [A]
    INSANUS (-A -UM)
    DEMENS (-MENTIS)
    LYMPHATICUS (-A -UM)
    LYMPHATUS (-A -UM)
    DELIRUS (-A -UM)
    [N]
    HOMO INSANUS (M)

    English-Latin dictionary > LUNATIC

  • 25 insane

    īnsānē [ insanus ]

    Латинско-русский словарь > insane

  • 26 insania

    īnsānia, ae f. [ insanus ]
    1) безумие, сумасшествие, умопомешательство ( nomen insaniae significat mentis aegrotationem C)
    concupiscere aliquid ad insaniam C — желать чего-л. до безумия (чрезмерно)
    2) pl. безрассудные выходки, сумасбродные действия, тж. безумная роскошь, необыкновенная пышность, излишества (scelerata i. belli V; i. mensarum PM; villarum C)
    3) исступление, восторженность, экстаз, вдохновенность (an me ludit amabilis i.? H)

    Латинско-русский словарь > insania

  • 27 insanio

    īnsānio, īvī (iī), ītum, īre [ insanus ]
    1) быть безумным, безумствовать, сходить с ума CC; болеть бешенством ( boves insaniunt PM)
    2) неистовствовать, терять рассудок (ex amore Pl и amore PM; ex injuriā Ter, L)

    Латинско-русский словарь > insanio

  • 28 insanitas

    īnsānitās, ātis f. [ insanus ]
    нездоровье, болезненное состояние Vr, C

    Латинско-русский словарь > insanitas

  • 29 ridicule

    rīdiculē [ ridiculus I ]
    смешно, забавным образом ( dicere multa C); до смешного (homo r. insanus C)

    Латинско-русский словарь > ridicule

  • 30 superstitio

    ōnis f. [ super + sisto ]
    horum sententiae non modo superstitionem tollunt, in quā inest timor inanis deorum, sed etiam religionem C — высказывания этих (философов) устраняют не только суеверие, которому присущ бессмысленный страх перед богами, но и религию
    2) суеверный ужас, благоговение (s. error insanus est Sen); благоговейное почитание, точное соблюдение ( praeceptorum Q)
    caput Stigii fontis, una s. V — исток Стигийских вод, единственное, перед чем благоговеют (боги)
    4) священный характер, святость ( templi Just)
    5) (тж. pl.) суеверные обряды, культ (не римский) ( superstitiones atque cura deorum Just); (иноземная) религия ( novas superstitiones introducere Q)

    Латинско-русский словарь > superstitio

  • 31 Ныне безумная страсть меж станов жестокого Марса Держит средь копий меня и врагов противустоящих

    Nunc insanus amor duri me Martis in armis...

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Ныне безумная страсть меж станов жестокого Марса Держит средь копий меня и врагов противустоящих

  • 32 amor

    amor, ōris, m. (v. Stamm AM, wovon auch amo u. amicus), die Liebe aus Neigung u. Leidenschaft (Ggstz. odium; hingegen caritas = die »Liebe aus Achtung, Ehrfurcht, Bewunderung usw.«; vgl. Cic. part. or. 16 u. 88), konstr. mit in, erga, adversus, od. m. obj. Genet., I) eig. u. meton.: 1) eig.: amor novus, vetus, Cic.: naturalis, Cic.: pravus, Sen.: nimius, Val. Max.: insanus, Sen.: fraternus, Cic. – noster in te amor, Cic.: fraternus in alqm amor, Cic.: amor in patriam, Nep.: pietas et amor in patriam, Cic.: tuus amor erga me singularis, Cic.: amor adversus eandem libertam, Tac. ann. 13, 13. – amor iuvenum (zu den J.), Cic.: caecus amor sui, Hor.: parvuli sui nimio amore correptus, Val, Max. – amplecti od. prosequi alqm amore, Cic.: amare alqm amore singulari, Cic.: in amore esse alci, von jmd. geliebt werden, Cic.: habere amorem erga alqm, Cic.: habere alqm in amore, lieben, Cic.: im unedlen Sinne, amore perdita est, Plaut.: novercae Stratonices infinito amore correptus, Val. Max.: in amorem virginis incidere, Liv.: in amore haec omnia sunt vitia, Ter.: qui vitat amorem, Lucr.: ne sit ancillae tibi amor pudori, Hor.: am. primus, erste Liebeserklärung, Herzensergießung, Prop. – v. der Liebe der Tiere, Verg. georg. 3, 244. – im Plur., amores hominum in te, Cic.: amores sancti, die griechische edle Knabenliebe, Cic.: amores puerorum (zu den Kn.), Nep.: mihi est in amoribus, er wird von mir geliebt, Cic.: u. im unedlen Sinne, von Liebschaften, Liebeleien, Buhlschaften, amores furtivi, Catull.: meos amores eloquar, Plaut.: amores et hae deliciae, quae vocantur, Cic.: nutrit amores Cynthia, das Liebesfeuer, Prop.: incīdere arboribus amores, seine Liebe, das Geständnis, wie sehr man liebt, Prop. – personif., Amor, der Liebesgott, Amor, Kupido, Ἔρως, Verg., Ov. u.a. – im Plur. Liebesgötter, Amoretten, Ov., Hor. u.a. – 2) meton.: a) der geliebte Gegenstand, der Liebling, amor et deliciae generis humani (v. Titus), Suet. u. Eutr.: u. so (von dems.) amor generis humani, Pacat. paneg., od. amor orbis, Auson.: u. bes. im Plur., amores et deliciae tuae, Cic. – in bezug auf Geschlechtsliebe, die Liebe = der, die Geliebte, Plaut. u. Ov. – b) poet., der Liebe erzeugende Gegenstand, quaeritur et nascentis equi de fronte revolsus et matri praereptus amor, jenes der Mutter entraffte Liebesgewächs, Verg. Aen. 4, 516 (vgl. hippomanes). – II) übtr., die Liebe zu-, d.i. das lebhafte, leidenschaftliche Verlangen, die Sehnsucht nach etw., das Gelüst, die Begier, Lust, der Wunsch, am. consulatus, Cic.: cognitionis, Cic.: mortis, Cic. poët.: argenti, Hor.: negotii suscepti, Vorliebe, Eingenommenheit für usw., Liv.: poet. im Plur., amores nostri, mein Verlangen (nach dem Gesange), Verg. ecl. 9, 56. – m. Genet. Gerundii, amor edendi, Lucr.: amor habendi, Verg.: amor scribendi, Hor.: amor generandi, Zeugungstrieb, Tac. – poet. m. Infin., Verg. Aen. 2, 10; 3, 298; 6, 133. Stat. Theb. 1, 698. – / amōr gemessen bei Plaut. merc. 590; most. 142; trin. 259. Vergl. ecl. 10, 69; Aen. 11, 323; 12, 668.

    lateinisch-deutsches > amor

  • 33 clamo

    clāmo, āvi, ātum, āre (vgl. calare, clarus), I) v. intr. laut rufen, schreien, schreiend klagen u. dgl., a) v. Menschen: ne clama, schrei nicht so, Ter.: eo (naso) magnum clamat (von Schnarchenden), Plaut.: clamabat flebatque simul, Ov.: cum diu occulte suspirassent, postea iam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt, Cic.: de te autem, Catilina, cum tacent, clamant, ihr Schweigen gilt so viel, als ob sie schrien, Cic.: clamare et poscere, ut etc., mit Geschrei, lärmend fordern, Liv.: in clamando esse bene robustum et exercitum (v. schlechten Redner [vgl. clamator]: Ggstz. in dicendo aliquid posse), Cic. – mit de u. Abl., de suo et de uxoris interitu, sich laut beklagen über usw., Cic. – m. in u. Abl., poet. v. personif. Abstr., et non ulla meo clamat in ore fides, keine Beteuerungen der treuen Liebe erschallen lasse, Prop. 1, 18, 18. – b) v. Tieren: (cicada) rogata est, ut taceret. Multo validius clamare occoepit, Phaedr. 3, 16, 6 sq.: anseres, qui tantummodo clamant (laut schnattern), nocere non possunt, Cic. Rosc. Am. 57. – c) von Lebl.: clamante procellā, Sil.: spumea saxosis clamat convallibus unda, Sil.: clamant amnes, freta, nubila, silvae, Stat. – II) v. tr. laut rufen, 1) = anrufen, herbeirufen, ianitorem, Plaut.: comites, Ov.: matrem saepius ore, Ov.: morientem nomine, Verg.: clamatus verna, Mart.: veniet tibi conviva clamatus prope, der aus der Nachbarschaft herbeigerufene, Mart.: clamata (die Gerufene) refugit, Ov.: Thesea crudelem surdas ad un das, Ov.: m. 1. Supin., e somno pueros cum mane expergitum clamo, Lucil. sat. 3, 56. – m. dopp. Acc. = laut bezeichnen, laut nennen, Dareum adhuc regem, Curt.: alqm furem, Hor.: se deum, Prop.: alqos ingenuos honestosque, Petr.: cotidie felices mortuos, Ps. Quint. decl.: im Passiv m. dopp. Nom., ab eis quos deserit insanus imperitus temerariusque clamabitur, Cic. Acad. fr. inc. p. 89 M. (b. Augustin. c. Acad. 3, 7, 15). – dah. spätlat. = einladen, ad se suos parentes, Testam. porc. § 14 (in Haases opusc. 2, 180): amicos ad prandium, Anthol. Lat. 326 R. (lemm.). – 2) (in Prosa gew.) laut rufen = ausrufen, laut verkünden, laut bezeugen, laut klagen, u. m. Ang. nach wem zu? gegen wen? ( durch ad od. in m. Akk. u. durch bl. Dat.) = zurufen, α) m. dem Ausruf im Acc., hoc de pecunia, Cic.: meridiem, ausrufen, daß Mittag sei, Aquil. fr.: vicinas aquas, bei den Nachbarinnen Wasser! Wasser! rufen, Prop. 4, 8, 58: in foro olitorio triumphum, Triumph! rufen, Liv. (s. Fabri Liv. 21, 62, 2): u. so per urbem diem ac noctem Saturnalia clamata, Liv.: clamata palma theatris, ausgerufen, verkündet, Ov.: von personif. Abstr., quid enim restipulatio clamat? Cic. – β) mit dem Ausruf in direkter Rede, infantem in utero matris in Marrucinis Io triumphe! clamasse, Liv.: omnes Prehende furem! clamant, Petr.: pari voce clamatum est Ad arma! Flor.: clamabit enim Pulchre! Bene! Recte! Hor.: clamans, Ista quidem vis est! Suet.: u. ad me omnes clamant, Ianua, culpa tua est! Catull.: clamo mihi ipse, Numera annos tuos! Sen. – γ) mit dem Ausruf in indirekter Rede, im Acc. m. Infin. (s. Fritzsche Hor. sat. 2, 7, 25), clamare ille, cum raperetur, nihil se miserum fecisse, Cic.: rex... flens clamare coepit candelabrum factum esse e gemmis, Cic.: u. (v. personif. Lebl.) quae (tabulae) se corruptas esse clamant, Cic.: veritas ipsa clamabat quodam modo, non posse adduci, ut etc., Cic. – δ) mit dem Ausruf im indir. Fragesatz, quid facto esset opus puerperae... illis... clamat de via, Ter. Andr. 490 sq. – ε) mit dem Ausruf im Finalsatz mit ut od. ne und Konj., clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem, Cic. Verr. 2, 47: clamans in hostem (dem F. zurufend), ne rex Croesus occideretur, Gell. 5, 9, 2.

    lateinisch-deutsches > clamo

  • 34 declamo

    dē-clāmo, āvī, ātum, āre, I) laut aufsagen, 1) im allg., laut u. heftig reden, sich laut auslassen, bes. im üblen Sinne = eifern, keifen, poltern, a) übh.: quis, nisi mentis inops, tenerae declamat amicae? schreit (poltert) los auf usw., Ov. art. am. 1, 465. – b) v. Redner, ille insanus, qui pro isto vehementissime contra me declamasset, Cic.: Sulla voluit, ne in quemvis impune declamari liceret, Cic. – 2) insbes., zur Übung in der Schule od. zur häuslichen Einübung einer öffentlichen Rede laut vortragen, zur Übung einen Vortrag halten, sich im Vortrag üben, deklamieren, a) v. intr.: declamantis habitus, declamandi magister, Quint.: declamare doces? Iuven.: ad fluctum aiunt declamare solitum Demosthenem, Cic.: d. Romae, Hor.: tot dies in villa aliena, Cic.: alternis diebus declamare, alternis disputare, Suet.: d. cotidie, Suet.: publice, Suet.: vini exhalandi, non ingenii acuendi causā, Cic.: mit Dat. (wem?), declamavit non quidem populo (vor dem Publikum), sed egregie, Sen. contr. 10. praef. § 4. – im Passiv unpers., in eo, quo modo declamatur, positum est etiam, quo modo agatur, Quint. 9, 2, 81. – b) v. tr. als Redeübung laut aufsagen, vortragen, deklamieren, controversiam, Sen. rhet.: suasorias, Quint.: orationes declamatae, Lampr. – quae mihi iste visus est ex aliqua oratione declamare, quam in alium reum commentaretur, Cic. Rosc. Am. 82. – Partiz. subst., dēclāmātae, ārum, f. = declamationes (s. dēclāmātiono. II, b), Lampr. Alex. Sev. 3, 3. – II) laut anrufen, anschreien, alqm, Commodian. instr. 2, 19, 19.

    lateinisch-deutsches > declamo

  • 35 insane

    īnsānē, Adv. (insanus), unsinnig, toll (auch wie dieses = »sehr heftig«), amare, Plaut. Curc. 177 (wo Götz insanum): estur ins. bene (verzweifelt gut), Plaut. mil. 24 Lor. (wo Brix u. Ribbeck insanum bene). – Compar., in silvam ne ligna feras insanius, Hor. sat. 1, 10, 34. – Superl., ut insanissime desperentur, Augustin. epist. 69, 2: Manichaeorum errori insanissime acquiescimus, Augustin. de civ. dei 1, 20. p. 35, 4 D.f2

    lateinisch-deutsches > insane

  • 36 insania

    īnsānia, ae, f. (insanus), die Vernunftlosigkeit, Tollheit, I) als Krankheit, Cels. 3, 18, 2 sqq. – II) als Eigenschaft = A) das unsinnige Betragen, a) eig., Cic. u.a.: belli, unsinnige Begierde nach usw., Verg.: concupiscere alqd ad insaniam, bis zum Tollwerden = sehr heftig, Cic.: Plur., tolle Streiche, insaniae agitant senem, Plaut. aul. 642 G.: insaniae populares (der Demokraten), Cic.: noli putare tolerabiles horum insanias nec unius modi fore, Cic. – b) übtr., der Unsinn bei etw., das Übertriebene, der unsinnige (übertriebene) Aufwand, villarum, vestium, Cic.: libidinum, unsinnige Ausschweifungen, Cic.: res ad hanc insaniam (unsinnige Verschwendung) venerit, Liv. – B) (wie μανία) die Verzückung = die poetische Begeisterung, amabilis (liebliche), Hor. carm. 3, 4, 6.

    lateinisch-deutsches > insania

  • 37 insanio

    īnsānio, īvī u. iī, ītum, īre (insanus), vernunftlos-, närrisch-, toll sein, I) als mediz. t. t., v. Menschen, Cels. 2, 7. p. 42, 29 D. u. 3, 18. p. 101, 33 D. (oft Partiz. insaniens, insanientes subst., s. Cels. 3, 18. p. 102, 21 u. 29 D.): v. Tieren Plin. 27, 101. – II) toll od. unsinnig sein, -handeln, den Verstand verloren haben, rappeln, a) eig.: ex amore, Plaut., od. amore, Plin., vor Liebe: ex iniuria, infolge erlittenen Unrechts, Ter. u. Liv.: nisi ego insanio, Cic.: insanire iuvat, sich (ausgelassener) Freude hinzugeben, Hor.: insanire cum ratione, bei vollem Verstande ein Narr sein, Ter.: ebenso insanire certā ratione modoque, methodisch unsinnig handeln, Hor. – v. lebl. Subjj., insaniens Bosporus, der tobende, Hor. carm. 3, 4, 30. – b) übtr.: insanis! als Ausruf = du bist nicht gescheit! Ter.: homo insanibat, war toll = machte eine übertriebene Forderung, Ter.: insanire tibi videris? von vergeblicher Nachahmung, Cic.: in Tusculano coepi insanire, von zu großer Baulust, Cornif. rhet.: insanit statuas emendo, wie toll versessen sein auf den Ankauf von St., Hor.: insanit in libertinas, vergeudet an Freigelassene auf unsinnige Art sein Vermögen, Hor.: ad quae ardent atque insaniunt (worauf wie toll und versessen sind) studia matronarum, Hieron. epist. 130, 7: ut in theatris cotidie certatim pro histrionibus insanirent (sich wie toll gebärdeten), Augustin. de civ. dei 1, 32 extr. – mit Acc., hilarem insaniam, Sen.: similem (errorem), auf ähnliche Art toll sein, Hor.: sollemnia, ein Modenarr, Hor.: seros amores, Prop. – / Synkop. Imperf. insanibat, Ter. Phorm. 642.

    lateinisch-deutsches > insanio

  • 38 insanitas

    īnsānitās, ātis, f. (insanus), die Ungesundheit, Varro sat. Men. 133. Cic. Tusc. 3, 8 u. 10.

    lateinisch-deutsches > insanitas

  • 39 insaniter

    īnsāniter, Adv. (insanus), unsinnig, Pompon. com. 17.

    lateinisch-deutsches > insaniter

  • 40 ridicule

    rīdiculē, Adv. (ridiculus), lächerlich, I) im guten Sinne, spaßhaft, scherzhaft, possierlich, Cic. u.a.: naturis aliorum irridendis, ipsorum ridicule indicandis risus moventur, indem man seinen eigenen Charakter mit scherzhafter Naivität verrät, Cic. de or. 2, 289 M. – II) im üblen Sinne, verlachenswert, lächerlich, homor. insanus, Cic. Verr. 4, 148.

    lateinisch-deutsches > ridicule

См. также в других словарях:

  • insanus — index deranged, frenetic Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • insanus est qui, abjecta ratione, omnia cum impetu et furore facit — /inseynas est kway abjekta reyshiyowniy omniya kam impat(y)uw et fyaroriy feysat/ He is insane who, reason being thrown away, does everything with violence and rage …   Black's law dictionary

  • insanus est qui, abjecta ratione, omnia cum impetu et furore facit — /inseynas est kway abjekta reyshiyowniy omniya kam impat(y)uw et fyaroriy feysat/ He is insane who, reason being thrown away, does everything with violence and rage …   Black's law dictionary

  • Insanus est qui, abjecta ratione, omnia cum impetu et furore facit — A person is insane who, deprived of reason, does everything in violence and fury …   Ballentine's law dictionary

  • Dorymyrmex insanus — Conservation status …   Wikipedia

  • Illud Divinum Insanus — Álbum de estudio de Morbid Angel Publicación 7 de junio de 2011 Grabación 2010 2011 Género(s) Death metal, industrial Dura …   Wikipedia Español

  • qui molitur insidias in patriam id facit quod insanus nauta perforans navem in qua vehitur — /kway molatar insidiyas in paetriyam id feysat kwod inseynas nota parfaraenz neyvam in kwey viy(h)atar/ He who betrays his country is like the insane sailor who bores a hole in the ship which carries him …   Black's law dictionary

  • Qui molitur insidias in patriam id tacit quod insanus nauta perfurans navem in qua vehitur — He who lays snares against his country acts as did the crazy sailor who bored holes in the ship in which he sailed …   Ballentine's law dictionary

  • insane — [ ɛ̃san ] adj. • 1784; angl. insane, lat. insanus 1 ♦ Littér. Qui n est pas sain d esprit; qui est contraire à la saine raison, au bon sens. ⇒ absurde, fou, insensé. « Le culte du Démon n est pas plus insane que celui de Dieu » (Huysmans). Des… …   Encyclopédie Universelle

  • Morbid Angel — live in Toronto in 2006. From left to right: David Vincent (background), Trey Azagthoth (foreground) Background information Origin Tampa …   Wikipedia

  • insano — (Del lat. insanus.) ► adjetivo 1 Que es perjudicial para la salud: ■ el trabajo que tiene en la mina es bastante insano. SINÓNIMO insalubre nocivo 2 Que ha perdido la razón. SINÓNIMO loco * * * insano, a (del lat. «insānus») 1 adj. *Loco …   Enciclopedia Universal

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»