Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

imprudentĕr

  • 1 imprudenter

    imprūdens ( inpr-), entis, adj. [2. inprudens], not foreseeing, not anticipating or expecting, without knowing, unaware, ignorant, inconsiderate, inadvertent, imprudent (class.; syn.: inconsideratus, incautus, improvidus).
    (α).
    Absol.:

    equites missi nocte iter conficiunt, imprudentes atque inopinantes hostes aggrediuntur,

    Caes. B. C. 2, 38, 4; cf. id. ib. 2, 6, 3:

    equites imprudentibus omnibus de improviso advolasse,

    Hirt. B. G. 8, 36, 3; Caes. B. G. 3, 29, 1; id. B. C. 2, 3, 1; id. B. G. 5, 15, 3:

    haec omnia imprudente L. Sulla facta esse certe scio,

    without the knowledge of, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    scripsi etiam illud quodam in libello, qui me imprudente et invito excidit,

    id. de Or. 1, 21, 94:

    namque tu me inprudentem obrepseris,

    Plaut. Trin. 1, 2, 22:

    plus hodie boni feci imprudens quam sciens ante hunc diem umquam,

    unconsciously, Ter. Hec. 5, 4, 40; cf. id. Heaut. 4, 1, 20:

    adulescens,

    inexperienced, id. Eun. 3, 1, 40:

    probe horum facta imprudens depinxit senex,

    without knowing it, id. Phorm. 2, 1, 38:

    ut mihi imprudens M. Servilium praeterisse videare,

    Cic. Brut. 77, 269 (cf. the opp. prudens praetereo, Hor. S. 1, 10, 88):

    qua (definitione) tu etiam imprudens utebare nonnumquam,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    quod ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    Quint. 12, 7, 8; 7, 1, 40:

    numquam imprudentibus imber Obfuit, i. e. ignaris,

    Verg. G. 1, 373 Serv. — Transf., of inanim. and abstr. things:

    non imprudens consilium, si aditum haberet,

    Petr. 102, 3: ne casu inprudentes suae naves in classem adversariorum inciderent, Auct. B. Afr. 11, 4.— Comp.:

    quicquid horum ab imprudentioribus fiet (fieri autem nisi ab imprudentibus non potest), neglegendum,

    Sen. Const. Sap. 19.— Sup.:

    multa facit (sapiens), quae ab imprudentissimis aut aeque fieri videmus aut peritius aut exercitatius,

    Sen. Ep. 90, 33; id. Const. Sap. 19, 1.—
    (β).
    With gen.:

    imprudentes legis,

    ignorant, Cic. Inv. 2, 31, 95:

    religionis,

    Liv. 31, 14, 7:

    maris,

    id. 34, 9, 9:

    aetatum,

    Quint. 1, 1, 20.—Of inanim. and abstr. things:

    frons tenera imprudensque laborum,

    that has not experienced, Verg. G. 2, 372:

    antiquitatis imprudens consuetudo,

    Col. 3, 18, 1.—
    * (γ).
    With an object-clause:

    non imprudens usurum eum rabie, qua, etc.,

    Curt. 8, 8.—Hence, imprūdenter ( inpr-), adv., without foresight, unknowingly, ignorantly, inconsiderately, imprudently: etsi te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, [p. 910] Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1; Cic. Ac. 1, 6, 22:

    facere,

    Nep. Han. 2, 6:

    (Codrus) imprudenter rixam ciens interemptus est,

    Vell. 1, 2, 1.— Comp.:

    ad flammam accessit imprudentius,

    Ter. And. 1, 1, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > imprudenter

  • 2 imprūdenter (inpr-)

        imprūdenter (inpr-) adv. with comp.    [imprudens], without foresight, ignorantly, inconsiderately: putant: facere, N.: accessit imprudentius, T.

    Latin-English dictionary > imprūdenter (inpr-)

  • 3 imprudens

    imprūdens ( inpr-), entis, adj. [2. inprudens], not foreseeing, not anticipating or expecting, without knowing, unaware, ignorant, inconsiderate, inadvertent, imprudent (class.; syn.: inconsideratus, incautus, improvidus).
    (α).
    Absol.:

    equites missi nocte iter conficiunt, imprudentes atque inopinantes hostes aggrediuntur,

    Caes. B. C. 2, 38, 4; cf. id. ib. 2, 6, 3:

    equites imprudentibus omnibus de improviso advolasse,

    Hirt. B. G. 8, 36, 3; Caes. B. G. 3, 29, 1; id. B. C. 2, 3, 1; id. B. G. 5, 15, 3:

    haec omnia imprudente L. Sulla facta esse certe scio,

    without the knowledge of, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    scripsi etiam illud quodam in libello, qui me imprudente et invito excidit,

    id. de Or. 1, 21, 94:

    namque tu me inprudentem obrepseris,

    Plaut. Trin. 1, 2, 22:

    plus hodie boni feci imprudens quam sciens ante hunc diem umquam,

    unconsciously, Ter. Hec. 5, 4, 40; cf. id. Heaut. 4, 1, 20:

    adulescens,

    inexperienced, id. Eun. 3, 1, 40:

    probe horum facta imprudens depinxit senex,

    without knowing it, id. Phorm. 2, 1, 38:

    ut mihi imprudens M. Servilium praeterisse videare,

    Cic. Brut. 77, 269 (cf. the opp. prudens praetereo, Hor. S. 1, 10, 88):

    qua (definitione) tu etiam imprudens utebare nonnumquam,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    quod ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    Quint. 12, 7, 8; 7, 1, 40:

    numquam imprudentibus imber Obfuit, i. e. ignaris,

    Verg. G. 1, 373 Serv. — Transf., of inanim. and abstr. things:

    non imprudens consilium, si aditum haberet,

    Petr. 102, 3: ne casu inprudentes suae naves in classem adversariorum inciderent, Auct. B. Afr. 11, 4.— Comp.:

    quicquid horum ab imprudentioribus fiet (fieri autem nisi ab imprudentibus non potest), neglegendum,

    Sen. Const. Sap. 19.— Sup.:

    multa facit (sapiens), quae ab imprudentissimis aut aeque fieri videmus aut peritius aut exercitatius,

    Sen. Ep. 90, 33; id. Const. Sap. 19, 1.—
    (β).
    With gen.:

    imprudentes legis,

    ignorant, Cic. Inv. 2, 31, 95:

    religionis,

    Liv. 31, 14, 7:

    maris,

    id. 34, 9, 9:

    aetatum,

    Quint. 1, 1, 20.—Of inanim. and abstr. things:

    frons tenera imprudensque laborum,

    that has not experienced, Verg. G. 2, 372:

    antiquitatis imprudens consuetudo,

    Col. 3, 18, 1.—
    * (γ).
    With an object-clause:

    non imprudens usurum eum rabie, qua, etc.,

    Curt. 8, 8.—Hence, imprūdenter ( inpr-), adv., without foresight, unknowingly, ignorantly, inconsiderately, imprudently: etsi te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, [p. 910] Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1; Cic. Ac. 1, 6, 22:

    facere,

    Nep. Han. 2, 6:

    (Codrus) imprudenter rixam ciens interemptus est,

    Vell. 1, 2, 1.— Comp.:

    ad flammam accessit imprudentius,

    Ter. And. 1, 1, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > imprudens

  • 4 inprudens

    imprūdens ( inpr-), entis, adj. [2. inprudens], not foreseeing, not anticipating or expecting, without knowing, unaware, ignorant, inconsiderate, inadvertent, imprudent (class.; syn.: inconsideratus, incautus, improvidus).
    (α).
    Absol.:

    equites missi nocte iter conficiunt, imprudentes atque inopinantes hostes aggrediuntur,

    Caes. B. C. 2, 38, 4; cf. id. ib. 2, 6, 3:

    equites imprudentibus omnibus de improviso advolasse,

    Hirt. B. G. 8, 36, 3; Caes. B. G. 3, 29, 1; id. B. C. 2, 3, 1; id. B. G. 5, 15, 3:

    haec omnia imprudente L. Sulla facta esse certe scio,

    without the knowledge of, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    scripsi etiam illud quodam in libello, qui me imprudente et invito excidit,

    id. de Or. 1, 21, 94:

    namque tu me inprudentem obrepseris,

    Plaut. Trin. 1, 2, 22:

    plus hodie boni feci imprudens quam sciens ante hunc diem umquam,

    unconsciously, Ter. Hec. 5, 4, 40; cf. id. Heaut. 4, 1, 20:

    adulescens,

    inexperienced, id. Eun. 3, 1, 40:

    probe horum facta imprudens depinxit senex,

    without knowing it, id. Phorm. 2, 1, 38:

    ut mihi imprudens M. Servilium praeterisse videare,

    Cic. Brut. 77, 269 (cf. the opp. prudens praetereo, Hor. S. 1, 10, 88):

    qua (definitione) tu etiam imprudens utebare nonnumquam,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    quod ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    Quint. 12, 7, 8; 7, 1, 40:

    numquam imprudentibus imber Obfuit, i. e. ignaris,

    Verg. G. 1, 373 Serv. — Transf., of inanim. and abstr. things:

    non imprudens consilium, si aditum haberet,

    Petr. 102, 3: ne casu inprudentes suae naves in classem adversariorum inciderent, Auct. B. Afr. 11, 4.— Comp.:

    quicquid horum ab imprudentioribus fiet (fieri autem nisi ab imprudentibus non potest), neglegendum,

    Sen. Const. Sap. 19.— Sup.:

    multa facit (sapiens), quae ab imprudentissimis aut aeque fieri videmus aut peritius aut exercitatius,

    Sen. Ep. 90, 33; id. Const. Sap. 19, 1.—
    (β).
    With gen.:

    imprudentes legis,

    ignorant, Cic. Inv. 2, 31, 95:

    religionis,

    Liv. 31, 14, 7:

    maris,

    id. 34, 9, 9:

    aetatum,

    Quint. 1, 1, 20.—Of inanim. and abstr. things:

    frons tenera imprudensque laborum,

    that has not experienced, Verg. G. 2, 372:

    antiquitatis imprudens consuetudo,

    Col. 3, 18, 1.—
    * (γ).
    With an object-clause:

    non imprudens usurum eum rabie, qua, etc.,

    Curt. 8, 8.—Hence, imprūdenter ( inpr-), adv., without foresight, unknowingly, ignorantly, inconsiderately, imprudently: etsi te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, [p. 910] Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1; Cic. Ac. 1, 6, 22:

    facere,

    Nep. Han. 2, 6:

    (Codrus) imprudenter rixam ciens interemptus est,

    Vell. 1, 2, 1.— Comp.:

    ad flammam accessit imprudentius,

    Ter. And. 1, 1, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > inprudens

  • 5 inprudenter

    imprūdens ( inpr-), entis, adj. [2. inprudens], not foreseeing, not anticipating or expecting, without knowing, unaware, ignorant, inconsiderate, inadvertent, imprudent (class.; syn.: inconsideratus, incautus, improvidus).
    (α).
    Absol.:

    equites missi nocte iter conficiunt, imprudentes atque inopinantes hostes aggrediuntur,

    Caes. B. C. 2, 38, 4; cf. id. ib. 2, 6, 3:

    equites imprudentibus omnibus de improviso advolasse,

    Hirt. B. G. 8, 36, 3; Caes. B. G. 3, 29, 1; id. B. C. 2, 3, 1; id. B. G. 5, 15, 3:

    haec omnia imprudente L. Sulla facta esse certe scio,

    without the knowledge of, Cic. Rosc. Am. 8, 21:

    scripsi etiam illud quodam in libello, qui me imprudente et invito excidit,

    id. de Or. 1, 21, 94:

    namque tu me inprudentem obrepseris,

    Plaut. Trin. 1, 2, 22:

    plus hodie boni feci imprudens quam sciens ante hunc diem umquam,

    unconsciously, Ter. Hec. 5, 4, 40; cf. id. Heaut. 4, 1, 20:

    adulescens,

    inexperienced, id. Eun. 3, 1, 40:

    probe horum facta imprudens depinxit senex,

    without knowing it, id. Phorm. 2, 1, 38:

    ut mihi imprudens M. Servilium praeterisse videare,

    Cic. Brut. 77, 269 (cf. the opp. prudens praetereo, Hor. S. 1, 10, 88):

    qua (definitione) tu etiam imprudens utebare nonnumquam,

    Cic. Fin. 2, 2, 5:

    quod ex prima statim fronte dijudicare imprudentium est,

    Quint. 12, 7, 8; 7, 1, 40:

    numquam imprudentibus imber Obfuit, i. e. ignaris,

    Verg. G. 1, 373 Serv. — Transf., of inanim. and abstr. things:

    non imprudens consilium, si aditum haberet,

    Petr. 102, 3: ne casu inprudentes suae naves in classem adversariorum inciderent, Auct. B. Afr. 11, 4.— Comp.:

    quicquid horum ab imprudentioribus fiet (fieri autem nisi ab imprudentibus non potest), neglegendum,

    Sen. Const. Sap. 19.— Sup.:

    multa facit (sapiens), quae ab imprudentissimis aut aeque fieri videmus aut peritius aut exercitatius,

    Sen. Ep. 90, 33; id. Const. Sap. 19, 1.—
    (β).
    With gen.:

    imprudentes legis,

    ignorant, Cic. Inv. 2, 31, 95:

    religionis,

    Liv. 31, 14, 7:

    maris,

    id. 34, 9, 9:

    aetatum,

    Quint. 1, 1, 20.—Of inanim. and abstr. things:

    frons tenera imprudensque laborum,

    that has not experienced, Verg. G. 2, 372:

    antiquitatis imprudens consuetudo,

    Col. 3, 18, 1.—
    * (γ).
    With an object-clause:

    non imprudens usurum eum rabie, qua, etc.,

    Curt. 8, 8.—Hence, imprūdenter ( inpr-), adv., without foresight, unknowingly, ignorantly, inconsiderately, imprudently: etsi te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, [p. 910] Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1; Cic. Ac. 1, 6, 22:

    facere,

    Nep. Han. 2, 6:

    (Codrus) imprudenter rixam ciens interemptus est,

    Vell. 1, 2, 1.— Comp.:

    ad flammam accessit imprudentius,

    Ter. And. 1, 1, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > inprudenter

  • 6 frustror

    frustror, ātus, 1, v. dep.; also: fru-stro, āre, 1, v. a. [frustra], to deceive, disappoint, trick, frustrate (syn.: decipio, deludo, fraudo, fallo, etc.).
    I.
    Lit. (class.).
    (α).
    In the dep. form:

    nescio quis praestigiator hanc frustratur mulierem,

    Plaut. Am. 2, 2, 200:

    aut certare cum aliis pugnaciter aut frustrari cum alios, tum etiam me ipsum velim,

    Cic. Ac. 2, 20, 65:

    ne frustretur ipse se,

    Ter. Eun. prol. 14:

    se ipsum,

    Nep. Hann. 2, 6: o bone, ne te Frustrere;

    insanis et tu,

    Hor. S. 2, 3, 32:

    Tarquinios spe auxilii,

    Liv. 2, 15, 5:

    Cloelia frustrata custodes,

    id. 2, 13, 6:

    saepe jam me spes frustrata est,

    Ter. And. 2, 2, 37; Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14, 1; cf.:

    sat adhuc tua nos frustrata est fides,

    Ter. Ad. 4, 4, 11:

    exspectationem frustrari et differre,

    Plin. Ep. 2, 10, 2:

    improbas spes hominum,

    id. ib. 8, 18, 3:

    spem mercantium (opp. explere),

    Suet. Aug. 75:

    frustratus vincula,

    i. e. escaped from them, Sol. 1.— Poet.:

    o numquam frustrata vocatus hasta meos,

    hast never deceived me invoking thee, Verg. A. 12, 95; cf. Stat. S. 1, 2, 62: inceptus clamor frustratur hiantes, deceives, i. e. dies away from their lips, Verg. A. 6, 493.— Absol.:

    Cocceius vide ne frustretur,

    Cic. Att. 12, 18, 3; Lucr. 4, 571.—
    (β).
    In the act. form:

    non frustrabo vos, milites, Caes. Fragm. ap. Diomed. p. 395 P.: atque i se quom frustrant, frustrari alios stolidi existumant,

    Plaut. Bacch. 3, 6, 19; Liv. 7, 38, 9; cf.: qui ventrem frustrarunt suum, Pompon. ap. Non. 473, 18:

    frustrantia dona,

    fruitless, bootless, Prud. Apoth. 640. — Pass.: frustramur, irridemur, Laber. ap. Prisc. p. 793 P.: ignavissimi quique tenuissima spe frustrantur, Sall. Or. Licin. med.; so,

    frustratus spe continuandi consulatus,

    Vell. 2, 21, 2; for which: frustratus a spe, Fenest. ap. Prisc. p. 793 P.:

    variis dilationibus frustratus,

    Just. 8, 3, 9.—With gen.:

    captionis versutae et excogitatae frustratus,

    Gell. 5, 10, 16.—
    II.
    Transf., to make vain, of no effect, or useless (post-Aug. and very rare):

    imprudenter facta opera frustrantur impensas,

    Col. 1, 1, 2; cf.

    laborem, id. praef. § 22: in se implicati arborum rami lento vimine frustrabantur ictus,

    Curt. 6, 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > frustror

  • 7 seligo

    sē-lĭgo, lēgi. lectum, 3, v. a. [se-lego].
    I.
    In gen. separate by culling out; to choose out, cul select (rare but class.;

    syn.: eligo, deligo), nec vero utetur imprudenter hac copia (communium locorum), sed omnia expendet et seliget,

    Cic. Or. 15, 47:

    exempla,

    id. ib. 29, 103; id. Fin. 3, 6, 22 Orell. and Otto N. cr.: ex quo (commentario) tu, quae digna sunt, selige, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 4; Ov. Am. 3, 11, 49; App. M. 10, p. 245, 10:

    selectae sententiae,

    Cic. N. D. 1, 30, 85:

    (Romulus) selecta pectora Patres dixit,

    Ov. F. 5, 71.—
    II.
    In partic.
    A.
    Judices selecti, the judges in criminal suits selected by the prœtor, Cic. Clu. 43, 121; id. Verr. 2, 2, 13, § 32; Hor. S. 1, 4, 123; Ov. Tr. 2, 132; id. Am. 1, 10, 38:

    non potest ad haec sumi judex ex turbā selectorum,

    Sen. Ben. 3, 7, 7; cf. also Plin. 33, 2, 7, § 31.—
    B.
    Di selecti, acc. to Varro, the following twenty Roman deities (twelve male and eight female): Deos selectos esse Janum, Jovem, Saturnum, Genium, Mercurium, Apollinem, Martem, Vulcanum, Neptunum, Solem, Orcum, Liberum patrem, Tellurem, Cererem, Junonem, Lunam, Dianam, Minervam, Venerem, Vestam, Varr. ap. Aug. Civ. Dei, 7, 2 sq.; cf. Aug. Civ. Dei, 7, 33. The sixteenth book of Varro's Antiquitates rerum divinarum treats of the di selecti; cf. Becker, Antiq. 4, p. 24 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > seligo

  • 8 speculor

    spĕcŭlor, ātus, 1, v. dep. a. [1. specula], to spy out, watch, observe, examine, explore (class.; cf.:

    specto, conspicio): quo mox furatum veniat, speculatur loca,

    Plaut. Trin. 4, 2, 22: St. Quid hic speculare? Pa. Nihil equidem speculor, id. Cas. 4, 2, 12:

    omnia speculari et perscrutari ante,

    Cic. Tusc. 5, 20, 59:

    multorum te oculi et aures speculabuntur atque custodient,

    id. Cat. 1, 2, 6:

    Rostra, id. fl. 24, 57: jam vacuo laetam (avem) caelo speculatus,

    having caught sight of, descried, Verg. A. 5, 515:

    praemissus speculatum Bocchi consilia,

    Sall. J. 108, 1; so,

    consilia,

    Liv. 42, 17:

    dicta factaque alicujus,

    id. 42, 25, 8:

    abditos ejus sensus,

    id. 40, 21, 11: eventum Bellovacorum, to look for, i. e. await, Hirt. B. G. 8, 23:

    regni eventus,

    Just. 25, 3, 7:

    opportunitatem,

    to watch for, Tac. H. 3, 38; Vell. 2, 120, 4; cf.:

    noctem incustoditam,

    Tac. A. 2, 40:

    obitus et ortus signorum,

    Verg. G. 1, 257:

    aquas et nubila caeli (apes),

    id. ib. 4, 166:

    locum,

    id. A. 7, 477.—With interrog.-clause:

    nunc speculabor, quid ibi agatur,

    Plaut. Truc. 4, 1, 10:

    ut specularetur, quae in laevā parte suorum fortuna esset,

    Liv. 33, 10:

    huc hinc speculabor procul, Unde advenienti sarcinam imponam seni,

    Plaut. Most. 2, 1, 82.— Absol.:

    speculabor, ne quis hinc venator assit,

    Plaut. Mil. 3, 1, 13:

    quid ad se venirent? an speculandi causā?

    Caes. B. G. 1, 47 fin.:

    speculandi gratiā remissi,

    Hirt. B. G. 8, 7:

    imprudenter speculatus,

    Vell. 2, 118, 2:

    montis sublime cacumen Occupat, unde sedens partes speculetur in omnes,

    he can look around, Ov. M. 1, 667.

    Lewis & Short latin dictionary > speculor

  • 9 sponte

    sponte, abl., and spontis, gen. (perh. the only cases in use of a noun spons, assumed by Charis. p. 34 P., and Aus. Idyll. 12, 8, 11, as nom. But ad spontem is Müller's reading, Varr. L. L. 6, 7, 72, for a sponte), f. [spondeo; prop. a pledging of one's self to a thing; hence, opp. to external necessity or inducement, of free will, of one's own accord].
    I.
    Sponte, in good prose always joined with meā, tuā, suā ( poet. and in post-Aug. prose; also absol. or with gen.), of free will, of one's own accord, of one's self, freely, willingly, voluntarily, spontaneously (syn. ultro):

    sponte valet a voluntate,

    Varr. L. L. 6, § 69 Müll.:

    si imprudenter aut necessitate aut casu quippiam fecerit, quod non concederetur iis, qui suā sponte et voluntate fecissent,

    Cic. Part. Or. 37, 131:

    tuo judicio et tuā sponte facere,

    id. Fam. 9, 14, 2; cf.:

    Galliam totam hortatur ad bellum, ipsam suā sponte suoque judicio excitatam,

    id. Phil. 4, 3, 8:

    potius consuefacere filium, Suā sponte recte facere quam alieno metu,

    Ter. Ad. 1, 1, 50:

    si hic non insanit satis suā sponte, instiga,

    id. And. 4, 2, 9:

    ut id suā sponte facerent, quod cogerentur facere legibus,

    Cic. Rep. 1, 2, 3:

    meā sponte (opp. invitatu tuo),

    id. Fam. 7, 5, 2:

    meā sponte (opp. monente et denuntiante te),

    id. ib. 4, 3, 1:

    non solum a me provocatus, sed etiam suā sponte,

    id. ib. 1, 7, 3:

    transisse Rhenum sese non suā sponte, sed rogatum et arcessitum a Gallis,

    Caes. B. G. 1, 44:

    et suā sponte multi in disciplinam conveniunt et a parentibus propinquisque mittuntur,

    id. ib. 6, 14:

    sive ipse sponte suā, sive senatusconsulto accitus,

    Liv. 10, 25, 12:

    quaesitum est, praecipitata esset ab eo uxor, an se ipsa suā sponte jecisset,

    Quint. 7, 2, 24:

    gaudeo id te mihi suadere, quod ego meā sponte pridie feceram,

    Cic. Att. 15, 27: sponte ipsam suāpte adductam, Lucil. ap. Varr. L. L. 6, § 69 Müll.:

    me si fata meis paterentur ducere vitam Auspiciis et sponte meā componere curas,

    Verg. A. 4, 341:

    interim sponte nostrā velut donantes,

    Quint. 3, 6, 8.—Sometimes propriā for suā (late Lat.):

    sponte se propriā dederunt,

    Amm. 17, 2, 3:

    Richomeres se sponte obtulit propriā,

    id. 31, 12, 15.—
    (β).
    Absol.:

    Italiam non sponte sequor,

    Verg. A. 4, 361:

    sponte properant,

    Ov. M. 11, 486:

    odio tyrannidis exsul Sponte erat,

    id. ib. 15, 62:

    sponte en ultroque peremptus,

    Stat. Th. 10, 809; cf.:

    multitudo sponte et ultro confluens,

    Suet. Caes. 16:

    nec illum sponte exstinctum,

    Tac. A. 3, 16:

    sponte judicioque plaudere,

    Quint. 8, 3, 4:

    opto ut ea potissimum jubear, quae me deceat vel sponte fecisse,

    Plin. Ep. 6, 29, 11: equites Romani natalem ejus sponte atque consensu biduo semper celebrarunt, Suet. Aug. 57.—
    (γ).
    With gen.:

    sponte deūm,

    according to the will of the gods, Luc. 1, 234 Cort.:

    sponte ducum,

    id. 1, 99:

    sponte deorum,

    id. 5, 136; Val. Fl. 4, 358:

    naturae,

    Plin. 7, prooem. 1, § 4; 9, 51, 74, § 160; 11, 49, 110, § 263; 14, 4, 6, § 53; Sil. 14, 153:

    principis,

    Tac. A. 2, 59:

    Caesaris,

    id. ib. 6, 31:

    praefecti,

    id. ib. 4, 7:

    incolarum,

    id. ib. 4, 51:

    litigatoris,

    id. ib. 13, 42; 7, 51; id. H. 4, 19; Curt. 4, 1, 16.—
    (δ).
    Very rarely with a prep.: de tuā sponte, Cotta ap. Charis. p. 195 P.:

    a sponte,

    Varr. L. L. 6, § 69 Müll.; cf. § 71 sqq. ib.—
    B.
    Transf., of one's own will or agency (opp. to foreign participation or assistance), by one's self, without the aid of others, alone (rare but class.):

    nequeo Pedibus meā sponte ambulare,

    Plaut. Truc. 2, 6, 46:

    nec suā sponte, sed eorum auxilio,

    Cic. Fam. 7, 2, 3:

    cum oppidani autem etiam suā sponte Caesarem recipere conarentur,

    Caes. B. C. 3, 11 fin.:

    his cum suā sponte persuadere non possent, legatos ad Dumnorigem mittunt, ut eo deprecatore a Sequanis impetrarent,

    id. B. G. 1, 9:

    civitatem ignobilem atque humilem Eburonum suā sponte populo Romano bellum facere ausam, vix erat credendum,

    id. ib. 5, 28; cf. id. ib. 7, 65:

    judicium quod Verres suā sponte instituisset,

    Cic. Verr. 2, 1, 43, § 111:

    cum illa civitas cum Poenis suo nomine ac suā sponte bellaret,

    id. ib. 2, 4, 33, §

    72: ecquis Volcatio si suā sponte venisset, unam libellam dedisset?

    id. ib. 2, 2, 10, § 26.—
    2.
    Of things concr. and abstr., of itself, spontaneously:

    is autem ardor non alieno impulsu sed suā sponte movetur, etc.,

    Cic. N. D. 2, 12, 32:

    ut cum suā sponte nullā adhibitā vi, consumptus ignis exstinguitur,

    id. Sen. 19, 71:

    natura videtur Ipsa suā per se sponte omnia dis agere expers,

    Lucr. 2, 1092:

    aliae (arbores) nullis hominum cogentibus ipsae Sponte suā veniunt,

    Verg. G. 2, 11; cf.:

    stellae sponte suā jussaene vagentur et errent,

    Hor. Ep. 1, 12, 17:

    sapientem suā sponte ac per se bonitas et justitia delectat,

    Cic. Rep. 3, 16, 26:

    res quae suā sponte scelerata est,

    id. Verr. 2, 1, 42, § 108; id. Or. 32, 115:

    justitium in foro suā sponte coeptum prius quam indictum,

    Liv. 9, 7, 8:

    clamor suā sponte ortus,

    id. 9, 41, 17:

    id suā sponte ap parebat,

    id. 22, 38, 13:

    de capite signum in manum sponte suā delapsum,

    id. 27, 11, 3 ex loco superiore, qui prope suā sponte in hostem inferebat, id. 5, 43, 3:

    quod terra crearat Sponte suā,

    Lucr. 5, 938:

    sponte suā quae fiunt aëre in ipso,

    id. 4, 738:

    ut vera et falsa suā sponte, non alienā judicantur,

    Cic. Leg. 1, 17, 45:

    te Sponte suā probitas officiumque juvat,

    Ov. P. 2, 3, 34:

    sponte deae munus promeritumque patet (i. e. sine indice),

    id. F. 4, 394.—Very rarely with quādam: litterae syllabaeque... orationem sponte quādam sequantur, Quint 5, 10, 125. —
    (β).
    Absol.:

    ut numeri sponte fluxisse videantur,

    Quint. 9, 4, 147.—
    II.
    spontis, only in the phrase suae spontis (esse).
    A.
    To be one's own master, at one's own disposal (very rare and mostly post-Aug.;

    not in Cic. or Cæs.): quod suae spontis statuerant finem,

    Varr. L. L. 6, § 71 Müll.:

    sanus homo, qui suae spontis est, nullis obligare se legibus debet,

    Cels. 1, 1.—
    B.
    In Columella, of things, = suā sponte, of itself, spontaneously:

    altera (cytisus est) suae spontis,

    springs up spontaneously, Col. 9, 4, 2:

    ubi loci natura neque manu illatam neque suae spontis aquam ministrari patitur,

    id. 11, 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > sponte

  • 10 temere

    tĕmĕrē (ante-class. collat. form tĕ-mĕrĭter, Enn. ap. Prisc. p. 1010 p.; Att. ap. Non. 516, 5; Trag. Fragm. v. 96 Rib.), adv. [Sanscr. tamra, darkening; timira, dark; hence, blindly; cf.: timor, temeritas], by chance, by accident, at random, without design, intent, or purpose, casually, fortuitously, rashly, heedlessly, thoughtlessly, inconsiderately, indiscreetly, etc. (cf.: forte, fortuito).
    I.
    In gen.
    A.
    With forte (cf. Hand, Turs. II. p. 731 sq.):

    quam saepe forte temere Eveniunt, quae non audeas optare,

    Ter. Phorm. 5, 1, 30; cf. Liv. 41, 2, 7:

    pepulere ut forte temere in adversos montes agmen erigeret,

    id. 2, 31, 5:

    rideant licet quibus forte temere humana negotia agi persuasum est,

    Curt. 5, 11, 10:

    nisi ista casu nonnumquam forte temere concurrerent,

    Cic. Div. 2, 68, 141; Liv. 23, 3, 3; 39, 15, 11:

    forte, temere, casu aut pleraque fierent aut omnia, etc.,

    Cic. Fat. 3, 6.—
    B.
    With casu, fortuito, etc.:

    ex corporibus huc et illuc casu et temere cursitantibus,

    Cic. N. D. 2, 44, 115; cf.:

    id evenit non temere nec casu,

    id. ib. 2, 2, 6:

    non enim temere nec fortuito sati et creati sumus,

    id. Tusc. 1, 49, 118:

    temere ac fortuito,

    id. Or. 55, 186:

    ne quid temere ac fortuito, inconsiderate neglegenterque agamus,

    id. Off. 1, 29, 103; cf.: omnia [p. 1848] temere ac fortuito agere, Liv. 2, 28, 1; Tac. G 10: te nihil temere, nihil imprudenter facturum judicaram, Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, B, 1 inconsulte ac temere dicere, Cic. N D. 1, 16, 43. temere ac nullā ratione causas dicere, id. de Or. 2, 8, 32; cf.:

    domus, quae temere et nullo consilio administratur (opp. quae ratione regitur),

    id. Inv. 1, 34, 58.—
    C.
    Alone:

    non temere confirmare,

    Cic. Font. 1, 1:

    non temere scribere,

    id. Fam. 4, 13, 5:

    (oracula) partim effutita temere,

    id. Div 2, 55, 113;

    ne quid de se temere crederent,

    Sall. C. 31, 7:

    numquam temere tinniit tintinnabulum,

    Plaut. Trin 4, 2, 162. sub pinu jacentes sic temere, Hor. C. 2, 11, 14, cf.:

    temere insecutae Orphea silvae,

    id. ib. 1, 12, 7:

    temere errare in vallibus,

    at random, Ov. F 6, 327: saxa temere jacentia, Liv 9, 24, 6.— Comp.: temerius, Att. ap. Non 178, 23. —
    II.
    In partic.
    A.
    Non or haud temere est, it is not mere chance, it is not for nothing, there is a meaning in it:

    non temere est, quod corvus cantat mihi nunc ab laevā manu,

    Plaut. Aul. 4, 3, 1; so,

    non temere est,

    Ter. Heaut. 4, 1, 7; id. Eun. 2, 2, 59; id. Phorm. 5, 8 (9), 9: haud temere est, Enn. ap. Serv ad Verg. A. 9, 329 (Ann. v. 473); Verg. A. 9, 375; Liv. 1, 59, 6.—
    B.
    Non temere, not easily, = non facile:

    rapidus fluvius est hic, non hac temere transiri potest,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 52;

    hoc temere numquam amittam ego a me, Ter Phorm. 4, 5, 2: an temere quicquam Parmeno praetereat, quod facto usus sit?

    id. Hec. 5, 4, 38. qui hoc non temere nisi libertis suis deferebant, Cic. Q. Fr. 1, 1, 4, § 13 non temere adire, Caes. B. G. 4, 20 patres quoque non temere pro ullo aeque adnisi sunt, Liv. 2, 61, 4;

    non temere incerta casuum reputat, quem fortuna numquam decepit,

    id. 30, 30, 11; Quint. 1, 3, 3:

    si negabimus temere famam nasci solere,

    Auct. Her. 2, 8, 12:

    non temere a me Quivis ferret idem,

    Hor. Ep. 2, 2, 13;

    vatis avarus Non temere est animus,

    id. ib. 2, 1, 120:

    nec sibi quivis temere arroget artem,

    id. S. 2, 4, 35; Suet. Tit. 6; 8; Dig. 50, 17, 64;

    so also: nullus dies temere intercessit, quo non ad eum scriberet,

    Nep. Att. 20, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > temere

См. также в других словарях:

  • COLIAS — I. COLIAS apud Silvastrum Girald. in Speculo Ecclesiae l. 4. c. 18. Parasitus fuit, gulositate pariter et dicacitate famosissumus literatus tamen affatim, sed nec bene morigeratus, nec disciplims informatus, qui in papam et Curiam Romanam carmina …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DELPHI — I. DELPHI urbs Hollandiae nitida, tertium tenens locum, a rivo Delf., quo interluitur, dicta, cerevisiâ et aedificiis inclita, in qua Guilielmi Araus. Principis, ibi A. C. 1583. interfecti, ut et Architalassis Trompii, celeberrimum monumentum.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JOHANNES VII — I. JOHANNES VII. Graecus, fil. Platonis, prioris Successor, a Iustiniano Rhinormeto examinare quaedam seripta iussus Syuodo convocatâ, non satis animi habuit, ut quae sibi contraria, reseinderet. Wilfridum Archiep. Eboracensem a quo plurimi… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JONIUM Mare dicitur — non quod Ioniam allnit, sed quodinter Siciliam et Graeciam interfusum, Macedoniam, Epirum, Achaiam et Peloponnesum ad Occid. attingit; il mar Gionio diony s. idem facit cum Hadriatico mari v. 92. Κεῖθεν δ᾿ εὐρυνθεῖσα τιταίνεται Α᾿δρΐας ἅλμη Πρὸς… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • JUSTUS — I. JUSTUS Cos. cum Ianuario. A. U. C. 1080. II. JUSTUS Ep. Uratislavensis, in Bohemos fideles saevus A. C. 1418. Laetus Comp. Hist. Univ. III. JUSTUS Ep. Urgellensis, in Catalaunia, frater Iustiniani, Ep. Valent. magni suo rempore nominis, et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LUDOVICUS VII — LUDOVICUS VII. dictus Iunior, vel Pius, fil. Lud. Crassi s. Grossi, Remis praesentepatre unctus est in Regem, A. C. 1131. Nic. Lloyd. cum Theobaldo, Campaniae Com. dissedit. Expeditioni sacrae, suasu Bernhardi, interfuit, cum Conrado Imp. sed… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OTHO — I. OTHO e filiis Henrici cognomine Senioris, (qui a Friderico II. Imperatore primus creatus est Princeps Anhaltinus) ex Mechtilde Brunsuicensi, ascaniam seu Aschersleben, in divisione paternae hereditatis, nactus, filium Othonem ipse sepelivit.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OVIDIUS Naso — P. OVIDIUS Naso Poeta Romanus patriâ Sulmonensis, familiâ equestri, ut ipse de setestatur, cuius historiam habes Trist. l. 4. eleg. 10. Vide et l. 3. Amor. eleg. 15. Natur est, Ann. 711. Urb. Cond. Hirtiô et Pansâ Consulib. Cum cecidit fatô… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PANIS vel PANIDES — PANIS, vel PANIDES Rex Chalcidis, qui, quia satis imprudenter Hesiodum Homero praetulit, eius stultum ac ineruditum iudicium abiit in proverbium, Panidis suffragium. Philostratus in Euphorbo …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SARDINIA — insul. et regnum in mari Ligustico, a variis habitata populis, tandem a Poenis occupata est, quibus tamen illam Romani eripuerunt. A Saracenis postmodum capta, inde a Pipino eiectis, A. C. 809. diu Pisanis et Genuensibus contentionis argumentum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • STENO Sture sue Sturius II — STENO Sture sue Sturius II. cognomine Iunior, quô iam electô, Iohannes retro memoratus, cum quo Suanto perpetuo bellum continuaverat, decessit, successore Christiernô II. filio. Qui non, patrium solum, sed et proprium ius (namqueve et is in… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»