Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

infantĭa

  • 1 infantia

    īnfantia, ae, f. (infans), I) das Unvermögen zu sprechen (reden), A) im allg.: linguae, Lucr. 5, 1029. – B) prägn., das kindliche Alter, wo man noch nicht recht sprechen kann, die Kindheit, die einige bis zum siebenten Jahre ausdehnen, 1) eig. u. meton.: a) eig.: primae aetatis inf., Macr.: Remi Romulique, Tac.: eius, Quint.: ab infantia, Vulg. Tob. 1, 10: ab infantia sua, Vulg. Iudic. 13, 5: ab infantia sua usque in praesens, Vulg. gen. 46, 34: statim ab infantia, Plin. ep. 4, 13, 9: iam inde ab infantia, Plin. pan. 26, 3: prima ab infantia, Tac. ann. 1, 4: a prima infantia, Capit. Anton. phil. 2, 1: in infantia, Eutr. 8, 11. – bildl., haec erit infantia eius (populi Romani), Flor. praef. § 5. – b) meton.: α) die Kindheit, Jugend = die Kinder, Plin. 32, 24. Quint. 1, 1, 26: reptans adhuc inf., Macr. sat. 1, 11, 1: Plur., tot infantiae trucidatae, Tert. ad nat. 1, 7. – β) das kindische Wesen, desidia quorundam et infantia, Suet. gr. 4. – 2) übtr., die Jugend der Tiere, Gewächse u. anderer Dinge, asini, Plin.: vinum cum in infantia est, Macr. – II) der Mangel an Rednergabe, die Unfertigkeit im Reden, Cornif. rhet., Cic. u.a.

    lateinisch-deutsches > infantia

  • 2 infantia

    infantĭa, ae, f. [st2]1 [-] incapacité de parler, mutisme. [st2]2 [-] défaut d'éloquence. [st2]3 [-] première enfance, bas âge; qqf. les enfants. [st2]4 [-] premier âge (d'un animal). [st2]5 [-] état de ce qui est récent, nouveauté, fraîcheur, jeunesse.    - accusatorum infantia, Cic.: le défaut d'éloquence des accusateurs.    - primâ ab infantiâ, Tac. A. 1, 4: dès l'âge le plus tendre.    - infantia pomi, Plin. 15, 19, 21, § 80: fraîcheur du fruit.    - vinum cum in infantia est, Macr. S. 7, 7: quand le vin est jeune.
    * * *
    infantĭa, ae, f. [st2]1 [-] incapacité de parler, mutisme. [st2]2 [-] défaut d'éloquence. [st2]3 [-] première enfance, bas âge; qqf. les enfants. [st2]4 [-] premier âge (d'un animal). [st2]5 [-] état de ce qui est récent, nouveauté, fraîcheur, jeunesse.    - accusatorum infantia, Cic.: le défaut d'éloquence des accusateurs.    - primâ ab infantiâ, Tac. A. 1, 4: dès l'âge le plus tendre.    - infantia pomi, Plin. 15, 19, 21, § 80: fraîcheur du fruit.    - vinum cum in infantia est, Macr. S. 7, 7: quand le vin est jeune.
    * * *
        Infantia, infantiae. Plin. Enfance.
    \
        Infantia. Cic. Quand on n'ha point la grace de dire et expliquer ce qu'on entend.

    Dictionarium latinogallicum > infantia

  • 3 infantia

    īnfantia, ae, f. (infans), I) das Unvermögen zu sprechen (reden), A) im allg.: linguae, Lucr. 5, 1029. – B) prägn., das kindliche Alter, wo man noch nicht recht sprechen kann, die Kindheit, die einige bis zum siebenten Jahre ausdehnen, 1) eig. u. meton.: a) eig.: primae aetatis inf., Macr.: Remi Romulique, Tac.: eius, Quint.: ab infantia, Vulg. Tob. 1, 10: ab infantia sua, Vulg. Iudic. 13, 5: ab infantia sua usque in praesens, Vulg. gen. 46, 34: statim ab infantia, Plin. ep. 4, 13, 9: iam inde ab infantia, Plin. pan. 26, 3: prima ab infantia, Tac. ann. 1, 4: a prima infantia, Capit. Anton. phil. 2, 1: in infantia, Eutr. 8, 11. – bildl., haec erit infantia eius (populi Romani), Flor. praef. § 5. – b) meton.: α) die Kindheit, Jugend = die Kinder, Plin. 32, 24. Quint. 1, 1, 26: reptans adhuc inf., Macr. sat. 1, 11, 1: Plur., tot infantiae trucidatae, Tert. ad nat. 1, 7. – β) das kindische Wesen, desidia quorundam et infantia, Suet. gr. 4. – 2) übtr., die Jugend der Tiere, Gewächse u. anderer Dinge, asini, Plin.: vinum cum in infantia est, Macr. – II) der Mangel an Rednergabe, die Unfertigkeit im Reden, Cornif. rhet., Cic. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infantia

  • 4 infantia

    infantĭa, ae, f. [id.], inability to speak.
    I.
    Lit.:

    linguae,

    Lucr. 5, 1031.—
    B.
    In partic., want of eloquence:

    infantia ejus, qui rem norit, sed eam explicare dicendo non queat,

    Cic. de Or. 3, 35, 142:

    incredibilis accusatorum,

    id. Att. 4, 16, 8: infantiae [p. 943] in dicendo, Quint. 5, 13, 38. —
    II.
    Transf., infancy, early childhood:

    quantum in infantia praesumptum est temporis, adulescentiae acquiritur,

    Quint. 1, 1, 19:

    prima ab infantia,

    from earliest infancy, Tac. A. 1, 4:

    nostra infantia caelum hausit Aventini,

    Juv. 3, 85.— Of animals, the youth, etc.:

    asini,

    Plin. 8, 44, 69, § 171:

    cervi ab infantia educati,

    id. 10, 63, 83, § 182.—

    Of inanim. things: sed est sua etiam studiis infantia,

    Quint. 1, 1, 21:

    pomi,

    Plin. 15, 19, 21, § 80:

    vinum cum in infantia est, dulce,

    Macr. S. 7, 7.—
    2.
    Second childhood, childishness:

    cum voce trementia membra... madidique infantia nasi,

    Juv. 10, 199. —
    B.
    Collect., the young, children:

    irritandae ad discendum infantiae,

    Quint. 1, 1, 26:

    surculi infantiae adalligati,

    Plin. 32, 2, 11, § 24.

    Lewis & Short latin dictionary > infantia

  • 5 infantia

    infantia infantia, ae f немота

    Латинско-русский словарь > infantia

  • 6 infantia

    infantia infantia, ae f младенчество, детство

    Латинско-русский словарь > infantia

  • 7 infantia

    īnfantia, ae f. [ infans I ]
    1) немота, безмолвие ( accusatorum C)
    2) отсутствие ораторского таланта, некрасноречивость rhH., C etc.
    3) младенчество, детство (прибл. до 7 года жизни) PJ, T etc.; ранний возраст ( asini PM)
    5) ребячество, наивность Su

    Латинско-русский словарь > infantia

  • 8 īnfantia

        īnfantia ae, f    [infans], inability to speak, want of eloquence: incredibilis.— Childhood: nostra, Iu. —Second childhood, childishness: madidi nasi, Iu.
    * * *
    infancy; inability to speak

    Latin-English dictionary > īnfantia

  • 9 infantia

    1) время отрочества, т. е. период до исполнившихся 7 лет (1. 2 pr. D. 26, 7). 2) = infantes (1. 1 C. Th. 11, 27).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > infantia

  • 10 infantia

    infancy, babyhood.

    Latin-English dictionary of medieval > infantia

  • 11 infans

    in-fans ( infas, Momms. Inscr. R. N. 66; 5376; Inscr. Grut. 688, 2), fantis ( gen. plur. infantium, but infantum, Plin. Ep. 9, 20, 14), adj. [in-for], that cannot speak, without speech, mute, speechless (class.):

    seu rubra Canicula findet Infantes statuas,

    Hor. S. 2, 5, 40:

    filius Croesi,

    Gell. 5, 9, 1:

    scribit Herodotus, Croesi filium, cum infans esset, locutum,

    Cic. Div. 1, 53, 121.—
    II.
    Transf., not capable of speech, not eloquent:

    infantes et insipientes homines,

    Cic. Inv. 1, 3, 4.— Comp.: infantior, quam meus est mulio, Varr. ap. Non. 56, 11:

    omnino nihil accusatore Lentulo subscriptoribusque ejus infantius,

    Cic. Q. Fr. 3, 4 init.Sup.:

    ut timerem, si nihil dixissem, ne infantissimus existimarer,

    incapable of speaking, Cic. Clu. 18, 51; cf.:

    historia neque nimis infans, neque perfecte diserta,

    id. Brut. 26, 101.—
    B.
    Not yet able to speak, young, little, infant:

    infantes pueri,

    Cic. de Or. 2, 39, 162; cf. Varr. L. L. 6, § 64 Müll.:

    infantium puerorum incunabula,

    Cic. Rosc. Am. 53, 153:

    pupilla,

    id. Verr. 2, 1, 58, § 153:

    filius,

    id. Clu. 9, 27:

    filia,

    Suet. Ner. 35.—

    Of the young of the brute creation: pulli,

    Plin. 10, 33, 49, § 92:

    catuli,

    id. 29, 5, 32, § 100.— Of a plant, little:

    boletus,

    Plin. 22, 22, 46, § 93:

    ova,

    fresh, Ov. M. 4, 518.—
    III.
    Esp. as subst.: infans, fantis, com. gen.
    a.
    In gen., a young or little child, an infant, babe:

    natura movet infantem,

    Cic. Fin. 2, 11, 33:

    non mulieribus, non infantibus pepercerunt,

    Caes. B. G. 7, 28:

    parvi,

    Lucr. 1, 184:

    in Sabinis incertus infans natus, masculus an femina esset,

    Liv. 31, 12 med.:

    rusticus,

    Juv. 3, 176; 9, 60:

    crassus,

    id. 13, 163; 14, 168:

    infantem suam reportavit,

    Quint. 6, 1, 39:

    infantumque animae flentes,

    Verg. A. 6, 427:

    semestris,

    Liv. 21, 62:

    ab infante,

    from infancy, Col. 1, 8, 2; so,

    ab infantibus (of more than one),

    Cels. 7, 7, 15.—
    b.
    Esp., of the unborn child:

    infantem in utero matris Io triumphe clamasse,

    Liv. 24, 10 fin.
    B.
    Of or belonging to an infant, infantine:

    pectoraque absorbent avidis infantia linguis,

    Ov. F. 6, 145:

    infantia ossa,

    id. M. 4, 517:

    guttura,

    id. ib. 4, 229:

    tutus ut infanti vagiat ore puer,

    id. F. 4, 208:

    manus,

    id. H. 9, 86:

    umbrae,

    of departed infants, id. ib. 11, 119.—
    C.
    Childish, like a child. —Hence,
    1.
    Silly:

    illa Hortensiana omnia fuere infantia,

    Cic. Att. 10, 18, 1.—
    2.
    Speechless, not expressing itself in words:

    pudor,

    Hor. S. 1, 6, 57. —
    IV.
    For infandus, unutterable, unheard of (anteclass.): facinus, Att. ap. Non. 56, 12 (Trag. Fragm. v. 189 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > infans

  • 12 infas

    in-fans ( infas, Momms. Inscr. R. N. 66; 5376; Inscr. Grut. 688, 2), fantis ( gen. plur. infantium, but infantum, Plin. Ep. 9, 20, 14), adj. [in-for], that cannot speak, without speech, mute, speechless (class.):

    seu rubra Canicula findet Infantes statuas,

    Hor. S. 2, 5, 40:

    filius Croesi,

    Gell. 5, 9, 1:

    scribit Herodotus, Croesi filium, cum infans esset, locutum,

    Cic. Div. 1, 53, 121.—
    II.
    Transf., not capable of speech, not eloquent:

    infantes et insipientes homines,

    Cic. Inv. 1, 3, 4.— Comp.: infantior, quam meus est mulio, Varr. ap. Non. 56, 11:

    omnino nihil accusatore Lentulo subscriptoribusque ejus infantius,

    Cic. Q. Fr. 3, 4 init.Sup.:

    ut timerem, si nihil dixissem, ne infantissimus existimarer,

    incapable of speaking, Cic. Clu. 18, 51; cf.:

    historia neque nimis infans, neque perfecte diserta,

    id. Brut. 26, 101.—
    B.
    Not yet able to speak, young, little, infant:

    infantes pueri,

    Cic. de Or. 2, 39, 162; cf. Varr. L. L. 6, § 64 Müll.:

    infantium puerorum incunabula,

    Cic. Rosc. Am. 53, 153:

    pupilla,

    id. Verr. 2, 1, 58, § 153:

    filius,

    id. Clu. 9, 27:

    filia,

    Suet. Ner. 35.—

    Of the young of the brute creation: pulli,

    Plin. 10, 33, 49, § 92:

    catuli,

    id. 29, 5, 32, § 100.— Of a plant, little:

    boletus,

    Plin. 22, 22, 46, § 93:

    ova,

    fresh, Ov. M. 4, 518.—
    III.
    Esp. as subst.: infans, fantis, com. gen.
    a.
    In gen., a young or little child, an infant, babe:

    natura movet infantem,

    Cic. Fin. 2, 11, 33:

    non mulieribus, non infantibus pepercerunt,

    Caes. B. G. 7, 28:

    parvi,

    Lucr. 1, 184:

    in Sabinis incertus infans natus, masculus an femina esset,

    Liv. 31, 12 med.:

    rusticus,

    Juv. 3, 176; 9, 60:

    crassus,

    id. 13, 163; 14, 168:

    infantem suam reportavit,

    Quint. 6, 1, 39:

    infantumque animae flentes,

    Verg. A. 6, 427:

    semestris,

    Liv. 21, 62:

    ab infante,

    from infancy, Col. 1, 8, 2; so,

    ab infantibus (of more than one),

    Cels. 7, 7, 15.—
    b.
    Esp., of the unborn child:

    infantem in utero matris Io triumphe clamasse,

    Liv. 24, 10 fin.
    B.
    Of or belonging to an infant, infantine:

    pectoraque absorbent avidis infantia linguis,

    Ov. F. 6, 145:

    infantia ossa,

    id. M. 4, 517:

    guttura,

    id. ib. 4, 229:

    tutus ut infanti vagiat ore puer,

    id. F. 4, 208:

    manus,

    id. H. 9, 86:

    umbrae,

    of departed infants, id. ib. 11, 119.—
    C.
    Childish, like a child. —Hence,
    1.
    Silly:

    illa Hortensiana omnia fuere infantia,

    Cic. Att. 10, 18, 1.—
    2.
    Speechless, not expressing itself in words:

    pudor,

    Hor. S. 1, 6, 57. —
    IV.
    For infandus, unutterable, unheard of (anteclass.): facinus, Att. ap. Non. 56, 12 (Trag. Fragm. v. 189 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > infas

  • 13 infans

    īn-fāns, antis (in u. fari), I) der nicht reden kann, stumm, A) im allg., Cic. de div. 1, 121; vgl. Gell. 5, 9 in. – übtr., statua, Hor. sat. 2, 5, 40. – B) prägn., v. Kindern, die noch nicht recht sprechen können, adi. = noch sehr jung, noch klein, subst. comm. = ein kleines Kind, 1) eig. u. meton.: a) eig.: filius, Cic.: pueri, Cic.: puer infans semestris, ein kleiner Kn. von sechs Monaten, Val. Max.: infantes conditores urbis, v. Romulus u. Remus, Liv.: infantior quam meus est mulio, Varro sat. Men. 367. – subst. comm., Abl. immer infante, α) ein kleines Kind, ingenuus inf. semestris, Liv.: infantibus parcere, Caes.: infantem suam reportavit, Quint.: quartum intra mensem defunctā infante, Tac.: infantes parentibus orbatae, Plin. ep.: natus infans, ein neugeborenes K., Vitr. u.a.: dass. editus infans, Plin.: ab infante, Colum., u. (v. mehreren) ab infantibus, Cels., von Kindheit an. – β) ein Kind im Mutterleibe, Liv. u.a.; vgl. Ruhnken Suet. Aug. 63, 1. – b) meton.: α) (poet.) = kindlich, Kindes-, pectora infantia, Ov.: infanti vagiat ore puer, kindlich lallend, Ov.; vgl. Heinsius Ov. her. 9, 86. – β) kindisch, läppisch, omnia fuere infantia, Cic. ad Att. 10, 18, 1: velut infans effīcitur, er wird kindisch, Plin. Val. 1, 1. – 2) übtr., noch jung, catuli, Plin.: boletus, ein junger Pilz, Plin.: si infans fuerit aetas patientis, Cael. Aur. de morb. chron. 1, 4, 77. – II) der sich nicht zu reden getraut = ohne Gabe der Rede, ohne Rednergabe, nicht beredt, a) eig.: infantes et insipientes homines (Ggstz. magni ac diserti homines), Cic.: nihil accusatore Lentulo infantius, Cic.: ne infantissimus existimarer, Cic.: dum caute et expedite loqui volunt, infantissimi reperiuntur, Cornif. rhet.: largire comptum carmen infantissimo, Prud. perist. 10, 3: – poet. übtr., pudor, unberedte (verlegene Scham), Hor. sat. 1, 6, 57. – b) meton.: Fannii historia neque nimis est infans, neque perfecte diserta, zeigt zwar keinen auffallenden Mangel der Rede, aber auch keinen ganz beredten Ausdruck, Cic. Brut. 101. – III) passiv = infandus, unaussprechlich, unerhört, facinus, Acc. tr. 189. – / Nbf. īnfās, Corp. inscr. Lat. 6, 520. – Genet. Plur. gew. infantium (zB. Liv. 10, 23, 12); doch auch infantum, Plin. ep. 6, 20, 14 K.

    lateinisch-deutsches > infans

  • 14 infans

    infans, antis, m. ou f. [st2]1 [-] incapable de parler, muet. [st2]2 [-] qui ne parle pas encore, bébé, tout petit enfant, tout jeune. [st2]3 [-] qui ne sait pas parler (en parl. d’un orateur). [st2]4 [-] enfantin, puéril. [st2]5 [-] (= infandus): horrible, affreux.    - infans, antis, m. f.: - [abcl]a - adj. d'enfant. - [abcl]b - subst. enfant (jusqu'à sept ans).    - infantes statuae, Hor.: les muettes statues.    - infantia pectora, Ov.: coeurs enfantins.    - Scipionem accepimus non infantem fuisse, Cic.: nous avons appris que Scipion n'était pas sans savoir parler.    - ab infante, Col.: dès l'enfance.    - infans facinus, Att.: crime affreux.
    * * *
    infans, antis, m. ou f. [st2]1 [-] incapable de parler, muet. [st2]2 [-] qui ne parle pas encore, bébé, tout petit enfant, tout jeune. [st2]3 [-] qui ne sait pas parler (en parl. d’un orateur). [st2]4 [-] enfantin, puéril. [st2]5 [-] (= infandus): horrible, affreux.    - infans, antis, m. f.: - [abcl]a - adj. d'enfant. - [abcl]b - subst. enfant (jusqu'à sept ans).    - infantes statuae, Hor.: les muettes statues.    - infantia pectora, Ov.: coeurs enfantins.    - Scipionem accepimus non infantem fuisse, Cic.: nous avons appris que Scipion n'était pas sans savoir parler.    - ab infante, Col.: dès l'enfance.    - infans facinus, Att.: crime affreux.
    * * *
        Infans, infantis, com. gen. Substantiuum. Cic. Enfant.
    \
        Remouere infantem. Plin. Sevrer.
    \
        Infans, De brutis et auibus etiam dicitur. Plin. Les petits.
    \
        Infans boletus. Plin. Qui est encore petit, Qui ne commence que de sortir de terre.
    \
        Infans. Cic. Qui n'ha non plus de grace en parler qu'un enfant, Qui n'ha nulle grace de dire et expliquer ce qu'il entend, Qui n'ha nulle maniere ne ordre de dire.
    \
        Nihil Lentulo infantius. Cic. Ayant moins de grace à dire que Lentulus.
    \
        Pudor infans. Horat. Honte qui fait perdre la parolle.

    Dictionarium latinogallicum > infans

  • 15 praesumo

    praesŭmo, ĕre, sumpsi, sumptum - tr. - [st1]1 [-] prendre d'avance, prendre le premier, prélever.    - domi praesumere dapes, Ov.: manger d'abord chez soi.    - ipsa praesumendo remedia munierat corpus, Tac. An. 14: de sa propre initiative, en prenant à l'avance des contrepoisons, [elle avait fortifié son corps] = elle s'était prémunie.    - quantum in infantia praesumptum est temporis, Quint.: tout le temps qu'on a prélevé sur l'enfance. [st1]2 [-] prendre d'avance, empiéter sur, anticiper, devancer.    - ni supplicium in malos praesumant, Tac.: s'ils ne châtient d'avance les coupables.    - praesumere tempus sementibus, Plin.: devancer le temps des semailles.    - non haec pars praesumenda est, Quint.: il ne faut pas anticiper sur ce point.    - ingenium judicio praesumitur, Quint. 2, 4, 7: le jugement devance l'imagination.    - heredum officia praesumere, Plin. Ep. 6: anticiper sur les devoirs d'un héritier.    - praesumere partes judicis, Quint.: empiéter sur les fonctions de juge.    - praesumere male audiendi patientiam, Quint. 12, 9, 9: s'armer de patience contre les paroles agressives. [st1]3 [-] ressentir par anticipation, comprendre par anticipation, imaginer d'avance, prévoir, pressentir, présumer.    - gaudium praesumere, Plin. Ep. 2, 10, 6: éprouver une joie anticipée.    - hanc ego vitam voto praesumo, Plin. Ep. 3, 1, 11: je goûte par avance cette existence.    - incognitam praesumo laetitiam, Plin.-jn.: je vois en pensée éclater une joie inconnue.    - fortunam utriusque praesumere, Tac.: pressentir les futures destinées de l'un et l'autre.    - praesume animo + prop. inf. Sen.: attends-toi à ce que... [st1]4 [-] supposer par provision, présumer (t. de droit). [st1]5 [-] avoir la présomption, avoir la témérité de, oser, avoir de la hardiesse.    - praesumptum est, Dig.: il y a présomption...    - transire praesumpserant, Sex. Ruf. Brev. 7: ils avaient eu l'audace de passer.    - illicita praesumens, Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 47: osant faire une chose interdite.    - qui praesumit, Tert.: qui a de la présomption.
    * * *
    praesŭmo, ĕre, sumpsi, sumptum - tr. - [st1]1 [-] prendre d'avance, prendre le premier, prélever.    - domi praesumere dapes, Ov.: manger d'abord chez soi.    - ipsa praesumendo remedia munierat corpus, Tac. An. 14: de sa propre initiative, en prenant à l'avance des contrepoisons, [elle avait fortifié son corps] = elle s'était prémunie.    - quantum in infantia praesumptum est temporis, Quint.: tout le temps qu'on a prélevé sur l'enfance. [st1]2 [-] prendre d'avance, empiéter sur, anticiper, devancer.    - ni supplicium in malos praesumant, Tac.: s'ils ne châtient d'avance les coupables.    - praesumere tempus sementibus, Plin.: devancer le temps des semailles.    - non haec pars praesumenda est, Quint.: il ne faut pas anticiper sur ce point.    - ingenium judicio praesumitur, Quint. 2, 4, 7: le jugement devance l'imagination.    - heredum officia praesumere, Plin. Ep. 6: anticiper sur les devoirs d'un héritier.    - praesumere partes judicis, Quint.: empiéter sur les fonctions de juge.    - praesumere male audiendi patientiam, Quint. 12, 9, 9: s'armer de patience contre les paroles agressives. [st1]3 [-] ressentir par anticipation, comprendre par anticipation, imaginer d'avance, prévoir, pressentir, présumer.    - gaudium praesumere, Plin. Ep. 2, 10, 6: éprouver une joie anticipée.    - hanc ego vitam voto praesumo, Plin. Ep. 3, 1, 11: je goûte par avance cette existence.    - incognitam praesumo laetitiam, Plin.-jn.: je vois en pensée éclater une joie inconnue.    - fortunam utriusque praesumere, Tac.: pressentir les futures destinées de l'un et l'autre.    - praesume animo + prop. inf. Sen.: attends-toi à ce que... [st1]4 [-] supposer par provision, présumer (t. de droit). [st1]5 [-] avoir la présomption, avoir la témérité de, oser, avoir de la hardiesse.    - praesumptum est, Dig.: il y a présomption...    - transire praesumpserant, Sex. Ruf. Brev. 7: ils avaient eu l'audace de passer.    - illicita praesumens, Sulp. Sev. Hist. Sacr. 1, 47: osant faire une chose interdite.    - qui praesumit, Tert.: qui a de la présomption.
    * * *
        Praesumo, praesumis, pen. prod. praesumpsi, praesumptum, praesumere. Plin. Prendre devant que de faire quelque chose.
    \
        Praesumere animo. Valer. Max. Deviner, Presumer.
    \
        Praesumere spe bellum. Virgil. Esperer et s'attendre d'avoir la guerre.
    \
        Gaudium praesumere. Plin. iunior. Se resjouir de quelque chose advenir.
    \
        Mollitiem praesumere. Horat. Se traicter delicatement devant qu'il en soit temps et besoing.
    \
        Officia haeredum praesumere. Plin. iunior. Faire nousmesmes en nostre vivant ce que noz heritiers debvroyent faire, et ne nous point attendre à eulx.

    Dictionarium latinogallicum > praesumo

  • 16 infans

    īn-fāns, antis (in u. fari), I) der nicht reden kann, stumm, A) im allg., Cic. de div. 1, 121; vgl. Gell. 5, 9 in. – übtr., statua, Hor. sat. 2, 5, 40. – B) prägn., v. Kindern, die noch nicht recht sprechen können, adi. = noch sehr jung, noch klein, subst. comm. = ein kleines Kind, 1) eig. u. meton.: a) eig.: filius, Cic.: pueri, Cic.: puer infans semestris, ein kleiner Kn. von sechs Monaten, Val. Max.: infantes conditores urbis, v. Romulus u. Remus, Liv.: infantior quam meus est mulio, Varro sat. Men. 367. – subst. comm., Abl. immer infante, α) ein kleines Kind, ingenuus inf. semestris, Liv.: infantibus parcere, Caes.: infantem suam reportavit, Quint.: quartum intra mensem defunctā infante, Tac.: infantes parentibus orbatae, Plin. ep.: natus infans, ein neugeborenes K., Vitr. u.a.: dass. editus infans, Plin.: ab infante, Colum., u. (v. mehreren) ab infantibus, Cels., von Kindheit an. – β) ein Kind im Mutterleibe, Liv. u.a.; vgl. Ruhnken Suet. Aug. 63, 1. – b) meton.: α) (poet.) = kindlich, Kindes-, pectora infantia, Ov.: infanti vagiat ore puer, kindlich lallend, Ov.; vgl. Heinsius Ov. her. 9, 86. – β) kindisch, läppisch, omnia fuere infantia, Cic. ad Att. 10, 18, 1: velut infans effīcitur, er wird kindisch, Plin. Val. 1, 1. – 2) übtr., noch jung, catuli, Plin.: boletus, ein junger Pilz, Plin.: si infans fuerit aetas patientis, Cael. Aur. de morb. chron. 1, 4, 77. – II)
    ————
    der sich nicht zu reden getraut = ohne Gabe der Rede, ohne Rednergabe, nicht beredt, a) eig.: infantes et insipientes homines (Ggstz. magni ac diserti homines), Cic.: nihil accusatore Lentulo infantius, Cic.: ne infantissimus existimarer, Cic.: dum caute et expedite loqui volunt, infantissimi reperiuntur, Cornif. rhet.: largire comptum carmen infantissimo, Prud. perist. 10, 3: – poet. übtr., pudor, unberedte (verlegene Scham), Hor. sat. 1, 6, 57. – b) meton.: Fannii historia neque nimis est infans, neque perfecte diserta, zeigt zwar keinen auffallenden Mangel der Rede, aber auch keinen ganz beredten Ausdruck, Cic. Brut. 101. – III) passiv = infandus, unaussprechlich, unerhört, facinus, Acc. tr. 189. – Nbf. īnfās, Corp. inscr. Lat. 6, 520. – Genet. Plur. gew. infantium (zB. Liv. 10, 23, 12); doch auch infantum, Plin. ep. 6, 20, 14 K.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infans

  • 17 infans

    I īn-fāns, antis adj. [ for ]
    1) неговорящий, немой, безмолвный ( statua H)
    2) лишённый дара слова, некрасноречивый ( homo C)
    3) маленький, молоденький, нежный (puer O; catulus, boletus PM); ребяческий, детский, младенческий ( ora O); наивный (omnia haec infantia sunt C)
    4) редко (= infandus) невыразимый, неслыханный ( facinus Acc)
    II īnfāns, antis m. f.
    дитя, младенец, ребёнок (прибл. до 7 года жизни)
    natus i. Vtr и editus i. PMноворождённый ребёнок
    ab infante Col (ab infantibus CC) — с (самого) детства

    Латинско-русский словарь > infans

  • 18 inde

    in-de, Adv. ( aus *imde von is, mit der Adverbialendung), von da, daher, I) im Raume, inde colles insurgunt, Liv.: inde abiens, Ter.: reversus inde, Vell.: non exeo inde ante vesperum, Cic.: inde per Ligures Apenninum transiit, Nep.: mit folg. ab u. Abl., inde a Stygia unda prospiciens, Verg.: m. Genet., inde loci, von da, Cic. Arat. 327 (573). – II) übtr.: A) daher, a) = daraus, davon, d.i. aus (von) der Sache, von dem Stoffe usw., inde omnia scelera ac maleficia gignuntur, Cic.: inde libertatis captare auram, unde etc., Liv. – inde plerisque sunt vestes, Curt.: inde nives fieri, Ov. – v. Anfang, inde a principio iam impudens epistula est, Plaut.: si, unde necesse est, inde initium sumetur, Cic. – v. Ursache u. Folge, eum (agrum) ego ex iure Quiritium meum esse aio; inde ibi ego te ex iure manu consertum voco, Cic.: manibusque datas contingere habenas gaudet et invito grates agit inde parenti, Ov.: primo stupor omnes admiratione rei tam atrocis defixit; silentium inde aliquamdiu tenuit, Liv.: oft inde est quod, daher kommt es, daß (s. Paucker Nachtrag S. 48. Lagergren de eloc. Plin. Sec. p. 169), inde est quod Plato clamat m. folg. Acc. u. Infin., Sen.: inde est quod prope omnes nomine appellas, Plin. pan. – partitiv, stant calices; minor inde fabas, olus alter habebant, Ov.: equos respondit, oreas mihi inde, tioi cape flagellum, Cato fr.: nec quidquam omnino inde dubitabam, Augustin. – b) davon, daher, d.i. von den Menschen, quod inde oriundus erat, Liv.: inclinari opes ad Sabinos rege inde sumpto videbantur, Liv.: partitiv, nati filii duo; inde ego hunc maiorem adoptavi mihi, Ter. – B) in der Zeit, a) hierauf, Caes., Nep. u. Liv.: verb. deinceps inde, Cic.: inde loci, hierauf, Lucr. 5, 443 u.a. – b) von da, von der Zeit an, inde usque repetens, Cic.: inde ita magnos nostram ad (bis zu) aetatem fuisse, ut etc., Cic. – c) mit ab u. Abl. = von... an, inde ab ineunte aetate, Plaut. trin. 305: gew. mit vorhergeh. iam, zB. iam inde a pueritia, iam inde ab adulescentia, Ter.: iam inde ab infantia, Plin. pan.: iam inde a principio, Cic.: iam inde ab initio, Liv.: iam inde antiquitus, Liv.: iam inde ab incunabulis, Liv.: inde usque a pueritia, Tac.

    lateinisch-deutsches > inde

  • 19 iuventa

    iuventa, ae, f. (iuvenis), die Jugend, I) appell.: 1) eig., die Jugend, das jugendliche Alter, das Jugendalter, die Jugendzeit (Ggstz. pueritia, senectus), a) der Götter u. Menschen, flos iuventae, Liv. u.a.: robur iuventae, Ov. u. Liv.: iuventae calor (Ggstz. senectutis frigus), Cels. – iuv. prima, Verg. u. Plin.: perpetua, Verg.: valens, Catull.: florens, Hor.: habilis, Tac.: modesta, Tac.: plena furorum, non numquam et criminum, Spart.: senilis (altkluge), Plin. – a od. ab iuventa, von J. auf, Liv. u. Suet.: a iuventa usque ad supremum vitae diem, Suet.: in iuventa, Laber. com. fr. u. Cels. u. (Ggstz. in senectute) Plin.: in prima iuventa, Prop.: primā suā iuventā, Plin.: citra (vor) iuventam, Ov.: intra iuventam, in der Mitte des J., in der Jugendblüte, Tac.: iuvenes quique inter iuventam senectutemque sunt, Cels.: recordatione iuventae suae admonebatur, Val. Max. – si vigor iuventae inest, Liv.: enervem et frigidam iuventam egisse, Val. Max.: rure et procul coetu hominum iuventam egisse, Liv.: tutā et inturbidā iuventā frui, Tac.: qui nostram ad iuventam duraverunt, Tac.: donec minor filius lubricum iuventae exiret, Tac.: spatium iuventae transit, Ov.: quid in senectute felicius, quam quod dulcissimum est in iuventa? Plin. ep.: neque iuventam (seine J.) armis civilibus aut domesticis discordiis imbutam (esse), Tac.: in matris aspectu coalescit infantia, pueritia consurgit, iuventa surrepit, Ps. Quint. decl. 18, 9. – b) der Tiere: iuventa eorum (elephantorum) a sexagesimo (anno) incipit, Plin. 8, 28. – c) der Bäume: nigrae (populo) in iuventa circinatae rotunditatis sunt (folia), Plin. 16, 86. – 2) meton.: a) konkr.: α) die Jugend = die jungen Leute, docilis, Hor.: imbellis, Hor.: delecta, Sil.: moderator vagae iuventae, Mart. – β) prima iuv., das erste Barthaar des Jünglings, der Flaum, Verg. Aen. 9, 181. – b) abstr., die Kraft-, Fülle der Jugend, die Jugendkraft, Jugendfülle, virtus et iuv., Liv. 5, 10, 1: decorus, procerus iuventā, Tac. hist. 1, 53 u. 4, 1: nitidus iuventā (anguis), Verg. georg. 3, 437 u. Aen. 2, 473: tuā iuventā, tuo robore invaluit, Plin. pan. 8, 4. – II) personif., Iuventa, ae, f., die Jugend als Göttin, Ov. met. 7, 241 u. ex Pont. 1, 10, 12.

    lateinisch-deutsches > iuventa

  • 20 protraho

    prō-traho, trāxī, tractum, ere, vor-, vorwärts ziehen, I) hervorziehen, -schleppen, nach einem Orte fort-, hinziehen, fort-, hinschleppen, A) eig.: alqd volsellā, Cels.: alqm e tentorio, Tac.: nescio quibus tenebris protractum portentum, Val. Max.: pedibus informe cadaver protrahitur, Verg. – alqm hinc in convivium, Cic.: alqm capillo in viam, Plaut.: alqm in medium manibus suis, Suet.: alqm ad operas mercennarias, Cic. – B) übtr.: 1) hervorziehen, a) übh.: alqd in lucem, in medium, Lucr. – b) prägn., hervorziehen = ans Licht bringen, offenbaren, entdecken, facinus per indicium, Liv.: publicanorum fraudes, Vell.: auctorem nefandi facinoris, Liv.: Q. Salvidienum consilia nefaria adversus Caesarem molitum indicio suo, Liv. epit. – 2) fortziehen, a) übh.: videt ad paupertatem protractum esse se, sieht sich zur Armut hinabgesunken, Plaut. trin. 109. b) prägn., jmd. zu etw. nötigen, treiben, alqm ad indicium, Liv.: ad gestum pueros (v. der infantia linguae), Lucr.: profugos ad arma, Sil. – II) vorwärts-, weiterziehen, nur übtr.: 1) der Zeit nach hinausziehen, hinziehen, verlängern, epulas a medio die ad mediam noctem, Suet.: convivia in primam lucem, Suet.: spectaculum in serum, Suet.: quia bellum Cimbricum protrahebatur, sich in die Länge zog, Eutr.: quo diutius protrahor, Vopisc. – absol., quinque horas protraxit, schleppte sein Leben noch fünf Stunden hin, Suet. Ner. 33, 3. – 2) der Geltung nach bis auf etw. ausdehnen, erstrecken, hoc usque ad Graecum sermonem, Ulp. dig. 45, 1, 1 extr. – / Synkop. Perfektformen protraxtis, Sil. 16, 84 u. Infin. protraxe, Lucr. 5, 1157.

    lateinisch-deutsches > protraho

См. также в других словарях:

  • Infantĭa — (lat.), Kindheit; Evangelium infantiae Christi, s.u. Apokryphen 2) b) aa) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Infantĭa — (lat.), Kindesalter (s. Alter) …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Infantia — žindymas statusas T sritis gyvūnų raida, augimas, ontogenezė, embriologija atitikmenys: lot. Infantia ryšiai: platesnis terminas – organizmo formavimasis po atsivedimo …   Veterinarinės anatomijos, histologijos ir embriologijos terminai

  • Infantia — vaikystė statusas T sritis embriologija atitikmenys: lot. Infantia ryšiai: platesnis terminas – laikotarpis po gimdymo …   Medicininės histologijos ir embriologijos vardynas

  • Infantĭa Salvatōris — (»die Kindheit des Heilands«), Titel mehrerer lateinisch, arabisch und syrisch vorhandener Apokryphen (s. d.), die sich in Fabeleien über Jesu Jugend ergehen …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • INFANTIA inter Numina Gentilium — vide supra Dii …   Hofmann J. Lexicon universale

  • infantia — /infaensh(iy)a/ In the civil law, the period of infancy between birth and the age of seven years …   Black's law dictionary

  • infantia — /infaensh(iy)a/ In the civil law, the period of infancy between birth and the age of seven years …   Black's law dictionary

  • infantia — (Civil law.) Childhood from birth to the age of seven years …   Ballentine's law dictionary

  • Liber de infantia Salvatoris — El Liber de infantia Salvatoris (libro de la infancia del salvador) o Libro de la Nativida de Maria es uno de los denominados Evangelios Apócrifos, acerca de la Natividad de María Liber Nativitate María fue atribuido durante la Edad Media a San… …   Wikipedia Español

  • ENFANCE — QUAND de grands psychologues déclaraient vers 1900 que ce siècle serait celui de l’enfant, ils revendiquaient pour ce dernier, dans le champ du savoir, une place que d’autres «objets» scientifiques auraient facilement couverte à eux seuls. Les… …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»