Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

hibernia

  • 1 Hibernia

    Hibernia, ae, f., das heutige Irland, Caes. b. G. 5, 13, 2. Apul. de mund. 7. – / Andere Formen Iūverna od. Iūberna (Ἰουερνία), Mela 3, 6, 6 (3. § 53). Iuven. 2, 160: Ierne, ēs, f. (Ἰέρνη), Claud. laud. Stil. 2, 251. – Dav. Hibernius, a, um, bei Irland, fretum, *Apul. de mund. 6 Goldbacher.

    lateinisch-deutsches > Hibernia

  • 2 Hibernia

    Hibernia, ae, f., das heutige Irland, Caes. b. G. 5, 13, 2. Apul. de mund. 7. – Andere Formen Iūverna od. Iūberna (Ἰουερνία), Mela 3, 6, 6 (3. § 53). Iuven. 2, 160: Ierne, ēs, f. (Ἰέρνη), Claud. laud. Stil. 2, 251. – Dav. Hibernius, a, um, bei Irland, fretum, *Apul. de mund. 6 Goldbacher.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Hibernia

  • 3 Hibernia

    Hĭbernĭa, ae, f. (= Iouernia Ptol.), the island now called Ireland, Caes. B. G. 5, 13, 2; Plin. 4, 16, 30, § 103; Tac. Agr. 24.— Also called Iverna, ae, Mel. 3, 6, 6: Ju-verna, ae, Juv. 2, 160; and (acc. to the Gr. form Iernê Strab.) Ierna, ae, App. de Mundo, p. 60; and Iernē, ēs, Claud. Laud. Stil. 2, 251; IV. Cons. Hon. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Hibernia

  • 4 Hibernia

    ae f.
    Иберния ( ныне Ирландия) Cs, Ap

    Латинско-русский словарь > Hibernia

  • 5 Hibernia

    s f sg 1
    Irlande

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > Hibernia

  • 6 hibernia

    Latin-English dictionary > hibernia

  • 7 Dublinii in Hibernia

    see Dublini and Hiberniae

    Latin place names > Dublinii in Hibernia

  • 8 Ierna

    Hĭbernĭa, ae, f. (= Iouernia Ptol.), the island now called Ireland, Caes. B. G. 5, 13, 2; Plin. 4, 16, 30, § 103; Tac. Agr. 24.— Also called Iverna, ae, Mel. 3, 6, 6: Ju-verna, ae, Juv. 2, 160; and (acc. to the Gr. form Iernê Strab.) Ierna, ae, App. de Mundo, p. 60; and Iernē, ēs, Claud. Laud. Stil. 2, 251; IV. Cons. Hon. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > Ierna

  • 9 Scoti

    Scōti, ōrum, m., eine Völkerschaft im südlichen Teile von Schottland (Caledonia) und in Irland (Hibernia), die Skoten, Schotten, Amm. 20, 1, 1. Oros. 1, 2, 81 (Zang. Scotti). Isid. orig. 14, 6, 6. Claud. IV. cons. Hon. 33. – Sing. Scōtus kollekt., Claud. bell. Get. 417; laud. Stil. 2, 251. Pacat. pan. 5, 2. – Dav. a) Scōtia, ae. f., das Land der Skoten, Skotien, Schottland, Isid. orig. 14, 6, 6 (dort = Hibernia). – b) Scōticus, a, um, skotisch, schottisch, tela, Claud. laud. Stil. 2, 254.

    lateinisch-deutsches > Scoti

  • 10 minor

    [st1]1 [-] mĭnor, āri, ātus sum [cf. minae, mineo, immineo]: a - poét. être proéminent, faire saillie, avancer.    - gemini minantur in caelum scopuli, Virg. En. 1, 162: deux rochers pointent vers le ciel.    - saxa minantia caelo, Sil. 4, 2: pics qui pointent vers le ciel. b - d'où menacer.    - minari alicui, Cic. Verr. 5, 110: menacer qqn. --- cf. Verr. 4, 149.    - minari alicui aliquem rem, Cic. Tusc. 1, 102 ; Phil. 3, 18: menacer qqn de qqch.    - minari mortem alicui, Virg.: menacer qqn de mort.    - minari alicui aliqua re, Sall. C. 23, 3: menacer qqn de qqch.    - avec prop. inf. universis se... eversurum esse minabatur, Cic. Verr. 4, 76: il les menaçait en bloc de détruire... --- cf. Tusc. 5,75.    - minatur sese abire, Plaut. As. 604: il menace de s'éloigner.    - minari se abiturum esse, Ter.: menacer de s'en aller.    - minatur infirmitatem in posterum infans, Quintil.: il est à craindre que l'enfant ne devienne faible plus tard.    - domus mea ardore suo deflagrationem urbi minabatur, Cic. Planc. 40, 95: l'incendie de ma maison menaçait d'embraser la ville entière.    - ornus minatur, Virg. En. 1, 628: l'orne menace (de tomber).    - nec semper feriet quodcumque minabitur arcus, Hor. P. 350: la flèche n'atteint pas toujours tout ce qu'elle vise. c - annoncer à grand fracas, annoncer hautement, promettre.    - cf. gr. ἀπειλεῖν.    - minari multa (magna): faire de grandes promesses. --- Hor. S. 2, 3, 9 ; Ep. 1, 8, 3.    - hoc scriptum est tibi, qui, magna cum minaris, extricas nihil, Phaedr. 4, 24, 4: cette fable s'adresse à toi qui fais de grandes promesses sans rien tenir. [st1]2 [-] mĭnŏr, ŭs (gén. ōris), compar. de parvus: a - plus petit, moindre, diminué de.    - Hibernia dimidio minor quam Britannia, Caes.: l'Hibernie, de moitié plus petite que la Bretagne.    - quod in re majore valet, valeat in minore, Cic. Top. 23: qui prouve le plus prouve le moins.    - minor capitis, Hor. O. 3, 5, 42 = capite deminutus: déchu de ses droits de citoyen.    - minor truncam frontem, Sil.: dont le front est mutilé.    - minor puppe, Luc.: qui a perdu sa poupe. b - moins âgé, plus jeune, jeune, enfant.    - aliquot annis minor natu, Cic. Ac. 2, 61: plus jeune d'un certain nombre d'années.    - filia minor regis, Caes. BC. 3, 112, 10: la plus jeune des deux filles du roi.    - minor triginta annis natus, Cic. Verr. 2, 122: âgé de moins de trente ans.    - minor annis sexaginta, Cic. Amer. 100: âgé de moins de soixante ans.    - minor octonūm denūm annorum, Liv.: âgé de moins de dix-huit ans.    - minor natu, Cic.: le plus jeune (de deux).    - minor Atrides, Ov.: le plus jeune des Atrides (= Ménélas).    - Minor: épithète qui sert à distinguer deux hommes ou deux choses portant le même nom.    - Africanus Minor: le second Africain [Scipion Emilien].    - Armenia minor: la petite Arménie.    - minores: - α - les plus jeunes (d'une génération). --- Cic. Br. 232. - β - les descendants, la postérité. --- Virg. En. 1, 532. c - plus faible, inférieur, amoindri.    - minoris (s.-ent. pretii) vendere: vendre moins cher.    - minoris (s.-ent. pretii) aestimare: estimer moins.    - aliquid minoris ducere, Sall. J. 32, 5: regarder qqch comme de moindre valeur.    - minoris vendere, Cic. Off. 3, 51: vendre moins cher.    - verba minora deā, Ov.: paroles indignes d'une déesse.    - minora notitiā, Ov.: choses qui ne méritent pas d'être connues.    - minor vero gloria, Ov.: renommée au-dessous de la réalité.    - minoribus verbis uti, Ov.: parler sur un ton moins élevé.    - minores duces, Tac.: des chefs d'un rang inférieur.    - minore centesimis nummūm, Cic.: à moins de douze pour cent d'intérêt (par an).    - minor certare, Hor.: incapable de résister.    - minora regni jura, Ov.: atteinte portée aux droits de la royauté.    - avec inf. poét. tanto certare minor, Hor. S. 2, 3, 313: si inférieur pour rivaliser, si loin de rivaliser. --- cf. Sil. 5, 76.
    * * *
    [st1]1 [-] mĭnor, āri, ātus sum [cf. minae, mineo, immineo]: a - poét. être proéminent, faire saillie, avancer.    - gemini minantur in caelum scopuli, Virg. En. 1, 162: deux rochers pointent vers le ciel.    - saxa minantia caelo, Sil. 4, 2: pics qui pointent vers le ciel. b - d'où menacer.    - minari alicui, Cic. Verr. 5, 110: menacer qqn. --- cf. Verr. 4, 149.    - minari alicui aliquem rem, Cic. Tusc. 1, 102 ; Phil. 3, 18: menacer qqn de qqch.    - minari mortem alicui, Virg.: menacer qqn de mort.    - minari alicui aliqua re, Sall. C. 23, 3: menacer qqn de qqch.    - avec prop. inf. universis se... eversurum esse minabatur, Cic. Verr. 4, 76: il les menaçait en bloc de détruire... --- cf. Tusc. 5,75.    - minatur sese abire, Plaut. As. 604: il menace de s'éloigner.    - minari se abiturum esse, Ter.: menacer de s'en aller.    - minatur infirmitatem in posterum infans, Quintil.: il est à craindre que l'enfant ne devienne faible plus tard.    - domus mea ardore suo deflagrationem urbi minabatur, Cic. Planc. 40, 95: l'incendie de ma maison menaçait d'embraser la ville entière.    - ornus minatur, Virg. En. 1, 628: l'orne menace (de tomber).    - nec semper feriet quodcumque minabitur arcus, Hor. P. 350: la flèche n'atteint pas toujours tout ce qu'elle vise. c - annoncer à grand fracas, annoncer hautement, promettre.    - cf. gr. ἀπειλεῖν.    - minari multa (magna): faire de grandes promesses. --- Hor. S. 2, 3, 9 ; Ep. 1, 8, 3.    - hoc scriptum est tibi, qui, magna cum minaris, extricas nihil, Phaedr. 4, 24, 4: cette fable s'adresse à toi qui fais de grandes promesses sans rien tenir. [st1]2 [-] mĭnŏr, ŭs (gén. ōris), compar. de parvus: a - plus petit, moindre, diminué de.    - Hibernia dimidio minor quam Britannia, Caes.: l'Hibernie, de moitié plus petite que la Bretagne.    - quod in re majore valet, valeat in minore, Cic. Top. 23: qui prouve le plus prouve le moins.    - minor capitis, Hor. O. 3, 5, 42 = capite deminutus: déchu de ses droits de citoyen.    - minor truncam frontem, Sil.: dont le front est mutilé.    - minor puppe, Luc.: qui a perdu sa poupe. b - moins âgé, plus jeune, jeune, enfant.    - aliquot annis minor natu, Cic. Ac. 2, 61: plus jeune d'un certain nombre d'années.    - filia minor regis, Caes. BC. 3, 112, 10: la plus jeune des deux filles du roi.    - minor triginta annis natus, Cic. Verr. 2, 122: âgé de moins de trente ans.    - minor annis sexaginta, Cic. Amer. 100: âgé de moins de soixante ans.    - minor octonūm denūm annorum, Liv.: âgé de moins de dix-huit ans.    - minor natu, Cic.: le plus jeune (de deux).    - minor Atrides, Ov.: le plus jeune des Atrides (= Ménélas).    - Minor: épithète qui sert à distinguer deux hommes ou deux choses portant le même nom.    - Africanus Minor: le second Africain [Scipion Emilien].    - Armenia minor: la petite Arménie.    - minores: - α - les plus jeunes (d'une génération). --- Cic. Br. 232. - β - les descendants, la postérité. --- Virg. En. 1, 532. c - plus faible, inférieur, amoindri.    - minoris (s.-ent. pretii) vendere: vendre moins cher.    - minoris (s.-ent. pretii) aestimare: estimer moins.    - aliquid minoris ducere, Sall. J. 32, 5: regarder qqch comme de moindre valeur.    - minoris vendere, Cic. Off. 3, 51: vendre moins cher.    - verba minora deā, Ov.: paroles indignes d'une déesse.    - minora notitiā, Ov.: choses qui ne méritent pas d'être connues.    - minor vero gloria, Ov.: renommée au-dessous de la réalité.    - minoribus verbis uti, Ov.: parler sur un ton moins élevé.    - minores duces, Tac.: des chefs d'un rang inférieur.    - minore centesimis nummūm, Cic.: à moins de douze pour cent d'intérêt (par an).    - minor certare, Hor.: incapable de résister.    - minora regni jura, Ov.: atteinte portée aux droits de la royauté.    - avec inf. poét. tanto certare minor, Hor. S. 2, 3, 313: si inférieur pour rivaliser, si loin de rivaliser. --- cf. Sil. 5, 76.
    * * *
    I.
        Minor, minaris, minatus sum, minari. Cic. Menacer.
    \
        Crucem minatur illi. Cic. Il le menace de crucifier.
    \
        Minari, interdum significat Eminere. Virg. Se monstrer, Saillir et sortir.
    II.
        Minor, et hoc minus, Comparatiuum a Paruus. Moindre. Et se dit de quelque chose que ce soit.
    \
        Minor, Absolute. Vlpianus. Mineur, Mineur d'ans, Qui n'ha point vingtcinq ans.
    \
        Minor natu. Cic. Moindre d'aage, Plus jeune, Puisné, Moinsné.
    \
        Seruiet domino non minori. Plin. iunior. Qui n'est point de moindre authorité.
    \
        Filius minor. Terent. Le plus jeune, et le puis né.
    \
        Minorum gentium patricii. Cicero. Les enfants de la deuxieme centeine des Senateurs qui furent adjoustez aux premiers establiz par Romulus.
    \
        Verbis minoribus vti. Ouid. De parolles moins superbes et glorieuses.
    \
        Quasi istic minor mea res agatur, quam tua. Terent. Comme si c'estoit moins mon prouffit que le tien, ou Comme si ce n'estoit pas autant mon prouffit que le tien, ou Comme si c'estoit moins à moy à faire qu'à toy.
    \
        Minoris vendere aliquid. Plaut. A moindre pris, A meilleur marché.
    \
        Minoris dimidio. Plin. La moitié moins.
    \
        Minoris aestimare. Cic. Moins estimer.
    \
        A Cecilio propinqui minore centesimis nummum mouere non possunt. Cic. A moins de, etc. On n'en scauroit tirer un denier à moins d'interest que de treze pour cent.

    Dictionarium latinogallicum > minor

  • 11 Scoti

    Scōti, ōrum, m., eine Völkerschaft im südlichen Teile von Schottland (Caledonia) und in Irland (Hibernia), die Skoten, Schotten, Amm. 20, 1, 1. Oros. 1, 2, 81 (Zang. Scotti). Isid. orig. 14, 6, 6. Claud. IV. cons. Hon. 33. – Sing. Scōtus kollekt., Claud. bell. Get. 417; laud. Stil. 2, 251. Pacat. pan. 5, 2. – Dav. a) Scōtia, ae. f., das Land der Skoten, Skotien, Schottland, Isid. orig. 14, 6, 6 (dort = Hibernia). – b) Scōticus, a, um, skotisch, schottisch, tela, Claud. laud. Stil. 2, 254.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Scoti

  • 12 Britanni

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Britanni

  • 13 Britannia

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Britannia

  • 14 Britannicianus

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Britannicianus

  • 15 Britannicus

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Britannicus

  • 16 Britannis

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Britannis

  • 17 Britannus

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Britannus

  • 18 Brito

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Brito

  • 19 Brittania

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Brittania

  • 20 Britto

    Brĭtanni, ōrum, m., the Britons, inhabitants of Great Britain, Lucr. 6, 1105; Caes. B. G. 4, 21; 5, 14; 5, 21 et saep.; Tac. Agr. 11 sq.; id. A. 14, 29; Verg. E. 1, 67; Hor. C. 1, 35, 30; 3, 4, 33; 3, 5, 3 et saep.— In sing. Britannus catenatus, Hor. Epod. 7, 7.—
    2.
    The inhabitants of Bretagne, or Brittany, in France, Sid. Ep. 1, 7; 9, 9.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Brĭtannĭa ( Brittānĭa in MSS. and edd. of Sol. and Mart. Cap.), ae, f., = Brettania, Great Britain, in its most extended sense, consisting of Albion ( England and Scotland) and Hibernia or Ibernia ( Ireland), Plin. 4, 16, 30, § 102; hence, also, in plur. Britanniae, Cat. 29, 20; 45, 42;

    in a more restricted sense,

    the larger island, England and Scotland, Cic. Q. Fr. 2, 16, 4; id. N. D. 2, 34, 88; Caes. B. G. 4, 21; 5, 8; 5, 12 sq.; Mel. 3, 6, 4; 3, 6, 6; Plin. 4, 16, 30, § 102 sq.; 25, 3, 6, § 21; Tac. Agr. 10 sq.; 21; 24; id. H. 1, 9 sq.—
    B.
    Brĭtan-nus (Brītannus, Lucr. 6, 1105), a, um, adj., of Britain, British ( poet. Britannicus):

    esseda,

    Prop. 2, 1, 76:

    canes,

    Claud. II. Cons. Stil. 301:

    litus,

    id. IV. Cons. Hon. 28:

    oceanus,

    id. B. Get. 202; Laus Ser. 40 et saep.—
    C.
    Brĭtannĭcus, a, um, adj., Britannic, British:

    aestus,

    the British Channel, Cic. N. D. 3, 10, 24:

    mare,

    Mel. 3, 6, 3:

    oceanus,

    id. 1, 3, 1; 2, 6, 1:

    inter Rhenum et Sequanam,

    Plin. 4, 19, 33, § 109: legiones, Tac. [p. 252] H. 1, 9; 1, 60; 2, 57; 2, 65;

    3, 22 al.: balaena,

    Juv. 10, 14:

    lingua,

    Tac. G. 45: herba, water-dock:

    rumex aquaticus,

    Plin. 25, 3, 6, § 20.— Subst.: Brĭtannĭcus, i, m., a cognomen of the conquerors of Britain; of the son of the emperor Claudius and Messalina, previously called Germanicus, Suet. Claud. 27; 43; Tac. A. 11, 4; 11, 11; 11, 26; 11, 32; 12, 2;

    poisoned by Nero,

    Tac. A. 13, 16; Suet. Ner. 33.—Of the emperor Commodus, Lampr. Commod. 8.—
    D.
    Britto or Brīto, ōnis, = Britannus.
    1.
    A Briton, Aus. Epigr. 110.—
    2.
    An inhabitant of Bretagne, in France, Mart. 11, 21, 9. — Plur., Juv. 15, 124 (al. Bistones).—
    E.
    Brĭtannis, ĭdis, f. adj., British, of Britain:

    insulae, i. e. Albion et Hibernia,

    Prisc. Perieg. p. 577.—
    F.
    Brĭtannĭcĭānus, a, um, adj., Britannic, transacting business in Britain, Inscr. Rein. cl. 1, n. 177; Inscr. Orell. 2029.

    Lewis & Short latin dictionary > Britto

См. также в других словарях:

  • Hibernia — steht für: den lateinischen Namen von Irland (Insel) Zeche Hibernia, die erste Zeche in Gelsenkirchen Hibernia AG, ein Unternehmen, das 1873 aus der Gewerkschaft der Zeche Hibernia entstand und in der Ruhrkohle AG aufging Hibernia (Bohrinsel),… …   Deutsch Wikipedia

  • Hibernia — is the Classical Latin name for the island of Ireland. Etymology Hibernia, the Roman name for Ireland, was taken from Greek geographical accounts, particularly Claudius Ptolemy s Geographia , where it appears as polytonic|Ἰουερνία Iouernia . The… …   Wikipedia

  • Hibernia — es el nombre en latín de la isla de Irlanda. Etimología del nombre Literalmente quiere decir: Tierra del invierno . También se dice que el nombre puede deberse a una latinización del nombre Ivernii, una de las tribus celtas que habitaba Irlanda… …   Wikipedia Español

  • Hibernia — es el nombre en latín de la isla de Irlanda. Hibernia nunca fue incorporada formalmente al Imperio Romano. La creencia popular es que los romanos ni invadieron ni influyeron de modo notable en Irlanda, anque se sabe que expediciones de tribus… …   Enciclopedia Universal

  • Hibernĭa — (Jerne), so v.w. Irland, s.u. Britannia 1) u. Irland (Gesch.) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Hibernĭa [1] — Hibernĭa, s. Spanner …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Hibernĭa [2] — Hibernĭa, Irland, s. Ivernia …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Hibernia — Hibernĭa, s. Spanner …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Hibernia [2] — Hibernĭa, Ivernia (auch Iverna oder Hierne, Ierne), Name des heutigen Irlands bei den Römern; Ivernen, eine Völkerschaft im SW. der Insel; die Namen stammen von dem gälischen Bergion (kymrisch Borgyn, neukelt. Erin), d.i. die westl. Insel …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Hibernia [3] — Hibernĭa, 1873 in Berlin gegründete Bergwerksgesellschaft; seit 1875 Sitz in Herne, besitzt zahlreiche Kohlenzechen in Westfalen, Ammoniakfabriken, Grubenfelder, Kokereien, Ziegeleien etc.; Aktienkapital 60 Mill. M …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Hibernia — Hibernia, latein., Irland …   Herders Conversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»