-
1 īnfitior
īnfitior ātus, ārī, dep. [infitiae], not to confess, to contradict, deny, disown: non infitiando confiteri videbantur: cum id posset infitiari, repente confessus est: in quā me non infitior esse versatum. — Pass: Progenies haud infitianda parenti, O.— Of a debt or deposit, to deny, repudiate: quid si infitiatur?: depositum, Iu.: pretium, O.* * *Iinfitiari, infitiatus sum V DEPdeny, disown; not to confess; contradict, repudiateIIinfitiari, infitiatus sum V DEPdeny; not acknowledge as true; withhold; disown; repudiate (claim); contradict -
2 infitior
I.In gen.:II.omnia infitiatur ea, quae dudum confessa est mihi,
Plaut. Cist. 4, 1, 9:cum id posset infitiari, repente confessus est,
Cic. Cat. 3, 5, 11:verum,
id. Part. Or. 14:neque infitiandi ratio, neque defendendi facultas,
id. Verr. 2, 4, 47:resistere aut infitiando aut definiendo,
id. Part. Or. 29, 102:notitiam alicujus,
Ov. P. 4, 6, 42:fama factis infitianda tuis,
to be refuted by thy deeds, id. H. 9, 4:Varro Sophocleo non infitiande Cothurno,
whom the tragic Muse need not disown, Mart. 5, 30, 1.—In partic., to deny any thing promised or received: infitiari creditum fraudare, Paul. ex Fest. p. 112 Müll.:quid si infitiatur, quid si omnino non debetur?
Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 10:depositum,
Juv. 13, 60:praedas,
to withhold the promised booty, Flor. 1, 22, 2:pretium,
Ov. M. 11, 205: adversus infitiantem in duplum agimus, one who denies a claim, Gai. Inst. 4, 10; 171. -
3 infitior
īn-fitior, ātus sum, ārī [ fateor ] depon.отпираться, запираться, не признаваться, отрицать (crimen C; rem manifestam PJ); не признавать ( aliquem amicum O) -
4 infitior
īn-fitior, ātus sum, ārī (in u. fateor), etw. in Abrede stellen, leugnen (ableugnen, verleugnen), von etw. nichts wissen wollen, etw. nicht anerkennen (Ggstz. confiteri), m. vorhergeh. Negation auch = etw. kein Hehl haben, anerkennen, a) eine Tatsache: α) m. Acc.: crimen, Cic.: rem manifestam, Plin. ep.: facinus, Curt.: cum id posset infitiari, repente praeter opinionem confessus est, Cic.: mori malle falsum fatendo quam verum infitiando dolere, Cic.: fama factis infitianda tuis, Ov.: progenies haud infitianda parenti, Ov.: Varro Sophocleo non infitiande cothurno, Mart.: m. dopp. Acc., nos amicos, uns als Fr. verl., Ov. ex Pont. 1, 7, 27. – β) m. folg. Acc. u. Infin. od. m. bl. Infin.: tanto magis infitiandum totum posse extra corpus durare genique, Lucr.: m. vorherg. Negation, neque ego in hoc me hominem esse infitiabor umquam, Cic.: ne possis infitiari (te) dixisse, quae dixeris, Curt.: non est infitiandum Hannibalem tanto praestitisse ceteros imperatores prudentiā, quanto etc., Nep.: neque infitiari possent aut iudicio semel aut comitiis bis ab se peccatum esse, Liv.: in der Frage, an ego poteram infitiari me esse hominem et communem naturae sensum repudiare? Cic.: num infitiari potes te illo die meis praesidiis, meā diligentiā circumclusum commovere te contra rem publicam non potuisse? Cic. – γ) passiv, non infitiari potest m. folg. quin u. Konj., neque item infitiari posse, quin alia causa in praemio sit, alia in poenis, Gell. 6 (7), 3, 40. – δ) absol.: earum rerum nullam sibi iste neque infitiandi rationem neque defendendi facultatem reliquit, Cic.: cui (statui) ab infitiando nomen dederunt, Quint. – b) ableugnen, Empfangenes od. Versprochenes, bes. vor Gericht, depositum inf., ICt.: depositum non inf., Iuven.: praedas, quas promiserat, wegen der (den Soldaten) versprochenen Beuteverteilung Ausflüchte machen, von der versp. B. nichts wissen wollen, Flor. – absol., qui petebat (Kläger) et qui infitiabatur (Ausflüchte machender Schuldner), Varro LL.: quid si infitiatur? quid si omnino non debet? Cic.: quae autem accusantium ac defendentium, eadem petentium et infitiantium ratio est, Quint. – c) absprechen, verweigern, passiv, Floro legatum ex testamento infitiatum esse, Cic. Cluent. 162: Capitolia nostrae infitiata lyrae, Stet. silv. 3, 5, 32.
-
5 infitior
īn-fitior, ātus sum, ārī (in u. fateor), etw. in Abrede stellen, leugnen (ableugnen, verleugnen), von etw. nichts wissen wollen, etw. nicht anerkennen (Ggstz. confiteri), m. vorhergeh. Negation auch = etw. kein Hehl haben, anerkennen, a) eine Tatsache: α) m. Acc.: crimen, Cic.: rem manifestam, Plin. ep.: facinus, Curt.: cum id posset infitiari, repente praeter opinionem confessus est, Cic.: mori malle falsum fatendo quam verum infitiando dolere, Cic.: fama factis infitianda tuis, Ov.: progenies haud infitianda parenti, Ov.: Varro Sophocleo non infitiande cothurno, Mart.: m. dopp. Acc., nos amicos, uns als Fr. verl., Ov. ex Pont. 1, 7, 27. – β) m. folg. Acc. u. Infin. od. m. bl. Infin.: tanto magis infitiandum totum posse extra corpus durare genique, Lucr.: m. vorherg. Negation, neque ego in hoc me hominem esse infitiabor umquam, Cic.: ne possis infitiari (te) dixisse, quae dixeris, Curt.: non est infitiandum Hannibalem tanto praestitisse ceteros imperatores prudentiā, quanto etc., Nep.: neque infitiari possent aut iudicio semel aut comitiis bis ab se peccatum esse, Liv.: in der Frage, an ego poteram infitiari me esse hominem et communem naturae sensum repudiare? Cic.: num infitiari potes te illo die meis praesidiis, meā diligentiā circumclusum commovere te contra rem publicam non potuisse? Cic. – γ) passiv, non infitiari potest m. folg. quin u.————Konj., neque item infitiari posse, quin alia causa in praemio sit, alia in poenis, Gell. 6 (7), 3, 40. – δ) absol.: earum rerum nullam sibi iste neque infitiandi rationem neque defendendi facultatem reliquit, Cic.: cui (statui) ab infitiando nomen dederunt, Quint. – b) ableugnen, Empfangenes od. Versprochenes, bes. vor Gericht, depositum inf., ICt.: depositum non inf., Iuven.: praedas, quas promiserat, wegen der (den Soldaten) versprochenen Beuteverteilung Ausflüchte machen, von der versp. B. nichts wissen wollen, Flor. – absol., qui petebat (Kläger) et qui infitiabatur (Ausflüchte machender Schuldner), Varro LL.: quid si infitiatur? quid si omnino non debet? Cic.: quae autem accusantium ac defendentium, eadem petentium et infitiantium ratio est, Quint. – c) absprechen, verweigern, passiv, Floro legatum ex testamento infitiatum esse, Cic. Cluent. 162: Capitolia nostrae infitiata lyrae, Stet. silv. 3, 5, 32.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infitior
-
6 infitior
to deny / deny a debt, refuse to return something. -
7 inficior
c. infitior.* * *c. infitior.* * *Inficior, inficiaris, inficiari. Cic. Nier, Renier.\Par est inficiata notitiam mei. Ouid. Ont nié qu'ils me congneussent.\Pretium rex inficiatur. Ouid. Denie le salaire. -
8 inficior
-
9 infitiabilis
īnfitiābilis, e [ infitior ]спорный (non i. conjectura Aug) -
10 infitias
īnfitiās [ infitior ] (acc. pl. от неупотр. infitiae, ārum f.) тк. в выраж. i. ireотпираться, запираться, отрицатьnon i. eo (quin) AG — не отрицаю, признаюсь (что)quod nemo it i. Nep — чего не отрицает никто -
11 infitiatio
-
12 infitiator
īnfitiātor, ōris m. [ infitior ]запирающийся, отрицающий (свою задолженность) (fallax atque i. M; i. ac fraudulentus Sen) -
13 cordatus
cordātus, a, um (cor), mit Sinn –, mit Verstand begabt, sinnig, verständig, a) v. Pers., von dem, der den Kopf auf dem rechten Flecke hat, egregie cordatus homo catus Aelius Sextus, Enn. ann. 331 (vgl. Cic. de rep. 1, 30): pulchre cordatus homo, Sen. apoc. 12: vir cordate, Augustin. ep. 244, 1: cordati homines od. viri, Augustin. de civ. dei 1, 3. Vulg. Iob 34, 10: im Compar., non infitior fuisse illum paulo cordatiorem quam ceteros, qui etc., Lact. 3, 20, 2.: im Superl, erunt sane cordatissimi, Firm. math. 5, 3. p. 126, 37. – b) v. Lebl.: nam (fratris tui oratio) et ornata fuit et cordata, Fronto ad M. Caes. 5, 38. p. 87 N.
-
14 infitiabilis
īnfitiābilis, e (infitior) ableugbar, non inf. coniectura, Augustin. c. sec. resp. Iul. 6, 30: minime inf. arithmeticae disciplinae auctoritas, Chalcid. Tim. 15.
-
15 infitiae
īnfitiae, ārum, f. (infitior), das In-Abrede-Stellen, nur in der Verbindung: infitias ire od. ire infitias, etw. in Abrede stellen, ableugnen, von etw. nichts wissen wollen (Ggstz. fateri, confiteri), gew. m. vorhergeh. Negation = kein Hehl haben, anerkennen, a) eine Tatsache: α) m. (gew. allgem.) Acc.: omnia infitias ire, quae dudum confessa est, Plaut.: quod nemo it infitias (als Parenthese), Nep.: amicitiam, quae nobis cum Philota fuit, non infitias eo, Curt. – β) m. folg. Fragesatz: quī lubet... ire infitias mihi facta quae sunt? Plaut. Men. 396. – γ) m. folg. Acc. u. Infin.: infitias eunt mercedem se belli Romanis inferendi pactos (esse), Liv. – m. vorhergeh. allg. Acc., quorum alterum neque nego neque infitias eo, nos enixe operam dedisse, ut etc., Liv. – δ) m. folg. quin u. Konj., non (nec) eo infitias od. infitias eo, quin etc., Frontin. aqu. 72. Gell. 2, 26, 7; 19, 8, 5. – ε) absol. = es in Abrede stellen, davon nichts wissen wollen, Ausflüchte machen, si hoc palam proferimus, infitias ibit,Ter.: infitias ire coepit filio, Plaut. Bacch. 259: non ibo infitias, Tac. – b) Empfangenes vor Gericht in Abrede stellen, sich aufs Leugnen legen, absol., calumniae causā, Paul. dig. 10, 2, 44. § 4.
-
16 infitiatio
īnfitiātio, ōnis, f. (infitior), das In-Abrede-Stellen, das Leugnen, als gerichtl. t. t., a) einer Tatsache: negatio infitiatioque facti, Cic.: inf. beneficii, Sen.: infitiatione uti, Quint.: minus scisse quid actum sit pertinaci infitiatione contendere, Amm.: nostrae fere causae infitiatione (durch Leugnen des Verbrechens) defenduntur, Cic. – b) das Ableugnen des als Darlehn od. zum Aufheben erhaltenen Geldes usw., infitiando depositum nemo facit furtum; nec enim furtum est ipsa infitiatio (verst. depositi), ICt.: Plur., furta, fraudes, infitiationes (Veruntreuungen), Sen. de ira 2, 9, 4.
-
17 infitiator
īnfitiātor, ōris, m. (infitior), der In-Abrede-Steller = der Ableugner, Leugner, Ausflüchtemacher, bes. im Schuldenwesen, von solchen, die vor Gericht immer mit Ausflüchten bei der Hand sind, um eine Zahlungsfrist zu erhalten od. von einer Verbindlichkeit befreit zu werden, infit. ac fraudulentus, Sen.: infit. lentus, Cic.: o fallax atque infit., Mart.: infitiator soluti, Sidon.: si ille infitiator probasset iudici ante petitam (eingeklagt) esse pecuniam, quam esset coepta deberi (als es fällig geworden), Cic.
-
18 cordatus
cordātus, a, um (cor), mit Sinn –, mit Verstand begabt, sinnig, verständig, a) v. Pers., von dem, der den Kopf auf dem rechten Flecke hat, egregie cordatus homo catus Aelius Sextus, Enn. ann. 331 (vgl. Cic. de rep. 1, 30): pulchre cordatus homo, Sen. apoc. 12: vir cordate, Augustin. ep. 244, 1: cordati homines od. viri, Augustin. de civ. dei 1, 3. Vulg. Iob 34, 10: im Compar., non infitior fuisse illum paulo cordatiorem quam ceteros, qui etc., Lact. 3, 20, 2.: im Superl, erunt sane cordatissimi, Firm. math. 5, 3. p. 126, 37. – b) v. Lebl.: nam (fratris tui oratio) et ornata fuit et cordata, Fronto ad M. Caes. 5, 38. p. 87 N.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cordatus
-
19 inficior
īnficior, ārī, s. infitior.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inficior
-
20 infiteor
īnfiteor, s. infitior.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infiteor
- 1
- 2