Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

glaeba

  • 1 glaeba

    glaeba (less correctly glēba), ae, f. [cf. globus].
    I.
    Prop., a small piece or lump of earth, a clod (cf. gramen, herba, faenum, caespes):

    ingens,

    Lucr. 6, 553:

    glaebis terrarum saepe friatis,

    id. 1, 887:

    fecundae,

    id. 1, 212; so Verg. G. 1, 94; Hor. C. 3, 6, 39:

    si glaebis aut saxis aut fustibus aliquem de fundo praecipitem egeris... non esse arma cespites neque glaebas, etc.,

    Cic. Caecin. 21, 60:

    omnes, qui ullam agri glaebam possiderent,

    id. Verr. 2, 3, 11, § 28; so,

    nec ulli glaeba ulla agri assignaretur,

    Liv. 4, 11; cf.

    also: non adimi cuiquam glaebam,

    Cic. Agr. 3, 1, 3:

    nam priusquam in os injecta glaeba est, locus ille, ubi crematum est corpus, nihil habet religionis,

    id. Leg. 2, 22, 57; cf. Varr. L. L. 5, 4, 9, § 23;

    and Fest. s. v. praecidanea, p. 223: ex fundo glaeba sumebatur,

    Gai. Inst. 4, 17:

    ornare glaebam virentem,

    i. e. an altar built of turf, Juv. 12, 85; v. also glaebula.—
    II.
    Transf.
    A.
    Land, soil:

    terra antiqua potens armis atque ubere glaebae,

    Verg. A. 1, 531:

    glebae felices,

    App. M. p. 102, 7.—
    B.
    Of other things, a piece, lump, mass:

    sevi ac picis glaebae,

    Caes. B. G. 7, 25; so,

    turis,

    Lucr. 3, 328; Stat. Th. 6, 60:

    marmoris,

    Plin. 36, 6, 8, § 50:

    salis,

    id. 31, 7, 39, z 73:

    sulphuris,

    id. 35, 15, 50, § 175:

    lactis,

    Nemes. Ecl. 3 fin.
    C.
    (Late Lat.), = pensio or canon praedio incumbens, a tax imposed upon the land of senators, Cod. Th. 6, 2, 10; ib. 12, 1, 138; Symm. Ep. 4, 61.

    Lewis & Short latin dictionary > glaeba

  • 2 glaeba

    glaeba, - ālis etc., s. gleb...

    lateinisch-deutsches > glaeba

  • 3 glaeba

    glaeba, - ālis etc., s. gleb...

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > glaeba

  • 4 glaeba

    clod/lump of earth/turf; land, soil; hard soil; piece, lump, mass

    Latin-English dictionary > glaeba

  • 5 glaeba (glēba)

        glaeba (glēba) ae, f    [GLOB-], a lump of earth, clod: glaebis aliquem agere: nec ulli glaeba ulla agri adsignaretur, L.: rastris glaebas frangere, V.: Versare glaebas, H.: ornare glaebam virentem, i. e. an altar of turf, Iu.— Land, soil: Sicula, O.: Terra potens ubere glaebae, V.: duris Aequicula glaebis, hard soil, V.— A piece, lump, mass: sevi ac picis glaebae, Cs.

    Latin-English dictionary > glaeba (glēba)

  • 6 bellatrix

    bellātrix, īcis, f. subst. et adj. guerrière, belliqueuse.    - bellatrix glaeba, Val. Fl. 7, 612: terre qui produit des guerriers.    - bellatrices aquilae, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 192: les aigles guerrières.    - bellatrix belua, Sil. 9, 576: l'animal de combat (l'éléphant).    - bellatrix iracundia, Cic. Tusc. 4, 24, 54: colère de combattant.
    * * *
    bellātrix, īcis, f. subst. et adj. guerrière, belliqueuse.    - bellatrix glaeba, Val. Fl. 7, 612: terre qui produit des guerriers.    - bellatrices aquilae, Claud. Nupt. Hon. et Mar. 192: les aigles guerrières.    - bellatrix belua, Sil. 9, 576: l'animal de combat (l'éléphant).    - bellatrix iracundia, Cic. Tusc. 4, 24, 54: colère de combattant.
    * * *
        Bellatrix, penul. prod. Verbale foemininum. Virgil. Femme de guerre, Bellatrice.
    \
        Bellatrix triremis. Claudian. Galere de guerre.

    Dictionarium latinogallicum > bellatrix

  • 7 gleba

    glēba (glaeba), ae, f. [st1]1 [-] motte de terre, glèbe.    - Acc. Tr. 496 ; Cato, Ag. 91.    - glebis aut saxis aliquem agere, Cic. Caec. 60: chasser qqn à coups de mottes de serre ou de cailloux. [st1]2 [-] sol, terrain.    - Virg. En. 1, 531. [st1]3 [-] taxe sur une terre, un domaine.    - Cod. Th. 6, 2, 10 ; 12, 1, 138. [st1]4 [-] morceau.    - gleba sevi, Caes. BG. 7, 25, 2: boule de suif.    - gleba marmoris, Plin. 36, 50: bloc de marbre.    - turis glebae, Lucr. 3, 327: grains d'encens.
    * * *
    glēba (glaeba), ae, f. [st1]1 [-] motte de terre, glèbe.    - Acc. Tr. 496 ; Cato, Ag. 91.    - glebis aut saxis aliquem agere, Cic. Caec. 60: chasser qqn à coups de mottes de serre ou de cailloux. [st1]2 [-] sol, terrain.    - Virg. En. 1, 531. [st1]3 [-] taxe sur une terre, un domaine.    - Cod. Th. 6, 2, 10 ; 12, 1, 138. [st1]4 [-] morceau.    - gleba sevi, Caes. BG. 7, 25, 2: boule de suif.    - gleba marmoris, Plin. 36, 50: bloc de marbre.    - turis glebae, Lucr. 3, 327: grains d'encens.
    * * *
        Gleba, glebae. Cic. Une motte de terre.
    \
        Gleba lapidis. Plin. Une piece ou lopin de pierre.
    \
        Humare glebis. Cic. Enterrer.

    Dictionarium latinogallicum > gleba

  • 8 glaebalis

    glaebālis ( glēb-), e, adj. [glaeba].
    I.
    Of or relating to clods (post-class.):

    agger,

    consisting of clods, Amm. 23, 5, 15.—
    II.
    In law Lat. (acc. to glaeba, II. A.), of or relating to lands: collatio, a tax paid from lands, land-tax, Cod. Th. 6, 2, 3; 4, 8, 11 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > glaebalis

  • 9 glebalis

    glaebālis ( glēb-), e, adj. [glaeba].
    I.
    Of or relating to clods (post-class.):

    agger,

    consisting of clods, Amm. 23, 5, 15.—
    II.
    In law Lat. (acc. to glaeba, II. A.), of or relating to lands: collatio, a tax paid from lands, land-tax, Cod. Th. 6, 2, 3; 4, 8, 11 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > glebalis

  • 10 fatalis

    fātālis, e (fatum), zum Schicksal-, zum Verhängnis gehörig, Schicksals-, I) im allg., u. zwar sowohl a) v. dem, was das Schicksal bestimmt = vom Schicksal bestimmt, -beschlossen, -verhängt, -erkoren, durchs Schicksal-, durchs Verhängnis herbeigeführt, res (Plur.), Varro LL.: illa fatalis necessitas, quam εἱμαρμένην dicitis, Cic.: terminus f., Liv.: casus, Cic.: mors, natürlicher Tod, Vell. u. Plin. ep.: quando fatalis et meus dies veniet, euphem. v. Todestag, Tac. dial. 13: u. so hora, Schicksalsstunde = Todesstunde, Suet.; vgl. si quid fatale (ein Schicksal, euphemist. = der Tod) mihi contigerit, Spart. – m. ad u. Akk., annus ad interitum huius urbis fatalis, Cic.: fatalis dux ad excidium illius urbis, Liv. – unpers., m. folg. ut u. Konj., fatale sibi, ut coniugum flagitia ferret, Tac. – als b) von dem, woran das Schicksal jmds. od. eines Ortes geknüpft ist, verhängnisvoll, -reich, virga, Verg.: stamina, Ov.: pignora, v. Palladium, Ov.: glaeba, Ov.: bellum, Cic.: libri, Schicksalsbücher (v. den sibyllin. Büchern), Liv.: carminis Euboici f. verba, Ov.: deae, Schicksalsgöttinnen (v. den Parzen), Ov. – c) subst., α) fātālēs, ium, m. = mortales, die dem Schicksal unterworfenen Sterblichen, Corp. inscr. Lat. 14, 2553. – β) fātāle is, n. = fatum, das Verhängnis, Schicksal, in malum familiae nostrae fatale revolvimur, Sen. suas. 3. 2. – II) insbes., im üblen Sinne, wie verhängnisvoll = Verderben bringend, verderblich, tödlich, vincula, Lucr.: lignum, aurum, Ov.: monstrum, Hor.: iudex, Hor.

    lateinisch-deutsches > fatalis

  • 11 gleba

    glēba, ae, f. u. glaeba, ae, f. (verwandt mit globus), I) ein Stückchen Erde, der Erdkloß, die Erdscholle, Cic. u.a.: glaebas fecundas vertere vomere, Lucr.: glaebas dimovere aratro, Ov.: rastris glaebas frangere, Verg.: auro madidae glaebae, goldgesättigte, Ov. – meton.: a) die Scholle = der Acker, Boden, terra potens ubere glaebae, Verg. Aen. 1, 531: ubere vix glaebae superat (Aegyptus illas insulas), Lucan. 3, 68: Eleusiniam glebam percolere, Apul. met. 11, 2: incolere fecundissimam glebam, Amm. 23, 6, 66. – b) das Land, der Landstrich, glebae felices, Apul. met. 1, 1: medio se limite gleba Ausonis effundit, Avien. descr. orb. 482. – II) übtr., übh. ein Stück, Stückchen, Bißchen, Klümpchen, Knöllchen, Kügelchen, turis, Lucr.: marmoris, Plin.: sevi ac picis glebae, Caes.: glebae aureae, Iustin.

    lateinisch-deutsches > gleba

  • 12 obustus

    obūstus, a, um (ob u. uro), angebrannt, torris, Verg.: sudes, durch Brennen gehärtet, Verg.: quercus, Sil. – übtr., glaeba obusta (angegriffen) gelu, Ov.

    lateinisch-deutsches > obustus

  • 13 puter

    puter, putris, putre, u. putris, e, I) in Verwesung-, in Fäulnis übergegangen, angegangen, verwest, faul, morsch, ranzig, brandig, navis putris iam admodum et vetustate dilabens, Liv.: fanum, Hor.: navigium, Sen. rhet.: aedificium, Sen.: saxa, Sen.: poma, Ov.: ulcus, Cels.: os, Firm. math.: vomica, Iuven.: palus, Varro. – II) übtr., übh. locker, morsch, mürbe, welk, solum, Verg.: terra, Colum.: loca, Plin.: glaeba, Verg.: ager, Colum.: tellus, in Staub aufgelöst, Prop.: arena, Colum.: lapis, Plin. ep.: mammae, schlaffe, welke, Hor.: oculi, schwimmende, gläserne, Hor.: corpora cicatricibus, Curt.: so auch ille in Venerem putris, Pers.: anima, hinwelkend, alt, Prop.

    lateinisch-deutsches > puter

  • 14 terra

    terra, ae, f. (›das Trockene‹; vgl. τερσαίνω neben torreo u. ex-torris), die Erde, im Gegensatz zum Himmel, zum Meere, zur Luft usw., der Erdkörper, der Erdboden, das Land, I) im allg.: a) der Erdkörper, die Erde, terrae motus, Erdbeben, Cic. u.a.: terra in mundo sita est, Cic.: hunc statum esse huius totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, Cic.: terrā caeloque (auf Erden u. am H.) aquarum penuria est, Curt. – im Ggstz. zum Meere, terrae marisque cursus, Verg.: dah. terrā, zu Lande, iter Brundisium terrā petere, Cic.: terrā eodem pergit, Liv.: terrā marique, Cic., od. mari terrāque, Plaut. u. Liv., od. et mari et terrā, Nep., od. pelago terrāque, Ov., zu Wasser und zu Lande, von der Land- und Seeseite (dah. sprichw., terrā marique alqm conquirere, jmd. an aller Welt Enden, überall suchen, Vatin. in Cic. ep. 5, 9, 2: terrā marique omnia exquirere, durchsuchen, Sall. Cat. 13, 3): quisquis mari, quisque terrā venerit, Liv.: hic (moenibus) inclusus non terrā, non mari quicqnam sui iuris cernere, Liv. – in terris, auf Erden, Cic. Cael. 12. Hor. ep. 2, 2, 157. Sen. prov. 2, 6, 9: hanc vitam in terris agere, Verg. georg. 2, 538. – sub terras (in die Unterwelt) ire, Verg. Aen. 4, 654: sub terris (in der Unterwelt) sint iura deûm et tormenta nocentum, Prop. 3, 5, 39. – b) die Erde = das Erdreich, α) übh.: glaeba terrae, Liv.: glaebae terrarum, Lucr.: terram edere (wie γην εσθίειν), Erde essen = ungenießbare Dinge zu sich nehmen, Cels. 2, 7: terra non bibitur, Erde (v. der Hefe), Vopisc. Firm. 4, 5. – mihi terram inice, wirf Erde auf mich, Verg.: eam voraginem coniectu terrae explere, Liv.: has (rates) terrā atque aggere integere, Caes.: manibus sagulisque terram exhaurire, Caes.: aquam terramque petere od. poscere, s. aqua. – terrae filius, Erdensohn = ein unbekannter Mensch, Cic. ep. 7, 9, 1 u. ad Att. 1, 13, 4. Pers. 6, 59; vgl. Min. Fel. 21, 7 u. Lact. 1, 1, 1: terrā orti, Eingeborene, Autochthonen, Quint. 3, 7, 26. – β) die Erde in bezug auf die Beschaffenheit, der Boden, ea, quae gignuntur e terra, die Erd- od. Bodenerzeugnisse, Cic.: terra argillosa aut lapidosa, Varro: terra aut arida aut satiata, Sen.: terra praepinguis et uvida, Colum.: terra sterilis et emoriens, Curt.: neque aliud est colere quam resolvere et fermentare terram, Colum. – c) die Erde = der Erdboden, terrae hiatus, Ov., Sen. u.a. (u. so repentini terrarum hiatus, Cic.): in eo loco dehisse terram, Varro LL. (u. so dehiscat mihi terra! die E. möge sich vor mir auftun, mich verschlingen! Verg.): terram obtueri od. intueri, zur E. sehen, Plaut. u. Caes.: de terra saxa tollere, Cic.: alqm ad terram dare, zu Boden schlagen (strecken), werfen (schleudern), Plaut. u. Liv.: u. so alqm affligere ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alqm pronum in terram statuere (stauchen), Ter. – d) das einzelne Land, die Landschaft, abire in alias terras, in andere Länder, Cic.: in ea terra, Cic.: terra mea, Ov.: apposit. (s. Drak. Liv. 25, 7, 4), terra Arabia, Plaut.: terra Italia, Varro u. Liv.: terra Africa, Auct. b. Afr. – Plur. terrae, die einzelnen Länder zusammengenommen, die Erde, die Welt, terrae ultimae, Cic.: has terras incolentes, Cic.: pecunia quanta sit in terris, Cic.: orbis terrarum, der Erdkreis, Cic.: orbis terrarum omnium, Cic.: Carthaginienses principes terrarum, Liv.: populus princeps omnium terrarum, Liv. – solvent formidine terras, poet. = die Welt, die Menschen, Verg.: u. so terras coërceat omnes, Ov. – Genet. plur. oft partit. bei Advv. loci, ubi terrarum sumus? wo sind wir doch in aller Welt? Cic.: so auch ubicumque terrarum, Cic.: abire quo terrarum possent, Liv.: quoquo hinc asportabitur terrarum, Ter.: migrandum Rhodum aut aliquo terrarum, Brut. in Cic. ep.: nec usquam terrarum etc., Iustin. – II) personifiz., Terra, die Erde als Göttin, gew. Tellus, Cic. de nat. deor. 3, 52. Varro LL. 5, 57; r.r. 1, 1, 5. Ov. fast. 6, 299. – / in den Augurbüchern tera, s. Varro LL. 5, 21. – archaist. Genet. Sing. terrai, Lucr. 1, 212 u.a., terras, Naev. bell. Pun. 1. fr. 18 Vahlen.

    lateinisch-deutsches > terra

  • 15 fatalis

    fātālis, e (fatum), zum Schicksal-, zum Verhängnis gehörig, Schicksals-, I) im allg., u. zwar sowohl a) v. dem, was das Schicksal bestimmt = vom Schicksal bestimmt, -beschlossen, -verhängt, -erkoren, durchs Schicksal-, durchs Verhängnis herbeigeführt, res (Plur.), Varro LL.: illa fatalis necessitas, quam εἱμαρμένην dicitis, Cic.: terminus f., Liv.: casus, Cic.: mors, natürlicher Tod, Vell. u. Plin. ep.: quando fatalis et meus dies veniet, euphem. v. Todestag, Tac. dial. 13: u. so hora, Schicksalsstunde = Todesstunde, Suet.; vgl. si quid fatale (ein Schicksal, euphemist. = der Tod) mihi contigerit, Spart. – m. ad u. Akk., annus ad interitum huius urbis fatalis, Cic.: fatalis dux ad excidium illius urbis, Liv. – unpers., m. folg. ut u. Konj., fatale sibi, ut coniugum flagitia ferret, Tac. – als b) von dem, woran das Schicksal jmds. od. eines Ortes geknüpft ist, verhängnisvoll, - reich, virga, Verg.: stamina, Ov.: pignora, v. Palladium, Ov.: glaeba, Ov.: bellum, Cic.: libri, Schicksalsbücher (v. den sibyllin. Büchern), Liv.: carminis Euboici f. verba, Ov.: deae, Schicksalsgöttinnen (v. den Parzen), Ov. – c) subst., α) fātālēs, ium, m. = mortales, die dem Schicksal unterworfenen Sterblichen, Corp. inscr. Lat. 14, 2553. – β) fātāle is, n. = fatum, das Verhängnis, Schicksal, in malum familiae nostrae fatale revolvimur, Sen. suas. 3. 2. – II) insbes.,
    ————
    im üblen Sinne, wie verhängnisvoll = Verderben bringend, verderblich, tödlich, vincula, Lucr.: lignum, aurum, Ov.: monstrum, Hor.: iudex, Hor.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > fatalis

  • 16 gleba

    glēba, ae, f. u. glaeba, ae, f. (verwandt mit globus), I) ein Stückchen Erde, der Erdkloß, die Erdscholle, Cic. u.a.: glaebas fecundas vertere vomere, Lucr.: glaebas dimovere aratro, Ov.: rastris glaebas frangere, Verg.: auro madidae glaebae, goldgesättigte, Ov. – meton.: a) die Scholle = der Acker, Boden, terra potens ubere glaebae, Verg. Aen. 1, 531: ubere vix glaebae superat (Aegyptus illas insulas), Lucan. 3, 68: Eleusiniam glebam percolere, Apul. met. 11, 2: incolere fecundissimam glebam, Amm. 23, 6, 66. – b) das Land, der Landstrich, glebae felices, Apul. met. 1, 1: medio se limite gleba Ausonis effundit, Avien. descr. orb. 482. – II) übtr., übh. ein Stück, Stückchen, Bißchen, Klümpchen, Knöllchen, Kügelchen, turis, Lucr.: marmoris, Plin.: sevi ac picis glebae, Caes.: glebae aureae, Iustin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > gleba

  • 17 obustus

    obūstus, a, um (ob u. uro), angebrannt, torris, Verg.: sudes, durch Brennen gehärtet, Verg.: quercus, Sil. – übtr., glaeba obusta (angegriffen) gelu, Ov.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > obustus

  • 18 puter

    puter, putris, putre, u. putris, e, I) in Verwesung-, in Fäulnis übergegangen, angegangen, verwest, faul, morsch, ranzig, brandig, navis putris iam admodum et vetustate dilabens, Liv.: fanum, Hor.: navigium, Sen. rhet.: aedificium, Sen.: saxa, Sen.: poma, Ov.: ulcus, Cels.: os, Firm. math.: vomica, Iuven.: palus, Varro. – II) übtr., übh. locker, morsch, mürbe, welk, solum, Verg.: terra, Colum.: loca, Plin.: glaeba, Verg.: ager, Colum.: tellus, in Staub aufgelöst, Prop.: arena, Colum.: lapis, Plin. ep.: mammae, schlaffe, welke, Hor.: oculi, schwimmende, gläserne, Hor.: corpora cicatricibus, Curt.: so auch ille in Venerem putris, Pers.: anima, hinwelkend, alt, Prop.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > puter

  • 19 terra

    terra, ae, f. (›das Trockene‹; vgl. τερσαίνω neben torreo u. ex-torris), die Erde, im Gegensatz zum Himmel, zum Meere, zur Luft usw., der Erdkörper, der Erdboden, das Land, I) im allg.: a) der Erdkörper, die Erde, terrae motus, Erdbeben, Cic. u.a.: terra in mundo sita est, Cic.: hunc statum esse huius totius mundi atque naturae, rotundum ut caelum, terra ut media sit, Cic.: terrā caeloque (auf Erden u. am H.) aquarum penuria est, Curt. – im Ggstz. zum Meere, terrae marisque cursus, Verg.: dah. terrā, zu Lande, iter Brundisium terrā petere, Cic.: terrā eodem pergit, Liv.: terrā marique, Cic., od. mari terrāque, Plaut. u. Liv., od. et mari et terrā, Nep., od. pelago terrāque, Ov., zu Wasser und zu Lande, von der Land- und Seeseite (dah. sprichw., terrā marique alqm conquirere, jmd. an aller Welt Enden, überall suchen, Vatin. in Cic. ep. 5, 9, 2: terrā marique omnia exquirere, durchsuchen, Sall. Cat. 13, 3): quisquis mari, quisque terrā venerit, Liv.: hic (moenibus) inclusus non terrā, non mari quicqnam sui iuris cernere, Liv. – in terris, auf Erden, Cic. Cael. 12. Hor. ep. 2, 2, 157. Sen. prov. 2, 6, 9: hanc vitam in terris agere, Verg. georg. 2, 538. – sub terras (in die Unterwelt) ire, Verg. Aen. 4, 654: sub terris (in der Unterwelt) sint iura deûm et tormenta nocentum, Prop. 3, 5, 39. – b) die Erde = das Erdreich, α)
    ————
    übh.: glaeba terrae, Liv.: glaebae terrarum, Lucr.: terram edere (wie γην εσθίειν), Erde essen = ungenießbare Dinge zu sich nehmen, Cels. 2, 7: terra non bibitur, Erde (v. der Hefe), Vopisc. Firm. 4, 5. – mihi terram inice, wirf Erde auf mich, Verg.: eam voraginem coniectu terrae explere, Liv.: has (rates) terrā atque aggere integere, Caes.: manibus sagulisque terram exhaurire, Caes.: aquam terramque petere od. poscere, s. aqua. – terrae filius, Erdensohn = ein unbekannter Mensch, Cic. ep. 7, 9, 1 u. ad Att. 1, 13, 4. Pers. 6, 59; vgl. Min. Fel. 21, 7 u. Lact. 1, 1, 1: terrā orti, Eingeborene, Autochthonen, Quint. 3, 7, 26. – β) die Erde in bezug auf die Beschaffenheit, der Boden, ea, quae gignuntur e terra, die Erd- od. Bodenerzeugnisse, Cic.: terra argillosa aut lapidosa, Varro: terra aut arida aut satiata, Sen.: terra praepinguis et uvida, Colum.: terra sterilis et emoriens, Curt.: neque aliud est colere quam resolvere et fermentare terram, Colum. – c) die Erde = der Erdboden, terrae hiatus, Ov., Sen. u.a. (u. so repentini terrarum hiatus, Cic.): in eo loco dehisse terram, Varro LL. (u. so dehiscat mihi terra! die E. möge sich vor mir auftun, mich verschlingen! Verg.): terram obtueri od. intueri, zur E. sehen, Plaut. u. Caes.: de terra saxa tollere, Cic.: alqm ad terram dare, zu Boden schlagen (strecken), werfen (schleudern), Plaut. u. Liv.: u. so alqm affligere ad terram, Plaut., od. terrae, Ov.: alqm pro-
    ————
    num in terram statuere (stauchen), Ter. – d) das einzelne Land, die Landschaft, abire in alias terras, in andere Länder, Cic.: in ea terra, Cic.: terra mea, Ov.: apposit. (s. Drak. Liv. 25, 7, 4), terra Arabia, Plaut.: terra Italia, Varro u. Liv.: terra Africa, Auct. b. Afr. – Plur. terrae, die einzelnen Länder zusammengenommen, die Erde, die Welt, terrae ultimae, Cic.: has terras incolentes, Cic.: pecunia quanta sit in terris, Cic.: orbis terrarum, der Erdkreis, Cic.: orbis terrarum omnium, Cic.: Carthaginienses principes terrarum, Liv.: populus princeps omnium terrarum, Liv. – solvent formidine terras, poet. = die Welt, die Menschen, Verg.: u. so terras coërceat omnes, Ov. – Genet. plur. oft partit. bei Advv. loci, ubi terrarum sumus? wo sind wir doch in aller Welt? Cic.: so auch ubicumque terrarum, Cic.: abire quo terrarum possent, Liv.: quoquo hinc asportabitur terrarum, Ter.: migrandum Rhodum aut aliquo terrarum, Brut. in Cic. ep.: nec usquam terrarum etc., Iustin. – II) personifiz., Terra, die Erde als Göttin, gew. Tellus, Cic. de nat. deor. 3, 52. Varro LL. 5, 57; r.r. 1, 1, 5. Ov. fast. 6, 299. – in den Augurbüchern tera, s. Varro LL. 5, 21. – archaist. Genet. Sing. terrai, Lucr. 1, 212 u.a., terras, Naev. bell. Pun. 1. fr. 18 Vahlen.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > terra

  • 20 glaebula (glēb-)

        glaebula (glēb-) ae, f dim.    [glaeba], a little piece of earth, bit of land: talis, Iu.

    Latin-English dictionary > glaebula (glēb-)

См. также в других словарях:

  • Glebe — Glebe, n. [F. gl[ e]be, L. gleba, glaeba, clod, land, soil.] 1. A lump; a clod. [1913 Webster] 2. Turf; soil; ground; sod. [1913 Webster] Fertile of corn the glebe, of oil, and wine. Milton. [1913 Webster] 3. (Eccl. Law) The land belonging, or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • glebe — glebeless, adj. /gleeb/, n. 1. Also called glebe land. Chiefly Brit. the cultivable land owned by a parish church or ecclesiastical benefice. 2. Archaic. soil; field. [1275 1325; ME < L gleba, glaeba clod of earth] * * * …   Universalium

  • gleba — / glɛba/ s.f. [dal lat. gleba o glaeba ]. 1. (poet.) [pezzo di terra compatto che si stacca dal terreno quando lo si lavora con gli attrezzi agricoli: rivoltare, rompere la g. ] ▶◀ terra, zolla. 2. (estens., non com.) [area da coltivare]… …   Enciclopedia Italiana

  • glebe — c.1300, from O.Fr. glebe, from L. gleba, glaeba clod, lump of earth, from PIE *glebh to roll into a ball (Cf. L. globus sphere; O.E. clyppan to embrace; Lith. glebys armful, globti to embrace, support ). Earliest English sense is …   Etymology dictionary

  • glebe — [gli:b] noun 1》 historical a piece of land serving as part of a clergyman s benefice and providing income. 2》 archaic land; fields. Origin ME: from L. gleba, glaeba clod, land, soil …   English new terms dictionary

  • glebe — [[t]glib[/t]] n. 1) brit. rel Also called glebe′ land . the cultivable land owned by a parish church or ecclesiastical benefice 2) archaic soil; field • Etymology: 1275–1325; ME < L glēba, glaeba clod of earth glebe′less, adj …   From formal English to slang

  • glebe — /glib/ (say gleeb) noun 1. → glebe land. 2. Poetic soil; field. {Middle English, from Latin glēba, glaeba clod, soil, land} …  

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»