Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

in-gigno

  • 1 gigno

    gigno, ĕre, gĕnŭi, gĕnĭtum [geno] - tr. - [st1]1 [-] engendrer.    - (Hercules) quem Juppiter genuit, Cic. Nat. 3, 42: (Hercule) qu'engendra Jupiter.    - Hecuba Alexandrum genuit, Cic. Fat. 34: Hécube enfanta Alexandre.    - gignere: mettre bas. --- Plin. 10, 183.    - gignere: pondre: Cic. Nat. 2, 129.    - poét. dis genitus, Virg. En. 9, 642: fils des dieux.    - genitus + abl.: né de, issu de.    - pellice genitus: né d'une concubine.    - genitus + de (ab, ex): né de, issu de.    - genitus (de) Jove: issu de Jupiter.    - genitum fratre adoptaverat, Plin. Ep. 8, 18, 2: il avait adopté le fils de son frère.    - Juppiter e terra genitam mentitur, Ov. M. 1, 615: Jupiter ment en disant qu'elle est la fille de la terre.    - intelligamus natura gigni sensum diligendi, Cic. Lael. 9, 32: sachons que naît tout naturellement l'affection. [st1]2 [-] créer.    - deus animum ex sua mente genuit, Cic. Tim. 8: Dieu créa l'âme, émanation de sa propre intelligence. [st1]3 [-] produire [en parl. du sol].    - quae terra gignit, Cic. Nat. 1, 4: les productions de la terre.    - quae (res) gignuntur e terra, Cic. Ac. 1, 26: (les choses) qui proviennent de la terre. [st1]4 [-] fig. faire naître, produire, causer.    - qui genuit in hac urbe dicendi copiam, Cic. Br. 255: celui qui a créé chez nous l'abondance oratoire.    - haec virtus amicitiam gignit, Cic. Lael. 20: cette vertu fait naître l'amitié.    - ex maxima libertate tyrannus gignitur, Cic. Rep. 1, 68: d'une liberté sans limite naît la tyrannie.    - sui generis initium ab se gigni voluit, Cic. Verr. 5, 180: il voulut que le commencement de sa race partît de lui-même.    - alium sitim gignit, Plin. 20, 6, 23, § 57: l'ail donne soif.
    * * *
    gigno, ĕre, gĕnŭi, gĕnĭtum [geno] - tr. - [st1]1 [-] engendrer.    - (Hercules) quem Juppiter genuit, Cic. Nat. 3, 42: (Hercule) qu'engendra Jupiter.    - Hecuba Alexandrum genuit, Cic. Fat. 34: Hécube enfanta Alexandre.    - gignere: mettre bas. --- Plin. 10, 183.    - gignere: pondre: Cic. Nat. 2, 129.    - poét. dis genitus, Virg. En. 9, 642: fils des dieux.    - genitus + abl.: né de, issu de.    - pellice genitus: né d'une concubine.    - genitus + de (ab, ex): né de, issu de.    - genitus (de) Jove: issu de Jupiter.    - genitum fratre adoptaverat, Plin. Ep. 8, 18, 2: il avait adopté le fils de son frère.    - Juppiter e terra genitam mentitur, Ov. M. 1, 615: Jupiter ment en disant qu'elle est la fille de la terre.    - intelligamus natura gigni sensum diligendi, Cic. Lael. 9, 32: sachons que naît tout naturellement l'affection. [st1]2 [-] créer.    - deus animum ex sua mente genuit, Cic. Tim. 8: Dieu créa l'âme, émanation de sa propre intelligence. [st1]3 [-] produire [en parl. du sol].    - quae terra gignit, Cic. Nat. 1, 4: les productions de la terre.    - quae (res) gignuntur e terra, Cic. Ac. 1, 26: (les choses) qui proviennent de la terre. [st1]4 [-] fig. faire naître, produire, causer.    - qui genuit in hac urbe dicendi copiam, Cic. Br. 255: celui qui a créé chez nous l'abondance oratoire.    - haec virtus amicitiam gignit, Cic. Lael. 20: cette vertu fait naître l'amitié.    - ex maxima libertate tyrannus gignitur, Cic. Rep. 1, 68: d'une liberté sans limite naît la tyrannie.    - sui generis initium ab se gigni voluit, Cic. Verr. 5, 180: il voulut que le commencement de sa race partît de lui-même.    - alium sitim gignit, Plin. 20, 6, 23, § 57: l'ail donne soif.
    * * *
        Gigno, gignis, genui, vel ginui, secundum Diomedem, genitum, pen. corr. gignere. Engendrer.
    \
        Quae terra gignit, maturata pubescunt. Cicero. Que la terre produit.
    \
        Gigni capite, Vide A praepositionem. Naistre la teste devant.
    \
        Gigni pedibus. Plin. Naistre les pieds devant.
    \
        Genuit in hac vrbe dicendi copiam. Cic. Il a engé ceste ville de, etc.

    Dictionarium latinogallicum > gigno

  • 2 gigno

    gigno gigno, genui, genitum, ere рождать, производить

    Латинско-русский словарь > gigno

  • 3 gigno

    gigno gigno, genui, genitum, ere (pass.) рождаться

    Латинско-русский словарь > gigno

  • 4 gigno

    gigno, gĕnŭi, gĕnĭtum, 3 (archaic primary form of the pres. gĕno, ĕre:

    genit,

    Varr. R. R. 2, 2, 19: genunt, Varr. ap. Prisc. p. 898 P.:

    genat,

    Varr. R. R. 1, 31, 4: genitur, Auct. ap. Cic. Inv. 2, 42, 122; Cic. de Or. 2, 32, 141:

    genuntur,

    Varr. R. R. 2, 6, 3:

    genamur,

    Censor. 3, 1; inf. pass. geni, Lucr. 3, 797; gen. gerund. genendi, Varr. R. R. 1, 40, 1:

    genendo,

    Censor. 3, 1; Arn. 4, 21; inf. pres. pass. gignier, Lucr. 3, 623; 6, 246; 807), v. a. [root gen-; Sanscr. ǵan-, ǵanami, beget; gātis, birth; Gr. gen- in gignomai, genos, gunê; Lat. genus, genius, gener, gens; also nascor (gn-; cf. gnatus), natura; cf. gamos, gambros (v. Curt. Gr. Etym. 536); gigno for gigeno, redupl. like gignomai], to beget, bear, bring forth, produce; in pass., to be born, to spring, arise, proceed; of animate and inanimate subjects and objects (syn.: creo, genero, pario).
    I.
    Lit.: Saturno, quem Coelus genuit, Enn. ap. Non. 197, 9 (Ann. v. 27 Vahl.):

    sextus (Hercules) hic ex Alcumena, quem Juppiter genuit,

    Cic. N. D. 3, 16, 42:

    nec Hecubam causam interitus fuisse Trojanis, quod Alexandrum genuerit, nec Tyndareum Agamemnoni, quod Clytaemnestram,

    id. Fat. 15, 34:

    quaecumque animal pariunt, in capita gignunt,

    bring forth their young with the head foremost, Plin. 10, 64, 84, § 183. So of the human mother (mostly post-Aug.):

    idcirco, inquit Lacaena, genueram (filium),

    Cic. Tusc. 1, 42, 102:

    e septem liberis, quos ipsa genuisset, unum superesse,

    Curt. 10, 5, 23:

    rectius Lolliam induci, quando nullos liberos genuisset,

    Tac. A. 12, 2 init.; Val. Max. 7, 7, 4; so,

    ex aliquo,

    Curt. 8, 3, 3; Tac. A. 12, 3:

    pisces ova cum genuerunt, relinquunt,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    ova,

    Plin. 11, 37, 80, § 204:

    omnia quae terra gignat (shortly before, pariat),

    Cic. N. D. 1, 2, 4; cf. id. Fin. 5, 11, 33: o Romule, Romule die, Qualem te patriae custodem di genuerunt! Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41, 64 (Ann. v. 116 Vahl.); cf.:

    ut idem deus urbem hanc gentibus, vos huic urbi genuisse videatur,

    Cic. Phil. 14, 12, 32:

    ita ut plurimum (aurum) Asturia gignat,

    Plin. 33. [p. 815] 4, 21, §

    78: India eos (beryllos) gignit,

    id. 37, 5, 20, § 76:

    ad majora quaedam natura nos genuit et conformavit,

    Cic. Fin. 1, 7, 23:

    deus animum ex sua mente et divinitate genuit,

    id. Univ. 8.— Pass., usu. with abl., of either or both parents:

    Meri bellatores gignuntur,

    Plaut. Mil. 4, 2, 85:

    nuper erat genitus,

    Ov. M. 10, 522:

    qui antecedente anno genitum eum scribant,

    Suet. Tib. 5:

    septimo mense geniti,

    Plin. 11, 37, 59, § 158:

    pellice genitus,

    Liv. 40, 9, 2; Suet. Aug. 17:

    Jove genitus,

    Curt. 8, 10, 1; 9, 8, 22:

    juvenes eadem matre geniti,

    id. 6, 14, 4; Liv. 1, 3, 3; Suet. Aug. 17; id. Tib. 7; id. Ner. 5 fin.:

    genitum fratre adoptaverat,

    Plin. Ep. 8, 18, 2.—Also with de, ab, ex:

    De quo Remulusque feroxque Acrota sunt geniti,

    Ov. M. 14, 617:

    genitus de sanguine,

    id. ib. 1, 748; id. H. 16, 117:

    de Jove,

    Gell. 13, 1, 3 (cf. Cic. Rep. 2, 19, 34):

    filium ab eo genitum nominare,

    Just. 12, 7, 10;

    but: a se (= ex se) genitum esse Vitellium,

    Tac. H. 3, 64:

    puer ex ea genitus,

    Curt. 8, 10, 36:

    (vacca) e terra genita,

    Ov. M. 1, 615:

    dis genite et geniture deos,

    Verg. A. 9, 642:

    dis genitus,

    Quint. 1, 10, 9:

    adolescentis in omnium virtutum exempla geniti,

    Vell. 2, 116, 2:

    quae in terris gignantur, ad usum hominum omnia creari,

    Cic. Off. 1, 7, 22:

    nec enim id esset principium, quod gigneretur aliunde,

    id. Rep. 6, 25:

    ubi tus gignitur,

    Plaut. Trin. 4, 2, 89:

    Corycium nemus, ubi crocum gignitur,

    Curt. 3, 4 fin. — Poet. with inf.:

    omne potens animal leti genitumque nocere,

    Luc. 6, 485.— Absol.:

    ut in gignendo, in educando perfacile appareat,

    Cic. Fin. 2, 33, 109:

    hae (mulieres), quae gignunt, imbecillos edunt,

    Cels. 2, 1 med.
    II.
    Trop., to produce, occasion, cause:

    multa nobis blandimenta natura ipsa genuit,

    Cic. Cael. 17, 41:

    haec ipsa virtus amicitiam et gignit et continet,

    id. Lael. 6, 20:

    ludus genuit trepidum certamen et iram, Ira truces inimicitias et funebre bellum,

    Hor. Ep. 1, 19, 48:

    qui genuit in hac urbe dicendi copiam,

    Cic. Brut. 73, 255:

    praeceptiones,

    Auct. Her. 4, 3, 5:

    probationes,

    Quint. 5, 1, 1:

    mel gignit insaniam,

    Plin. 21, 13, 45, § 177; cf.:

    baccharis odor somnum gignit,

    id. 21, 19, 77, § 132:

    alium sitim gignit,

    id. 20, 6, 23, § 57.—In pass., to be born, to spring, arise, proceed:

    cum ipse (Cato) sui generis initium ac nominis ab se gigni et propagari vellet,

    Cic. Verr. 2, 5, 70, § 180:

    ex hac maxima libertate tyrannis gignitur et illa injustissima et durissima servitus,

    id. Rep. 1, 44:

    et aegritudines et metus et reliquae perturbationes omnes gignuntur ex ea (intemperantia),

    id. Tusc. 4, 9, 22: Plato eas (ideas) gigni negat et ait semper esse, id. Or. 3, 10:

    ipsi autem intelligamus natura gigni sensum diligendi et benevolentiae caritatem,

    id. Lael. 9, 32:

    odia etiam gigni sempiterna (opp. exstingui familiaritates),

    id. ib. 10, 35:

    in animorum permotione gignenda,

    id. de Or. 3, 30, 118:

    de gignenda et comparanda sapientia,

    Gell. 13, 8, 1.—Hence, gignentĭa, ĭum, n. (fruit-bearing), organic bodies, things that grow, as plants, trees, etc.:

    loca nuda gignentium,

    Sall. J. 79, 6:

    ilex aucta in altitudinem, quo cuncta gignentium natura fert,

    id. ib. 93, 4:

    animam animantium omnium non corpoream esse... omniumque gignentium esse seniorem,

    App. Dogm. Plat. p. 193; opp. animalia, Lact. de Ira Dei, 1, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > gigno

  • 5 gigno

    gigno, genuī, genitum, ere (geno, w. vgl.), zeugen, erzeugen, gebären, hervorbringen (auch v. weibl. Wesen, s. Bünem. Lact. 1, 17, 9), I) eig.: Herculem Iuppiter genuit, Cic.: Hecuba Alexandrum genuit, Cic.: pisces ova genuerunt, Cic.: deus animum ex sua divinitate genuit, Cic.: quae terra gignit, Cic.: natura nos genuit ad maiora quaedam, Cic.: ubi crocum gignitur, Curt.: India gignit beryllos, Plin. – dis genitus, erzeugt von usw., Verg.: genitus de sanguine nostro, Ov.: post geniti, die Nachgebornen, die Nachkommen, Hor.: vaccam e terra genitam, Ov.: in od. sub cancro (Zeichen des Krebses) gigni, Manil. – mit Dat. Gerund., (M. Antonius) perdundae pecuniae genitus, Sall. hist. fr. 3, 54 (65): vir demerendis hominibus genitus, Vell. 2, 102, 1. – m. in u. Akk., adulescens in omnium virtutum exempla genitus, Vell. 2, 116, 2. – Partiz. subst., gignentia, ium, n. »organische Körper, Geschöpfe, Gewächse«, Sall., Lact. u.a. (vgl. Dietsch Sall. Iug. 79, 6). – II) übtr., erzeugen, hervorbringen, verursachen, permotionem animorum, Cic.: iram, Hor.: sitim, Plin. – / Parag. Infin. gignier, Lucr. 3, 621; 6, 246 u. 808: vulg. Perf. Pass., unde sit gignitum, Solin. 20, 9.

    lateinisch-deutsches > gigno

  • 6 gigno

    gigno, genuī, genitum, ere (geno, w. vgl.), zeugen, erzeugen, gebären, hervorbringen (auch v. weibl. Wesen, s. Bünem. Lact. 1, 17, 9), I) eig.: Herculem Iuppiter genuit, Cic.: Hecuba Alexandrum genuit, Cic.: pisces ova genuerunt, Cic.: deus animum ex sua divinitate genuit, Cic.: quae terra gignit, Cic.: natura nos genuit ad maiora quaedam, Cic.: ubi crocum gignitur, Curt.: India gignit beryllos, Plin. – dis genitus, erzeugt von usw., Verg.: genitus de sanguine nostro, Ov.: post geniti, die Nachgebornen, die Nachkommen, Hor.: vaccam e terra genitam, Ov.: in od. sub cancro (Zeichen des Krebses) gigni, Manil. – mit Dat. Gerund., (M. Antonius) perdundae pecuniae genitus, Sall. hist. fr. 3, 54 (65): vir demerendis hominibus genitus, Vell. 2, 102, 1. – m. in u. Akk., adulescens in omnium virtutum exempla genitus, Vell. 2, 116, 2. – Partiz. subst., gignentia, ium, n. »organische Körper, Geschöpfe, Gewächse«, Sall., Lact. u.a. (vgl. Dietsch Sall. Iug. 79, 6). – II) übtr., erzeugen, hervorbringen, verursachen, permotionem animorum, Cic.: iram, Hor.: sitim, Plin. – Parag. Infin. gignier, Lucr. 3, 621; 6, 246 u. 808: vulg. Perf. Pass., unde sit gignitum, Solin. 20, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > gigno

  • 7 gīgnō

        gīgnō genuī, genitus, ere    [GEN-], to produce, give birth to, beget, bear, bring forth: quem Iuppiter genuit: liberos, S.: qui te genuere (i. e. parentes), O.: pisces ova genuerunt: omnia quae terra gignat: ut deus urbem hanc gentibus genuisse videatur: ut in gignendo appareat: quae in terris gignuntur: nuper erat genitus, O.: paelice genitus, son of, L.: Dis genite et geniture deos, V.: De alquo geniti, O.: (vacca) e terrā genita, O.— Fig., to produce, occasion, cause, begin: ludus genuit trepidum certamen, H.: in hac urbe dicendi copiam: cum sui generis initium ab se gigni vellet, spring: reliquae perturbationes omnes gignuntur ex eā, grow: odia etiam gigni sempiterna, arise: eas gigni negat, are created: gigni alicunde, i. e. to have a beginning.
    * * *
    gignere, genui, genitus V
    give birth to, bring forth, bear; beget; be born (PASSIVE)

    Latin-English dictionary > gīgnō

  • 8 gigno

    genuī, genitum, ere
    1) рожать, (по)рождать, производить на свет ( Hecuba Alexandrum genuit C)
    Juppiter Herculem genuit C — Юпитер — отец Геркулеса
    omnia quae terra gignit C — всё, что производит (родит) земля
    2) порождать, причинять, вызывать (iram H; odium, permotionem animorum C)
    3) pass. gigni возникать (aliquid ex aliquā re gignitur C, T etc.)

    Латинско-русский словарь > gigno

  • 9 gigno

    (genuit)
    to bring forth, bear, beget, father.

    Latin-English dictionary of medieval > gigno

  • 10 gigno

    ,genui,genitum,ere
    рождать

    Latin-Russian dictionary > gigno

  • 11 gigno

    , genui, genitum, gignere 3
      рождать, производить на свет

    Dictionary Latin-Russian new > gigno

  • 12 (in-gīgnō)

       (in-gīgnō) genuī, genitus, ere,    to implant, engender: cupiditatem homini: animantibus conservandi sui custodiam.

    Latin-English dictionary > (in-gīgnō)

  • 13 prō-gīgnō

        prō-gīgnō genuī, —, ere,    to beget, bear, bring forth: res, quae ex iis (seminibus) progignuntur: Illam terra parens Progenuit, V.: te saevae progenuere ferae, O.

    Latin-English dictionary > prō-gīgnō

  • 14 genitus

    I a, um part. pf. к gigno II genitus, ūs m. [ gigno ]
    рождение, размножение ( animalium Ap)

    Латинско-русский словарь > genitus

  • 15 esgigno

    es-gigno, s. ē-gigno.

    lateinisch-deutsches > esgigno

  • 16 geno

    geno, genuī, genitum, ere (altind. jánati, griech. ε-γενόμην), die alte Form von gigno, wie genit, Varro r. r. 2, 2, 19: genunt, Varro sat. Men. 35: genat, Varro r. r. 1, 31, 4: genitur, Cic. de inv. 2, 122 u. de or. 2, 141 (in einer Testamentsformel altertüml. Stils). Ulp. dig. 30, 17, 1. Iulian. dig. 34, 5, 13 (14), 6. Arnob. 4, 21 extr.: genuntur, Varro r. r. 2, 6, 3: genamur, Censor. 3. 1: genendi, Varro r. r. 1, 40, 1: genendo, Censor. 3, 1: Infin. Präs. Pass. geni, Lucr. 3, 795: Perf. u. Supin. u. Partic. Perf. s. gigno.

    lateinisch-deutsches > geno

  • 17 genitus

    [st1]1 [-] gĕnĭtus, a, um: part. passé de gigno. [st1]2 [-] gĕnĭtŭs, ūs, m.: procréation. --- Apul. Apol. 36.
    * * *
    [st1]1 [-] gĕnĭtus, a, um: part. passé de gigno. [st1]2 [-] gĕnĭtŭs, ūs, m.: procréation. --- Apul. Apol. 36.
    * * *
        Genitus, pen. corr. Participium. Plin. Engendré.
    \
        Genitus Celtis. Martial. Né de France.
    \
        Genitus ad perdenda vina. Plin. Ne pour gaster et destruire vin.
    \
        E furto genitus. Sil. Engendré par adultere secret.

    Dictionarium latinogallicum > genitus

  • 18 geno

    gĕno, ĕre, ĭtum ancienne forme de gigno.    - genit Varr. R. 2, 2, 19 ; genunt Varr. Men. 35 ; genat Varr. R. 1, 31, 4 ; genitur [dans une formule de testament] Cic. de Or. 2, 141; inf. pass. geni Lucr. 3, 795.
    * * *
    gĕno, ĕre, ĭtum ancienne forme de gigno.    - genit Varr. R. 2, 2, 19 ; genunt Varr. Men. 35 ; genat Varr. R. 1, 31, 4 ; genitur [dans une formule de testament] Cic. de Or. 2, 141; inf. pass. geni Lucr. 3, 795.
    * * *
        Geno, genis, genui, genitum, pen. cor. genere, Idem quod Gignere, Generare. Varro. Engendrer.

    Dictionarium latinogallicum > geno

  • 19 indigena

    indĭgĕna, ae, m. [indu + gigno] indigène, né dans le pays (en parl. des hommes et des dieux).    - indigena, adj. m. f. n.: du pays.    - indigena sermo, Apul.: l'idiome national.    - indigena vinum, Plin.: vin du pays.    - indigena pietas, Prud.: la piété naturelle aux habitants.
    * * *
    indĭgĕna, ae, m. [indu + gigno] indigène, né dans le pays (en parl. des hommes et des dieux).    - indigena, adj. m. f. n.: du pays.    - indigena sermo, Apul.: l'idiome national.    - indigena vinum, Plin.: vin du pays.    - indigena pietas, Prud.: la piété naturelle aux habitants.
    * * *
        Indigena, indigenae, pen. cor. om. g. Liu. Né et natif du pays.
    \
        Indigena vinum. Plin. Vin du cru du pays.

    Dictionarium latinogallicum > indigena

  • 20 ingenium

    ingĕnĭum, ĭi, n. [in + geno → gigno] [st1]1 [-] qualité naturelle (d'une chose), nature, propriété.    - arvorum ingenia Virg. G. 2, 177: nature des terrains.    - ingenium soli, Plin.: qualité du terroir.    - ingenium lactis, Col.: propriété du lait.    - crines ingenio suo flexi, Petr. 126: cheveux naturellement frisés.    - locorum hominumque ingeniis, Liv. 28, 12: du fait de la nature du pays et des hommes.    - cf. Sall. H. 1; 61; 3, 17 ; Cott. 9 [st1]2 [-] dispositions naturelles, naturel, humeur, penchant, caractère, tempérament.    - Plaut. Trin. 667 ; etc. ; Ter. Eun. 880, etc.    - suum quisque noscat ingenium, Cic. Off. 1, 114: que chacun apprenne à connaître sa nature propre. --- cf. Cic. Br. 204.    - ad ingenium redit, Ter. Ad. 71: il revient à son naturel.    - ingenio suo vivere, Ter. 3, 36, 1: vivre à sa guise.    - ita ingenium meumst, Plaut. Am. 3, 2, 18: c'est mon caractère.    - Volscis levatis metu suo ingenium suum rediit, Liv. 2,: les Volsques, rassurés, retournèrent à leur vraie nature. [st1]3 [-] [surtout] dispositions intellectuelles, intelligence.    - vis non ingeni solum, sed etiam animi, Cic. Br. 93: la force non seulement de l'intelligence, mais encore de la sensibilité. --- cf. Tac. D 21.    - in magnis animis ingeniisque, Cic. Off. 1, 74: dans les âmes et les intelligences élevées.    - ingenii acies, Cic. de Or. 3, 5, 20: vivacité d'esprit, pénétration. [st1]4 [-] dons naturels, talent naturel [condition de l'éloquence].    - Cic. de Or. 1, 113 ; 2, 147 ; Br. 237 ; Or. 143, etc. [st1]5 [-] talent, génie.    - ingenium ad fingendum, Cic. Font. 40: génie pour inventer.    - summis ingeniis exquisitaque doctrina philosophi, Cic. Fin. 1, 1: les philosophes d'un génie éminent et d'un rare savoir.    - ingenium facere alicui, Ov. Met. 7, 433: donner à qqn de l'esprit.    - ingenio abundare, Cic. Fam. 4, 8, 1: avoir du talent à revendre.    - ingenium: un talent, un génie, un homme de talent...    - atrox ingenium accenderat eo facto magis quam conterruerat, Liv. 3, 11: cet esprit inflexible fut plus irrité qu'abattu par cette démarche.    - cf. Cic. Br. 147 ; Arch. 31; Rep. 2, 2 ; Liv. 41, 4, 3.    - au plur. ingenia: des talents, des génies.    - cf. Cic. Fam. 4, 8, 2 ; Sen. Ep. 2, 1; Polyb 27, 1.    - ingenia fovere, Suet.: encourager les hommes de talent. [st1]6 [-] invention, inspiration.    - ingenium alicujus, Tac. H. 3, 28: idée imaginée par qqn.    - vino ingenium faciente, Ov. M. 7, 433: sous l'inspiration du vin.    - exquisita ingenia cenarum, Plin. Pan. 49, 7: le choix ingénieux des mets.    - plenius ingenio sit miser ille meo ! Ov. Ib. 92: que son malheur dépasse mon imagination !
    * * *
    ingĕnĭum, ĭi, n. [in + geno → gigno] [st1]1 [-] qualité naturelle (d'une chose), nature, propriété.    - arvorum ingenia Virg. G. 2, 177: nature des terrains.    - ingenium soli, Plin.: qualité du terroir.    - ingenium lactis, Col.: propriété du lait.    - crines ingenio suo flexi, Petr. 126: cheveux naturellement frisés.    - locorum hominumque ingeniis, Liv. 28, 12: du fait de la nature du pays et des hommes.    - cf. Sall. H. 1; 61; 3, 17 ; Cott. 9 [st1]2 [-] dispositions naturelles, naturel, humeur, penchant, caractère, tempérament.    - Plaut. Trin. 667 ; etc. ; Ter. Eun. 880, etc.    - suum quisque noscat ingenium, Cic. Off. 1, 114: que chacun apprenne à connaître sa nature propre. --- cf. Cic. Br. 204.    - ad ingenium redit, Ter. Ad. 71: il revient à son naturel.    - ingenio suo vivere, Ter. 3, 36, 1: vivre à sa guise.    - ita ingenium meumst, Plaut. Am. 3, 2, 18: c'est mon caractère.    - Volscis levatis metu suo ingenium suum rediit, Liv. 2,: les Volsques, rassurés, retournèrent à leur vraie nature. [st1]3 [-] [surtout] dispositions intellectuelles, intelligence.    - vis non ingeni solum, sed etiam animi, Cic. Br. 93: la force non seulement de l'intelligence, mais encore de la sensibilité. --- cf. Tac. D 21.    - in magnis animis ingeniisque, Cic. Off. 1, 74: dans les âmes et les intelligences élevées.    - ingenii acies, Cic. de Or. 3, 5, 20: vivacité d'esprit, pénétration. [st1]4 [-] dons naturels, talent naturel [condition de l'éloquence].    - Cic. de Or. 1, 113 ; 2, 147 ; Br. 237 ; Or. 143, etc. [st1]5 [-] talent, génie.    - ingenium ad fingendum, Cic. Font. 40: génie pour inventer.    - summis ingeniis exquisitaque doctrina philosophi, Cic. Fin. 1, 1: les philosophes d'un génie éminent et d'un rare savoir.    - ingenium facere alicui, Ov. Met. 7, 433: donner à qqn de l'esprit.    - ingenio abundare, Cic. Fam. 4, 8, 1: avoir du talent à revendre.    - ingenium: un talent, un génie, un homme de talent...    - atrox ingenium accenderat eo facto magis quam conterruerat, Liv. 3, 11: cet esprit inflexible fut plus irrité qu'abattu par cette démarche.    - cf. Cic. Br. 147 ; Arch. 31; Rep. 2, 2 ; Liv. 41, 4, 3.    - au plur. ingenia: des talents, des génies.    - cf. Cic. Fam. 4, 8, 2 ; Sen. Ep. 2, 1; Polyb 27, 1.    - ingenia fovere, Suet.: encourager les hommes de talent. [st1]6 [-] invention, inspiration.    - ingenium alicujus, Tac. H. 3, 28: idée imaginée par qqn.    - vino ingenium faciente, Ov. M. 7, 433: sous l'inspiration du vin.    - exquisita ingenia cenarum, Plin. Pan. 49, 7: le choix ingénieux des mets.    - plenius ingenio sit miser ille meo ! Ov. Ib. 92: que son malheur dépasse mon imagination !
    * * *
        Ingenium, ingenii. Plaut. La nature et maniere de faire que chascun ha de nature.
    \
        Ingenium patris habet quod sapit. Plaut. Il resemble à son pere de sagesse.
    \
        Ingenio suo viuere. Liu. A sa fantasie.
    \
        Ingenium. Cic. L'esprit et entendement que l'homme ha de nature, L'engin.
    \
        Feruidus ingenio. Ouid. Chauld et colere de nature.
    \
        Mobilissimus ingenio. Tacit. Legier d'esprit et volage, Inconstant, Muable.
    \
        Vena benigna ingenii. Horat. Grande richesse d'esprit.
    \
        Subactum. Cic. Exercité, Cultivé.
    \
        Claudicat ingenium. Lucret. Est debile, Vacile.
    \
        Ingenium substitit malis. Ouid. Mon esprit s'est arresté et tout assopi pour les maulx et ennuis que je porte.
    \
        Ita mihi ingenia sunt, quod lubet, non lubet iam id continuo. Plaut. Je suis d'esprit si legier.
    \
        Ingenio diuino esse. Cic. Avoir un esprit divin et excellent.
    \
        Ad ingenium redire, siue reuerti. Terent. Retourner à sa nature, ou à son naturel, A faire comme on avoit accoustumé.
    \
        Ingenium soli, siue terrae. Plin. La nature de la terre.
    \
        Ingenium coenae. Plin. iunior. L'artificiel et ingenieux appareil du banquet.

    Dictionarium latinogallicum > ingenium

См. также в других словарях:

  • gigno — (G). Know …   Dictionary of word roots and combining forms

  • Genius — For other uses, see Genius (disambiguation). Human intelligence Abilities and Traits Abstract thought Communication · …   Wikipedia

  • Vocabulario indoeuropeo (no sustantivos) — Anexo:Vocabulario indoeuropeo (no sustantivos) Saltar a navegación, búsqueda Protoindoeuropeo durante el periodo kurgan …   Wikipedia Español

  • Anexo:Vocabulario indoeuropeo (no sustantivos) — Protoindoeuropeo durante el periodo kurgan. Indoeuropeo en el 2500 a.C …   Wikipedia Español

  • Gnosis — Gno|sis 〈f.; ; unz.; Philos.〉 1. Erkenntnis, Einsicht in eine relig. Gedankenwelt 2. religionsphilosoph. Strömung innerhalb des frühen Christentums, die die Erkenntnis Gottes erstrebte [<grch. gnosis „Erkenntnis, Urteil“] * * * Gno|sis, die;… …   Universal-Lexikon

  • naître — (nê tr ), je nais, tu nais, il naît, nous naissons, vous naissez, ils naissent ; je naissais ; je naquis ; je naîtrai ; je naîtrais ; que je naisse, que nous naissions ; que je naquisse ; naissant, né, v. n. 1°   Sortir du sein de la mère, venir… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • Reduplication — in linguistics is a morphological process in which the root or stem of a word (or part of it) is repeated exactly or with a slight change. Reduplication is used in inflections to convey a grammatical function, such as plurality, intensification,… …   Wikipedia

  • Гений — (Genius). Дух, оживляющий известное лицо, место и т. д. и соответствовавший греческому Демону. Гений, по мнению римлян, был не только у каждого человека, но у каждого семейства, города, страны и т. д. Местных гениев представляли себе в виде змей …   Энциклопедия мифологии

  • СУДЬБА — в мифологии различных народов представление о непостижимой силе, действием которой обусловлены как отдельные события, так и вся жизнь человека (и, в более широком смысле, социального коллектива); оформляется на достаточно поздней стадии развития… …   Энциклопедия мифологии

  • Hermano — Este artículo o sección necesita referencias que aparezcan en una publicación acreditada, como revistas especializadas, monografías, prensa diaria o páginas de Internet fidedignas. Puedes añadirlas así o avisar …   Wikipedia Español

  • Pomona — Saltar a navegación, búsqueda Para otros usos de este término, véase Pomona (desambiguación). Pomona, Pontormo, Villa Medicis de Poggio, Caiano Pomona era, en la mitología romana, la diosa de la fruta, y por exte …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»