Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

incitatus

  • 1 incitatus

    incitātus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. incito), beschleunigt, rasch, schnell, schleunig, I) eig.: equo incitato, equis incitatis, in gestrecktem Galopp, spornstreichs, Cic. u. Caes.: incitatissima conversio, Cic. – II) übtr.: 1) im allg.: cursus in oratione incitatior, Cic.: alter (Thucydides) incitatior fertur, Cic.: hoc fuit tempus viris armis incitatissimum, Flor. – 2) insbes.: a) v. Pers., gemütlich aufgeregt, incitatior mulier, Apul.: legio incitatissima, As. Poll. in Cic. ep. 10, 32, 4. – b) v. Affekten, heftig, incitatissimum odium, Val. Max. 1, 8, 6.

    lateinisch-deutsches > incitatus

  • 2 incitatus

    incitātus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. incito), beschleunigt, rasch, schnell, schleunig, I) eig.: equo incitato, equis incitatis, in gestrecktem Galopp, spornstreichs, Cic. u. Caes.: incitatissima conversio, Cic. – II) übtr.: 1) im allg.: cursus in oratione incitatior, Cic.: alter (Thucydides) incitatior fertur, Cic.: hoc fuit tempus viris armis incitatissimum, Flor. – 2) insbes.: a) v. Pers., gemütlich aufgeregt, incitatior mulier, Apul.: legio incitatissima, As. Poll. in Cic. ep. 10, 32, 4. – b) v. Affekten, heftig, incitatissimum odium, Val. Max. 1, 8, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incitatus

  • 3 incitātus

        incitātus adj. with comp. and sup.    [P. of incito], hurried, rapid, swift, at full speed: equo incitato se in hostes immittens: cursu incitato, Cs.: mundi incitatissima conversio.—Fig., vehement, ardent, rapid: cursus in oratione incitatior: Thucydides incitatior fertur.
    * * *
    incitata, incitatum ADJ
    fast-moving, aroused, passionate; equo incitato, at full gallop

    Latin-English dictionary > incitātus

  • 4 incitatus

    [st1]1 [-] incitātus, a, um: part. passé de incito; rapide, impétueux, vif, animé. [st1]2 [-] incitātŭs, ūs, m. (seul. à l'abl. incitatu): rapidité, élan.
    * * *
    [st1]1 [-] incitātus, a, um: part. passé de incito; rapide, impétueux, vif, animé. [st1]2 [-] incitātŭs, ūs, m. (seul. à l'abl. incitatu): rapidité, élan.
    * * *
        Incitatus, pen. prod. Participium, siue Nomen ex participio. Esmeu, Incité.
    \
        Quasi mente incitati. Cic. Comme troublez de leur esprit.
    \
        Gradu incitato accurrit. Senec. Hastivement, A grand haste.
    \
        Populum incitatum mitigare. Cic. Esmeu, Mutiné, Irrité.
    \
        Incitatus furor. Cic. Vehemente.
    \
        Incitatissima conuersio. Cic. Fort soubdaine et viste, Allant de grand randon et vistesse.

    Dictionarium latinogallicum > incitatus

  • 5 incitatus

    1.
    incĭtātus, a, um, Part. and P. a., from incito.
    2.
    incĭtātus, ūs, m. [incito], rapid motion; v. l. for incitu, Plin. 2, 45, 45, § 116.

    Lewis & Short latin dictionary > incitatus

  • 6 incitatus

    1. incitātus, a, um
    part. pf. к incito
    2. adj.
    быстрый, скорый, стремительный (cursus Cs, C); возбуждённый (legio As. Pollio ap. C); сильный, бурный ( odium VM)
    amnis i. pluviis L — река, вздувшаяся от дождей

    Латинско-русский словарь > incitatus

  • 7 incito

    in-cito, āvī, ātum, āre
    1) приводить в быстрое движение ( naves remis Cs); погонять (equum calcaribus i. Su)
    i. currentem погов. C — погонять того, кто и так бежит (ср. «учить учёного»)
    i. se — спешить, бежать, устремляться (i. se ex castris Cs; i. se in hostem Cs)
    3) усиливать, увеличивать (poenas T; celeritatem C)
    4) побуждать, поощрять, подстрекать (studium, animos C; aliquem ad laborem C, ad bellum Cs); возбуждать (sitim O; aviditatem PM); усиливать (ускорять) рост (i. nova sarmenta culturā C); разжигать, растравлять ( dolorem QC); поджигать, раздражать (i. aliquem in или contra consules L, C etc.; incitatus ob eam rem Cs); вдохновлять ( terrae vis incitabat Pythiam C)
    mente incitatus C — вдохновенный. — см. тж. incitatus

    Латинско-русский словарь > incito

  • 8 begeistert

    begeistert, divino spiritu inflatus od. tactus. mente incitatus, auch bl. incitatus (im allg.). – fanaticus. furens (wenn die Begeisterung an Wahnsinn grenzt, schwärmerisch). – begeistert sein, furere: die Wahrsagungen begeisterter Sänger, furibundae vatum praedictiones.

    deutsch-lateinisches > begeistert

  • 9 Liebesrausch

    Liebesrausch, amoris ardor. – im L., amore incitatus, incensus. Liebesschmerz, s. Liebespein. – Liebestrank, s. Liebesmittel. – Liebesverhältnis, amor. – ein Liebesverhältnis mit jmd. haben, rem habere cum alqo (von einer Buhlerin, Komik.): er hatte auch Liebesverhältnisse mit Königinnen, dilexit et reginas. Liebeswerk, s. Freundschaftsdienst. – Liebeswut, furor amoris. – aus L., furore incitatus, raptus: in der L., impotens amoris. Liebeszauberei, amoris veneficium. Liebeszeichen, amoris signum (Kennzeichen der Liebe). – amoris indicium (Anzeichen von Liebe, von einer Handlung).

    deutsch-lateinisches > Liebesrausch

  • 10 cursus

    cursŭs, ūs, m. [curro] [st1]1 [-] action de courir, course.    - ingressus, cursus, Cic. Nat. 1, 94: la marche, la course.    - cursus, accubitio, Cic.: la course, le repos au lit.    - cursu ferri in hostem, Liv.: aller au pas de course sur l'ennemi.    - huc magno cursu contenderunt, Caes. BG. 3, 19, 1: ils se portèrent là, d'une course précipitée.    - cursu tendere ad aliquem, ad locum: se porter rapidement vers qqn, vers un lieu.    - cursus quadrigarum, Suet.: la course des quadriges. [st1]2 [-] course, chemin parcouru, parcours, trajet.    - mihi cursus in Graciam per tuam provinciam est, Cic. Att. 10, 4, 10: pour aller en Grèce, je passe par ta province.    - ad nocturnos ignes cursum dirigere, Suet.: diriger sa course d'après les étoiles.    - tantos cursus conficere, Cic. Pomp. 34: accomplir de si grands parcours.    - cursum dirigere aliquo, Nep. Milt. 1, 6: diriger sa course qq part.    - cursus maritimi, Cic. Nat. 2, 131: courses (voyages) en mer.    - in hoc medio cursu est insula, quae appellatur Mona, Caes. BG. 5: à mi-chemin est l’île qu’on appelle Mona.    - unde in Epirum brevis cursus est, Curt. 10: d'où il n'y avait qu'un court trajet jusqu'en Épire.    - amnes in alium cursum contorti, Cic.: fleuves détournés de leur cours. [st1]3 [-] marche, mouvement (d'un objet inanimé); cours (d'un astre, d'un fleuve); direction, vol.    - stellarum cursus, Cic. Rep. 6, 17: cours des étoiles.    - siderum cursus, Cic. Tusc. 5, 10: cours des astres. [st1]4 [-] cours, circulation, écoulement (du sang...).    - sanguinis ex naribus cursus, Cels.: saignements de nez, hémorragies nasales, épistaxis (gr. έπίσταξις).    - sequitur pituitae cursus nonnumquam copiosior vel acrior, Cels. 6: vient ensuite un écoulement pituiteux parfois assez abondant et acre. [st1]5 [-] course, marche des navires.    - secundissimo vento cursum tenere, Cic. Nat. 3: faire voile par un vent très favorable.    - cursum exspectare, Cic. Att. 5, 8, 1: attendre un vent favorable.    - ut nulla earum (navium) cursum tenere posset, Caes. BG. 4: en sorte qu'aucun d'eux (navires) ne pouvait conserver sa direction.    - Cic. Nat. 2, 87; Mur. 33; Liv. 21, 49, 9, etc. [st1]6 [-] carrière politique (étapes de la vie politique).    - cum praesertim non modo numquam sit aut illius a me cursus impeditus aut ab illo meus, Cic. Br. 3: surtout que, non seulement il n'a jamais entravé ma carrière, ni moi la sienne.    - cursus honorum, Cic. CM 60: carrière politique.    - tuorum honorum cursus, Cic. Fam. 3, 11, 2: le cours de tes magistratures. - voir hors site cursus honorum. [st1]7 [-] cursus publicus: service de la poste, poste (relais établis publiquement pour les voyageurs).    - cursus publici praepositus, C.-Th.: maître de poste.    - vectus mutatione celeri cursus publici, Amm. 21: à force de relais. - voir hors site cursus publicus. [st1]8 [-] au fig. cours, marche; débit (des paroles), allure (du style, du rythme).    - cursus rerum, Cic. Div. 1, 127: le cours des choses.    - totius vitae cursum videt, Cic. Off. 1, 11: il embrasse tout le cours de la vie.    - cursus temporum, Cic.: le cours des événements.    - cursum vitae conficere, Cic. Tusc. 3, 2: achever le cours de son existence.    - in cursu meus dolor est, Ov. M. 13, 508: ma douleur suit son cours, persiste.    - fortuna domusque sospes et in cursu est, Ov. M. 10: la destinée de ta famille est heureuse et suit son cours.    - tantus cursus verborum fuit ut... Cic.: les mots couraient si vite que...    - dicebat citato cursu, sed praeparato, Sen.: son élocution était rapide, mais étudiée.    - verborum cursus incitatus Cic. Br. 233: allure vive, impétueuse du style.    - esse quosdam certos cursus conclusionesque verborum, Cic. Or. 178, [on a remarqué] que les phrases se déroulent et s'achèvent suivant un rythme défini.
    * * *
    cursŭs, ūs, m. [curro] [st1]1 [-] action de courir, course.    - ingressus, cursus, Cic. Nat. 1, 94: la marche, la course.    - cursus, accubitio, Cic.: la course, le repos au lit.    - cursu ferri in hostem, Liv.: aller au pas de course sur l'ennemi.    - huc magno cursu contenderunt, Caes. BG. 3, 19, 1: ils se portèrent là, d'une course précipitée.    - cursu tendere ad aliquem, ad locum: se porter rapidement vers qqn, vers un lieu.    - cursus quadrigarum, Suet.: la course des quadriges. [st1]2 [-] course, chemin parcouru, parcours, trajet.    - mihi cursus in Graciam per tuam provinciam est, Cic. Att. 10, 4, 10: pour aller en Grèce, je passe par ta province.    - ad nocturnos ignes cursum dirigere, Suet.: diriger sa course d'après les étoiles.    - tantos cursus conficere, Cic. Pomp. 34: accomplir de si grands parcours.    - cursum dirigere aliquo, Nep. Milt. 1, 6: diriger sa course qq part.    - cursus maritimi, Cic. Nat. 2, 131: courses (voyages) en mer.    - in hoc medio cursu est insula, quae appellatur Mona, Caes. BG. 5: à mi-chemin est l’île qu’on appelle Mona.    - unde in Epirum brevis cursus est, Curt. 10: d'où il n'y avait qu'un court trajet jusqu'en Épire.    - amnes in alium cursum contorti, Cic.: fleuves détournés de leur cours. [st1]3 [-] marche, mouvement (d'un objet inanimé); cours (d'un astre, d'un fleuve); direction, vol.    - stellarum cursus, Cic. Rep. 6, 17: cours des étoiles.    - siderum cursus, Cic. Tusc. 5, 10: cours des astres. [st1]4 [-] cours, circulation, écoulement (du sang...).    - sanguinis ex naribus cursus, Cels.: saignements de nez, hémorragies nasales, épistaxis (gr. έπίσταξις).    - sequitur pituitae cursus nonnumquam copiosior vel acrior, Cels. 6: vient ensuite un écoulement pituiteux parfois assez abondant et acre. [st1]5 [-] course, marche des navires.    - secundissimo vento cursum tenere, Cic. Nat. 3: faire voile par un vent très favorable.    - cursum exspectare, Cic. Att. 5, 8, 1: attendre un vent favorable.    - ut nulla earum (navium) cursum tenere posset, Caes. BG. 4: en sorte qu'aucun d'eux (navires) ne pouvait conserver sa direction.    - Cic. Nat. 2, 87; Mur. 33; Liv. 21, 49, 9, etc. [st1]6 [-] carrière politique (étapes de la vie politique).    - cum praesertim non modo numquam sit aut illius a me cursus impeditus aut ab illo meus, Cic. Br. 3: surtout que, non seulement il n'a jamais entravé ma carrière, ni moi la sienne.    - cursus honorum, Cic. CM 60: carrière politique.    - tuorum honorum cursus, Cic. Fam. 3, 11, 2: le cours de tes magistratures. - voir hors site cursus honorum. [st1]7 [-] cursus publicus: service de la poste, poste (relais établis publiquement pour les voyageurs).    - cursus publici praepositus, C.-Th.: maître de poste.    - vectus mutatione celeri cursus publici, Amm. 21: à force de relais. - voir hors site cursus publicus. [st1]8 [-] au fig. cours, marche; débit (des paroles), allure (du style, du rythme).    - cursus rerum, Cic. Div. 1, 127: le cours des choses.    - totius vitae cursum videt, Cic. Off. 1, 11: il embrasse tout le cours de la vie.    - cursus temporum, Cic.: le cours des événements.    - cursum vitae conficere, Cic. Tusc. 3, 2: achever le cours de son existence.    - in cursu meus dolor est, Ov. M. 13, 508: ma douleur suit son cours, persiste.    - fortuna domusque sospes et in cursu est, Ov. M. 10: la destinée de ta famille est heureuse et suit son cours.    - tantus cursus verborum fuit ut... Cic.: les mots couraient si vite que...    - dicebat citato cursu, sed praeparato, Sen.: son élocution était rapide, mais étudiée.    - verborum cursus incitatus Cic. Br. 233: allure vive, impétueuse du style.    - esse quosdam certos cursus conclusionesque verborum, Cic. Or. 178, [on a remarqué] que les phrases se déroulent et s'achèvent suivant un rythme défini.
    * * *
        Cursus, huius cursus. Plin. Cours, Course.
    \
        AEquorei cursus. Valer. Flac. Navigations par mer.
    \
        Aerius cursus. Ouid. Vol en l'air.
    \
        Anhelus cursus. Ouid. Qui met la personne à la grosse haleine.
    \
        Apertus. Stat. Libre, Qui n'ha aucun empeschement.
    \
        Defraenatus. Ouid. A bride avallee.
    \
        Fulmineus. Claud. Fort impetueux, Viste comme fouldre.
    \
        Inoffensus. Seneca. Quand en courant on ne trouve point d'empeschement.
    \
        A principe cursu rerum. Valer. Flac. Depuis le commencement du monde.
    \
        Solicitus. Claud. Quand celuy qui court est en grand soulci et chagrin.
    \
        Collatis cursibus. Valer. Flac. Quand deux accourent l'un contre l'autre pour combatre.
    \
        Cursu contendere. Virgil. Quand deux courent à qui courra le mieulx.
    \
        Cursu eunt in eam sententiam. Plin. Tous courent en ceste partie, et sont de ceste opinion.
    \
        Excutimur cursu. Virgil. Nous sommes destournez et esgarez de nostre chemin.
    \
        Exhaustus cursu. Lucan. Qui a tant couru qu'il n'en peult plus, Recreu.
    \
        Iungere cursum equis. Liu. Courir aussi viste que les chevaulx.
    \
        In liquido aere librare cursus. Ouid. Voler en l'air.
    \
        Auras prouocare cursibus. Virgil. Aller viste comme le vent.
    \
        Rapere cursus. Senec. Se haster de courir, Courir hastivement.
    \
        Repetere cursum. Senec. Recourir, Recommencer sa course, ou son cours.
    \
        Flumina cursus suos requierunt. Virgil. Ont arresté leurs cours, Les rivieres se sont arrestees.
    \
        Vides in quo cursu sumus. Cicero. Tu vois en quel train nous sommes.
    \
        Supprimere habenas cursus aerii. Ouid. Arrester son vol, Cesser de voler.
    \
        Tendere cursum per iuga. Claud. Courir par les montaignes.
    \
        Cursum tenere. Cic. Entretenir tousjours le cours commencé.
    \
        Valere cursu pedum. Virgil. Estre bon coureur.
    \
        Venire magno cursu. Sil. Venir à la grand course.
    \
        Cursum beneuolentiae sustinere. Cic. Ne se haster point trop à faire plaisir, Arrester le cours de sa liberalité.
    \
        Ad honorem eo cursu venit qui semper patuit omnibus. Cic. Par les moyens, Par le chemin, Par la voye qui est ouverte à un chascun.
    \
        Perspicis qui cursus rerum, qui exitus futurus sit. Cic. Tu vois comment les choses vont, ou doibvent aller, et quelle issue elles auront, ou quelle en sera l'issue.
    \
        Cursus vitae. Cic. Le cours et brief espace de la vie.
    \
        Cursus, pro modo viuendi. Plin. iunior, Tenes Caesar hunc cursum. Tu entretiens et continue ceste maniere de faire.

    Dictionarium latinogallicum > cursus

  • 11 fauces

    fauces, ĭum, f. plur. (au sing. nom. faux, inusité, sauf fauce, à l'abl.) [st2]1 [-] gorge, gosier; voracité. [st2]2 [-] conduit, canal, ouverture, passage étroit, gorges, pas, défilé, détroit, bras de mer. [st2]3 [-] entrée étroite, goulet (d'un port), embouchure. [st2]4 [-] gouffre, abîme. [st2]5 [-] bouche, cratère (d'un volcan).    - arente fauce, Hor.: le gosier sec.    - manifesto jam faucibus teneor, Plaut.: évidemment je suis pris à la gorge.    - obstipui, steteruntque comae et vox faucibus haesit, Virg. En.: je restai stupéfait, mes cheveux se dressèrent et ma voix s'étrangla dans la gorge.    - Catilina faucibus urget, Cic.: Catilina nous menace à la gorge.    - fauces angustae, Virg.: passage étroit, couloir, corridor.    - Ciliciae fauces, Curt.: les gorges de la Cilicie.    - ubi venere ad fauces grave olentis Averni, Virg. En. 6: quand elles furent arrivées près des gorges fétides de l'Averne.    - fauces Orci, Apul.: le gouffre des enfers.    - fauces fornacis, Cato.: gueule d'un four.    - fauces macelli, Cic.: l'entrée étroite du marché.    - fauce improba latro incitatus, Phaedr. 1, 1: le brigand (= le loup), stimulé par sa voracité insatiable.    - terrae fauces, Cic. Nat. 2: les bouches de la terre.
    * * *
    fauces, ĭum, f. plur. (au sing. nom. faux, inusité, sauf fauce, à l'abl.) [st2]1 [-] gorge, gosier; voracité. [st2]2 [-] conduit, canal, ouverture, passage étroit, gorges, pas, défilé, détroit, bras de mer. [st2]3 [-] entrée étroite, goulet (d'un port), embouchure. [st2]4 [-] gouffre, abîme. [st2]5 [-] bouche, cratère (d'un volcan).    - arente fauce, Hor.: le gosier sec.    - manifesto jam faucibus teneor, Plaut.: évidemment je suis pris à la gorge.    - obstipui, steteruntque comae et vox faucibus haesit, Virg. En.: je restai stupéfait, mes cheveux se dressèrent et ma voix s'étrangla dans la gorge.    - Catilina faucibus urget, Cic.: Catilina nous menace à la gorge.    - fauces angustae, Virg.: passage étroit, couloir, corridor.    - Ciliciae fauces, Curt.: les gorges de la Cilicie.    - ubi venere ad fauces grave olentis Averni, Virg. En. 6: quand elles furent arrivées près des gorges fétides de l'Averne.    - fauces Orci, Apul.: le gouffre des enfers.    - fauces fornacis, Cato.: gueule d'un four.    - fauces macelli, Cic.: l'entrée étroite du marché.    - fauce improba latro incitatus, Phaedr. 1, 1: le brigand (= le loup), stimulé par sa voracité insatiable.    - terrae fauces, Cic. Nat. 2: les bouches de la terre.
    * * *
        Fauces, faucium faucibus, f. g. plur. nu. Cic. La gorge.
    \
        Arent fauces. Ouid. J'ay la gorge seiche.
    \
        Frangere fauces laqueo. Lucan. Estrangler.
    \
        Fauces in verba resoluere. Ouid. Ouvrir la bouche pour parler.
    \
        Fauces, per translationem. Virg. Une entree estroicte de quelque lieu.
    \
        Fauces. Plin. Les lieux où les rivieres se rendent en la mer, La bouche.

    Dictionarium latinogallicum > fauces

  • 12 improbus

    imprŏbus, a, um [in + probus] [st1]1 [-] qui n'est pas bon, mauvais, qui ne vaut rien, défectueux, avarié, corrompu, gâté, de mauvaise qualité, en mauvais état.    - improbus panis, Mart.: mauvais pain.    - improba merx, Plaut.: marchandise avariée.    - (postes) multo improbiores, Plaut. Most.: (des jambages de porte) en bien plus mauvais état.    - improbus coquus, Plaut.: piètre cuisinier. [st1]2 [-] qui manque de probité, méchant, malhonnête, injuste, perfide, faux, trompeur, pervers, vicieux.    - improbus in aliquem, Cic.: qui se conduit mal à l'égard de qqn. [st1]3 [-] mauvais, méchant, malfaisant, cruel.    - improbi cives, Cic.: les mauvais citoyens.    - cycnum excellentem pedibus rapit improbus uncis, Virg.: l'oiseau cruel saisit dans ses serres crochues un cygne magnifique. [st1]4 [-] grand, considérable, démesuré, monstrueux, excessif; immodéré, avide, affamé, insatiable, vorace.    - improbus mons, Virg. En. 12: un énorme rocher.    - improba ventris rabies, Virg. En. 2: l'insatiable rage de leur ventre.    - fauce improba incitatus, Phaedr.: poussé par la gloutonnerie. [st1]5 [-] obstiné, tenace, constant, acharné, opiniâtre.    - labor omnia vincit improbus, Virg. G. 1: le travail acharné vient à bout de tout. [st1]6 [-] hardi, audacieux, téméraire; effronté, impudent, impudique, licencieux, obscène.    - oris improbi homo: homme effronté.    - improba verba, Ov. A. A. 3: mots obscènes.
    * * *
    imprŏbus, a, um [in + probus] [st1]1 [-] qui n'est pas bon, mauvais, qui ne vaut rien, défectueux, avarié, corrompu, gâté, de mauvaise qualité, en mauvais état.    - improbus panis, Mart.: mauvais pain.    - improba merx, Plaut.: marchandise avariée.    - (postes) multo improbiores, Plaut. Most.: (des jambages de porte) en bien plus mauvais état.    - improbus coquus, Plaut.: piètre cuisinier. [st1]2 [-] qui manque de probité, méchant, malhonnête, injuste, perfide, faux, trompeur, pervers, vicieux.    - improbus in aliquem, Cic.: qui se conduit mal à l'égard de qqn. [st1]3 [-] mauvais, méchant, malfaisant, cruel.    - improbi cives, Cic.: les mauvais citoyens.    - cycnum excellentem pedibus rapit improbus uncis, Virg.: l'oiseau cruel saisit dans ses serres crochues un cygne magnifique. [st1]4 [-] grand, considérable, démesuré, monstrueux, excessif; immodéré, avide, affamé, insatiable, vorace.    - improbus mons, Virg. En. 12: un énorme rocher.    - improba ventris rabies, Virg. En. 2: l'insatiable rage de leur ventre.    - fauce improba incitatus, Phaedr.: poussé par la gloutonnerie. [st1]5 [-] obstiné, tenace, constant, acharné, opiniâtre.    - labor omnia vincit improbus, Virg. G. 1: le travail acharné vient à bout de tout. [st1]6 [-] hardi, audacieux, téméraire; effronté, impudent, impudique, licencieux, obscène.    - oris improbi homo: homme effronté.    - improba verba, Ov. A. A. 3: mots obscènes.
    * * *
        Improbus, pe. cor. Adiectiuum. Terent. Meschant, Que personne n'approuve.
    \
        Improbus. Virgil. Cruel.
    \
        Hyems improba. Ouid. Dur yver, Rude.
    \
        Improbus. Laid.
    \
        Improbiorem non vidi faciem mulieris. Plaut. De plus laid visaige.
    \
        Improbus. Quintil. Eshonté, Effronté, Qui a perdu toute honte, Audacieux, Impudent.
    \
        Improbus, Magnus. Virgil. - labor omnia vincit Improbus. Grand travail.
    \
        Improbus anser. Virg. Dommageable, Malfaisant, ou Insatiable.
    \
        AEdepol facinus improbum. Plaut. C'est dommage de cela.
    \
        Nulli aliae rei est improbus. Plau. Il n'est meschant qu'en cela.
    \
        Carmina improba. Ouid. Impudiques, Lascives.
    \
        Diuitiae improbae. Horat. Mal acquises, ou Grandes.
    \
        Improba fila. Mart. Fascheux et ennuyeux.
    \
        Improba merx. Plaut. Qui n'est pas loyale.
    \
        Improbum os. Sueton. Bouche mesdisante.
    \
        Improbi postes. Plaut. Corrompues, Endommagees et gastees.
    \
        Improbum testamentum. Cic. Faict sans garder les solennitez de droict.
    \
        Verba improba. Ouid. Menteries, Mensonges, Parjurements.

    Dictionarium latinogallicum > improbus

  • 13 incito

    in-cĭto, āvi, ātum, 1, v. a., to set in rapid motion, to hasten, urge forwards; and with se, to put one ' s self in rapid motion, to hasten, rush (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    vehementius equos incitare,

    Caes. B. C. 2, 41, 4:

    saxa per pronum,

    Sall. H. 3, 22 Dietsch:

    hastas,

    Val. Fl. 1, 409:

    stellarum motus tum incitantur, tum retardantur,

    Cic. N. D. 2, 40, 103:

    naves longas remis,

    Caes. B. G. 4, 25, 1; cf.:

    lintres magno sonitu remorum incitatae,

    id. ib. 7, 60, 4:

    navigio remis incitato,

    id. ib. 3, 14, 6:

    alii ex castris sese incitant,

    sally out, id. B. C. 2, 14, 3; cf.:

    cum ex alto se aestus incitavisset,

    had rushed in, id. B. G. 3, 12, 1; and:

    quo major vis aquae se incitavisset,

    id. ib. 4, 17, 7: duabus ex partibus sese (naves) in eam (navem) incitaverant, id. B. C. 2, 6, 4; cf. id. ib. 3, 24, 3.—Prov.: incitare currentem, to spur a willing horse, i. e. to urge a person who does not need urging, Cic. Phil. 3, 8, 19; cf. id. Q. Fr. 1, 1, 16; v. curro.—
    B.
    In partic., to cause to grow larger, i. e. to augment, increase, to promote the growth of (not ante-Aug.; cf.

    excito, I. B.): hibernis (Enipeus amnis) incitatus pluviis,

    swollen, Liv. 44, 8, 6:

    frequentibus fossuris terra permiscetur, ut incitari vitis possit,

    Col. 4, 22, 3; 4, 33. fin.; 3, 21, 7.—
    II. A.
    In gen.:

    aliquem imitandi cupiditate,

    Cic. Brut. 92, 317:

    quibus (causis) mentes aut incitantur aut reflectuntur,

    id. de Or. 1, 32, 53:

    animos, opp. sedare,

    id. Or. 19, 63:

    ipsum ingenium diligentia etiam ex tarditate incitat,

    id. ib. 2, 35, 147:

    quorum studio legendi meum scribendi studium in dies incitatur,

    id. Div. 2, 2, 5:

    quamquam ea incitatur in civitate ratio vivendi,

    id. de Or. 3, 60, 226:

    stultas cogitationes,

    Hirt. B. G. 8, 10, 4:

    quoniam ad hanc voluntatem ipsius naturae stimulis incitamur,

    Cic. Rep. 1, 2 fin.; cf.:

    juvenes ad studium et ad laborem,

    id. de Or. 1, 61, 262:

    aliquem ad servandum genus hominum,

    id. Fin. 3, 20, 66:

    multa Caesarem ad id bellum incitabant,

    Caes. B. G. 3, 10, 1:

    aliquem ad bellum atque arma,

    Liv. 1, 27, 3:

    aliquem ad amplissimam spem,

    Suet. Caes. 7:

    cujus voluptatis avidae libidines temere et effrenate ad potiundum incitarentur,

    Cic. de Sen. 12, 39:

    incitabant (animum ferocem) praeterea conrupti civitatis mores,

    Sall. C. 5, 8:

    cum tibia lumbos incitat,

    Juv. 6, 315. —
    B.
    In partic.
    1.
    To inspire. nam terrae vis Pythiam Delphis incitabat, naturae Sibyllam, Cic. Div. 1, 36, 79:

    mente incitati,

    id. Ac. 2, 5, 14; id. Cat. 63, 93.—
    2.
    In a bad sense, to excite, arouse, stir up:

    neque enim desunt, qui istos in me atque in optimum quemque incitent,

    Cic. Fl. 28, 66; cf. id. Fam. 12, 2, 1:

    et consules senatum in tribunum et tribunus populum in consules incitabat,

    Liv. 4, 2, 1:

    his vocibus cum in se magis incitarent dictatorem,

    id. 8, 33, 1:

    opifices facile contra vos incitabuntur,

    Cic. Ac. 2, 47, 144 (shortly before, concitentur); Hirt. B. G. 8, 35 fin.:

    milites nostri pristini diei perfidiā incitati,

    Caes. B. G. 4, 14, 3:

    civitas ob eam rem incitata,

    id. ib. 1, 4:

    judices,

    Quint. 6, 4, 10.—
    3.
    (Acc. to I. B.) To augment, increase, enhance:

    consuetudo exercitatioque et intellegendi prudentiam acuit et eloquendi celeritatem incitat,

    Cic. de Or. 1, 20, 90; so,

    caelibum poenas,

    Tac. A. 3, 25.—Hence, incĭtātus, a, um, P. a. (set in rapid motion; hence), swiftly running, flowing, sailing, flying, etc.; in gen., rapid, swift.
    A.
    Lit.:

    imperator equo incitato se in hostes immittens,

    at full speed, Cic. N. D. 3, 6, 15:

    equo incitato,

    Caes. B. G. 4, 12 fin. (for which: citato equo;

    v. cito): milites cursu incitato in summo colle ab hostibus conspiciebantur,

    advancing rapidly, id. ib. 2, 26, 3; cf.

    in the foll. B.: mundi incitatissima conversio,

    Cic. Rep. 6, 18 (shortly before: conversio concitatior).—
    B.
    Trop.:

    cursus in oratione incitatior,

    Cic. Or. 59, 201; cf.

    so of speech: Herodotus sine ullis salebris quasi sedatus amnis fluit: Thucydides incitatior fertur,

    id. ib. 12, 39.— Adv.: incĭtātē (acc. to B.), of speech, quickly, rapidly, violently:

    fluit incitatius,

    Cic. Or. 63, 212:

    quod incitatius feratur (locutio),

    id. ib. 20, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > incito

  • 14 fauces

    faucēs, ium (в sg. встреч. почти тк. abl. fauce, см. faux) f.
    1) глотка, горло (sitis f. urit H; prehendere f. alicui Pl; laqueo innectere f. O)
    faucibus teneri погов. Pl (premi C) — быть схваченным за горло, т. е. находиться в безвыходном положении
    3) пропасть, бездна, расселина (patefactae terrae f. C); кратер ( Aetnae Lcr)
    4) вход ( portūs Cs); проход, коридор (f. angustae L, artae T); ущелье, перевал (f. cavi montis Fl)
    5) перешеек (f. Isthmi L, Fl)
    6) пролив (f. Hellesponti L)

    Латинско-русский словарь > fauces

  • 15 incitate

    incitātē [ incitatus ]
    быстро, скоро C

    Латинско-русский словарь > incitate

  • 16 irritamentum

    irrītāmentum, ī n. [ irrito I ]
    1) возбуждающее начало, побуждение (irarum PJ; libidinum T)
    2) препятствие, помеха (fluvius incitatus irritamentis PM)

    Латинско-русский словарь > irritamentum

  • 17 decurro

    dē-curro, currī u. (selten) cucurrī, cursum, ere, von einem höhern od. obern Punkte nach einem niedern od. untern Punkte herab- (od. herunter- od. hinab-) laufen, -rennen (-stürmen), -eilen, hinlaufen, -rennen, -eilen, u. Passiv decurritur unpers. = man läuft (rennt) herab usw., I) eig., m. de od. ab u. Abl. od. m. bl. Abl. von wo? de tribunali, Liv.: summa ab arce, Verg.: ab agro Lanuvino (v. einer Wölfin), Hor.: clivo Capitolino (v. Pers.), Vell.: iugis (v. Ziegen), Verg.: cito (Adv.) tramite, herabschweben (v. der Isis), Verg. – m. Adv. wohin? sursum deorsum cum sono haedi (v. einem Käfer), Plin.: od. m. Acc. loc. wohin? decurro rus (ich mache einen Ausflug aufs Land), Cic.: od. m. ad u. Akk. wohin? pauci armati, maior pars inermes ad mare decurrunt, Liv.: dec. ad hamum (v. Fische), Ov.: notis itineribus (auf b. W.) ad naves, Caes.: Baccharum habitu crinibus sparsis cum ardentibus facibus ad Tiberim (v. röm. Matronen), Liv. – m. per od. super od. inter u. Akk., cerva fugiens lupum e montibus exacta per campos inter duas acies decurrit, Liv.: eques Romanus elephanto supersedens per catadromum decucurrit, lief auf dem schräg gespannten Seil herab, Suet.: u. (im Bilde) dec. per vestigia paternae virtutis, in die F. der vät. T. treten, Iustin.: pedibus siccis super aequora, einherwallen, Ov. – m. ad u. Akk. des Zweckes, Caesar ad cohortandos milites, quam in partem fors obtulit, decucurrit, Caes. b. G. 2, 21, 1.

    So nun bes.: a) als milit. t. t., nach einem niederen Punkte eine Evolution machen, sowohl α) zur Übung od. zu einer Feier, manövrieren, defilieren, einen Waffenlauf halten (s. Fabri Liv. 23, 35, 6), simulacrum decurrentis exercitus, Liv.: miles sine gladio decurrens, Quint.: pedites ordinatos instruendo et decurrendo signa sequi et servare ordines docuit, Liv.: crebro milites decurrere cogebat, Liv.: primo die legiones in armis quattuor milium spatio decurrerunt, Liv.: quinto die iterum in armis decursum est, Liv. – zu einer Feier (bes. zu einer Totenfeier), mos erat lustrationis sacro peracto decurrere exercitum, Liv.: armatum exercitum decurrisse cum tripudiis Hispanorum motibusque armorum et corporum suae cuique genti assuetis, Liv.: ter circa accensos cincti fulgentibus armis decurrēre rogos, Verg.: circa quem (honorarium tumulum) deinceps stato die quotannis miles decurreret, Suet.: honori patris princeps ipse cum legionibus decucurrit, Tac. – β) feindl. herabstürmen, im eiligen Lauf herabrücken, -sich herabziehen, decurrunt omnes, Frontin.: barbari catervis (in Schwadronen) decurrentes, Tac. – m. Advv. od. m. ab od. ex u. Abl. od. m. bl. Abl. von wo herab? inde dec. ab arce, Liv.: ex superiore loco, Liv.; u. bl. loco superiore, Hirt. b. G.: ex omnibus partibus, Caes.: ex arce Capitolioque clivo Publicio in equis, aus der B. usw. am publ. H. herabsprengen, Liv. – m. in od. ad u. Akk. wohin? od. gegen wen? in eum locum, Auct. b. Alex.: ad flumen, Caes.: ad conspecta procul a Cremera pecora, Liv.: ex montibus in vallem, Caes.: in hostes, Quint.: ex colle in terga hostium, Frontin.: ex Capitolio in hostem, Liv. – m. pro u. Abl. wo? pro fronte aciei, Frontin. 2, 2, 12.

    b) v. Herablaufen, -rennen auf einer bestimmten Bahn (Rennbahn usw.), iam quadrigae meae decucurrerunt, ex quo podagricus factus sum (sprichw. wie unser »bei mir ist Spiel u. Tanz vorbei« = mein früherer Frohsinn ist dahin), Petron. 64, 3. – m. in u. Abl. wo? in spatio (Rennbahn), v. Pferden, Nep.: in spatio trium milium (sc. passuum) equo (zu Pf.) od. curru biiugo (auf einem Zweigespann), Aur. Vict.: in extremis spatiis subsultim dec., in kleinen Sprüngen einherhüpfen, Suet. – m. ad u. Akk., nunc video calcem, ad quam cum sit decursum, nihil sit praeterea extimescendum (im Bilde), Cic. Tusc. 1, 15. – m. extra u. Akk., ne extra calcem, quod dicitur, sermo decurrens (übel das Ziel hinausschießend) lecturo fastidium ferat, ad explicanda prospecta revertamur, Amm. 21, 1, 14. – m. Acc. u. beim Passiv m. Nom. der Bahn, quasi decurso spatio ad carceres a calce revocari (im Bilde), Cic. de sen. 83: u. so im Bilde dec. aetatis od. vitae spatium, Plaut. u. Ov.: spatium amoris, Lucr.: decursā novissimā metā, ist das letzte Ziel im Wettlauf erreicht, Ov.: exorto iubare, noctis decurso itinere, Pacuv. tr. 347.

    c) v. der Schiffahrt, herab od. hinabfahren (-segeln), hinfahren, wohin (wo) einlaufen, uti naves, quae frumentum Tiberi subvectassent, onustae rudere decurrerent, hinab-, stromabwärts fahren sollten, Tac.: ego puto te bellissime cum quaestore Mescinio decursurum, hinüberfahren (von Griechenland nach Italien), Cic. – dec. celeri cymbā, Ov.: pelago aperto, Verg.: tuto mari, auf sicherem Meere dem Ziele zusteuern (im Bilde), Ov. – eo (dahin) classis decurrit, Liv.: nullum portum terrae Africae, quo (wohin) classes decurrerent, pro certo tutum ab hostium praesidio fore suspicabatur, Auct. b. Afr.: naves longae LV Carthaginiensium cum Bomilcare classis praefecto in magnum portum Syracusas ex alto decurrēre, Liv. – m. Acc. (welche Bahn?), vada salsa citā puppi, Catull. 64, 6.

    d) v. Laufe einer Flüssigkeit, α) des Wassers, bes. eines Flusses, herab- od. hinablaufen (-rinnen, -strömen), hinlaufen (-rinnen, -strömen), Tanais incitatus semper decurrit, Mela: Baetis uno amne decurrit, Mela: lenius aut modico strepitu (v. einem Gießbache), Ov. – m. ab od. ex u. Abl. od. m. bl. Abl. von wo? e summo monte (v. einem Flusse), Stat.: monte decurrens velut amnis, Hor.: m. in od. ad u. Akk. wohin? rivi decurrentes in prata et hortos et salicta, Col.: dec. pluribus ostiis (in m. M.) in mare (v. einem Flusse), Liv.: in diversa (v. einem Flusse), Mela: a te decurrit ad meos haustus liquor, Phaedr.: quidam salubri temperamento ad nos quoque velut rivi ex benignissimo fonte decurrunt (im Bilde), Plin. ep. – m. Advv. od. m. per od. inter u. Akk. od. m. bl. Abl. auf welchem Wege od. wo? quā (wo) omisso alveo Euphrates decurrit, Frontin.: per saxa (v. einer Quelle), Plin. ep.: inter Elaeam et Pitanen (v. einem Flusse), Mela: saxosas inter valles (v. einem Flusse), Verg.: inter oppida (v. einem Flusse), Plin. – m. Abl. wo? mediā urbe (v. einem Flusse), Liv. – β) v. Flüssigkeiten des Körpers, herabrinnen, -fließen, multa pituita decurrit, Cels. – m. in u. Akk., pituita in oculos decurrens, Cels.

    e) v. der Sonne u.a. Gestirnen, quā (wo) sol decurrit meridies (nuncupatur), ab adversa parte septentrio, Mela 1. § 3: toto semper decurrere mundo, Manil. 1, 505 (512). – m. Acc. (welche Bahn?), seu celer (sol) hibernas properat decurrere luces, Tibull. 4, 1, 160.

    f) v. Ländern u. Völkerschaften, der geogr. Lage nach sich herabziehen, laufen, a quibus (montibus) India tota decurrit in planitiem immensam, Plin.: Moesia ad Pontum usque cum Danuvio decurrens, Plin.: populi cum Indo flumine decurrentes, Plin.: gens Isaurica decurrit ad mare, Plin.

    g) v. Ggstdn., die rasch über eine Fläche herabgleiten, rasch dahingleiten, est usus quidam irrationalis, quem Graeci ἄλογον τριβήν (regellose Routine) vocant, quā manus in scribendo decurrit, Quint. 10, 7, 11; vgl. decurrere per materiam stilo quam velocissimo volunt, mit möglichst rascher Feder über den Stoff hinwegeilen, Quint. 10, 3, 17.

    II) übtr., m. ad od. in u. Akk., quin proclivius hic iras decurrat ad acres, Lucr. 3, 311: posse haec liquefacta calore quamlibet in formam et faciem decurrere rerum, Lucr. 5, 1260 sq. So nun bes.: a) zu etw. übergehen, schreiten, bes. als Auskunftsmittel, zu etw. od. jmd. seine Zuflucht nehmen, die und die Auskunft treffen, α) zu etw., m. Advv. od. m. ad u. Akk., omnium eo sententiae decurrerunt, ut pax, si posset, aequis, si minus, tolerandis condicionibus peteretur, Liv.: postremum eo decursum est, ut populus proconsuli creando in Hispaniam comitia haberet, Liv.: ideo se non illuc decurrere, quod promptum rescriptu, Tac.: decurritur ad leniorem verbis sententiam, vim tamen eandem habentem, Liv.: dec. ad istam cohortationem, Cic.: ad medicamenta, Cels.: ad tacita suffragia quasi ad remedium, Plin. ep.: alcis rei taedio ad mortem irrevocabili constantiā, Plin. ep.: ad oraculum, Iustin.: ad miseras preces, Hor.: ad duo ultima auxilia, summum imperium summumque ad civem, Liv.: decurritur ad illud extremum atque ultimum senatus consultum ›dent operam consules etc.‹, Caes. – β) zu einer Pers., m. ad u. Akk., dec. ad Philotam, Curt. 7, 1 (4), 28: ad Alexandri exercitum, Iustin. 14, 2, 6: ad Ptolemaeum hostem, Iustin. 27, 3, 9: ad regem Macedoniae Demetrium, Iustin. 28, 1, 2: ad consulendum te, Plin. ep. 10, 96 (97).

    b) in der Rede, Darstellung fortschreiten, sich fortbewegen, sed mox plura de hoc, cum membratim historia decurret, Plin.: quibus generibus per totas quaestiones decurrimus, Quint.: in hac (rerum repetitione) decurrendum per capita, Quint. – bes. v. der rhythmischen Bewegung des Verses, versus semper similis est sibi et unā ratione decurrit, Quint.: rhythmi, quā coeperunt sublatione ac positione, ad finem usque decurrunt, Quint.

    c) in der Zeit fortlaufen, origo domini decurrens ab Abraham usque ad Mariam, Tert. de carne Chr. 20.

    d) etw. wie eine Bahn ablaufen, durchlaufen, durchmachen, α) übh.: inceptum unā decurre laborem, Verg.: rursus mihi videor omnium (alles dessen = aller Ehren), quae decucurri, candidatus, Plin. ep. – β) eine Zeit (vgl. oben no. I, b a. E.): decurso iam gravissimo tempore, Cels.: prope actā iam aetate decursāque, Cic.: decurso lumine vitae, Lucr.: talem (qualem) vitam, Prop.: tristem vitam, Phaedr.: decursam vitam resignasse, Lact. – γ) einen Ggstd. der Rede = abhandeln, ista, quae abs te breviter de arte decursa sunt, audire cupimus, Cic. de or. 1, 148: equos pugnasque virûm decurrere versu, besingen, Stat. silv. 5, 3, 149: sed prius emenso Titan versetur Olympo, quam mea tot laudes decurrere carmina possint, Auct. pan. in Pis. 197 (209) sq. – / Über die Perf.-Form decucurri s. Neue-Wagener Formenl.3. Bd. 3 S. 360 u. 361.

    lateinisch-deutsches > decurro

  • 18 faux

    faux, faucis, f., gew. Plur. faucēs, ium, f., I) eig., der obere, engere Teil des Schlundes (gula) neben dem Eingang der Kehle ( iugulum), dann meton. der ganze Schlund od. die Kehle (Ggstz. stomachus, der untere, weitere Teil, nach Plin. 11, 179), im Sing. im Nom. (der von Varro LL. 10, 79 u. Charis. 93, 15 sqq. als ungebräuchlich bezeichnet wird) nur Cael. Aur. de morb. chron. 2, 11, 127 (arteria aspera [Luftröhre], quae etiam faux nuncupatur); u. im Abl., os devoratum fauce cum haereret lupi, Phaedr.: arente fauce, Hor.: elisā fauce, Ov. – sitis urit fauces, Hor.: exscreare ex faucibus, aus dem Schlunde, Halse, Plaut.: laqueo fauces innectere, erwürgen, Ov. – im Bilde, fauce improbā incitatus, Freßbegierde, Phaedr.: cum inexplebiles populi fauces exaruerunt libertatis siti, Cic.: Catilina cum exercitu faucibus urguet, sitzt uns schon dicht auf dem Nacken, Sall.: cum faucibus premeretur, da ihm das Messer an der Kehle saß, Cic.; vgl. manifesto iam faucibus teneor, Plaut.: premit fauces defensionis tuae, erstickt die Verteidigung (= macht sie unmöglich), Cic.: eripite nos ex eorum faucibus, aus ihrem Rachen, Crass. b. Cic.: urbem ex belli ore ac faucibus ereptam esse, Cic. – II) übtr., nur im Plur. fauces, 1) der Schlund, Krater, die Höhle, montis (Aetnae), Lucr.: patefactis terrae faucibus, Cic.: mediis Orci faucibus extractus, Apul.: ab Orci faucibus, quemadmodum dicitur, vindicari, Arnob.: aegre solus mediis Orci faucibus ad hunc evasi modum, Apul.: talis sese halitus atris faucibus effundens, Verg. – 2) der Eingang, Zugang, a) übh.: portus, Caes.: portae, Liv.: macelli, Cic.: urbis, Flor.: Hadriani maris, Flor.: Averni, Orci, Verg.: in valle arta faucibus utrimque obsessis, Liv.: quam mox emittat pictis e faucibus (Schranken im Zirkus) currus, Enn. ann. 86. – u. die Mündung eines Gewässers, Verg. georg. 4, 427. Plin. 5, 54. Sil. 12, 127: ductus, die Einmündung der W., Frontin. aqu. 15. – b) insbes., zu beiden Seiten des Tablinum gelegene Durchgänge zu dem größern Peristyl, eine Art Flur (nach andern weniger wahrsch. die »Hausflur«), Vitr. 6, 3, 6. – 3) der Engpaß, Paß, Hohlweg (sofern er in eine geräumigere Gegend führt, hingegen angustiae als enger Durchgang), angustae, Liv.: artae, Tac., artissimae, Curt.: salti (= saltus), Acc. fr.: cavi montis, Flor.: Etruriae, Cic.: Epiri, Liv. Vgl. Garatoni Cic. Phil. 10, 4. p. 327 Wernsd. – Singul., nondum faucem obsedit, Augustin. serm. 387, 2. – 4) Land- od. Meerenge, a) Landenge, Isthmi, Flor.: artae fauces (Isthmi), Liv.: Graeciae (bei Korinth), Cic.: Siciliam ferunt angustis quondam faucibus Italiae adhaesisse, Iustin.: tum paeninsula erat, occidentis regione artis faucibus cohaerens Acarnaniae, Liv. – b) die Meerenge, der Sund, Abydi, Verg.: Hellesponti, Liv.: Bospori, Plin.: urbs ea in ora Oceani sita est, ubi primum e faucibus angustis panditur mare, Liv.

    lateinisch-deutsches > faux

  • 19 incitate

    incitātē, Adv. (incitatus), rasch, heftig, incitatius ferri, fluere, v. der Rede, Cic. or. 67 u. 212: incitatius peragrare, Chalcid. Tim. 81; vgl. 92 u. 108.

    lateinisch-deutsches > incitate

  • 20 incito

    in-cito, āvī, ātum, āre, in rasche Bewegung setzen, antreiben, anregen, I) eig. u. übtr.: A) eig. (Ggstz. tardare), equos, Caes.: hastas, Val. Flacc.: naves remis, Caes.: currentem, s. curro(Bd. 1. S. 1839).refl. se incitare u. medial incitari, sich in schnelle Bewegung setzen, seinen Lauf beschleunigen, alii ex castris sese incitant, stürzen aus usw., Caes.: ex alto se aestus incitat, dringt heran, Caes. – stellarum motus tum incitantur, tum retardantur, Cic. – B) übtr., erregen, aufregen, antreiben, anspornen, anstacheln, anfeuern, reizen, anreizen (Ggstz. reprimere, refrenare, languefacere), 1) im allg.: alcis animum (Ggstz. sedare, lenire), Cic.: studium, Cic.: sitim, Ov.: suos sensus voluptarios omnes, Cic.: incitatā illā suā vecordi mente, in heftiger Aufregung seines wahnsinnigen Geistes, Cic. – alqm cupiditate imitandi, Cic.: alqm ad studium, Cic.: ad id bellum, Caes.: his vocibus in se dictatorem, Liv. – 2) insbes.: a) divinatorisch anregen, begeistern, Pythiam, Cic.: quasi mente incitati, Cic. – b) feindlich aufregen, reizen, aufreizen, aufbringen, alqm in alqm, Cic., od. contra alqm, Hirt. b. G.: civitas ob eam rem incitata, Caes. – II) prägn., wachsen machen, vergrößern, A) eig.: 1) im allg.: amnis hibernus incitatus pluviis, Liv. 44, 8, 6. – 2) insbes., als t. t. des Landbaus = das Wachstum eines Baumes befördern, einen Baum treiben, vitem, Colum. u. Pallad. – B) übtr.: a) steigern, eloquendi celeritatem, Cic.: poenas, verschärfen, Tac. – b) Passiv incitari, lebhafter werden (v. Farben), Ggstz. relanguescere, Sen. nat. qu. 1, 3, 13.

    lateinisch-deutsches > incito

См. также в других словарях:

  • Incitatus — war ein erfolgreiches Rennpferd aus dem Rennstall der Grünen und Lieblingspferd des römischen Kaisers Caligula (37−41 n. Chr.) Caligula war an Gladiatorenkämpfen und Wagenrennen sehr interessiert und verwendete große Summen seines Vermögens zu… …   Deutsch Wikipedia

  • Incitatus — was Roman emperor Caligula s favored horse. Its name is a Latin adjective meaning swift or at full gallop .According to Suetonius s Lives of the Twelve Caesars , Incitatus had a stable of marble, with an ivory manger, purple blankets, and a… …   Wikipedia

  • Incitatus — est le nom du cheval favori de l empereur romain Caligula. Sommaire 1 Biographie 2 Considérations politiques 3 Autres animaux divinisés ou entrés en politique …   Wikipédia en Français

  • Incitatus — (en latín, Impetuoso) fue el caballo preferido de Calígula (12 41 dC). Se trataba de un caballo de carreras que había nacido en Hispania, de donde en esa época se importaban a Roma cerca de 10000 equinos cada año. La devoción de Calígula por su… …   Wikipedia Español

  • INCITATUS — nomen equi insano Caii Caligulae affectu nobilis. Ita enim de co Suet. in eo c. 55. Incitato equo, cuius causâ pridie Circenses, ne inquietaretur, viciniae silentium per ???tes indicere solebat, praeter equile marmoreum, et praesepe ebuneum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Incitatus — (en latín, Impetuoso) fue el caballo preferido del emperador romano loco Calígula (12 41 dC). Se trataba de un caballo de carreras que había nacido en Hispania, de donde en esa época se importaban a Roma cerca de 10000 equinos cada año. La… …   Enciclopedia Universal

  • incitatus — index vehement Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • INCITATUS —    the horse of CALIGULA (q.v.); had a house and a servant to itself, was fed from vessels of gold, admitted to the priesthood, and created a consul of Rome …   The Nuttall Encyclopaedia

  • List of unusual animal anecdotes — This article provides a list of unusual animal anecdotes ndash; unique or particularly absurd circumstances involving animals ndash; recorded throughout history. This bestiary focuses mainly on exotic animals such as tigers, lions, crocodiles and …   Wikipedia

  • Gaius Caesar Augustus Germanicus — Caligula Ny Carlsberg Glyptotek Gaius Caesar Augustus Germanicus (* 31. August 12 in Antium; † 24. Januar 41 in Rom), postum bekannt als Caligula, war von 37 bis 41 römischer Kaiser. Caligulas Jugend war von den Intrigen des ehrgeizigen …   Deutsch Wikipedia

  • Soldatenstiefelchen — Caligula Ny Carlsberg Glyptotek Gaius Caesar Augustus Germanicus (* 31. August 12 in Antium; † 24. Januar 41 in Rom), postum bekannt als Caligula, war von 37 bis 41 römischer Kaiser. Caligulas Jugend war von den Intrigen des ehrgeizigen …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»