Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

in+the+hills

  • 1 ÁLFR

    (-s, -ar), m. elf, fairy (hóll er skamt heðan er álfar búa í).
    * * *
    s, m. [A. S. ælf, munt-ælfen, sæ-ælfen, wudu-ælfen, etc.; Engl. elf, elves, in Shakespeare ouphes are ‘fairies;’ Germ. alb and elfen, Erl- in Erlkönig (Göthe) is, according to Grimm, a corrupt form from the Danish Ellekonge qs. Elver-konge]; in the west of Icel. also pronounced álbr:
    I. mythically, an elf, fairy; the Edda distinguishes between Ljósálfar, the elves of light, and Dökkálfar, of darkness (the last not elsewhere mentioned either in mod. fairy tales or in old writers), 12; the Elves and Ases are fellow gods, and form a favourite alliteration in the old mythical poems, e. g. Vsp. 53, Hm. 144, 161, Gm. 4, Ls. 2, 13, Þkv. 7, Skm. 7, 17, Sdm. 18. In the Alvismál Elves and Dwarfs are clearly distinguished as different. The abode of the elves in the Edda is Álfheimar, fairy land, and their king the god Frey (the god of light), Edda 12; see the poem Gm. 12, Álfheim Frey gáfu í árdaga tívar at tannfé. In the fairy tales the Elves haunt the hills, hence their name Huldufólk, hidden people: respecting their origin, life, and customs, v. Ísl. Þjóðs. i. I sqq. In old writers the Elves are rarely mentioned; but that the same tales were told as at present is clear;—Hallr mælti, hvi brosir þú nú? þórhallr svarar, af því brosir ek, at margr hóll opnast ok hvert kvikindi býr sinn bagga bæði smá ok stór, ok gera fardaga (a foreboding of the introduction of Christianity), Fms. ii. 197, cp. landvættir; álfamenn, elves, Bs. i. 417, Fas. i. 313, 96; hóll einn er hér skamt í brott er álfar búa í, Km. 216: álfrek, in the phrase, ganga álfreka, cacare, means dirt, excrements, driving the elves away through contamination, Eb. 12, cp. Landn. 97, Fms. iv. 308, Bárð. ch. 4: álfröðull, elfin beam or light, a poët. name of the sun; álfavakir, elf-holes, the small rotten holes in the ice in spring-time in which the elves go a fishing; the white stripes in the sea in calm weather are the wakes of elfin fishing boats, etc.: medic. álfabruni is an eruption in the face, Fél. ix. 186: Ivar Aasen mentions ‘alvgust, alveblaastr, alveld,’ the breath, fire of elves (cp. St. Vitus’ dance or St. Anthony’s fire); ‘alvskot,’ a sort of cancer in the bone:—græti álfa, elfin tears, Hðm. I, is dubious; it may mean some flower with dew-drops glittering in the morning sun, vide s. v. glýstamr ( glee-steaming). Jamieson speaks of an elf’s cup, but elf tears are not noticed elsewhere; cp. Edda 39. In Sweden, where the worship of Frey prevailed, sacrifices, álfa-blót, were made to the elves, stóð húsfreyja í dyrum ok bað hann ( the guest) eigi þar innkoma, segir at þau ætti álfa blót, Hkr. ii. 124 (referring to the year 1018), cp. Korm. ch. 22.
    2. metaph., as the elves had the power to bewitch men, a silly, vacant person is in Icel. called álfr; hence álfalegr, silly; álfaskapr and álfaháttr, silly behaviour.
    II. in historical sense, the Norse district situated between the two great rivers Raumelfr and Gautelfr (Alhis Raumarum, et Gotharum) was in the mythical times called Álfheimar, and its inhabitants Álfar, Fas. i. 413, 384, 387, Fb. i. 23, vide also P. A. Munch, Beskrivelse over Norge, p. 7. For the compds v. above.

    Íslensk-ensk orðabók > ÁLFR

  • 2 ÞRJÓTA

    (þrýt; þraut, þrutum; þrotinn), v. impers.;
    1) þrýtr e-t (acc.) it fails, comes to an end; en er veizluna þrýtr, when it came to the end of the banquet; þar til er þraut dalinn, till the dale ended (among the hills); þar til er þraut sker öll, till there was an end of all the skerries; seint þrýtr þann, er verr hefir, the man with a bad case has a hundred excuses;
    2) with acc. of person and thing (e-n þrýtr e-t); en er hann (acc.) þraut orendit, when breath failed him; Hrapp þraut vistir í hafi, H. ran short of food at sea;
    3) to become exhausted, fail; mara þraut óra, our steeds were exhausted.
    * * *
    pres. þrýtr; pret. þraut; subj. þryti; part. þrotinn: the verb being impersonal, forms as þrauzt or pl. þrutu hardly occur: [A. S. â-þreôtan]:—to fail one, come to an end, impers. with acc. of the person and thing, e-n þrýtr e-t, it fails one in a thing, one comes to an end of it; en er veizluna þrýtr, when it came to the end of the banquet, Ld. 16; er nú vænast at þrjóti okkra samvistu, Fær. 174; þar til er þraut dalinn, to the end of the dale, Nj. 35; inn á fjörðinn, þar til er þraut sker öll (acc.), till there was an end of all the skerries, Landn. 57; en er hann þraut eyrendit, when the breath failed him, Edda 32: the saying, seint þrýtr þann er verr hefir, the man with a bad case has a hundred excuses, Fms. viii. 412; þá er í ráði at rögn (acc.) um þrjóti, Hdl. 41; ey eða ei, þat er aldregi þrýir, Skálda.
    2. to want, lack, be short of a thing, fail in it; Hrapp þraut vistir í hafi, Nj. 128; íllt er þat ef föður minn þrýtr drengskapinn, Lv. 11; þá er menn Magnúss konungs þraut grjót ok skotvápn, Fms. viii. 139; at eigi þrjóti oss at vætta miskunnar af Guði, that we do not fail, Hom. 97; ef hinn þrýtr er við tekr, Grág. i. 227; þat hann viðr er þrjóta mun flesta menn þótt fé eigi, Ad. 21; ef hann þrýtr at veraldar auðæfum, Greg. 30.
    3. as a law term, to become a pauper; annat-tveggja, at hann andisk eða þrýtr hann (acc.) at fé, þá …, Grág. i. 274; ef þess er ván at þau þrjóti þau misseri, 241.
    II. part. at an end, past, gone; ok er þrotin ván þótti þess at …, past hope, forlorn, Eg. 719, Fms. vi. 152, Ó. T. 8; get ek at þrotin sé þín en mesta gæfa, Nj. 182; þrotinn at drykk, short of drink, Fms. ix. 41; en er allir voru þrotnir á at biðja hann til, were exhausted in begging him, Bs. i. 128; Trojumenn sá sik þrotna at vega sigr á Grikkjum, Bret.; hestrinn var þrotinn, quite exhausted, Fms. vi. 211; ok vóru þá þrotnir yxninir, Eb. 176.
    2. bankrupt; ef hinn er þrotinn er fram færir úmagann, Grág. (Kb.) ii. 10.

    Íslensk-ensk orðabók > ÞRJÓTA

  • 3 hlíð-þang

    n., poët. ‘fell-tang,’ seaweed of the hills, Alm., where the inmates of Hel are made to call the trees by this name.

    Íslensk-ensk orðabók > hlíð-þang

  • 4 HLÆJA

    * * *
    (hlæ; hló, hlógum; hleginn), v.
    hlæja hátt, to laugh loud;
    hlæja at e-u, to laugh at;
    þau tíðendi, er þeim hló hugr við, that gladdened their hearts;
    2) hlæja e-n, to laugh at, deride one.
    * * *
    pres. hlær, pl. hlægjum; pret. hló (qs. hlóg), 2nd pers. hlótt, mod. hlóst; pl. hlógu, mod. hlóu; pret. subj. hlægi; imperat. hlæ, hlaeðu; part. hleginn; [Ulf. hlahjan; A. S. hlihan; Engl. laugh; Hel. hlahan; O. H. G. hlahhan; old Frank, hlaka; Germ. lachen; Dan. le]:—to laugh, Hðm. 20, Skv. 3. 30, Am. 61, Akv. 24; h. hátt, to laugh loud, Skv. 2. 15; Grímr var ekki kátr, ok aldri hló hann síðan Helgi var fallinn, Dropl. 27; Grímr skelldi upp ok hló, 31; hví hlóttu nú? Fms. vi. 390; hló Vigfúss at? Halli mælti, þat er vani þeirra feðga at hlæja, þá er vígahugr er á þeim, Glúm. 367; hón hlaer við hvert orð, Nj. 18; h. dátt, to laugh heartily; skelli-hlægja, to roar with laughter; h. hlátr, Hildigunnr hló kalda-hlátr, Nj.: phrases, þá hló marmennill, then the merman laughed, of a sudden, unreasonable burst of laughter, Fas. Hálfs. S. ch. 7, Ísl. Þjóðs. i. 133: as also Merlin (1869), ch. 23; hugr hlaer, one’s heart laughs; at minn hugr hlægja við honum, Fas. i. 195; hlær mér þess hugr, Fms. xi. 96; þau tíðendi er þeim hló hugr við, ix. 494, v. l.; löngum hlaer lítið vit, long laugh, little wit; hleginn, laughed at, Niðrst. 6.
    2. with prep.; hlæja at e-u, to laugh at a thing; Hrútr hló at ok gékk í braut, Nj. 10; allt fólk hló at þeim, Fms. ix. 494, Glúm. 366, passim (at-hlægi).
    II. metaph. of a country, the hills are said to laugh in welcoming a guest and to droop at his going away; Drúpir Höfði, dauðr er Þengill, hlægja hlíðir við Hallsteini, Landn. (in a verse); Há þóttu mér hlaegja … of Noreg allan | klif meðan Ólafr lifði, Sighvat: the blunt edge is said to laugh in one’s face, síðan tók ek hein ór pússi mínum ok reið ek í eggina, svá at exin var svá slæ, at hón hló móti mér áðr en við skildum, Sturl. ii. 62.

    Íslensk-ensk orðabók > HLÆJA

  • 5 BORG

    (-ar, -ir), f.
    2) stronghold, fortification, castle;
    3) fortified town, city.
    * * *
    ar, f., pl. ir, [Ulf. baurgs = πόλις, and once Nehem. vii.
    2. = arx, castellum; A. S. burg, burh, byrig, = urbs and arx; Engl. borough and burgh; O. H. G. puruc, purc; late Lat. burgus; Ital. borgo; Fr. bourg; cp. Gr. πύργος; the radical sense appears in byrgja, to enclose; cp. also berg, a hill, and bjarga, to save, defend. Borg thus partly answers to town (properly an enclosure); and also includes the notion of Lat. arx, Gr. ακρόπολις, a castle. Old towns were usually built around a hill, which was specially a burg; the name is very freq. in old Teut. names of towns.]
    I. a small dome-shaped hill, hence the Icel. names of farms built near to such hills, v. Landn. (Gl.) Hel. once uses the word in this sense, 81; v. the Glossary of Schmeller; brann þá Borgarhraun, þar var bærinn sem nú er borgin (viz. the volcanic hill Eld-borg), Landn. 78; göngum upp á borgina ( the hill) ok tölum þar, Ísl. ii. 216; er borgin er við kend, Landn. 127; Borgar-holt, -hraun, -dalr, -höfn, -fjörðr, -lækr, -sandr; Arnarbælis-borg, Eld-borg (above) in the west of Icel. It may be questioned, whether those names are derived simply from the hill on which they stand (berg, bjarg), or whether such hills took their name from old fortifications built upon them: the latter is more likely, but no information is on record, and at present ‘borg’ only conveys the notion of a ‘hill;’ cp. hólar, borgir og hæðir, all synonymous, Núm. 2. 99.
    II. a wall, fortification, castle; en fyrir innan á jörðunni görðu þeir borg ( wall) umhverfis fyrir ófriði jötna … ok kölluðu þá borg Miðgarð, Edda 6; cp. also the tale of the giant, 25, 26; borg Ása, Vsp. 28; þeir höfðu gört steinvegg fyrir framan hellismunnann, ok höfðu sér þat allt fyrir borg (shelter, fortification), Fms. vii. 81; hann let göra b. á sunnanverðu Morhæfi ( Murrey), Orkn. 10, 310, 312, 396, Fms. i. 124, xi. 393, Eg. 160; the famous Moussaburg in Shetland, cp. Orkn. 398.
    III. a city, esp. a great one, as London, Hkr. ii. 10; Lisbon, iii. 234; York, 156; Dublin, Nj. 274; Constantinople, Fms. vii. 94; Nineveh, Sks. 592; Zion, Hom. 107, etc. This sense of the word, however, is borrowed from the South-Teut. or Engl. In Scandin. unfortified towns have - or -by as a suffix; and the termin. -by marks towns founded by the Danes in North. E.
    COMPDS: borgararmr, borgargreifi, borgargörð, borgarhlið, borgarhreysi, borgarklettr, borgarkona, borgarlið, borgarlím, borgarlýðr, borgarmaðr, borgarmúgr, borgarmúrr, borgarsiðr, borgarsmíð, borgarstaðr, borgarveggr, Borgarþing, borgaskipan.

    Íslensk-ensk orðabók > BORG

  • 6 KAMBR

    (-s, -ar), m.
    1) comb;
    3) crest, comb;
    4) ridge (of hills).
    * * *
    m. [A. S. camb; Engl. comb; O. H. G. champ; Germ. kamm; Dan. kam]:—a comb, Dipl. iii. 4; ladies used to wear costly combs of walrus-tusk or gold, whence the place in Icel. at which Auda lost her comb was called Kambsnes; þau lendu við nes þat er Auðr tapaði kambi sínum; þat kallaði hón Kambsnes, Landn. III; eigi berr hann kamb í höfuð sér, Þiðr. 127; see Worsaae, No. 365.
    2. a carding-comb (ullar-kambr), Grett. 91 A, Fb. i. 212.
    II. a crest, comb, Al. 171; hreistr-k. (q. v.), hana-k., a cock’s crest, cp. Gullin-kambi, Gold crest, Vsp.
    2. a crest, ridge of hills; malar-kambr, a ridge on the beach, Háv. 48 (where spelt kampr), Grág. ii. 354; as also bæjar-kambr, the front wall of a house.
    III. freq. in local names, Kambr, of crags rising like a crest, Landn., Finnb. ch. 27.

    Íslensk-ensk orðabók > KAMBR

  • 7 FRÁ

    * * *
    I) prep. with dat.
    1) from (ganga frá lögbergi);
    2) away from (nökkut frá öðrum mönnum);
    3) of time, alit frá eldingu, all along from daybreak;
    dag frá degi, one day after another;
    4) from among, beyond;
    gera sik auðkendan frá öðrum mönnum, to make oneself conspicuous;
    frá líkindum, against likelihood;
    6) of, about;
    er mér svá frá sagt konungi, I am told so about the king;
    7) as adv. away;
    hverfa frá, to turn away;
    til ok frá, to and fro;
    héðan í frá, hence, henceforlh;
    þar út í frá, secondly, next.
    II) from fregna.
    * * *
    prep. with dat., sometimes with í or á prefixed, ífrá, áfrá, cp. Swed. ifrån; áfra, Fms. vi. 326, 439, viii. 25, ix. 508, x. 408; í frá, xi. 16, 137, 508, Grág. ii. 30, Nj. 83, 108, passim: [Goth. fram; A. S. fram, from; Engl. from; O. H. G. fram; again in the Scandin., Swed. från; Dan. fra; Ormul. fra; so also Engl. fro (in to and fro and froward) is a Dan. form, but from a Saxon]:—from, vide af, p. 3, col. 2; ganga frá lögbergi, Nj. 87; frá landi, Ld. 118; ofan frá fjöllum, Ísl. ii. 195; frá læknum, 339: with adv. denoting direction, skamt frá ánni, Nj. 94; skamt frá landi, Ld.; upp frá bæ Una, Fs. 33, Ld. 206; niðr frá Mælifells-gili, Landn. 71; ofan frá Merki-á, Eg. 100; ut frá Unadal, Fs. 31; norðr frá garði, Nj. 153; norðr frá dyrum, Fms. viii. 25; austr frá, ix. 402; suðr frá Noregi, x. 271; skamt frá vatninu, Ld. 268; allt frá ( all the way from) Gnúpu-skörðum, 124: ellipt., inn frá, útar frá, Nj. 50: with the indecl. particle er, vetfang þeim er frá ( from which) var kvatt, Grág. (Kb.)
    β. with names of hills, rivers, or the like, from, but ‘at’ is more freq., vide p. 26; frá Ósi, Eirekr frá Ósi, Þórð. 8 new Ed.; Þórðr frá Höfða, Ld. 188, 200; frá Mosfelli, frá Hlíðarenda, Landn., Nj. passim.
    2. denoting aloof; brott frá öðrum húsum, aloof from other houses, Eg. 203; nökkut frá ( aloof from) öðrum mönnum, Fas. i. 241; út í frá öðrum mönnum, aloof from other men, Hkr. i. 223.
    3. with adverbs denoting direction; Varbelgir eru hér upp frá yðr, Fms. ix. 512; stóðu spjót þeirra ofan frá þeim, Nj. 253; þangat frá garði, er …, in such a direction from the farm, that …, Grág. i. 82.
    4. with verbs, as vita, horfa, snúa frá, to look away from, Skálda 242; stafnar horfa frá landi, Fms. xi. 101; þat er frá vissi berginu, viii. 428.
    5. with gen. ellipt. cp. ‘at’ A. II. 7; frá riks manns, from a rich man’s [ house], Hom. 117; frá Arnórs, Bjarn. 35; frá frú Kristínar, Fms. ix. 407; frá bóanda þess, Grág. i. 300; frá Heljar, Edda (Ub.) 292; frá Bjarnar, Hkr. i. 190.
    6. temp., fjórtán nætr frá alþingi, Grág. i. 122; frá þessu, from that time, since; upp frá þessu, id., Ld. 50, Fms. xi. 334; frá hinni fyrstu stund, Sks. 559; allt frá eldingu, all along from daybreak, Hrafn. 7; frá öndverðu, from the beginning, Sks. 564; frá fornu ok nýju, of old and new, Dipl. iv. 14: adding upp, upp frá því, ever since, Bs. ii. 37.
    7. denoting succession; stund frá stund, from time to time, 656 A. i. 36; ár frá ári, year after year, Stj. 17; dag frá degi, Fms. ii. 230; hvern dag frá öðrum, one day after another, viii. 182; hvárt sumar frá öðru, one summer after another, Grág. i. 92; annan dag frá öðrum, Eg. 277: in other relations, maðr frá manni, man after man, Finnb. 228.
    II. metaph.,
    1. from among, above, beyond, surpassingly; göra sik auðkenndan frá öðrum mönnum, to distinguish oneself from ( above) other men, Fms. vii. 73, Fb. ii. 73: adding sem, frá því sem …, beyond that what …; frá því harðfengir ok íllir viðreignar sem aðrir, Fms. i. 171; herðibreiðr, svá at þat bar frá því sem aðrir menn vóru, Eg. 305; nú er þat annathvárt at þú ert frá því þróttigr ok þolinn sem aðrir menn, Fms. ii. 69: cp. frá-görðamaðr, frá-bær.
    2. with verbs denoting deprivation, taking away, forsaking, or the like; taka e-t frá e-m, to take a thing from one, Nj. 253; renna frá e-m, 264; deyja frá úmögum, to ‘die from orphans,’ i. e. leave orphans behind one, Grág. i. 249; segja sik ór þingi frá e-m, to secede from one, Nj. 166; liggja frá verkum, to be bedridden ‘from work,’ i. e. so as to be unable to work, Grág. i. 474; seljask arfsali frá úmögum, i. e. to shift one’s property from the minors, i. e. to cut them off from inheritance, 278.
    3. against; þvert frá mínu skapi, Fms. vii. 258, Hom. 158; frá líkindum, against likelihood, Eg. 769.
    4. denoting derivation from a person; í mikilli sæmd frá konungi, Ísl. ii. 394; njóta skaltu hans frá oss, Fbr. 58 new Ed.;—so also, kominn frá e-m, come of, descended from one, Eb. sub fin., Landn. passim.
    5. of, about, concerning; segja frá e-u, to tell of a thing, Fms. xi. 16, 137, Nj. 100, (frá-saga, frá-sögn, a story); verða víss frá e-m, to be informed about one, Fms. iv. 184; er mér svá frá sagt konungi, I am told so of the king, Eg. 20; lýgi hann mestan hlut frá, he lies for the most part, Ísl. ii. 145, cp. Nj. 32.
    III. adverb. or ellipt. away, off; hverfa frá, to turn away, Landn. 84; snúa í frá, Nj. 108; stukku menn frá, Eg. 289; hnekkjask Írar nú frá, Ld. 78; ok frá höndina, and the hand off, Nj. 160; falla frá, to fall off, to die (fráfall), Fms. x. 408; til ok frá, to and fro, Eg. 293, Fms. ix. 422, Pass. 3. 2; héðan í frá, hence ‘fro,’ Nj. 83; þaðan í frá, thence, Grág. ii. 30: þar ut í frá, secondly, next, Fms. vi. 326; outermost, 439:—temp., þaðan, héðan frá, thence, Grág. i. 204, ii. 30, Fms. ii. 231, Nj. 83, Vápn. 30: cp. the phrases, af og frá, by no means! vera frá, to be gone, done with, dead.

    Íslensk-ensk orðabók > FRÁ

  • 8 bjarg-vættr

    f. (in mod. usage m.), [bjarg, mons, or bjarga, servare], a helping friendly sprite, a good genius, answering to the Christian good angel; according to the heathen belief, the country, esp. hills and mountains, were inhabited by such beings; in the northern creed the bjargvætter are generally a kind of giant of the gentler kind: in mod. usage, a supporter, helper in need; muntu verða mér hinn mesti (masc.) b., Fas. ii. 438, vellum MS. of 15th century; en mesta (fem.) b., Bárð. 168, new Ed. 12.

    Íslensk-ensk orðabók > bjarg-vættr

  • 9 DRÚPA

    (-ta, -t), v. to droop, from sorrow (svá drúpir nú Danmörk, sem dauðr sé Knútr sonr minn);
    drúpir örn yfir, the eagle hovers over (it).
    * * *
    t or ð, to droop (from sorrow), different from drjúpa, to drip; drúpa is in Icel. an almost obsolete word, in old poets and writers esp. used in a metaph. sense; at the death of a dear person, the country, hills, mountains are said to droop; svá drúpir nú Danmörk, sem dauðr sé Knútr sonr minn. Fms. i. 118; svá þótti drúpa Ísland eptir fráfall Gizurar biskups, sem Rómaborgar ríki eptir fráfall Gregorii páfa, Bs. i. 71; Ari prestr hinn Fróði segir hve mjök várt land drúpði eptir fráfall Gizurar biskups, 145; staðrinn í Skálholti drúpti mjök eptir fráfall hins sæla Þorláks biskups, 301; drúpir Höfði dauðr er þengill, hlæja hlíðar við Hallsteini, Landn. 224 (in a verse): hnípði dróitt ok drúpði fold, Lex. Poët.; drúpir örn yfir, Gm. 10; Vinga meiðr ( the gallows) drúpir á nesi, Hlt.; en Skæreið í Skírings-sal of brynjálfs beinum drúpir, Ýt. 22; hans mun dráp um drúpa, dýrmennis mér kenna, Sighvat; knáttu hvarms af harmi hnúpgnípur mer d., my head drooped from grief, Eg. (in a verse); drúpðu dólgárar, the swords drooped (to drink blood), Hkm. 2: in mod. usage drjúpa and drúpa are confounded, aví, hve má eg aumr þræll, angraðr niðr drjúpa, Pass. 41. 4.

    Íslensk-ensk orðabók > DRÚPA

  • 10 HÓLL

    * * *
    (-s, -ar), m. = hváll.
    * * *
    m. contracted for hváll (q. v.), and the usual form in old MSS.:—a hill, hillock, Eg. 744, Fms. ii. 197, vii. 71, Orkn. 300, Nj. 67, Ld. 154 (see dalr), Gullþ. 28, Al. 28, Karl. 211, Fb. i. 421, Róm. 315, Fs. 27: the phrases, dal og hól, dale and hill; hólar og hæðir; álf-hóll, an elf-hill, fairy mount; orrostu-hóll, víg-hóll, a battle-hill; sjávar-hólar, sand-hills ( dunes or denes) on the shore; grjót-hóll, a stone heap, passim: freq. in local names, Hóll and Hólar; Hóla-biskup, Hóla-staðr, etc., the bishop, see of Holar, Sturl.; Reykja-hólar, Staðar-hóll, Landn. passim. The older form remains in a few instances, see that word.

    Íslensk-ensk orðabók > HÓLL

  • 11 HVÁLL

    (-s, -ar), m. hill, hillock, knoll (dalr var í hválinum).
    * * *
    m., mod. hvoll, [akin to Gr. κύκλος; also akin to hvel, hválf, prop. denoting what is convex, cp. Germ. hägel]:—a hill; not much used, hóll (q. v.) being the common word; but it is still used of a ‘dome-shaped’ hill; and in local names of farms lying under such hills, as Hváll in Saurbær in the west, Berg-þórs-hváll and Stórólfs-hváll in the south, Beigaðar-hváll in the north, Landn.; Kálfs-hváll in the east, Dropl.; Orrostu-hváll, Eg.: Hváls-maðr, m. a man from H., Sturl.; þeir stefna upp á hválinn, Nj. 69; dalr var í hválinum ok riðu þeir þangat, 197; vér vildum á hválinn ok kómumk ekki, Dropl. 22; hvála eðr hálsa, Róm. 315.

    Íslensk-ensk orðabók > HVÁLL

  • 12 skygn

    a.
    1) seeing (hann hafði fengit sýn sína ok var þá s. maðr);
    2) sharp-sighted (E. var einsýnn ok þó manna skygnastr).
    * * *
    adj. seeing; tvan skygn augu, Mar.; skygn báðum augum. Fms. vi. 235; hann hafði fengit sýn sína ok var þá skygn maðr, Ó. H. 224; heil-s., hale-sighted, i. e. with good sight; ú-skygn, dim-sighted.
    2. sharp-sighted; Einarr var einsýnn ok þó manna skygnstr, Orkn. 16, Ísl. ii. 83, Eg. 740 B; skygnastr, Ld. 278; frár ok skygn ok glögg-þekkinn, Finnb. 334; hón er svá skygn, at hón sér …, Best. 53; hvöss ok skygn hugsunar-augu, Skálda 160; skygnan ok greiniligan, Th. 12.
    3. in mod. popular tales skygn denotes second sight, the power of seeing goblins, elves, etc. through hills and stones, and whatever is hidden from the common eye (= ófreskr in the old writers), see Maurer’s Volks. and Ísl. Þjóðs.; baptismal water sprinkled in the eyes of an infant is said to prevent his becoming skygn.

    Íslensk-ensk orðabók > skygn

  • 13 BRATTR

    a.
    1) steep; brött brekka, a steep slope; brattar bárur, high waves; bera bratt halann, to carry the tail high; reynt hefi ek fyrr brattara, I have been in a worse plight;
    * * *
    adj. [A. S. brant, bront; Swed. brant; North. E. brant and brent], steep, of hills, etc.; brött brekka, a ‘brent’ hill, Hrafn. 20; bárur, high waves, Sks. 40: metaph., bera bratt halann, metaphor from cattle, to carry the tail high (in mod. usage vera brattr), opp. to lægja halann, to droop the tail, Ísl. ii. 330, cp. Hkv. Hjörv. 20; reynt hefi ek fyr brattara, cp. Lat. graviora passus, I have been in a worse plight, Ann. 56; einatt hefi ek brattara átt, Grett. 133: mér hefir opt boðizt brattara, id., etc.,—a metaphor from mountaineers.

    Íslensk-ensk orðabók > BRATTR

  • 14 MELR

    (-s, -ar), m.
    2) sand-bank, gravel-bank.
    * * *
    m., pl. melar, a kind of wild oats, esp. bent-grass, arundo arenaria, growing in sandy soil; it is esp. found in Skaptafells-sýsla and in Mýra-sýsla (near to Hitarnes and Akrar), cp. Bjarn. 22, which probably refers to cutting this grass, cp. Eggert Itin. §§ 490, 813; þeir leiddu hesta sína undir melbakka ok skáru fyrir þá melinn at þeir dæi eigi af sulti, Nj. 265; átta tigir mels í Hátuninga mcl, D. I. i. 199.
    II. a sand-hill grown with bent-grass (such hills are called dunes or denes in E. Anglia, links on the N. E. coast); then, generally, a sand-bank, whether overgrown or bare; ríða eptir melunum, fram melana; á melunum með ánni; þar eru melar brattir ok lausgrýttir, … ok hrundu þeim af melunum, Glúm. 394, 395; ok er hann kom á mela þá … þá settisk hann á melinn … þá hratt Lambi honum fyrir melinn ofan á sandinn, Eg. 746, 748; ganga fram á mel nokkurn, Ld. 62; þá ríðr hann undir melinn, Gísl. 19; á sandmel þeim er þar verðr, Ó. H. 226; þar sem sandmelar tveir rauðir stóðu, … undir enum syðra melnum, Landn. 77, Gísl. 23.
    III. freq. in Icel. local names, Melr, Melar, Mela-hverfi, Mela-sveit, whence Mela-menn or Mel-menn (Nj. 151), Rauði-melr; Rauðmelingar, the men from Mel and R., Landn.
    COMPDS: melasól, melbakki, meldýna, melgras, melkarl, melrakki, melrakkabelgr, melrakkaveiðr, Melrakka-dalr, -nes, -slétta, Landn., Fbr., melteigr, meltorfa.

    Íslensk-ensk orðabók > MELR

  • 15 fjall-garðr

    m. a wall of fells, range of hills, Hkr. i. 8, A. A. 287 (of the Alps), Sks. 143.

    Íslensk-ensk orðabók > fjall-garðr

  • 16 for-lendi

    n. ‘fore-land,’ the land between sea and hills, Finnb. 242, Bs. ii. 25, Orkn. 324; now undir-lendi.

    Íslensk-ensk orðabók > for-lendi

  • 17 TRÚA

    * * *
    I)
    (gen. trú), f. = trú; svá njóta ek trú minnar, þat veit trúa mín, in good sooth, upon my word.
    (trúi, trúða, trúat), v.
    1) to believe, with dat. (mundir þú t. fyrirburð þessum, ef Njáll segði þér?);
    2) in a religious sense, to believe; t. á e-n, to believe in (t. á einn guð);
    3) to believe in, trust (meyjar orðum skýli manngi t.).
    * * *
    trúi (monosyll. trý, Str. 46, l. 17), pret. trúði; subj. trýði (thus rhymed, lýði, trýði, Bs. ii. 308, in a poem of A. D. 1540, but the mod. form is tryði with a short vowel); imperat. trú, trúðu; part. trúað: [Ulf. trauan = πεποιθέναι; A. S. treowian; Engl. trow; Germ. trauen; Dan.-Swed. troe, tro]:—to trow, believe; seg þú frá, Njáll, segir Gunnarr, þvíat allir munu því trúa, Nj. 51; mundir þú trúa fyrirburð þessum ef Njáll segði þér eða ek?—Trúa munda ek, segir hann, ef Njáll segði, þvíat þat er sagt, at hann ljúgi aldri, 119; henni var trúað sem góðri konu, Sks. 457; trúa megit þér mér þar um, at …, Fms. ii. 241; vilið þér mér ei til þess trúa, sem talað hefig um búskap lands, Bb. 3. 100; mant þú trúa mér bezt til órræða um þitt mál, Nj. 12; engu öðru því er mér er til trúat, 112; ek trúi honum til þess bezt allra manna, Eg. 34: imperat. as adv., tíminn líðr, trúðu mér, trow once! forsooth! a ditty; trú mér til, depend on it! trúi-eg, I trow, Skíða R. 34, 35; eg trú ‘ann sé dáinn, freq. in mod. usage.
    2. in a religious sense, to believe, with dat., or trúa á e-n, to believe in; þeir trúðu seint upprisu hans, Greg. 14; trúa á mátt sinn ok megin, Landn.; æ trúði Óttarr á Ásynjur, Hdl.; á sik þau trúðu, Sól.; þeim er eigi trúðu Guði, Hom. 51; er á Guð trúðu, 625. 70; skulu allir vera Kristnir hér á landi ok trúa á einn Guð, Nj. 164; trúðu þeir því at þeir dæi í hólana, they believed that they were to die into (i. e. go after death to) these hills, Landn. 111.
    II. to trust; vin þann er þú vel trúir, … ef þú átt annan þanns þú ílla trúir, Hm. 43–45; akri ársánum skyli engi trúa, 87; meyjar orðum skyli manngi trúa, 83; véla þik í trygð ef þú trúir, Sdm. 7; ef þú hug trúir, if thou hast heart to do it, Hým. 17; trúa magni, trust on his strength, Fas. i. 438 (in a verse); nótt verðr feginn sá er nesti trúir, Hm. 73; trúðir vel jöxlum, Am. 80; Hlenni mælti at þú skyldir eigi trúa þeim, Glúm. 369.

    Íslensk-ensk orðabók > TRÚA

  • 18 forlendi

    Íslensk-ensk orðabók > forlendi

См. также в других словарях:

  • The Hills Have Eyes (2006 film) — The Hills Have Eyes Theatrical release poster Directed by Alexandre Aja Produced by …   Wikipedia

  • The Hills Have Eyes III — Directed by Joe Gayton Produced by Jonathan Craven Wes Craven Peter Sheperd Written by Jonathan Craven Phil Mittleman …   Wikipedia

  • The Hills Sports High School — Established 2002 School type …   Wikipedia

  • The Hills Have Eyes — may refer to: *The Hills Have Eyes (series) * The Hills Have Eyes (1977 film), a 1977 film by Wes Craven * The Hills Have Eyes Part II , the 1985 sequel * The Hills Have Eyes III , the 1995 sequel, also known as The Outpost and Mindripper * The… …   Wikipedia

  • The Hills Have Eyes (película de 1977) — The Hills Have Eyes Título Las colinas tienen ojos (España) La Colina de los ojos malditos (Hispanoamérica) Ficha técnica Dirección Wes Craven Guion …   Wikipedia Español

  • The Hills (Texas) — The Hills Villa de los Estados Unidos …   Wikipedia Español

  • The Shepherd of the Hills — is a book written in 1907 by author Harold Bell Wright. It depicts a mostly fictional story of mountain folklore and has been translated into seven languages since its release. It is also depicted in a popular outdoor play numerous times each… …   Wikipedia

  • The Hills have Eyes — ist der Originaltitel zweier Filme Hügel der blutigen Augen von Wes Craven aus dem Jahr 1977 The Hills Have Eyes – Hügel der blutigen Augen von Alexandre Aja aus dem Jahr 2006, eine Neuverfilmung des erstgenannten Films Zu diesen entstanden… …   Deutsch Wikipedia

  • The Hills Have Eyes (película de 2006) — The Hills Have Eyes Título Las colinas tienen ojos (España) Despertar del diablo (Hispanoamérica) Ficha técnica Dirección Alexandre Aja Guion Grégory Levasseur …   Wikipedia Español

  • The Hills Beyond — es un libro de relatos del novelista estadounidense Thomas Clayton Wolfe, (* 3 de Octubre 1900 en Asheville, Carolina del Norte; † 15 de Septiembre 1938 en Baltimore, Maryland), editado en 1941. La obra contiene 11 relatos, habiendo sido ya… …   Wikipedia Español

  • The Hills Have Eyes — (literalmente Las colinas tienen ojos) puede referirse a: The Hills Have Eyes (película de 1977), película de 1977 dirigida por Wes Craven The Hills Have Eyes Part II, la secuela de 1985 The Hills Have Eyes III, secuela de 1995 de la película de… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»