hŏrĭtor

hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).

In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.

With acc. pers.:

coquos,

Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

timentem,

Ov. M. 10, 466:

celeres canes,

id. H. 4, 41; cf.:

terribiles hortatus equos,

spurring on, id. M. 5, 421:

vitulos,

Verg. G. 3, 164:

pedes,

to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

Plaut. Cas. 4, 1, 6:

hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

Hor. Ep. 2, 2, 35.—

Ad or in aliquid:

ad laudem milites,

Cic. Prov. Cons. 4, 9:

ad concordiam,

Quint. 6, 1, 50:

ad curam rei publicae,

id. 5, 11, 24:

ad diligentiam,

id. 9, 4, 133:

ad quaerendum,

id. 5, 12, 1:

ad reliqua fortius exsequenda,

id. 4, 5, 23:

paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

Verg. A. 11, 521:

in amicitiam jungendam,

Liv. 43, 19, 14.—

De aliqua re:

iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

Cic. Fam. 4, 9, 1:

de Aufidiano nomine nihil te hortor,

id. ib. 16, 19:

aliquem de concilianda pace,

Caes. B. C. 1, 26, 3.—

With ut, ne, or the simple subj.:

Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

Cic. Fam. 1, 1, 2:

petit atque hortatur, ut, etc.,

Caes. B. G. 1, 19 fin.:

ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

Sall. C. 59, 5:

magno opere te hortor, ut, etc.,

Cic. Off. 1, 1, 3:

ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

id. Lael. 5, 17; 27, 104:

juvenes ut illam ire viam pergant,

Juv. 14, 121:

te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

Caes. B. G. 5, 38, 2:

hortatur eos, ne animo deficiant,

id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

Liv. 6, 15, 10:

hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

Suet. Aug. 3 fin. —

Aliquem aliquid or simply aliquid:

sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

equidem pacem hortari non desino,

Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

pacem amicitiamque,

Nep. Dat. 8, 5:

vias,

Stat. S. 3, 5, 22:

me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

Ov. H. 19, 187.—

With inf. or an object-clause (rare):

cum legati hortarentur accipere,

Nep. Phoc. 1, 3:

(Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

(Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—

With supine:

neque ego vos ultum injurias hortor,

Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—

Absol.:

hortor, asto, admoneo,

Plaut. Am. 3, 4, 10:

Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

Caes. B. G. 4, 18 fin.:

hortante et jubente Vercingetorige,

id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—

Of inanim. or abstract things:

pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

Caes. B. G. 3, 18, 6:

secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

(rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

Cic. Sest. 3, 7.—

Prov.:

hortari currentem,

i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —

In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

Caes. B. G. 3, 19, 2:

pauca pro tempore milites hortatus,

Sall. J. 49, 6:

suos hortando ad virtutem arrigere,

id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.

Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—

hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.

hortor, ātus, 1 (archaic inf. pres. hortarier, Plaut. Merc. 4, 2, 5), v. dep. [for horitor, v. horior], to urge one strongly to do a thing, to incite, instigate, encourage, cheer, exhort (freq. and class.; cf.: moneo, admoneo, suadeo).

In gen., constr. aliquem, aliquem ad or in aliquid, ut, ne, with the simple subj., de aliqua re, aliquid, with the inf. or absol.

With acc. pers.:

coquos,

Plaut. Merc. 4, 2, 5 sq.:

hacc, quae supra scripta sunt, eo spectant, ut te horter et suadeam,

Cic. Fam. 13, 4, 3: neque nos hortari neque dehortari decet Hominem peregrinum, Plaut. Poen. 3, 3, 61:

timentem,

Ov. M. 10, 466:

celeres canes,

id. H. 4, 41; cf.:

terribiles hortatus equos,

spurring on, id. M. 5, 421:

vitulos,

Verg. G. 3, 164:

pedes,

to drive on, Plaut. Stich. 2, 1, 7:

senex in culina clamat: hortatur cocos: Quin agitis hodie?

Plaut. Cas. 4, 1, 6:

hortari coepit eundem Verbis, quae timido quoque possent addere mentem,

Hor. Ep. 2, 2, 35.—

Ad or in aliquid:

ad laudem milites,

Cic. Prov. Cons. 4, 9:

ad concordiam,

Quint. 6, 1, 50:

ad curam rei publicae,

id. 5, 11, 24:

ad diligentiam,

id. 9, 4, 133:

ad quaerendum,

id. 5, 12, 1:

ad reliqua fortius exsequenda,

id. 4, 5, 23:

paribus Messapum in proelia dictis Hortatur,

Verg. A. 11, 521:

in amicitiam jungendam,

Liv. 43, 19, 14.—

De aliqua re:

iisdem de rebus etiam atque etiam hortor, quibus superioribus litteris hortatus sum,

Cic. Fam. 4, 9, 1:

de Aufidiano nomine nihil te hortor,

id. ib. 16, 19:

aliquem de concilianda pace,

Caes. B. C. 1, 26, 3.—

With ut, ne, or the simple subj.:

Pompeium et hortari et orare... ut magnam infamiam fugiat, non desistemus,

Cic. Fam. 1, 1, 2:

petit atque hortatur, ut, etc.,

Caes. B. G. 1, 19 fin.:

ipse equo circumiens unumquemque nominans appellat, hortatur, rogat, uti meminerint, etc.,

Sall. C. 59, 5:

magno opere te hortor, ut, etc.,

Cic. Off. 1, 1, 3:

ego vos hortari tantum possum, ut amicitiam omnibus rebus humanis anteponatis,

id. Lael. 5, 17; 27, 104:

juvenes ut illam ire viam pergant,

Juv. 14, 121:

te sedulo Et moneo et hortor, ne cujusquam misereat,

Ter. Hec. 1, 1, 7; Plaut. Mil. 4, 4, 52:

Ambiorix in Nervios pervenit hortaturque, ne sui in perpetuum liberandi occasionem dimittant,

Caes. B. G. 5, 38, 2:

hortatur eos, ne animo deficiant,

id. B. C. 1, 19, 1.—With the simple subj.:

Labienum Treboniumque hortatur... ad eam diem revertantur,

id. B. G. 6, 33 fin.; id. B. C. 1, 21, 4:

quid ego vos, de vestro impendatis, hortor?

Liv. 6, 15, 10:

hortatur et monet, imitetur vicinum suum Octavium,

Suet. Aug. 3 fin. —

Aliquem aliquid or simply aliquid:

sin tu (quod te jamdudum hortor) exieris,

Cic. Cat. 1, 5, 12: trepidus hortabar fugam, Poët. ap. Charis. 1, 4 fin.:

equidem pacem hortari non desino,

Cic. Att. 7, 14 fin.; so,

pacem amicitiamque,

Nep. Dat. 8, 5:

vias,

Stat. S. 3, 5, 22:

me miseram! cupio non persuadere quod hortor,

Ov. H. 19, 187.—

With inf. or an object-clause (rare):

cum legati hortarentur accipere,

Nep. Phoc. 1, 3:

(Daedalus) dedit oscula nato, Hortaturque sequi,

Ov. M. 8, 215; Hor. Ep. 1, 1, 69:

(Chariclem medicum) remanere ac recumbere hortatus est,

Suet. Tib. 72 (cf. in the foll. b.).—

With supine:

neque ego vos ultum injurias hortor,

Sall. H. Fragm. 3, 61, 17 Dietsch.—

Absol.:

hortor, asto, admoneo,

Plaut. Am. 3, 4, 10:

Sigambri fuga comparata, hortantibus iis, quos, etc.,

Caes. B. G. 4, 18 fin.:

hortante et jubente Vercingetorige,

id. ib. 7, 26, 1; Nep. Att. 10, 4 al.—

Of inanim. or abstract things:

pol benefacta tua me hortantur, tuo ut imperio paream,

Plaut. Pers. 5, 2, 60: res, tempus, locus, simul otium hortabatur, ut, etc., Afran. ap. Non. 523, 14:

multae res ad hoc consilium Gallos hortabantur,

Caes. B. G. 3, 18, 6:

secundum ea multae res eum hortabantur, quare sibi eam rem cogitandam et suscipiendam putaret,

id. ib. 1, 33, 2.—With inf.:

(rei publicae dignitas) me ad sese rapit, haec minora relinquere hortatur,

Cic. Sest. 3, 7.—

Prov.:

hortari currentem,

i. e. to urge one who needs no urging, Cic. Fin. 5, 2, 6; id. Att. 13, 45, 2; v. curro. —

In partic., in milit. lang., to exhort soldiers before a battle:

Sabinus suos hortatus cupientibus signum dat,

Caes. B. G. 3, 19, 2:

pauca pro tempore milites hortatus,

Sall. J. 49, 6:

suos hortando ad virtutem arrigere,

id. ib. 23, 1; Ov. A. A. 1, 207.

Also in the act. form, horto, āre (Prisc. p. 797 P.), Enn. Ann. 554 Vahl.; perf. hortavi, Sen. Suas. 5, 8.—

hortor, āri, in pass. signif.: ab amicis hortaretur, Varr. ap. Prisc. p. 793 P.; cf. Gell. 15, 13, 1: hoste hortato, Auct. B. Hisp. 1 fin.