Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

horae

  • 41 iners

    ĭners, ĭnertis [in + ars]    - abl. inerti Plin. 16, 43, 83, § 227; inerte Ov. P. 1, 5, 8; 1, 10, 14. [st1]1 [-] étranger à tout art.    - Cic. Fin. 2, 115. [st1]2 [-] sans capacité, sans talent.    - Cic. Caecil. 67.    - iners poeta, Cic. CM 5: poète sans valeur. [st1]3 [-] sans activité, sans énergie, sans ressort, inactif, mou.    - linguā factiosi, inertes operā, Plaut. Bac. 542: agiles pour la langue, inertes pour l'action. --- cf. Cic. Verr. 2, 192 ; CM 36 ; Sest. 43.    - inertissimum otium, Cic. Agr. 2, 91: l'oisiveté la plus inerte.    - iners genus interrogationis, Cic. Fat. 29: le raisonnement de l'inertie. --- [ἀργὸς λόγος].    - glaebae inertes, Virg. G. 1, 94: mottes de terre improductives [à cause de leur masse compacte].    - inertes horae, Hor. S. 2, 6, 61: heures de paresse.    - inertes querelae, Liv. 1, 59, 4: plaintes stériles.    - pecora inter inertia, Virg. En. 4, 158: au milieu du bétail sans vigueur. [st1]4 [-] fade, insipide.    - iners caro, Hor. S. 2, 4, 41: viande fade. [st1]5 [-] poét. qui rend inerte, qui engourdit.    - iners frigus, Ov. M. 8, 790: le froid qui engourdit.
    * * *
    ĭners, ĭnertis [in + ars]    - abl. inerti Plin. 16, 43, 83, § 227; inerte Ov. P. 1, 5, 8; 1, 10, 14. [st1]1 [-] étranger à tout art.    - Cic. Fin. 2, 115. [st1]2 [-] sans capacité, sans talent.    - Cic. Caecil. 67.    - iners poeta, Cic. CM 5: poète sans valeur. [st1]3 [-] sans activité, sans énergie, sans ressort, inactif, mou.    - linguā factiosi, inertes operā, Plaut. Bac. 542: agiles pour la langue, inertes pour l'action. --- cf. Cic. Verr. 2, 192 ; CM 36 ; Sest. 43.    - inertissimum otium, Cic. Agr. 2, 91: l'oisiveté la plus inerte.    - iners genus interrogationis, Cic. Fat. 29: le raisonnement de l'inertie. --- [ἀργὸς λόγος].    - glaebae inertes, Virg. G. 1, 94: mottes de terre improductives [à cause de leur masse compacte].    - inertes horae, Hor. S. 2, 6, 61: heures de paresse.    - inertes querelae, Liv. 1, 59, 4: plaintes stériles.    - pecora inter inertia, Virg. En. 4, 158: au milieu du bétail sans vigueur. [st1]4 [-] fade, insipide.    - iners caro, Hor. S. 2, 4, 41: viande fade. [st1]5 [-] poét. qui rend inerte, qui engourdit.    - iners frigus, Ov. M. 8, 790: le froid qui engourdit.
    * * *
        Iners, inertis, om. gen. Cic. Qui n'ha nul art ne scavoir, Qui n'ha point d'esprit, ne d'advis.
    \
        Iners. Virgil. Qui ne s'entremet de rien faire, Paresseux, Un faitneant, Un faitard.
    \
        Iners membris. Plin. Qui ne s'aide point de ses membres.
    \
        Inertes opera amici. Plaut. Qui ne sont point gens de plaisir, Qui ne vouldroyent avoir faict un seul pas pour leur amis.
    \
        Ad repugnandum inertes. Plin. Qui n'ont point de force à resister.
    \
        Admissarius iners in venerem. Col. Qui ne vault rien à, etc.
    \
        AEtas iners. Tibull. Vieillesse.
    \
        Anima iners. Ouid. Homme de petit courage, Couard, ou Vie d'homme qui jamais ne feit aucune vaillance ou beau faict.
    \
        Annus iners. Ouid. Auquel, ou durant lequel on ne fait rien.
    \
        Bruma iners. Horat. L'yvert qui rend les gens paresseux.
    \
        Caro iners. Horat. Chair fade, et qui n'ha point de saveur, ou qui n'est point bien assaisonnee.
    \
        Corda inertia. Virgil. Lasches et failliz.
    \
        Corpora inertia. Virgil. Qui n'ont pas le courage de se defendre.
    \
        Frigus iners. Ouid. Qui rend les gens paresseux à besongner.
    \
        Glebae inertes. Virg. Qui ne rapportent point de fruict.
    \
        Humor iners, cui Profluens opponitur. Virgil. Qui ne coule point.
    \
        Inertissimum et desidiosissimum otium. Cic. Oisiveté qui anonchallit les gens totalement et les fait paresseux.
    \
        Pondus iners. Ouid. Une grosse masse immobile, qui ne bouge et ne se remue point, ou Lourde et sans art ou esprit.
    \
        Inertes querelae. Liu. Qui ne servent et ne prouffitent de rien.
    \
        Sal iners. Plin. Sel qui n'ha ne saveur ne vigueur.
    \
        Senectus iners. Seneca. Pesante, Paresseuse.
    \
        Tempus abibit iners. Ouid. Sans rien faire.
    \
        Terra iners. Horat. Immobile.
    \
        Versus inertes. Horat. Faicts sans art.

    Dictionarium latinogallicum > iners

  • 42 longus

    [st1]1 [-] longus, a, um: a - long, étendu (espace et temps).    - longissima epistula, Cic. Att. 16, 11, 2: la plus longue lettre.    - longum intervallum, Cic. Off. 1, 30: un long intervalle.    - uno die longiorem facere mensem, Cic. Verr. 2, 129: allonger le mois d'un jour.    - horae longae videbantur, Cic. Att. 12, 5, 4: les heures paraisssaient longues.    - longa aetas, Cic. CM 66: longue vie.    - longa syllaba, Cic. de Or. 3, 183: syllabe longue.    - longa littera, Cic. Or. 159: lettre longue (quantité).    - longus versus, Enn. d. Cic. Leg. 2, 88: hexamètre.    - mensis quadraginta quinque dies longus, Cic. Verr. 2, 130: mois long de quarante cinq jours.    - en parl. de pers.: longus an brevis, formosus an deformis sit, Cic. Inv. 1: (on considère) si l'individu est grand ou petit, beau ou laid.    - cf. Plaut. Trin. 903; Catul. 67, 47. b - poét. au loin.    - Virg. G. 3, 22; En. 7, 288. c - spacieux, vaste.    - Hor. O. 3, 3, 37; 3, 27, 43; Ov. M. 6, 64. d - éloigné.    - Cels. 4, 6; Sil. 6, 628. e - au fig.: qui dure, long, trop long.    - in rebus apertissimis nimium longi sumus, Cic. Fin. 2, 85: c'est trop m'étendre sur un sujet très clair.    - longior fui quam vellem, Cic. Q. 1, 1, 36: j'ai été plus long que je n'aurais voulu.    - nolo esse longus, Cic. Nat. 1, 101: je ne veux pas m'étendre trop.    - longum est commemorare, Cic. Verr. 4, 135: il serait trop long de rappeler.    - ne longum sit, Cic. Cat. 3, 10: pour abréger.    - non faciam longius, Cic. Leg. 1, 22: je ne tarderai pas plus longtemps.    - nec in longum dilata res est, Liv. 5, 16, 4: et la chose ne fut pas traînée en longueur.    - in longum parare, Tac. An. 3, 27: préparer pour un long temps.    - odia in longum jaciens, Tac. An. 1, 69: semant la haine à longue échéance.    - ex longo, Virg. En. 9, 64: depuis longtemps.    - nihil longius mihi est quam (+ dum, ou ut, ou inf.): rien ne me dure tant que de, je suis impatient de, il me tarde de.    - nec mihi longius quidquam est quam videre... Cic. Rab. P. 35: je n'ai rien tant à ceeur que de voir...    - nihil ei longius videbatur quam dum videret... Cic. Verr. 4 (quam ut videret... Cic. Fam. 11): rien ne lui tardait tant que de voir....    - nihil umquam longius his Kalendis Januariis mihi visum est, Cic.: rien ne m'a jamais paru plus long à venir que ces calendes de janvier.    - longa negotia, Hor.: affaires qui traînent en longueur.    - quem longioris vitae praedem accipis? Sen.: qui vous a donné caution d'une vie plus longue?    - longum est dicere: il serait trop long de dire...    - longum ne faciam, Hor.: pour être bref.    - elatus studio vereor ne longior fuerim, Cic.: emporté par mon ardeur, je crains d'avoir été trop long.    - ne longum sit: pour abréger. [st1]2 [-] Longus, i, m.: Longus (surnom).
    * * *
    [st1]1 [-] longus, a, um: a - long, étendu (espace et temps).    - longissima epistula, Cic. Att. 16, 11, 2: la plus longue lettre.    - longum intervallum, Cic. Off. 1, 30: un long intervalle.    - uno die longiorem facere mensem, Cic. Verr. 2, 129: allonger le mois d'un jour.    - horae longae videbantur, Cic. Att. 12, 5, 4: les heures paraisssaient longues.    - longa aetas, Cic. CM 66: longue vie.    - longa syllaba, Cic. de Or. 3, 183: syllabe longue.    - longa littera, Cic. Or. 159: lettre longue (quantité).    - longus versus, Enn. d. Cic. Leg. 2, 88: hexamètre.    - mensis quadraginta quinque dies longus, Cic. Verr. 2, 130: mois long de quarante cinq jours.    - en parl. de pers.: longus an brevis, formosus an deformis sit, Cic. Inv. 1: (on considère) si l'individu est grand ou petit, beau ou laid.    - cf. Plaut. Trin. 903; Catul. 67, 47. b - poét. au loin.    - Virg. G. 3, 22; En. 7, 288. c - spacieux, vaste.    - Hor. O. 3, 3, 37; 3, 27, 43; Ov. M. 6, 64. d - éloigné.    - Cels. 4, 6; Sil. 6, 628. e - au fig.: qui dure, long, trop long.    - in rebus apertissimis nimium longi sumus, Cic. Fin. 2, 85: c'est trop m'étendre sur un sujet très clair.    - longior fui quam vellem, Cic. Q. 1, 1, 36: j'ai été plus long que je n'aurais voulu.    - nolo esse longus, Cic. Nat. 1, 101: je ne veux pas m'étendre trop.    - longum est commemorare, Cic. Verr. 4, 135: il serait trop long de rappeler.    - ne longum sit, Cic. Cat. 3, 10: pour abréger.    - non faciam longius, Cic. Leg. 1, 22: je ne tarderai pas plus longtemps.    - nec in longum dilata res est, Liv. 5, 16, 4: et la chose ne fut pas traînée en longueur.    - in longum parare, Tac. An. 3, 27: préparer pour un long temps.    - odia in longum jaciens, Tac. An. 1, 69: semant la haine à longue échéance.    - ex longo, Virg. En. 9, 64: depuis longtemps.    - nihil longius mihi est quam (+ dum, ou ut, ou inf.): rien ne me dure tant que de, je suis impatient de, il me tarde de.    - nec mihi longius quidquam est quam videre... Cic. Rab. P. 35: je n'ai rien tant à ceeur que de voir...    - nihil ei longius videbatur quam dum videret... Cic. Verr. 4 (quam ut videret... Cic. Fam. 11): rien ne lui tardait tant que de voir....    - nihil umquam longius his Kalendis Januariis mihi visum est, Cic.: rien ne m'a jamais paru plus long à venir que ces calendes de janvier.    - longa negotia, Hor.: affaires qui traînent en longueur.    - quem longioris vitae praedem accipis? Sen.: qui vous a donné caution d'une vie plus longue?    - longum est dicere: il serait trop long de dire...    - longum ne faciam, Hor.: pour être bref.    - elatus studio vereor ne longior fuerim, Cic.: emporté par mon ardeur, je crains d'avoir été trop long.    - ne longum sit: pour abréger. [st1]2 [-] Longus, i, m.: Longus (surnom).
    * * *
        Longus, Adiectiuum. Virgil. Long.
    \
        Longum sesquipede, latum pede. Plin. Long d'un pied et demi.
    \
        Longus amor. Virg. Qui dure long temps.
    \
        Dies longa. Plaut. Le long temps.
    \
        Longis diebus meridiari. Cels. és longs jours d'esté.
    \
        Experimenta longa et magna. Plin. iunior. Experiences faictes de long temps.
    \
        In rebus apertissimis nimium longi sumus. Cic. Nous tenons trop long propos.
    \
        Longior esse nolo. Cic. Je ne veulx pas tenir plus long propos.
    \
        Haud longum est id quod orat. Terent. Ce n'est pas long temps.
    \
        Longum est, nos illum expectare dum exeat. Terent. Le temps est trop long d'attendre qu'il sorte.
    \
        Longum est et non necessarium commemorare quae apud, etc. Cic. Ce seroit chose longue, On mettroit long temps à, etc.
    \
        - longum est Clitipho, Si tibi narrem quam ob rem id faciam. Terent. Je demeureroye long temps, si je te, etc.
    \
        Ne longum faciam. Horat. A fin que je ne soye trop long, Pour le faire court, Pour dire en brief.
    \
        Nihil ei longius videbatur, quam dum illud videret argentum. Cic. Il n'y avoit chose qui luy tardast tant, que de, etc.
    \
        In longum ducere. Virgil. Differer, Delayer.
    \
        Sufficere in longum. Tacit. Pour long temps.
    \
        Nec in longum fuit. Tacit. Ne dura pas long temps.

    Dictionarium latinogallicum > longus

  • 43 vulnero

    vulnĕro (volnĕro), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] blesser. [st2]2 [-] endommager, entamer. [st2]3 [-] blesser, porter atteinte à, faire mal à, froisser, offenser.    - volneratus umerum, Plin. 7, 28, 29, § 103: blessé à l'épaule.    - in adversum os fundâ vulneratur, Caes.: il est blessé d'un coup de fronde en plein visage.    - Eudami multis ictibus vulnerata navis erat, Liv.: le navire d'Eudamus était criblé de coups.    - nequeunt vulnerari smaragdali, Plin.: les émeraudes ne peuvent être endommagées.    - vulnerant omnes (s.-ent. horae), ultima necat, (sur les cadrans solaires): toutes (les heures) blessent, la dernière tue.
    * * *
    vulnĕro (volnĕro), āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] blesser. [st2]2 [-] endommager, entamer. [st2]3 [-] blesser, porter atteinte à, faire mal à, froisser, offenser.    - volneratus umerum, Plin. 7, 28, 29, § 103: blessé à l'épaule.    - in adversum os fundâ vulneratur, Caes.: il est blessé d'un coup de fronde en plein visage.    - Eudami multis ictibus vulnerata navis erat, Liv.: le navire d'Eudamus était criblé de coups.    - nequeunt vulnerari smaragdali, Plin.: les émeraudes ne peuvent être endommagées.    - vulnerant omnes (s.-ent. horae), ultima necat, (sur les cadrans solaires): toutes (les heures) blessent, la dernière tue.
    * * *
        Vulnero, vulneras, pen. corr. vulnerare. Caes. Blesser, Navrer.
    \
        Vulnerare aliquem voce. Cic. Piquer de parolle.
    \
        Vulneratus humerum. Plin. Navré en l'espaule.
    \
        Vulneratus mortifere. Vlp. Navré à mort, Blessé mortellement.

    Dictionarium latinogallicum > vulnero

  • 44 punctum

    pūnctum, ī, n. (pungo), das Gestochene, der Stich, griech. στιγμή, I) als vollbrachte Handlung, fimum acus aereae punctis tolli iubent, durch das Anstechen mit einer eh. N., Plin.: oculos suffusos capra iunci puncto sanguine exonerat, Plin.: punctum parvae volucris (einer Mücke) morte ulcisci, Phaedr.: ictus crabronum haud temere sine febri est; auctores sunt ter novenis punctis hominem interfici, Plin. – v. der Brandmarkung, frontem convulnerandam praebere punctis (zum Brandmarken) et notas suas (Brandmale, στίγματα) ridere, Plin. pan. – v. der schmerzhaften Empfindung, circa loca aliqua quasi puncta sentiuntur, Cels. – II) als bewirkte Sache, A) als eingestochene Öffnung, der Stich, das kleine Loch, a) übh.: p. angustissimum, Vitr.: puncta lasciva quae terebrantur acu, Mart. – b) als t. t. der Wasserbauk., die in eine Röhre gemachte Öffnung u. meton. die Menge Wasser, die durch diese Öffnung abfließt, ein Stich Wasser, Frontin. aqu. 25 u. 115: is, qui appellabatur a punctis, der Stecher, Frontin. aqu. 115. – B) als eingestochenes Zeichen = der mit dem Schreibgriffel in die Wachstafel eingestochene, mit dem Meißel in Stein eingegrabene u. übtr. übh. der geschriebene, gemalte Punkt, 1) eig.: a) als Schriftzeichen, Auson. epigr. 35, 1; 145, 5. – und als Satzzeichen, Diom. 437. – meton., ein Punkt = kleiner
    ————
    Abschnitt, einzelner Absatz der Rede, minutis interrogatiunculis quasi punctis, Cic.: puncta argumentorum, Cic.: monosyllaba quasi quaedam puncta sermonum, Auson. – b) als Malerzeichen, der Punkt, Tüpfel, ova punctis distincta, Plin.: gemma sanguineis punctis, Plin. – c) als Würfelzeichen, das Auge, der Point, quadringenis in punctum sestertiis aleam lusit, Suet. Ner. 30, 3: per singula puncta, Auson. prof. 2, 29. p. 56 Schenkl. – d) als Merkzeichen: α) in den Komitien, der Punkt, der unter dem Namen eines jeden Kandidaten, so oft sein Name bei der Absonderung der Stimmen auf den Stimmtäfelchen vorkam, auf einer Wachstafel gemacht wurde, auf der die Namen der Kandidaten verzeichnet waren, u. meton. = die beifällige Stimme, -Wahlstimme, quot in ea tribu puncta tuleris, Cic.: quantum hae quaestiones in senatu habitae punctorum nobis detraxerint, Cic.; u. dav. übtr. vom Beifall übh., discedo Alcaeus puncto illius, Hor.: omne tulit punctum, qui miscuit utile dulci, der hat allgemeinen Beifall, Hor. Vgl. Schmid Hor. ep. 2, 2, 99. – β) am Wagebalken der einschaligen Wage (statera), an dem die einzelnen Gewichtmaße und Verhältnisse durch Punkte angedeutet sind, diluis helleborum, certo compescere puncto nescius examen? ohne das Zünglein am rechten Punkt einhalten zu können (= ohne richtig wägen zu können), Pers. 5, 100. – 2) übtr., der ma-
    ————
    thematische Punkt, als kleinste, unteilbare Größe, Cic. Acad. 2, 116. – u. dav. übtr.: a) hyperbol., nur ein Pünktchen = ein sehr kleiner Raum, quasi p. terrae, Cic.: punctum est istud, in quo regna disponitis, Sen. – u. = ein winzig Stückchen, adamas, p. lapidis, Manil. – u. übh. das denkbar Kleinste, quae geras, quae gesseris, ad usque puncti tenuis instar quaerere, bis aufs kleinste Tüpfelchen, Auson. lud. sept. sap. 3 (Chilon), 13. p. 108 Schenkl. – b) der kleinste Zeitteil, der Augenblick, das Nu, temporis puncto, Caes.: puncto temporis eodem, Cic.: ad punctum temporis, in einem Augenblicke, Cic.: puncto mobilis horae, Hor.: in puncto horae, Hieron. epist. 69, 9: im Plur., omnibus minimis temporum punctis, Cic. – absol., punctum est quod vivimus et adhuc puncto minus, Sen. ep. 49, 3: puncto, Apul.: puncto exiguo, puncto brevissimo, Apul.: in puncti spatio, Arnob.: vel punctum gaudere vitiosum est, Lact. – später von momentum als noch kleinerer Zeitabschnitt geschieden, quod momentum (Minute), quod immo temporis punctum (Sekunde) aut beneficio sterile aut vacuum laude? Plin. pan. 56, 2. – Spät. Nbf. pūnctus, ī, m., Gromat. vet. 360, 29 u. 374, 11 13. Boëth. inst. arithm. 2, 30. Isid. orig. 1, 19, 3; 3, 12. no. 1 u. 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > punctum

  • 45 hōra

        hōra ae, f, ὥρα, an hour (one twelfth of the day between sunrise and sunset): Dum haec dicit, abiit hora, T.: horam amplius moliebantur: horam durare, H.: in horā saepe ducentos versūs dictabat, H.: horas trīs dicere: quattuor horarum spatium, Cs.: hora quota est? what o'clock? H.: nuntiare quot horas, the time of day, Iu.: hora secunda postridie: post horam primam noctis: clavum mutare in horas, every hour, H.: in diem et horam, i. e. continually, H.—Prov.: in horam vivere, from hand to mouth.—Plur., a horologe, dial, clock: moveri videmus horas: mittere ad horas, send to ask the time.—A time, time of year, season: quamcumque deus tibi fortunaverit horam, H.: recte vivendi, H.: crastina, V.: verni temporis, H.: Caniculae, i. e. midsummer, H.: Quae rapit hora diem, i. e. time, H.—Person., the Hours, attendants of the sun: positae spatiis aequalibus, O.: Nox Horis acta, V.
    * * *
    hour; time; season

    Latin-English dictionary > hōra

  • 46 hours

    [ʹaʋəz] = Horae

    НБАРС > hours

  • 47 mobilis

    mōbilis, e [из *. movibilis от moveo ]
    1)
    а) подвижной, лёгкий, легко двигающийся ( turris C)
    res mobiles Dig тж. census m. Amm — движимое имущество, движимость
    б) скорый, маневренный ( agmen QC); живой, бегающий ( oculi C); колышущийся, трепетный ( folia PM)
    2) преходящий, мимолётный (mobiles et fluxae res humanae Sl; horae, anni H)
    3) быстрый (rivi H; venti PM)
    4) гибкий, проворный ( aetas V)
    5) легко возбуждающийся ( ardor C); чувствительный, легко увлекающийся ( ad aliquam rem L); переменчивый, непостоянный (caelum PM; vulgus Cld); капризный, шаткий (homo, animus, fortunae munera C)

    Латинско-русский словарь > mobilis

  • 48 momentum

    mōmentum, ī n. [из *. mŏvĭmentum от moveo ]
    1) движущая сила, толчок (lĕvi momento impulsa occĭdit, sc. arbor L); напор, натиск ( hostes haud magno momento fusi sunt L)
    2) повод, побудительное начало, причина, обстоятельство ( parva momenta animum in spem impellunt L); стимул (ad aliquid C)
    3) содействие, помощь (saluti alicujus m. praebere O)
    4) вес, важность, значение, влияние (magni momenti esse ad aliquam rem C; nullius momenti esse apud aliquem Nep; res aliquid momenti habet C)
    m. habere (afferre) ad aliquid C, Cs — иметь большое (решающее) значение для чего-л.
    magnum m. addere (adjicere) alicui rei L — оказывать решающее влияние на что-л.
    m. facere ad aliquid (in aliqua re) L — оказывать влияние на что-л. (пользоваться влиянием в чём-л.)
    quorum adventus hoc momenti fecit, ut... L — их приход привёл к тому, что...
    6) влиятельное лицо (maximum m. rerum civitatis esse L)
    8)
    а) смена, бег, течение (m. horarum Just; tempora certis momentis decedentia H)
    б) круговорот, оборот
    9) решение, исход
    10) изменение, перемена (nullum m. annonae facere L; lĕvia fortunae momenta L)
    11) отрезок времени или пространства, промежуток ( natura parvis momentis multa mutat C)
    12) мгновение, момент
    momento fit cinis, diu silva Sen впоследствии погов. — лес растёт долго, а превратить его в пепел — дело мгновения
    13) раздел, часть, пункт (officiorum C; orationis Q); исходная точка (sol cotidie ex alio caeli, momento orĭtur PM)

    Латинско-русский словарь > momentum

  • 49 punctum

    ī n. [ pungo ]
    1) укол ( acūs aereae PM); ужаление (parvulae volucris Ph)
    3) маленькое отверстие (puncta, quae terebrantur acu M)
    4) точка C, Aus
    8) маленькая часть, местечко ( terrae C); кусочек, крошка ( lapidis Man)
    9) мгновение, момент (p. est, quod vivimus Sen)
    puncto temporis C, Cs M ad p. temporis C, тж. puncto Apв один миг
    10) небольшой раздел (речи), пункт ( puncta argumentorum C)

    Латинско-русский словарь > punctum

  • 50 sicilicus

    sīcīlicus, ī m. [ sicilis ]
    1) 1/4 унции, т. е. 6,822 г Dig
    2) 1/48 доля (jugĕri Col; hereditatis Dig; horae PM)
    3) 1/4 римского дюйма PM

    Латинско-русский словарь > sicilicus

  • 51 usura

    Латинско-русский словарь > usura

  • 52 vernalis

    vērnālis, e [ ver ]
    весенний (aequinoctium Su; flores Boët; facies terrae Aug); весенне-равноденственный ( horae Man)

    Латинско-русский словарь > vernalis

  • 53 aequinoctialis

    aequinoctiālis, e (aequinoctium), zur Tag- u. Nachtgleiche gehörig, zur Zeit der Tag- u. Nachtgleiche, Äquinoktial-, circulus, der Äquator, Varr. LL. u.a.: caeli furor, Catull.: tempus, horae, Plin.: aestus (Flut), Sen. – oriens aeq., der Osten, wo die Sonne im Äquator aufgeht (Ggstz. occasus aeq., der Westen), Vitr. 1, 6, 4. Plin. 2, 70.

    lateinisch-deutsches > aequinoctialis

  • 54 ambigo

    amb-igo, ere (amb u. ago), etwas nach zwei Seiten hin treiben, nur übtr. = über etwas von zwei Seiten denken, d.i. uneins sein, I) mit einem andern, 1) über etwas zweierlei od. entgegengesetzter Ansicht sein, Zweifel erheben, Anstand nehmen, streiten, etw. bezweifeln, bestreiten, u. bes. im Passiv = zweifelhaft od. streitig sein, dem Zweifel od. Anstand od. Streit unterliegen, a) aktiv: haud ambigam, hicine fuerit Ascanius, an maior quam hic, will es unentschieden lassen, Liv.: de quo si quis ambiget, Vell.: de hoc, utrum imperaverit, scriptores inter se ambigunt, Treb. Poll. – gew. b) passiv: α) pers.: temporis aeterni, non unius horae ambigitur status, um die ewige Zeit, nicht um einige wenige Stunden handelt es sich, Lucr.: ius quod ambigitur inter peritissimos, Cic.: quamquam apud quosdam ambigitur, obgleich es von einigen bezweifelt wird, Vell.: ex contrariis scriptis si quid ambigitur, Cic.: in iis causis, quae propter scriptum ambiguntur, Cic.: id ambigitur, belline... an etc., Liv.: omnis res eandem habet naturam ambigendi, erfordert immer gleiche Behandlung beim Disputieren für u. wider, Cic. de or. 3, 111. – bes. β) impers., m. folg. de alqa re, od. m. indir. Frage- od. Infinitivsätzen u. bei vorhergeh. Negat. auch m. folg. Acc. u. Infin. od. m. folg. quin u. Konj., cum de vero ambigetur, Cic.: quid sit, de quo conveniat, quid, de quo ambigatur, Quint.: id, de quo verbis ambigebatur, Liv. – id cum inter omnes constet, eo magis miror ambigi, quānam Hannibal Alpes transierit, Liv.: ambigitur quoties, uter utro sit prior, Hor.: haec impulerint illum ad regni cupiditatem, an tantum suspectum fecerint ambigi potest, Curt.: tria an plura sint ambigitur, Quint.; vgl. ambigitur quid enim? (worüber ist denn Streit?) Castor sciat an Dolichos plus, Hor. – m. Acc. u. Infin., aspici aliquando eam volucrem non ambigitur, darüber herrscht kein Zweifel, Tac. ann. 6, 28 (u. so Tac. ann. 11, 4; 12, 65; hist. 4, 49. Amm. 17, 5, 14). – neque ambigitur, quin Brutus pessimo publico id facturus fuerit, Liv. 2, 1, 3. – 2) über ein (an sich wohl strittiges oder zweifelhaftes) Recht oder Besitztum Anstand nehmen, rechten, streiten, zunächst mit Worten, bes. vor Gericht, ambigendi causa, der Streitpunkt, Cic.: ii, qui ambigunt, die streitenden Parteien, Cic.: amb. cum eo, qui heres est, Cic.: de finibus, Ter.: de hereditate, Cic.: de agro, Liv. epit.: de parte finium cum vicino, Tac.: de regno, Liv.: de regni certamine, Liv. – II) mit sich selbst uneins sein = über etw. in Zweifel-, unentschieden-, unschlüssig-, ungewiß sein, schwanken, (Alexandrum) regnum Asiae occupaturum esse haud ambigere, Curt.: quaenam post Augustum militiae condicio, ambigentes, die in zweifelnder Besorgnis lebten, Tac.: in hac causa, de qua tu ambigis, Gell.: ambigebant de illis (darüber), quidnam fieret, Vulg.

    lateinisch-deutsches > ambigo

  • 55 antelucanus

    antelūcānus, a, um (ante u. lux), vor Tagesanbruch, bis vor Tagesanbruch (bis zum frühen Morgen) sich hinziehend, tempora, Varr. u. Col.: tempus, Cic.: ambulatio, Cic.: cena, industria, Cic.: horae, Cels.: cantus gallorum, Apul.: flatus, ganz frühe Morgenluft, Sen.: aurae, Plin.: lucubratio (Ggstz. vespertina luc.), Col. u. Plin. – subst. antelūcānum, ī, n., der Tagesanbruch, Sen. ep. 122, 1. – Adv. antelūcānum u. antelūcānō, vor Tagesanbruch, am frühen Morgen, Form -um, Macr. sat. 1, 17, 41: Form -o, Itala Ion. 4, 7 (frgm. Weing. p. 83 R.).

    lateinisch-deutsches > antelucanus

  • 56 attribuo

    at-tribuo (ad-tribuo), buī, būtum, ere, zuerteilen, zuteilen, verleihen, I) eig.: A) im allg.: servos, pastores armat atque iis equos attribuit, machte sie beritten, Caes.: navibus III comparatis, ex quibus duas familiaribus suis attribuerat, unam ipse conscenderat, Caes.: non Stratonis modo regiam supellectilem attribui ei iussit, sed etiam etc., Curt.

    B) insbes.: 1) jmdm. einen Ort als Aufenthalt, Wohnsitz od. Besitztum zuteilen, zuweisen, anweisen, alteram partem eius vici Gallis concessit, alteram cohortibus ad hibernandum attribuit, Caes.: sibi agros attribuant, Caes.: quibus urbes agrosque attribui iussit, Curt.: ipsis attribueret sedem, Curt.: coloniae a rege attributae, Curt.: terra culturae causā attributa olim particulatim hominibus, ut Etruria Tuscis, Samnium Sabellis, Varr. sat. Men. 17. – iuventus, quae praesidio eius loci attributa erat, Liv.: u. m. dopp. Acc., electos ex omnibus legionibus fortissimos viros, antesignanos, centuriones Caesar ei classi attribuerat, als Zent., Caes. b. c. 1, 57, 1. – ebenso den Standort in der Schlacht, dextra pars (Flügel) Massiliensibus attribuitur, sinistra Nasidio, Caes.

    2) als t. t. der Geschäftsspr., attr. pecuniam, Geld anweisen, überweisen, durch Anweisung zuteilen, -verleihen, a) v. einer Privatperson, Faberius si venerit, videbis, ut tantum attribuatur, si modo attribuetur, quantum debetur, Cic. ad Att. 13, 2, 1: dah. prägn., attr. alqm, auf jmd. anweisen, attributos (die Angewiesenen) quod appellas, valde probo, Cic. ad Att. 13, 22, 4: sei (= si) is quei (= qui) adtributus erit, eam pecuniam... ei quoi (= cui) attributus erit, non solverit, Corp. inscr. Lat. 1, 2, 206. lin. 41 sq.: u. m. Dat. der Summe, tamtae pecuniae eum eosve attribuito, ibid. 40 sq.: quamtae pecuniae attributus erit, tamtam pecuniam et eius dimidium ei, quoi (= cui) adtributus erit, dare debeto, ibid. lin. 43. – b) von Staats wegen (s. Müller Liv. 1, 43, 9), »(Antonius) mihi pecuniam attribuit?« Cupio videre, qui id audeat dicere, Cic.: pecunia attributa, numerata est, Cic.: censoribus postulantibus, ut pecuniae summa sibi, quā in opera publica uterentur, attribueretur, vectigal annuum decretum, Liv.: unde (pecunia publica) erat attributa, Cic.: nonne sestertium centiens octogiens ex aerario tibi attributum Romae in quaestu reliquisti? Cic.: his talenta D ad belli usum attributa, Curt. – prägn., auf jmd. anweisen, quibus equos alerent, viduae attributae, quae bina milia aeris in annos singulos penderent, Liv. 1, 43, 9.

    3) jmdm. etw. zur Besorgung, Leitung, Führung zuteilen, pecus omne equitibus auxiliariis agendum attribuit, Sall.: attribuit nos trucidandos Cethego, Cic.: Amynandro Aetolos concitandos ad bellum attribuit, Liv.; vgl. ceterorum (captivorum) curam benigne tuendorum C. Flaminio quaestori attribuit, Liv.: ei (pontifici) sacra omnia exscripta exsignataque attribuit, quibus etc., übertrug ihm den ganzen Gottesdienst mit der schriftlichen Übersicht und Nachweisung usw., Liv. – bes. jmdm. ein milit. Kommando zuteilen, eine Stadt, Soldaten, Schiffe usw. unter jmds. Leitung ( Kommando) stellen, ihm unterordnen, oppidum civibus Romanis, Caes.: naves singulas equitibus Romanis, Caes.: alci IV legiones, Caes.: equites praefectis, Curt. – ebenso eine Provinz usw., video, cui Apulia sit attributa, qui habeat Etruriam etc., qui sibi has urbanas insidias caedis atque incendiorum depoposcerit, Cic.: alci Sogdianam regionem, alci satrapeam Mediae, Curt.: regnum filio eius, Curt.

    4) als publiz. t. t., eine Völkerschaft od. einen Fürsten einem andern Volke od. Fürsten als unterworfen u. zinsbar zuteilen, ihm unterwerfen, mediatisieren, einverleiben, insulae, quae erant a Sulla Rhodiis attributae, Cic.: Suessiones Remis attributi, Caes.: ipsi (Commio) Morinos attribuerat, Caes.: Ariarathen Ariobarzani attribuit, qui sub eius imperio et ditione esset, Auct. b. Alex.

    5) einer Sache die u. die Summe als Abgabe zuteilen, d.i. als Abgabe auflegen, damit belegen, his rebus omnibus terni in milia aeris attribuerentur, Liv. 39, 44, 3.

    II) übtr.: A) im allg., zuerteilen, zuteilen, verlei hen, ne aut irato facultas ad dicendum data, aut cupido auctoritas attributa esse videatur, Cic.: huc accedit summus timor, quem mihi natura pudorque meus attribuit, Cic.: si legi, loco, urbi, monumento attribueretur oratio, die Rede dem Gesetz usw. gleichs. in den Mund gelegt würde, Cic. – nunc illud satis est, non attribuere ad amissionem amicorum miseriam nostram, hinzuzufügen, hinzuzubringen, Cic. – senae horae in orbem operi attributae sunt, wurden zugewiesen bestimmt, Liv.

    B) insbes.: 1) als rhetor. u. gramm. t. t., alci (rei) attribui, einer Pers. od. Sache als Eigenschaft, nähere Bestimmung (als Prädikat od. Attribut) zuerteilt-, erteilt-, beigelegt werden, dah. attributum esse (als Prädikat od. Attribut) zukommen, zu einer Pers. od. Sache ganz eigentlich gehören, unter etw. mitbegriffen sein, omnis res [argumentando] confirmatur aut ex eo, quod personis, aut ex eo, quod negotiis est attributum. Ac personis has res attributas putamus: nomen, naturam, victum, fortunam, habitum, adfectionem, studia, consilia, facta, casus, orationes... Ac personis quidem haec videntur esse attributa. Negotiis autem quae sunt attributa, partim sunt continentia etc., Cic. de inv. 1, 34 sqq.: etiam quod iumentorum causā apparatum esset, quibus dominus uteretur, penori attributum dicit, zum Penus gehörig, mit unter dem P. begriffen, Gell. 4, 1, 21.

    2) jmdm. etwas als Wirkung od. Schuld zuteilen = zuschreiben, beimessen, beilegen, bonos exitus attribuimus dis immortalibus, Cic.: quod mihi cum illo erat commune, sibi soli attribuit, Cic.: qui (Cato) si eruditius videbitur disputare, attribuito litteris Graecis, Cic.: hoc si cupidius factum existimas, Caesari attribues; si familiarius, utrique nostrum, Cic.: tanta fuit Verris impudentia, ut aliis causam calamitatis attribueret, quae omnis propter avaritiam ipsius accidisset, Cic.: m. folg. quod (daß usw.), quod Sicyonii te laedunt, Catoni et eius aemulatori attribues Servilio, Cic.

    lateinisch-deutsches > attribuo

  • 57 auricomus

    auricomus, a, um (aurum u. coma), poet., I) goldhaarig, Batavus, Val. Flacc. 4, 92 Sch.: Horae, Sil. 3, 608: Apollo, Mythogr. Lat. 3, 8, 4. – II) übtr., goldbelaubt, fetus arboris, Verg. Aen. 6, 141: nemus, Auson. edyll. 12 (Technop.) de vere primo 2. p. 137 Schenkl: apium, Ps. Apul. herb. 9.

    lateinisch-deutsches > auricomus

  • 58 brevitas

    brevitās, ātis, f. (brevis), die Kürze, I) im Raume: a) in die Weite: angusti fretus, Gell. 10, 24, 6: vineae, Pallad. 9, 3: spatii, kurze Entfernung, Caes. b.c. 1, 82, 3. – b) in die Höhe, Länge, die Kürze, Kleinheit, corporis, Lucr.: crurum, Plin.: pili, Plin.: guttarum, Vitr.: br. coacta, Plin.: brevitas nostra, unsere kleine Statur (Ggstz. magnitudo corporum suorum), Caes. b.G. 2, 30, 4. – II) in der Zeit (Ggstz. longitudo), 1) eig.: diei brevitas (Ggstz. longitudo noctis), Cic.: br. horae, Sil.: brevitas temporis impedit alqd, Caes.: brevitate temporis cogor tam pauca scribere, Cic. – br. vitae, Cic. u. Sen.: tam exigua br. vitae, Cic. – 2) übtr.: a) v. der Silbenmessung, die Kürze, brevitas et celeritas syllabarum, Cic.: brevitas pedum (Ggstz. proceritas), Cic.: contractio et brevitas dignitatem non habet, Cic.: im Plur., omnium longitudinum et brevitatum in sonis iudicium, Cic. or. 173. – b) v. Ausdruck, die Kürze, kurze Fassung, kurze u. bündige Darstellung, die Kürze u. Bündigkeit, Gedrängtheit (Ggstz. copia), litterarum, Cic.: orationis meae, Cic.: Sallustiana, Quint.: respondendi, Nep.: loquendi, Auson.: ne brevitas (ambitus) defraudasse aures videatur neve longitudo obtudisse, Cic.: multos imitatio brevitatis decipit, ut, cum se breves putent esse, longissimi sint, Cic.: brevitati servire, Cic.: brevitatis causā od. gratiā, der Kürze wegen, um mich kurz zu fassen, Cic. u. Plin.

    lateinisch-deutsches > brevitas

  • 59 brumalis

    brūmālis, e (bruma), zum Wintersolstitium od. übh. zum Winter gehörig, winterlich (Ggstz. solstitialis), signum, Zeichen des Steinbocks, Cic.: sidus, Gestirn des Steinbocks, Amm.; poet. = Wintertag, Ov.: circulus, der Winterwendekreis, Plin.: oriens, occasus, Plin. u. Apul.: ortus, Plin.: dies, der kürzeste Tag, Cic.: diebus brumalibus, in den kürzesten Tagen, mitten im Winter, Hirt. b.G.: tempus, Winterzeit, Cic. poët.: horae, die kurzen Winterstunden, Ov.: frigus, Verg.: frigora, Liv.: rigor, Mela.

    lateinisch-deutsches > brumalis

  • 60 cedo [1]

    1. cēdo, cessī, cessum, ere (über die Etymol. s. Walde2 S. 147), gemessenen Schrittes gehen, treten, I) im allg., einhertreten, einhergehen, einhergegangen kommen, passieren, a) eig. (s. Ussing Plaut. asin. 402. p. 388. Brix Plaut. Men. 1020), cedunt, petunt trecenti, Plaut.: ibi cedit miles, Plaut.: ced. ex transverso, Plaut.: per ora, Hor.: de caelo, Lucr.: ab humana in astra via, Prop.: humano de corpore in amnem, Ov.: nec cedere quoquam, Lucr.: inanis cedis, Plaut.: transvorsus, non provorsus cedit, quasi cancer solet, Plaut. – b) übtr.: α) gehen, schreiten, quam citissume potest, tarn hoc cedere ad factum volo, Plaut. capt. 352 (doch s. Brix z. St.). – β) Fortgang haben, vonstatten gehen, Erfolg haben, ausgehen, si res od. fortuna cessisset, Flor. (s. Duker Flor. 2, 17, 13). – quā (inwieweit) Parcae sinebant res cedere Latio, Verg. – m. Advv., male, Vell. u.a.: alci male, Ov.: bene, Hor.: bene aut secus, Plin. pan.: optime, Quint.: prospere, Nep.: feliciter, Ov.: felicissime, Quint.: parum, Suet.: opinione tardius, Suet.: pro bono, Suet.: citra spem omnium, Flor.: supra vota, Aur. Vict.: utcumque cessura res est, Curt. – impers., si male cesserat (Ggstz. si bene cesserat), Hor.: u. utcumque cesserit, Curt. – γ) cedere pro alqa re, für etw. gelten, gerechnet werden, passieren (t. t. der Geschäftsspr.), oves, quae binae pro singulis in fructu cedent, Cato: epulae pro stipendio cedunt, Tac. – δ) cedere m. Dat. od. m. in u. Akk. = an jmd. od. etw. kommen, auf jmd. od. etw. übergehen, jmdm. od. einer Sache überlassen werden, anheimfallen, zuteil werden (s. Dräger Tac. ann. 13, 39. Heräus Tac. hist. 4, 64, 14), ut etiam is quaestus huic cederet, Cic.: reliqua praeda victoribus cessit, Tac.: cedit alqd praedae alcis od. in praedam alcis, fällt als B. anheim, Liv.: praemium (als B.) occisi regis Asiam et totum orientem interfectoribus esse cessura, Curt.: Ptolemaeus, cui Aegyptus cesserat, Curt. – u. cedet (ager) in usum mihi, Hor.: omne dehinc caelum et mare omne in austrum cessit, Tac.: res omnis Albana in Romanum cedit imperium, Liv.: Pompeii Crassique potentia cedit in Caesarem, Tac.: bona interfectorum in medium cessere, wurden Gemeingut, Tac. – omnes (nationes) in unum cedebant, Tac. – ε) cedere m. Dat., für jmd. od. etw. eintreten = jmd. od. etw. treffen, poena in vicem fidei cesserat, Strafe war statt dessen für ehrliche Bezahlung eingetreten, Liv. 6, 34, 2: nolle ominari quae captae urbi cessura forent, welche Nachteile für die eroberte Stadt eintreten würden, Liv. 23, 43, 14. – ζ) cedere m. Adv. od. in m. Akk. = wohin od. in etw. übergehen, zu etw. sich verwandeln, huc omnis aratri cessit honos, Verg.: temeritas in gloriam cesserat, Curt.: Cattis victoribus fortuna in sapientiam cessit, wurde der Erfolg als Weisheit angerechnet, Tac.

    insbes., gehen = abtreten, fortgehen, sich wegbegeben, weichen, sich zurückziehen, ausscheiden, v. Leb. auch vergehen, verschwinden 1) eig.: absol., ego cedam atque abibo, Cic.: cedere paulatim, Caes.: sequi (verfolgen), dein cedere, Sall.: cedentes violari vetuit, Nep.: suos perculsos cedere animadvertit, Liv.: quia postremus cedis (dich davonmachst), hoc praemi feres, Plaut.: prägn., cesserit parum gratus, mag geschieden (gestorben) sein, Plin. pan. 43, 4: so auch Tac. hist. 2, 55. – v. Lebl., videtur (aër) quasi locum dare et cedere, Cic.: ut ripae fluminis cedunt, je nachdem Raum geben, zurücktreten, Tac.: rari ac cedentes capilli, zurücktretende, Plin. ep.: v. Zeit u. Zuständen, horae cedunt et dies, Cic.: cedit amor, Verg.: ut primum cessit furor, Verg. – m. Ang. von wo? semitā ausweichen, Sen.: cedere e patria u. bl. c. patriā, Cic.: ex civitate, Cic.: u. bl. civitate, Liv.: ex acie, Liv.: ab od. de oppido, Cic.: ab urbe sua, Ov.: de sede secunda aut quarta, Hor.: Italiā, Cic.: finibus alieni imperii, Curt.: e vita u. bl. vitā, aus dem L. scheiden, Cic.: u. so mundo, Vell.: e memoria u. bl. memoriā, aus dem G. schwinden, Liv.: loco u. ex loco, vom Platze, von seinem Posten weichen, seinen Posten verlassen (milit. t. t.), Caes. u. Liv.: c. foro, zahlungsunfähig werden, Sen. – m. Ang. wohin? retro, Liv.: introrsum, Lucr.: in tutum, Liv. – m. Ang.wem? vor wem? infenso hosti, Liv.: hosti numquam, Nep.: cedere instanti et paulo post instare, Sall.: aër disco cedens, Hor.: sabulum vestigio cedens, jedem Tritte nachgebend, Curt.: cessit (gab nach) aliquando ictibus ianua, Augustin.: quā (hoc dorsum) maxime introrsus mari cedit, wo er vom M. am meisten landeinwärts zurücktritt, Curt.: cutis prementi digito cedit, Cels. – 2) übtr.: a) sich unterordnend weichen, α) der Gewalt, Übermacht weichen, unterliegen, sich fügen, nachgeben, absol., ubi vinci necesse est, expedit cedere, Quint. – m. Ang. wem? alci, Cic.: minis alcis, Cic.: fato, freiwillig sterben, Liv.: tempori, Cic.: rei publicae temporibus, rei publicae, Cic.: tempestati publicae, Liv.: malis, erliegen, Curt. – β) dem Willen jmds. weichen, sich unterordnen, sich fügen, nachgeben, cedo equidem, nec tibi comes ire recuso, Verg.: cedentes per reverentiam, Tac. – gew. m. Ang. wem? multorum iustis et officio incensis voluntatibus, Cic.: auctoritati alcis, Cic.: precibus alcis, Cic.: adulationibus alcis, Cic.: nobis rem publicam gubernantibus, Cic.: praecipientibus facillime, Quint. – γ) dem Range, den Vorzügen nach weichen, nachstehen, m. Ang. wem? alci, Cic.: gloriae alterius, Vell.: naturae caelesti atque immortali, Quint. – alci virtute, Caes.: alci caritate in regem, Curt.: alci in nulla re, Nep. – ut aut non multum aut nihil omnino Graecis cederetur (unpersönl.), Cic.: salix quantum cedit olivae... tantum tibi cedit Amyntas, Verg.: Graeciae nihil in hoc genere, Cic. – b) aufgebend weichen, α) von einem Besitze, Rechte, m. Ang. wovon? durch Abl., cedere alqā re, von etw. zurücktreten = auf etw. verzichten, possessione agri publici, Liv.: possessionibus, Cic.: bonis, Quint.: od. durch de m. Abl., cedo oppressus de fortuna, de dignitate, Ps. Cic. prid. quam in ex. iret 3, 7. – mit Ang. zu wessen Gunsten? durch Dat., alci possessione hortorum, Cic.: Siciliā sibi omni cedi (unpersönl.), Liv.: alci honore collegae, Liv.: cessit illi (filio) uxore suā pater, Sen. rhet. – m. Ang. in betreff wessen? durch Acc., cedere alqd, etw. abtreten, überlassen, nachlassen, aegre victoriam, Vell.: in dando et cedendo loco, Cic. – gew. zugl. m. Ang. wem? durch Dat., alci hereditatem, Varr.: alci currum (den Triumphwagen), Liv.: multa multis de iure suo, Cic.; vgl. die Synon., permitto aliquid iracundiae tuae, do adulescentiae, cedo amicitiae, tribuo parenti, Cic. Sull. 46. – m. folg. ut u. Konj. = einräumen, zugestehen, Liv. 6, 42, 3. Tac. ann. 12, 41: u. so auch non cedere m. folg. quominus u. Konj., Quint. 5, 7, 2: cedamus m. folg. Acc. u. Infin., Tert. de idol. 17. – β) aus einer Körperschaft austreten, ausscheiden, Q. Vitellium movit senatu aut sponte cedere passus est, Tac. ann. 2, 48; vgl. ibid. 11, 25.

    lateinisch-deutsches > cedo [1]

См. также в других словарях:

  • Horae — Horae, 1) (Kirchenw.), s.u. Hora; 2) (Myth.), s. Horen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Horae — HORAE, arum, Gr. Ὥραι, ῶν, (⇒ Tab. X.) Jupiters und der Themis Töchter, und Gefährtinnen der Gratien, Pausan. Corinth. c. 17. p. 114. wie auch wohl der Parcen. Id. Att. p. 75. Sie hießen mit ihren besondern Namen Irene, Eunomia und Dice. Hesiod.… …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Horae — [hō′rē΄, hôr′ē] pl.n. [L < Gr Hōrai] HOURS …   English World dictionary

  • Horae — Dionysus leading the Horae (Neo Attic Roman relief, 1st century) Greek deities series Primordial deities Titans and …   Wikipedia

  • HORAE — I. HORAE Calabriae urbs. Curopalates. II. HORAE Iovisac Themidis filiae. Hesiod. in Theogonia, Δεὐτερον ἠγάγετο λιπαρην` Θέμιν, ἣ τέκεν Ω῞ρας, Ε᾿υνομίην τε, Δίκην τε, καὶ Ε᾿ιρήνην τεθαλυῖαν, Α῞ιτ᾿ ἔργ᾿ ὡρεύουςι καταθνητοῖςι βροτοῖςι. Orpheus non… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Horae — /hawr ee, hohr ee/, n.pl. Class. Myth. goddesses of the seasons, of cyclical death and rebirth, and sometimes of social order, usually given as three in number, with the names Dike (Justice), Eunomia (Order), and Irene (Peace). [ < L Horae lit.,… …   Universalium

  • Horae — Ho•rae [[t]ˈhɔr i, ˈhoʊr i[/t]] n. pl. myt the ancient Greek goddesses of the seasons • Etymology: < L Hōrae lit., hours …   From formal English to slang

  • Horae — /hawr ee, hohr ee/, n.pl. Class. Myth. goddesses of the seasons, of cyclical death and rebirth, and sometimes of social order, usually given as three in number, with the names Dike (Justice), Eunomia (Order), and Irene (Peace). [ < L Horae lit …   Useful english dictionary

  • Horae Apocalypticae — is an escatological study written by Edward Bishop Elliott. The work, as the book explains is, A commentary on the apocalypse, critical and historical; including also an examination of the chief prophecies of Daniel illustrated by an apocalyptic… …   Wikipedia

  • Horae Canonicae — is a series of poems by W. H. Auden written between 1949 and 1955. The title is a reference to the canonical hours of the Christian Church, as are the titles of the seven poems constituting the series: Prime , Terce , Sext , Nones , Vespers ,… …   Wikipedia

  • Horae canonĭcae — (lat., »kanonische Stunden«, auch Horae regulares) heißen in der katholischen Kirche die Stunden des Tages, die zu den Gebeten der Geistlichen und Mönche bestimmt sind und in den Klöstern durch Geläute verkündigt wurden, weil der Beginn des… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»