-
1 improbo
-
2 improbo
imprŏbo ( inpr-), āvi, ātum, 1, v. a. [2. in-probo], to disapprove, blame, condemn, reject (class.; syn.: culpo, vitupero, criminor, etc.): multi, qui domi aetatem agerent, propterea sunt improbati, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6 (Trag. v. 296 Vahl.):hoc negas te. posse nec approbare nec improbare,
Cic. Ac. 2, 30, 96:haec improbantur a Peripateticis, a Stoicis defenduntur,
id. Div. 1, 33, 72; id. Ac. 2, 30, 95:ego ista studia non improbo, moderata modo sint,
id. de Or. 2, 37, 156:improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt,
id. Off. 1, 42, 150:Curio utrumque improbans consilium,
Caes. B. C. 2, 31, 1:per improbaturum haec Jovem,
Hor. Epod. 5, 8:judicium,
to reject, rescind, make void, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68: ego frumentum neque attigi neque aspexi: mancipibus potestatem probandi improbandique permisi, of rejecting as unsuitable or insufficient, id. ib. 2, 3, 76, § 175;2, 2, 74, § 172: ut aut ne cogeret munire aut id, quod munitum esset, ne improbaret,
id. Font. 4, 7:Vergilius terram, quae filicem ferat, non inprobat vitibus,
Plin. 17, 4, 3, § 29: dibapha Tyria P. Lentulus primus in praetexta usus improbabatur, was censured, Nep. ap. Plin. 9, 39, 63, § 137:(Nymphae) ad numerum motis pedibus duxere choreas. Improbat has pastor, saltuque imitatus agresti, etc.,
derides, Ov. M. 14, 521.—Esp. in law, to overrule an opinion or judgment:sententiam,
Gai. Inst. 2, 51; 3, 71 al.— Absol.:qui si improbasset, cur ferri passus esset? sin probasset, cur, etc.,
Caes. B. C. 1, 32, 3:inde invident humiliores, rident superiores, improbant boni,
Quint. 11, 1, 17; 1, 3, 14. -
3 improbō (in-pr-)
improbō (in-pr-) āvī, ātus, āre, to disapprove, blame, condemn, reject: qui si improbasset (SC.), Cs.: iudicium, overrule: per improbaturum haec Iovem, H.: potestas probandi improbandique (frumenti), rejecting: has (nymphas), derides, O. -
4 ímprobo
adj.corrupt, dishonest, wicked, thievish.* * *► adjetivo1 (trabajo) arduous, laborious■ tuve que hacer un esfuerzo ímprobo para acabar a tiempo I had to make a superhuman effort to finish on time2 (deshonesto) dishonest* * *ADJ1) (=persona) dishonest, corrupt2) (=enorme) [tarea, esfuerzo] enormous* * *- ba adjetivo1) (frml) ( enorme) <tarea/esfuerzo> enormous, huge2) (frml) ( deshonesto) unprincipled, dishonest* * *- ba adjetivo1) (frml) ( enorme) <tarea/esfuerzo> enormous, huge2) (frml) ( deshonesto) unprincipled, dishonest* * *ímprobo -baB ( frml) (deshonesto) unprincipled, dishonest, corrupt* * *
ímprobo,-a adjetivo immense, enormous
' ímprobo' also found in these entries:
Spanish:
ímproba
* * *ímprobo, -a adjFormal [trabajo] Herculean, enormous; [esfuerzo] enormous* * *adj massive, enormous -
5 improbo
agg ['improbo] improbo (-a)(letter: fatica, lavoro) gruelling Brit, grueling Am, laborious -
6 improbo
improbare, improbavi, improbatus V TRANSdisapprove of, express disapproval of, condemn; reject -
7 ímprobo
• dishonest• wicked -
8 improbo agg
['improbo] improbo (-a)(letter: fatica, lavoro) gruelling Brit, grueling Am, laborious -
9 inprobo
imprŏbo ( inpr-), āvi, ātum, 1, v. a. [2. in-probo], to disapprove, blame, condemn, reject (class.; syn.: culpo, vitupero, criminor, etc.): multi, qui domi aetatem agerent, propterea sunt improbati, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6 (Trag. v. 296 Vahl.):hoc negas te. posse nec approbare nec improbare,
Cic. Ac. 2, 30, 96:haec improbantur a Peripateticis, a Stoicis defenduntur,
id. Div. 1, 33, 72; id. Ac. 2, 30, 95:ego ista studia non improbo, moderata modo sint,
id. de Or. 2, 37, 156:improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt,
id. Off. 1, 42, 150:Curio utrumque improbans consilium,
Caes. B. C. 2, 31, 1:per improbaturum haec Jovem,
Hor. Epod. 5, 8:judicium,
to reject, rescind, make void, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68: ego frumentum neque attigi neque aspexi: mancipibus potestatem probandi improbandique permisi, of rejecting as unsuitable or insufficient, id. ib. 2, 3, 76, § 175;2, 2, 74, § 172: ut aut ne cogeret munire aut id, quod munitum esset, ne improbaret,
id. Font. 4, 7:Vergilius terram, quae filicem ferat, non inprobat vitibus,
Plin. 17, 4, 3, § 29: dibapha Tyria P. Lentulus primus in praetexta usus improbabatur, was censured, Nep. ap. Plin. 9, 39, 63, § 137:(Nymphae) ad numerum motis pedibus duxere choreas. Improbat has pastor, saltuque imitatus agresti, etc.,
derides, Ov. M. 14, 521.—Esp. in law, to overrule an opinion or judgment:sententiam,
Gai. Inst. 2, 51; 3, 71 al.— Absol.:qui si improbasset, cur ferri passus esset? sin probasset, cur, etc.,
Caes. B. C. 1, 32, 3:inde invident humiliores, rident superiores, improbant boni,
Quint. 11, 1, 17; 1, 3, 14. -
10 ímproba
-
11 improbus
I.Lit.A.Below the standard, i. e. of bad quality, bad, poor, inferior (rare;B.mostly post-Aug.): merces,
Plaut. Rud. 2, 3, 43:opera araneorum et textura inproba,
id. Stich. 2, 2, 24:panis,
Mart. 10, 5, 5:improbiores postes,
Plaut. Most. 3, 2, 139:tua sum opera et propter te inprobior,
id. Bacch. 5, 2, 84.—Above or beyond the standard, i. e. enormous, monstrous, excessive:II.genua,
Col. 6, 1, 3:arva,
Val. Fl. 1, 510; 2, 631 (cf. Forbig. ad Verg. G. 1, 119; Orell. ad Hor. C. 3, 9, 22):Chilones a labris improbioribus,
Charis. p. 78 P.:mons,
Verg. A. 12, 687:tegmina plantae,
Val. Fl. 6, 702:improbo somno, quem nec tertia saepe rumpit hora,
Mart. 12, 18, 13:villus barbarum in capris,
Plin. 12, 17, 37, § 73:reptatus (vitium),
id. 14, 1, 3, § 13; Stat. Th. 6, 838:imber improbior,
Sen. Q. N. 4, 4 fin. (in Sall. ap. Non. 366, 13; Hist. Fragm. 4, 40 Dietsch, the true read. is in prora).—Transf., of mind and character.A.Restless, indomitable, persistent (cf.:B.pervicax, perstans, vehemens, acer): labor omnia vincit improbus,
Verg. G. 1, 146:tum cornix plena pluviam vocat improba voce,
id. ib. 1, 388:quatit improbus hastam,
id. A. 11, 767; cf. Hor. C. 3, 9, 23; Mart. 1, 105, 2; Ov. Tr. 1, 11, 41.—Morally bad; wicked, reprobate, abandoned, vile, base, impious, ungodly, unjust, dishonest; bold, shameless, impudent; violent, fierce, outrageous (syn.: malus, malignus, pravus, depravatus, nequam).1.Of living beings: NI TESTIMONIVM FARIATVR IMPROBVS INTESTABILISQVE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 15, 13 fin.:* (β).qui improbi essent et scelesti,
Plaut. Mil. 3, 1, 137:nequam et improbus,
Cic. Deiot. 7, 21:illud vero improbi esse hominis et perfidiosi,
id. de Or. 2, 73, 297: Cresphontes, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156 Vahl.):populum aut inflammare in improbos aut incitatum in bonos mitigare,
Cic. de Or. 1, 46, 202:longe post natos homines improbisssimus,
id. Brut. 62, 224:cum in me tam improbus fuit,
id. Att. 9, 15, 5:ab ingenio est improbus,
Plaut. Truc. 4, 3, 59:ut alias res est impense improbus,
id. Ep. 4, 1, 39:negat improbus et te Neglegit, aut horret,
Hor. Ep. 1, 7, 63:anus,
id. S. 2, 5, 84:cum eum, qui sit improbus, latronem dicimus,
Quint. 8, 4, 1; 1, 8, 21:(anguis) piscibus atram inprobus ingluviem explet,
voracious, Verg. G. 3, 431:lupus,
id. A. 9, 62:Jovis ales,
id. ib. 12, 250:annis,
by his youth, Juv. 3, 282:Fortuna arridens infantibus,
mischievous, id. 6, 605. — Comp.:inprobior satiram scribente cinaedo,
Juv. 4, 106. —With gen.: conubii, Stat. Th. [p. 909] 7, 300. —2.Of inanim. and abstr. things:1.improbo Iracundior Hadria,
Hor. C. 3, 9, 22:lavit improba taeter Ora (leonis) cruor,
Verg. A. 10, 727:perfricare faciem et quasi improbam facere,
shameless, impudent, Quint. 11, 3, 160; cf.:oris improbi homo,
Suet. Gramm. 15:divitiae,
Hor. C. 3, 24, 62:improba non fuerit si mea charta, dato,
Mart. 8, 24, 2:satureia,
exciting lust, id. 3, 75, 4:ingenio improbo,
Plaut. Ps. 1, 2, 16:facta,
id. Truc. 2, 7, 4:dicta,
licentious, Ov. F. 5, 686:verba,
id. A. A. 3, 796; cf.carmina,
id. Tr. 2, 441:legis improbissimae poena,
Cic. Fam. 14, 4, 2:testamentum,
illegal, id. Verr. 2, 1, 42, § 107:mala et improba defensio,
id. ib. 2, 2, 41, §101: amor,
Verg. A. 4, 412; Hor. S. 1, 3, 24 (cf.:improbus, turpis, Schol. Cruq. ad loc.): spes,
Quint. 12, 1, 13:improba ventris rabies,
Verg. A. 2, 356:quo apertior adulatio, quo improbior, hoc citius expugnat,
Sen. Q. N. 4 praef. med.:improba quamvis gratia fallaci praetoris vicerit urna,
Juv. 13, 3.— Adv., in two forms, imprŏbē (class.) and improbĭter (perh. only once in Petr. 66).Beyond measure, immoderately, enormously (very rare):2.ad eos, quibus intestinum improbe prominet,
Marc. Emp. 31 med.:de quodam procerae staturae improbiusque nato,
i. e. uncommonly well furnished, Suet. Vesp. 23:Chilones improbius labrati,
Charis. p. 78 P. —(Acc. to II.) Badly, wrongly, improperly:multa scelerate, multa audacter, multa improbe fecisti,
Cic. Rosc. Am. 36, 104:facere aliquid,
Quint. 1, 3, 13:quibus improbe datum est,
Cic. Off. 2, 22, 79:quid ego miror, si quid ab improbis de me improbe dicitur?
id. Sull. 10, 30:praeda improbe parta,
id. Fin. 1, 16, 51:aliquid petere,
Quint. 6, 3, 95:non improbe litigabunt,
id. 12, 7, 5:ignorantia et inscitia improbe dicentium, quae non intellegunt,
incorrectly, Gell. 15, 5, 1;so with indocte,
id. 15, 9, 4.— Comp.:estne aliquid, quod improbius fieri possit?
Cic. Verr. 2, 3, 60, § 140:decerpere oscula,
Cat. 68, 126. — Sup.:quas (res) improbissime fecit,
Cic. Caecin. 9, 23:respondere,
id. Pis. 6, 13. -
12 inprobus
I.Lit.A.Below the standard, i. e. of bad quality, bad, poor, inferior (rare;B.mostly post-Aug.): merces,
Plaut. Rud. 2, 3, 43:opera araneorum et textura inproba,
id. Stich. 2, 2, 24:panis,
Mart. 10, 5, 5:improbiores postes,
Plaut. Most. 3, 2, 139:tua sum opera et propter te inprobior,
id. Bacch. 5, 2, 84.—Above or beyond the standard, i. e. enormous, monstrous, excessive:II.genua,
Col. 6, 1, 3:arva,
Val. Fl. 1, 510; 2, 631 (cf. Forbig. ad Verg. G. 1, 119; Orell. ad Hor. C. 3, 9, 22):Chilones a labris improbioribus,
Charis. p. 78 P.:mons,
Verg. A. 12, 687:tegmina plantae,
Val. Fl. 6, 702:improbo somno, quem nec tertia saepe rumpit hora,
Mart. 12, 18, 13:villus barbarum in capris,
Plin. 12, 17, 37, § 73:reptatus (vitium),
id. 14, 1, 3, § 13; Stat. Th. 6, 838:imber improbior,
Sen. Q. N. 4, 4 fin. (in Sall. ap. Non. 366, 13; Hist. Fragm. 4, 40 Dietsch, the true read. is in prora).—Transf., of mind and character.A.Restless, indomitable, persistent (cf.:B.pervicax, perstans, vehemens, acer): labor omnia vincit improbus,
Verg. G. 1, 146:tum cornix plena pluviam vocat improba voce,
id. ib. 1, 388:quatit improbus hastam,
id. A. 11, 767; cf. Hor. C. 3, 9, 23; Mart. 1, 105, 2; Ov. Tr. 1, 11, 41.—Morally bad; wicked, reprobate, abandoned, vile, base, impious, ungodly, unjust, dishonest; bold, shameless, impudent; violent, fierce, outrageous (syn.: malus, malignus, pravus, depravatus, nequam).1.Of living beings: NI TESTIMONIVM FARIATVR IMPROBVS INTESTABILISQVE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 15, 13 fin.:* (β).qui improbi essent et scelesti,
Plaut. Mil. 3, 1, 137:nequam et improbus,
Cic. Deiot. 7, 21:illud vero improbi esse hominis et perfidiosi,
id. de Or. 2, 73, 297: Cresphontes, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156 Vahl.):populum aut inflammare in improbos aut incitatum in bonos mitigare,
Cic. de Or. 1, 46, 202:longe post natos homines improbisssimus,
id. Brut. 62, 224:cum in me tam improbus fuit,
id. Att. 9, 15, 5:ab ingenio est improbus,
Plaut. Truc. 4, 3, 59:ut alias res est impense improbus,
id. Ep. 4, 1, 39:negat improbus et te Neglegit, aut horret,
Hor. Ep. 1, 7, 63:anus,
id. S. 2, 5, 84:cum eum, qui sit improbus, latronem dicimus,
Quint. 8, 4, 1; 1, 8, 21:(anguis) piscibus atram inprobus ingluviem explet,
voracious, Verg. G. 3, 431:lupus,
id. A. 9, 62:Jovis ales,
id. ib. 12, 250:annis,
by his youth, Juv. 3, 282:Fortuna arridens infantibus,
mischievous, id. 6, 605. — Comp.:inprobior satiram scribente cinaedo,
Juv. 4, 106. —With gen.: conubii, Stat. Th. [p. 909] 7, 300. —2.Of inanim. and abstr. things:1.improbo Iracundior Hadria,
Hor. C. 3, 9, 22:lavit improba taeter Ora (leonis) cruor,
Verg. A. 10, 727:perfricare faciem et quasi improbam facere,
shameless, impudent, Quint. 11, 3, 160; cf.:oris improbi homo,
Suet. Gramm. 15:divitiae,
Hor. C. 3, 24, 62:improba non fuerit si mea charta, dato,
Mart. 8, 24, 2:satureia,
exciting lust, id. 3, 75, 4:ingenio improbo,
Plaut. Ps. 1, 2, 16:facta,
id. Truc. 2, 7, 4:dicta,
licentious, Ov. F. 5, 686:verba,
id. A. A. 3, 796; cf.carmina,
id. Tr. 2, 441:legis improbissimae poena,
Cic. Fam. 14, 4, 2:testamentum,
illegal, id. Verr. 2, 1, 42, § 107:mala et improba defensio,
id. ib. 2, 2, 41, §101: amor,
Verg. A. 4, 412; Hor. S. 1, 3, 24 (cf.:improbus, turpis, Schol. Cruq. ad loc.): spes,
Quint. 12, 1, 13:improba ventris rabies,
Verg. A. 2, 356:quo apertior adulatio, quo improbior, hoc citius expugnat,
Sen. Q. N. 4 praef. med.:improba quamvis gratia fallaci praetoris vicerit urna,
Juv. 13, 3.— Adv., in two forms, imprŏbē (class.) and improbĭter (perh. only once in Petr. 66).Beyond measure, immoderately, enormously (very rare):2.ad eos, quibus intestinum improbe prominet,
Marc. Emp. 31 med.:de quodam procerae staturae improbiusque nato,
i. e. uncommonly well furnished, Suet. Vesp. 23:Chilones improbius labrati,
Charis. p. 78 P. —(Acc. to II.) Badly, wrongly, improperly:multa scelerate, multa audacter, multa improbe fecisti,
Cic. Rosc. Am. 36, 104:facere aliquid,
Quint. 1, 3, 13:quibus improbe datum est,
Cic. Off. 2, 22, 79:quid ego miror, si quid ab improbis de me improbe dicitur?
id. Sull. 10, 30:praeda improbe parta,
id. Fin. 1, 16, 51:aliquid petere,
Quint. 6, 3, 95:non improbe litigabunt,
id. 12, 7, 5:ignorantia et inscitia improbe dicentium, quae non intellegunt,
incorrectly, Gell. 15, 5, 1;so with indocte,
id. 15, 9, 4.— Comp.:estne aliquid, quod improbius fieri possit?
Cic. Verr. 2, 3, 60, § 140:decerpere oscula,
Cat. 68, 126. — Sup.:quas (res) improbissime fecit,
Cic. Caecin. 9, 23:respondere,
id. Pis. 6, 13. -
13 dē-migrō
dē-migrō āvī, ātus, āre, to migrate, emigrate, move, depart, remove, go away: ex his aedificiis, Cs.: in urbem ex agris, L.: in alias terras: ad Marcellum: aliquo: hinc, i. e. to die: demigrandi causā, Cs.: ex hominum vitā ad deorum religionem.—Fig., to remove, be driven: de meo statu: strumae ab ore improbo demigrarunt. -
14 improbātiō (inpr-)
improbātiō (inpr-) ōnis, f [improbo], disapproval, blame: ista omnis: hominis. -
15 improbus (in-pr-)
improbus (in-pr-) adj. with comp. and sup, not good, bad, wicked, reprobate, abandoned, vile, base, impious, bold, shameless, wanton: nequam et improbus: longe post natos homines improbissimus: fugit improbus, the rogue, H.: fit ubi neglegas malus inprobior, S.: anguis, voracious, V.: annis, by his youth, Iu.: Fortuna adridens infantibus, mischievous, Iu.—Of things, wicked, shameless, outrageous, base: verba improbissima: ora (leonis), V.: divitiae, H.: oratio, Cs.: dicta, licentious, O.: lex improbissima: testamentum, illegal. —Restless, indomitable, persistent: labor, V.: improbo Iracundior Hadriā, untamable, H.: ventris rabies, insatiate, V. -
16 nēmō
nēmō (rarely nēmo, O., Iu.), —, dat. nēminī, acc. nēminem; abl. once nēmine, Ta. (class. writers borrow the plur. and the gen. and abl sing. from nullus), m and f [ne+homo], no man, no one, nobody: Nemost miserior me, T.: facio pluris omnium hominum neminem: omnium mortalium nemo Sthenio inimicior, quam, etc.—In the phrase, nemo non, every one, everybody, all: aperte adulantem nemo non videt, nisi, etc.: nemo potest non beatissimus esse.—In the phrase, non nemo, many a one, some one and another, somebody: video de istis abesse non neminem: non nemo improbus.—With nisi, none but, no one not, only: nemo nisi victor pace bellum mutavit, S.—The negation emphasized by a following negative: neminem deo, nec deum, nec hominem carum esse voltis.—With pronn.: nemo unus, no one, L.: ad neminem unum summa imperi redit, Cs.: nemo quisquam, not a single one, no one at all, T.: alium enim, cui illam commendem, habeo neminem, no one else.—As adj., no, not any: vir nemo bonus ab improbo se donari velit: opifex: ut hominem neminem pluris faciam.— Fig., a nobody: is, quem tu neminem putas.* * *no one, nobody -
17 damno
damno (in vulg. lang. and late Lat. sometimes dampno), āvi, ātum, 1, v. a. [damnum].I.Gen., to occasion loss or damage to, to harm, damage = damno [p. 511] afficere:II.pauperibus parcere, divites damnare atque domare,
Plaut. Trin. 4, 1, 10.—Esp. [cf. damnum, II.] a judicial t. t., to condemn, doom, sentence one to any punishment = condemno, v. Cic. Or. 49, 166 (opp. to absolvere, liberare, dimittere; cf. also condemno, culpo, improbo; common and classical).—Constr. with acc. of person, either alone or with gen., abl., de, in, ad, etc., of the crime and punishment: damnatur aliquis crimine vel judicio, sed sceleris, parricidii, etc., Lachm. ad Lucr. 2, p. 273 sq.; cf. Munro, ad Lucr. 4, 1183: Zumpt, Gr. § 446 sq.; Roby, Gr. § 1199 sq.(α).With acc. pers. alone:(β).ergo ille damnatus est: neque solum primis sententiis, quibus tantum statuebant judices, damnarent an absolverent, sed etiam illis, etc.,
Cic. de Or. 1, 54, 231; id. Rosc. Am. 39, 114:censoris judicium nihil fere damnato nisi ruborem affert,
id. Rep. 4, 6 (fragm. ap. Non. 24, 9): ego accusavi, vos damnastis, Dom. Afer ap. Quint. 5, 10, 79 et saep. — Transf., of things: causa judicata atque damnata, Cic. Rab. perd. 4; id. Clu. 3.—With acc. pers. and gen. ( criminis or poenae):(γ).ambitus damnati,
Caes. B. C. 3, 1, 4; Cic. Brut. 48 fin.:furti,
id. Flacc. 18, 43:injuriarum,
id. Verr. 2, 5, 41 fin.:majestatis,
id. Phil. 1, 9, 23:peculatus,
id. Verr. 1, 13, 39:rei capitalis,
id. de Sen. 12, 42;sceleris conjurationisque,
id. Verr. 2, 5, 5 Zumpt N. cr., et saep.:capitis,
Caes. B. C. 3, 83, 4; 3, 110, 4:octupli,
Cic. Verr. 2, 3, 11, § 28:absentem capitalis poenae,
Liv. 42, 43, 9; cf.:crimine falso damnari mortis,
Verg. A. 6, 430.—With abl.:(δ).ut is eo crimine damnaretur,
Cic. Verr. 2, 4, 45; so,capite,
id. Tusc. 1, 22 al.:morte,
Sen. Herc. Oet. 888:tertiā parte agri,
Liv. 10, 1, 3:pecuniā,
Just. 8, 1, 7; cf.:Milo Clodio interfecto eo nomine erat damnatus,
on that account, Caes. B. C. 3, 21, 4; morti (abl.) damnare, Liv. 4, 37, 6, v. Weissenb. ad loc.—With de:(ε).de majestate damnatus,
Cic. Verr. 1, 13, 39:de vi et de majestate,
id. Phil. 1, 9:de vi publica,
Tac. A. 4, 13 al.; cf.quibus de causis damnati,
Val. Max. 8, 1 init. —With in or ad:(ζ).nec in metallum damnabuntur, nec in opus publicum, vel ad bestias,
Dig. 49, 18, 3:ad mortem,
Tac. A. 16, 21;ad extremum supplicium,
id. ib. 6, 38: Suet. Cal. 27; id. Ner. 31.—With ut, Tac. A. 2, 67.—(η).With quod:(θ).Athenienses Socratem damnaverunt quod novam religionem introducere videbatur,
Val. Max. 1, 1, 7, ext. 7:Baebius est damnatus, quod milites praebuisset, etc.,
Liv. 45, 31, 2.—With cur:B.damnabantur cur jocati essent,
Spart. Sev. 14, § 13.Transf.1.To bind or oblige one's heir by last will and testament to the performance of any act.—Constr. with ut, ne, or the inf.:2.si damnaverit heredem suum, ut, etc.,
Dig. 12, 6, 26; with ne, ib. 8, 4, 16; with inf.:heredem dare, etc.,
ib. 30, 12: Hor. S. 2, 3, 86.In a non-legal sense, to condemn, censure, judge: (with acc. pers. and gen. or abl.) aliquem summae stultitiae, Cic. Part. 38, 134:II.damnatus longi Sisyphus laboris,
Hor. Od. 2, 14, 19:stultitiaeque ibi se damnet (amator),
Lucr. 4, 1179: damnare aliquem voti ( poet. and late Lat., voto, votis), to condemn one to fulfil his vow, i. e. by granting his prayer (not in Cic.):damnabis tu quoque votis,
Verg. E. 5, 80, Serv. and Heyne: voto, Sisenn. ap. Non. 277, 11:voti,
Liv. 10, 37 fin.; 27, 45:voto damnatus,
Hyg. Astr. 2, 24; Lact. Fab. 10, 8 (cf.: voti, Titin. and Turpil. ap. Non. 277, 6 and 10; Titin. Fr. 153;Turpil. Fr. 128 Ribb.): morti,
Lucr. 6, 1231; cf.:Stygio caput damnaverat Orco,
Verg. A. 4, 699:damnati turis acervi,
devoted to the gods below, Stat. S. 2, 21 et saep.; cf.also: quem damnet (sc. leto) labor,
Verg. A. 12, 727 Heyne:damnare eum Senecam et invisum quoque habere,
to condemn, censure, disapprove, Quint. 10, 1, 125:videntur magnopere damnandi, qui, etc.,
id. 5, 1, 2:debitori suo creditor saepe damnatur,
Sen. Ben. 6, 4, 4.—Of inanimate objects, to condemn, reject:ne damnent quae non intelligunt,
id. 10, 1, 26; cf. id. 10, 4, 2; 11, 3, 70 et saep.— Part. fut. pass. as subst.:quem non puduisset damnanda committere,
Plin. Ep. 3, 9, 5.Of the plaintiff, to seek or effect a person's condemnation (rare): quem ad recuperatores modo damnavit Plesidippus, Plaut. Rud. 5, 1, 2; Varr. R. R. 2, 2, 6:I.Verrem, quem M. Cicero damnaverat,
Plin. 34, 2, 3, § 6; Liv. 7, 16, 9; cf. condemno, no. II., and condemnator, no. II.—Hence,damnātus, a, um, P. a.Prop., condemned:II.dicet damnatas ignea testa manus,
Prop. 5, 7, 38.—Meton. (effectus pro causa), reprobate, criminal:B.quis te miserior? quis te damnatior?
Cic. Pis. 40:damnati lingua vocem habet, vim non habet,
Pub. Syr. 142 (Ribb.).—Hateful, wretched:damnatae noctes,
Prop. 4, 12 (5, 11 M.), 15. -
18 demigro
dē-mī̆gro, āvi, ātum, 1, v. n., to migrate from, to emigrate; to depart, remove from or to a place (class.).I.Lit.A.In gen.:B.de oppidis,
Caes. B. G. 4, 19:ex his aedificiis,
id. ib. 4, 4:ex agris,
Liv. 38, 18 fin.; cf.:ex agris in urbem,
id. 2, 10:loco,
Plaut. Am. 1, 1, 85; cf.Helicone (deae),
Stat. S. 1, 2, 4:in illa loca,
Cic. Agr. 2, 16, 42:in hortos,
Suet. Tib. 35:Pydnam,
Liv. 44, 6:ad virum optimum,
Cic. Cat. 1, 8 et saep.— Absol.:demigrandi causa,
Caes. B. G. 5, 43, 4; so Liv. 38, 23.— Transf., to have recourse to:ad deos et ad sidera,
Treb. Pol. Claud. 12.—Pregn., to depart this life (perh. only in Cic.):II.vetat dominans ille in nobis deus, injussu hinc nos suo demigrare,
Cic. Tusc. 1, 30, 74; cf.: ex hominum vita ad deorum religionem, id. Rab. perd. 10, 30; and:ab improbis,
id. Par. 2, 18.—Trop. (only in Cic.):multa mihi dant solatia, nec tamen ego de meo statu demigro,
Cic. Att. 4, 16, 10:strumae ab ore improbo demigrarunt,
id. Vatin. 16 fin. -
19 exagito
ex-ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a., to drive out of its position or place; to stir up, rouse up, disturb.I.Lit. (very seldom):II. A.ut quicquid faecis subsederit exagitet, et in summum reducat,
Col. 12, 19, 4:vis (venti) exagitata foras erumpitur,
Lucr. 6, 583. — Poet.:lustra ferarum Venatu,
to disturb, Sil. 16, 553:lepus hic aliis exagitandus erit,
to rouse, start, Ov. A. A. 3, 662; cf. Petr. 131, 7.—In gen.:B.insectandis exagitandisque nummariis judicibus,
Cic. Att. 1, 16, 8; cf. Prop. 2, 8, 19:permulti sedes suas patrias, istius injuriis exagitati, reliquerant,
Cic. Verr. 2, 3, 18:ab Suevis complures annos exagitati bello premebantur et agricultura prohibebantur,
Caes. B. G. 4, 1, 2; cf. id. ib. 2, 29 fin.:at omnes di exagitent me, si, etc.,
Hor. S. 2, 6, 54; cf. Ov. F. 5, 141:exagitari verberibus Furiarum,
Suet. Ner. 34:quos flagitium, egestas, conscius animus exagitabat,
Sall. C. 14, 3:senatus vulgi rumoribus exagitatus,
id. ib. 29, 1:rem publicam seditionibus,
id. ib. 51, 32.—In partic.1.To scold, rail at, to attack violently, to censure, criticise, satirize, rally (cf.: objurgo, improbo, increpo, vitupero, calumnior, reprehendo;2.peto, incuso, etc.): hi omnes convicio L. Lentuli consulis correpti exagitabantur,
Caes. B. C. 1, 2, 4:cum etiam Demosthenes exagitetur ut putidus,
Cic. Or. 8 fin.; cf. Suet. Aug. 86:inventi sunt, qui hanc dicendi exercitationem exagitarent atque contemnerent,
Cic. de Or. 3, 16:in rebus palam a consularibus exagitatis et in summam invidiam adductis,
id. Fam. 1, 1 fin.; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 3:exagitabantur omnes ejus fraudes atque fallaciae,
Cic. Clu. 36, 101; cf. id. Sull. 21:quod apud Lucilium scite exagitat in Albucio Scaevola, quam lepide lexeis compostae, etc.,
id. Or. 44, 149.—To stir up, irritate, excite:b.coepere (tribuni) senatum criminando plebem exagitare,
Sall. C. 38, 1; cf.vulgum,
id. J. 73, 5.—In a good sense:hujus disputationibus et exagitatus maxime orator est et adjutus,
incited, urged onwards, Cic. Or. 3, 12.—Of abstract objects:in tali tempore tanta vis hominis leniunda quam exagitanda videbatur,
Sall. C. 48, 5; Tac. A. 4, 12.—Transf., to stir up, excite the passions themselves: ne et meum maerorem exagitem et te in eundem luctum vocem, Cic. Att. 3, 7, 2;tristes curas,
Luc. 8, 44:furores immiti corde,
Cat. 64, 94. -
20 expostulo
ex-postŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.To demand vehemently or urgently, to demand, require (mostly post-Aug. for class. exposco; not in Cic., since in Rosc. Com. 17, 50, the true read. is: et postulare; cf.B.also: peto, exigo, flagito, postulo): aures meae auxilium expostulant,
Plaut. Pers. 4, 3, 25:quae ne civilium quidem bellorum victores expostulaverint,
Tac. A. 1, 19:primas sibi partes,
id. ib. 15, 53:cum quid expostulabit usus,
Col. 12, 2, 3:tarda sunt quae in commune expostulantur,
Tac. A. 1, 28:Armeniam praesidiis vacuam fieri, expostulabat,
id. ib. 15, 17:expostulat, ut, etc.,
id. ib. 12, 46:quibus clamoribus expostulatum est, ne, etc.,
Plin. Pan. 75, 4.— Absol.:expostulante consensu populi, pax inita,
Vell. 2, 77, 1.—In partic. (cf. exposco, II.), to require to be delivered up, to demand one for punishment:II.Marium Celsum ad supplicium expostulabant,
Tac. H. 1, 45; cf. id. ib. 1, 73:auctores caedis ad poenam,
Suet. Dom. 23.—Cum aliquo ( de aliqua re or aliquid) or absol., to find fault, dispute, expostulate with one respecting something; to complain of one (class.; syn.: calumnior, reprehendo, vitupero, increpo, improbo, etc.).—With acc. rei, and cum with abl. pers.:lenis a te et facilis existimari debeo, qui nihil tecum de his ipsis rebus expostulem,
Cic. Fam. 5, 2, 9; cf. id. ib. 3, 10, 6:cum illo injuriam,
Ter. And. 4, 1, 15:ne illum quidem Juventium tecum expostulavi,
Cic. Planc. 24, 58. —With acc. alone:qui putant sibi fieri injuriam ultro, si quam fecere ipsi, expostules,
Ter. Ad. 4, 3, 4.—With acc. and inf. as object:tum obstetrix expostulavit mecum, parum missum sibi,
Plaut. Mil. 3, 1, 103:sed locus esse videtur tecum expostulandi,
Cic. Fam. 2, 17, 6.—With de and abl. rei:regna omnia de nostris cupiditatibus et injuriis expostulant,
id. Verr. 2, 3, 89, § 207.—With quia or cur:expostulare, quia, etc.,
Plaut. Most. 2, 2, 88:mittebat oratores, qui suo nomine expostularent, cur, etc.,
Tac. A. 13, 37:cur non mecum questus es? aut... iracundius ac vehementius expostulasti?
Cic. Sull. 15, 44; cf.:ne expostulent et querantur, se, etc.,
id. Tusc. 5, 5, 14:verecunde,
Dig. 1, 12, 1, § 8.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
ímprobo — ímprobo, ba adjetivo 1. (antepuesto / pospuesto) Uso/registro: elevado. [Trabajo, esfuerzo] que es muy grande: un trabajo ímprobo. Hizo un ímprobo esfuerzo para acabar … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
improbo — / improbo/ agg. [dal lat. imprŏbus ], lett. 1. [che manca di onestà, di rettitudine: uomini i. ; azione i. ] ▶◀ disonesto, malvagio. ◀▶ onesto, (lett.) probo, retto. 2. (fig.) [che richiede fatica, lavoro e sim. in eccesso: compito i. ] ▶◀ arduo … Enciclopedia Italiana
ímprobo — adj. 1. Falto de probidade. 2. [Figurado] Árduo, difícil, duro, pesado. 3. Não remunerado em proporção do trabalho. 4. Ingrato … Dicionário da Língua Portuguesa
ímprobo — ímprobo, ba (Del lat. imprŏbus). 1. adj. Falto de probidad, malvado. 2. Dicho del trabajo o de un esfuerzo: Intenso, realizado con enorme aplicación … Diccionario de la lengua española
ímprobo — (Del lat. improbus, malvado, muy fuerte.) ► adjetivo 1 Que no tiene probidad u honradez: ■ su ímprobo comportamiento disgustó a su familia. SINÓNIMO malo perverso 2 Se aplica al esfuerzo o al trabajo que es excesivo, ingrato y persistente: ■ era… … Enciclopedia Universal
ímprobo — {{#}}{{LM I21179}}{{〓}} {{SynI21718}} {{[}}ímprobo{{]}}, {{[}}ímproba{{]}} ‹ím·pro·bo, ba› {{《}}▍ adj.{{》}} {{♂}}Referido especialmente a un esfuerzo,{{♀}} que es excesivo o continuado: • Me ha costado un trabajo ímprobo que me publiquen el libro … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
improbo — ìm·pro·bo agg. 1. CO che richiede un impegno o uno sforzo superiore al profitto che se ne trae; pesante, duro: un lavoro improbo, una fatica improba Sinonimi: 1duro, ingrato. 2. BU reprobo, malvagio, disonesto {{line}} {{/line}} DATA: sec. XIV… … Dizionario italiano
improbo — {{hw}}{{improbo}}{{/hw}}agg. 1 Malvagio, disonesto. 2 Duro, mal ricompensato: fatica improba … Enciclopedia di italiano
improbo — pl.m. improbi sing.f. improba pl.f. improbe … Dizionario dei sinonimi e contrari
ímprobo — Sinónimos: ■ agotador, fatigoso, costoso, pesado, ingrato, duro, abrumador Antónimos: ■ fácil, ligero Sinónimos … Diccionario de sinónimos y antónimos
ímprobo — ba. adj. Falto de probidad, malvado. Muy duro, difícil … Diccionario Castellano