Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

genès

  • 1 genes

    n.
    Erbanlage f.

    English-german dictionary > genes

  • 2 pain de gênes

      weicher Biskuit mit viel Butter und gemahlenen Mandeln

    Сuisine française-allemande > pain de gênes

  • 3 Moab

    Mōāb, f. indecl., die Berggegend am östl. Ufer des Toten Meeres von Zoar bis zum Fluß Arnon, Vulg. genes. 36, 35 u.a.: vastata est Moab, Vulg. genes. 48, 15 u. 20. – Dav.: A) Mōābītēs, ae, m., der Moabiter, Vulg. 1. chron. 11, 46: Plur. Mōābītae, ārum, m. (Μωαβιται), die Bewohner des Landes Moab, die Moabiter, Vulg. genes. 19, 37 u.a. – B) Mōābītis, idis, f. (Μωαβιτις), moabitisch, gens, Prud. ham. 778: regio, das Land der Moabiter, Vulg. Ruth 1, 1 u.a. – subst. die Moabiterin, Vulg. Ruth 1, 22 u.a.

    lateinisch-deutsches > Moab

  • 4 Moab

    Mōāb, f. indecl., die Berggegend am östl. Ufer des Toten Meeres von Zoar bis zum Fluß Arnon, Vulg. genes. 36, 35 u.a.: vastata est Moab, Vulg. genes. 48, 15 u. 20. – Dav.: A) Mōābītēs, ae, m., der Moabiter, Vulg. 1. chron. 11, 46: Plur. Mōābītae, ārum, m. (Μωαβιται), die Bewohner des Landes Moab, die Moabiter, Vulg. genes. 19, 37 u.a. – B) Mōābītis, idis, f. (Μωαβιτις), moabitisch, gens, Prud. ham. 778: regio, das Land der Moabiter, Vulg. Ruth 1, 1 u.a. – subst. die Moabiterin, Vulg. Ruth 1, 22 u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Moab

  • 5 calumnior

    calumnior, ātus sum, ārī (calumnia), ränkevoll verfahren, schikanieren, Ränke schmieden, Lug und Trug üben, das wahre Sachverhältnis verdrehen, ränkevoll an etw. deuteln, mäkeln, etw. od. jmd. übertrieben od. böswillig kritisieren, aufmutzen, bekritteln, bemäkeln, gegen jmd. od. etw. übertriebene od. böswillige Kritik üben, a) im allg.: α) absol., in Rechtssachen, calumniandi quaestus, Cic.: iacet res in controversiis isto calumniante biennium, Cic.: Romam Ψαμμακόσιοι, non qui in urbe inter nundinum calumniarentur, Varr. fr. – gegen sich selbst, calumniabar ipse; putabamet c., ängstigte mich selbst ohne Not, Cic. ep. 9, 2, 3. – β) m. Acc.: quod antea te calumniatus sum, indicabo malitiam meam, Cic.: c. ius civile, ICt. – non verba nec vultus, Sen.: festinationem alcis, Quint. – cal. se, Quint. 8. prooem. § 31; 10, 3, 10. – γ) m. Dat.: non solum filio, sed etiam patri, Ambros. de inc. dom. sacr. 8, 83: deo, Augustin. quaest. in genes. 2. qu. 8: de talibus verbis veteri testamento, Augustin. de genes. c. Manich. 1, 17, 27 extr. – δ) m. folg. indir. Fragesatz, calumniari si quis voluerit, quod arbores loquantur, Phaedr. 1. prol. 5. – b) insbes., durch falsche Anklage schikanieren, fälschlich-, trügerisch anklagen, accusator calumniatur, Cornif. rhet.: poena calumniantium, Suet. – / Aktive Nbf. calumnio, āvī, āre, Itala (Cant.) Luc. 3, 14 u. 19, 8. Arnob. 1, 13 cod. P: passiv, non esse positiones regulae, a quibus interdum analogia calumniatur (συκοφαντειται), Staber. bei Prisc. 8, 18.

    lateinisch-deutsches > calumnior

  • 6 cinericius

    cinericius, a, um (cinis), a) der Asche ähnlich, terra, Varr. r. r. 1, 9, 7. – b) in der Asche gebacken, panis, Cypr. de op. et elëem. 17 H. Itala genes. 18, 6. – c) aschfarbig, color, Cassiod. (?) in cantic. 4, 14: hirci, Itala genes. 31, 12: oves, Placid. gloss. V, 12, 33.

    lateinisch-deutsches > cinericius

  • 7 Iaphet

    Iaphet, m. indecl., Sohn Noahs, Vulg. genes. 1, 9, 18 sqq. Victor, genes., 3, 87.

    lateinisch-deutsches > Iaphet

  • 8 luminar

    lūminar, āris, n. (lumen), I) die Lichtöffnung, der Fensterladen, Plur., Cato r. r. 14. Cic. ad Att. 15, 26, 4. – II) das Licht, die Leuchte, Plur., Hieron. c. Vigil. 3. Vulg. exod. 25, 6. – lūmināria, Lampen, Acro Hor. carm. 3, 26, 7. – u. ein Licht am Himmel, das Gestirn, Sing., Vulg. genes. 1, 66; Sirach 43, 7: Plur., Vulg. genes. 1, 14; psalm. 135, 7: defectus luminarium solis et lunae, Augustin. conf. 5, 3.

    lateinisch-deutsches > luminar

  • 9 pluo

    pluo, pluī u. (archaist.) plūvī, pluitūrus, ere ( für plovo = griech. πλε(ϝ)ω), regnen, I) eig.: A) impers., pluit, es regnet, pluet hodie, Plaut.: dum pluit, Verg.: cum sex mensibus non pluisset, Iul. Obs.: cum desierit pluere, Cato: dum pluit super frumentum, Isid.: multum pluverat, Plaut.: urceatim (wie mit Mulden) plovebat (vulgär = pluebat), Petron. 44, 18: aqua, quae pluendo crevisset, Cic. – m. Acc. u. Abl. des Stoffes (vgl. Fabri Liv. 21, 62, 5), den es regnet, sanguinem pluvisse, Liv. 40, 19, 2: sanguinem pluit, Iul. Obs. 6 (60): terram pluvisse, Liv. 10, 33, 8: lapides pluere, Liv. 28, 27, 16: sanguine pluisse, Cic.: cretā, sanguine pluvisse, Liv.: lacte et sanguine pluisse, Plin.: carne pluisse, Liv.: lacte, lapidibus pluvisse, Liv.: terrā pluvisse, Liv.: cum pluit terrā, cum pluit cretā, cum pluit lapidibus (non ut grando appellari solet hoc nomine, sed omnino lapidibus), Augustin. de civ. dei 3, 31. p. 144, 27 D.2: mannā pluiturus, Augustin. locut. 2. exod. 16. – im Passiv, totum istud spatium, quā pluitur et ninguitur, Apul. flor. 2. p. 2, 13 Kr. – B) pers.: deus qui pluit, Tert. adv. Marc. 4, 36: non pluit caelum, Arnob. 1, 9: veniunt nubes ab extremo in medium et pluunt, Augustin. in psalm. 134, 13: Apollo nobis pluit, Mercurius vobis pluit, Arnob. 1, 30: pluam super terram, Vulg. genes. 7, 4: mit Abl., quaeris a me, cur deus dominus mannā pluerit populo patrum? Ambros. epist. 64, 1: m. Acc., et pluam cras hāc ipsā horā grandinem multam nimis, Vulg. exod. 9, 18: nubes pluant iustum, Vulg. Isai. 45, 8: Dominus pluit super Sodomam et Gomorrham sulphur et ignem a Domino de caelo, Vulg. genes. 19, 24: saxis ferunt pluvisse caelum, Mart. Cap. 6. § 642. – effigies, quae pluit, herabgeregnet ist, Plin. 2, 147. – II) übtr., wie regnen = in Masse herabfallen, mit Acc. = herabfallen lassen, A) impers.: tantum glandis pluit, Verg. georg. 4, 81. – B) pers.: iam bellaria adorea pluebant, Stat.: m. Acc., fundae saxa pluunt, Stat. – / Das archaist. Perf. pluvi außer bei Plautus bes. bei Livius durch Handschrn. (s. Drak. Liv. 1, 31, 1) u. Grammatiker (s. Prisc. 10, 10) verbürgt; über das regelm. Perf. plui vgl. Varro LL. 9, 104.

    lateinisch-deutsches > pluo

  • 10 quincupliciter

    quīncupliciter (Variante quintupliciter), Adv. (quincuplex), fünffach, Itala genes. 43, 34. Ambros. de Ioseph 10. § 59 extr. Augustin. locut. de genes. 1. § 178.

    lateinisch-deutsches > quincupliciter

  • 11 reptilis

    rēptilis, e (repo), wer, was kriechen kann, kriechend, cochleae, Sidon. epist. 8, 12, 6: animal (Ggstz. animal volatile, natabile), Boëth. in Cic. top. 3. § 30–32. p. 332, 2 B.: animalia, Firm. math. 2, 12. p. 26 ed. Bas. – Oft subst., rēptile, is, n., das kriechende Tier, das Gewürm, Ambros. de Noë et arca 25, 90. Vulg. genes. 1, 20 u. 25 a.: Abl. reptile, Ven. Fortun. vit. S. Mart. 4, 286: Plur., Augustin. de gen. ad litt. § 44. Vulg. genes. 1, 24 u. 7, 21 a.: Ggstz. volucres et pisces, Vulg. 3. regg. 4, 33.

    lateinisch-deutsches > reptilis

  • 12 Sara [1]

    1. Sāra, ae, f., Gattin Abrahams, Mutter Isaaks, Prud. psych. praef. 15 u. dittoch. 15. Vulg. genes. 17, 17; 17, 19 u. ö. – / Nbf. Sarra, Firm. Mat. de err. 13, 2. Itin. Anton. 519, 11: Ven. Fort. carm. 8, 3 (6), 99. – Sarai (indecl.), Vulg. genes. 11, 29 sqq. u. ö.

    lateinisch-deutsches > Sara [1]

  • 13 calumnior

    calumnior, ātus sum, ārī (calumnia), ränkevoll verfahren, schikanieren, Ränke schmieden, Lug und Trug üben, das wahre Sachverhältnis verdrehen, ränkevoll an etw. deuteln, mäkeln, etw. od. jmd. übertrieben od. böswillig kritisieren, aufmutzen, bekritteln, bemäkeln, gegen jmd. od. etw. übertriebene od. böswillige Kritik üben, a) im allg.: α) absol., in Rechtssachen, calumniandi quaestus, Cic.: iacet res in controversiis isto calumniante biennium, Cic.: Romam Ψαμμακόσιοι, non qui in urbe inter nundinum calumniarentur, Varr. fr. – gegen sich selbst, calumniabar ipse; putabamet c., ängstigte mich selbst ohne Not, Cic. ep. 9, 2, 3. – β) m. Acc.: quod antea te calumniatus sum, indicabo malitiam meam, Cic.: c. ius civile, ICt. – non verba nec vultus, Sen.: festinationem alcis, Quint. – cal. se, Quint. 8. prooem. § 31; 10, 3, 10. – γ) m. Dat.: non solum filio, sed etiam patri, Ambros. de inc. dom. sacr. 8, 83: deo, Augustin. quaest. in genes. 2. qu. 8: de talibus verbis veteri testamento, Augustin. de genes. c. Manich. 1, 17, 27 extr. – δ) m. folg. indir. Fragesatz, calumniari si quis voluerit, quod arbores loquantur, Phaedr. 1. prol. 5. – b) insbes., durch falsche Anklage schikanieren, fälschlich-, trügerisch anklagen, accusator calumniatur, Cornif. rhet.: poena calumniantium, Suet. – Aktive Nbf. calumnio, āvī, āre,
    ————
    Itala (Cant.) Luc. 3, 14 u. 19, 8. Arnob. 1, 13 cod. P: passiv, non esse positiones regulae, a quibus interdum analogia calumniatur (συκοφαντειται), Staber. bei Prisc. 8, 18.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > calumnior

  • 14 cinericius

    cinericius, a, um (cinis), a) der Asche ähnlich, terra, Varr. r. r. 1, 9, 7. – b) in der Asche gebacken, panis, Cypr. de op. et elëem. 17 H. Itala genes. 18, 6. – c) aschfarbig, color, Cassiod. (?) in cantic. 4, 14: hirci, Itala genes. 31, 12: oves, Placid. gloss. V, 12, 33.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cinericius

  • 15 Iaphet

    Iaphet, m. indecl., Sohn Noahs, Vulg. genes. 1, 9, 18 sqq. Victor, genes., 3, 87.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Iaphet

  • 16 luminar

    lūminar, āris, n. (lumen), I) die Lichtöffnung, der Fensterladen, Plur., Cato r. r. 14. Cic. ad Att. 15, 26, 4. – II) das Licht, die Leuchte, Plur., Hieron. c. Vigil. 3. Vulg. exod. 25, 6. – lūmināria, Lampen, Acro Hor. carm. 3, 26, 7. – u. ein Licht am Himmel, das Gestirn, Sing., Vulg. genes. 1, 66; Sirach 43, 7: Plur., Vulg. genes. 1, 14; psalm. 135, 7: defectus luminarium solis et lunae, Augustin. conf. 5, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > luminar

  • 17 pluo

    pluo, pluī u. (archaist.) plūvī, pluitūrus, ere ( für plovo = griech. πλε()ω), regnen, I) eig.: A) impers., pluit, es regnet, pluet hodie, Plaut.: dum pluit, Verg.: cum sex mensibus non pluisset, Iul. Obs.: cum desierit pluere, Cato: dum pluit super frumentum, Isid.: multum pluverat, Plaut.: urceatim (wie mit Mulden) plovebat (vulgär = pluebat), Petron. 44, 18: aqua, quae pluendo crevisset, Cic. – m. Acc. u. Abl. des Stoffes (vgl. Fabri Liv. 21, 62, 5), den es regnet, sanguinem pluvisse, Liv. 40, 19, 2: sanguinem pluit, Iul. Obs. 6 (60): terram pluvisse, Liv. 10, 33, 8: lapides pluere, Liv. 28, 27, 16: sanguine pluisse, Cic.: cretā, sanguine pluvisse, Liv.: lacte et sanguine pluisse, Plin.: carne pluisse, Liv.: lacte, lapidibus pluvisse, Liv.: terrā pluvisse, Liv.: cum pluit terrā, cum pluit cretā, cum pluit lapidibus (non ut grando appellari solet hoc nomine, sed omnino lapidibus), Augustin. de civ. dei 3, 31. p. 144, 27 D.2: mannā pluiturus, Augustin. locut. 2. exod. 16. – im Passiv, totum istud spatium, quā pluitur et ninguitur, Apul. flor. 2. p. 2, 13 Kr. – B) pers.: deus qui pluit, Tert. adv. Marc. 4, 36: non pluit caelum, Arnob. 1, 9: veniunt nubes ab extremo in medium et pluunt, Augustin. in psalm. 134, 13: Apollo nobis pluit, Mercurius vobis pluit, Arnob. 1, 30: pluam super terram, Vulg. genes. 7, 4: mit Abl., quaeris a me, cur deus dominus
    ————
    mannā pluerit populo patrum? Ambros. epist. 64, 1: m. Acc., et pluam cras hāc ipsā horā grandinem multam nimis, Vulg. exod. 9, 18: nubes pluant iustum, Vulg. Isai. 45, 8: Dominus pluit super Sodomam et Gomorrham sulphur et ignem a Domino de caelo, Vulg. genes. 19, 24: saxis ferunt pluvisse caelum, Mart. Cap. 6. § 642. – effigies, quae pluit, herabgeregnet ist, Plin. 2, 147. – II) übtr., wie regnen = in Masse herabfallen, mit Acc. = herabfallen lassen, A) impers.: tantum glandis pluit, Verg. georg. 4, 81. – B) pers.: iam bellaria adorea pluebant, Stat.: m. Acc., fundae saxa pluunt, Stat. – Das archaist. Perf. pluvi außer bei Plautus bes. bei Livius durch Handschrn. (s. Drak. Liv. 1, 31, 1) u. Grammatiker (s. Prisc. 10, 10) verbürgt; über das regelm. Perf. plui vgl. Varro LL. 9, 104.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pluo

  • 18 quincupliciter

    quīncupliciter (Variante quintupliciter), Adv. (quincuplex), fünffach, Itala genes. 43, 34. Ambros. de Ioseph 10. § 59 extr. Augustin. locut. de genes. 1. § 178.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > quincupliciter

  • 19 reptilis

    rēptilis, e (repo), wer, was kriechen kann, kriechend, cochleae, Sidon. epist. 8, 12, 6: animal (Ggstz. animal volatile, natabile), Boëth. in Cic. top. 3. § 30–32. p. 332, 2 B.: animalia, Firm. math. 2, 12. p. 26 ed. Bas. – Oft subst., rēptile, is, n., das kriechende Tier, das Gewürm, Ambros. de Noë et arca 25, 90. Vulg. genes. 1, 20 u. 25 a.: Abl. reptile, Ven. Fortun. vit. S. Mart. 4, 286: Plur., Augustin. de gen. ad litt. § 44. Vulg. genes. 1, 24 u. 7, 21 a.: Ggstz. volucres et pisces, Vulg. 3. regg. 4, 33.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > reptilis

  • 20 Sara

    1. Sāra, ae, f., Gattin Abrahams, Mutter Isaaks, Prud. psych. praef. 15 u. dittoch. 15. Vulg. genes. 17, 17; 17, 19 u. ö. – Nbf. Sarra, Firm. Mat. de err. 13, 2. Itin. Anton. 519, 11: Ven. Fort. carm. 8, 3 (6), 99. – Sarai (indecl.), Vulg. genes. 11, 29 sqq. u. ö.
    ————————
    2. Sāra (Fluß), s. Saravus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Sara

См. также в других словарях:

  • Genes — Gênes Pour les articles homonymes, voir Gène (homonymie). Gênes La ville et le port …   Wikipédia en Français

  • genes Rh — Serie de genes alélicos que determinan los distintos grupos sanguíneos Rh. Las cuatro variantes del gen Rh+ se identifican como R 0, R1, R2 y Rz, mientras que los cuatro tipos de gen Rh– se denominan r, r , r y ry. Diccionario Mosby Medicina,… …   Diccionario médico

  • Gênes — (en ital. Genova) v. et princ. port d Italie; ch. l. de la Ligurie et de la prov. du m. nom, sur le golfe de Gênes; 742 440 hab. Industr. Université. Nombreux palais. Cath. (XIe XVIIIe s.). Le Campo santo (cimetière) a une statuaire… …   Encyclopédie Universelle

  • genes — GENES, Genua. Le païs de Genes, Liguria …   Thresor de la langue françoyse

  • Genes — (spr. Scheen), franz. Name für Genua …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Genes — (spr. schǟn ), franz. Name für Genua …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Gènes — Gène Pour les articles homonymes, voir Gène (homonymie). Représentation simplifiée d un gène d eucaryote. Un gène est une séquence d acide désoxyrib …   Wikipédia en Français

  • Gênes — Pour les articles homonymes, voir Gène (homonymie). Gênes …   Wikipédia en Français

  • Genès — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Cet article possède des paronymes, voir : Geniès, Genet et Genêt. Genès est un nom propre q …   Wikipédia en Français

  • Gênes — Département de Gênes Département of First French Empire …   Wikipedia

  • Génès — Henri Génès (* 2. Juli 1919 in Tarbes, Hautes Pyrénées; † 22. August 2005 in Paris) war ein französischer Sänger und Schauspieler. Leben 1945 gab Henri Génès neben Charles Vanel in La Ferme du pendu sein Filmdebüt. In den fast fünfzig Jahren… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»