fructŭ-ōse

fructŭōsus, a, um, adj. [fructus, 2.], abounding in fruit, fruitful, productive; profitable, advantageous (very freq. and class.; syn.: fertilis, frugifer).

Lit.:

ager quamvis fertilis sine cultura fructuosus esse non potest,

Cic. Tusc. 2, 5, 13; cf.:

ager optimus et fructuosissimus Corinthius,

id. Agr. 1, 2, 5:

fundus,

id. Rosc. Com. 12, 34:

praedia tam pulchra, tam fructuosa,

id. Rosc. Am. 15, 43:

locus opportunissimus ac fructuosissimus,

Caes. B. G. 1, 30, 3:

fructuosissimae insulae,

Cic. Agr. 2, 32, 87:

palmites,

Col. 5, 5, 13:

erat ei pecuaria res ampla et rustica sane bene culta et fructuosa,

Cic. Quint. 3, 12; cf.

arationes,

id. Phil. 2, 39, 101; Varr. R. R. 1, 65.—

Trop.:

cum tota philosophia frugifera et fructuosa, nec ulla pars ejus inculta ac deserta sit,

Cic. Off. 3, 2, 5:

plerique neque in rebus humanis quicquam bonum norunt nisi quod fructuosum sit, etc.,

id. Lael. 21, 79:

virtutes generi hominum fructuosae,

id. de Or. 2, 84, 344:

virtus aliis,

id. ib. 2, 85, 346:

est non modo liberale paulum nonnumquam de suo jure decedere sed interdum etiam fructuosum,

id. Off. 2, 18, 64:

M. Caelius se esse hominem frugi vult probare, non quia abstinens sit, sed quia utilis multis, id est fructuosus, unde sic dicta frugalitas,

Quint. 1, 6, 29:

fructuosior dos, opp. deterior,

Ulp. Fragm. 6, 16; 17.—Hence, adv.: fructŭ-ōse, profitably, advantageously (late Lat.):

hoc nec dici brevius nec agi fructuosius potest,

Aug. Ep. 77.