-
1 gemere
groan* * *gemere v. intr.1 to moan; to groan; to wail: il ferito giaceva gemendo, the wounded man lay groaning; la poveretta gemeva pietosamente, the poor thing was moaning piteously; il vento geme, the wind is moaning (o wailing); gemere di dolore, to groan in pain2 (fig.) ( soffrire) to groan, to suffer: gemere sotto il giogo della tirannia, to groan under the yoke of tyranny3 ( scricchiolare, cigolare) to creak, to groan: la porta gemeva sui cardini, the door creaked on its hinges; gli scaffali gemono sotto il peso dei libri, the shelves are groaning under the weight of books◆ v.tr. ( emettere, trasudare) to ooze, to trickle, to drip: una ferita che geme sangue, a bleeding wound; la parete geme acqua, the wall is oozing water.* * *['dʒɛmere]1) (lamentarsi) [ persona] to moan, to groan2) (emettere suoni) [ trave] to groan; [ vento] to moan* * *gemere/'dʒεmere/ [2](aus. avere)1 (lamentarsi) [ persona] to moan, to groan -
2 gemere vi
['dʒɛmere]gemere (di) — to groan (with), moan (with), (cane) to whine, (piccione, tortora: tubare) to coo, (fig : cigolare) to creak
-
3 gemere
vi ['dʒɛmere]gemere (di) — to groan (with), moan (with), (cane) to whine, (piccione, tortora: tubare) to coo, (fig : cigolare) to creak
-
4 gemere
moan, wail -
5 gemo
gĕmo, ŭi, ĭtum, 3, v. n. and a. [Gr. gemô, to be full; hence].I. A.Lit. (freq. and class.):B.accurrit ad me Incurvus, tremulus, labiis demissis, gemens,
Ter. Eun. 2, 3, 44:cum diu occulte suspirassent, postea jam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt,
Cic. Att. 2, 21, 2:neque gementem neque plorantem,
Plaut. Am. 5, 1, 47; cf.:hos pro me lugere, hos gemere videbam,
Cic. Planc. 42, 101:gemere desiderio alicujus,
id. Pis. 11, 25:ah gemat in terris! ista qui protulit ante,
let him groan in the lower world, Prop. 2, 6, 31; cf. id. 2, 25 (3, 20), 12. —Of mournful music:nullo gemit hic tibicina cornu,
Juv. 2, 90; cf.trop.: surda nihil gemeret grave buccina (Vergilii),
id. 7, 69.—Of beasts, to cry, make a mournful noise:(leones) gementes,
Lucr. 3, 297:gemuit noctua,
Prop. 4 (5), 3, 59:turtur ab ulmo,
Verg. E. 1, 59.—Poet. transf.1.Of things, to groan, creak:2.visam gementis litora Bospori,
Hor. C. 2, 20, 14:repleti amnes,
Verg. A. 5, 806:et malus celeri saucius Africo Antennaeque gemant,
Hor. C. 1, 14, 6:gemuit sub pondere cymba,
Verg. A. 6, 413:stridunt funes, curvatur arbor, gubernacula gemunt,
Plin. Ep. 9, 26, 4:gemuit parvo mota fenestra sono,
Ov. P. 3, 3, 10:gemens rota,
Verg. G. 3, 183; Val. Fl. 6, 168.—In gen., of animals, to utter complaints: feras cum hominibus gemere fecimus, Avien. Fab. praef. fin.; id. 26.—II. (α).With acc.:(β).haec gemebant boni, sperabant improbi,
Cic. Sest. 30, 66 fin.:dare, quod gemerent hostes,
Lucr. 5, 1348:talia voce,
Val. Fl. 5, 37: eandem virtutem istam veniet tempus cum graviter gemes, Poët. ap. Cic. Att. 2, 19, 3:flebiliter Ityn,
Hor. C. 4, 12, 5:tacite tristem fortunae vicem,
Phaedr. 5, 1, 6:multa ignominiam,
Verg. G. 3, 226:casus urbis,
Juv. 3, 214.—In pass.:atque hic status est, qui una voce omnium gemitur neque verbo cujusquam sublevatur,
Cic. Att. 2, 18, 1.—With inf. ( poet.):paucis ostendi gemis,
Hor. Ep. 1, 20, 4; Stat. Ach. 1, 281:qui servum te gemis esse diu,
Mart. 9, 93, 2:sane murteta relinqui... Sulphura contemni vicus gemit,
Hor. Ep. 1, 15, 7. -
6 lamentare
lament, deplore* * *lamentare v.tr.1 to lament, to mourn, to mourn for (sthg.), to mourn over (sthg.), to bewail; (rimpiangere) to regret, to rue: lamentare la morte di qlcu., to mourn (o to mourn for o to mourn over o to lament) s.o.'s death; lamentare la perdita di un amico, to mourn the loss of a friend2 (estens.) (esprimere risentimento, protesta per) to complain about (sthg.): i cittadini lamentavano inefficienze nei servizi pubblici, the citizens complained about the inefficiency of the public services3 (fig.) (essere costretti a segnalare) to be reported: si lamentano molte vittime, many victims are reported; si lamentano gravi disordini nella capitale, serious disturbances are reported in the capital.◘ lamentarsi v.intr.pron.1 to lament, to moan, to groan: l'ho udito lamentare per tutta la notte, I heard him moaning all through the night2 (lagnarsi) to complain (about sthg.), to moan (about sthg.): mi lamenterò del cibo col direttore, I will complain to the manager about the food; si lamentava delle sue disgrazie, he was bemoaning (o moaning about) his misfortunes; si lamenta sempre, she is always complaining (o grumbling); non hai motivi per lamentarti, you've got nothing to complain (o to moan) about; per quanto riguarda la salute, non posso proprio lamentarmi, as far as my health goes, I can't complain.* * *[lamen'tare]1. vt2. vip (lamentarsi)1) (gemere) to moan, groan2)lamentarsi (di) — to complain (about)* * *[lamen'tare] 1.verbo transitivo1) (compiangere) to lament [ morte]2) (attestare con rammarico) to report3) (accusare) to complain of [ mal di testa]2.verbo pronominale lamentarsi1) (lagnarsi) to complain (di, per about; con to)- rsi per — to complain of [dolori, mal di testa]
non mi posso lamentare, non mi lamento — (va bene) I can't complain
2) (gemere) to moan* * *lamentare/lamen'tare/ [1]1 (compiangere) to lament [ morte]2 (attestare con rammarico) to report; si lamentano tre morti three deaths have been reported3 (accusare) to complain of [ mal di testa]II lamentarsi verbo pronominale1 (lagnarsi) to complain (di, per about; con to); - rsi per to complain of [dolori, mal di testa]; non mi posso lamentare di lui I've no complains about him; non mi posso lamentare, non mi lamento (va bene) I can't complain2 (gemere) to moan. -
7 gemō
gemō uī, —, ere [GEM-], to sigh, groan, lament: quis tum non gemuit?: cum templa gemerent, were in mourning: extrema gemens, in the death agony, V.: quadrupes successit gemens stabulis, panting, V.—With acc, to sigh over, bemoan, bewail, lament: haec: flebiliter Ityn, H.: Amyci casum, V.: casūs urbis, Iu.: unā voce omnium gemi: paucis ostendi gemis, H.: arbor flagellari gemuit sua robora, O.— To moan: nullo gemit hic tibicina cornu, Iu.: Nec gemere cessabit turtur ab ulmo, V.: noctua gemuit, Pr.— To groan, creak: gemens Bosporus, H.: gemuit sub pondere cymba, V.: gemens rota, V.* * *gemere, gemui, gemitus Vmoan, groan; lament (over); grieve that; give out a hollow sound (music, hit) -
8 mugolare
di cane whine( gemere) moan, whine* * *mugolare v. intr.1 (spec. di animali) to howl; (piagnucolare) to whine, to whimper: il cane mugolava dal dolore, the dog was whimpering with pain2 (di persona) (gemere, lamentarsi) to moan, to groan3 (di vento) to whine, to haul◆ v.tr. (borbottare) to mumble, to mutter.* * *[muɡo'lare]1. vimugolare (di) — (fig : persona) to moan (in o with)
2. vt(borbottare) to mutter* * *[mugo'lare] 1. 2.verbo transitivo* * *mugolare/mugo'lare/ [1][ cane] to whimpercosa stai mugolando? what are you muttering about? -
9 clārē
clārē adv. with comp. [clarus], brightly: fulgens, Ct. — Clearly, distinctly, plainly: gemere: dicere, H.: clare, ‘tuemini,’ inquit, Cs. — Fig., illustriously, honorably, splendidly: clarius exsplendescebat, N.: clarius indicant Laudes, H.* * *clarius, clarissime ADValoud; brightly, clearly; lucidly; with distinction/honor, illustriously -
10 flēbiliter
flēbiliter adv. [flebilis], mournfully, dolefully: respondere: lamentari: gemere, H. -
11 lamentare
[lamen'tare]1. vt2. vip (lamentarsi)1) (gemere) to moan, groan2)lamentarsi (di) — to complain (about) -
12 clarus
clārus, a, um, adj. [kindr. with Germ. klar; Engl. clear; cf. clamo], clear, bright (opp. obscurus, caecus; very freq. in all periods, and in all kinds of composition).I.Lit.A. (α).Absol.:(β).luce clarā et candidā,
Plaut. Am. 1, 3, 49:ut mulierum famam multorum oculis lux clara custodiat,
open day, Cic. Leg. 2, 15, 37; cf.:frequentissimā celebritate et clarissimā luce laetari,
id. Cael. 20, 47:lumen,
Lucr. 3, 1:oculorum lumina,
id. 4, 825; cf.:mundi lumina (i.e. sol et luna),
Verg. G. 1, 5:oculi,
Cato, R. R. 157, 10:incendia,
Verg. A. 2, 569:lucerna,
Hor. S. 2, 7, 48:scintillae ignis,
Lucr. 6, 163:fulmina,
id. 6, 84:vestis splendor,
id. 2, 52:color,
id. 5, 1258; cf.:color clarissimus,
id. 2, 830:candor,
id. 4, 232:loca,
id. 5, 779 al.:caelum,
Tac. A. 1, 28:nox,
id. Agr. 12:pater omnipotens clarus intonat,
in the clear sky, Verg. A. 7, 141 Serv.; cf. Cic. Arat. 4:sidus,
Hor. C. 4, 8, 31:clarissimae gemmae,
Cic. Verr. 2, 4, 27, § 62; cf.lapides,
Hor. C. 4, 13, 14:vitrum,
Ov. M. 4, 355:purpurarum sidere clarior usus,
Hor. C. 3, 1, 42.—With abl.:* 2.speculo,
Plaut. Most. 3, 1, 112 dub.:argento clari delphines,
Verg. A. 8, 673:rutilis squamis,
id. G. 4, 93:ferrugine,
id. A. 9, 582; cf. id. ib. 11, 772 Wagn.:auro gemmisque corona,
Ov. M. 13, 704; 2, 2; 11, 359:albo Lucifer exit Clarus equo,
id. ib. 15, 190:claraeque coruscis Fulguribus taedae,
Lucr. 5, 295 al. —Poet., of the wind (cf.: albus, candidus, and in Gr. lampros anemos; v. Lidd. and Scott under lampros), making clear, i. e. bringing fair weather:B.aquilo,
Verg. G. 1, 460 Forbig. ad loc.—Relating to the hearing, clear, loud, distinct:II.clarā voce vocare,
Lucr. 4, 711; Cic. Clu. 48, 134; id. Caecin. 8, 22; Liv. 7, 31, 12; 42, 25, 12; Ov. M. 3, 703:lectio,
Cels. 1, 2:clariore voce,
Caes. B. G. 5, 30; cf. Cic. Tusc. 5, 7, 19:sonor,
Lucr. 4, 567:clamor,
Plaut. Poen. 5, 3, 27:plausus,
id. As. Grex. 6:plangor,
Ov. M. 4, 138:latratus,
id. ib. 13, 806:ictus,
id. ib. 2, 625:strepitus, Suet. Vit. Luc.: vox (opp. obtusa),
Quint. 11, 3, 15; 9, 4, 136 Spald.:spiritus,
id. 11, 3, 55; cf. id. 11, 3, 41 and 82:syllabae clariores,
id. 8, 3, 16.—Trop.A.Clear, manifest, plain, evident, intelligible (syn.:B.planus, apertus, perspicuus, dilucidus, etc.): vide ut mi haec certa et clara attuleris,
Ter. Hec. 5, 4, 1 Ruhnk.; cf.:omnia non properanti clara certaque erunt,
Liv. 22, 39, 22:clara res est, quam dicturus sum, totā Siciliā celeberrima atque notissima,
Cic. Verr. 2, 3, 25, § 61; 2, 5, 38, § 101; id. Tusc. 1, 32, 78:luce sunt clariora nobis tua consilia,
id. Cat. 1, 3, 6:id quod est luce clarius,
id. Tusc. 1, 37, 90:si ea, quae dixi, sole ipso inlustriora et clariora sunt,
id. Fin. 1, 21, 71; id. Div. 1, 3, 6:caecis hoc satis clarum est,
Quint. 12, 7, 9:lumen eloquentiae,
id. 3, 8, 65; cf. id. 12, 10, 15; 11, 1, 75:in narrando (T. Livius) clarissimi candoris,
id. 10, 1, 101 Spald. and Frotsch.:Massinissam regem post LXXXVI. annum generasse filium clarum est,
Plin. 7, 14, 12, § 61:somno clarius,
Ov. F. 3, 28:exempla,
Tac. Or. 8; id. A. 4, 11:documenta,
id. ib. 6, 22.—Brilliant, celebrated, renowned, illustrious, honorable, famous, glorious, etc. (cf.: illustris, insignis, eximius, egregius, praestans, nobilis; a favorite epithet, esp. in the sup., like fortissimus, designating the highest praise of the honor-loving Roman; hence, a standing title, at all times, of distinguished public characters, as consuls, proconsuls, pontifices, senators, etc.):(β).nobilitas,
Plaut. Rud. 4, 2, 28;opp. to obscurus,
Lucr. 1, 639; so Quint. 5, 10, 26: clari viri atque magni, Cato ap. Cic. Planc. 27, 66; Cic. Sest. 69, 144:certe non tulit ullos haec civitas aut gloriā clariores, aut auctoritate graviores,
Cic. de Or. 2, 37, 154:vir fortissimus et clarissimus,
id. Verr. 1, 15, 44; cf. id. ib. 2, 5, 58, § 153; id. de Or. 1, 45, 198; id. Clu. 48, 134:exempla clara et inlustria,
id. Div. 2, 3, 8:pugna clara et commemorabilis,
Plaut. Ps. 1, 5, 111:pax clarior majorque quam bellum fuerat,
Liv. 10, 37, 4:animus abunde pollens potensque et clarus,
Sall. J. 1, 3; so,facundia clara pollensque,
id. ib. 30, 4:clara et magnifica,
id. ib. 4, 8:clari potentesque fieri,
id. C. 38, 1:familia,
Tac. A. 2, 37; 3, 76:majores,
id. ib. 4, 61: pater si in Equestri gradu clarus, clarior vitricus, Plin. [p. 350] Ep. 2, 13, 4:clarissimi consules,
id. ib. 7, 33, 8:generis clarissimus auctor,
Ov. P. 2, 9, 19:clarissima civitas,
Nep. Thras. 2, 1:apud Germanicos quoque (Titus),
Tac. H. 2, 77:scriptores,
id. A. 1, 1.—With abl.:(γ).clariores gloriā,
Cic. de Or. 2, 37, 154; v. supra:arte medicinae,
Quint. 3, 6, 64:eloquendi suavitate,
id. 10, 1, 83:sententiis,
id. 10, 1, 90:Juppiter giganteo triumpho,
Hor. C. 3, 1, 7:agendis causis,
id. Ep. 1, 7, 47:Ajax toties servatis Achivis,
id. S. 2, 3, 194:bello,
Tac. Agr. 29; id. H. 3, 44:gens memoriā nominis,
id. ib. 1, 67:Cluvius Rufus eloquentiā,
id. ib. 4, 43.—With in:* (δ).in arte tibiarum,
Quint. 2, 3, 3; cf.:clarissimi in eā scientiā,
Plin. 36, 5, 4, § 11:in litteris,
Quint. 1, 6, 35:in agendo,
id. 12, 10, 49:in foro,
id. 10, 5, 14:in contionibus,
id. 12, 2, 7; 12, 10, 49.—With ex:(ε).ex doctrinā nobilis et clarus,
Cic. Rab. Post. 9, 23.—With ob:(ζ).ob obscuram linguam,
Lucr. 1, 639:ob id factum,
Hor. Ep. 2, 2, 32; cf.:urbs clara ob insignem munimento naturali locum,
Liv. 24, 39, 8.—With ab:(η).Trojanoque a sanguine clarus Acestes,
Verg. A. 1, 550.—With gen.:2.artis ejus,
Plin. 37, 1, 4, § 8.—As a title:b.clarissimus vir,
Cic. Att. 15, 20, 2; cf. id. ib. 14, 11, 1:clarissimi consules,
Plin. Ep. 7, 33, 8; cf. Dig. 49, 14, 18; Lampr. Elag. 4;Alex. Sev. 21 al.: permitto tibi vir clarissime Veiento (a senator), dicere,
Plin. Ep. 9, 13, 19; so,ordo = senatorius,
Vop. Aur. 18 fin.; cf. also Isid. Orig. 9, 4, 12.—Meton., of the wives of such distinguished public characters:c.clarissimae feminae,
Dig. 1, 9, 8.—In a bad sense, notorious:I.minus clarum putavit fore quod de armario quam quod de sacrario esset ablatum,
Cic. Verr. 2, 4, 12, § 27; 2, 1, 19, § 50; 2, 4, 12, § 29:ecquid hoc totā Siciliā clarius, ecquid indignius? etc.,
id. ib. 2, 5, 7, §16: populus (sc. Campanus), luxuriā superbiāque clarus,
Liv. 7, 31, 6.—Hence, adv.: clārē (freq. and class.).Lit.1.Of sight (acc. to I. A.), brightly, clearly:2.clare oculis video,
Plaut. Mil. 3, 1, 35:clare fulgens caesaries,
Cat. 66, 9:occidere,
of a star, Col. 11, 2, 52.— Comp.:clarius micare,
Plin. 10, 20, 22, § 43:nitere,
Stat. S. 4, 1, 4. — Sup.:clarissime lucere,
Vitr. 9, 4.—Of hearing (acc. to I. B.), clearly, distinctly, plainly, aloud:II.clare recitare,
Plaut. Pers. 4, 3, 30: plaudite, id. Am. fin.; cf. id. Bacch. fin.:dic,
Ter. And. 4, 4, 15 Ruhnk.:gemere,
Cic. Att. 2, 20, 3:res clare enuntiare,
Quint. 8, 3, 62:sonare,
id. 11, 3, 55:exscreare,
id. 11, 3, 160:maledicere,
Suet. Vit. 14 et saep.:palam et clare,
id. Claud. 3; cf. Mart. 7, 92, 5.— Comp.:clarius fabulari,
Suet. Calig. 22.— Sup.:pisces clarissime audiunt,
Plin. 10, 70, 89, § 193; Vitr. 5, 3.—Trop.1.Mentally (acc. to II. A.), distinctly, intelligibly, clearly:2.clare atque evidenter ostendere,
Quint. 8, 3, 86; cf. id. 4, 1, 1:aliquid intellegere,
Plin. 37, 2, 6, § 16. — Comp.: eo clarius id periculum apparet, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2; so,clarius intellegi,
Quint. 2, 5, 7:clarius elucebit,
id. 12, 1, 26:clarius ostendemus,
id. 2, 17, 25 al. — Sup., Quint. 9, 1, 19.—Morally (acc. to II. B.), illustriously, honorably (very rare):clarius exsplendescebat,
Nep. Att. 1, 3. -
13 exter
exter or extĕrus (both forms only post-class. and very rare), tĕra, tĕrum, adj. [ comp. form, from ex], on the outside, outward, of another country, family, etc., foreign, strange (syn.: extraneus; alienus, peregrinus, adventicius).I.Pos. (in Cic. and Caes. used in the plur.):II.quod exter heres praestare cogeretur,
strange, Dig. 31, 1, 69:emancipatus vero aut exterus non aliter possunt hereditatem quaerere quam si, etc.,
ib. 29, 2, 84; cf. ib. 31, 1, 67, § 4:tactus corporis est sensus, vel cum res extera sese Insinuat, vel, etc.,
Lucr. 2, 435:vis,
id. 2, 277:haec lex socialis est, hoc jus nationum exterarum est,
Cic. Div. in Caecil. 5, 18:exterarum gentium multitudo,
Suet. Caes. 84:non modo vestris civibus, verum etiam exteris nationibus,
Cic. Font. 11, 25; cf.:apud exteras civitates,
Cic. Caecin. 34, 100:apud exteras nationes,
Caes. B. C. 3, 43 fin.;ad nationes exteras,
Quint. 11, 1, 89:apud exteros,
Plin. 18, 3, 5, § 22 et saep.:ab extero hoste atque longinquo,
Cic. Cat. 2, 13.—In neutr. plur. with gen.:ad extera Europae noscenda missus Himilco,
Plin. 2, 67, 67, § 169:ad extera corporum,
id. 22, 23, 49, § 103.—Comp.: extĕrĭor, us (in signif. scarcely differing from its pos.), outward, outer, exterior; opp. interior (rare but class.):III.cum alterum fecisset exteriorem, interiorem alterum amplexus orbem,
Cic. Univ. 7; cf.:simul ex navibus milites in exteriorem vallum tela jaciebant... et legionarii, interioris munitionis defensores,
Caes. B. C. 3, 63, 6:colle exteriore occupato,
id. B. G. 7, 79, 1:circumire exteriores mutiones jubet,
id. ib. 7, 87, 4:pares munitiones contra exteriorem hostem perfecit,
id. ib. 7, 74:comes exterior,
i. e. on the left side, Hor. S. 2, 5, 17.—Sup. in two forms, extrēmus and extĭmus or extŭmus [ sup. of ex; cf. Gr. eschatos, Curt. Gr. Etym. p. 387].A.extrēmus, a, um (which in post-class. lang. is itself compared; comp.:1.extremior,
App. M. 1, p. 105; 7, p. 188; sup.:extremissimus,
Tert. Apol. 19), the outermost, utmost, extreme (so most freq.; cf.: ultimus, postremus, novissimus, supremus, imus).Lit.:2.extremum oppidum Allobrogum est Geneva,
Caes. B. G. 1, 6, 3:flumen Axona, quod est in extremis Remorum finibus,
on the farthest borders, id. ib. 2, 5, 4:fines,
Liv. 39, 28, 2; 45, 29, 14; cf.:ad extremum finem provinciae Galliae venerunt,
id. 40, 16, 5:impiger extremos currit mercator ad Indos,
the remotest, Hor. Ep. 1, 1, 45:Tanaïs,
id. C. 3, 10, 1:in extrema fere parte epistolae,
near the end, Cic. Att. 6, 1, 20; cf.:in codicis extrema cera,
id. Verr. 2, 1, 36, § 92; but to denote the last part of a thing it is used more freq. in immediate connection with the substantive denoting the whole:quibus (litteris) in extremis,
at its end, id. Att. 14, 8, 1; cf.:in qua (epistola) extrema,
id. ib. 13, 45, 1:in extremo libro tertio,
at the end of the third book, id. Off. 3, 2, 9:in extrema oratione,
id. de Or. 1, 10, 41:in extremo ponte turrim constituit,
Caes. B. G. 6, 29, 3; cf.:ad extremas fossas castella constituit,
id. ib. 2, 8, 3:ab extremo agmine,
id. ib. 2, 11, 4:in extrema Cappadocia,
Cic. Fam. 15, 4, 4:extremis digitis aliquid attingere,
id. Cael. 12, 28 et saep. —In the neutr. absol. and as subst.: extrē-mum, i, n., an end, the end: divitias alii praeponunt, alii honores, multi etiam voluptates;beluarum hoc quidem extremum,
Cic. Lael. 6, 20:quod finitum est, habet extremum,
id. Div. 2, 50, 103:missile telum hastili abiegno et cetera tereti, praeterquam ad extremum,
at the end, Liv. 21, 8, 10: in "Equo Trojano" scis esse in extremo "sero sapiunt," Cic. Fam. 7, 16, 1; cf.:quod erat in extremo,
id. Att. 6, 9, 1.—With gen.:aliquid ad extremum causae reservatum,
Cic. Deiot. 13, 35 (cf. infra, 2. a. fin.):caelum ipsum, quod extremum atque ultumum mundi est,
id. Div. 2, 43, 91:ab Ocelo, quod est citerioris provinciae extremum,
Caes. B. G. 1, 10, 5:summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus,
Plin. 11, 37, 68, § 179:in extremo montis,
Sall. J. 37, 4.— In plur.:extrema agminis,
Liv. 6, 32, 11:extrema Africae,
Plin. 8, 10, 10, § 31:extrema Galliae,
Flor. 3, 3, 1; 3, 20, 12; Tac. H. 5, 18; id. A. 4, 67; 4, 74.—Trop.a.In respect to time or the order of succession, the latest, last:a.inter prioris mensis senescentis extremum diem et novam lunam,
Varr. L. L. 6, § 10 Müll.:mensis anni Februarius,
Cic. Leg. 2, 21, 54:tempore diei,
Hirt. B. G. 8, 15, 6:eam amicitiam ad extremum finem vitae perduxit,
Liv. 37, 53, 8:matres ab extremo conspectu liberorum exclusae,
Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118:manus extrema non accessit operibus ejus,
the finishing hand, the last touches, id. Brut. 33, 126:extremum illud est, ut te orem et obsecrem,
it remains only, id. Fam. 4, 13, 7; id. Att. 11, 16, 5.—To denote the last part of a thing (cf. above, 1.): quod eo die potest videri extrema et prima luna, i. e. the end and the beginning, Varr. L. L. l. l.:usque ad extremam aetatem ab adolescentia,
Nep. Cato, 2, 4; id. Att. 10, 3; cf.: ita tantum bellum Cn. Pompeius extrema hieme apparavit, ineunte vere suscepit, media aestate confecit, Cic. de lmp. Pomp. 12, 35:extremo anno,
Liv. 2, 64, 1:extremo tempore,
in the last time, at last, Nep. Dat. 10; id. Epam. 9; id. Eum. 5, 3 al.:extrema pueritia,
Cic. de Imp. Pomp. 10, 28:extremo Peloponnesio bello,
Nep. Con. 1, 2: extremus dies, the close of day, the evening, Sil 7, 172; 14, 8.— Subst.:illum Praeteritum temnens extremos inter euntem,
Hor. S. 1, 1, 116; cf.: extremi primorum, extremis [p. 708] usque priores, id. Ep. 2, 2, 204:extremus dominorum,
Tac. H. 4, 42 fin.:die extremum erat,
Sall. J. 21, 2:extremum aestatis,
id. ib. 90, 1:extremo anni,
Liv. 35, 11, 1:sub extremum noctis,
Sil. 4, 88 al. —Prov.: extrema semper de ante factis judicant (cf. our wise after the event), Pub. Syr. 163 Rib.— Adv.: extremum.For the last time:b.alloquor extremum maestos abiturus amicos,
Ov. Tr. 1, 3, 15: cum diu occulte suspirassent, postea jam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt.—At last, finally, Cic. Att. 2, 21, 2:b.extremum tenues liquefacta medullas Tabuit,
Ov. M. 14, 431.—Adverb. phrase:ad extremum,
id. Phil. 13, 20, 45; Caes. B. G. 4, 4, 2 et saep.; cf., strengthened by tum:invenire quod dicas... deinde... post... tum ad extremum agere ac pronuntiare,
Cic. de Or. 2, 19, 79; and strengthened by denique:ad extremum ipsa denique necessitate excitantur,
id. Sest. 47, 100:decimo loco testis exspectatus et ad extremum reservatus dixit, etc.,
till the end, to the last, id. Caecin. 10, 28:ad extremum,
Ov. P. 1, 9, 28; 3, 7, 20;for which: in extremum (durare),
id. H. 7, 111:qui extremo mortuus est,
at last, Dig. 32, 1, 81:extremo,
Nep. Ham. 2, 3.—Extreme in quality or degree; used, like ultimus, to denote both the highest and the lowest grade.(α).The utmost, highest, greatest: cum extremum hoc sit (sentis enim, credo, me jam diu, quod telos Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum:(β).licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere) cum igitur hoc sit extremum, congruenter naturae vivere, etc.,
Cic. Fin. 3, 7, 26:extremam famem sustentare,
Caes. B. G. 7, 17, 3:ad extrema et inimicissima jura tam cupide decurrebas,
Cic. Quint. 15, 48; cf.:decurritur ad illud extremum atque ultimum S. C., Dent operam consules, etc.,
Caes. B. C. 1, 5, 3:extremam rationem belli sequens,
id. ib. 3, 44, 1:neque aliud se fatigando nisi odium quaerere, extremae dementiae est,
is the height of madness, Sall. J. 3, 3:in extremis suis rebus,
in the utmost, greatest danger, Caes. B. G. 2, 25 fin.:res,
Suet. Ner. 6 fin.; cf.:res jam ad extremum perducta casum,
Caes. B. G. 3, 5, 1:necessitate extrema ad mortem agi,
Tac. A. 13, 1.— Subst.: si nihil in Lepido spei sit, descensurum ad extrema, to desperate measures, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:ad extrema perventum est,
Curt. 4, 14, 14:ad extrema ventum foret, ni, etc.,
Liv. 2, 47, 8:compellere ad extrema deditionis,
to surrender at discretion, Flor. 4, 5; cf.:famem, ferrum et extrema pati,
Tac. H. 4, 59:plura de extremis loqui,
id. ib. 2, 47 al.:res publica in extremo sita,
Sall. C. 52, 11;Sen. de Ira, 1, 11, 5.—Adverb.: improbus homo, sed non ad extremum perditus,
utterly, Liv. 23, 2, 4.—The lowest, vilest, meanest (perh. not ante-Aug.):B.mancipia,
Sen. Ep. 70 fin.:latrones,
App. M. 3, p. 131:quidam sortis extremae juvenis,
Just. 15, 1:alimenta vitae,
Tac. A. 6, 24:extremi ingenii est,
Liv. 22, 29, 8.—extĭmus or extŭmus, a, um, the outermost, farthest, most remote (rare but class.):novem orbes, quorum unus est caelestis, extimus, qui reliquos omnes complectitur,
Cic. Rep. 6, 17:circum caesura membrorum,
Lucr. 3, 219; 4, 647:promontorium Oceani,
Plin. 5, 1, 1, § 1:gentes,
id. 2, 78, 80, § 190: factus sum extimus a vobis, i. e. discarded, estranged, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 609 P.— Subst.:Apuliae extima,
the borders, Plin. 6, 34, 39, § 217. -
14 extremum
exter or extĕrus (both forms only post-class. and very rare), tĕra, tĕrum, adj. [ comp. form, from ex], on the outside, outward, of another country, family, etc., foreign, strange (syn.: extraneus; alienus, peregrinus, adventicius).I.Pos. (in Cic. and Caes. used in the plur.):II.quod exter heres praestare cogeretur,
strange, Dig. 31, 1, 69:emancipatus vero aut exterus non aliter possunt hereditatem quaerere quam si, etc.,
ib. 29, 2, 84; cf. ib. 31, 1, 67, § 4:tactus corporis est sensus, vel cum res extera sese Insinuat, vel, etc.,
Lucr. 2, 435:vis,
id. 2, 277:haec lex socialis est, hoc jus nationum exterarum est,
Cic. Div. in Caecil. 5, 18:exterarum gentium multitudo,
Suet. Caes. 84:non modo vestris civibus, verum etiam exteris nationibus,
Cic. Font. 11, 25; cf.:apud exteras civitates,
Cic. Caecin. 34, 100:apud exteras nationes,
Caes. B. C. 3, 43 fin.;ad nationes exteras,
Quint. 11, 1, 89:apud exteros,
Plin. 18, 3, 5, § 22 et saep.:ab extero hoste atque longinquo,
Cic. Cat. 2, 13.—In neutr. plur. with gen.:ad extera Europae noscenda missus Himilco,
Plin. 2, 67, 67, § 169:ad extera corporum,
id. 22, 23, 49, § 103.—Comp.: extĕrĭor, us (in signif. scarcely differing from its pos.), outward, outer, exterior; opp. interior (rare but class.):III.cum alterum fecisset exteriorem, interiorem alterum amplexus orbem,
Cic. Univ. 7; cf.:simul ex navibus milites in exteriorem vallum tela jaciebant... et legionarii, interioris munitionis defensores,
Caes. B. C. 3, 63, 6:colle exteriore occupato,
id. B. G. 7, 79, 1:circumire exteriores mutiones jubet,
id. ib. 7, 87, 4:pares munitiones contra exteriorem hostem perfecit,
id. ib. 7, 74:comes exterior,
i. e. on the left side, Hor. S. 2, 5, 17.—Sup. in two forms, extrēmus and extĭmus or extŭmus [ sup. of ex; cf. Gr. eschatos, Curt. Gr. Etym. p. 387].A.extrēmus, a, um (which in post-class. lang. is itself compared; comp.:1.extremior,
App. M. 1, p. 105; 7, p. 188; sup.:extremissimus,
Tert. Apol. 19), the outermost, utmost, extreme (so most freq.; cf.: ultimus, postremus, novissimus, supremus, imus).Lit.:2.extremum oppidum Allobrogum est Geneva,
Caes. B. G. 1, 6, 3:flumen Axona, quod est in extremis Remorum finibus,
on the farthest borders, id. ib. 2, 5, 4:fines,
Liv. 39, 28, 2; 45, 29, 14; cf.:ad extremum finem provinciae Galliae venerunt,
id. 40, 16, 5:impiger extremos currit mercator ad Indos,
the remotest, Hor. Ep. 1, 1, 45:Tanaïs,
id. C. 3, 10, 1:in extrema fere parte epistolae,
near the end, Cic. Att. 6, 1, 20; cf.:in codicis extrema cera,
id. Verr. 2, 1, 36, § 92; but to denote the last part of a thing it is used more freq. in immediate connection with the substantive denoting the whole:quibus (litteris) in extremis,
at its end, id. Att. 14, 8, 1; cf.:in qua (epistola) extrema,
id. ib. 13, 45, 1:in extremo libro tertio,
at the end of the third book, id. Off. 3, 2, 9:in extrema oratione,
id. de Or. 1, 10, 41:in extremo ponte turrim constituit,
Caes. B. G. 6, 29, 3; cf.:ad extremas fossas castella constituit,
id. ib. 2, 8, 3:ab extremo agmine,
id. ib. 2, 11, 4:in extrema Cappadocia,
Cic. Fam. 15, 4, 4:extremis digitis aliquid attingere,
id. Cael. 12, 28 et saep. —In the neutr. absol. and as subst.: extrē-mum, i, n., an end, the end: divitias alii praeponunt, alii honores, multi etiam voluptates;beluarum hoc quidem extremum,
Cic. Lael. 6, 20:quod finitum est, habet extremum,
id. Div. 2, 50, 103:missile telum hastili abiegno et cetera tereti, praeterquam ad extremum,
at the end, Liv. 21, 8, 10: in "Equo Trojano" scis esse in extremo "sero sapiunt," Cic. Fam. 7, 16, 1; cf.:quod erat in extremo,
id. Att. 6, 9, 1.—With gen.:aliquid ad extremum causae reservatum,
Cic. Deiot. 13, 35 (cf. infra, 2. a. fin.):caelum ipsum, quod extremum atque ultumum mundi est,
id. Div. 2, 43, 91:ab Ocelo, quod est citerioris provinciae extremum,
Caes. B. G. 1, 10, 5:summum gulae fauces vocantur, extremum stomachus,
Plin. 11, 37, 68, § 179:in extremo montis,
Sall. J. 37, 4.— In plur.:extrema agminis,
Liv. 6, 32, 11:extrema Africae,
Plin. 8, 10, 10, § 31:extrema Galliae,
Flor. 3, 3, 1; 3, 20, 12; Tac. H. 5, 18; id. A. 4, 67; 4, 74.—Trop.a.In respect to time or the order of succession, the latest, last:a.inter prioris mensis senescentis extremum diem et novam lunam,
Varr. L. L. 6, § 10 Müll.:mensis anni Februarius,
Cic. Leg. 2, 21, 54:tempore diei,
Hirt. B. G. 8, 15, 6:eam amicitiam ad extremum finem vitae perduxit,
Liv. 37, 53, 8:matres ab extremo conspectu liberorum exclusae,
Cic. Verr. 2, 5, 45, § 118:manus extrema non accessit operibus ejus,
the finishing hand, the last touches, id. Brut. 33, 126:extremum illud est, ut te orem et obsecrem,
it remains only, id. Fam. 4, 13, 7; id. Att. 11, 16, 5.—To denote the last part of a thing (cf. above, 1.): quod eo die potest videri extrema et prima luna, i. e. the end and the beginning, Varr. L. L. l. l.:usque ad extremam aetatem ab adolescentia,
Nep. Cato, 2, 4; id. Att. 10, 3; cf.: ita tantum bellum Cn. Pompeius extrema hieme apparavit, ineunte vere suscepit, media aestate confecit, Cic. de lmp. Pomp. 12, 35:extremo anno,
Liv. 2, 64, 1:extremo tempore,
in the last time, at last, Nep. Dat. 10; id. Epam. 9; id. Eum. 5, 3 al.:extrema pueritia,
Cic. de Imp. Pomp. 10, 28:extremo Peloponnesio bello,
Nep. Con. 1, 2: extremus dies, the close of day, the evening, Sil 7, 172; 14, 8.— Subst.:illum Praeteritum temnens extremos inter euntem,
Hor. S. 1, 1, 116; cf.: extremi primorum, extremis [p. 708] usque priores, id. Ep. 2, 2, 204:extremus dominorum,
Tac. H. 4, 42 fin.:die extremum erat,
Sall. J. 21, 2:extremum aestatis,
id. ib. 90, 1:extremo anni,
Liv. 35, 11, 1:sub extremum noctis,
Sil. 4, 88 al. —Prov.: extrema semper de ante factis judicant (cf. our wise after the event), Pub. Syr. 163 Rib.— Adv.: extremum.For the last time:b.alloquor extremum maestos abiturus amicos,
Ov. Tr. 1, 3, 15: cum diu occulte suspirassent, postea jam gemere, ad extremum vero loqui omnes et clamare coeperunt.—At last, finally, Cic. Att. 2, 21, 2:b.extremum tenues liquefacta medullas Tabuit,
Ov. M. 14, 431.—Adverb. phrase:ad extremum,
id. Phil. 13, 20, 45; Caes. B. G. 4, 4, 2 et saep.; cf., strengthened by tum:invenire quod dicas... deinde... post... tum ad extremum agere ac pronuntiare,
Cic. de Or. 2, 19, 79; and strengthened by denique:ad extremum ipsa denique necessitate excitantur,
id. Sest. 47, 100:decimo loco testis exspectatus et ad extremum reservatus dixit, etc.,
till the end, to the last, id. Caecin. 10, 28:ad extremum,
Ov. P. 1, 9, 28; 3, 7, 20;for which: in extremum (durare),
id. H. 7, 111:qui extremo mortuus est,
at last, Dig. 32, 1, 81:extremo,
Nep. Ham. 2, 3.—Extreme in quality or degree; used, like ultimus, to denote both the highest and the lowest grade.(α).The utmost, highest, greatest: cum extremum hoc sit (sentis enim, credo, me jam diu, quod telos Graeci dicunt, id dicere tum extremum, tum ultimum, tum summum:(β).licebit etiam finem pro extremo aut ultimo dicere) cum igitur hoc sit extremum, congruenter naturae vivere, etc.,
Cic. Fin. 3, 7, 26:extremam famem sustentare,
Caes. B. G. 7, 17, 3:ad extrema et inimicissima jura tam cupide decurrebas,
Cic. Quint. 15, 48; cf.:decurritur ad illud extremum atque ultimum S. C., Dent operam consules, etc.,
Caes. B. C. 1, 5, 3:extremam rationem belli sequens,
id. ib. 3, 44, 1:neque aliud se fatigando nisi odium quaerere, extremae dementiae est,
is the height of madness, Sall. J. 3, 3:in extremis suis rebus,
in the utmost, greatest danger, Caes. B. G. 2, 25 fin.:res,
Suet. Ner. 6 fin.; cf.:res jam ad extremum perducta casum,
Caes. B. G. 3, 5, 1:necessitate extrema ad mortem agi,
Tac. A. 13, 1.— Subst.: si nihil in Lepido spei sit, descensurum ad extrema, to desperate measures, Pollio ap. Cic. Fam. 10, 33, 4:ad extrema perventum est,
Curt. 4, 14, 14:ad extrema ventum foret, ni, etc.,
Liv. 2, 47, 8:compellere ad extrema deditionis,
to surrender at discretion, Flor. 4, 5; cf.:famem, ferrum et extrema pati,
Tac. H. 4, 59:plura de extremis loqui,
id. ib. 2, 47 al.:res publica in extremo sita,
Sall. C. 52, 11;Sen. de Ira, 1, 11, 5.—Adverb.: improbus homo, sed non ad extremum perditus,
utterly, Liv. 23, 2, 4.—The lowest, vilest, meanest (perh. not ante-Aug.):B.mancipia,
Sen. Ep. 70 fin.:latrones,
App. M. 3, p. 131:quidam sortis extremae juvenis,
Just. 15, 1:alimenta vitae,
Tac. A. 6, 24:extremi ingenii est,
Liv. 22, 29, 8.—extĭmus or extŭmus, a, um, the outermost, farthest, most remote (rare but class.):novem orbes, quorum unus est caelestis, extimus, qui reliquos omnes complectitur,
Cic. Rep. 6, 17:circum caesura membrorum,
Lucr. 3, 219; 4, 647:promontorium Oceani,
Plin. 5, 1, 1, § 1:gentes,
id. 2, 78, 80, § 190: factus sum extimus a vobis, i. e. discarded, estranged, Plaut. Fragm. ap. Prisc. p. 609 P.— Subst.:Apuliae extima,
the borders, Plin. 6, 34, 39, § 217. -
15 flebilis
flēbĭlis, e, adj. [fleo].I.Pass., to be wept over, to be lamented, lamentable (class.):II.ponite ante oculos miseram illam et flebilem speciem,
Cic. Phil. 11, 3, 7:o flebiles vigilias!
id. Planc. 42, 101:Hector,
Ov. Am. 2, 1, 32:Ino,
Hor. A. P. 123:flebile principium melior fortuna secuta est,
Ov. M. 7, 518.—With dat. pers.:multis ille bonis flebilis occidit, Nulli flebilior, quam tibi, Vergili,
Hor. C. 1, 24, 9.—Act.A.That makes or causes to weep, that brings tears ( poet. and rare): cepe, Lucil. ap. Non. 201, 2:B.ultor,
Ov. H. 13, 48:flebile dictu,
Sil. 9, 502.—Weeping, tearful, doleful (class.): gemitus elamentabilis;imbecillus, abjectus, flebilis,
Cic. Tusc. 2, 24, 57:maeror (est) aegritudo flebilis,
id. ib. 4, 8, 18; cf.:affectus vel concitati vel flebiles,
Quint. 11, 3, 162:vox,
id. ib. 64:elegia,
Ov. Am. 3, 9, 3:modi,
Hor. C. 2, 9, 9:suavitas,
Quint. 11, 3, 170:spargebat tepidos flebilis imbre sinus,
Ov. Am. 3, 6, 68:sponsa,
Hor. C. 4, 2, 21:matrona,
App. M. 6, p. 125, 2 Elm.—In neut.:flebile, adverbially: exclusus flebile cantet amans,
dolefully, plaintively, sadly, Ov. R. Am. 36:gavisae,
Stat. Th. 12, 426; Sil. 7, 648.—Hence, adv.: flēbĭlĭter (acc. to II. B.), mournfully, dolefully:vide, quam non flebiliter respondeat,
Cic. Tusc. 2, 17, 39:lamentari,
id. ib. 2, 21, 49:canere,
id. ib. 1, 35, 85:gemere,
Hor. C. 4, 12, 5.— Comp.:daemones flebilius ululant,
Paul. Nol. Carm. 20, 57. -
16 flebiliter
flēbĭlis, e, adj. [fleo].I.Pass., to be wept over, to be lamented, lamentable (class.):II.ponite ante oculos miseram illam et flebilem speciem,
Cic. Phil. 11, 3, 7:o flebiles vigilias!
id. Planc. 42, 101:Hector,
Ov. Am. 2, 1, 32:Ino,
Hor. A. P. 123:flebile principium melior fortuna secuta est,
Ov. M. 7, 518.—With dat. pers.:multis ille bonis flebilis occidit, Nulli flebilior, quam tibi, Vergili,
Hor. C. 1, 24, 9.—Act.A.That makes or causes to weep, that brings tears ( poet. and rare): cepe, Lucil. ap. Non. 201, 2:B.ultor,
Ov. H. 13, 48:flebile dictu,
Sil. 9, 502.—Weeping, tearful, doleful (class.): gemitus elamentabilis;imbecillus, abjectus, flebilis,
Cic. Tusc. 2, 24, 57:maeror (est) aegritudo flebilis,
id. ib. 4, 8, 18; cf.:affectus vel concitati vel flebiles,
Quint. 11, 3, 162:vox,
id. ib. 64:elegia,
Ov. Am. 3, 9, 3:modi,
Hor. C. 2, 9, 9:suavitas,
Quint. 11, 3, 170:spargebat tepidos flebilis imbre sinus,
Ov. Am. 3, 6, 68:sponsa,
Hor. C. 4, 2, 21:matrona,
App. M. 6, p. 125, 2 Elm.—In neut.:flebile, adverbially: exclusus flebile cantet amans,
dolefully, plaintively, sadly, Ov. R. Am. 36:gavisae,
Stat. Th. 12, 426; Sil. 7, 648.—Hence, adv.: flēbĭlĭter (acc. to II. B.), mournfully, dolefully:vide, quam non flebiliter respondeat,
Cic. Tusc. 2, 17, 39:lamentari,
id. ib. 2, 21, 49:canere,
id. ib. 1, 35, 85:gemere,
Hor. C. 4, 12, 5.— Comp.:daemones flebilius ululant,
Paul. Nol. Carm. 20, 57. -
17 gemursa
gĕmursa, ae, f. [Gr. gemô, to be full; cf. gemo], a small swelling between the toes (ante-class.):morbus, quem gemursam appellavere prisci, inter digitos pedum nascentem,
Plin. 26, 1, 5, § 8; cf.: gemursa sub minimo digito pedis tuberculum, quod gemere faciat eum, qui id gerat, Paul. ex Fest. p. 95 Müll.
См. также в других словарях:
gemere — / dʒɛmere/ [lat. gĕmĕre ]. ■ v. intr. (aus. avere ) 1. a. [emettere lamenti sommessi] ▶◀ dolersi, (region.) fiottare, frignare, (non com.) gagnolare, (non com.) guaire, lagnarsi, lamentarsi, mugolare, piagnucolare, (lett.) querelarsi, [di… … Enciclopedia Italiana
gemere — gè·me·re v.intr. e tr. (io gèmo) CO 1. v.intr. (avere) lamentarsi, piangere sommessamente: il malato continuò a gemere per tutta la notte | emettere gemiti, gridi soffocati: gemere di piacere | fig., lamentarsi essendo oppresso: gemere sotto il… … Dizionario italiano
gemere — {{hw}}{{gemere}}{{/hw}}A v. intr. (pass. rem. io gemei o gemetti , tu gemesti ; aus. avere nei sign. 1 , 2 , 3 , essere e avere nel sign. 4 ) 1 Piangere, lamentarsi sommessamente | (fig.) Soffrire. 2 Produrre cigolii, scricchiolii: il… … Enciclopedia di italiano
gemere — A v. intr. 1. (di persona o animale) lamentarsi, lagnarsi, dolersi, piagnucolare, frignare, guaiolare, guaire, piangere CONTR. ridere, esultare, gongolare 2. (fig.) affliggersi, penare, soffrire CONTR. gioire, godere, compiacersi 3. (di ruota, di … Sinonimi e Contrari. Terza edizione
geindre — 1. geindre [ ʒɛ̃dr ] v. intr. <conjug. : 52> • giembre XIIe; lat. gemere 1 ♦ Faire entendre des plaintes faibles et inarticulées. ⇒ gémir, se plaindre. Malade qui geint. 2 ♦ (Choses) Émettre un bruit plaintif. « sous l ouragan Un vieux… … Encyclopédie Universelle
gémir — [ ʒemir ] v. intr. <conjug. : 2> • v. 1170; lat. gemere → 1. geindre 1 ♦ Exprimer une sensation intense, souffrance, plaisir, d une voix plaintive et par des sons inarticulés. ⇒ crier, 1. geindre, se lamenter, se plaindre. « À chaque pas… … Encyclopédie Universelle
geme — GÉME, gem, vb. III. intranz. 1. (Despre fiinţe) A scoate sunete nearticulate ca urmare a unei dureri (fizice sau morale). ♦ fig. (Despre elemente ale naturii) A fremăta, a murmura, a vui. 2. fig. A fi plin, încărcat peste măsură. – lat. gemere.… … Dicționar Român
gemir — (Del lat. gemere.) ► verbo intransitivo 1 Expresar una persona dolor o pena por medio de sonidos: ■ me lo encontré gimiendo en su habitación. SE CONJUGA COMO pedir SINÓNIMO gimotear [lamentarse] llorar plañir [quejarse] … Enciclopedia Universal
gémir — (jé mir) v. n. 1° Exhaler sa souffrance, sa peine, d une voix plaintive et inarticulée. • Mais et les princes et les peuples gémissaient en vain ; en vain Monsieur, en vain le roi même tenait Madame serrée par de si étroits embrassements....… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
Phonologie du roumain — Article principal : Roumain. Roumain Lexique Liste Swadesh Distribution géographique Histoire Variantes régionales Moldave Grammaire Les articles, le nom, l adjectif qualificatif et l adjectif numéral Le verbe Les pronoms et les adjectifs… … Wikipédia en Français
geindre — (jin dr ), je geins, tu geins, il geint, nous geignons, vous geignez, ils geignent ; je geignais, nous geignions ; je geignis ; je geindrai, je geindrais ; geins, qu il geigne ; que je geigne, que nous geignions, que vous geigniez ; que je… … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré