Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

in+an+accident

  • 1 ACCIDENS (ACCIDENT)

    акциденция, случай, случайность; один из способов различения; привходящий признак предмета, «который обозначает некую внешнюю природу и вовсе не сказывается о субстанции» и который может если не в действительности, то «в уме и мысленно» и присутствовать и отсутствовать в субъекте, не уничтожая его (Боэций. Комментарий к Порфирию // Боэций. Утешение философией. С. 75, 103). В трактовке Боэция, «Аристотель усмотрел десять родов всех вещей; один из них - субстанция, остальные девять - акциденции» (там же. С. И). Акциденции бывают неотделимыми (курносость, шрам) и отделимыми (двигаться, спать). Отделимые акциденции называются общими отличительными признаками, неотделимые - собственными. Те и другие производят инаковость (см. ALTERATUM) вещи, но не создают чего-либо другого (см. ALIUD). Отделимые и неотделимые акциденции бывают привходящими по природе (высокий рост) или по воле (прогуливаться, бежать). Анализ акциденций связан с анализом предикации вещей через род, вид (необходимые для определения), а также собственный и отличительный признаки (необходимые для описания). Смысл этого анализа у Порфирия: сказуемые большей предикации сказываются обо все меньших (род - о видах и отличительных признаках, отличительный признак - о видах и индивидах, вид - об индивидах, собственный признак - о видах и индивидах, привходящий признак - о видах и индивидах; например, «чернота», присущая единичному ворону, переносится на ворона как вид). Смысл анализа у Боэция: «сказуемые, равные по предикации, взаимозаменяемы». Равными по предикации сказуемыми оказываются род и акциденции. Если род как универсальное понятие сказывается обо всем нижестоящем, то акциденция, стоящая над отдельными индивидами, сказывается также о вышестоящих сказуемых, т. е. собственном и отличительном признаках, виде и роде как универсальном понятии. «Так что если Сократ есть животное, разумное, способное смеяться и человек, и если Сократ лыс, что является его привходящим признаком, то этот привходящий признак будет сказываться о животном, о разумном, о способном смеяться и о человеке, то есть об остальных четырех сказуемых» (там же. С. 108). У Порфирия речь шла о прямой предикации, у Боэция - о косвенной, или обращенной. Ср. PER SE, PRAEDICABILIS, SUBSTANTIA.

    Латинский словарь средневековых философских терминов > ACCIDENS (ACCIDENT)

  • 2 ACCIDENS

    accident - акциденция, случайность; то, что (в отличие от субстанции) не является самим собой, но является неотъемлемой частью некоего субъекта, как например цифра или форма. В логике: случайный признак предмета это качество, понимаемое как нисходящее на субъект, или случающееся с ним таким образом, что оно вовсе не составляет его сущности и не проистекает из нее. Следовательно, в целом ее можно определить как то, что присутствует или отсутствует без утраты со стороны субъекта; например, белый цвет или ученость находятся в отношении случайности к человеку. С точки зрения псевдо-Гроссетеста ее бытие таково, что оно является неотъемлемой частью чего-то другого. Аристотель описывает случайность (Top. 1, 5, 102b 4-14) как то, что "не является определением, свойством, родом, до тех пор, пока она не принадлежит вещи, или как то, что может принадлежать или не принадлежать одной и той же вещи, как например, сидячая поза". Сравн. PRAEDICABILIS, SUBSTANTIA, PER SE.

    Латинские философские термины > ACCIDENS

  • 3 accidens

    [st1]1 [-] accidens, entis: part. prés. de accido. [st1]2 [-] accidens, entis, n. (surtout au plur.): a - accident [opposé à substance], manière d'être accidentelle, non essentielle, accessoire.    - Sen. Const. 9, 1; Quint. 3, 6, 36. b - accident, cas fortuit.    - per accidens, Firm. Math. 5, 4: par hasard.    - ex omnibus, quae moventur, alia per se moventur, alia ex accidenti, Macr.: de tous les êtres qui se meuvent, les uns se meuvent par eux-mêmes, les autres par accident. c - événement malheureux, accident fâcheux.    - Sen. Ep. 120, 12; Quint. Decl. 4, 11; 5, 1.
    * * *
    [st1]1 [-] accidens, entis: part. prés. de accido. [st1]2 [-] accidens, entis, n. (surtout au plur.): a - accident [opposé à substance], manière d'être accidentelle, non essentielle, accessoire.    - Sen. Const. 9, 1; Quint. 3, 6, 36. b - accident, cas fortuit.    - per accidens, Firm. Math. 5, 4: par hasard.    - ex omnibus, quae moventur, alia per se moventur, alia ex accidenti, Macr.: de tous les êtres qui se meuvent, les uns se meuvent par eux-mêmes, les autres par accident. c - événement malheureux, accident fâcheux.    - Sen. Ep. 120, 12; Quint. Decl. 4, 11; 5, 1.
    * * *
        Accidens, pen. cor. accidentis, absolute, n. g. Quintil. Chose qui advient, ou survient.
    \
        Accidentia quoque vocantur casus hominum. Quintil. Fortunes, Adversitez.

    Dictionarium latinogallicum > accidens

  • 4 cāsus

        cāsus ūs (dat. cāsū, Cs.), m    [1 CAD-], a falling, falling down, fall: nivis casus terrorem adiecit, L.: Antiqui memor casūs, O.: graviore casu Decidunt, H.: casuque fuit miserabile carmen, in his fall, O.: concidit casu gravi, Ph.: altior, Iu.: loci casūs, i. e. destruction (by an earthquake), O. —Fig., of time, the end: sub casum hiemis, V.— A loss, fall, overthrow, ruin, failure: ex nostro casu hanc vitae viam pertimescere: ingredi sine casu aliquo, false step: gravis casus in servitium ex regno, S.: urbis Troianae, V. — Of events, an occurrence, event, accident, chance, emergency: novi casūs temporum: in eiusmodi casu, such an emergency, Cs.: ad talem casum perfugium, L.: si quos locus aut casus coniunxerat, S.: adversi, secundi, N.: magno accidit casu, Cs.: rariores: dubii, H.—A chance, occasion, opportunity: hoc ipso tempore et casu, Cs.: casūs mortis habere: praeclari facinoris casum dare, S.—An adverse event, misfortune, mishap, mischance, accident, calamity: meum casum tam horribilem: ne minimo quidem casu (dat.) locum relinquere, Cs.: sive alius casus lecto te adfixit, H.: Saturnini atque Gracchorum casus, i. e. death, Cs.: cum tantum senatorum sui quemque casūs absumpsissent, L.: Bomilcaris, S.: insontis amici, fate, V. — In gram., a case (of a noun).
    * * *
    I
    grammatical case; termination/ending (of words)
    II
    fall, overthrow; chance/fortune; accident, emergency, calamity, plight; fate

    Latin-English dictionary > cāsus

  • 5 accidentia

    accidentĭa, ae, f. [accido] accident, événement.    - Plin. 32, 19 [cod. Voss.] ; Tert. An. 21; 52.
    * * *
    accidentĭa, ae, f. [accido] accident, événement.    - Plin. 32, 19 [cod. Voss.] ; Tert. An. 21; 52.
    * * *
        Accidentia, accidentiae, Aventure.

    Dictionarium latinogallicum > accidentia

  • 6 fatum

    fātum, i, n. [fari] [st1]1 [-] prédiction, oracle, prophétie.    - sic fatis ora resolvit, Virg.: il rend ainsi son oracle.    - fata Sibyllina, Cic.: les prédictions des livres sibyllins.    - fata implere, Liv.: accomplir les oracles. [st1]2 [-] destin, destinée, fatalité, volonté des dieux.    - necessitas fati: la loi du destin.    - praeter fatum, Cic.: contre l'ordre du destin.    - si fatum tibi est convalescere, Cic.: s'il est dans ta destinée de guérir.    - si fata fuissent ut... Virg.: si le destin avait voulu que...    - si hoc fato datum erat ut ultro ad pacem petendam venirem, Liv. 30: puisque le destin a voulu que je vienne de moi-même demander la paix. [st1]3 [-] sort, condition, fortune.    - alicujus fatum est (alicui fatum est) + inf.: c'est le sort de qqn de.    - bona fata, Hor.: prospérité. [st1]4 [-] durée de la vie.    - fata proferre, Virg.: prolonger la vie. [st1]5 [-] accident, malheur, calamité, disgrâce.    - impendet fatum aliquod, Cic.: quelque malheur nous menace. [st1]6 [-] ruine, destruction, perte, fléau, peste.    - duo illa rei publicae fata, Gabinius et Piso, Cic. Sest.: Gabinius et Pison, ces deux fléaux de la république. [st1]7 [-] mort naturelle, mort.    - fato cedere (fungi, concedere): mourir de mort naturelle.    - maturius exstingui quam suo fato, Cic.: mourir avant l'heure.    - occupare diem fati, Curt.: prévenir l'heure marquée par le destin (se donner la mort).    - si me praeceperit fatum, Curt. 9, 6: si la mort vient à me surprendre.    - mea fata, Prop. 1: mes cendres, mes restes.
    * * *
    fātum, i, n. [fari] [st1]1 [-] prédiction, oracle, prophétie.    - sic fatis ora resolvit, Virg.: il rend ainsi son oracle.    - fata Sibyllina, Cic.: les prédictions des livres sibyllins.    - fata implere, Liv.: accomplir les oracles. [st1]2 [-] destin, destinée, fatalité, volonté des dieux.    - necessitas fati: la loi du destin.    - praeter fatum, Cic.: contre l'ordre du destin.    - si fatum tibi est convalescere, Cic.: s'il est dans ta destinée de guérir.    - si fata fuissent ut... Virg.: si le destin avait voulu que...    - si hoc fato datum erat ut ultro ad pacem petendam venirem, Liv. 30: puisque le destin a voulu que je vienne de moi-même demander la paix. [st1]3 [-] sort, condition, fortune.    - alicujus fatum est (alicui fatum est) + inf.: c'est le sort de qqn de.    - bona fata, Hor.: prospérité. [st1]4 [-] durée de la vie.    - fata proferre, Virg.: prolonger la vie. [st1]5 [-] accident, malheur, calamité, disgrâce.    - impendet fatum aliquod, Cic.: quelque malheur nous menace. [st1]6 [-] ruine, destruction, perte, fléau, peste.    - duo illa rei publicae fata, Gabinius et Piso, Cic. Sest.: Gabinius et Pison, ces deux fléaux de la république. [st1]7 [-] mort naturelle, mort.    - fato cedere (fungi, concedere): mourir de mort naturelle.    - maturius exstingui quam suo fato, Cic.: mourir avant l'heure.    - occupare diem fati, Curt.: prévenir l'heure marquée par le destin (se donner la mort).    - si me praeceperit fatum, Curt. 9, 6: si la mort vient à me surprendre.    - mea fata, Prop. 1: mes cendres, mes restes.
    * * *
        Fatum, fati, n. g. a Fatus, secundum Priscianum in passiua significatione, id est dictum. Cic. L'ordre, enchainement et concatenation et despendence que les Payens estimoyent estre en toutes choses issans l'une de l'autre, Une ordonnance eternelle et immuable contenant necessité, et à laquelle on ne peult contrevenir, Destinee.
    \
        Vno meo fato et tu et omnes mei corruistis. Cice. Par ma destinee.
    \
        Multa impendere videbantur praeter naturam, praeterque fatum. Cic. Par violence.
    \
        Caeca fata. Horat. Qu'on ne peult preveoir ne congnoistre.
    \
        Sinistro fato genitus. Iuuenalis. Malheureux de nature.
    \
        Viuacia fata senectae. Lucan. Les incommoditez qui adviennent necessairement en longue vieillesse.
    \
        Ignaua fortes fata consument viros. Senec. Les vaillants hommes mourront sans faire acte de prouesse, comme quand ils sont noyez en la mer par tempeste.
    \
        Fatum eripere. Tacit. Recevoir la mort sans regret.
    \
        Fato Consultem fieri. Cic. Par la volunté de Dieu.
    \
        Quonam meo fato fieri dicam, vt, etc. Cic. Par quel mien malheur, etc.
    \
        Hoc fato natus Milo, vt ne se quidem seruare potuerit. Cic. Vulgo dici solet. Il est né soubs ceste planette.
    \
        Si fatum tibi est, ex hoc morbo conualescere. Cic. Si ta destinee est que, etc.
    \
        Tardare alas volucris fati. Horat. Retarder la mort.
    \
        Fatum. La mort.
    \
        Accersere sibi fatum ferro. Lucan. Se tuer.
    \
        Componere fatum alicui. Propert. Luy machiner et apprester sa mort.
    \
        Fato concedere. Plin. iunior. Mourir.
    \
        Fato sunt functi. Quintil. Ils sont morts.
    \
        Praecipere fata veneno. L. Florus. Accelerer et anticiper mort par poison.

    Dictionarium latinogallicum > fatum

  • 7 forte

    forte, abl. de fors pris comme adv. [st2]1 [-] par hasard, d'aventure. [st2]2 [-] qqf. peut-être.    - casu aut forte, Cic.: par accident ou par hasard.    - non forte jacere, Tac.: ne pas lancer au hasard.    - nec quicquam forte egeritis, Liv. 23, 3, 3: ne faites rien à la légère.    - forte dixit Tiberius, Tac.: il échappa à Tibère de dire.    - forte aspicio militem, Plaut. Curc. 2.3.58: justement j'aperçois un soldat.    - forte evenit ut...Cic. Clu. 51, 141: le hasard voulut que...    - irae si quae forte eveniunt hujusmodi, Plaut. Am. 3, 2, 60: si parfois il survient des brouilles de ce genre.    - nisi forte insanit, Cic. Mur. 6.13: à moins toutefois qu'il ne soit fou.    - ne forte tibi eveniat malum, Plaut. Curc. 2.2.21: dans la crainte qu'un malheur ne t'arrive.    - si forte (s.-ent. contingit), Cic.: si le cas échoit, peut-être.    - forte quid expediat, quaeritis, Hor. Epod. 16, 15: peut-être cherchez-vous ce qui est utile.    - nisi forte... (valeur ironique): à moins peut-être que...    - voir fors.
    * * *
    forte, abl. de fors pris comme adv. [st2]1 [-] par hasard, d'aventure. [st2]2 [-] qqf. peut-être.    - casu aut forte, Cic.: par accident ou par hasard.    - non forte jacere, Tac.: ne pas lancer au hasard.    - nec quicquam forte egeritis, Liv. 23, 3, 3: ne faites rien à la légère.    - forte dixit Tiberius, Tac.: il échappa à Tibère de dire.    - forte aspicio militem, Plaut. Curc. 2.3.58: justement j'aperçois un soldat.    - forte evenit ut...Cic. Clu. 51, 141: le hasard voulut que...    - irae si quae forte eveniunt hujusmodi, Plaut. Am. 3, 2, 60: si parfois il survient des brouilles de ce genre.    - nisi forte insanit, Cic. Mur. 6.13: à moins toutefois qu'il ne soit fou.    - ne forte tibi eveniat malum, Plaut. Curc. 2.2.21: dans la crainte qu'un malheur ne t'arrive.    - si forte (s.-ent. contingit), Cic.: si le cas échoit, peut-être.    - forte quid expediat, quaeritis, Hor. Epod. 16, 15: peut-être cherchez-vous ce qui est utile.    - nisi forte... (valeur ironique): à moins peut-être que...    - voir fors.
    * * *
        Forte, Aduerbium. Forte euenit vt, etc. Liu. D'adventure adveint, Comme fortune voulut.
    \
        Nisi forte. Cic. Sinon que par cas d'adventure.

    Dictionarium latinogallicum > forte

  • 8 necessitas

    necessĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] nécessité, loi fatale, loi immuable. [st2]2 [-] fatalité, destin. [st2]3 [-] nécessité, obligation, contrainte. [st2]4 [-] au plur. besoins, exigences naturelles, choses nécessaires. [st2]5 [-] nécessité, extrémité, situation critique. [st2]6 [-] besoin, indigence, dénûment. [st2]7 [-] maladie sérieuse, accident, mal. [st2]8 [-] liens de parenté, d'amitié, relation d'amitié.    - ultima (extrema) necessitas: la nécessité dernière, la mort.
    * * *
    necessĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] nécessité, loi fatale, loi immuable. [st2]2 [-] fatalité, destin. [st2]3 [-] nécessité, obligation, contrainte. [st2]4 [-] au plur. besoins, exigences naturelles, choses nécessaires. [st2]5 [-] nécessité, extrémité, situation critique. [st2]6 [-] besoin, indigence, dénûment. [st2]7 [-] maladie sérieuse, accident, mal. [st2]8 [-] liens de parenté, d'amitié, relation d'amitié.    - ultima (extrema) necessitas: la nécessité dernière, la mort.
    * * *
        Necessitas, pen. corr. necessitatis. Necessité.
    \
        Afferre necessitatem. Cic. Contraindre.
    \
        Denuntiare vltimam necessitatem. Tacit. Denoncer la mort.
    \
        Ea quae habent aliquam necessitatem: pro, Quae necessaria sunt. Cic. Qui sont necessaires.
    \
        Necessitatem sibi imponere. Cic. Se contraindre.
    \
        Reliquis tribus virtutibus necessitates propositae sunt ad eas res parandas tuendasque, quibus actio vitae continetur. Cic. Ces trois vertus sont contrainctes d'apprester, etc.
    \
        Necessitates. Plin. iunior. Affaires, Negoces urgents.
    \
        Necessitas. Gell. Parenté et alliance.

    Dictionarium latinogallicum > necessitas

  • 9 pernicies

    pernicies (pernities), ei, f. [st2]1 [-] destruction, ruine, perte. [st2]2 [-] personne ou chose funeste, fléau, peste. [st2]3 [-] danger, malheur; maladie; accident.
    * * *
    pernicies (pernities), ei, f. [st2]1 [-] destruction, ruine, perte. [st2]2 [-] personne ou chose funeste, fléau, peste. [st2]3 [-] danger, malheur; maladie; accident.
    * * *
        Pernicies, perniciei, foem. gen. Mort et destruction, et endommagement de quelque chose que ce soit.

    Dictionarium latinogallicum > pernicies

  • 10 piaculum

    pĭācŭlum, i, n. [st2]1 [-] sacrifice expiatoire, expiation. [st2]2 [-] victime expiatoire. [st2]3 [-] vengeance, châtiment, peine expiatoire. [st2]4 [-] impiété, sacrilège, abomination, crime, forfait. [st2]5 [-] malheur, calamité, accident.    - dea a violatoribus gravia piacula exegit, Liv. 29, 18: la déesse tira un lourd châtiment de ceux qui avait violé (son temple).    - soluti piaculo, Tac. An. 1, 30: dégagés des complots criminels.    - piaculum est + inf. Plaut.: c'est un crime que de...    - piaculum mereri, Liv.: commettre un crime.
    * * *
    pĭācŭlum, i, n. [st2]1 [-] sacrifice expiatoire, expiation. [st2]2 [-] victime expiatoire. [st2]3 [-] vengeance, châtiment, peine expiatoire. [st2]4 [-] impiété, sacrilège, abomination, crime, forfait. [st2]5 [-] malheur, calamité, accident.    - dea a violatoribus gravia piacula exegit, Liv. 29, 18: la déesse tira un lourd châtiment de ceux qui avait violé (son temple).    - soluti piaculo, Tac. An. 1, 30: dégagés des complots criminels.    - piaculum est + inf. Plaut.: c'est un crime que de...    - piaculum mereri, Liv.: commettre un crime.
    * * *
        Piaculum, piaculi, pen. corr. Virgil. Sacrifice et toute autre chose qu'on fait, ou qu'on donne pour la satisfaction et absolution du peché.
    \
        Piaculum. Virgil. Peché et offense pour laquelle il fault faire aucune chose pour se purger.

    Dictionarium latinogallicum > piaculum

  • 11 cāsū

        cāsū adv.    [abl. of casus], by chance, casually, by accident, accidentally: casu Romae esse: id evenit non temere nec casu: sive casu sive consilio deorum, Cs.: accidit casu ut, etc., N.: casu te sortiri amicum, H.: si Pallerem casu, H.: casu tenebant bracchia nati, O.
    * * *
    by chance/accident; accidentally; casually; (ablative of casus)

    Latin-English dictionary > cāsū

  • 12 ēventus

        ēventus ūs, m    [ex + BA-], an occurrence, accident, event, fortune, fate, lot: fore eos eventūs rerum qui acciderunt: ex eventu navium, Cs.: ducis, V.: qui quosque eventūs exciperent, Cs.: impiorum fratrum, L.: eventūs illos meruisse, O.— The issue, consequence, result, end: eventus est alicuius exitus negoti: eventus in incerto erat, S.: ad eventum festinat (poëta), H.: cogitans incertos eventūs valetudinis: certaminum, L.: belli prosper, L.: eius diei, Cs.—Prov.: stultorum magister est, L. — A success, good-fortune: atque illi modo cauti prompti post eventum erant, Ta.
    * * *
    outcome, result, success; event, occurrence; chance, fate, accident

    Latin-English dictionary > ēventus

  • 13 fors

        fors fortis (only nom. and abl. except in the name Fors Fortuna), f    [1 FER-], chance, hap, luck, hazard, accident: Quod fors feret, feremus, T.: sed haec, ut fors tulerit: quam sibi sortem fors obiecerit, H.: uti quosque fors conglobaverat, S.: forte quādam Tiberis effusus, L.: Fors fuat pol! may it be so, T.—Person., the goddess of chance: Fors omnia versat, V.: dea Fors, O.—Esp., Fors Fortuna, Good Fortune, with a temple on the Tiber, outside of the city: aedis Fortis Fortunae, L.: Fortunae Fortis honores, O.: casu aut forte fortunā.—Ellipt.: for fors sit, it might happen, perchance, perhaps, peradventure: tu fors, quid me fiat, parvi pendis, T.: Et fors aequatis cepissent praemia rostris, Ni, etc., V.: nunc ille Fors et vota facit, V.; see also forte.
    * * *
    chance; luck, fortune; accident

    Latin-English dictionary > fors

  • 14 offēnsiō

        offēnsiō ōnis, f    [offendo], a striking against, tripping, stumbling: pedes.— A projection: nihil offensionis habere, no roughness.—Fig., disfavor, aversion, disgust, dislike, hatred, discredit, bad reputation: offensionem vitat aequabilitate decernendi: in odium offensionemque populi R. inruere: offensionem aurium merere, i. e. deserve to be heard with displeasure, L.: habere ad res certas vitiosam offensionem: mihi maiori offensioni esse quam delectationi, give me more vexation than pleasure. —A complaint, indisposition, accident, misfortune, mishap, failure: corporum offensiones: habet enim nihil quod in offensione deperdat, i. e. if he loses his cause: non offensiones belli, sed victoriae, defeats: offensionum et repulsarum ignominia, i. e. rude refusals.
    * * *
    displeasure; accident

    Latin-English dictionary > offēnsiō

  • 15 casus

    I.
    accident, chance, fortune.
    II.
    downfall
    III.
    a falling / occasion, opportunity / event, accident, violent death

    Latin-English dictionary of medieval > casus

  • 16 casu

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > casu

  • 17 Casus

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Casus

  • 18 casus

    1.
    cāsus (Ciceronis temporibus paulumque infra s geminabatur: cassus, etc., Quint. 1, 7, 20; cf.: causa, Juppiter al.; in inscr. also KASVS), ūs (dat. casu, Nep. Alcib. 6, 4), m. [cado].
    I.
    Lit., a falling (acc. to cado, I. A. and C.).
    A.
    A falling down, etc.:

    stillicidi,

    Lucr. 1, 313:

    geli,

    id. 5, 205:

    nivis,

    Liv. 21, 35, 6:

    fulminum,

    Plin. 2, 50, 51, § 135; Ov. M. 8, 259:

    celsae graviore casu Decidunt turres,

    Hor. C. 2, 10, 10.—In plur., Lucr. 2, 231.—
    B.
    A fall, an overthrow, a throwing down:

    occumbunt multi letum praecipe casu,

    Enn. Ann. 391 Vahl.: eoque ictu me ad casum dari, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    casus, quo (infantes) in terram toties deferuntur,

    Quint. 1, 12, 10; Lucr. 5, 1333:

    vehiculi,

    Plin. 28, 2, 4, § 21 al. —In plur.: cum loci Inciperent casus, i. e. the fall, destruction (by an earthquake), Ov. M. 8, 714.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of time, the end:

    extremae sub casum hiemis,

    Verg. G. 1, 340.—
    B.
    A moral fall, a false step, an error, fall:

    multas vias adulescentiae lubricas ostendit (natura), quibus illa insistere, aut ingredi sine casu aliquo ac prolapsione vix posset,

    Cic. Cael. 17, 41.—So of a political fall, Cic. Sest. 67, 140.—
    2.
    Esp., a fall or change from a higher to a lower condition:

    secum reputans quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9.—
    C.
    That which turns out or happens unexpectedly, an occurrence, event, accident, chance, misfortune, emergency (this most freq. in sing. and plur.):

    quid est enim aliud fors, quid fortuna, quid casus, quid eventus, nisi cum sic aliquid cecidit, sic evenit, ut vel non cadere atque evenire, vel aliter cadere atque evenire potuerit? etc.,

    Cic. Div. 2, 6, 15: quis iste tantus casus? unde tam felix concursus atomorum? cf. id. N. D. 1, 32, 90:

    novi casus temporum,

    id. Imp. Pomp. 20, 60:

    quod consilium etsi in ejusmodi casu reprehendendum non est, tamen incommode accidit,

    such an emergency, Caes. B. G. 5, 33:

    quod in ejusmodi casu accidit, periti ignaris parebant,

    Curt. 4, 3, 18; 10, 5, 8; Quint. 6, 2, 34; Tac. A. 2, 47; Liv. 24, 2, 11; 38, 8, 5: potest igitur veritatem [p. 300] casus imitari, Cic. Div. 2, 21, 49:

    quis tantam Rutulis laudem, casusne deusne, Attulerit,

    Verg. A. 12, 321:

    sive illud deorum munus sive casus fuit,

    Curt. 4, 7, 13:

    quae casus obtulerat, in sapientiam vertenda ratus,

    Tac. A. 1, 29:

    ut quemque casus armaverat,

    Sall. C. 56, 3:

    si quos locus aut casus conjunxerat,

    id. J. 97 fin.:

    in aleam tanti casus se regnumque dare,

    Liv. 42, 50, 2:

    ludibrium casūs,

    id. 30, 30, 5:

    casum potius quam consilium sequatur,

    Quint. 7, prooem. §

    3: parata ad omnes casus eloquentia,

    id. 10, 1, 2:

    bellorum,

    Tac. A. 1, 61:

    satis jam eventuum, satis casuum,

    id. ib. 2, 26:

    adversi, secundi,

    Nep. Dat. 5, 4; cf. Suet. Caes. 25; id. Oth. 9:

    magnus,

    Caes. B. G. 6, 30; Planc. ap. Cic. Fam. 10, 18, 3:

    mirificus,

    Cic. Fam. 7, 5, 2:

    mirabiles,

    Nep. Timol. 5, 1:

    rariores,

    Cic. Off. 2, 6, 19:

    dubii,

    Cat. 64, 216; Hor. S. 2, 2, 108:

    varii,

    Verg. A. 1, 204:

    subiti repentinique,

    Suet. Aug. 73.—Hence, in abl.: casu, adverbially, by chance, casually, by accident, accidentally:

    quod si haec habent aliquam talem necessitatem, quid est tandem, quod casu fieri aut forte fortunā putemus?

    Cic. Div. 2, 7, 18:

    id evenit non temere nec casu,

    id. N. D. 2, 2, 6:

    sive casu sive consilio deorum,

    Caes. B. G. 1, 12; cf. Suet. Claud. 13:

    necessitate an casu,

    Quint. 3, 6, 26:

    casu an persuasu et inductu,

    id. 5, 10, 69:

    casu an manibus impeditus,

    Tac. A. 1, 13:

    accidit casu ut legati, etc.,

    Nep. Hann. 12, 1; cf. Hor. S. 1, 6, 53; 1, 9, 36; id. Ep. 1, 19, 18; Ov. M. 5, 118; 6, 359; 7, 84 et saep.—Hence, also,
    b.
    A chance, an occasion, opportunity for something (esp. freq. in Sall. and Tac.):

    aetas illa multo pluris quam nostra casus mortis habet,

    Cic. Sen. 19, 67; cf.:

    mortis durae casus,

    Verg. A. 10, 791:

    aut vi aut dolis sese casum victoriae inventurum,

    Sall. J. 25, 9:

    praeclari facinoris casum dare,

    id. ib. 56, 4; so,

    si casus daretur,

    Tac. A. 1, 13; 11, 9:

    invadendae Armeniae,

    id. ib. 12, 50:

    pugnae,

    id. ib. 12, 28:

    bene gerendae rei,

    id. ib. 13, 36:

    casum adferre,

    Quint. 8, 4, 17.— Since the idea of suddenness, unexpectedness, easily passes into that of hostility, adverseness (cf. accido, 4.), casus signifies,
    2.
    Esp., an adverse event, a misfortune, mishap, calamity, = sumphora:

    meum illum casum tam horribilem, tam gravem, tam repentinum,

    Cic. Sest. 24, 53; id. de Or. 1, 1, 2; Caes. B. G. 7, 1, 4:

    dolens civitatis casum,

    Sall. C. 40, 2; cf. id. J. 14, 22; 23, 2; Liv. 37, 17, 7; 23, 22, 3; Cat. 28, 11.—Of disease:

    si alius casus lecto te adfixit,

    Hor. S. 1, 1, 81; Ov. M. 4, 142; 14, 473; 15, 494:

    res minime in hujusmodi casu noxia,

    in the earthquake, Sen. Q. N. 6, 21, 2; id. Cons. ad Marc. 5, 3:

    urbis Trojanae,

    overthrow, Verg. A. 1, 623.—Hence,
    b.
    Euphemist. for death:

    Saturnini atque Gracchorum casus,

    Caes. B. C. 1, 7:

    sui quemque casus per quinquennium absumpsissent,

    Liv. 23, 22, 3; Sall. J. 73, 1; Hor. S. 2, 5, 49; Suet. Aug. 65; cf. id. Caes. 89; id. Calig. 10.—
    D.
    In gram. t. t., a case in the inflection of words:

    propter eorum qui dicunt, sunt declinati casus, uti is qui de altero diceret, distinguere posset, quom vocaret, etc.,

    Varr. L. L. 8, § 16 Müll.: casus dicimus... et vocabulorum formas, Paul. ex Fest. p. 58, 11 ib.:

    ea (verba) sic et casibus et temporibus et genere et numero conservemus, ut, etc.,

    Cic. de Or. 3, 11, 40:

    barbari casus... casus rectus,

    id. Or. 48, 160; Quint. 1, 5, 61:

    obliqui,

    id. 1, 6, 22:

    nominativo, dativo, ablativo,

    id. 7, 9, 13:

    genitivo,

    id. 1, 5, 62: Latinus, sextus, i. e. the ablative, Varr. ap. Diom. p. 277 P.:

    conversi, i. e. obliqui,

    Cic. N. D. 2, 25, 64: interrogandi (i. e. genetivus), Nigid. ap. Gell. 13, 26 Hertz:

    vocandi,

    id. ib.:

    septimus,

    Quint. 1, 4, 26.
    2.
    Cāsus, i, m., a river of Albania, that flows into the Caspian Sea, Plin. 6, 13, 15, § 39; Mel. 3, 5, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > casus

  • 19 accido

    I ac-cido, cidī, —, ere [ cado ]
    1) падать (ad terram Enn ap. C, Pl и terrae Sen, T — dat.; in humum Vr)
    3) ( о метательном оружии) падать, сыпаться, поражать (ex superiore loco Cs; ab omni parte L)
    5) доходить, достигать, проникать (ad oculos animumque C; vox accidit aures Pl, VF и ad aures Lcr, C, но тж. imber accidens auribus L)
    6) оказываться, представляться
    7)
    sic accidit, uti... Cs — вышло так, что..
    б) случаться, приключаться
    magno accidit casu, ut... Cs — в силу исключительного стечения обстоятельств получилось, что...
    si quid mihi accidat (accident) C, VP etc. — если со мной что-л. случится (т. е. какое-л. несчастье)
    accidit, ut (или quod)... C etc. impers. — случилось (оказалось, вышло) так, что...
    8) принадлежать, относиться
    cetera, quae ei generi accidunt Q — прочие (виды), входящие в этот род
    quoa homini soli accĭdit Q — то, что присуще лишь человеку
    II ac-cīdo, cīdī, cīsum, ere [ caedo ]
    1) надрубать, обрубать (arbores Cs; ornum ferro V); обрезать
    2) объедать, обгладывать ( fruges Eccl); поедать
    3) обессиливать, ослаблять, подрывать, уменьшать (copias Hirt; res hostium, robur juvenlutis L)

    Латинско-русский словарь > accido

  • 20 affectio

        Affectio, Verbale. Cic. Un accident, ou qualité, ou disposition, ou mutation advenant ou à corps, ou à l'esprit, ou és autres choses, au moyen de quelque cause que ce soit.
    \
        Affectio astrorum. Cic. La disposition des astres.
    \
        Affectio caeli. Cic. Disposition du ciel.
    \
        Firma corporis affectio. Cic. Bonne disposition du corps.
    \
        Affectio erga aliquem. Plin. Affection, Amour.

    Dictionarium latinogallicum > affectio

См. также в других словарях:

  • accident — [ aksidɑ̃ ] n. m. • 1175; lat. accidens, de accidere « survenir » 1 ♦ Événement fortuit, imprévisible. Vx Un accident heureux, malheureux. 2 ♦ Mod. Épisode non essentiel. « La poésie n était pas mon métier; c était un accident, une aventure… …   Encyclopédie Universelle

  • Accident Nucléaire — Chemins de contamination radioactive par l air vers l être humain. Un accident nucléaire, ou accident radiologique, est un événement qui risque d’entraîner une émission de matières radioactives ou un niveau de radioactivité susceptible de porter… …   Wikipédia en Français

  • Accident nucleaire — Accident nucléaire Chemins de contamination radioactive par l air vers l être humain. Un accident nucléaire, ou accident radiologique, est un événement qui risque d’entraîner une émission de matières radioactives ou un niveau de radioactivité… …   Wikipédia en Français

  • Accident De Décompression — L accident de décompression (sigle ADD) est un accident pouvant survenir en plongée sous marine. (En anglais DCS pour Decompression sickness, maladie de décompression) Il survient à des plongeurs descendus trop profondément ou trop longtemps et… …   Wikipédia en Français

  • Accident de decompression — Accident de décompression L accident de décompression (sigle ADD) est un accident pouvant survenir en plongée sous marine. (En anglais DCS pour Decompression sickness, maladie de décompression) Il survient à des plongeurs descendus trop… …   Wikipédia en Français

  • Accident sur la base de Fairchild en 1994 — Accident du B 52 sur la base de Fairchild en 1994 Le B 52 sur la tranche une seconde avant de toucher le sol. Caractéristiques de l’accident Date 24 juin 1994 …   Wikipédia en Français

  • Accident Du Travail — Pour les articles homonymes, voir AT. Un accident du travail (AT) est un accident qui a lieu sur le lieu de travail ou bien durant une tâche liée à l emploi (par exemple déplacement professionnel). Sa définition exacte dépend cependant des… …   Wikipédia en Français

  • Accident de travail — Accident du travail Pour les articles homonymes, voir AT. Un accident du travail (AT) est un accident qui a lieu sur le lieu de travail ou bien durant une tâche liée à l emploi (par exemple déplacement professionnel). Sa définition exacte dépend… …   Wikipédia en Français

  • Accident de l'avion présidentiel polonais à Smolensk — Accident de l avion présidentiel polonais à Smolensk …   Wikipédia en Français

  • Accident De La Route — Pour les articles homonymes, voir AVP. Accident de voiture au Japon. Un accident de la route (ou accident sur la voie publique …   Wikipédia en Français

  • Accident De La Route En France — L’observatoire national interministériel de sécurité routière (ONISR) édite chaque année un document d’information permettant de connaître l’évolution des accidents de la route en France. Ce document a pour objectif de faire la synthèse des… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»