Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

harmonisch

  • 21 cadencioso

    kađen'θǐoso
    adj MUS
    rhythmisch, taktmäßig, harmonisch
    ( femenino cadenciosa) adjetivo
    cadencioso
    cadencioso , -a [kaðeṇ'θjoso, -a]
    num1num (acompasado) rhythmisch
    num2num (movimiento, voz) harmonisch

    Diccionario Español-Alemán > cadencioso

  • 22 harmoniously

    adverb harmonisch
    * * *
    har·moni·ous·ly
    [hɑ:ˈməʊniəsli, AM hɑ:rˈmoʊn-]
    adv harmonisch, in Harmonie
    to get on \harmoniously gut miteinander auskommen
    * * *
    adv.
    harmonisch adv.

    English-german dictionary > harmoniously

  • 23 harmonious

    har·moni·ous [hɑ:ʼməʊniəs, Am hɑ:rʼmoʊn-] adj
    1) ( tuneful) harmonisch, wohlklingend;
    2) (fig: pleasing) colours harmonisch;
    a \harmonious blend eine gelungene Mischung;
    3) (fig: friendly) harmonisch; relations ungetrübt; agreement glücklich

    English-German students dictionary > harmonious

  • 24 concino

    con-cino, cinuī, centum, ere (cos. u. cano), I) v. intr. zugleich-, einstimmig-, harmonisch singen od. tönen, 1) eig.: a) v. Tieren m. Ang. wobei? woran? durch ad u. Akk., intempestā nocte galli gallinacei concinentes, krähend, Sidon. ep. 2, 2. p. 100, 33 Sav.: sic ad vada Maeandri concinit albus olor, Ov. her. 7, 2, – b) v. Menschen, α) mit der Stimme, zusammensingen, einstimmen, ubi (chorus) certis numeris ac pedibus velut factā conspiratione consensit atque concinuit, Col. 12, 2, 4. – β) m. einem musikal. Instr., m. Dat. = jmd. (mit der Flöte usw.) begleiten, tragoedo pronuncianti, Suet. Cal. 54, 1. – c) von milit. Blasinstr., zusammenblasen, auf einmal ertönen, erschallen, einfallen, concinunt tubae, Liv.: cornua ac tubae concinuēre, Tac.: ubi signa (die Signale zum Angriff) concinuissent, Liv. – 2) übtr.: a) mit einer Äußerung zusammentönen, d.i. in einer Äußerung übereinstimmen, faxo, ne iuvet vox ista »veto«, quā nunc concinentes collegas nostros tam laeti auditis, Liv. 6, 35, 9. – b) übh. übereinstimmen, harmonieren (Ggstz. discrepare), v. Pers., cum Peripateticis re concinere, verbis discrepare, Cic.: cum Aristone verbis concinere, re dissidere, Cic. – v. Lebl., videsne ut haec concinant? Cic.: omnes inter se concinunt mundi partes, Cic.: m. Dat., cui (Pythagorae dogmati) concinere dicit dogma Platonicum, Chalcid. Tim. 295. – II) v. tr. einstimmig-, harmonisch singen od. ertönen lassen, 1) eig.: a) v. Pers.: haec cum concinuntur, Cic.: undique concinentes SALVA ROMA etc., Suet.: c. carmen cyclopium (v. Flötenbläser), Solin.: carmen ad clausas fores, Ov.: carmina sub densis ramorum umbris, Catull.: carmina nuptialia voce tinnulā, Catull. – b) v. milit. Blasinstr.: stridor lituûm clangorque tubarum non pia concinuit cum rauco classica cornu, Lucan. 1, 237 sq. – 2) übtr.: a) singen, besingen, im Liede preisen, -feiern, -verherrlichen, laetos dies, Hor.: laudes Iovi, Tibull.: Caesarem maiore plectro, Hor. – b) als Weissagung, Warnung verkünden, v. Weissagevögeln, funestum omen, Prop.: tristia amanti omina, Ov.: v. Pers., mit folg. Acc. u. Infin., Prud. cath. 9, 4 sq.

    lateinisch-deutsches > concino

  • 25 consonus

    cōn-sonus, a, um, zusammen-, harmonisch lautend, harmonisch, I) eig.: clangor, Ov. met. 13, 610: fila lyrae, Ov. am. 1, 8, 60: vox, Sil. 17, 448 u. Vulg. 2. paral. 20, 21: quod si videtur auribus consonum aliquid canere, Boëth. inst. mus. 3, 1. – subst., cōnsona, ae, f. = consonans, der Konsonant, Mitlauter (Ggstz. vocalis), Ter. Maur. 555; vgl. consona elementa, die Konsonanten (Ggstz. vocalia el.), Ter. Maur. 86 u. ö. – II) übtr., übereinstimmend, harmonierend, passend, schicklich, credo Platonem vix putasse satis consonum fore, si etc., Cic. ad Att. 4, 16, 3: u. bei Spät., wie fila teli consona, Claud. rapt. Pros. 2, 42: totius orbis consono ore celebrari, Apul. met. 2, 1: n. pl. subst., secernis consona regno, Claud. laud. Stil. 2, 69.

    lateinisch-deutsches > consonus

  • 26 modulatus [1]

    1. modulātus, a, um, PAdi. (v. modulor), gehörig abgemessen, nach dem Takte eingerichtet, taktmäßig, harmonisch, melodisch, musikalisch, sonus, vox, Plin. 10, 81 u. 85: carmen, Suet. Cal. 16, 4: num (haec repetitio instauratioque eiusdem rei sub alieno nomine) orationem modulatiorem aptioremque reddit, Gell. 13, 25 (24), 9: modulatissimus aliquis tibiarum aut fidium cantus, Flor. 2, 7, 15. – übtr., harmonisch, ut moderatiores modulatioresque fierent animi (Ggstz. ut excitarentur atque evibrarentur), Gell. 1, 11, 1.

    lateinisch-deutsches > modulatus [1]

  • 27 harmonieusement

    aʀmɔnjøzmɑ̃
    adv
    harmonieusement
    harmonieusement [aʀmɔnjøzmã]
    harmonisch

    Dictionnaire Français-Allemand > harmonieusement

  • 28 harmonieux

    aʀmɔnjø
    adj
    harmonieux
    harmonieux , -euse [aʀmɔnjø, -jøz]
    harmonisch; instrument, voix wohlklingend

    Dictionnaire Français-Allemand > harmonieux

  • 29 harmonique

    aʀmɔnik
    harmonique
    harmonique [aʀmɔnik]
    harmonisch

    Dictionnaire Français-Allemand > harmonique

  • 30 well-balanced

    < food> (wine) ■ harmonisch; ausgeglichen
    < qualit> (properties; e.g. of a vehicle, of tires) ■ ausgewogen; harmonisch

    English-german technical dictionary > well-balanced

  • 31 concino

    con-cino, cinuī, centum, ere (cos. u. cano), I) v. intr. zugleich-, einstimmig-, harmonisch singen od. tönen, 1) eig.: a) v. Tieren m. Ang. wobei? woran? durch ad u. Akk., intempestā nocte galli gallinacei concinentes, krähend, Sidon. ep. 2, 2. p. 100, 33 Sav.: sic ad vada Maeandri concinit albus olor, Ov. her. 7, 2, – b) v. Menschen, α) mit der Stimme, zusammensingen, einstimmen, ubi (chorus) certis numeris ac pedibus velut factā conspiratione consensit atque concinuit, Col. 12, 2, 4. – β) m. einem musikal. Instr., m. Dat. = jmd. (mit der Flöte usw.) begleiten, tragoedo pronuncianti, Suet. Cal. 54, 1. – c) von milit. Blasinstr., zusammenblasen, auf einmal ertönen, erschallen, einfallen, concinunt tubae, Liv.: cornua ac tubae concinuēre, Tac.: ubi signa (die Signale zum Angriff) concinuissent, Liv. – 2) übtr.: a) mit einer Äußerung zusammentönen, d.i. in einer Äußerung übereinstimmen, faxo, ne iuvet vox ista »veto«, quā nunc concinentes collegas nostros tam laeti auditis, Liv. 6, 35, 9. – b) übh. übereinstimmen, harmonieren (Ggstz. discrepare), v. Pers., cum Peripateticis re concinere, verbis discrepare, Cic.: cum Aristone verbis concinere, re dissidere, Cic. – v. Lebl., videsne ut haec concinant? Cic.: omnes inter se concinunt mundi partes, Cic.: m. Dat., cui (Pythagorae dogmati) concinere dicit dogma Platonicum, Chal-
    ————
    cid. Tim. 295. – II) v. tr. einstimmig-, harmonisch singen od. ertönen lassen, 1) eig.: a) v. Pers.: haec cum concinuntur, Cic.: undique concinentes SALVA ROMA etc., Suet.: c. carmen cyclopium (v. Flötenbläser), Solin.: carmen ad clausas fores, Ov.: carmina sub densis ramorum umbris, Catull.: carmina nuptialia voce tinnulā, Catull. – b) v. milit. Blasinstr.: stridor lituûm clangorque tubarum non pia concinuit cum rauco classica cornu, Lucan. 1, 237 sq. – 2) übtr.: a) singen, besingen, im Liede preisen, -feiern, -verherrlichen, laetos dies, Hor.: laudes Iovi, Tibull.: Caesarem maiore plectro, Hor. – b) als Weissagung, Warnung verkünden, v. Weissagevögeln, funestum omen, Prop.: tristia amanti omina, Ov.: v. Pers., mit folg. Acc. u. Infin., Prud. cath. 9, 4 sq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > concino

  • 32 consonus

    cōn-sonus, a, um, zusammen-, harmonisch lautend, harmonisch, I) eig.: clangor, Ov. met. 13, 610: fila lyrae, Ov. am. 1, 8, 60: vox, Sil. 17, 448 u. Vulg. 2. paral. 20, 21: quod si videtur auribus consonum aliquid canere, Boëth. inst. mus. 3, 1. – subst., cōnsona, ae, f. = consonans, der Konsonant, Mitlauter (Ggstz. vocalis), Ter. Maur. 555; vgl. consona elementa, die Konsonanten (Ggstz. vocalia el.), Ter. Maur. 86 u. ö. – II) übtr., übereinstimmend, harmonierend, passend, schicklich, credo Platonem vix putasse satis consonum fore, si etc., Cic. ad Att. 4, 16, 3: u. bei Spät., wie fila teli consona, Claud. rapt. Pros. 2, 42: totius orbis consono ore celebrari, Apul. met. 2, 1: n. pl. subst., secernis consona regno, Claud. laud. Stil. 2, 69.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > consonus

  • 33 modulatus

    1. modulātus, a, um, PAdi. (v. modulor), gehörig abgemessen, nach dem Takte eingerichtet, taktmäßig, harmonisch, melodisch, musikalisch, sonus, vox, Plin. 10, 81 u. 85: carmen, Suet. Cal. 16, 4: num (haec repetitio instauratioque eiusdem rei sub alieno nomine) orationem modulatiorem aptioremque reddit, Gell. 13, 25 (24), 9: modulatissimus aliquis tibiarum aut fidium cantus, Flor. 2, 7, 15. – übtr., harmonisch, ut moderatiores modulatioresque fierent animi (Ggstz. ut excitarentur atque evibrarentur), Gell. 1, 11, 1.
    ————————
    2. modulātus, Abl. ū, m. (modulor), das Modulieren, canorus, Musik, Spielen auf der Zither, Sen. Herc. fur. 263 (267): sine modulatu labellorum, Tert. ad nat. 1, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > modulatus

  • 34 хармоничен

    хармони́ч|ен прил., -на, -но, -ни 1. harmonisch, im Einklang; 2. harmonisch, wohlklingend, wohllautend; хармонична връзка Eine harmonische Beziehung f; хармонични звуци Harmonische, wohlklingende Töne Pl.хармони́чност ж., само ед. Harmonie f, -n.

    Български-немски речник > хармоничен

  • 35 harmonijnie

    harmonijnie [xarmɔɲijɲɛ] adv
    harmonisch
    brzmieć \harmonijnie harmonieren, harmonisch zusammenklingen
    współdziałać \harmonijnie harmonieren, gut miteinander auskommen

    Nowy słownik polsko-niemiecki > harmonijnie

  • 36 admodulanter

    admodulanter, Adv. (admodulor), harmonisch, Ven. Fort. carm. 5, 1, 1.

    lateinisch-deutsches > admodulanter

  • 37 canore

    canōrē, Adv. (canorus), melodisch, harmonisch, Apul. de dogm. Plat. 1, 9.

    lateinisch-deutsches > canore

  • 38 canorus

    canōrus, a, um (canor), wohltönend, melodisch, harmonisch, I) neutr.: profluens quiddam habuit Carbo et canorum, eine fließende Sprache u. wohltönende Stimme, Cic.: vox canora, eine wohltönende, melodische, Acc. fr., Cic. u.a.; aber der vox languens gegenüber als Fehler = eine singende, Cic. de off. 1, 133: latratus, Col.: nugae c., eitler Klingklang, Hor. – subst., canōrum, ī, n., das Wohltönende (in der Rede), der Wohlklang, Wohllaut, Cic. de or. 3, 28; de sen. 28. Tac. ann. 4, 61. – II) aktiv: a) v. Menschen: orator, Cic.: turba, die Tubabläser, Ov.: canoro choro, in Gesang u. Tanz, Iuven.: m. Abl., voce canorus, Spart. Sev. 19, 9. – b) v. Tieren: animal (gallus), Cic.: aves, Verg.: aviculae, Apul.: ales, v. Schwan, Hor. – c) v. Instrumenten, helltönend, fides canorae, Verg.: aes, die Tuba, Verg. – d) v. Frühling, ver iam c., mit seinem Gesang u. Tanz, Pervig. Ven. 2.

    lateinisch-deutsches > canorus

  • 39 chorus

    chorus, ī, m. (χορός = κύκλος nach Hesych.), I) der Rundtanz, Chortanz, Reigen, Reihen, Hor., Tibull. u.a. – übtr., die harmonische Bewegung der Gestirne, Tibull. 2, 1, 88. – II) meton., die tanzende und singende Schar, der Chor, A) eig., Cic. u.a.: Phoebi, die Musen, Vitr.: canentium, Col.: vom Chor in der Tragödie, Hor. u. Gell. – B) übtr.: 1) die harmonisch sich bewegende Sternenschar, Hor. u.a. – 2) im ällg., jede zu einem Zweck zusammenhaltende Menge, Schar, Haufen, Verein, Reihe, iuventutis, Cic.: philosophorum, Cic.: Baiana negotia chorusque ille, Cic.: ch. (piscium), Sen. Agam. 475 (452): virtutum, Cic. – 3) ( als t. t. der Baukunst) chori, die Lagen od. Schichten der übereinander gelegten Ziegelsteine, quader- od. Kieselsteine (griech. δόμοι πλίνθων, Vitr. 2, 3, 4.

    lateinisch-deutsches > chorus

  • 40 concinenter

    concinenter, Adv. (concinens v. concino), im Einklang, harmonisch, Iulian. bei Augustin. c. sec. resp. Iul. 1, 77.

    lateinisch-deutsches > concinenter

См. также в других словарях:

  • Harmonisch — heißen vier Punkte ABCD auf einer Geraden (s. die Figur), wenn das Doppelverhältnis (s.d.) derselben den Wert –1 hat. Dann besteht die Beziehung AB · BD = AD · BC. Der Punkt C teilt die Strecke AB innerlich in demselben Verhältnis wie… …   Lexikon der gesamten Technik

  • harmonisch — Adj. (Mittelstufe) in Farbe, Geschmack o. Ä. zusammenpassend Synonyme: ausgewogen, ausgeglichen, stimmig Beispiele: Die Teile bilden ein harmonisches Ganzes. Die Versammlung ist harmonisch verlaufen …   Extremes Deutsch

  • Harmonisch — (v. gr.), 1) zusammenklingend, wohlklingend; 2) übereinstimmend; 3) einig …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Harmonisch — Harmōnisch (grch.), übereinstimmend, zusammen , wohlklingend. Harmonische Progression, s.v.w. Harmonische Reihe. Harmonische Punkte, s. Harmonische Teilung …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Harmonisch — Harmōnisch, er, te, adj. et adv. zusammen stimmend, überein stimmend. Was entzückt mehr als die schöne Natur, wenn sie in harmonischer Unordnung ihre unendlichen mannigfaltigen Schönheiten verwindet? Geßn. Harmonische Töne flossen jetzt von ihren …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

  • harmonisch — [Network (Rating 5600 9600)] …   Deutsch Wörterbuch

  • harmonisch — attraktiv; ansehnlich; gut aussehend; lieblich; hinreißend; schön; fesch (österr.); reizend; entzückend; liebreizend; ein erfreulicher Anblick; …   Universal-Lexikon

  • harmonisch — 1. a) melodisch, schön klingend, Wohlklang habend, zusammenstimmend; (geh.): wohlklingend, wohltönend; (Musik): konsonant. b) abgestimmt, abgewogen, ausgewogen, ein ausgewogenes Ganzes bildend, gleichmäßig, gut zusammenpassend, im Gleichgewicht,… …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Harmonisch — Das Adjektiv harmonisch wird verwendet, wo man neben einer bestimmten Regelmäßigkeit in der Anordnung einzelner Objekte und ihrer Teile noch einen Sinn, eine Wertbezogenheit anzumerken glaubt. Es bezeichnet: harmonische Schwingung, in der Physik… …   Deutsch Wikipedia

  • harmonisch — harmonic англ. [хамо/ник] harmonique фр. [армони/к] harmonisch нем. [хармо/ниш] гармонический, гармоничный ◊ harmonie tone англ. [хамо/ник то/ун] обертон, флажолет …   Словарь иностранных музыкальных терминов

  • harmonisch — Harmonie »Übereinstimmung, Einklang; wohltönender Zusammenklang (Musik); ausgewogen maßvolles Verhältnis der Teile zueinander (Bildkomposition)«: Das Fremdwort wurde im 16. Jh. – zunächst als musikalischer Fachausdruck – aus griech. lat. harmonía …   Das Herkunftswörterbuch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»