Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

im+auto

  • 1 auto-

    -aut-… prf G
    soi-même, auto-… prf

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > auto-

  • 2 idio-…

    prf G
    propre, soi-même, auto-… prf

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > idio-…

  • 3 autographum

    autŏgrăphus, a, um, adj., = autographos, written with one ' s own hand, autograph:

    Autographā quādam epistulā Cenavi, ait, mi Tiberi, cum īsdem,

    Suet. Aug. 71:

    litterae,

    id. ib. 87.—Also subst.: autŏ-grăphum, i, n., an autograph, Symm. Ep. 3, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > autographum

  • 4 autographus

    autŏgrăphus, a, um, adj., = autographos, written with one ' s own hand, autograph:

    Autographā quādam epistulā Cenavi, ait, mi Tiberi, cum īsdem,

    Suet. Aug. 71:

    litterae,

    id. ib. 87.—Also subst.: autŏ-grăphum, i, n., an autograph, Symm. Ep. 3, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > autographus

  • 5 automatarium

    autŏmătārĭus, a, um, adj. [v. automatus].
    I.
    Of or pertaining to an automaton, automatic; hence,
    II.
    Subst.
    A.
    autŏ-mătārĭus, ii, m., a maker of automata, Inscr. Orell. 4150.—
    B.
    autŏmătārĭ-um, ii, n. (sc. opus), automaton-work, Dig. 30, 41 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > automatarium

  • 6 automatarius

    autŏmătārĭus, a, um, adj. [v. automatus].
    I.
    Of or pertaining to an automaton, automatic; hence,
    II.
    Subst.
    A.
    autŏ-mătārĭus, ii, m., a maker of automata, Inscr. Orell. 4150.—
    B.
    autŏmătārĭ-um, ii, n. (sc. opus), automaton-work, Dig. 30, 41 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > automatarius

  • 7 cano

    căno, cĕcĭni, cantum (ancient imp. cante = canite, Carm. Sal. ap. Varr. L. L. 7, § 37 Müll.; fut. perf. canerit = cecinerit, Lib. Augur. ap. Fest. s. v. rumentum, p. 270 ib.; perf. canui = cecini, acc. to Serv. ad Verg. G. 2, 384, predominant in concino, occino, etc.—Examples of sup. cantum and part. cantus, canturus, a, um, appear not to be in use; the trace of an earlier use is found in Paul. ex Fest. p. 46 Müll.: canta pro cantata ponebant;

    once canituri,

    Vulg. Apoc. 8, 13), 3, v. n. and a. [cf. kanassô, kanachê, konabos; Germ. Hahn; Engl. chanticleer; kuknos, ciconice; Sanscr. kōkas = duck; Engl. cock], orig. v. n., to produce melodious sounds, whether of men or animals; later, with a designation of the subject-matter of the melody, as v. a., to make something the subject of one ' s singing or playing, to sing of, to celebrate, or make known in song, etc.
    I. A.
    Of men:

    si absurde canat,

    Cic. Tusc. 2, 4, 12; Plin. Ep. 3, 18, 9:

    celebrare dapes canendo,

    Ov. M. 5, 113:

    si velim canere vel voce vel fidibus,

    Cic. Div. 2, 59, 122; Quint. 5, 11, 124; 1, 8, 2; Gell. 19, 9, 3:

    quemadmodum tibicen sine tibiis canere non possit,

    Cic. de Or. 2, 83, 338; cf.:

    tibia canentum,

    Lucr. 4, 587; 5, 1384; Cic. Tusc. 1, 2, 4; Quint. 1, 10, 14:

    curvo calamo,

    Cat. 63, 22:

    harundine,

    Ov. M. 1, 683; Suet. Caes. 32:

    cithara,

    Tac. A. 14, 14:

    lituus quo canitur,

    Cic. Div. 1, 17, 30; Verg. E. 2, 31:

    movit Amphion lapides canendo,

    Hor. C. 3, 11, 2; Serv. ad Verg. G. 2, 417 al.; Cic. Brut. 50, 187.—
    2.
    Of the faulty delivery of an orator, to speak in a sing-song tone:

    inclinată ululantique voce more Asiatico canere,

    Cic. Or. 8, 27; cf. canto and canticum.—
    B.
    Of animals (usu. of birds, but also of frogs), Varr. L. L. 5, § 76 Müll.:

    volucres nullă dulcius arte canant,

    Prop. 1, 2, 14; Cic. Div. 1, 7, 12:

    merula canit aestate, hieme balbutit,

    Plin. 10, 29, 42, § 80; 10, 32, 47, § 89:

    ranae alio translatae canunt,

    id. 8, 58, 83, § 227.—Of the raven, Cic. Div. 1, 7, 12.—Esp., of the crowing of a cock:

    galli victi silere solent, canere victores,

    to crow, Cic. Div. 2, 26, 56; v. the whole section; id. ib. 2, 26, 56, § 57; Col. 8, 2, 11; Plin. 10, 21, 24, § 49 (cf. also cantus):

    gallina cecinit, interdixit hariolus (the crowing of a hen being considered as an auspicium malum),

    Ter. Phorm. 4, 4, 27.—

    In the lang. of the Pythagoreans, of the heavenly bodies (considered as living beings),

    the music of the spheres, Cic. N. D. 3, 11, 27.—
    C.
    Transf., of the instruments by which, or ( poet.) of the places in which, the sounds are produced, to sound, resound:

    canentes tibiae,

    Cic. N. D. 2, 8, 22:

    maestae cecinere tubae,

    Prop. 4 (5), 11, 9:

    frondiferasque novis avibus canere undique silvas,

    and the leafy forest everywhere resounds with young birds, Lucr. 1, 256; Auct. Aetn. 295.
    II. A.
    With carmen, cantilenam, versus, verba, etc., to sing, play, rehearse, recite:

    cum Simonides cecinisset, id carmen, quod in Scopam scripsisset,

    Cic. de Or. 2, 86, 352:

    carmina quae in epulis canuntur,

    id. Brut. 18, 71:

    in eum (Cossum) milites carmina incondita aequantes eum Romulo canere,

    Liv. 4, 20, 2:

    Ascraeum cano carmen,

    Verg. G. 2, 176; Suet. Caes. 49; Curt. 5, 1, 22: canere versus, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 36 Müll. (Ann. v. 222 Vahl.); Cic. Or. 51, 171; id. Brut. 18, 71:

    neniam,

    Suet. Aug. 100: idyllia erôtika, Gell. 19, 9, 4, § 10:

    verba ad certos modos,

    Ov. F. 3, 388:

    Phrygium,

    Quint. 1, 10, 33 Spald.—The homog. noun is rarely made the subject of the act. voice:

    cum in ejus conviviis symphonia caneret,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105.—
    2.
    Prov.
    a.
    Carmen intus canere, to sing for one ' s self, i. e. to consult only one ' s own advantage, Cic. Verr. 2, 1, 20, § 53; id. Agr. 2, 26, 68; v. Aspendius.—
    b.
    Cantilenam eandem canis, like the Gr. to auto adeis asma, ever the old tune, Ter. Phorm. 3, 2, 10; v. cantilena.—
    B.
    With definite objects.
    a.
    In gen., to sing, to cause to resound, to celebrate in song, to sing of, Lucr. 5, 328:

    laudes mortui,

    Varr. L. L. 7, § 70 Müll.:

    canere ad tibiam clarorum virorum laudes atque virtutes,

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; Quint. 1, 10, 10; 1, 10, 31; Liv. 45, 38, 12:

    puellis carmine modulato laudes virtutum ejus canentibus,

    Suet. Calig. 16 fin.:

    dei laudes,

    Lact. 6, 21, 9:

    deorum laudes,

    Val. Max. 1, 8, ext. 8.—So with de:

    canere ad tibicinem de clarorum hominum virtutibus,

    Cic. Tusc. 1, 2, 3 (cf. cantito):

    praecepta,

    Hor. S. 2, 4, 11:

    jam canit effectos extremus vinitor antes,

    Verg. G. 2, 417 Wagn. N. cr.:

    nil dignum sermone,

    Hor. S. 2, 3, 4:

    quin etiam canet indoctum,

    id. Ep. 2, 2, 9:

    grandia elate, jucunda dulciter, moderata leniter canit,

    Quint. 1, 10, 24; Cat. 63, 11:

    Io! magna voce, Triumphe, canet,

    Tib. 2, 5, 118; Ov. Tr. 4, 2, 52; cf. Hor. C. 4, 2, 47:

    haec super arvorum cultu pecorumque canebam,

    Verg. G. 4, 559 Wagn.: et veterem in limo ranae cecinere querelam, croaked (according to the ancient pronunciation, kekinere kuerelam, an imitation of the Aristophanic Brekekekex; v. the letter C), id. ib. 1, 378; Lucr. 2, 601:

    anser Gallos adesse canebat,

    Verg. A. 8, 656:

    motibus astrorum nunc quae sit causa, canamus,

    Lucr. 5, 510:

    sunt tempestates et fulmina clara canenda,

    id. 6, 84.—
    b.
    With pers. objects ( poet. and in post-Aug. prose):

    canitur adhuc barbaras apud gentes (Arminius),

    Tac. A. 2, 88:

    Herculem... ituri in proelia canunt,

    id. G. 2:

    Dianam,

    Cat. 34, 3:

    deos regesve,

    Hor. C. 4, 2, 13:

    Liberum et Musas Veneremque,

    id. ib. 1, 32, 10:

    rite Latonae puerum,

    id. ib. 4, 6, 37;

    1, 10, 5: plectro graviore Gigantas, Ov M. 10, 150: reges et proelia,

    Verg. E. 6, 3; Hor. C. 4, 15, 32:

    arma virumque,

    Verg. A. 1, 1:

    pugnasque virosque,

    Stat. Th. 8, 553:

    maxima bella et clarissimos duces,

    Quint. 10, 1, 62.—Very rarely, to celebrate, without reference to song or poetry:

    Epicurus in quădam epistulă amicitiam tuam et Metrodori grata commemoratione cecinerat,

    Sen. Ep. 79, 13.—Esp. of fame, to trumpet abroad:

    fama facta atque infecta canit,

    Verg. A. 4, 190:

    fama digna atque indigna canit,

    Val. Fl. 217 al. —And prov., to sing or preach to the deaf:

    non canimus surdis,

    Verg. E. 10, 8: praeceptorum, quae vereor ne vana surdis auribus cecinerim. Liv. 40, 8, 10.—
    C.
    Since the responses of oracles were given in verse, to prophesy, foretell, predict.
    a.
    In poetry:

    Sibylla, Abdita quae senis fata canit pedibus,

    Tib. 2, 5, 16; cf.:

    horrendas ambages,

    Verg. A. 6. 99; 3, [p. 280] 444:

    fera fata,

    Hor. C. 1, 15, 4; cf. id. Epod. 13, 11; id. S. 2, 5, 58; Tib. 1, 7, 1; cf. id. 3, 3, 36; 1, 6, 50; Hor. C. S. 25:

    et mihi jam multi crudele canebant Artificis scelus,

    Verg. A. 2, 124; Hor. S. 1, 9, 30.—
    b.
    In prose:

    ut haec quae nunc fiunt, canere di inmortales viderentur,

    Cic. Cat. 3, 8, 18:

    non haec a me tum tamquam fata... canebantur?

    id. Sest. 21, 47:

    eum, qui ex Thetide natus esset, majorem patre suo futurum cecinisse dicuntur oracula,

    Quint. 3, 7, 11; Just. 11, 7, 4; 7, 6, 1; Tac. A. 2, 54; id. H. 4, 54:

    cecinere vates, idque carmen pervenerat ad antistitem fani Dianae,

    Liv. 1, 45, 5; 5, 15, 4 sq.; 1, 7, 10; Tac. A. 14, 32; Liv. 30, 28, 2; cf. Nep. Att. 16, 4; cf.

    of philosophers, etc.: ipsa memor praecepta Canam,

    Hor. S. 2, 4, 11 Orell. ad loc.; cf.:

    quaeque diu latuere, canam,

    Ov. M. 15, 147.
    III.
    In milit. lang., t. t., both act. and neutr., of signals, to blow, to sound, to give; or to be sounded, resound.
    A.
    Act.:

    bellicum (lit. and trop.) canere, v. bellicus: classicum, v. classicus: signa canere jubet,

    to give the signal for battle, Sall. C. 59, 1; id. J. 99, 1:

    Pompeius classicum apud eum (sc. Scipionem) cani jubet,

    Caes. B. C. 3, 82.— Absol. without signum, etc.: tubicen canere coepit, Auct. B. Afr. 82; cf. Flor. 4, 2, 66.—
    B.
    Neutr.:

    priusquam signa canerent,

    Liv. 1, 1, 7:

    ut attendant, semel bisne signum canat in castris,

    id. 27, 47, 3 and 5; 23, 16, 12;

    24, 46 (twice): repente a tergo signa canere,

    Sall. J. 94, 5; Liv. 7, 40, 10; Verg. A. 10, 310; Flor. 3, 18, 10:

    classicum apud eos cecinit,

    Liv. 28, 27, 15.—
    2.
    Receptui canere, to sound a retreat:

    Hasdrubal receptui propere cecinit (i. e. cani jussit),

    Liv. 27, 47, 2; Tac. H. 2, 26.— Poet.:

    cecinit jussos receptus,

    Ov. M. 1, 340.—And in Livy impers.:

    nisi receptui cecinisset,

    if it had not sounded a counter-march, Liv. 26, 44, 4:

    ut referrent pedem, si receptui cecinisset,

    id. 3, 22, 6.—
    b.
    Trop.:

    revocante et receptui canente senatu,

    Cic. Phil. 12, 3, 8:

    ratio abstrahit ab acerbis cogitationibus a quibus cum cecinit receptui,

    id. Tusc. 3, 15, 33:

    antequam (orator) in has aetatis (sc. senectutis) veniat insidias, receptui canet,

    Quint. 12, 11, 4.
    Examples for the signif.
    to practice magic, to charm, etc., found in the derivv. cantus, canto, etc., are entirely wanting in this verb.

    Lewis & Short latin dictionary > cano

  • 8 cantilena

    cantĭlēna, ae, f. [cantillo].
    I.
    In anteclass. and class. lang., a song, in a disparaging sense, an old song; vulg. for silly, trite prattle, gossip:

    ut crebro mihi insusurret cantilenam suam,

    Cic. Att. 1, 19, 8: totam istam cantilenam ex hoc pendere, ut quam plurimum lucri faciant, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 2: qui non Graeci alicujus cottidianam loquacitatem sine usu, neque ex scholis cantilenam requirunt, Cic. de Or. 1, 23, 105.—Prov.: cantilenam eandem canis, = to auto adeis asma, ever the old song, Ter. Phorm. 3, 2, 10.—
    II.
    Postclass. in a good sense, a song, in gen., Gell. 9, 4, 14; so id. 19, 9, 8:

    in cantilenis et proverbiis,

    Vulg. Ecclus. 47, 18:

    cantilenas meditari pro jubilo molliores,

    Amm. 22, 4, 6; of a lampoon, Vop. Aur. 7, 2; cf. Fest. p. 181, 16 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > cantilena

  • 9 commentatio

    commentātĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    Abstr., a diligent meditation upon something, a studying, a careful preparation, meletê (so perh. only in Cic.):

    loci multa commentatione atque meditatione parati,

    Cic. de Or. 2, 27, 118.—In plur., Cic. de Or. 1, 60, 257; id. Brut. 71, 249; 27, 105:

    commentatio inclusa in veritatis lucem proferenda est,

    id. de Or. 1, 34, 157.—
    * 2.
    As rhet. fig., = enthumêma, Quint. 5, 10, 1.—
    B.
    Trop.:

    tota philosophorum vita, ut ait idem (Socrates), commentatio mortis est,

    Cic. Tusc. 1, 30, 74 (transl. of Plat. Phaed. § 12: To meletêma auto touto esti tôn philosophôn, lusis kai chôrismos Psuchês apo sômatos), commentatio ferendi doloris, id. ib. 2, 18, 42.—
    II.
    Concr., a learned work, treatise, dissertation, description (so perh. not ante-Aug.):

    commentatio (de naturā animalium),

    Plin. 8, 16, 17, § 44; so,

    Indiae,

    id. 6, 17, 21, § 60. —In plur., Plin. 28, 1, 2, § 7; Gell. praef. § 4.

    Lewis & Short latin dictionary > commentatio

  • 10 hábeas corpus

       derecho del detenido a ser oído por un juez
       ◘ Procedimiento por el que todo detenido que se considera ilegalmente privado de libertad solicita ser llevado ante un juez para que éste decida su ingreso en prisión o su puesta en libertad.
       'Derecho de todo detenido a ser conducido ante un juez o tribunal para que este decida sobre la legalidad de la detención'. Es locución nominal masculina y tiene su origen en la frase latina Habeas corpus ad subiiciendum ('tengas tu cuerpo para exponer'), con la que comienza el auto de comparecencia: " El hábeas corpus se ha convertido en una de las " soluciones" para disminuir el número de detenidos" ( DHoy [Ec.] 18.7.97). Suele utilizarse como complemento de sustantivos jurídicos comoley, derecho, recurso, etc.: " Tuve que presentar un recurso de hábeas corpus" (Alegría Mundo [Perú 1941]). La pronunciación correcta y más extendida del primer elemento de esta locución es [ábeas], no *[abéas]. Es invariable en plural: los hábeas corpus. [RAE: Diccionario panhispánico de dudas. Madrid: Santillana, 2005, p. 329]

    Locuciones latinas > hábeas corpus

См. также в других словарях:

  • auto- — ♦ Élément, du gr. autos « soi même, lui même » : autoanalyse, autodérision. ⊗ CONTR. Hétér(o) ; allo . ● auto Préfixe, du grec autos, soi même, lui même (autodidacte, autodéfense), ou du français automobile (autocar, auto école). auto élément, du …   Encyclopédie Universelle

  • Auto Bild — Beschreibung Automobil Fachzeitschrift …   Deutsch Wikipedia

  • Auto-entreprise — Auto entrepreneur Auto entrepreneur est un nouveau régime français destiné à faciliter l exercice d une activité entreprenariale. Issu des propositions faites dans le rapport de François Hurel, demandé par Hervé Novelli, il est intégré dans la… …   Wikipédia en Français

  • Auto entrepreneur — est un nouveau régime français destiné à faciliter l exercice d une activité entreprenariale. Issu des propositions faites dans le rapport de François Hurel, demandé par Hervé Novelli, il est intégré dans la loi de modernisation de l’économie en… …   Wikipédia en Français

  • Auto Union racing car — Auto Union Type C The Auto Union Grand Prix racing cars types A to D, were developed and built by a specialist racing department of Horch works in Zwickau between 1933 and 1939. Between 1935 and 1937 Auto Union cars won 25 races, driven by Ernst… …   Wikipedia

  • Auto-Union-Rennwagen — Auto Union Typ C Die Auto Union Rennwagen Typ A bis D (Grand Prix Wagen) wurden zwischen 1934 und 1939 in der Rennabteilung der Zwickauer Horch Werke gebaut. Sie basierten auf dem P Wagen, einem 750 kg Rennwagen, der im 1930 gegründeten Porsche… …   Deutsch Wikipedia

  • Auto Nombre — En arithmétique, un auto nombre ou nombre colombien est un entier naturel qui, dans une base donnée, ne peut pas s écrire sous la forme d un nombre ajouté à la somme des chiffres de ce nombre. Exemples 21 n est pas un auto nombre, puisqu il peut… …   Wikipédia en Français

  • Auto Union Typ D — Auto Union Type D Auto Union Type D Constructeur Auto Union Classe Sportive Moteur et transmission Architectur …   Wikipédia en Français

  • Auto Union Type D — Constructeur Auto Union Années de production 1938 1939 Classe …   Wikipédia en Français

  • Auto Bild — Pays  Allemagne Langue Allemand …   Wikipédia en Français

  • Auto Union Rennwagen — Auto Union Typ C Die Auto Union Rennwagen Typ A bis D (Grand Prix Wagen) wurden zwischen 1934 und 1939 gebaut. Sie basieren auf dem P Wagen Projekt, einem 750 kg Rennwagen, den Ferdinand Porsche entwickelte. Inhaltsverzeichnis …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»