Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

iūstitium

  • 1 iustitium

        Iustitium, iustitii. Liu. Vacation, Quand on ne plaide plus.
    \
        Iustitium edicere, et intermittere iurisdictionem. Cic. Declarer cessation de plaids, Publier vacation.
    \
        Iustitium remittere. Liu. Ouvrir et recommencer les plaids.
    \
        Iustitium. Gell. Un estat de cause, Quand une cause est en estat.

    Dictionarium latinogallicum > iustitium

  • 2 iūstitium

        iūstitium n    [2 ius+STA-], a suspension of the courts, judicial vacation, holiday: iustitium edici oportere: quadriduum, L.: iustitium remittitur, L.— A public mourning, Ta.

    Latin-English dictionary > iūstitium

  • 3 iustitium

    iūstitium, iī, n. (st. iurisstitium, v. ius u. sisto), die Einstellung aller Rechtsgeschäfte u. Hemmung aller Fristen, so daß die Zeit des iust. bei den Fristen nicht gerechnet wurde, der förmliche Stillstand der Gerichte, die Gerichtshemmung, Gerichtsstille, Gerichtsfeier, die bei Gefahr des Staates od. bei Landestrauer angeordnet wurden (vgl. Schol. Lucan. 2, 18), I) eig. u. übtr.: a) eig.: iust. edicere (verordnen), indicere (ankündigen), Cic. u.a.: iust. remittere (aufheben), Liv.: iust. servare, Liv.: iust. sumere (antreten), Tac. – b) übtr., der Stillstand, die Hemmung der Geschäfte wie bei einer Gerichtsfeier, omnium rerum, Liv. 26, 26, 9. – II) meton., die Landestrauer, öffentliche-, allgemeine Trauer, Tac. ann. 1, 16 u. 3, 7. Fronto bei Fulg. expos. serm. 35. p. 121, 7 H. Sidon. epist. 2, 8, 1.

    lateinisch-deutsches > iustitium

  • 4 iustitium

    iūstitium, iī, n. (st. iurisstitium, v. ius u. sisto), die Einstellung aller Rechtsgeschäfte u. Hemmung aller Fristen, so daß die Zeit des iust. bei den Fristen nicht gerechnet wurde, der förmliche Stillstand der Gerichte, die Gerichtshemmung, Gerichtsstille, Gerichtsfeier, die bei Gefahr des Staates od. bei Landestrauer angeordnet wurden (vgl. Schol. Lucan. 2, 18), I) eig. u. übtr.: a) eig.: iust. edicere (verordnen), indicere (ankündigen), Cic. u.a.: iust. remittere (aufheben), Liv.: iust. servare, Liv.: iust. sumere (antreten), Tac. – b) übtr., der Stillstand, die Hemmung der Geschäfte wie bei einer Gerichtsfeier, omnium rerum, Liv. 26, 26, 9. – II) meton., die Landestrauer, öffentliche-, allgemeine Trauer, Tac. ann. 1, 16 u. 3, 7. Fronto bei Fulg. expos. serm. 35. p. 121, 7 H. Sidon. epist. 2, 8, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > iustitium

  • 5 intermitto

    inter-mitto, mīsī, missum, ere, I) tr.: A) dazwischenkommen lassen = dazwischenlegen, trabes paribus intermissae spatiis, Caes.: valle intermissā, diesseits eines Tales, Caes.: intermissā nocte, da inzwischen die Nacht hereingebrochen war, Caes. – B) dazwischenlassen = dazwischen leer lassen, frei-, offen-, unbesetzt lassen, 1) eig.: pars oppidi a flumine intermissa, Caes.: planities collibus intermissa, Caes.: loca custodibus intermissa, Liv.: quā erat opus intermissum, eine Lücke hatte, Caes.: intermissa munimenta, moenia, Lücken in den Bef., in den M., Liv.: nunc continua nunc intermissa tecta villarum, bald fortlaufende, bald freistehende, Plin. ep.: mediocribus spatiis intermissis, in mäßigen Abständen, Caes.: perexiguo intermisso spatio, Caes.: intermissis circiter passibus CCCC, in einer Entfernung von usw., Caes. – 2) übtr.: a) eine Tätigkeit usw. auf kürzere od. längere Zeit unterlassen, einstellen, aussetzen, unterbrechen ( während omittere = gänzlich unterlassen, ganz einstellen), studia, Cic.: proelium, iter, Caes.: ludorum solemnia, Liv.: cultum agrorum, Liv.: ob iustitium solita munia, Tac.: paulisper otium, Plin. ep.: laborem, Ov.: non intermisso navigandi labore, Caes.: mit folg. Infin., alci litteras mittere, Cic.: obsides dare, Caes.: non ille intermisit affirmare se sine mora venire, Cic.: bei vorherg. Negation m. folg. quin u. Konj., hoc opus numquam intermittendum est, quin (ohne daß es) omnibus instauretur annis, Colum. 7, 17, 2. – Passiv medial = aussetzen, nachlassen, mediā circiter nocte vento intermisso, Windstille eingetreten war, Caes.: paulum intermissā flammā, Caes.: u. so intermissa verba, abgebrochene, Ov.: aber verba ab usu cotidiani sermonis intermissa, aufgegebene, Cic.: intermissus tamdiu mos, unterlassene, Plin. ep.: intermissa libertas, das eine Zeitlang gehemmte freie Wort (Ggstz. lib. retenta), Cic. – b) eine Zeit aussetzen, vorbeigehen-, verstreichen lassen, unbenutzt lassen, ne quem diem intermitterem, has dedi litteras, Cic.: triduo intermisso, brevi tempore intermisso, quinque intermissis diebus, nach Ablauf von usw., Caes.: intermisso spatio, nach einiger Zeit, Caes. – m. ab u. Abl., ut reliquum tempus ab labore intermitteretur, ausgesetzt, gerastet würde, Caes. – m. ad u. Akk., nulla pars nocturni temporis ad laborem intermittitur, wird für die A. nicht unbenutzt gelassen, Caes. – bei vorhergehender Negation mit folg. quin u. Konj., numquam unum intermittit diem, quin semper veniat, Ter.: neque ullum fere diem intermittebat, quin quid in quoque esset animi ac virtutis suorum perspiceret, Caes.: totius hiemis nullum tempus intermiserunt, quin trans Rhenum legatos mitterent, Caes. – c) ein Amt zeitweilig unbesetzt lassen, intermissis magistratibus, nachdem die weltlichen Ämter zeitweilig unbesetzt gelassen, suspendiert waren, Caes. b. G. 7, 33, 4. – d) eine Provinz für jetzt aufgeben, Eutr. 9, 15. – II) intr. aussetzen, absetzen, nachlassen, quā (wo) flumen intermittit, Caes.: sic canere coepisse, ut nihil intermitterent, ohne abzusetzen, Cic.: aves intermittentes bibunt, setzen beim Trinken ab, Plin.: hostes subeunt, non intermittunt, rücken unaufhaltsam heran, Caes.: non intermittunt interim cotidiana proelia, Hirt. b. G.: febris intermittit, ist ein Wechselfieber, Cels.: tertiana, quae ex toto intermittit, Cels.: Ggstz., si (vitia eius) non desinent, intermittent, Sen. ep. 29, 8.

    lateinisch-deutsches > intermitto

  • 6 quadriduum

    quadrīduum (quatrīduum, quattrīduum), ī, n. (quattuor u. dies), ein Zeitraum von vier Tagen, vier Tage, triduum quadriduumve, Cic. ep.: quadridui iter, Lentul. in Cic. ep., iter quatridui, Frontin.: quatridui navigatio, Plin.: quadridui causā, um sie vier T. zu benutzen, Cic.: hoc triduo aut quadriduo, Plaut.: in quadriduo, Plaut.: intra quadriduum, Val. Max.: triduum aut quadriduum post, Cato: post quadriduum, Vell.: post triduum vel quadriduum, Hieron.: iustitium, quod quadriduum fuit, Liv.: ne plus quadriduum in sole siveris, Cato: quadriduum per vastas solitudines absumptum est, Curt.: pro C. Cornelio quadriduo egisse, Plin. ep.: in eisdem castris quadriduo moratus, Sall.: quadriduo, quo haec gesta sunt, vier Tage, nachdem dieses geschehen war, Cic. – / Die richtige Schreibart quadriduum überall in den besten Hdschrn. (s. A. Fleckeisen Fünfzig Artikel usw. S. 25 f.) u. in Inschrn., zB. Lex Urson. (Corp. inscr. Lat. 2, 5439) 70, 10 (wo archaist. quadriduom).

    lateinisch-deutsches > quadriduum

  • 7 edico

    ēdīco, ĕre, dīxi, dictum - tr. - [st2]1 [-] dire hautement, faire savoir, faire connaître, déclarer. [st2]2 [-] proclamer (officiellement), publier, fixer (par un édit), édicter, ordonner, commander.    - edicere + prop. inf.: déclarer que.    - edicere diem: fixer un jour.    - edicunt ut: on ordonne que.    - edicere ut: prescrire de ou que.    - edicere ne: prescrire de ne pas.
    * * *
    ēdīco, ĕre, dīxi, dictum - tr. - [st2]1 [-] dire hautement, faire savoir, faire connaître, déclarer. [st2]2 [-] proclamer (officiellement), publier, fixer (par un édit), édicter, ordonner, commander.    - edicere + prop. inf.: déclarer que.    - edicere diem: fixer un jour.    - edicunt ut: on ordonne que.    - edicere ut: prescrire de ou que.    - edicere ne: prescrire de ne pas.
    * * *
        Edico, edicis, pen. prod. edixi, edictum, edicere, proprie est magistratuum. Cic. Ordonner et commander. C'est aussi ordonner et faire quelque injonction: ou denoncer par attaches affichees en lieux publiques, Publier par attaches ou son de trompe et cri public.
    \
        Edicere, pro Denuntiare. Plaut. Faire à scavoir.
    \
        Ibo intro, atque edicam seruis ne, etc. Terent. Je commanderay.
    \
        Dico, edico vobis nostrum esse illum herilem filium. Terent. Je vous di et vous declare que, etc.
    \
        Proscribere et edicere diem. Cic. Publier par attaches.
    \
        Concilium edicere. Gellius. Commander que le conseil s'assemble.
    \
        Iustitium edicere. Cic. Publier les vacations.
    \
        Edixit sociis conuentum Tarraconem. Liuius. Bailla assignation aux alliez de se trouver, etc.
    \
        Edicere diem ad conueniendum in Hetruriam. Liu. Publier et faire à scavoir par attaches.
    \
        Edicere militibus praedam. Liuius. Faire crier à son de trompe que le pillage et butin sera pour les gensdarmes.
    \
        Edicere, pro Praedicere, et praemonere. Cic. Advertir.

    Dictionarium latinogallicum > edico

  • 8 exuo

    exuo, ĕre, exŭi, exutum - tr. - [st2]1 [-] dépouiller (qqn) de, mettre à nu; déposséder. [st2]2 [-] détacher (une partie du vêtement); ôter, enlever, quitter. [st2]3 [-] se dépouiller (d'un vêtement); se débarrasser de; renoncer à; déposer, quitter (au pr. et au fig.).    - exuere veste aliquem, Suet.: déshabiller qqn.    - exuere digitos, Mart. 14, 109: ôter ses bagues.    - exuere mensas, Mart. 9, 60, 7: découvrir des tables.    - exuere se agro paterno, Liv. 2, 23, 6: se dépouiller de son patrimoine.    - exuere telum e vulnere, Stat. Th. 9, 287: retirer un trait d'une blessure.    - se exuere ex laqueis, Cic.: se dégager des pièges.    - exuere se jugo, Liv. 34, 13, 9: secouer le joug.    - exuere avaritiam, Tac. Agr. 9: être étranger à l'avarice.    - quemadmodum illi, quos pulvis motus fuga pecorum exuit castris, Sen. Ep. 2, 13, 8: comme ceux que la poussière soulevée par le galop d'un troupeau chasse du camp.    - exuere gratiam novitatis, Plin. Ep. 1, 2, 6: perdre le charme de la nouveauté.
    * * *
    exuo, ĕre, exŭi, exutum - tr. - [st2]1 [-] dépouiller (qqn) de, mettre à nu; déposséder. [st2]2 [-] détacher (une partie du vêtement); ôter, enlever, quitter. [st2]3 [-] se dépouiller (d'un vêtement); se débarrasser de; renoncer à; déposer, quitter (au pr. et au fig.).    - exuere veste aliquem, Suet.: déshabiller qqn.    - exuere digitos, Mart. 14, 109: ôter ses bagues.    - exuere mensas, Mart. 9, 60, 7: découvrir des tables.    - exuere se agro paterno, Liv. 2, 23, 6: se dépouiller de son patrimoine.    - exuere telum e vulnere, Stat. Th. 9, 287: retirer un trait d'une blessure.    - se exuere ex laqueis, Cic.: se dégager des pièges.    - exuere se jugo, Liv. 34, 13, 9: secouer le joug.    - exuere avaritiam, Tac. Agr. 9: être étranger à l'avarice.    - quemadmodum illi, quos pulvis motus fuga pecorum exuit castris, Sen. Ep. 2, 13, 8: comme ceux que la poussière soulevée par le galop d'un troupeau chasse du camp.    - exuere gratiam novitatis, Plin. Ep. 1, 2, 6: perdre le charme de la nouveauté.
    * * *
        Exuo, exuis, exui, pen. cor. exutum, pen. prod. exuere. Desvestir, Despouiller.
    \
        Exuere aegritudinem. Cic. Oster.
    \
        Amicitiam alicuius exuere. Tacit. Laisser, Delaisser.
    \
        Animam exuit. Ouid. Elle rendit l'ame, Elle mourut.
    \
        Anima memet pariter ac scelere exuam. Senec. Je me tueray moymesme.
    \
        Serpens nouus exuit annos. Tibul. Despouille sa vieille peau, et se rajeunist.
    \
        Armis exuere aliquem. Sil. Le desarmer.
    \
        Arrogantiam et auaritiam exuere. Tacit. Oster.
    \
        Aspectum alicuius. Tacit. Perdre la veue de quelqu'un.
    \
        Castris hostem. Liu. Luy faire quicter son fort.
    \
        Ciues nostros exuimus. Stat. Nous avons perdu noz citoyens.
    \
        Exuere ensem humero. Virg. Desceindre.
    \
        Ensem vagina exuerat. Stat. Il avoit desgainé.
    \
        Fidem. Tacit. Ne point tenir loyauté, Rompre sa promesse.
    \
        Foedus. Claud. Rompre l'alliance.
    \
        Exuere gratiam nouitatis dicitur id quod iam vetus esse incipit. Plin. iunior. Perdre la grace de nouveauté.
    \
        Hominem. Ouid. N'estre plus homme.
    \
        Exuere hominem ex homine. Cic. Se despouiller et desvestir de son naturel.
    \
        Humanitatem. Cic. Perdre toute pitié et affection qu'un homme doibt porter à l'autre.
    \
        Exuere iugum, et Exuere se iugo. Liu. Rejecter le joug, Se delivrer de servitude.
    \
        Iustitium. Tacit. Faire fin aux vacations.
    \
        Lacertos. Virg. Descouvrir.
    \
        Magistrum. Tacit. Laisser, Quicter, Abandonner.
    \
        Mentem. Virg. Changer son courage et affection.
    \
        Montes. Stat. Coupper les forests qui estoyent aux montaignes, Despouiller les montaignes de leur forests.
    \
        Mores. Mart. Laisser.
    \
        Antiquos mores. Liu. Delaisser.
    \
        Obsequium erga imperatorem exuit. Tacit. Il se mist hors de la subjection et obeissance de l'empereur.
    \
        Ossa. Virgil. Descouvrir, Monstrer, Descharner les os, Desnuer.
    \
        Pectus curis. Stat. Descharger son cueur de soulci.
    \
        Titonia polum exuerat. Vale. Flac. L'aube du jour avoit laissé le ciel, et s'en estoit allee.
    \
        Promissa. Tacit. Rompre sa promesse.
    \
        Aliquem regno. Plin. Le despouiller et luy oster son royaulme.
    \
        Exuere se paterno agro. Liu. Se desvestir et dessaisir des terres qu'on a eu de la succession paternelle, Les vendre ou despendre.
    \
        Exuere se ex laqueis, pro Liberare. Cic. S'en delivrer.
    \
        Exuere senectam dicuntur serpentes. Plin. Se despouiller de leur vieille peau.
    \
        Exuere seruitutem. Liu. Sortir de servitude, Se mettre hors de servitude.
    \
        Societatem. Tacit. Quicter, Delaisser, Abandonner, Renoncer la compaignie et alliance.
    \
        Spiritum. Senec. Mourir.
    \
        Tributa. Tacit. Refuser, et ne plus vouloir payer le tribut.
    \
        Vetustas exuitur anguibus. Ouid. Les serpens laissent leur vieille peau.
    \
        Virtutes exuere. Tacit. Rejecter, Delaisser.

    Dictionarium latinogallicum > exuo

  • 9 indico

    [st1]1 [-] indĭco, āre, āvi, ātum [index]: - tr. - [abcl][b]a - indiquer, révéler, dévoiler, découvrir, notifier. - [abcl]b - dénoncer, trahir, faire des révélations sur. - [abcl]c - mettre à prix, évaluer, fixer (la valeur, le prix).[/b]    - indicare rem patri, Ter.: révéler la chose à son père.    - indicare lacrimis dolorem, Cic.: trahir sa douleur par des larmes.    - de aliqua re indicare: faire des révélations sur qqch.    - se indicare, Cic.: se montrer tel qu'on est.    - indicare conscios, Sall.: dénoncer ses complices.    - cave indicassis (= indicaveris), Plaut.: garde-toi de révéler. [st1]2 [-] indīco, ĕre, dīxi, dictum [in + dico]: - tr. - [abcl][b]a - faire savoir, annoncer, publier, fixer, indiquer, notifier, signifier, déclarer. - [abcl]b - ordonner, commander, imposer, prescrire.[/b]    - alicui tributum indicere: imposer un tribut à qqn.    - indicere ut: notifier de.    - indicere ne: notifier de ne pas.
    * * *
    [st1]1 [-] indĭco, āre, āvi, ātum [index]: - tr. - [abcl][b]a - indiquer, révéler, dévoiler, découvrir, notifier. - [abcl]b - dénoncer, trahir, faire des révélations sur. - [abcl]c - mettre à prix, évaluer, fixer (la valeur, le prix).[/b]    - indicare rem patri, Ter.: révéler la chose à son père.    - indicare lacrimis dolorem, Cic.: trahir sa douleur par des larmes.    - de aliqua re indicare: faire des révélations sur qqch.    - se indicare, Cic.: se montrer tel qu'on est.    - indicare conscios, Sall.: dénoncer ses complices.    - cave indicassis (= indicaveris), Plaut.: garde-toi de révéler. [st1]2 [-] indīco, ĕre, dīxi, dictum [in + dico]: - tr. - [abcl][b]a - faire savoir, annoncer, publier, fixer, indiquer, notifier, signifier, déclarer. - [abcl]b - ordonner, commander, imposer, prescrire.[/b]    - alicui tributum indicere: imposer un tribut à qqn.    - indicere ut: notifier de.    - indicere ne: notifier de ne pas.
    * * *
    I.
        Indico, indicas, penult. corr. indicare. Plaut. Faire à scavoir, Advertir aucun de quelque chose, Monstrer, Bailler à congnoistre, Enditer.
    \
        Signis indicare quid velis. Oui. Donner à congnoistre par signes.
    \
        Indicare in vulgus nefas est. Cicero. Divulguer, Bailler à congnoistre.
    \
        Res ipsa indicat. Terent. La veue descouvre le faict.
    \
        Indicare iter. Liu. Enseigner, ou monstrer le chemin.
    \
        Indicare. Plin. Exposer, Declarer.
    \
        Indicare. Plaut. Encuser.
    \
        Se alicui indicare. Cic. Se descouvrir à aucun.
    \
        Coniurationem indicare. Cic. Deceler.
    \
        Indicare, Mettre à pris sa marchandise, Dire combien on la veult vendre. \ Indica, fac pretium. Plaut. Di combien.
    \
        Venio ad macellum, rogito pisces, indicant Caros, agninam caram, etc. Plaut. Ils les font chers.
    II.
        Indico, indicis, pen. prod. indixi, indictum, indicere: vt Indicere bellum. Cic. Denoncer la guerre, Signifier la guerre.
    \
        Bellum indicere voluptatibus: per translationem dictum. Cic. Mener guerre, Batailler contre les voluptez.
    \
        Bellum indicere ventri. Horat. Jeuner.
    \
        Sibi bellum indicere. Cic. Se mener la guerre, et se tormenter soymesme.
    \
        Tibia indixit choros. Virgil. La fleute a annoncé la danse.
    \
        Coenam indicere alicui. Martia. Se semondre à soupper chez luy, Luy mander ou envoyer dire qu'on veult soupper avec luy, et qu'il appreste à soupper, ou le banquet.
    \
        Ferias indicere. Liu. Crier, ou publier qu'on face feste, Commander par cri public qu'on face feste.
    \
        Funus indicere. Suet. Semondre au convoy et obseques, à l'enterrement, Publier l'enterrement d'aucun.
    \
        Inimicitias indicere. Cic. Se declarer ennemi.
    \
        Iustitium indicere. Cic. Commander les vacations.
    \
        Sibi legem innocentiae indicere. Cic. S'obliger à garder innocence.
    \
        Supplicationem indicere. Caes. Commander de faire processions.
    \
        Tributum indicere populo. Liu. Signifier au peuple qu'il se taille pour subvenir aux affaires publiques.

    Dictionarium latinogallicum > indico

  • 10 intermitto

    inter-mitto, mīsī, missum, ere, I) tr.: A) dazwischenkommen lassen = dazwischenlegen, trabes paribus intermissae spatiis, Caes.: valle intermissā, diesseits eines Tales, Caes.: intermissā nocte, da inzwischen die Nacht hereingebrochen war, Caes. – B) dazwischenlassen = dazwischen leer lassen, frei-, offen-, unbesetzt lassen, 1) eig.: pars oppidi a flumine intermissa, Caes.: planities collibus intermissa, Caes.: loca custodibus intermissa, Liv.: quā erat opus intermissum, eine Lücke hatte, Caes.: intermissa munimenta, moenia, Lücken in den Bef., in den M., Liv.: nunc continua nunc intermissa tecta villarum, bald fortlaufende, bald freistehende, Plin. ep.: mediocribus spatiis intermissis, in mäßigen Abständen, Caes.: perexiguo intermisso spatio, Caes.: intermissis circiter passibus CCCC, in einer Entfernung von usw., Caes. – 2) übtr.: a) eine Tätigkeit usw. auf kürzere od. längere Zeit unterlassen, einstellen, aussetzen, unterbrechen ( während omittere = gänzlich unterlassen, ganz einstellen), studia, Cic.: proelium, iter, Caes.: ludorum solemnia, Liv.: cultum agrorum, Liv.: ob iustitium solita munia, Tac.: paulisper otium, Plin. ep.: laborem, Ov.: non intermisso navigandi labore, Caes.: mit folg. Infin., alci litteras mittere, Cic.: obsides dare, Caes.: non ille intermisit affirmare se sine mora venire, Cic.: bei vorherg. Negation m. folg.
    ————
    quin u. Konj., hoc opus numquam intermittendum est, quin (ohne daß es) omnibus instauretur annis, Colum. 7, 17, 2. – Passiv medial = aussetzen, nachlassen, mediā circiter nocte vento intermisso, Windstille eingetreten war, Caes.: paulum intermissā flammā, Caes.: u. so intermissa verba, abgebrochene, Ov.: aber verba ab usu cotidiani sermonis intermissa, aufgegebene, Cic.: intermissus tamdiu mos, unterlassene, Plin. ep.: intermissa libertas, das eine Zeitlang gehemmte freie Wort (Ggstz. lib. retenta), Cic. – b) eine Zeit aussetzen, vorbeigehen-, verstreichen lassen, unbenutzt lassen, ne quem diem intermitterem, has dedi litteras, Cic.: triduo intermisso, brevi tempore intermisso, quinque intermissis diebus, nach Ablauf von usw., Caes.: intermisso spatio, nach einiger Zeit, Caes. – m. ab u. Abl., ut reliquum tempus ab labore intermitteretur, ausgesetzt, gerastet würde, Caes. – m. ad u. Akk., nulla pars nocturni temporis ad laborem intermittitur, wird für die A. nicht unbenutzt gelassen, Caes. – bei vorhergehender Negation mit folg. quin u. Konj., numquam unum intermittit diem, quin semper veniat, Ter.: neque ullum fere diem intermittebat, quin quid in quoque esset animi ac virtutis suorum perspiceret, Caes.: totius hiemis nullum tempus intermiserunt, quin trans Rhenum legatos mitterent, Caes. – c) ein Amt zeitweilig unbesetzt lassen, intermissis magistratibus, nachdem die weltlichen
    ————
    Ämter zeitweilig unbesetzt gelassen, suspendiert waren, Caes. b. G. 7, 33, 4. – d) eine Provinz für jetzt aufgeben, Eutr. 9, 15. – II) intr. aussetzen, absetzen, nachlassen, quā (wo) flumen intermittit, Caes.: sic canere coepisse, ut nihil intermitterent, ohne abzusetzen, Cic.: aves intermittentes bibunt, setzen beim Trinken ab, Plin.: hostes subeunt, non intermittunt, rücken unaufhaltsam heran, Caes.: non intermittunt interim cotidiana proelia, Hirt. b. G.: febris intermittit, ist ein Wechselfieber, Cels.: tertiana, quae ex toto intermittit, Cels.: Ggstz., si (vitia eius) non desinent, intermittent, Sen. ep. 29, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intermitto

  • 11 quadriduum

    quadrīduum (quatrīduum, quattrīduum), ī, n. (quattuor u. dies), ein Zeitraum von vier Tagen, vier Tage, triduum quadriduumve, Cic. ep.: quadridui iter, Lentul. in Cic. ep., iter quatridui, Frontin.: quatridui navigatio, Plin.: quadridui causā, um sie vier T. zu benutzen, Cic.: hoc triduo aut quadriduo, Plaut.: in quadriduo, Plaut.: intra quadriduum, Val. Max.: triduum aut quadriduum post, Cato: post quadriduum, Vell.: post triduum vel quadriduum, Hieron.: iustitium, quod quadriduum fuit, Liv.: ne plus quadriduum in sole siveris, Cato: quadriduum per vastas solitudines absumptum est, Curt.: pro C. Cornelio quadriduo egisse, Plin. ep.: in eisdem castris quadriduo moratus, Sall.: quadriduo, quo haec gesta sunt, vier Tage, nachdem dieses geschehen war, Cic. – Die richtige Schreibart quadriduum überall in den besten Hdschrn. (s. A. Fleckeisen Fünfzig Artikel usw. S. 25 f.) u. in Inschrn., zB. Lex Urson. (Corp. inscr. Lat. 2, 5439) 70, 10 (wo archaist. quadriduom).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > quadriduum

  • 12 ē-dīcō

        ē-dīcō dīxī, dictus, ere    (imper. ējīce for ēdīc, V.).—Of a magistrate or officer, to declare, publish, make known, proclaim, order, establish, decree, ordain: edictā die: diem comitiis, L.: diem ad conveniendum militibus, L.: iustitium: senatum in diem posterum, a session of, L.: ut senatus ad vestitum rediret: edicto, ne quis iniussu pugnaret, L.: cum edixissent, senatus adesset: sociis, arma capessent, V.: sese iudicium non daturum. — Of the praetor, to announce a policy, make an inaugural address: est tibi edicendum quae sis observaturus.—To make known, announce, declare, appoint, establish, order, ordain, warn: Hoc, H.: ne vir ad eam adeat, T.: uti turba veniant, H.: nostrum esse filium, T.: mergos suavīs assos (esse), H.: iussus quae sciret edicere, S.: quid reprehendere Scipio solitus sit: herbam Carpere ovīs, V.

    Latin-English dictionary > ē-dīcō

См. также в других словарях:

  • Iustitium —    • Iustitium          (юр.), означает остановку судопроизводства и прекращение всех общественных занятий. Такое прекращение дел объявлялось сенатом и магистратами в годины бедствий, опасностей и всеобщего смущения (decernere, edicere, indicere) …   Реальный словарь классических древностей

  • Iustitium — Justizium oder Justitium bedeutet nach heutiger Auffassung den Stillstand der Rechtspflege aufgrund von Krieg oder höherer Gewalt. Der Begriff geht auf das römische Rechtsinstitut des iustitium zurück. Das Wort selbst ist ein Kompositum aus… …   Deutsch Wikipedia

  • vacation — I. Vacation, ou estat, Ars, Artificium, Professio. De quel estat ou vacation es tu? Quid profiteris? vel Quam artem profiteris? Vacation et cessation de plaids, Iustitium. Commander les vacations, Iustitium indicere. Vacations, Feriae solennes. B …   Thresor de la langue françoyse

  • Juristitium — Justizium oder Justitium bedeutet nach heutiger Auffassung den Stillstand der Rechtspflege aufgrund von Krieg oder höherer Gewalt. Der Begriff geht auf das römische Rechtsinstitut des iustitium zurück. Das Wort selbst ist ein Kompositum aus… …   Deutsch Wikipedia

  • Justitium — Justizium oder Justitium bedeutet nach heutiger Auffassung den Stillstand der Rechtspflege aufgrund von Krieg oder höherer Gewalt. Der Begriff geht auf das römische Rechtsinstitut des iustitium zurück. Das Wort selbst ist ein Kompositum aus… …   Deutsch Wikipedia

  • Justizium — oder Justitium, Rechtsstillstand, den Stillstand der Rechtspflege nennt man eine gerichtliche Untätigkeit. Inhaltsverzeichnis 1 Begriff 2 Geschichtlicher Bedeutungswandel 3 Rechtsvorschriften 3.1 …   Deutsch Wikipedia

  • estat — Estat, Il vient de Status. Estat, m. Signifie tout ce qui est dit par ces mots, disposition, ordre, succes, police, et cours, conduict et maniement des affaires, ainsi dit on, Tel estoit ou est l Estat du Royaume, Status regni. Virg. au 7. de l… …   Thresor de la langue françoyse

  • Publius Sulpicius Rufus — (* um 121 v. Chr.; † 88 v. Chr.) war ein Redner und Politiker in der römischen Republik, Legatus 89 v. Chr. für Gnaeus Pompeius Strabo während des Bundesgenossenkriegs sowie Volkstribun 88 v. Chr. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Beurteilung der… …   Deutsch Wikipedia

  • Justizium — Jus|ti|zi|um 〈n.; s, zi|en〉 Stillstand der Rechtspflege (infolge schwerwiegender Ereignisse); oV Justitium [<lat. iustitium <ius „Recht“ + sistere „stillstehen, stehenbleiben“] * * * Jus|ti|zi|um, (auch:) Justitium …   Universal-Lexikon

  • plaid — Plaid, debat, question et procez, Controuersia, Lis, Iurgium, Contentio. Les plaids ne sont pas fort eschauffez, Frigent iudicia. Declarer cessations de plaids, Edicere iustitium, Intermittere iurisdictionem. Ouvrir et recommencer les plaids,… …   Thresor de la langue françoyse

  • Траур у древних римлян — Т. был частный (luctus privatus или domesticus) и общественный (l. publicus). В случае смерти близких родных налагался Т. не только в силу обычая, но и закона, установленного, по преданию, Нумой (см. Траурный год). Мужчины не принуждались к… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»