-
1 imperfectus
imperfectus, a, um inachevé, imparfait. - imperfecti, ōrum, m.: les gens imparfaits.* * *imperfectus, a, um inachevé, imparfait. - imperfecti, ōrum, m.: les gens imparfaits.* * *Imperfectus, Adiectiuum. Virgil. Imparfaict, Qui n'est point encore achevé. -
2 imperfectus
imperfectus imperfectus, a, um несовершенный -
3 imperfectus (in-p-)
imperfectus (in-p-) adj., unfinished, incomplete, imperfect, immature: reliquum corpus imperfectum reliquerunt: inperfectā re redire, having failed, Cs.: infans adhuc, O.: pars manebat, V.: cibus, i. e. undigested, Iu. -
4 imperfectus
imperfectus ( inp-), a, um, adj. [2. inperfectus], unfinished, incomplete, imperfect (not freq. till after the Aug. per.):II.quidam homines in capite meo solum elaborarunt, reliquum corpus imperfectum ac rude reliquerunt,
Cic. Fam. 1, 9, 15:quaedam (animalia),
Ov. M. 1, 427; cf.infans,
id. ib. 3, 310:pars manebat,
Verg. A. 8, 428:pons,
Caes. B. G. 6, 35, 6:cibus,
i. e. undigested, Juv. 3, 233:imperfecto adhuc bello,
Suet. Caes. 26:qui imperfectum librum supple verit,
id. ib. 56; cf.Hirt. B. G. prooem. § 2: librum reliquerat,
Suet. Gramm. 12:opera reliquit,
id. Tib. 47:quae rudia atque imperfecta adhuc erant,
Quint. 3, 1, 7:causae (opp. perfectae),
id. 4, 2, 3:sermo,
id. 9, 2, 57; 11, 3, 121:vita,
Lucr. 3, 958.— Comp.:insuavius hoc imperfectiusque est,
Gell. 1, 7, 20.—As subst.: imperfectum, i, n.: sunt omnia in quaedam genera partita aut incohata nulla ex parte perfecta;imperfecto autem nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest,
Cic. Univ. 4.—Esp., morally imperfect; plur. as subst. (opp. sapientes):ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet,
Sen. Tranq. 11, 1.— Adv.: imperfectē, imperfectly, incompletely:imperfecte atque praepostere syllogismo uti,
Gell. 2, 8, 1. -
5 imperfectus
im-perfectus, a, um1) незавершённый, незаконченный (liber Hirt; pons Cs)imperfecta re redire Cs — возвратиться, не выполнив дела (ни с чем)2) недоношенный ( infans O)3) непереваренный ( cibus J)4) неполный5) несовершенный, не достигший совершенной мудрости ( ad imperfectos hic meus sermo pertĭnet Sen) -
6 imperfectus
im-perfectus, a, um (in u. perfectus), unvollendet, unvollständig, unvollkommen (Ggstz. perfectus), I) im allg.: theatrum Niceae maximā iam parte constructum, imperfectum (unausgebaut) tamen, Plin. ep.: fossa imperfecta, Plin.: novissimus imperfectusque liber od. commentarius, Hirt. b. G.: aut imperfecta res est aut perfecta, ICt.: infans adhuc imp., Ov.: cibus, unverdaute, Iuven. (so auch quidquid assumptum est, imperfectum [unverdaut] protinus reddunt, Cels.): verba, Ov.: sermo, Quint.: reliquum corpus imperfectum ac rude relinquere, Cic.: u. so librum od. opus imperfectum relinquere, Suet.: pars imperfecta manebat, Verg. – neutr. subst., imperfecto nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest, Cic.: Plur. imperfecta loqui, gebrochen reden, Plin. – Compar., insuavius hoc imperfectiusque est, Gell. 1, 7, 20. – II) insbes., sittlich unvollkommen (Ggstz. sapiens), ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet, non ad sapientem, Sen. de tranqu. anim. 11, 1.
-
7 imperfectus
im-perfectus, a, um (in u. perfectus), unvollendet, unvollständig, unvollkommen (Ggstz. perfectus), I) im allg.: theatrum Niceae maximā iam parte constructum, imperfectum (unausgebaut) tamen, Plin. ep.: fossa imperfecta, Plin.: novissimus imperfectusque liber od. commentarius, Hirt. b. G.: aut imperfecta res est aut perfecta, ICt.: infans adhuc imp., Ov.: cibus, unverdaute, Iuven. (so auch quidquid assumptum est, imperfectum [unverdaut] protinus reddunt, Cels.): verba, Ov.: sermo, Quint.: reliquum corpus imperfectum ac rude relinquere, Cic.: u. so librum od. opus imperfectum relinquere, Suet.: pars imperfecta manebat, Verg. – neutr. subst., imperfecto nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest, Cic.: Plur. imperfecta loqui, gebrochen reden, Plin. – Compar., insuavius hoc imperfectiusque est, Gell. 1, 7, 20. – II) insbes., sittlich unvollkommen (Ggstz. sapiens), ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet, non ad sapientem, Sen. de tranqu. anim. 11, 1.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > imperfectus
-
8 imperfectus
несовершенный, неполный, imperf. negotium (1. 35 § 1 D. 18, 1);testamentum (1. 23 D. 28, 1. 1. 3. 35 D. 29, 1. 1. 2 § 1 D. 29, 3. 1. 23 D. 32);
imperf. scriptura (1. 30. 77 § 22 D. 31), donatio (1. 7 D. 39, 6), stipulatio (1. 115 pr. D. 45, 1);
transactio (1. 65 § 1 D. 12, 6);
liberatio (1. 14 D. 46, 4);
aetas imperf., несовершеннолетие (1. 11 C. 1, 18. l. 5 C. 2, 41).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > imperfectus
-
9 imperfectus
imperfecta, imperfectum ADJunfinished, incomplete; imperfect; not complete in every respect; undigested -
10 imperfectus
, imperfecta, imperfectum (m,f,n)незавершённый, незаконченный, несовершенный -
11 Nematus imperfectus
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Nematus imperfectus
-
12 Pachynematus imperfectus
VOCABULARIUM NOMINUM ANIMALIUM QUINQUELINGUE > Pachynematus imperfectus
-
13 imperfectum
imperfectus ( inp-), a, um, adj. [2. inperfectus], unfinished, incomplete, imperfect (not freq. till after the Aug. per.):II.quidam homines in capite meo solum elaborarunt, reliquum corpus imperfectum ac rude reliquerunt,
Cic. Fam. 1, 9, 15:quaedam (animalia),
Ov. M. 1, 427; cf.infans,
id. ib. 3, 310:pars manebat,
Verg. A. 8, 428:pons,
Caes. B. G. 6, 35, 6:cibus,
i. e. undigested, Juv. 3, 233:imperfecto adhuc bello,
Suet. Caes. 26:qui imperfectum librum supple verit,
id. ib. 56; cf.Hirt. B. G. prooem. § 2: librum reliquerat,
Suet. Gramm. 12:opera reliquit,
id. Tib. 47:quae rudia atque imperfecta adhuc erant,
Quint. 3, 1, 7:causae (opp. perfectae),
id. 4, 2, 3:sermo,
id. 9, 2, 57; 11, 3, 121:vita,
Lucr. 3, 958.— Comp.:insuavius hoc imperfectiusque est,
Gell. 1, 7, 20.—As subst.: imperfectum, i, n.: sunt omnia in quaedam genera partita aut incohata nulla ex parte perfecta;imperfecto autem nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest,
Cic. Univ. 4.—Esp., morally imperfect; plur. as subst. (opp. sapientes):ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet,
Sen. Tranq. 11, 1.— Adv.: imperfectē, imperfectly, incompletely:imperfecte atque praepostere syllogismo uti,
Gell. 2, 8, 1. -
14 inperfectus
imperfectus ( inp-), a, um, adj. [2. inperfectus], unfinished, incomplete, imperfect (not freq. till after the Aug. per.):II.quidam homines in capite meo solum elaborarunt, reliquum corpus imperfectum ac rude reliquerunt,
Cic. Fam. 1, 9, 15:quaedam (animalia),
Ov. M. 1, 427; cf.infans,
id. ib. 3, 310:pars manebat,
Verg. A. 8, 428:pons,
Caes. B. G. 6, 35, 6:cibus,
i. e. undigested, Juv. 3, 233:imperfecto adhuc bello,
Suet. Caes. 26:qui imperfectum librum supple verit,
id. ib. 56; cf.Hirt. B. G. prooem. § 2: librum reliquerat,
Suet. Gramm. 12:opera reliquit,
id. Tib. 47:quae rudia atque imperfecta adhuc erant,
Quint. 3, 1, 7:causae (opp. perfectae),
id. 4, 2, 3:sermo,
id. 9, 2, 57; 11, 3, 121:vita,
Lucr. 3, 958.— Comp.:insuavius hoc imperfectiusque est,
Gell. 1, 7, 20.—As subst.: imperfectum, i, n.: sunt omnia in quaedam genera partita aut incohata nulla ex parte perfecta;imperfecto autem nec absoluto simile pulchrum esse nihil potest,
Cic. Univ. 4.—Esp., morally imperfect; plur. as subst. (opp. sapientes):ad imperfectos et mediocres et male sanos hic meus sermo pertinet,
Sen. Tranq. 11, 1.— Adv.: imperfectē, imperfectly, incompletely:imperfecte atque praepostere syllogismo uti,
Gell. 2, 8, 1. -
15 incuratus
in-cūrātus, a, um1) оставленный без попечения, заброшенный (imperfectus aut i. Vop)2) нелеченный ( ulcera H) -
16 imperfecte
imperfectē, Adv. (imperfectus), unvollkommen, unvollständig, Gell. 2, 8 in. Amm. 22, 16, 16.
-
17 imperfectio
imperfectio, ōnis, f. (imperfectus), die Unvollkommenheit, Unvollständigkeit, Augustin. de gen. ad litt. 1, 4 u.a.: Ggstz. perfectio, Augustin. in Galat. 12.
-
18 perfectus [1]
1. perfectus, a, um, PAdi. (perficio), I) vollkommen, vollendet, tüchtig (Ggstz. imperfectus, inchoatus), a) v. Pers.: homo, orator, Cic.: femina, Sen.: in dicendo, in arte, Cic.: C. Memmius perfectus litteris, sed Graecis, Cic. – Perfectissimus, Ehrentitel der spät. Kaiszt (s. Bünem. Lact. 5, 14, 18 u. Cellar. Lact. de mort. pers. 21, 3). – b) v. lebl. Subjj.: naturae, Cic.: officium, Cic.: eloquentia, Cic.: aetas, volles, reifes Alter von 25 Jahren, ICt.: defectio (solis), Sen. – valvas perfectiores nullas umquam ullo in templo fuisse, Cic. – quod ego summum et perfectissimum iudico, Cic.: argumentatio absolutissima et perfectissima, Cornif. rhet. – subst., ad perfectum pervenire, zur Vollkommenheit gelangen, Varro: ad perfectum, vollkommen, Augustin.: natura perfecta format et de perfectis ista procedunt, Macr. sat. 7, 16, 12. – II) vollendet, v. der Zeit, als gramm. t. t., perfectum tempus u. bl. perfectum, das Perfektum, plus quam perfectum (tempus), das Plusquamperfektum, minus quam perfectum (tempus), das Imperfektum, Cledon. 60, 23 K. u.a. Gramm.
-
19 cibus
cĭbus, cĭbi, m. [st2]1 [-] nourriture, aliment. [st2]2 [-] repas, mets, plat; pâture. [st2]3 [-] suc nourricier (des plantes), sève. - cibŭs, ūs, m. arch. Prisc. - cibum capere (capessere, sumere): prendre de la nourriture. - hospes non multi cibi, Cic.: hôte qui mange peu. - caseus maximi cibi, Varr.: fromage très nourrissant. - flentes orabant, ut se in servitutem receptos cibo juvarent, Caes. BG. 7: en pleurs, ils demandaient qu’on voulût bien les accepter comme esclaves et leur donner quelque nourriture. - far tostum cibo salubrius est, Plin.: le blé grillé donne une nourriture plus saine. - lupinum homini in cibo est, Plin.: le lupin est un aliment pour l'homme. - post cibum, Suet.: après le repas. - cibus animalis, Cic.: l'élément nutritif puisé dans l'air. - cibo meo, Plaut.: à mes dépens. - cibus furoris, Ov.: l'aliment de la fureur. - hamos abdit cibus, Tib.: l'appât cache l'hameçon.* * *cĭbus, cĭbi, m. [st2]1 [-] nourriture, aliment. [st2]2 [-] repas, mets, plat; pâture. [st2]3 [-] suc nourricier (des plantes), sève. - cibŭs, ūs, m. arch. Prisc. - cibum capere (capessere, sumere): prendre de la nourriture. - hospes non multi cibi, Cic.: hôte qui mange peu. - caseus maximi cibi, Varr.: fromage très nourrissant. - flentes orabant, ut se in servitutem receptos cibo juvarent, Caes. BG. 7: en pleurs, ils demandaient qu’on voulût bien les accepter comme esclaves et leur donner quelque nourriture. - far tostum cibo salubrius est, Plin.: le blé grillé donne une nourriture plus saine. - lupinum homini in cibo est, Plin.: le lupin est un aliment pour l'homme. - post cibum, Suet.: après le repas. - cibus animalis, Cic.: l'élément nutritif puisé dans l'air. - cibo meo, Plaut.: à mes dépens. - cibus furoris, Ov.: l'aliment de la fureur. - hamos abdit cibus, Tib.: l'appât cache l'hameçon.* * *Cibus, cibi. Toute sorte de viandes.\Fames vetitorum ciborum. Oui. Envie de manger viandes defendues.\Hora cibi. Ouid. L'heure de prendre son repas.\Nouitate cibi capi. Lucret. Estre affriandé d'une viande nouvelle.\Maturus cibo. Plin. Qui est tant meur qu'il est bon à manger.\Onustus cibo. Cic. Qui a trop mangé, Chargé de viande.\Penuria cibi. Lucret. Disette, ou faulte de viande.\Satias cibi. Lucret. Saoulement.\Varietas cibi et copia. Cic. Diversité et abondance.\Cibi auidus. Terent. Aspre à la viande, Goulu.\Contenti cibis nullo cogente creati. Ouid. Qui se contentoyent des viandes que nature produisoit d'elle mesme sans le labeur des hommes.\Expers cibi. Ouid. Qui ne mange point.\Acuti cibi. Plin. iunior. Qui donnent appetit.\Alienus cibus. Terent. Repeue franche, quand on disne aux despens d'autruy.\Anceps. Plin. Viande dangereuse.\Conditiuus cibus. Colum. De reserve, et de provision.\Crudus cibus. Iuuenal. Qui n'est point digeré en l'estomach.\Diurnus. Claud. La portion pour un jour.\Fallaces cibi. Ouid. Amorce, ou Appast.\Frigidi et repositi cibi fastidium mouent. Quintil. Viandes gardees.\Illiberalis cibus. Plin. Viande à povres gens.\Imperfectus. Iuuenal. Qui n'est point digeré, Viande indigeste.\Inuisus. Ouid. Qu'on hait.\Lautus. Terent. Bien apprestee et assaisonnee.\Lenis. Celsus. Qui n'est point aigre ne forte.\Lentus. Ouid. Qu'on masche à loisir et lentement.\Operosus cibus. Plin. Difficile à digerer.\Robustus. Cels. Qui soustiens fort, Qui est de grand nourrissement.\Perpetuus. Plaut. Qui ne fault point.\Simplex. Plin. Une sorte de viande.\Solitus. Ouid. Accoustumee.\Summus. Pli. Ce qu'on mange le dernier apres toute autre viande, Le dernier més.\Tetri cibi. Claud. Ordes et villaines, qu'on ha en horreur.\Vilis cibus. Horat. Qui ne couste gueres.\Adiicere cibo. Cels. Augmenter la pitance, Donner plus à manger.\Cibis aliquid apponere. Plaut. Mesler parmi.\Capere cibum. Cic. Prendre sa refection ou son repas.\Capere cibum cum aliquo. Terent. Manger avec aucun.\Capessere cibum. Cic. Prendre.\Carpere cibos digitis. Ouid. Prendre.\Concoquere cibum. Cic. Digerer.\Conficere cibos. Plin. Mascher bien menu. C'est aussi digerer.\Deducere cibum. Terent. Diminuer la pitance, Restraindre les morceaulx.\Deficiente cibo perire. Ouid. Mourir de faim.\Ingerere cibum aegroto. Celsus. Luy presenter la viande, et le presser de manger.\Libare cibum digitis. Ouid. Attoucher doulcement.\Mitificare. Cic. Digerer.\Minuere. Celsus. Diminuer la pitance.\Mitigare. Cic. Cuire.\Aues teneris infirmisque foetibus cibos ore suo collatos partiuntur. Quintil. Distribuent.\Peragere cibum. Plin. Digerer en l'estomach.\Praegustare cibos. Ouid. Faire l'essay de la viande.\Repositi cibi. Quintil. Viandes gardees.\Secretus cibo, id est a cibo secretus. Lucr. Qui n'ha que manger.\Seruire cibo suo. Plaut. A ses despens.\In cibo est homini. Plin. Les hommes en mangent.\Vacare cibo. Cels. Ne point manger.\Vincuntur cibi praecipue peruigilio. Plin. Se digerent.\Mali cibus. Ouid. Nourriture et entretenement de mal. -
20 imperfecte
imperfectē, Adv. (imperfectus), unvollkommen, unvollständig, Gell. 2, 8 in. Amm. 22, 16, 16.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > imperfecte
- 1
- 2
См. также в других словарях:
Astragalus nuttallianus var. imperfectus — ID 8256 Symbol Key ASNUI Common Name turkeypeas Family Fabaceae Category Dicot Division Magnoliophyta US Nativity Native to U.S. US/NA Plant Yes State Distribution AZ, CA, NV, UT Growth Habit Forb/herb Duration … USDA Plant Characteristics
Astragalus nuttallianus DC. var. imperfectus (Rydb.) Barneby — Symbol ASNUI Common Name turkeypeas Botanical Family Fabaceae … Scientific plant list
Astragalus nuttallianus DC. var. imperfectus (Rydb.) Barneby — Symbol ASNUI Common Name turkeypeas Botanical Family Fabaceae … Scientific plant list
imperfecta — , imperfectus L. incomplete. 1) Only one floret of spikelet fertile. Melica imperfecta 2) only one spikelet of cluster developed. Aegopogon imperfectus … Etymological dictionary of grasses
Целый тон — (в ступенном выражении большая секунда) музыкальный интервал. В равномерно темперированном строе частоты двух тонов соотносятся как . В пифагорейском строе целый тон выражается отношением 8:9. Составленные вместе, два таких целых тона … Википедия
imparfait — imparfait, aite [ ɛ̃parfɛ, ɛt ] adj. et n. m. • 1372; lat. imperfectus I ♦ Adj. Qui n est pas parfait. 1 ♦ Qui n est pas achevé, pas complet. ⇒ inachevé, incomplet. Guérison imparfaite. Connaissance imparfaite. ⇒ insuffisant. (XVe) Gramm.… … Encyclopédie Universelle
Medieval music — Periods of Western art music Early Medieval (500–1400) Renaissance (1400–1600) Baroque (1600–1760) Common practice Baroque (1600–1760) … Wikipedia
imperfect — IMPERFÉCT, Ă, imperfecţi, te, adj. (Adesea adverbial) Lipsit de perfecţiune; cu defecte, cu lipsuri. ♢ Timp imperfect (şi substantivat, n.) = timp verbal care aparţine modului indicativ şi care exprimă o acţiune din trecut, neterminată în… … Dicționar Român
имперфект — а; м. [лат. imperfectus несовершенный] Грамм. Прошедшее время глагола в некоторых языках, выражающее длительность и незаконченность действия; прошедшее несовершенное. * * * имперфект (от лат. imperfectus незавершённый) (прошедшее несовершенное) … Энциклопедический словарь
Imperfekt — Vergangenheit; Mitvergangenheit (österr.); Präteritum * * * Ịm|per|fekt 〈n. 11〉 → Lexikon der Sprachlehre 1. 〈Gramm.〉 erste od. unvollendete Vergangenheit, eine Zeitform des Verbs 2. 〈dt. Gramm.〉 = Präteritum [<lat. imperfectum „das… … Universal-Lexikon
Mensural notation — A manuscript page of early mensural notation, late 14th century. The Agnus Dei of the Barcelona Mass. Mensural notation is the musical notation system which was used in European music from the later part of the 13th century until about 1600.… … Wikipedia