Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

folk

  • 41 særîir, fólk sem hefur særst

    Íslensk-ensk orðabók > særîir, fólk sem hefur særst

  • 42 veikt fólk

    Íslensk-ensk orðabók > veikt fólk

  • 43 alòÿîu-, òjóî-

    Íslensk-ensk orðabók > alòÿîu-, òjóî-

  • 44 JARL

    * * *
    (-s, -ar), m.
    1) poet. a highborn, noble man or warrior;
    2) earl (in dignity next to the king).
    * * *
    m., older form earl, [Hel. erl; A. S. eorl; Engl. earl]: this word had a double sense, one old and common to the Saxons as well as the earliest Scandinavians, one later and specifically Norse, which afterwards became English through the Norse and Danish invasion, and was finally established by the Norman Conquest.
    A. A gentle, noble man, a warrior, and collect. gentlefolk, as opp. to the churl folk or common people (karlar, búendr); thus the old poem Rígsmál distinguishes three classes, earls, churls, and thralls (jarla-ætt, karla-ætt, þræla-ætt); so also in A. S. eorl and ceorl are almost proverbially opposed; in the old Saxon poem Heliand, ‘erl’ is used about a hundred times = a man. Prof. Munch suggested that the name of the Teutonic people Eruli or Heruli simply represents an appellative ( warriors), which the Roman writers took to be a proper name. In the Scandin. countries this use of jarl is rare and obsolete, but remains in poët. phrases, in old saws, and in law phrases; oddar görva jarli megin, spears make the earl’s might, Mkv.; rudda ek sem jarlar forðum mér til landa, I won me lands like the earls of yore, Glúm, (in a verse): jarls yndi, an earl’s delight = a man’s delight, Hm. 96; jörlum öllum óðal batni, Gh. 21; hlaðit ér, earlar, eikiköstinn, 20; ítrar jarla-brúðir, ‘earl’s-brides,’ ladies, Gkv. 1. 3; alsnotrir jarlar, the gentle earls, 2; eggja ek yðr, jarlar, Am. 54; jarla einbani, ‘earl-slayer’ = ανδροκτόνος, Em., Hkm.; karl-fólk ok jarla, churlfolk and earl folk, Sighvat; eitt mein sækir hvern jarl, every earl (man) has his ill luck, Fb. ii. (in a verse): in the law, jarls jörð, an earl’s estate, is opp. to konungs jörð, a king’s estate, in the phrase, hálfan rétt skal hann taka er hann kömr á jarls jörð, en þá allan ok fullan er hann kömr á konungs jörð, Grág. (Kb.) i. 192, for this is undoubtedly the bearing of this disputed passage; jarlmaðr is opp. to búkarl, Fms. vii. (in a verse); so also karlmaðr (q. v.) in its oldest sense is opp. to jarlmaðr, = churl-man and earl-man; hirð-jarl = hirðmaðr, Fms. xi. 302, v. l.; berg-jarl, poët. a ‘crag-earl’ = a giant, Edda (in a verse); bak-jarl, a ‘back-earl,’ an enemy in one’s rear; of-jarl (q. v.), an ‘over-earl,’ an overbearing man.
    B. A chief, as a title, specially Norse and Danish. The Landnáma, which is almost our only source for the political and personal history of Norway before king Harald Fairhair and the settlement of Iceland, records several chiefs of the 8th and 9th centuries who bore an earl’s name as a family dignity; Ívarr Upplendinga-jarl (Upplönd, a Norse county), Asbjörn jarl Skerja-blesi, Eyvindr jarl, 317; Atli jarl Mjóvi af Gaulum (a Norse county), Þorkell Naumdæla-jarl (earl in Naumdale, a Norse county), 281; Grjótgarðr jarl í Sölva (a county), 297: and as a family title, the famous Háleygja-jarlar (the earls of the Norse county Hálogaland, whose pedigree from Odin was drawn out in the old poem Háleygja-tal; Hákon jarl Grjótgarðsson, etc.): so also the Mæra-jarlar, the earls of Mæri (a Norse county), the foremost of whom was Rögnvaldr Mæra-jarl, the forefather of the earls of the Orkneys (Orkneyja-jarlar) and the earls of Rouen (Rúðu-jarlar = the dukes of Normandy).
    II. along with the Danish and Norse invasion the name appears in England, Bjartmár jarl in Ireland, Landn.; Hunda-Steinarr, an earl in England, id.; see also the Saxon Chronicle passim, where the very name indicates a Danish or Norse connexion. It is very likely that many of the earls of the Landnáma were sovereign chiefs, differing from kings only in title, for in old poetry a king and an earl were addressed in the same way.
    III. about the time of Harald Fairhair all the petty chiefs became liegemen under one king, the earl being in dignity nearest the king, answering to comes in mid. Lat. and graf in Germ. In Scandinavia both name and office became extinct about the 13th century: in Iceland, being a commonwealth, it never took root; see however Gizur jarl (died A. D. 1268) in the Sturlunga.—For references see the Sagas passim, esp. Har. S. Harf. ch. 6.
    IV. in eccl. translation the Roman procurator provinciae is often rendered by jarl, e. g. Pílatus jarl, earl Pilate, Ver. 67, Pass. 20. 2.
    COMPDS: jarlakappi, jarlaskáld, Jarlasögur, jarlsefni, jarlsmaðr, jarlsníð, jarlsríki, jarlssæti.

    Íslensk-ensk orðabók > JARL

  • 45 KONA

    * * *
    (gen. pl. kvenna), f.
    1) woman (var hón kvenna fríðust);
    2) wife (ek em kona Njáls).
    * * *
    u, f., kuna, Fms. vii. 106; gen. pl. kvinna, 109, 274, Hdl. 15, but usually kvenna, which form is a remains of an older obsolete kvina: [Goth. qino = γυνή; Hel. quena; O. H. G. chiona; Swed. kåna; Dan. kone; again, the forms of the Goth. quens or qveins, A. S. cwen, Engl. queen, Scot. quean = Engl. wench, Dan. kvinde answer to the obsolete kván, q. v.]:—a woman; karl ok kona, man and woman, passim; brigðr er karla hugr konum, Hm. 90; kona ok karlmaðr, Grág. i. 171; kona eða karlmaðr, Nj. 190; hón var kvinna fríðust, Fms. vii. 109; henni lézt þykkja agasamt, ok kvað þar eigi kvinna vist, 274; konor þær er óarfgengjar eru, Grág. i. 228; mun þat sannask sem mælt er til vár kvenna, Fms. iv. 132; kveðr hann vera konu níundu nótt hverja ok eiga þá viðskipti við karlmenn, N. G. L. i. 57: sayings, köld er kvenna ráð, Gísl.; meyjar orðum skyli manngi trúa, né því er kveðr kona, Hm. 83; svá er friðr kvenna, 89; hón var væn kona ok kurteis, Nj. 1; ok var hón kvenna fríðust, she was the fairest of women, 50; hón var skörungr mikill ok kvenna fríðust sýnum, hón var svá hög at fár konur vóru jafnhagar henni, hón var allra kvenna grimmust, 147; fundusk mönnum orð um at konan var enn virðuleg, Ld. 16; Unnr var vegs-kona mikil ( a stately lady), Landn. 117; konur skulu ræsta húsin ok tjalda, Nj. 175; konu-hár, -klæði, -föt, woman’s hair, attire, Fms. iii. 266, Greg. 53; konu bú, woman’s estate, Grág. ii. 47; konu-líki (liking), woman’s shape, Skálda 172, Grett. 141; konu-nám, konu-tak, eloping, abduction of a woman, Grág. i. 355, Bjarn. 17; konu-mál, rape, fornication, = kvenna-mál, Eb. 182, Fs. 62, Stj. 499: frænd-kona, a kinswoman; vin-kona, a female friend; mág-kona, a sister-in-law; álf-kona, an ‘elf-quean;’ troll-kona, a giantess; heit-kona, a spouse; brúð-kona, a bridemaid; vinnu-kona, grið-kona, a female servant; ráðs-kona, a stewardess; bú-kona, hús-kona, a house-mistress, house-wife; spá-kona, a prophetess, Scot. ‘spae-wife;’ skáld-kona, a poëtess.
    II. a wife; ek em kona Njáls, Nj. 54; Evu Adams konu, Hom. 31; við hans konu Sophram, Ver. 52; af konu minni eða sonum, Nj. 65; en ef bú þeirra standa, þá munu þeir vitja þeirra ok kvenna sinna, 207; messu-djákn enginn, né kona hans né klerkr hans, N. G. L. i. 97.—The word is now almost disused in sense I, kvennmaðr being the common word, whereas in sense II. it is a household word. konu-efni, n. one’s future wife, bride: konu-fé, n. a marriage portion, Js. 80: konu-lauss, adj. wifeless, unmarried, Fs.: konu-leysi, n. the being konulauss: konu-ríki, n., see kvánríki.
    B. COMPDS, with the gen. plur. kvenna-: kvenna-askr, m. a kind of half measure, opp. to karlaskr, q. v.; hálfr annarr k. í karlaski, Jb. 375. kvenna-ást, f. amour, Bs. i. 282, Fms. v. 341. kvenna-búnaðr, m. a woman’s attire, Skálda 334. kvenna-far, n. love affairs, Lat. amores, Fms. i. 187. kvenna-ferð, f. a journey fit for women, Ld. 240. kvenna-fólk, n. woman-folk, Nj. 199. kvenna-friðr, m. sacredness of women, N. G. L. ii. kvenna-fylgjur, f. pl. female attendants, Grág. i. 342. kvenna-gipting, f. marriage, N. G. L. i. 343, Jb. 6. kvenna-giptir, f. pl. a giving in marriage, N. G. L. i. 27, 343. kvenna-hagr, m. woman’s condition, Rb. 414. kvenna-heiti, n. names of women, Edda (Gl.) kvenna-hjal, n. women’s gossip, Gísl. 15. kvenna-hús, n. a lady’s bower, Fas. ii. 162. kvenna-innganga, u, f. entrance of women into the church, churching, B. K. 110. kvenna-klæðnaðr, m. a female dress, Grág. i. 338. kvenna-land, n. the land of the Amazons, Rb. 348, Fms. xi. 414. kvenna-leiðir, m. ‘women-guide,’ a law term used of a child as the sole witness to lawsuit for a rape; barn þat er heitir k., N. G. L. i. 357, 367. kvenna-lið, n. woman-folk, Nj. 199, Lv. 38. kvenna-maðr, m. a woman’s man, given to women; mikill k., Hkr. i. 208, Rb. 414; lítill k., chaste, Fbr. 12. kvenna-mál, n. love matters, Orkn. 334: rape, fornication, 444, Lv. 3. kvenna-munr, m. distinction of women, Fms. x. 387. kvenna-nám, n. a rape, Grág. i. 353. kvenna-ráð, n. pl. women’s counsel, Nj. 177. kvenna-siðr, m. habits of women, Grág. i. 338. kvenna-skap, n. a woman’s temper, Nj. 68. kvenna-skáli, a, m. a woman’s apartment, Sturl. iii. 186. kvenna-skipan, f. arrangement of the ladies (at a banquet), Ld. 202. kvenna-sveit, f. a bevy of ladies, Fms. vi. 1. kvenna-vagn, m. ‘woman’s wain,’ a constellation, opp. to karlsvagn, Rb. 1812. 16. kvenna-vist, f. women’s abode, fit for women, Hkr. iii. 339.

    Íslensk-ensk orðabók > KONA

  • 46 al-þýða

    u, f. the public, people; svá at a. vissi, Sd. 167; sagði þá allri alþýðu, told all people, Eg. 271.
    β. people assembled in a body; er þat bænarstaðr minn til allrar alþýðu, all the assembled commons, Nj. 189, Fms. i. 33.
    γ. í alþýðu lífi, in common life, 655 xxi. 3. With gen., a. manna = öll a., everybody, the overwhelming majority, bulk of people assembled, Eg. 193, where it is used of the household; a. manna var á brott farin, nearly all people had left, 220; a. manna gerðu (pl.) góðan róm at máli hans, the whole meeting cheered his speech, Fms. vii. 242. It is now almost solely used of the common people, allt fólk, bæði ríka menn ( wealthy) ok alþýðu, Fms. v. 113; cp. alþýðis-fólk.
    COMPDS: alþýðudrykkja, alþýðuleið, alþýðulof, alþýðumaðr, alþýðumál, alþýðuskap, alþýðutal, alþýðuvápn, alþýðuvegr, alþýðuvirðing, alþýðuvitni, alþýðuþyss.

    Íslensk-ensk orðabók > al-þýða

  • 47 DRÍFA

    * * *
    I)
    (dríf; dreif, drifum; drifinn), v.
    1) to drift, drive like spray or snow (þá drífr snær ór öllum áttum); fig. of missles, to shower, fly, like flakes of snow (láta drífa skot, vápn, á e-n); veðr var drífanda, there was a great snow-storm; esp. impers. with dat., dreif sandinn, the sand drifted; lauðri dreif á lypting útan, the spray drove over the poop; þegar dreif í Löginn krömmu, there fell wet snow in the Lake, it began to sleet;
    2) to crowd, throng, rush; þá drífr ofan mannfjöldi mikill til strandar, a great crowd rushes down to the shore; dreif allt fólk á hans fund, all people crowded to see him; tóku menn þá at drífa brott frá hertoganum, men began to desert the duke; drífa yfir e-n, to befall, happen to one;
    refl., láta yfir drífast (= drífa yfir sik), to yield, give in (rán ok útlegðir þeirra manna, er eigi létu yfir drífa);
    3) to perform; drífa leik, to play; en í annan stað á ek at drífa mikinn vanda, I am in a hard strait;
    4) to besprinkle with (e-t e-u döggu drifinn).
    f. fall of snow, snowdrift (skotvápn flugu svá þykt sem drífa).
    * * *
    pret. dreif, pl. drifu; pres. dríf; pret. subj. drifi; part. drifinn: [Ulf. dreiban = εκβάλλειν; A. S. drîfan; Engl. drive; O. H. G. triban; mod. Germ. treiben; Swed. drifva; Dan. drive, all in a transitive sense—to drive.]
    I. to drive like spray, either pers. or impers., with dat. or even neut.; þá kemr áfall mikit … ok dreif yfir búlkann, Bs. i. 422; lauðri dreif á lypting útan, the spray drove over the poop, Fms. vi. (in a verse); hence metaph. phrases, láta yfir d., to let drift before wind and wave, Ísl. ii. 461: or even reflex., láta yfir (fyrir) drífask, to let drive or drift away, let go, give in; rán ok útlegðir þeirra manna er eigi létu fyrir drífask, Fb. i. 70; þat dugir á enga leið, at menn láti yfir drífask, Bs. ii. 51; ok er þó þat ráð, at láta eigi fyrir drífask, Karl. 386, 452: allit. phrase, drífa á dagana, e. g. mart hefir drifit á dagana, many things (splashes) have happened; drifinn döggu, besprent with dew, Vtkv. 5: naut., róa drífanda, to pull so that the spray splashes about, pull hard, Fms. viii. 263, 431: to drift, of a snow storm or the like, tré með drífandum kvistum, a tree with the branches full of snow. Sks. 49; veðr var drífanda, it snowed, Sturl. iii. 50, Ó. H. 85; þegar dreif í Löginn krömmu, there fell soft snow in the Lake, i. e. it began to sleet, Fms. v. 196; þá drífr snær ór öllum áttum, Edda 40: metaph. of missiles, to shower as flakes of snow, borgarmena láta þegar d. skot á þá, Al. 11; lata þeir d. vápn á þá, Fb. i. 135.
    II. neut. to crowd, throng; þá drífr ofan mannfjöldi mikill til strandar, a great crowd rushed down to the shore, Ld. 76; tóku menn þá at d. brott frá hertoganum, the men began to desert (run away) from the duke, Fms. ix. 531, dreif allt fólk á hans fund, all people rushed to see him, i. 21, iv. 105; d. á dyrr, to rush to the door, Vkv. 19.
    III. to perform; eiga e-t at d., to have a thing to perform, Gþl. 15, 16; en í annan stað á ek at d. mikinn vanda, I am in a hard strait, Fms. i. 221; d. leik, to play, Fas. i. 37: the sense to drive out, expel, so common in all other Teut. dialects, hardly occurs in old writers, and sounds foreign even now; the proverb, með íllu skal illt út drífa; d. sig, to exert oneself, etc., (cant phrases.)

    Íslensk-ensk orðabók > DRÍFA

  • 48 FJÖL-

    used as a prefix, much, manifold.
    * * *
    [akin to Gr. πολύς; Ulf. filu = πολύς; A. S. fela; O. H. G. filu; Germ. viel; lost in Engl. and mod. Dan.; in Icel. freq., esp. as a prefix in poetry, but never used as an independent adj.]:—much, manifold.
    I. in a bad sense: fjöl-beiðni, f. begging, intruding, Al. 91. fjöl-breytinn, adj. false, whimsical, Edda 18. fjöl-kunnigr (fjöl-kundr, Barl. passim), adj. [kunna], skilled in the black art, Grett. 150, 153, Eg. 119, 179, Nj. 17, 272, Fms. i. 18, ii. 134, Hm. 114, passim. fjöl-kyngi (fjöl-kyndi, Barl. passim), f. the black art, witchcraft, Fms. i. 10, Korm. 222, Landn. 84, Grett. 151, Rb. 408, Stj. 647; galdrar ok fjölkyngi, K. Þ. K. 76, Grett. 155, etc., passim; fjölkyngis-bækr, f. pl. magical books, Post. 645. 61; fjölkyngis-fólk, n. wizard-folk, Hkr. i. 267; fjölkyngis-íþrótt, f. magic art, 623. 31, Fms. x. 307; fjölkyngis-kona, u, f. a sorceress, Fas. ii. 273; fjölkyngis-liga, adv. (-ligr, adj.), with sorcery, Gísl. 31; fjölkyngis-list, f. magic art, Stj. 73; fjölkyngis-veðr, n. a gale produced by sorcery, Fms. iv. 44. fjöl-lyndi, f. looseness, Lv. 78. fjöl-lyndr, adj. fickle, loose, Sturl. i. 225. fjöl-máligr, adj. tattling, Karl. 439, 686 B. 2. fjöl-mæli, n. tittle-tattle, slander, Fms. ix. 250, Hkr. ii. 35, Gþl. 195, N. G. L. i. 57, H. E. i. 479. fjölmælis-maðr, m. a tatler, slanderer, Gþl. 197. fjöl-orðr, adj. = fjölmáligr, Fs. 36, Fms. ix. 277, v. l. fjöl-ráðr, adj. fickle, loose, Fb. ii. 701. fjöl-ræði, n. fickleness, looseness, 655 ix. C. 2. fjöl-ræðinn, adj. too intimate, Fms. vi. 109. fjöl-skrúðigr, adj. dressy, showy, Eb. 256.
    II. in the simple sense of many: fjöl-auðigr, adj. very rich, wealthy, Landn. 79. fjöl-bygðr, part. thickly peopled, Landn. 168, 270, 321 (App.) fjöl-menna, t, to crowd, meet in crowds, Nj. 75: become peopled, Rb. 392, Edda (pref.) fjöl-menni, n. many people, a crowd, Nj. 2, Eg. 38, 271, Fms. i. 54, ii. 152, passim: the common people, bændr ok f., Anecd. 6, Sks. 5. fjöl-mennr, older form fjöl-meðr, adj. with many people, Fms. i. 37; rikr ok f., Bs. i. 651; riðu menn fjölmennir til þings, Ísl. ii. 254; far sem fjölmennastr, Fms. vii. 221: peopled, fjölmennt þing, veizla, etc., Nj. 167; gildi f., Eg. 22, 46, Ísl. ii. 259, Fms. vii. 265: neut., vera, hafa fjölmennt, Eg. 5, Sturl. ii. 245; fjölmennt ok góðmennt, many people and good, Eg. 201. fjöl-skylda and fjöl-skyld, f., Rd. 293; fjöl-skyldi, n., N. G. L. ii. 9, Fms. xi. 68, Hom. i, Grág. i. 225: much business, many duties, with a notion of toil and trouble, Fms. i. 53, iv. 179, vi. 60, xi. 68, 429, Hom. 135, Bs. i. 90, 686 (of debt); mæðing ok f., Sks. 569; álög né f. ( duties), Fms. xi. 224; annask um f., to be very busy, Rd. l. c.; eiga f. um at vera, id., N. G. L. l. c.: in Hom. 1. Lat. occupatio is rendered by fjölskyldi; hvárki fé né fjölskyldi, neither in money nor in work, Grág. i. 225:—in mod. usage, encumbrance with many people ( children), a large family, household, but this scarcely occurs in old writers. fjöl-skyldr (-skyldugr, Mar. 232), adj. busy; f. embætti, Sks. 38, 257 B.
    III. poët. as a prefix to adj. as an ornamental epithet, e. g. fjöl-blíðr, -dyggr, -dýrr, -errinn, -gegn, -góðr, -kostigr, -kænn, -mætf, -nenninn, -snerrinn, -sviðr, -varr, -vitr, denoting exceeding good, wise, valiant, etc. fjöl-höfðaðr, adj. many-headed, Vþm. fjöl-margr, adj. very many, Gs. 20; vide Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > FJÖL-

  • 49 HARÐR

    a.
    1) hard (harðr steinn, skafl);
    2) hard, stern, severe (harðr í skapi, í hjarta);
    3) hardy; fólk hart ok illit at sœkja, hardy and difficult to assail; harðr í horn at taka, hard to take by the horns, stubborn; harðr bardagi, hard-fought battle; leika e-n bart, to treat one harshly; ríða hart, to ride fast.
    * * *
    adj., fem. hörð, neut. hart, [Ulf. hardus = σκληρός, αὐστηρος; A. S. heard; Engl. hard; Germ. hart; Dan. haard; Swed. hard]:
    I. hard to the touch; eptir hörðum velli, Ísl. ii. 333; harðr skafl, Fb. ii. 103; harðar götur, hard, stony paths, Fms. x. 85; stokka eðr steina eðr hvargi þess er hart er fyrir, Grág. ii. 132; sjóða egg hart (harð-soðinn), Lækn. 472; af harðasta járni, Stj. 461: tempered, of steel, Gpl.
    II. metaph.,
    1. hard, stern, severe; hörð í skapi, Nj. 17 (skap-harðr); hörð orð, hard words, Fms. v. 106; harðr í hjarta, hard of heart, Flov. 38: with dat., harðr e-m, hard on one, Fb. i. 71.
    β. hardy; fólk hart ok íllt at sækja, hardy and ill to fight against, Fms. i. 85; eiga harðan son, vi. 105; hinn vaskasti drengr ok hinn harðasti karlmaðr, Ísl. ii. 264; þeir eru harðir ok hinir mestu bardaga-menn, Karl. 282; harðr í horn at taka (metaph. from a bull), hard to take by the horns, Fms. xi. 221: hard, gloomy, í hörðu skapi, Bs. i. 351, Fas. iii. 522; með harðri hendi, with high hand.
    γ. hard, sad; hörð tíðindi, Nj. 64; hér hafa orðit harðir atburðir, hard things have happened, 248.
    δ. hard, dire; harðr (kostr), Fms. v. 235; gera harðan rétt e-s, to deal hardly with one, i. 66; harðr dauði, ii. 173; hörð sætt, Nj. 254; hafa hart, to have a hard lot, Sturl. iii. 292; harðr bardagi, hörð orrosta, Fms. ii. 323, passim.
    ε. of weather; hörð norðanveðr, Nj. 124, Rb. 572.
    2. neut. hart, adv. hardly, harshly; leika e-n hart, Fms. xi. 94.
    β. hard, fast; ríða hart, to ride hard, Sighvat, Ó. H. (in a verse), Nj. 82; en nú renn engi harðara en hann, 248; ganga hart ok djúpt, Edda 1; flýja sem harðast, to fly one’s hardest, 261; þeir fóru harðara en þeir vildu, Fms. x. 139.
    γ. hart íllt (qs. harða íllt) erindi, Fb. ii. 393; hart nær, hard by.
    COMPDS: Harðangr, Harðengir, harðafang, harðbeinn, harðbrjóstaðr, harðbýll, harðdreginn, harðdregi, harðdrægr, harðeggjaðr, harðeygr, harðfang, harðfari, harðfarliga, harðfengi, harðfenginn, harðfengliga, harðfengr, harðfenni, harðfótr, harðfæri, harðfærr, harðgeðr, harðgengr, harðgreipr, harðgörr, harðhendliga, harðhendr, harðhugaðr, harðjaxl, harðkljáðr, harðleikinn, harðleikni, harðleikr, harðleitr, harðlífi, harðlundaðr, harðlyndi, harðlyndr, harðmagi, harðmenni, harðmóðigr, harðmynntr, harðmæli, harðmæltr, harðorðr, harðraðr, harðrétti, harðræði, harðskeyti, harðskeytr, harðskipaðr, harðsleginn, harðslægr, harðsnúinn, harðsóttr, harðsperra, harðspori, harðsteinn, harðsteinagrjót, harðsvíraðr, harðtenntr, harðtækr, harðúð, harðúðigr, harðvaxinn, harðvelli, harðverkr, harðvítugr, harðyrði, harðyrki, harðyrkr, harðýðgi.

    Íslensk-ensk orðabók > HARÐR

  • 50 heimolligr

    adv.
    2) private (heimolligr klerkr).
    * * *
    mod. heimugligr, adj. intimate, Bs. i. 801 (Laur. S. passim); kærastr ok heimolligastr, Mar.
    2. private; h. hús ok herbergi, a private closet, Stj. 105; hans h. fólk, his household folk, id.; h. klerkr, a private clerk or chaplain, Fms. xi. 443; h. vinr, Fas. ii. 490; h. hús, a privy, Grett. 98 A.
    β. mod. secret, Germ. heimlich.

    Íslensk-ensk orðabók > heimolligr

  • 51 heldri

    a. compar. better.
    * * *
    adj. compar. the better; and helztr, superl. the best, foremost; í heldra lagi, in high degree, Fms. ix. 262, Alex. 92; í heldrum lögum, id., Fas. iii. 551; þykkir mönnum sá helztr kostr, the best choice, Hkr. ii. 76; finnsk mér þat ráð helzt til …, the best step to be taken methinks is …, Fb. i. 83; beztrar vináttu ok helztrar, of the best friendship and truest, Bs. i. 708; er einn hefir verit helztr lendra manna í Noregi, Eb. 334: in mod. usage, heldra fólk, heldri menn, better sort of people, gentle folk, opp. to almúgi; heldri manna börn, and the like: helztu menn, the best men.

    Íslensk-ensk orðabók > heldri

  • 52 KARL

    (-s, -ar), m.
    1) man, opp. to woman (brigðr er karla hugr konum);
    2) a man of the common people, a carle;
    * * *
    m. [a word common to all Teut. languages, although not recorded in Ulf.; A. S. carl, ceorl; Engl. carle, churl; Germ. kerl, etc.]:—a man, opp. to a woman; brigðr er karla hugr konum, Hm. 90; kostum drepr kvenna karla ofríki, Am. 69; often in allit. phrases, karla ok konur, konur ok karlar, etc.; bæði karlar ok konur, Fms. i. 14, Kb. 276, 298; kvenna ok karla, Edda 21; drápu þeir menn alla, unga ok gamla, konur sem karla, Fms. ii. 134, viii. 432; er þat ekki karla at annask um matreiðu, Nj. 48; taldi hón afleiðis þoka kurteisi karlanna, er þá skyldi heita verða fyrir þeim sem óhraustum konum, Bs. i. 340; karlar tólf vetra gamlir eða ellri eru lög-segendr eða lög-sjáendr, Grág. ii. 31; yngri menn en sextán vetra gamlir karlar, eða konur yngri en tuttugu, K. Þ. K.; samborin systir, bæði til karls ok konu, a sister on the father’s and mother’s side, D. N. ii. 528; spurði hvat konu varðaði ef hón væri í brókum jafnan svá sem karlar, Ld. 136; svá er mælt um karla ef þeir klæðask kvenna klæðnaði, Grág. (Kb.) ii. 204.
    COMPDS: karlafólk, karlaföt, karlasiðr, karlaskáli, karlavegr, karlsefni, karlsungi.
    B. In a political sense, the common folk, opp. to great folk, see jarl; vér karla börn ok kerlinga, we bairns of carles and carlines, Hkr. i. (in a verse), opp. to hróðmögr Haralds, the king’s son; þaðan eru komnar Karla ættir, Rm. 22; era þat karls ætt er at kvernum stendr, Hkv. 2. 2; kölluðu Karl, Rm. 18; ek em konungs dóttir en eigi karls, I am a king’s daughter and not a carle’s, Fas. i. 225; skyldi hón gæta hjarðar ok aldri annat vitask, en hón væri karls dóttir ok kerlingar, 22 (of a king’s daughter in disguise): in the allit. phrase, fyrir konung ok karl, for king and churl, D. N. i. 523, ii. 747, Gþl. 137; so in the saying, þat er margt í karls húsi sem eigi er í konungs garði, there are many things in the carle’s cottage that are not in the king’s palace, Gísl. 79, Fas. iii. 155, Mag. 73: mod., það er mart í koti karls sem kongs er ekki í ranni; so also in the popular tales, which often begin with the phrase, that there was a Kongr og dróttning í riki sinu og karl og kerling í Garðs-horni, and have as a standing incident that the churl’s son marries the king’s daughter, Ísl. Þjóðs. ii, cp. also Ó. T. (1853) pref.; svo byrjar þessa sögu at karl bjó ok átti sér kerlingu, Parc. (begin.); karl hefir búit ok kona öldruð, Fb. ii. 331 (in a verse); karls son, a churl’s son, Fms. ix. 509. karla-ættir, f. pl. the churls, Rm.
    II. a house-carle, servant; hrundu þeir fram skútu, ok hlupu þar á sex karlar, Nj. 18; hón hafði á skipi með sér tuttugu karla frjálsa, Landn. 109, cp. Fb. i. 265; hús-karl, bú-karl, salt-karl, q. v.; Sléttu-karlar, Fbr.; cp. Swed. Dale-karlar.
    III. in contempt; fret-karl, q. v.; staf-karl (Norse stakkar, Dan. stakkel), a ‘staff-churl,’ beggar: in the phrase, karl ok kýll, beggar and bag, Nj. 274; bragða-karl, a cunning fellow; lítill karl, you little wretch! þú þorðir ekki, lítill karl, at segja satt til, Fbr. 39 new Ed.: in mod. usage also in a good sense, góðr karl, a good fellow; harðr karl, a hardy carle: as also with the article, karlinn = Germ. der kerl.
    C. An old carle, old man, opp. to kerling; svá skal körlum skipta ok kerlingum, sem öðrum skuldum, N. G. L. i. 51; heyrit þér hvat karlinn mælir, Nj. 143; karl inn skegglausi; Þorbjörn karl, the old carle Th., Eb. 176; Arngeirr karl, Bjarn. 59, 69, 71; einn gamall karl, Barl. 74; karl afgamall, a decrepit old carle, Eg. (in a verse); hann glíkir sik gömlum karli, Stj, 475, passim in old and mod. usage.

    Íslensk-ensk orðabók > KARL

  • 53 LIÐ

    I)
    n.
    1) host, folk, people;
    fyrða l., the people;
    þeir vóru allir eins liðs, they were all of one party;
    vera einn sins liðs, to be alone;
    2) family, household (lið mitt er heima bjarglaust);
    3) troops, host;
    samna liði, to gather troops;
    4) aid, assistance;
    veita e-m lið, to aid;
    koma e-m at liði, to come to one’s assistance.
    n. poet.
    1) ale (cf. líð);
    2) ship.
    * * *
    n. [cp. líða], a host, folk, people; lið heitir mannfólk, Edda 110; fyrða lið, the people, Hm. 160; sjaldan hittir leiðr í lið, 65; Dvalins lið, the dwarf people, Vsp. 14; þrír ór því liði, 17; Ásgrímr bauð því öllu liði til sín, Nj. 209; týndisk mestr hluti liðs þess er þar var inni, Eg. 240; þeir brenndu bæinn ok lið þat allt er inni var, Fms. i. 12; gékk liðit sveitum mjök, the people were much divided, Clem. 43; liðit rann ór þorpinu á landit þegar er þat varð vart við herinn, Eg. 528; ef þeir hafa eigi lið ( crew) til brott at halda, Grág. i. 92; allt lið várt trúir, all our people trow, 656 C. 20; yfir öllu Kristnu liði, 623. 58:—a family, household, hélzk vinátta með þeim Gunnari ok Njáli, þótt fátt væri medal annars liðsins, Nj. 66; hafði hann þá ekki færa lið með sér enn ena fyrri vetr, Eg. 77; konungrinn bað mart lið þangat koma, ok svá Ifigeníu með lið sitt, 656 A. ii. 15; þeir vóru allir eins liðs, all of one party, Eg. 341; samir oss betr at vera eins liðs en berjask, Fs. 15:—a troop, herd, Freyfaxi gengr í dalnum fram með liði sínu, Hrafn. 6; hann (the wild boar) hafði mart lið með sér, Fms. iv. 57; þá rennr þar galti með lið sitt, Fb. ii. 27.
    II. esp. a milit. term, troops, a host, by land or sea, originally the king’s household troops, as opposed to the levy or leiðangr; this word and liði (q. v.) remind one of the comitatus in Tacit. Germ.; hence the allit. phrase, lið ok leiðangr, hann samnaði bæði liði miklu ok leiðangri, O. H. L. 12; Baglar tóku nú bæði leiðangr ok lið, Fms. viii. 334, Eg. 11, 41; með herskip ok lið mikit, Fms. i. 11; vera í liði með e-m, 12, Nj. 7; skip ok lið, Orkn. 108; fjöldi liðs, Fms. vii. 320; göra lið at e-m, to march against, id.; samna liði, to gather troops, xi. 27, 121.
    2. help, assistance; veita e-m lið, to aid, Fms. xi. 27, 121, Orkn. 224; gefa fé til liðs (sér), Grág. i. 144; með manna liði, with the help of men, Gþl. 411; sýsla um lið, to treat for help, 285.
    COMPDS: liðsafli, liðsbeini, liðsbón, liðsdráttr, liðsfjöldi, liðshöfðingi, liðskostr, liðslaun, liðsmaðr, Liðsmannakonungr, liðsmunr, liðssafnaðr, liðsyrði, liðsþurfi, liðsþurft, liðsbörf.
    B. [A. S. lið = a fleet; prob. from the same root as the preceding, cp. liði]:—a ship; lið heitir skip, Edda 100; lið flýtr, 132 (in a verse); mörg lið, Ó. H. 180 (in a verse), cp. 160 (in a verse): in prose only in the phrase, leggja fyr lið, to throw overboard, to forsake, Kormak; láta fur lið, to abandon, Ísl. ii. 362; cp. also Liðsmanna-konungr, m. a sailor-king; see A. II.

    Íslensk-ensk orðabók > LIÐ

  • 54 RISI

    * * *
    m. giant (risar ok troll).
    * * *
    a, m., thus sounded with a short i, but perh. better rísi; qs. vrísi; [cp. Hel. vrisul; Germ. riese; Ivar Aascn ryse and rysel; the v shews that the word has no connection with the verb rísa, and the root is unknown; Swed. vresig = burly may be a kindred word]:—a giant, Hkr. i. 5, Sks. 601, 705, Fas. iii. 24, Ann. 1338. In popular Icel. usage risi denotes size, jötunn strength, þurs lack of intelligence; thus, hár sem risi, sterkr sem jötunn, heimskr sem þurs, as tall as a risi, strong as a jötun, stupid as a þurs. The ancient legends describe the risar as handsome, and a long-lived race; bygðu þá risar víða, en sumir vóru hálfrisar, þá var mikit sambland þjóðanna, þvíat risar fengu kvenna af Ýmislandi, Fas. i. 513, Herv. S. ch. 1, Örvar Odds S. ch. 18; cp. also the tales of Godmund on Glasisvellir: compds, hálf-risi, berg-risi. The word is very popular (even more so than jötunn) in modern tales, but is only found once (in the compd berg-risi) in old poems; risa barn, -dóttir, a giant-bairn, giant-daughter. Fas. ii. 239; but in compds risa fólk, -kyn, -ætt, giant-folk, giant-kind, 383, 384, Bárð. 163, Landn. 118; risa vöxtr, a giant’s size, Stj. 326.

    Íslensk-ensk orðabók > RISI

  • 55 siða

    (að), v. to improve, esp. to reform the faith (s. land, fólk);
    refl., siðast, to be improved, civilized (þar eptir siðaðist landit).
    * * *
    að, [Ulf. sidon = μελεταν, 1 Tim. iv. 15]:—to mend, improve one’s life and manners, in old writers esp. to reform the faith; hann setti eptir kenni-menn at siða landit ok kenna þeim heilög fræði. Fms. i. 202; lagða ek fé til prestvistar at siða þar fólk er náliga var áðr heiðit, vii. 121.
    II. reflex. to be lettered, civilised; þar eptir siðaðisk landit, ok guldusk skattar it efra sem it ytra, Fagrsk. 9; þá ruddisk landit ok siðaðisk, Fms. x. 192; at þá mundi allir siðask af honum, Sks. 279.
    2. part. siðaðr, mannered; sem þingit er betr stillt ok siðat, Gþl.; hafi þit verit vel siðaðir menn, Eg. 95; hann var maðr trúfastr ok vel siðaðr, 770; Þorkell máni, er einn heiðinna manna hefir verit bezt siðaðr, Landn. 38; hann var með honum vel siðaðr, Fms. vii. 16, Sks. 57 new Ed.; ílla siðaðr, ó-siðaðr, ill-mannered, unmannerly.

    Íslensk-ensk orðabók > siða

  • 56 SLAG

    * * *
    n.
    1) blow, stroke (slag undir kinnnina); eigast slög við, to come to blows;
    2) fig. blow, defeat; veita, gefa e-m slag, to defeat;
    3) skirmish, opp. to a pitched battle (jarl átti tvær fólk-orrustur, en mörg slög ok manndráp);
    4) nick of time (í þessu slagi koma þeir af sér akkerinu).
    * * *
    n. [slá; A. S. slæge; Germ. schlag; Dan. slag], a blow, stroke; slag undir kinnina, Fms. viii. 414, Skíða R. 136: blows, a fight, eigask slög við, to come to blows, Ó. H. 321.
    II. metaph. a blow, defeat; veita, gefa e-m slag, to defeat, Fms. viii. 82, ix. 238: mostly plur., slaughter, loss; þeir gáfu þeim mörg slög, Fms. ix. 313; fá stór slög ok koma á flótta, vii. 325, Ó. H. 84.
    2. a skirmish, opp. to a pitched battle (orrosta); jarl átti tvær fólk-orrostur, en mörg slög ok manndráp, Orkn. 94, Fms. ix. 288.
    3. slaughter; slaga-sauðr = slátr-sauðr, Ó. H. 208.
    4. medic. a stroke, apoplexy.
    5. of time, the nick of time; í þessu slagi koma þeir af sér akkerinu, Sturl. iii. 67; annat slagið, the one moment.
    B. slag, n., a different word (?), [Swed. slagg], wet, water penetrating walls or houses, = slagi; hlífa svá, at eigi komi slag á veggi, protect the walls from damp, N. G. L. ii. 106 (skott eða slag, vegg-slag, v. l.)

    Íslensk-ensk orðabók > SLAG

  • 57 SVEIT

    * * *
    (pl. -ir), v.
    1) body of men, small detachment (liði var skipt í sveitir, tólf mönnum saman);
    2) company, train (ek var með hánum ok í hans s.); þeir héldu s. um jólin, they held revels at Yule;
    3) community, district, county (gekk pat hallæri um allar sveitir).
    * * *
    f., svít, Eg. 19, [A. S. sweot], a body, esp. as a milit. term, a squad, small detachment, company, each with its own officer (sveitar-höfðingi), sveit ef sex eru, Edda 108; vil ek at menn skipizk í sveitir, ok heimtisk saman frændmenn ok kunnmenn, Ó. H. 204; liði var skipt í sveitir, tólf mönnum saman, Eg. 229; þeir fengu til margar sveitir, at veita Varbelgjum bakslag, Fms. ix. 491; Þórir hundr með sína sveit, Ó. H. 214; gékk hann í sveit með þeim, 215; en eptir fall hans þá féll flest sú sveit er fram hafði gengit með honum, 219; Arnljótr gellini ok þeirra sveit öll, 217.
    2. a company, train; þeir höfðu samburðar-öl ok héldu sveit um Jólin, held revels at Yule, Fms. vii. 303; Grjótgarðr hélt þó sveit, i. 53; ek var með hánum ok í hans sveit, Eg. 65; þykki mér allfýsiligt at koma í þeirra sv(e)it, 19; þóttú komir í sveit með hirðmönnum Haralds, 21; þessi sveit ( troop) kom til Virfils bónda, Fms. iii. 212; ef lögsögu-maðr er í inni minni sveit, in the minority, Grág. i. 9; drógu Gyðingar sveit saman mikla, Hom. (St.); sum sveitin … sum sveitin, one part …, another …, Róm. 261; eigi skal þá draga sveitir saman þá er aðrir menn eru sofa farnir … þá skolu þeir vita er í sveit þeirri vóru hverr bani er, N. G. L. i. 163: poët., lýða sveit, seggja sveit, a company of men, Lex. Poët.; fljóða s., a bevy of women, Merl. 1. 49: of the crew of a ship, skírskota á önnur skip, at þeir hafa eigi meira mat en mánaðar-mat hvars í tvennum sveitum, N. G. L. i. 99.
    3. a party; þá görðusk þrætur miklar, ok gékk liðit sveitum mjök, Clem. 43; mannkyn var í tvenningu, í annarri sveit Gyðingar er á sannan Guð trúðu, en í annarri heiðnar þjóðir, 625. 170; öll góðra manna sveit, Hom. 142.
    II. geograph. a community, district, county; Rauðamels-lönd vóru betri en önnur suðr þar í sveit, Landn. 80; mikil kynslóð í þeirri sveit, Eg. 100; gékk þat hallæri um allar sveitir, Nj. 73; allar kirkjur þær er í þessum sveitum vóru, 623. 14; norðr um sveitir, Lv. 20; fara um sveitir ok boða Guðs eyrendi, Bs. i. 45.
    2. in mod. usage a district for relief of the poor, like hreppr; in such phrases as, fara á sveitina, to become a pauper; vera á sveit, liggja á sveit, þiggja af sveit, to receive parish relief; honum lá við sveit, he was on the verge of becoming a pauper; sveitar-kerling, an old female pauper; sveitar-ómagi, a pauper; sveitar-þyngsli, burdens of the sveit; sveitar-tillag, a poor-rate; sveit-lægr, q. v.
    3. the country, as opp. to town; búa í sveit, to live in the country; sveita-bóndi, a country farmer, husbandman; sveita-fólk, sveita-menn, country folk; sveita-bragr, country costumes, habits; sveita-búskapr, husbandry.
    B. COMPDS: sveitarbót, sveitardráttr, sveitardrykkja, sveitargengi, sveitarhöfðingi, sveitarmenn, sveitarrækr, sveitaskipan, sveitarskítr, sveitarvist.

    Íslensk-ensk orðabók > SVEIT

  • 58 al-þýði

    n. = alþýða, and alþýðis-fólk, id., Bs. i. 805.

    Íslensk-ensk orðabók > al-þýði

  • 59 atall

    (ötul, atalt), a. fierce; ötul augu, fierce, piercing., eyes.
    * * *
    ötul, atalt, adj. [at, n.; Ormul. attel = turpis], fierce, Lat. atrox; ötul augu, fierce, piercing eyes, Hkv. i. 3; þetta folk er atalt ok illt, Hkr. iii. 313: ötul, amatlig, fierce and loathsome, used of a witch, Hkv. I. 38: Atli ek heiti, a. skal ek þér vera, where the poet plays on the likeness between the pr. name Atli and the adj. atall, my name is ‘Savage;’ savage shall I prove to thee, Hkv. Hjörv. 15. At the present day, freq. in the changed form ötull, in a good sense, brisk, strenuous.

    Íslensk-ensk orðabók > atall

  • 60 BALDR

    rs, m. [A. S. baldor, princeps, seems to be a different root from the Goth. balþs, A. S. bald, which answers to the Icel. ball- or bald- without r], prop. = Lat. princeps, the best, foremost; in compds as mann-baldr, her-baldr, fólk-baldr.
    β. meton. the god Balder, because of his noble disposition, Edda. Baldrs-brá, f. Balder’s eye-brow, botan. cotida foetida, Ivar Aasen ballebraa and baldurbraa, pyrethrum inodorum, Edda 15; the B. is there called the fairest and whitest of all flowers (allra grasa hvítast). Perhaps the eye-bright or euphrasy,,—the Icel. Baldrs-brá, if we remember rightly, resembles the Engl. ‘ox-eye’ or ‘dog-daisy.’

    Íslensk-ensk orðabók > BALDR

Страницы

См. также в других словарях:

  • Folk — (Folkmusik, [foʊk] (engl.: folk „Volks “; gemeint ist die Volkskultur, hier Musik) ist insbesondere in Nordamerika und Europa ein Genre der populären Musik. Melodien und Texte traditioneller, volkstümlicher Musik werden neu arrangiert oder… …   Deutsch Wikipedia

  • folk — [ fɔlk ] n. m. et adj. • v. 1960; angl. folk song « chanson populaire traditionnelle » ♦ Anglic. Musique traditionnelle populaire modernisée. Chanteur de folk. ⇒ country. Adj. Des groupes folks. N. et adj. FOLKEUX, EUSE , 1980 . ● folk nom… …   Encyclopédie Universelle

  • folk — folk; folk·ish; folk·lor·ic; folk·lor·ish; folk·lor·ism; folk·lor·ist; folk·moot; kin·folk; mer·folk; folk·lor·is·tics; folk·ie; nor·folk; suf·folk; folk·ish·ness; folk·lor·is·tic; folk·mote; …   English syllables

  • folk — as an ordinary word for people in general is tending to fall out of use in BrE, except in northern parts of the country and occasionally elsewhere to denote a greater degree of affection than the word people does: • Even folk who know little… …   Modern English usage

  • folk — fȍlk [b] (II)[/b] m DEFINICIJA glazb. vrsta pop glazbe nadahnute narodnom muzikom SINTAGMA folk glazba glazba koja oponaša narodni stil, koja je u znaku narodnjačke umjetnosti; narodna glazba; folk music (izg. folk mjùzik) = folk glazba; folk… …   Hrvatski jezični portal

  • folk — s.n., adj. invar. 1. Stil în muzica uşoară contemporană care utilizează motive din muzica populară. 2. adj. invar. Care aparţine folkului (1). – Din engl. folk. Trimis de zaraza joe, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  folk s. n …   Dicționar Român

  • Folk — (f[=o]k), Folks Folks (f[=o]ks), n. collect. & pl. [AS. folc; akin to D. volk, OS. & OHG. folk, G. volk, Icel. f[=o]lk, Sw. & Dan. folk, Lith. pulkas crowd, and perh. to E. follow.] 1. (Eng. Hist.) In Anglo Saxon times, the people of a group of… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Folk — 〈[ foʊk] m.; s; unz.; Mus.〉 meist englischsprachige, volkstümliche Musik mit Elementen der Rockmusik u. des Blues [engl., eigtl. „Volk“] * * * Folk [foʊk ], der; [s] [engl. folk, eigtl. = Volk]: meist vokale englische, schottische, irische od.… …   Universal-Lexikon

  • folk — agg.inv., s.m.inv. ES ingl. {{wmetafile0}} 1. agg.inv., di fenomeno culturale, che si rifà alla tradizione popolare: arte folk, musica folk; abiti folk 2. s.m.inv. TS mus. → folk music {{line}} {{/line}} DATA: 1967. ETIMO: ingl. folk propr.… …   Dizionario italiano

  • folk — 1. Voz tomada del inglés folk, que se usa, como adjetivo o como sustantivo masculino, con el sentido de ‘[música moderna] que está inspirada en temas o motivos de la música folclórica’: «Irlanda es una potencia mundial en la música, y no solo en… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • folk — 1. adj. Dicho de la música moderna: Que está inspirada en temas o motivos de la música folclórica. 2. Perteneciente o relativo a la música folk. Un grupo folk. 3. m. Música folk …   Diccionario de la lengua española

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»