-
1 acnafus
acnafus, a, um (ἄκναφος), ungewalkt = neu, vestimentum, Greg. Tur. glor. conf. 34.
-
2 affixio
-
3 apsis
apsis (absis, hapsis), sīdis, Acc. sīda, Acc. plur. sīdas, f. (ἅψις, ion. ἄψις), I) t. t. der Mathematik, der Bogen = das Segment eines Kreises, cubiculum in hapsida curvatum, ein Zimmer von elliptischer Form, Plin. ep. 2, 17, 8: plutei dicuntur, qui in similitudinem absidis contexuntur, Veget. mil. 4, 15. – meton., das Rundteil, der Chor der Kirchen, Eccl. – II) t. t. der Astronomie, apsides, die Bahn, die ein Planet durch seine Bewegung beschreibt, Plin. 2, 63 sqq.: summa apsis, die Sonnennähe od. Erdferne des Planeten (griech. ἀπόγειον), ibid.: coniunctura apsidum, der Punkt, wo ein Planet die Bahn des andern durchschneidet, der Knoten, ibid. – III) eine länglichrunde, tiefe Schale, eine Schüssel, argenteae apsides, Ulp. dig. 34, 2. 19. § 6; 34, 2, 32. § 1. – / Spät. Nbf. absida, ae, f., Augustin. ep. 23, 3. Paul. Nol. ep. 12. ad Sev. no. 17. Fulg. serm. 10. Greg. Tur. de glor. conf. 96. Schopen, Unedierte Scholien zu Iuven. 3. p. 11, 13; vgl. Isid. 15, 8, 7.
-
4 condensitas
condēnsitās, ātis, f. (condenso), die Verdichtung, Greg. Tur. glor. conf. 81.
-
5 conspicor
cōn-spicor, ātus sum, ārī (1. conspicio), I) v. intr. hinschauen, contempla et conspicare idem esse apparet, Varr. LL. 7, 9. – II) v. tr. zu Gesichte bekommen, ansichtig werden, gewahr werden, erblicken, a) m. Acc.: ignes, Nep.: agmen Aeduorum, Caes.: hunc conspicatae naves, Caes. – m. ex u. Abl., ex oppido caedem et fugam suorum, Caes.: ex arce Alesiae suos (so auch no. d), Caes. – m. in u. Abl., m. trans u. ante u. Akk., m. bl. Abl. (wo?), multis in civitatibus harum rerum exstructos tumulos locis consecratis conspicari licet, Caes.: c. alqm in via, Plaut.: c. alqm in his regionibus, Ter.: c. trans vallem et rivum multitudinem hostium, Caes.: c. earum cohortium milites postero die ante oppidum, Caes. – b) m. dopp. Acc., alqm od. alqd m. Ang. als was? od. wie? durch Prädik.-Acc. (meist eines Partizips): c. vacua castra hostium, Caes.: perterritos hostes, Caes.: ferocem iuvenem Tarquinium ostentantem se in prima exsulum acie, Liv.: c. Aiacem occisum, Cornif. rhet. – c) m. folg. Acc. u. Infin.: illam geminos filios pueros peperisse conspicor, Plaut.: alqm in fundo fodere, Ter.: mergos in flumine piscium praedam sequi, Sulp. Sev. ep. 3, 7. – d) m. folg. indir. Fragesatz: ex loco superiore, quae ṙes in nostris castris gererentur, conspicatus, Caes. b. G. 2, 26, 4. – / conspicari als Passiv = erblickt-, sichtbar werden, Varr. fr. inc. p. 337 B. (bei Prisc. 8, 18). Plaut. Epid. 70 G. Sall. Iug. 49, 4. Vell. 2, 27, 2. Apul. flor. 9. p. 10, 19 Kr. – aktive Nbf. cōnspico, wovon conspicasset, Greg. Tur. de glor. mart. 1, 35. p. 762 B.
-
6 frigoriticus
frīgoriticus (frīgoreticus), a, um (frigus), fieberkrank, Ven. Fort. vit. Radeg. 20. Greg. Tur. lib. vit. patr. 13, 1 u. ö.: plur. subst., Greg. Tur. in glor. mart. 100.
-
7 leaena [1]
1. leaena, ae, f. (λέαινα), die Löwin, Varro LL. 5, 100. Cic. de glor. 2. fr. 12 K. Catull. 64, 154. Verg. ecl. 2, 63; georg. 3, 245. Ov. met. 4, 97. Plin. 8, 45. Gell. 13, 7, 1. – übtr., eine Art Netze, Varro LL. 5, 100.
-
8 miro
mīro, āvī, āre = miror, Pompon. com. 108. Varro sat. Men. 128 u. 129. Corp. inscr. Lat. 3, 70–72 (wo überall miravi locum): Passiv, ut ab omnibus miraretur, Greg. Tur. hist. Franc. 2, 22 u. 3, 24: est mirata, Greg. Tur. de glor. conf. 15: miratus, Iuvenc. 3, 58.
-
9 patenula
-
10 postridie
postrī-diē, Adv. (entst. aus posteri diei), des folgenden Tages, am folgenden Tage, tags darauf, Komik., Cic. u.a.: primā luce postridie, Caes. – mit folg. quam (als, nachdem), postridie intellexi, quam discessi, Cic. – mit folg. Acc., postridie ludos, tags darauf nach den Schauspielen, Cic.: Kalendas, Nonas, Idus, Liv. u. Gell. – mit folg. Genet., postridie eius diei, Caes. u.a. – / Nbf. postrīduō, Plaut. mil. 1082 G. – Nbf. postpridie, Gregor. Tur. in glor. mart. 50. p. 524, 3. Not. Tir. 44, 46.
-
11 vaticinor
vāticinor, ātus sum, ārī, (v. vates) prophezeien, weissagen, I) eig.: A) im allg.: vaticinari furor vera solet, Cic. de div. 1, 67: m. folg. Acc. u. Infin., saepe deinde et Verginium consulem in contionibus velut vaticinantem audiebat pestilens collegae munus esse, Liv. 2, 41, 5: saevam laesi fore numinis iram, Ov. met. 4, 9 (vgl. 8, 773): oft absol., non multo secus possum vaticinari, Cic.: viros velut mente captā cum iactatione fanatica corporis vaticinari, Liv. – Partiz. subst., vaticinantis in modum canere (mit folg. Acc. u. Infin.), Liv.: vaticinantes per furorem, Cic. – B) insbes.: 1) als Seher ermahnen, warnen, Ov. met. 6, 159; 15, 174: verb. mit moneo, Ov. ex Pont. 1, 1, 47. – 2) als Seher vortragen, lehren, Agrigentinum quidem doctum quendam virum carminibus Graecis vaticinatum ferunt, mit folg. Acc. u. Infin., in griech. Ged. das Seherwort gesprochen habe, daß usw., Cic. de amic. 24. – scherzh., vetera vaticinamini, da sagt ihr nichts Neues, Plaut. Pseud. 363. – II) übtr., schwärmen, sich leeren Träumereien hingeben, in einem schwärmerischen (überspannten) Zustande sein, sed ego fortasse vaticinor, Cic. ep. 2, 16, 6: eos vaticinari atque insanire dicebat, Cic. Sest. 23. – / Spät. aktive Nbf. vaticino, wov. Infin. vaticinare, Claud. Mamert. de stat. anim. 1, 3. p. 30, 13 Engelbr.: vaticinasse, Gregor. Tur. de glor. mart. 1, 6.
-
12 vociferor
vōciferor, ātus sum, ārī (v. vox u. fero), seine Stimme laut erheben, laut rufen, schreien, kreischen, palam, Cic.: comoedus sermocinatur, tragoedus vociferatur (trägt laut vor), Apul.: mit folg. allg. Acc., talia vociferans, Verg.: cum haec omnes vociferarentur, Liv.: aliis incendiarium vociferantibus, Tac.: u. mit folg. Acc. u. Infin., quod vociferabare decem milia talentûm Gabinio esse promissa, Cic.: m. folg. Fragesatz, vociferari Decius, quo fugerent? quamve in fuga spem haberent? Liv.: cum duces undique vociferarentur, quid starent? Liv. – m. folg. ut u. Konj., vociferari, ut de re publica liceret dicere, Liv. 3, 41, 1. – m. folg. de u. Abl., vociferatus de superbia patrum ac crudelitate feneratorum, nachdem er sich laut ausgelassen hatte über usw., Liv. – übtr., v. lebl. Subjj., vociferantur aera, tönen, Lucr.: carmina, ertönen, Lucr.: ratio vociferatur naturam rerum, lehrt laut, Lucr. – / aktive Nbf. vocifero, Gloss. II, 354, 53: vociferat, Gloss. II, 211, 14: vociferant, Varro r.r. 3, 9, 5: vociferarent, Greg. Tur. de glor. mart. 1, 18. p. 816 A: vociferare, Liv. 10, 28, 12 Hertz: Passiv unpers., fuerat vociferatum ferociter, Liv. 24, 21, 2.
-
13 προ-εξ-ελαύνω
προ-εξ-ελαύνω (s. ἐλαύνω), vorher heraustreiben, u. intrans., sc. ἑαυτόν, ἵππον u. dgl., ausgehen, ausrücken, Sp., wie Luc. D. Mer. 13; πλοίῳ, Plut. Nic. 24. – Bei Plut. de glor. Ath. 2 Verbesserung für προςεξελάσαντες.
-
14 παρ-εξ-ειρεσία
παρ-εξ-ειρεσία, ἡ (nach den VLL. gleichsam παρὲξ εἰρεσίας), der niedrigste Rand an den beiden äußersten Schiffsenden hinten und vorn, wo keine Ruderer und Ruderbänke mehr sind, Thuc. 4, 12. 7, 34; ἀποκλίνειν εἰς τὴν παρ., von Verwundeten gesagt, Plut. de glor. Ath. 3; Polyaen. 3, 11, 14 u. a. Sp.
-
15 παρ-οίνημα
παρ-οίνημα, τό, der Gegenstand der Mißhandlung in der Trunkenheit, Mißhandlung im Uebermuth; Long. 4, 19; καὶ ἐνύβρισμα, Plut. glor. Ath. 8 A.
-
16 περί-ακτος
περί-ακτος, umgedreht oder herum zu drehen; δίφροι, Stühle mit Drehfüßen, Artemo bei Ath. XIV, 637 c; τὰ περιάκτα, eine Wurfmaschine, Mathem. vett. Bei Plut. glor. Ath. 6 auch μηχαναὶ ἀπὸ σκηνῆς περίακτοι. – Das Umhergetragene, Verbreitete, Plut. Cim. 2.
-
17 πεῖσμα
πεῖσμα, ατος, τό, 1) Tau, Seil, bes. Schiffstau, mit welchem man das Schiff am Lande festband, gew. an einem dazu durchbohrten Steine, Od. 13, 77, oder auch wohl an einer Säule, vgl. 9, 136. 10, 127, bevor man Anker brauchte, das also das Schiff in Gehorsam festhielt; νηῶν ὅπλα, πείσματα καὶ σπεῖρα, Od. 6, 269; von πρυμνήσια nicht verschieden, 9, 136. 137; Aesch. ναῶν τε καὶ πεισμάτων ἀφειδεῖς, Ag. 188; πεισμάτων σωτηρία, Suppl. 746; ποντίοις πείσμασι, Eur. Hec. 1080; Hipp. 762 u. öfter bei sp. D. in der Anth. Auch in Prosa, ἐχόμενοι ὥς τινος ἀσφαλοῠς πείσματος ἐπιβαίνωμεν εἰς τὸν νῦν λόγον, Plat. Legg. X, 843 b; ἔλυσε οἷον νεὼς πείσματα, Tim. 85 e; Sp., wie Plut., dessen Stelle de glor. Ath. 6 ἐπὶ πεισμάτων ἐκκεχυμένον βίον verderbt ist. – 2) der Fruchtstiel der Feige, Geopon. – 3) wie πεῖσις, Ueberzeugung, Vertrauen, π. ἐμποιεῖν = πειϑὼ ἐμπ., S. Emp. adv. eth. 149; μετὰ πείσματος, ib. 164, u. oft; Arr.; auch das, worauf man sich verlassen kann, Iul. Caes. 32, 8. – (Von der ersten Bdtg ist ΠΕΝΔ = ΠΕΔ die Wurzel.)
-
18 σκελλίς
-
19 φθορά
φθορά, ἡ, ion. φϑορή, Verderben, Vernichtung, Zerstörung, Her. 2, 161; Verlust, ἀνϑρώπων Thuc. 7, 27; Untergang, Her. 7, 18; ἄγουσά τ' ἀντίφερνον Ἰλίῳ φϑοράν Aesch. Ag. 394; u. im plur. 788; σκοποῦσι τὴν πάλαι γένους φϑοράν Soph. O. C. 370; ἐπεὶ γενομένῳ παντὶ φϑορά ἐστιν Plat. Rep. VIII, 546 a; νόσων ἢ πολέμων φϑορά Legg. V, 741 e; Ggstz von γένεσις Phaed. 95 e u. oft, wie Folgde; Arist. hat περὶ γενέσεως καὶ φϑορᾶς geschrieben. – Schändung eines Mädchens, Verführung der Unschuld, τῷ τῆς ἐλευϑέρων φϑορᾶς νόμῳ Aesch. 1, 12, wo das Gesetz steht; Plut. Marc. 1. – Bei Malern das Verreiben der Farben in einander; Plut. sagt de glor. Ath. 2, Apollodor habe erfunden φϑορὰν καὶ ἀπόχρωσιν σκιᾶς.
-
20 χρῡσωτής
χρῡσωτής, ὁ, der Vergolder, Plut. glor. Ath. 6.
См. также в других словарях:
Glör — bezeichnet einen Ortsteil von Schalksmühle im Märkischen Kreis in Nordrhein Westfalen, siehe Glör (Schalksmühle) einen Nebenfluss der Volme in Halver, Breckerfeld und Schalksmühle, siehe Glör (Volme) den Aufstau des Bachs Glör in Halver,… … Deutsch Wikipedia
glor — glor(e obs. Sc. f. glory … Useful english dictionary
Glor — Gloor ist ein Familienname aus dem Seetal im Kanton Aargau. Inhaltsverzeichnis 1 Namensentwicklung 2 Herkunft des Namens 3 Geschichte 4 Familie heute 5 … Deutsch Wikipedia
Glor Na Farriage Holiday Homes — (Valentia Island,Ирландия) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес … Каталог отелей
glorreich — glor|reich 〈Adj.〉 = glorios … Lexikalische Deutsches Wörterbuch
glorrig — glor|rig adj., t, e (glorværdig) … Dansk ordbog
glorværdig — glor|vær|dig adj., t, e (berømmelig) … Dansk ordbog
glorreich — glor|reich … Die deutsche Rechtschreibung
ГАЛЛИКАНСКИЙ ОБРЯД — литургическая традиция, существовавшая на территории древней Галлии (совр. Франция) в период поздней Римской империи и франк. королевской династии Меровингов. В отличие от др. обрядов Г. о. не развивался вокруг единого центра и, видимо, по этой… … Православная энциклопедия
Glörtalsperre — Die Glörtalsperre um 1920 … Deutsch Wikipedia
milesgloriosus — mi·les glo·ri·o·sus (mēʹlās glôr ē ōʹsəs, glōr ) n. pl. mi·li·tes glo·ri·o·si (mēʹlĭ tās glôr ē ōʹsē, glōr ) A bragging and often cowardly soldier, especially as a stock character in comedy. [Latin mīles glōriōsus, after Mīles Glōriōsus, a… … Universalium