Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

fulgores+et+tonitrua+c

  • 1 fulmen

    fulmen, ĭnis, n. [contr. from fulgimen, v. fulgeo], lightning that strikes or sets on fire, a thunderbolt (opp. fulgur, lightning).
    I.
    Lit.:

    placet Stoicis, eos anhelitus terrae cum se in nubem induerint ejusque tenuissimam quamque partem coeperint dividere atque dirumpere, tum et fulgores et tonitrua exsistere: si autem nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen,

    Cic. Div. 2, 19, 44; cf. Sen. Q. N. 2, 16:

    non enim te puto esse eum, qui Jovi fulmen fabricatos esse Cyclopas in Aetna putes,

    Cic. Div. 2, 19, 43:

    inter fulmina et tonitrua,

    id. Phil. 5, 6, 15; cf.

    under II.: Phaëthon ictu fulminis deflagravit,

    id. Off. 3, 25, 94; cf.:

    Romulus lactens fulmine ictus,

    id. ib. 2, 21, 47 (for which more usually:

    e caelo ictus,

    Cic. Div. 1, 10, 16):

    fulmine tactus,

    Ov. Tr. 2, 144:

    fulminis ictu concidere,

    id. ib. 2, 20, 45:

    fulmine percussus,

    id. N. D. 3, 22, 57; cf. id. ib. 3, 35, 84:

    fulmina emittere... fulmen jacere,

    id. ib. 2, 19, 44 sq.:

    fulminis ictus evadere,

    Juv. 12, 17:

    fulmine justo ruere,

    id. 8, 92:

    ideo plurima aestate fiunt fulmina, qua plurimum calidi est,

    Sen. Q. N. 2, 57, 2:

    validum,

    Lucr. 6, 228:

    igniferum,

    id. 6, 379:

    caducum,

    Hor. C. 3, 4, 44:

    qualem ministrum fulminis alitem, etc.,

    id. ib. 4, 4, 1:

    quem (Periclem) fulminibus et caelesti fragori comparant comici,

    Quint. 12, 10, 24; cf.

    fulgeo, I. B.: ipse Pater corusca fulmina molitur dextra,

    Verg. G. 1, 330:

    fulmen erat, Genitor quae plurima caelo deicit,

    id. A. 8, 427:

    fulmina pauper creditur atque deos,

    Juv. 3, 145.—Respecting the nature of lightnings, and their religious interpretation [p. 791] among the Etruscans and Romans, cf. Sen. Q. N. 2, 12 sq.; Plin. 2, 51, 52, § 137; Serv. Verg. A. 1, 43; 230.—
    II.
    Trop., a thunderbolt, i. q. destructive power, crushing calamity:

    non dubitaverim me gravissimis tempestatibus ac paene fulminibus ipsis obvium ferre conservandorum civium causa,

    Cic. Rep. 1, 4 (so we should read, and not fluminibus; cf. the passage quoted above from Cic. Div. 2, 19, 43; besides, if the figure were that of waves, it would be expressed not by fluminibus, but by fluctibus; v. fluctus, II. B.); cf.:

    fulmina fortunae contemnere,

    id. Tusc. 2, 27, 66:

    juro per mea mala, has me in illo (puero) vidisse virtutes ingenii, ut prorsus posset hinc esse tanti fulminis (i. e. mortis pueri) metus, quod observatum fere est, celerius occidere festinatam maturitatem,

    Quint. 6 praef. § 10; cf. Liv. 45, 41, 1:

    quam fulmine justo Et Capito et Numitor ruerint, damnante senatu,

    Juv. 8, 92; cf. Liv. 6, 39, 7.—Of oratory:

    ain' tandem? insanire tibi videris (Paetus), quod imitere verborum meorum, ut scribis, fulmina? etc.,

    Cic. Fam. 9, 21, 1:

    (stilus) nec acumine posteriorum nec fulmine utens superiorum (al. flumine),

    id. Or. 6, 21.— Poet.:

    fulmen habent acres in aduncis dentibus apri,

    i. e. destructive power, Ov. M. 10, 550; cf. id. ib. 1, 305:

    (aper) Erectus setis et aduncae fulmine malae,

    Stat. Th. 2, 470; see fulmineus, II.: tune illum (Hannibalem), cum frons propior lumenque corusco Igne micat, tune illa viri, quae vertice fundit, Fulmina pertuleris, fiery flashings (of the eye), Sil. 11, 342.—Applied to the Scipios, as heroes and conquerors of the Carthaginians:

    Scipiades, belli fulmen, Carthaginis horror,

    Lucr. 3, 1034;

    imitated: duo fulmina belli Scipiadae,

    Verg. A. 6, 843:

    ubi nunc sunt fulmina gentis Scipiadae?

    Sil. 7, 106:

    duo fulmina nostri imperii, Cn. et P. Scipiones,

    these two thunderbolts of our empire, Cic. Balb. 15, 34.—Prov.:

    Fulmen est, ubi cum potestate habitat iracundia,

    Pub. Syr. 184 Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > fulmen

  • 2 tonitrus

    tŏnī̆trus, ūs, m., or tŏnī̆trŭum, ii ( gen. tonitrui, Vulg. Marc. 3, 17), n. [tono], thunder.
    (α).
    Sing.:

    tonitrum auribus accipiamus,

    Lucr. 6, 164; 6, 171:

    tonitrum audire,

    Plin. 2, 54, 55, § 142:

    tonitruum terribile exsistit,

    id. 36, 13, 19, § 88; Sen. Q. N. 2, 54, 1; 2, 56, 1: auditum praeterea tonitruum, Treb. Gall. 5; Tert. adv. Marc. 3, 6: veri tonitrūs similitudinem imitari, Fest. s. v. Claudiana, p. 57 Müll.: caelum tonitru contremit, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157:

    tonitru caelum omne ciebo,

    Verg. A. 4, 122:

    tonitruque tremescunt Ardua terrarum,

    id. ib. 5, 694.—The nom. tonitru, neutr., rests solely on the authority of grammarians, Fest. s. v. pecuum, p. 246 Müll.; Serv. Verg. [p. 1878] A. 5, 694; Charis. p. 18; 23; Prisc. p. 624; 685; 714 P. al.; v. Neue, Formenl. 1, 350 sq.—
    (β).
    Plur. (form tonitra, Att. Trag. 480):

    tum fulgores et tonitrua exsistere,

    Cic. Div. 2, 19, 44; so,

    tonitrua,

    id. ib. 2, 18, 42; id. Phil. 5, 3, 8; Plin. 8, 47, 72, § 188; Ov. M. 1, 55; 12, 52; Juv. 5, 117: clamor tonitruum, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    subito coorta tempestas cum magno fragore tonitribusque,

    Liv. 1, 16; Plin. 2, 54, 55, § 145; 19, 3, 13, § 37; 37, 10, 55, § 150; Ov. M. 11, 496; Phaedr. 5, 7, 23 al.:

    tonitrubus,

    Aur. Vict. Orig. Gent. 14, 2; 20, 1:

    movere tonitrus,

    Ov. M. 2, 308:

    tonitrus agis,

    Stat. Th. 1, 258:

    imbres et tonitrus fieri derepente,

    Gell. 10, 12, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > tonitrus

  • 3 tonitruum

    tŏnī̆trus, ūs, m., or tŏnī̆trŭum, ii ( gen. tonitrui, Vulg. Marc. 3, 17), n. [tono], thunder.
    (α).
    Sing.:

    tonitrum auribus accipiamus,

    Lucr. 6, 164; 6, 171:

    tonitrum audire,

    Plin. 2, 54, 55, § 142:

    tonitruum terribile exsistit,

    id. 36, 13, 19, § 88; Sen. Q. N. 2, 54, 1; 2, 56, 1: auditum praeterea tonitruum, Treb. Gall. 5; Tert. adv. Marc. 3, 6: veri tonitrūs similitudinem imitari, Fest. s. v. Claudiana, p. 57 Müll.: caelum tonitru contremit, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157:

    tonitru caelum omne ciebo,

    Verg. A. 4, 122:

    tonitruque tremescunt Ardua terrarum,

    id. ib. 5, 694.—The nom. tonitru, neutr., rests solely on the authority of grammarians, Fest. s. v. pecuum, p. 246 Müll.; Serv. Verg. [p. 1878] A. 5, 694; Charis. p. 18; 23; Prisc. p. 624; 685; 714 P. al.; v. Neue, Formenl. 1, 350 sq.—
    (β).
    Plur. (form tonitra, Att. Trag. 480):

    tum fulgores et tonitrua exsistere,

    Cic. Div. 2, 19, 44; so,

    tonitrua,

    id. ib. 2, 18, 42; id. Phil. 5, 3, 8; Plin. 8, 47, 72, § 188; Ov. M. 1, 55; 12, 52; Juv. 5, 117: clamor tonitruum, Poët. ap. Cic. Fam. 8, 2, 1:

    subito coorta tempestas cum magno fragore tonitribusque,

    Liv. 1, 16; Plin. 2, 54, 55, § 145; 19, 3, 13, § 37; 37, 10, 55, § 150; Ov. M. 11, 496; Phaedr. 5, 7, 23 al.:

    tonitrubus,

    Aur. Vict. Orig. Gent. 14, 2; 20, 1:

    movere tonitrus,

    Ov. M. 2, 308:

    tonitrus agis,

    Stat. Th. 1, 258:

    imbres et tonitrus fieri derepente,

    Gell. 10, 12, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > tonitruum

  • 4 fulgor

    fulgor, ōris, m. [fulgeo], lightning, a flash of lightning (mostly poet. for fulgur):

    fulgorem quoque cernimus ante Quam tonitrum accipimus,

    Lucr. 6, 170 Lachm. N. cr.; so ib. 217; Verg. A. 8, 524; Ov. M. 7, 619.—In plur.: prospera Juppiter his dextris fulgoribus edit, Cic. poët. Div. 2, 39, 82; cf. id. Rep. 6, 17:

    (anhelitus terrae) cum se in nubem induerint, tum et fulgores et tonitrua exsistere,

    id. Div. 2, 19, 44.—
    II.
    Transf., flash, glitter, gleam, brightness, splendor (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Lit.:

    cujus (candelabri) fulgore collucere atque illustrari Jovis templum oportebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; cf. Auct. Her. 4, 33, 44:

    armorum,

    Hor. C. 2, 1, 19; cf. Quint. 10, 1, 30:

    vestis,

    Ov. M. 11, 617; cf.:

    purpureae abollae,

    Suet. Calig. 35:

    speculorum,

    Plin. 7, 15, 13, § 64; cf. Quint. 11, 3, 68:

    solis,

    Plin. 11, 37, 54, § 142; Suet. Aug. 79:

    carbunculi,

    Plin. 37, 7, 25, § 93:

    oculos tremulo fulgore micantes,

    Ov. A. A. 2, 721:

    fulgor ab auro,

    Lucr. 2, 51:

    non fumum ex fulgore, sed ex fumo dare lucem Cogitat,

    Hor. A. P. 143:

    stellae solis fulgore obumbrantur,

    Sen. Q. N. 1, 1, 11.—In plur.:

    cum stupet insanis acies fulgoribus,

    i. e. glittering utensils, plate, Hor. S. 2, 2, 5.—
    * 2.
    Concr., a shining star:

    deinde est hominum generi prosperus et salutaris ille fulgor, qui dicitur Jovis,

    Cic. Rep. 6, 17.—
    B.
    Trop., brightness, splendor, glory, renown:

    nominis et famae quondam fulgore trahebar,

    Ov. Tr. 5, 12, 39:

    gloriae,

    Val. Max. 8, 1, 11; cf.:

    omnibus fulgore quodam suae claritatis tenebras obduxit,

    Quint. 10, 1, 72:

    urit fulgore suo qui praegravat artes,

    Hor. Ep. 2, 1, 13:

    avitus,

    Vell. 2, 4 fin.:

    rerum,

    Plin. 7, 26, 27, § 95.

    Lewis & Short latin dictionary > fulgor

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»